non I. I. leg. 21. Si pupillus legatum a creditore meruerit fub hac conditione, &c. Item committere, admittere. Petron. in Satyr. c. 139. Cœpit dicere, te noxam meruiffe daturumque ferviles pœnas. Sic Terent. Phorm. 5. 8. 25. Ego, effe in hac re culpam meritam, nego. Al. leg. meritum, quod eft clarius. & Plaut. Trin. 1. Amicum caftigare ob meritam noxian. Sic Merc. 4. 6. 12. Quæ in fe culpam commerent. V. Commereo. MERETRICIE, adverb. in modum meretricis. Plaut. Mil. 3. 2. in fi. Quam digne ornata incedit, haud meretricie. MERETRIČIUS, a, um, da meretrice, puttanefco, meretricio, ETDInos, ad meretricem pertinens. Cic. pro Cal. c. 20. Meretricii amores. Id. 2. Phil. c. 18. Meretricius quæftus. Id. 5. Verr. c. 3. Meretricia difciplina. Terent. Eun. 5. 5. 18. domus. Id. Heaut. 2. I. 14. ars. Plaut. Trucul. 2. 2. 63. ornamenta. T Meretricium, ii, abfolute eft ars meretricia, puttaneria. Sueton. in Calig. c. 40. extr. Et quæ meretricium, & qui lenocinium feciffent. MERETRICOR, aris, dep. 1. puttaneggiare, raionu " amoribus deditus fum fcortor. Colum. l. 11. c. I. circa med. Si operario meretricandi poteftas fiat. Al. leg. tricandi. MERETRICULA, æ, f. puttanella, mopvideor εταιρίδιον vilis meretrix, fcortillum Cic. 1. de nat. Deor. c. 33. Meretricula etiam Leontium contra Theophraftum fcribere aufa eft. Horat. 1. 2. far. 7. v. 46. Te conjux aliena rapit, meretricula Davum MERETRIX, icis, f. meretrice, puttana, cortigiana, &raina, népen, femina, quæ corpore quæftum facit, fcortumn: a merendo, quia proftando æra meret. Ovid. 1. Amor. el. 10. v. 21. Stat meretrix certo cuivis mercabilis ære. Horat. l. 1. ep. 18. v. 3. Ut matrona ineretrici difpar erit, atque Difcolor infido fcurræ diftabit amicus Fur. Bibac. apud Scholiaft. Juvenal. fat. 8. v. 16. Ofce fenex Catinæque puer, Cumana meretrix. In genitivo plur. eft meretricum. Plaut. Epid. 2. 2. 29. Bacch. 3. 6. 34. & alibi. Ovid. 1. de ar. am. v. 435. facrilegas meretricum ut profequar artes. T Aliquando meretricium. Plaut. Caf. 3. 3. 22. Nou matronarum officium eft, fed meretricium. T Nonius cap. 14. n. 27. tradit meretrices apud Veteres fuccinctiore vefte ufas effe additque in eam rem teftimonium Afranii. Poftea togas adhibuerunt. V. Togatus. MERGE, arum, f. forconi, furculæ, quibus acervi frugum fiunt: di&ta a volucribus mergis, quia ut illi fe in aquam mergunt, dum pifces perfequuntur; fic meffores eas in fruges demergunt, ut elevare poffint manipulos. Ita Paul. ex Fefto. Alii ab Hebræo ufque vocis originem ducendam putant. Illud certe melius, quod exponunt ferramenti genus, quo meffores in legendis fpicis utuntur, falce da mictere, falcetto, Sep Tapion. Plin. mergites vocat. Colum. 1. 2. c. 21. Sunt metendi genera complura: multi falcibus vericulatis, atque iis vel roftratis, vel denticulatis, medium culmum fecant: multi mergis, alii pectinibus fpicam ipfam legunt (V. Varron. l. 1. R. R. G. 5o.) Plaut. Pan. 5. 2. 58. Palas vendundas fibi ait, & mergas datas, ut hortum fodiat , atque ut frumentum metat. Id. Rud. 3. 4. 57. Si attigeris oftium, jam hercle tibi meffis in ore fiet mergis pugneis. V. vocem fequent. e. MERGES, itis, f. fafcio di fpiche, oders, manipulus, feu fafciculus fpicarum. Virg. 2. Georg. v. 516. pomis exuberet annus Aut fetu pecorum, aut Cerealis mergite culmi. T Item ferramentum inefforium, de quo dictum eft in voce præced. Plin. l. 18. c. 30. Stipulæ alibi media falce præciduntur, atque inter duas mergites | fpica diftringitur. Ex his, & ex Colum. verbis allatis in voce præced. fatis apparet, non fecandæ fed carpenda ac legendæ meffi mergites, & mergas factas fuiffe: item ex Plinio duas fuiffe adhibitas: ideoque in plurali ufurpantur. MERGO, is, erfi, erfum, a. 3. mergere, attuffare, fommergere, affondare, Bar, in liquorem immitto, immergo, obruo. Volunt effe a mari, ut jurgo a jure. Cic. 2. de nat. Deor. c. 3. Pullos mergi in aquam juffit. & cap. 49. Aves, quæ fe in mari mergunt. Tibull. 1. 2. el. s. v. 8o. fed tu jam mitis Apollo Prodigia indomitis merge fub æquoribus. Virg. 6. En. v. 348. nec me deus æquore merfit. Senec. in Thyeft. v. 1007. non ad infernam Styga Te, nofque mergis? Vellej. 1. 2. c. 42. Partem claffis fugavit, partem merfit. Plin. l. 2. c. 103. Nihil in Afphaltite lacu mergi poteft. andar a fondo. & lib. 6. c. 27. Fluvius in Euphratem mergitur. b. influit. Id. I. 17. c. 22. ante med. Palmitem per jugum mergere, & alligare. h. e. ita per jugum flectere, ut ne exftet. Pallad. I. 1. tit. ult. Acus, per quas in paftinis farmenta merguntur. Ovid. Metam. 3. v. 249. Canes mergunt roftra in corpore Actæonis. Lucret. 1. 6. v. 1072. Purpureufque colos conchilj mergitur una Corpore cum lanæ, dirimi qui non queat unquam. s' infinua, penetra. Catull. carm. 65. de coma Beren. v. 68. Bootes Qui vix fero alto mergitur Oceano. sattuffa e tramonta Martial. 1. 3. epigr. 19. Mergere manum in ora urfæ. Senec. in Agam. v. 972. & in Herc. Oet. v. 992. Mergere ferrum jugulo. immergere, ficcare. Sic Claudian. 1. 1. in Eutrop. v. 447. vifceribus ferrum mergere. TIpfa etiam aqua, quæ obruit, mergere dicitur. Ovid. in Ibin. v. 343. Utque ferox periit & fulmine, & æquore raptor Sic te merfuras adjuvet ignis aquas. Lucan. 1. 5. v. 75. fluctu terras mergente . ¶ Mergere, abfolute pro mergere in aquam Senec. in Troadib. v. 648. prorutus tumulo cinis Mergetur? offa fluctibus fpargi finam ? Mergere diem, & lucem dicitur fol, cum occidit & diem condit. Senec. in Thyeft. v. 777. & in Hippol. v. 679. item nox adveniens. Id. in Med. v. 877. Mergat diem timendum dux noctis Hefperugo. Sic Terra cælum mergens, apud Lucan. 1. 4. v. 54. eft occidentalis, quia ab ea parte videtur cælum in mare mergi. ¶ Mergerc terram, montes dicuntur, qui mari navigant. Dum enim feruntur in altum, terrarum confpectum, veluti fe undis mergentium,i , amittunt. Val. Flacc. 1. 2. v. 6. Jamque fretis fummas aquatum Pelion orno's Templaque Tifææ mergunt obliqua Diana: Jam Sciathos fubfedit aquis. T Pro condere, coprire, nafcondere. Ovid. 10. Metani. v. 498. merfitque fuos in cortice vultus. Senec. in Herc. Oer. v. 1348. ora quid flectis retro, Vultumque mergis? Al. aliter leg. Quintil. declam. 19. c. 4. Merfis, dejectifque luminibus, omnes ictus excepit in faciem. chiufi. Stat. 1. 5. Theb. v. 502. Ille graves oculos, languentiaque ora comanti Mergit humo. b. e. deprimit, & abfcondit in herbis. Lucan. I. 7. v. 163. majori pondere preffum Signiferi merfere caput. h. e. inclinavere: quia quo gravius eft pondus, eo magis fe inclinat, qui vult tollere. V. Merfus. ¶ Tranflate eft obruere, deprimere. Virg. 6. En. v. 511. me fata mea his merfere malis. & lib. 11. v. 27. Abftulit atra dies, & funere merfit acerbo. Plin. l. 7. c. 40. Quam multos bona perdidere, & ultimis merfere fuppliciis! Juvenal. fat. 10. v. 56. Quofdam præcipitat fubjecta potentia magnæ Invidiæ, mergit longa, atque infignis honorum Pagina. Curt. I. 10. c. 3. Mergi in voluntates. ganter dicitur de iis, qui ære alieno cenfum obruunt, & patrimonium evertunt, indebitare fino agli occbi. Plin. l. 9. c. 17. de cocorum pretiis. Nullus prope jam mortalis æftimatur pluris, quam qui peritiffime cenfum domini mergit. Ulpian. Dig. lib. 27. tit. 4. leg. 3. Neque enim in hoc adminiftrantur tutelæ, ut mergantur pupilli Juvenal. fat. 13. v. 7. fed nec Tam tenuis cenfus tibi contigit, ut mediocris Jacture te mergat onus. ti fpianti. Plaut. Epid. 1. 2. 16. Merfus foro. fallito. Huc pertinet & illud Livii . 6. c. 14. Multiplici jam forte exfoluta, mergentibus femper fortem ufuris, obrutum fenore effe. formontando gli affitti il capitale. ¶ Mergere lumina fomno, Valer. Flacc. l. 8. v. 65. immergere, nel fonno. Mergere aliquem in carcerem, Quintil. declam. 6. c. 2. feppellire. Mergere alvo, Phadr. l. 4. fab. 5. v. 9. ingojare. Sic Juvenal. fat. 11. v. 39. ære paterno, Ac rebus merfis in ventrem. confumato in crapule il patrimonio. T De potatione immodica. Senec. ep. 12. ante med. Deditos vino potatio extrema delectat illa quæ mergit, quæ ebrietati fummam manum imponit.S MERGUS, i, m. fmergo, oiy, avis quædam, ita dicta, quod ut cibum captet, in aquam fe mergit, ut Varr. 1. 4. de L. L. c. 13. docet. In fabulis eft facus filius Priami, & Alexirhoes Granici filiæ, qui cum Hefperien Nympham perfequeretur, illaque in fuga morfu calcati anguis periiffet ex defiderio fe in mare projecit, & Tethyos miferatione in hanc avem verfus eft. Ovid. in fin. l. 11. Metam. Fecit amor maciem : longa internodia crurum Longa manet cervix, caput eft a corpore longe: quor amat, nomenque tenet, quia mergitur, illi. & paulo fup. fpatiofus guttura mergus Id. Metam. 8. v. 625. Haud procul hinc ftagnum: tellus habitabilis olim Nunc celebres mergis fulicifque paluftribus undæ. Id. 1. ex. Pont. ep.. 6. fub fin. Nam prius incipiant turres vitare columbæ Antra feræ, pecudes gramina, mergus aquas, Quam, &c. Virg. 5. En. v. 127. immota attollitur unda Campus, & apricis ftatio tutiffima mergis. Plin. fub fin. l. 18. Præfagiunt pluviam mergi maria, aut ftagna fugientes. Id. l. 11. c. 37. fect. 79. Hard. Infatiabilia animalium > quibus a ventre protinus recto intestino tranfeunt cibi, ut lupis cervariis, & inter aves mergis. Horat. in fi. epod. 10. Opima quod fi præda curvo litore Projecta, mergos juveris, &c. Mergus in vitibus eft farmentum e duro excitatum, quod deorfum curvatur, & in terram mergitur ut cacumine exeat (Etrufci capogatto, Noftri dicunt refoffo) pars vero, quæ inter vitis truncum eft, ac terram, in arcus morem inclinatur. Colum. l. 4. c. 15. Mergi genus eft, ubi fupra terram juxta adminiculum vitis curvatur, atque ex alto fcrobe fubmerfa perducitur ad vacantem palum tum ex arcu vehementer citat materiam &c. Adde Pallad. 1. 3. tit. 16. Differt a dracone, quia mergus ab inferiore trunco ducitur draco a fummo, ubi brachia vitis funt. Itaque differt, ut fpecies a MERIBIBULUS a, um, qui meri bibax eft. Auguftin. Confeff. l. 9. c. 8. ad fin. Puella meribibula. MERIDIALIS, le meridianus. Gell. 1. 2. c. 22. Meridialis ventus. Ita legit Salmaf. alii meridionalis. Tertull. de anim. c. 25. a med. Apud orientalem & meridialem ( aeris) temperaturam Ammian. 1. 22. c. 15. ( al. c. 34..) A meridiali latere. MERIDIANUS, a, um, meridiano, di mezzodi, meonyßpivos ridiem pertinens. Cic. 3. de Orat. c. 5. Meridianum tempus. Martial. 1.3. epigr. 67. Exarfitque dies, & hora laffos Interjungit equos meridiana. Plin. l. 12. c. 19. Meridianus fol.. T Meridianus etiam dicitur, qui meridie fit. Plin. 1. 9. epift. 40. Meridianus foninus. Sueton. in Calig. c. 34. Beftiariis meridianifque adeo dele&tabatur, ut, &c. b. e. gladiatoribus, qui meridie dabantur, inter fe depugnantes, cum mane beftiarii dari folerent. V. Matutinus Tertull. in Apolog. c. 15. Inter ludicras meridianorum crudelitates Obfervat Lipf. 1. 2. Saturn. c. 15. ex Senec. epift. 7. & 95. circa med. non fuiffe hos gladiatores legitimos, & pugnandi peritos, armifve munitos ad ictus arcendos; fed nudos, inermefque, folifque gladiis inftructos, quo facilius invicem jugularentur. ¶ Meridiano abfolute, eft meridiano tempore. Plin. l. 2. 6. 26. & lib. 9. cap. 8. Fax, Germanico Cæfare gladiatorum fpectaculum edente, præter ora populi meridiano tranfcucurrit. Item ad partem cæli pertinens, in qua fol eft meridie meridionale. Senec. 1. 5. quæft. nat. c. 17. Meridianus circulus. ' equatore. Sic Colum. c. 6. 1. 1. Meridianus æquinoctialis. Vellej. 1. 2. c. 126. Quidquid meridiano aut feptemtrione finitur. Plin. l. 2. c. 11. Meridiana plaga. & lib. 5. c. 12. Babylonia magis meridiana. Id. l. 13. c. 4. a med. Meridianus orbis. Id. I. 7. c. 2. a med. In meridianis India. nelle para ti meridionali, MERIDIATIO, onis, f. quies & fomnus meridianus. Cic. 2. de Di- antea uti non folebam. mus MERIDIES, ei, m. mezzodi, meriggio, ustnußpia, media diei pars, MERIDIO, as, n. & Meridior, aris, atus fum, dep. 1. prender ripo- MERIDIONĀLIS, le, meridionale, Menu Spivòs, ad meridiem fitus MERITISSIMO. V. Meritum, & Merito. MERITO, adverb. meritamente, ragionevolmente, con ragione, diws, dicitur, meritoria non facturum, accipe quæ diverforia, vel fullonica vulgo appellantur. TSpeciatim meritorium eft cella meretricis. Vopifc. in Tacit. c. 10. Meritoria intra urbem ftare vetuit Salmaf. non de loco, fed de perfona accipiendum putat, quia ftare dicit, quod meretricum eft.) Sever. Imp. in quadam epift. apud Spartian. in Pefcenn. Nigr. c. 3. Milites pro tricliniis popinas habent, pro cubiculis meritoria. Pradent. in Hamartig. v. 763. Balnea, propolas, meritoria, templa, theatra. Firmic. I. 6. c. 31. poft init. Illuftribus viris de meritorio detracta mulier conjugali gratia copulatur. 1 MERITUM, ti, n. merito doyéτnua, quodvis noftrum factum vel MERITUS, a, um, chi ha meritato, particip. a mereor. Caf.l.1. B. cundiam non injuftam, fed meritam ac debitam fuiffe. Virg. 5. Æn. v. 696. merita morte perire. & lib. 3. v. 118. meritos aris ma&tavit honores. Plin. l. 5. ep. 15. Fama optima, & meritiffima frui. Infcript. apud Reinef. claff. 5. n. 35. Fulvius Inquilinus victimarius fibi, & Fulviæ filiæ meritiffimæ, &c. h. e. optime meritæ. ¶ Merito jure, q. d. congruo, jufto jure. Triphonin. Dig. lib. 37. tit. 4. leg. 20. fub fin. Sed nec adverfus eum conftituendæ actionis lega 1 legatorum ratio eft, quia merito jure inteftato heres exftitit. Al. leg. mero. ¶ Meritis de caufis, juftis de caufis. Paul. lib. 48. tit. 20. leg. ult. Liberi, ne judicio quidem parentis, nifi meritis de caufis, fubmoveri ab fucceffione poffunt. MERMESSIUS, a, um, ad Mermeffum pertinens: quod eft oppidum feu vicus Phrygiæ in Ida monte, Mepinroos. Tibull. I. 2. el. 5. v. 67. Quidquid Amalthea, quidquid Mermeffia dixit. b. e. Sibylla Hellefpontica, in agro Trojano nata, vico Mermeffo, circa oppidum Gergitium, quam fcribit Heraclides Ponticus, Solonis, & Cyri fuiffe temporibus, ut eft apud Lactant. I. 1. c. 6. ubi al. leg. Marmeffo, alii Marpeffo: unde & apud Tibull. alii Marpeffia. MERO. V. Ero. T Mero, per jocum dictus eft Tiberius Cæfar pro Nero quod impendio vinofior effet. Sueton. in ejus vita, c. 42. In caftris tiro etiam tum, propter nimiam vini aviditatem Po Tiberio Biberius, pro Claudio Caldius, pro Nerone Mero vocabatur. MEROBĪBA, 2, f. ghiotta di vin buono, quæ mero delectatur, meribibula. Plaut. Curcul, 1. 1. 77. Anus multibiba, atque merobiba. MEROCTES, e, m. lapillus porracei coloris, qui late fudat. Plin. 37. 0. 10. ubi Harduin. ex MSS. legit Morochitis. MERÕE es f, per tres fyllabas, Gueguere al. Neube Μερθή, infula magna Ethiopia cum urbe cognomine, a Nilo, Aftapo, & Aftabora fluminibus effecta, clypei figura, metallis omnibus, abundans. Plin. l. 2. c. 73. & lib. 5. c. 9. Lucan. l. 10. v. 303. Ambitur nigris Meroe fecunda colonis, Læta comis ebeni: quæ quamvis arbore multa Frondeat, æftatem nulla fibi mitigat umbra: Linea tam rectum Mundi ferit illa Leonem. Ludit Aufon. in hoc nomine epigr. 20. de anu ebriofa. V. MEROIS, idis, f. spots, herba in Meroe nafcens, folio lactucæ, hydropicis utiliffima, e mulfo pota. Plin. I. 24. c. 17. MERŎPE, es, f. Mapón, Atlantis & Plejones filia, una Plejadum. Inter Plejades ftellas obfcuriffima fingitur. Caufa eft, quod Sifypho regi Corinthiorum homini mortali nupferit, ex quo Creontem Glaucum, & Laertem peperit. Ovid. 4. Faft. v. 175. Septima mortali Merope tibi, Sifyphe, nupfit. Poenitet, & facti fola pudore latet. MEROPS, opis, f. epo, avis pallido intus colore pennarum, fuperne cyaneo, primore fubrutilo. Nidificat in fpecu, fex pedum defoffa altitudine. Infefta in primis eft alveariis apefque abfumit Unde apiaftra a quibufdam appellatur, tefte Serv. ad 4. Georg. v. 13. Pietate in parentes volucribus cæteris præftat. Nam ubi primum per ætatem volare poteft, parentes in altiffimis fpecubus reconditos alit. Plin. l. 10. c. 33. Virg. loc. cit. Abfint & piti fqualentia terga lacerti. Pinguibus a ftabulis, meropefque, aliæque volu cres. MERSĬTO, as, a. 1. immergere fpeffo, frequentativum a merfo. Solin. c. 45. ( al. 57. ) in fin. Equus quo acrior fuerit, fpeique majoris, eo profundius nares merfitat in bibendo. MERSO, as, avi, atum, a. 1. immergere fpeffo, BTT, fæpe mergo, frequentativum ab ejus fupino merfum. fed & pro ipfo mergo ufurpatur. Virg. 1. Georg. v. 272. Balantumque gregem fluvio merfare falubri. Horat, I. 2. fat. 4. v. 19. vivam gallinam mufto merfare Falerno. Tacit. Ann. 15. c. 69. Vivens adhuc balneo infertur, calida aqua merfatur. T Translate Lucret. I. 5. v. 1005. Tum penuria deinde cibi languentia leto Membra dabat: contra nunc rerum copia merfat. Horat. 1. & ep. 1. v. 16. Nunc agilis fio, & merfor civilibus undis. Catull. carms. 67, ad Manl. v. 13. merfor fortunæ fluctibus. MERSUS, a, um, immerfo, fommerfo, affondato, Sands, liquore aliquo perfufus, aquis opertus, obrutus. Ovid. 4. Faft. v. 48. in Tufca gurgite merfus aquæ & lib. 2. v. 78. medii quoque terga Leonis In liquidas fubito merfa notabit aquas. Prudent. 5. Cathemer. v. 3. Merfus fol. tramontato. Phædr. l. 1. fab. 2. v. 16. Tigillum merfum limo. Juvenal. fat. 14. v. 301. merfa rate naufragus affem Dum rogat. Prudent. perifteph. 2. de S. Vincent. v. 243. merfus fornix. h. e. depreffus. Translate Virg. 6. Æn. v. 267. Pandere res alta terra & caligine merfas. Stat. l. 5. filv. 1. V. 201. merfumque in corde dolorem. Senec, in Oedip. v. 798. Effare, merfus quis premat mentem timor. Liv.l.41.c.3. extr. Vino fomnoque merfi jacent. Stat. 6. Theb. v. 803. Sponte ruens, merfufque humeris. b. e. ita contracto collo, & adducto capite, ut merfum inter humeros, & abfconditum videatur. (Sic verf. 850. collaque demerfere humeris.) Sil. l. 1o. v. 77. Ut canis occultos agitat cum Belgicus apros, Errorefque feræ folers per devia, merfa Nare legit. b. e. humi preffa. Sic Lucan. I. 4. v. 443. canis preffo veftigia roftro colligit. Id. ibid. v. 745. merfos aciem dejecit in agros. h. e. humiles, depreffos. Al. leg. medios. Plaut. Epid. 1. 2. 16. Merfus foro. fallito. V. Mergo. Liv. 1. 9. c. 18. Alexander merfus fecundis rebus. nuotante nelle profperità. MERTO, as, a. 1. pro merfo, as, dixere Veteres, t in locum f fuccedente ut in pultare pro pulfare uti docent Quintil. l. 1. c. 4. (al. 6. ) & Feftus: atque ita ufurpavit Acc. apud Non. c. 2. n. 542. Quod vero Id. ibid. n. 533. exponit mertare merentem facere, h. e. merere, feu mereri adducitque illa ejufdem Accii: Quod fi, ut decuit ftares mecum, haud me meus mertaret dolor: jamdiu inflammari, & ardere naves vidiffet fuas: nugari Nonius videtur nam & hic pro merfare, obruere, opprimere pofitum eft. MERULA, æ, f. merlo, merla, nóTTU, avis genus, tum mas, tum femina neque enim merulus Latine dicitur, ut Varr. monet 1. 8. de L. L. c. 38. & Charif. l. 1. pag. 42. Putfch. ) a merus folus, uti Feft. in Merum, & Varr. 1. 5. de L. L. c. 11. docent, quia folivaga eft, & folitaria pafcitur. Plin. l. 10. c. 29. Merula ex nigra rufefcit, canit æftate, hieme balbutit, circa folftitium muta. cap.) : 33. Merula bis anno pariunt. & cap. 30. Merula circa Cyllenem Arcadia, nec ufquam aliubi, candida nafcuntur. ( raras effe albas merulas etiam Varro fignificat l. 3. R. R. c. 9. a. med. ) Cic. 5. de Fin. c. 15. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas cornibus uti boves videmus. TEft etiam genus pifcis, inter faxatile laudati, ut ait Plin. c. ult. l. 32. Adde lib. 9. c. 15. a med. item Varr. 1. 8. de L. L. c. 22. & Colum. I. 8. c. 16. & 17. De hac etiam Ovid. in Halieut. v. 114. Auratis muræna notis, merulæque virentes. ¶ Item genus machinula hydraulica, quæ aquæ preffione vocem merulæ reddit: cujufmodi in noftris facrarum Edium Organis dicimus ufcignuolo. Vitruv. l. 10. c. 12. a med. MERULENTUS vinolentus, meri bibax. V. in fine vocis Abftemius locum Rubrii poetæ, ubi eft qui legit temulentus. MERULUS, li, m. merlo. Negat Varr. Latine dici, ut in Merula adnotavimus. Nec multum auctoritatis habet Auct. carm. de philom. ubi ait v. 13. Et merulus modulans tam pulcris concinit odis. MERUM, i, n. vino puro, axparov, vinum purum, & nulla aqua mixtum. Plaut. Curcul. 1. 2. 35. Hoc vide, ut ingurgitat impura fe in merum avariter. Horat. l. 1. ep. 19. v. 11. non ceffavere poetæ Nocturno certare mero, putere diurno. Id. l. 1. od. 36. v. 13. multi Damalis meri. b. e. merobiba, ebriofa. Ovid. 2. Faft. v. 539. Inque mero mollita Ceres. Valer. Flacc. I. 5. v. 595. profundo mero incumbens. b. e. alto fomno, quod meri multum biberat. Senec. in Herc. Oet. v. 572. Victus mero. fopraffatto dal ving. Plin. l. 14. c. ult. Ad merum pronior. Id. 1. 23. c. 1. a med. Merum remedium eft contra cicutas, aconitum, argentum vivum, vefpas, &c. Colum. 1. 10. v. 302. croceofque corymbos Sparge mero Bacchi. nam Racchus condit odores. MĚRUS, a, um, folo, xperos, folus, ab aliis divifus ac fegregatus. Sunt qui putant effe a dpw, divido. Feftus: Merum antiqui dicebant folum unde & avis merula, quod folivaga eft, & folitaria pafcitur at nunc merum, purum appellamus. Terent. Phorm. 1. 2. 95. Non multum habet, quod det, fortaffe. Ge. immo nihil, nifi fpem meram. Varr. apud Non. c. 4. n. 295. Diogenem poftea pallium folum habuiffe & habere Ulyffem meram tunicam pileum ideo non habere. Apul. in Apolog. Aliquantam pecuniam nullis tabulis, fed ut æquum erat, mera fide acceptam, filiis debebat Sæpiffime eft purus, liquidus, fincerus, cui nihi eft admixtum, puro, fincero. Sed hæc notio cum priore facile confunditur. Ovid. 15. Metam. v. 323. Vina fugit, gaudetque meris abftemius undis Id. 4. Faft. v. 369. Lacte mero veteres ufi memorantur, & herbis Plaut. Afin. 1. 3. 3. Aurum, atque argentum merum. ld. Trucul. 2. 2. 14. Rus merum hoc quidem eft. Colum. fub fin. l. 3. Guftus cujufque generis (uvarum) non mixtus, fed vere merus. Ulpian. Dig. lib. 2. tit. 1. leg. 3. Imperium aut merum aut mixtum eft. merum imperium eft habere gladii poteftatem ad animadvertendum in facinorofos homines: quod etiam poteftas appellatur. mixtum eft imperium, cui etiam jurifdictio ineft. Plaut. Moftell. 3. 1. 111.. Emit ædes fpeculo claras, clarorem merum. l'ifteffa chiarezza. Petron. in fragm. Tragur. c. 37. Burm. Mero meridie fi dixeris illi tenebras effe, credet di bel mezzodì. Varr. 1. 2. c. 2. R. R. Oves neque vetulæ, neque mere agnæ b. e. quæ nondum agni ætatem exceffere. Plin. l. 8. ep. 24. Cogita, te miffum in provinciam Achajam, illam veram & meram Græciam, in qua primum humanitas, litteræ inventæ, &c. Cic. 4. Attic. ep. 7. Charippus mera monftra nuntiarat. & lib. 9. ep. 11. Mera profcriptiones, meri Sullæ. ep. 12. extr. Mera fcelera loquuntur. ep. 13. extr. Dolabella fuis litteris merum bellum loquitur. non parla d'altro, che di guerra. & lib. 6. ep. 3. circa med. Meræ nuga. Horat. l. 1. ep. 18. v. 8. mera libertas. Mera libertas apud Liv. l. 39. c. 26. in malam partem accipitur pro immoderata & effreni & quæ nihil civilis modeftiæ admixtum habeat. T Mero pede eft pede nudo, in illo Juvenal. fat. 6. v. 158. Obfervant ubi fefta mero pede fabbata reges Prudent. me sɛp. 10. v. 91. de SS. Fruct. &c. Stabat calce mera Sic Frequenter refertur ad vinum nulla aqua dilutum. Varr. apud Non. loc. cit. Vino corpus corrumpis mero. Ovid. 15. Metam. v 331. Haud aliter titubat, quam fi mera vina bibiffet. Adde Plaut. Amph. 1, 1. 276. Hinc merum abfolute. V. vocem præced. MERUS, mons Indiæ prope Nyfam. V. Nysa. MERX, mercis, f. merce, mercatanzia, derrata τ' αγοράσματα res ipfa, quæ emitur, venditurve: a mertor. Cic. in fragm. apud Non. c. 5. n. 35. Phoenices primi mercaturis, & mercibus fuis avaritiam & magnificentiam, & inexplebiles cupiditates omnium rerum fupportaverunt in Græciam. Id. pro Rabir. Poft. c. 14. Merces fallaces & fucofe, chartis, & linteis, & vitro delatæ. Plaut. Pan. 1. 2. 128. Invendibili merce oportet ultro emptorem adducere: Proba merx facile emptorem reperit, tametfi in abftrufo fita eft. al buon vino non bifogna frafca. Plin. l. 4. ep. 14. Ex aliqua peregrina & delicata merce. Ovid. 13. Metam. v. 165. Femineæ merces Colum. 1. 11. c. 3. a med. Cucurbitam efculente merci præparare. zucche mangiative da vendere. Virg. Ecl. 4. v. 38. nec nautica pinus Mutabit merces. Plin. l. 9. c. 55. Permutare aliquid pretio vel merce alia. Horat. l. 1. fat. 2. v. 105. Oftendere mercem. Ovid. 1. de ar. am. v. 421. Expedit inftitor merces fuas. Plin. l. 12. c. 25. Sarmenta quoque in merce funt. b. e. venalia funt. Id. l. 29. c. I. ad fin. Invehere merces peregrinas. & initio cap. Arabiæ, & India merces importare. Id. I. 14. c. 4. Merces petita in Rubrum litus Id. l. 5. c. 9. ad fin. Indicarum mercium emporium. ¶ Merx mala translate de malo dicitur, infortunio, incomodo Plaut. Men. 5. 2. 6. Ut ætas mala mala merx eft tergo! T Item de malo homine, aftuto, callido. Id. Cistell. 4. 2. 61. Mala merx hæc, & callida eft. Adde Pfeud. 4. 1. 44. & Perf. 2. 2. 56. MESA MESA CANNABIS, Méon, h. e, media. Plin. l. 19, c. 9, de cannabi.MESSALLA, feu Meffala, æ, m. nomen civis R. Senec, de brevit. viTria ejus genera: improbatur cortici proximum, aut medulla; laudatiffima eft e medio, quæ mefa vocatur. MESANCOLON i n. μerdyxvdor, genus teli, in medio amentum habens. Gell. . 10. c. 25. ubi notant Interpretes, corrupte legi mefancula, pro mefancula. Dictum eft a écos, medius, & d'yeuan, amentum. Apud Feft. corrupte legitur mefanciluni. MESAPIA, & Meffapia, a, terra d' Otranto, regio Italiæ, alias Apulia, a Mefapo rege fic dieta. Feftus. MESAPÍUS, & Meffapius, a, um, adject. ad Mefapiam pertinens Ovid. 14. Metam. v. 513. Mefapiaque arva relinquit. MESAPUS, feu Meffapus, i, m. filius Neptuni, qui in equis domandis excelluiffe, & igni & ferro infuperabilis fuiffe fingitur. Servius idcirco Neptuni filium appellatum putat, quod per mare in Italiam fuerit vectus in auxilium Turni adverfus neam. Virg. l. 7. Æn. v. 691. MESAULE, arum, f. μέσαυλοι, ο μέσος, medius, & αυλή, a atrium aula, Vitruv. I. 6. c. 10. a med, de Græcorum ædificiis. Inter hæc periftylia, & hofpitalia, itinera funt, quæ mefaulæ dicuntur, quod inter duas aulas media funt interpofita. Noftri eas andronas appellant, V. Androń. MESE, μor, ideft media, chorde nomen, quæ nunc a Muficis vo- m. Greco, Méons, ventus flans inter Borean, & Cæcian. Plin. l. 2. c. 47. MESOBRACHYS, Mεroßpaxus, pes quinque fyllabarum μεσοβραχύς brevi inter duas utrinque longas interjecta, ut pulcherrimarum: a dr, medius, & Baxus, brevis. Diomed. 1. 3. pag. 479. Putfch. MESOCHORUS, i, m. MSTÓx Op, qui in medio turbæ ftans reliquis canendi, vel aliud agendi fignum proponit: a mér, medius, & xopes, chorus. Sidon. l. 1. ep. 2. fub fin. Nullus tibi lyriftes, choraules, mefochorus. Plin. l. 2. ep. 14. græce fcripfit: Hoc infiniti clamores commoventur, cum peróxop dedit fignum. MESOLĂBUM, i, n. usróλaßer, inftrumentum ad alicujus rei medium inveniendum aptum: a véros, medius, & λxuevo, capio. Vitruv. 1. 9. c. 3. Mefolabi ratione idem explicaverunt. MESOLEUCOS, i, m. condos, gemma nigra, quam mediam linea alba diftinguit: a Méros, medius, & nos, albus. Plin. 1. 37. c. 29. Et præterea hoc nomine herba quædam habens candidam lineam per folium difcurrentem. Plin. l. 27. c. 11. ad fin. MESOMACROS, μεσóμapos, pes quinque fyllabarum, longam habens fyllabam duabus utrinque brevibus interpofitam, ut avidiffimus: Moos, medius, & manpos, longus. Diomed. l. 3. pag. 478. Putsch. MESOMĚLAS, anos, f. Weσousas, gemma alba , quam linea nigra diftinguit. Plin. l. 37. c. 10. Mefomelas, nigra vena quemlibet colorem fecante per mediam. Nam Maas niger dicitur, aduis albus. a MESON, onis, m. μéσov πрoσwτov, perfona comica aut coqui, aut nautæ, aut ejus generis. Feft. Videtur effe a ueros, medius, quia coquorum, nautarum, cerdonum, atque hujufmodi opificum perfonæ mediæ funt, ut quæ neque ferviles videantur, cum liberæ fint operæ, neque omnino liberæ, cum mercenaria. Sed Ariftophanes Grammaticus ait, dictam effe ab inventore Mafone comodo. Monent autem Critici, hunc Mefon, Maior, effe fcribendum. ¶ Mefon genit. plur. Græcus Tur, mediorum, aut mediarum. Vitruv. 1. 5. c. 4. & 5. MESONAUTA, 2 m. μEGOVœu'τus, vox Græca 2 uros, medius, & TAS, nauta, legitur apud Pompon. tefte Ulpian. Dig. lib. 4. tit. 9. leg. 1. Videtur autem effe medius inter fummos nautas, ut gubernatores & proretas, & imos, ut remiges, & omnium juffa exfequens ea ratione, qua mediaftinus in domo. Turneb. 1. 28. Adverfarior. c. 31. MESONYCTIUM, ii, n. mezza notte, μecorúntion, medis noctis tempus. Græca vox, quæ legitur in Taurobolio Lugdun. feu Infcript. apud Murator. pag. 333. Cujus mefony&tium factum eft V. Eid. Dec. h. e. vifum, apparitio medio noctis tempore facta, ut cenfet Philipp. Turre apud Sallengr. to. 3. novi Thef. Antiquit. R. pag. 863. MESOPOTAMIA, a, f. MeroToric, regio Afia inter Euphratem Μεσοποταμία & Tigrim amnes fita: unde & nomen habet: a ueros, medius, & TOTμos, amnis. Plin. l. 5, c. 12. & lib. 6. c. 26. Cic. 2. de nat. Deor. c. 52. & Solin. c. 37. ( al. 50. ) Latine diceres Interamnam. · MESOPOTAMĬUS, a, um, adject. a Mefopotamia, ut Mefopotamii milites, Valerian. Imp. in epift. apud Vopifc. in Aurel, c. 11. MESOSPHÆRUM. V. Hadrofphærum. MESPILUM, i, n. nespola, pomidor, fructus mefpili arboris. Plin. l. 15. c. 20. Malorum, pirorumque generi adnumerentur jure mefpila atque forba. Pallad, in Mart. tit. 10. a med. Mefpila ad fervandum leguntur necdum mitia. ¶ Videtur & ipfa arbor mefpilum dici. Pallad. de infit. v. 69. Mefpilaque exarmat pugnacibus horrida membris MESPYLUS, li, f. nefpolo, pernian, arbor mefpila ferens, cujus folia, antequam decidant, rubefcunt: radices multæ, atque alta, ideo inexftirpabiles. Non fuit hæc arbor in Italia Catonis avo ta, c. 13. Corvinus primus Meffanam vicit, & primus ex familia Valeriorum, urbis captæ in fe translato nomine, Meffana appellatus eft: paulatimque vulgo permutante litteras, Meffalla dictus. Eadem habet Macrob. I. 1. Saturn. c. 6. ad fin. nifi quod Maximum non Corvinum cognominatum fuiffe dicit. Idem confirmant Fafti Capitolini in quib. legitur apud Gruter. pag. 292. lin. s.) M. Valerius M. F. M. N. Maximus, qui in hoc honore Meffall. appel. e. Sed hæc ita conciliantur, ut Maximus cognomen fuerit familiæ antiquum cui poft fingulare M. Valerij certamen cum Gallo hofte (de quo V. in Corvinus) alterum Corvini agnomen adhaferit. T Ex hac familia celebris fuit orator cujus meminit Horat. de ar, Poet. v. 371. & Plin. l. 10. c. 22. &c. MESSANA, a, f. Melfina, Meronn, urbs clara Siciliæ ad fretum Mamertinum, contra Calabriam. Sil. l. 14. v. 194. Incumbens Messana freto, minimumque revulfa Difcreta Italia, atque Ofco memorabilis ortu. Meffana etiam pro Meffene Peloponnefi legitur Stat. 1. Achill. v. 422. Murorum tormenta Pylos, Meffanaque tendunt. V. Meffenius. MESSENĭUS, a, um, Merovos, ad Meffenem pertinens. Ovid. 2. Metam. v. 679. Meffeni arva. & lib. 12. v. 549. Meffenia moenia Utrobique al. leg. Meffania. nam & Meffane pro Meffene legitur in multis opt. codicib. Stat. 4. Theb. v. 179. Planaque Meffane, montanaque nutrit Ethome. Al. leg. Meffene. Nec mirum fi nomina confunduntur cum Meffana Siciliæ ab incolis Meffenes Peloponnefi condita dicatur. quibus tamen acceffere etiam Mamertini ex Campania, quam Ofci quondam incoluerunt. V. Mamers. Meffenii, orum, Meffenes incolæ. Liv. l. 36. c. 31. ¶ Messenia, regio circa Meffenem. Plin. l. 4. c. 5. MESSIS, is, f. messe, raccolta, Depisuos, collectio frumenti, & alia rum fegetum: a meto. Cic. 1. de Orat. c. 88. a med. Quid fit f mentis, ac meffis, quid arborum putatio, ac vitium. Plin. l. 18. c. 18. Meffem peragere. & cap. 30. facere... ¶ De ipfis frumentis jam collectis. Juftin. 1. 24. c. 7. Prohibiti agreftes oraculis femeffes vinaque villis efferre. Virg. 1. Georg. v. 49. Illius immenfæ ruperunt horrea meffes. Adde Propert. l. 3. el. 11. v. 26. T Item de tempore metendi. Virg. 5. Ecl. v. 70. Ante focum, fi frigus erit; fi meffis, in umbra. Plin. l. 24. c. 14. Flos mori per meffes colligitur. ¶ Item de collectione mellis, quæ & vindemia dicitur. Virg. 4. Georg. v. 231. Bis gravidos cogunt fetus; duo tempora meffis. T Meffis Cilicum, & Arabum eft crocus, & tus. Stat. l. 3. filv. 3. v. 34. T Translate Cic. Parad. 6. c. 2. Qui illam Sullani temporis meffem recordetur. Plaut. Epid. 5. 2. 53. Pro benefa&tis mali meffem metere. T Meffis cum proprio mox bellatura colono Claudiano l. 1. de laudib. Stilich. v. 321. eft feges hominum ex dentibus ferpentis a Cadmo fatis. ¶ Messes metonymice anni. Martial. l. 4. ep. 79. fexagefima meffis. & l. 1. ep. 102. Quarta tribus luftris addita meffis erat. Adde 1. 6. ep. 7. & 1. 12. ep. 34. & Petron. in fat. c. 89. T Meffes fuas uvere, proverb. idem quod vineta fua cædere, tirar a' fuoi colombi. Eft Tibulli l. 1. eleg. 5. extr. In quarto cafu etiam meffim dicimus Plaut. Moftell. 1. 3. 5. Nihilo magis attinet, quam lavatio tua ad meffim. Varr. 1. 3. R. R. c. 2. Nec videt vindemiam in cella neque in granario meffim. ¶ magnum messem mafc. gen. dixit Lu cil. l. 27. tefte Non. c. 3. n. 139. MESSOR, oris, m. mietitore, duntrip, deplon's, qui metit. Cic. 3. de Orat, cap. 12. Non mihi oratores antiquos, fed meffores videris imitari. Ovid. Metam. 14. v. 643. O quoties habitu duri mefforis ariftas Corbe tulit! Virg. 1. Georg. v. 316. mefforem inducere flavis arvis. Colum. 1. 2. c. 18. Meffor fœnifeca. T Translate Plaut. Capt. 3. 5. 3. Sator fcelerum, & meffor maxume. T De meffore deo V. in Imporcitor. MESSORIUS, a, um, depictinos, ad mefforem pertinens. Cic. pro Sext. c. 38. Mefforia fe corbe contexit. Pallad. lib. 1. tit. ult. Falces mefforiæ, vel fœnariæ. Colum. 1. 2. c. 13. Hordei modii quinque bubulci operas tres exigunt, occatoriam unam, mefforiam unam. MESSŪRA, æ, f. meffio. Diomed. Grammatic. l. 1. pag. 374. Putsch, Meffuram dicimus, non metitionem. MESSUS, a, um, mietuto, tagliato, metendo recifus. Virg. 4. Æn. v. 513. Herba meffe ad lunam falcibus. Varr. l. 1. R. R. cap. 50. extr. Meffas fpicas corbibus in aream deferre. MET, fyllabica adjectio, quæ conjungitur cum pronom. ego, tu, ip fe, ille, & fimilibus, ut egomet, ipfemer, &c. Sed in pronomine tu nominativo fingulari addi non folet, nifi fi dictio fyllabica te interponatur, ut tutemet. Significat difcretionem, ut ipfemet, ideft per fe, & non per alios. Terent. Adelph. 3. 2.31. Hifce oculis egomet vidi. Lucret. 1. 4. v. 913. Tutemet in culpa cum fis. Cic. 3. de Orat. c. 20. Non de memet ipfo, fed de oratore dico. Id. 3. de nat. Deor. c. 18. extr. Quæ cogitatione nobifmetipfis fingere poffumus. fumus. Plaut. Trucul. 1. 1. 38. Cum rem, fidemque, nofque nofmet perdimus. ¶ Cum tanquam. Plaut. Curcul. 5. 2. 29. Tanquammet genium meum. Dig. lib. 7. tit. 1. leg. 62. Si quas feras incluferit operis fuis, vel fi metipfæ inciderint. rius rei confequentis cognitionem veniatur: a nerd, trans, & xis, acceptio. Virg. 1. Ed. v. 70. Poft aliquot mea regna videns mirabor ariftas. ideft poft aliquot annos. Præpofita prænomini. Triphonin. Nam gradatim ab ariftis ad fpicas, a fpicis ad meffes, ab his ad æftates, ab æftatibus ad annos acceditur. Quintil. l. 8. c. 6. circa med. Eft hæc in metalepfi natura, ut inter id, quod transfertur, fit medius quidam gradus nihil ipfe fignificans fed præbens tranfitum. Paulo fup. tropum effe dicit rariffimum & maxime improprium, Græcis tamen frequentiorem, qui centaurum Chirona & vnos Dox's gens dicunt. Nos quis ferat inquit fi Verrem fuem, aut Lælium doctum nomiMETALIS, le, conico, nwinds, in modum metæ, feu coni factus. Feft. in Tutulum. Pileus lanatus forma metali figuratus. METALITER in forma di meta, o cono, xwin@s, in metæ feu coni modum. Martian. Capell. lib. 8. pag. 294. Luna in eadem linea folis umbra terræ metaliter infufcatur. METALLARIA f. V. vocem fequent. me ΜΕΤΑ, &, f. meta, termine, νύσσα, καμπτήρ, τέρμα, lapis ere&tus, T De meta molendaria. V. in Mola. eft us. METAGON, ontis, uery, nomen canis, ex fera & cane geniti, nemus? , METALLARIUS, ii m. minerajo, μεταλλεὺς, μεταλλαγός, qui in tit. 19. leg. 10. metallicos vocat in metalla damnatos. METALLIFER, a, um, minerale, metallum gignens, metalli ferax. Sil. 1. 15. v. 500. Augebant animos argenti pondera & auri, Parta metalliferis longo difcrimine terris. METALLUM, i, n. metallo, usteλor, materia illa dura, quæ ex terræ vifceribus effoditur, ut aurum, argentum, ferrum, æs, plumbum, &c. Rationem nominis hanc habes ex Plin. l. 33. c. 6. Ubicumque una argenti) inventa vena eft, non procul invenitur alia. Hoc quidem & in omni fere materia: unde metalla Græci videntur dixiffe. fcil. a us, fimul vel poft, & nos, alius, quia fimul cum uno, vel poft unum invenitur aliud. Virg. 2. Georg. verf. 165. Hæc eadem argenti rivos ærifque metalla Oftendit venis, atque auro plurima fluxit. Id. 8. En. v. 445. fluit as rivis, aurique metallum. lib. 10. verf. 174. Infula inexhauftis Chalybum generofa metallis. Ovid. 10. Metam. v. 220. Amathus fecunda metalli. Horat. l. 1. ep. 10. v. 39. potiore metallis libertate caret. h. e. auro, argento, divitiis. Dicitur & de marmore. Stat. 1. 4. filv. 3. v. 98. Arcus belligeri ducis trophæis, Et totis Ligurum nitens metallis. Adde lib. 1. filv. 5. v. 36. & lib. 3. filv. I. v. 5. & Sil. I. 8. v. 482. T Et de gemmis. Pacat. in Paneg. c. 4. Adde auriferorum opes fluminum, adde radiantium metalla gemmarum. Et de fulphure. Apul. I. 7. Metam. Acerrimo odore fulphuris juvenis inefcatus, atque obnubilatus, interclufo fpiritu diffluebat: utque eft ingenium vivacis metalli, crebras ei fternutationes commovebat. ¶ metallum fragile dixit Prudent. maffam falis, in Hamartig. verf. Translate Claudian. de III. Conful. Honor. v. 184. Sæcu 744. rit. la qui rurfus forment meliore metallo. h. e. auream ætatem reducant. de Conful. Mall. Theod. verf. 137. Et ductos video mores meliore metallo. Martial. I. 4. epigr. 55. fævum metallum. b. e. ferrum Eft etiam ipfa fodina, unde metallum aliquod effoditur, cava, miniera. Senec. 1. 5. quæftion. nat. c. 15. Demiffos quamplurimos a Philippo in metallum antiquum, olim deftitutum, ut exploraret, quæ ubertas ejus effet, an aliquid futuris reliquiffet vetus avaritia. Plin. l. 33. c. 7. circa med. Miniarium metallum. Id. l. 18. c. 11. a med. Metallum creta. Vitruv. l. 7. cap. 7. fub fin. fandaraca. Lucan. 1. 3. v. 209. Metalla aurifera. Id. 1. 4. v. 304. Metalla filicum. b. e. lapicidina. ( Adde 1. 6. v. 34.) Varr. 1. 1. R. R. c. 2. a med. Metalla facere in agro. Liv. l. 39. c. 24. Metalla vetera intermiffa recoluit, & nova multis locis inftituit. Plin. 1. 21. c. 7. ad fin. Herba tantæ fuavitatis, ut metallum effe cœpeb.e. ut ex ea vectigal publice exigatur, velut fi fodina auri argentive fit. Daninare in metallum eft ad metalla effodienda Plin. l. 2. ep. 11. & lib. 10. ep. 66. Crimine falfi damnatus in metallum. Sueton. in Calig. c. 27. Condemnare aliquem ad metalla Ulpian. Dig. lib. 48. tit. 19. leg. 8. & Modeftin. leg. 23. & Calliftrat. leg. 28. Dare aliquem in metallum. Ulpian. lib. 47. tit. 11. leg. 7. Metallo pleti. Id. lib. 48. tit. 13. leg. 6. puniri.. METAMELOS, i, m. pentimento, ueriushos, mutatio confilii, pœnitentia. Vox Graca. Varr. apud Non. c. 2. n. 83. Metamelos inconftantiæ filius me reprehendit. Al. aliter leg. METAMORPHOSIS, is, f. trasformazione, metamorfofs, meraudsowis, transfiguratio, transformatio: a usrd, trans, & uopoow, formo. Hoc nomine Ovid. opus fuum infcripfit, de mutatis deorum, hominum aliarumque rerum formis, & Apulej. (ut multi putant) fuos libros in quibus fe in afinum converfum fingit, Quintil. 1. 4. c. 1. fub fi. Ut Ovidius lafcivire in Metamorphofi folet. METANEA, æ, f. penitenza, Mordvora, pœnitentia. Græca vox a MeTV, poft, & vs, mens, fententia, quia quem poenitet, mentem poft peccatum mutat. Semel ufurpat Aufon. epigr. 12. Sum dea quæ facti, non factique exigo poenas, Nempe ut poeniteat. fic MeMETAPHORA, æ, f. traslazione, metafora, Metapoja, tropus, per quem vocabula a fuis rebus, quarum propria funt, ad alias res diverfi generis cum fimilitudine transferuntur: a ust, trans, & osfero. Translationem vocant Aut. ad Herenn. l. 4. c. 34. & Cic. tanca vocor ρως |