Martial. I. 11. epigr. 1. Cultus findone non quotidiana. b. e. non vulgari, aut trita. TScribitur & cotidianus V. vocem fequent. > QUOTIDIE, Cotidie, ogni dì, quotidianamente, donuépa, - αν QUOTIESQUE pro quotiefcumque quidam leg. apud Colum. l. 6. c. 17. > QUOVIS, adverb. dove tu vuoi, in qualunque luogo, Tarraxore, öπOL QUOUSQUE, adverb. fino a quando, aus ar, ufque ad quod tempus. littera confonans, femivocalis, & liquida: dicta eft canina " quia canes provocati eam videntur exprimere : unde hirrire dicuntur. Hinc Lucil. apud Charif. l. 1. pag. 100. Purfch. & Non. c. 1. n. 132. Irritata canes, quod, homo quam, planiu’ dicit. Donat. ad Terent. Adelph. 2. 4. 18 ita refert: Irritata canis quod, homo quam, plurima dictat. Perf. fat. 1. v. 109. fonat hic de nare canina littera. T Apud Græcos in principio dictionum afpirationem recipit, ut Pa, Twp. hinc omnibus Græcis dictionibus ab ea incipientibus Latini addunt b, ut Rhea, rhetor. T¶ In nonnullis vocibus proponitur ut Latialis Latiaris, Palilia Parilia: in aliis pros, ut arbos arbor, odos odor: quo pertinent antiqua illa, quæ enumerantur a Varr. 1. 6. de L. L. c. 3. fœdefum, plufima, afena, janitos, &c. pro fœderum, plurima, arena, janitor, & alia. Sic vapos, clamos, lafes, apud Quintil. l. 1. c. 4. ( al. 6.) pro vapor, clamor, lafer. Sic Feftus; R pro S littera fæpe antiqui pofuerunt, ut majofibus, meliofibus, lafibus, fefiis, pro majoribus, melioribus, laribus, feriis & Pompon. Digeft. lib. 1. tit. 2. leg. 2. a med. Appius Claudius Cæcus R litteram invenit, ut pro Valefiis Valeriis effet & pro Fufiis Furiis. T In notis R. eft Romanus. R. P. refpublica. R. R. rationum relatarum apud Feft. R. P. XX. retro pedes viginti RA من QUOTUMUS, a, um, Toros, idem ac quotus. Plaut. Pfeud. 4. 2. 7. RABIDE, adverb. rabbiofamente, Avoonlov cum rabie, vel iracunde, 1 rerum omnium libido major, nulli pavor confufior; nulli rabies a-, crior. ¶ Transfertur ad vim & impetum aliarum rerum. Valer. Flacc. 1. 6. v. 355. Rabies pelagi. Ovid. 1. ex Pont. ep. 3. v. 53. æquora femper Ventorum rabie, folibus orba, tument furia. & Horat. l. 1. od. 3. v. 14. rabies Noti. Virg. 5. Æn. v. 802. cælique marifque. Plin. l. 32. c. 1. mundi. Horat. l. 1. ep. 10. v. 15. Canis. b. e. æftus Caniculæ . T Sæpius ad hominem, & eft vehemens ira, cæca & avida cupiditas, impotens libido, furor feritas, ira, trasporto, avidità, furore. Cic. 3. Tufcul. c. 26. fub fin. Hecubam autem putant propter animi acerbitatem quandam & rabiem fingi in canem effe converfam. & lib. 4. cap. 24. Neque eos exiftimet fine rabie quidquam fortiter facere poffe. Perron. in Satyr. c. 94. Ex dolore in rabiem efferatus tollit clamorem. Virg. 9. En. v. 64. collecta fatigat edendi Ex longo rabies. h. e. ingens fames. Sic 2. n. v. 357. improba rabies ventris. Id. l. 8. v. 327. Et belli rabies, & amor fucceffit habendi. Horat. l. 3. od. 24. v. 25. impias Cades, & rabiem tollere civicam. Id. epod. 12. v. 9. Indomitam rabiem fedare. (Eo fenfu rabiem hic dicit Horat. quo Plin. 1. 8. c. 11. fub fin. Equos ad rabiem coitus agere. & Lucret. l. 4. 2. 1110. Inde redit rabies eadem, & furor ille revifit. ) Vellej. l. 2. c. 64. Tribunus continua rabie lacerabat Antoniun. Horat. de ar. Poet. v. 79. Archilochum proprio rabies armavit iambo. b. e. dicacitas mordaciffima, ftudium maledicendi. Sic lib. 2. ep. 1. v. 148. donec jam fævus apertam In rabiem cœpit verti jocus. Terent. Eun. 2. 3. 8. Qui fi occœperit, ludum jocumque dices fuiffe illum alterum, præut hujus rabies que dabit. b. e. impotentia in amore Virg. 6. En. v. 48. fed pectus anhelum, Et rabie fera corda tument. b. e. furore divino. T Rabies una eft ex comitibus Martis (ut Difcordia, Pavor) quæ & Furor appellatur. Val. Flacc. 1. 2. v. 206. ¶ Rabies in genitivo, vel dativo, pro rabiei. Lucret. I. 4. v. 1076. rabies unde illæ hæc germina furgunt. V. Facies, & Dies. T Rabia, e, ponitur a Servio ad lib. 1. En. v. 204. inter Latina, pro qua rabies antiqua effe dicitur. Sed locus ille eft fufpectus: & quamvis vere Servii effet, admodum exigui ponderis . RABIO. V. Rabo. RABIOSE, adverb. idem ac rabide. Cic. 4. Tufcul. cap. 22. Nihil ne in ipfa quidem pugna iracunde, rabiofeve fecerunt. RABIOSULUS, a, um, diminut. a rabiofus. Cic. lib. 7. Fam. ep. 16. Primum quia illas rabiofulas (litteras ) fat fatuas dedifti. RABIOSUS, a, um, rabbioso, Ausrowdns, rabie furens, rabidus, & proprie dicitur de canibus, qui rabie laborant, & de aliis animalibus, quæ ex canis morfu rabien contraxerunt. Plin. 1. 29. c. 5. Eft limus falivæ fub lingua rabiofi canis. ¶ Translate eft vehementer iratus. Cic. 4. Tufcul. c. 22. extr. Vide ne fortitudo minime fit rabiofa, fitque iracundia tota levitatis. Senec. in Herc. Fur. verf. 172. Jurgia rabiofa fori clamofi. Petron. in Satyr. c. 96. Rabiofa barbaraque voce in fugitivos diu peroravit. Plaut. Capt. 3. 4. 15. Hic homo rabiofus habitus eft in Alide. b. e. phreneticus. Horat. l. 1. fat. 6. v. 126. Signi rabiofi tempora. i giorni canicolari. Pro his Bentlejus alia fubftituit ex MSS. RABO, is, n. 3. arrabbiare, λurcaw, rabie agitor, furo. Varr. apud Non. c. 1. n. 186. Quid eft ? quid blateras? quid rabis? quid vis tibi ? Cæcilius ibid. Rabere fe ait. Al. leg. rabire, ut fit a rabio, 4. conjugationis. Vetus poeta apud Cicer. l. 1. de Divin. c. 31. Sed quid oculis rabere vifa eft derepente ardentibus? Senec. ep. 92. a med. Videbis eofdem intra exiguum tempus acerrime ridere, & acerrime rabere. Manil. 1. 5. v. 207. latratque Canicula flammans, Et rabit igne fuo. & verf. 224. lingua rabit, latratque loquendo. RABO, onis, f. idem ac arrhabo, per Aphærefim. Plaut. Trucul. 3. 2. 29. Tene hoc tibi, rabonem habeto, ut mecum hac nocte fies. Af. Perii rabonem? quam effe dicam hanc beluam? Quin tu arrhabonem dicis? St. ar facio lucri; ut Præneftinis conia eft ciconia .. RABULA, æ, m. trifto caufidico, avvocataftro, Tεpiαyouaiss, roɣpidos, vilis caufidicus, locutulejus, blatero & ut ait Gell. lib. 19. c. 9. clamator tantum, & facundia rabido jurgiofaque pollens: vel ut est apud Senec. in Herc. Fur. v. 172. qui clamofi rabiofa fori Jurgia vendens improbus, iras, & verba locat. Feftus: Rabula dicitur in multis intentus negotiis, paratufque ad radendum quid auferendumque vel quia acrior eft in negotiis agendis, & quafi rabiofus. Id. in Rava: Ravam vocem fignificat, ait Verrius raucam & parum liquidam, proxime canum latratum: unde etiam caufidicus pugnaciter loquens, rabula appellabatur, ut eft apud Lucilium. Ex tribus his Fefti notationibus prima minus eft probabilis: fecunda confirmatur a Nonio cap. I. n. 106. & 298. Eft igitur rabula, a rabo, quod a rabie. Videtur autem fignificare non folum caufidicum, fed etiam ardelionem, h. e. multorum negotiorum fatagentem, ut Feft. indicat. Cic. l. 1. de Orat. c. 46. & in Orat. c. 15. Non enim declamatorem aliquem de ludo, aut rabulam de foro, fed doctiffimum & perfectiffimum quærimus. Quintil. l. 12. c. 9. A viro bono in rabulam latratoremque converti. Varr. apud Non. c. 1. n. 106. Rabularum grex. RABULĀNA PIX, apud Plin. l. 14. c. 19. fortaffe dicta eft a colore ad flavum accedente, qui ravus dicitur. Sunt qui leg. radulana, quod tam ficca fit, ut radi poffit. Huc pertinere putant illud Colum. 1. 12. c. 20. a med. Et his (debet ) commifceri rafis, quod eft genus crude picis. Radulanam alii intelligunt picem, quæ radula detrahitur doliis, ut nova inducatur. RABULATIO, onis, f. & RABULĀTUS, us, m. agitatio caufarum rabularum contentiones aut verbofitas. Martian. Capell. 1. 2. fub fin. pag. 46. Audiri nullo potuere rabulatu. Id. 1. 6. fub init. pag. 189. Rabulatio forenfis Al. leg. fabulatio. RABUSCULUS, a, um. Plin. l. 14. c. 3. fub fin. memorat rabufcu lam vitem: ubi Harduin. in MSS. invenit rabucula, & conjicit legendum ravufcula quod colorem foliorum habeat ad ravum accedentem. quod fi verum eft, poffumus & rabufculam retinere, quia in multis vocibus & pro u fcribi adnotatum eft initio litteræ B. RACEMARIUS, ii, m. BoTpUxos, pampinus fterilis. Colum. l. 3. c. 18., Ex quibus pampini pullulant vel fteriles, vel certe minus feraces, quos ruftici vocant racemarios. RACEMATIO, onis, f. BoTovohoyle, racemorum, qui a vindemiatoribus præteriti fuere collectio; ficut meffibus peraétis, quod fupereft fpicilegium dicitur. Tertull. in Apolog. c. 35. a med. RACEMĀTUS, a, um, Boтpuwròs, racemos habens, five baccas aut etiam grana racemi modo difpofita. Plin. l. 18. c. 3. de panico. Parvis racemato paniculis. RACEMĭFER, ra, rum, Boτpunópos, qui racemos fert. Ovid. 3. Met. v. 666. Ipfe racemiferis frontem circumdatus uvis. Id. 15. Met. v. 413. Victa racemifero lyncas dedit India Baccho. RACĒMOR, aris, dep. 1. racemos a vindemiatore præteritos colligo. Translate Varr. 1. 3. R. R. c. 9. De gallinis dic fodes Merula : tum de reliquis, fi quid idoneum fuerit, racemari licebit. RACEMOSUS , a, um, Borpudas, racemis plenus, vel in modum racemi factus. Plin. l. 13. c. 4. Pomum fuis inter ramos palmitibus racemofum. Id. ibid. c. 6. Flos racemofus olivæ modo. Id. l. 14. c. 3. Racemofiffimæ uvæ. dulcibus. RACEMUS, i, m. proprie videtur effe pars uvæ, paucis granis peculiari pediculo pendentibus conftans. Servius ad Georg. 2. v. 60. Racemus eft pars botryonis. Gloff. vet. E'niquλis, racemus. Nos dicimus un vecchio d' uva. Ducunt a peš, pxyos, acinus. Virg. loc. cit. Et turpes avibus prædam fert uva racemos. Propert. I. 4. cl. 2. v. 13. Prima mihi variat liventibus uva racemis. Ovid. 3. Met. v. 484. ut variis folet uva racemis Ducere purpureum nondum matura colorem. Id. 4. Trift. el. 6. v.. 9. Tempus, ut extentis tumeat, facit, uva racemis. ( Id. Met. 3. verf. 666. racemiferis frontem circumdatus uvis ) Petron. in Satyr. c. 135. & paffis uva racemis. Plin. l. 15. de var. pomor. generib. c. 28. a med. Quædam alvo continentur, ut granata: dependent alia pediculis, ut pira: alia racemis, ut uvæ, palma alia & pediculis, & racemis, ut hedere, fambuci. Id. l. 16. c. 26. fub fin. Palma in fpathis habet fructum racemis propendentem. Id. l. 14. c. 3. Jub fin, Vitis Alexandrina acino nigro faba magnitudine, nucleo molli & minimo, obliquis racemis præIn locis Poetarum allatis racemi poffunt & acini feu grana uvarum intelligi: in Plinii non poffunt. ¶ Pro pediculo uvæ videtur poni in illo Auct. Cope, v. 21. Sunt & mora cruenta, & lentis uva racemis. Per fynecdochen eft ipfa uva, uva grappolo, rafpo, BOTPUS, BOTPUNr. Ovid. 3. de ar. am. v. 703. lecti de vite racemi. Virg. 2. Georg. v. 102. tumidi racemi. Sil. l. 7. v. 208. lucentes fole racemos. Fur. Bibacalus apud Sueton. de Grammat. C. II. Quem tres cauliculi, & felibra farris, Racemi duo, tegula fub una Ad fummam prope nutriant fene&tam T De mufto, aut vino, Ovid. 5. Faft. v. 343. Donec eras mixtus nullis, Acheloe racemis, &c. T Dicitur & de aliis arborum fructibus figuram uvæ referentibus. Virg. Ecl. 2. v. 7. antrum Silveftris raris fparfit labrufca racemis. Plin. l. 16. c. 34. ante med. Hedera denfus acinus & grandior, racemis in orbem circumatis. & a med. Helici racemi ftantes ac fubreti. Id fub fin. lib. 27. Herba tragos pufillis racemis rubentibus. Id. I. 13. c, 4. Jub fin. de balanis. Cecidiffe candidam verrucam , quæ racemo adhæferit. RADIANS, antis, raggiante, rifplendente, sfavillante, lucente, brillante, σίλβων, ακτινοβόλος, ακτινωτός, radios emittens, corufcus, fplendens, refulgens, radiatus, micans. Virg. 8. En. . 23. radiantis imagine Lunæ. Ovid. 9. Met. v. 272. radiantia aftra. Id. 2. Trift. v. 325. lumina Solis. Virg. 8. Æn. v. 616. arma. Ovid. 4. Met. v. 636. radians aurum. & lib. 13. v. 105. nitor galea claro radiantis ab auro. Id. 3. de ar. am. v. 451. e templis multo radiantibus auro. Plin. l. 37. c. 7. Carbunculi innato fulgore radiantes. Senec. in Herc. Oet. v. 1239. Fera radiante clarum fronte geftans caput b. e. cerva cornibus auratis inftru&ta. Venant. Fortun. l. 1. de vita S. Martini v. 138. Gemmifer eloquio, radiantior ore lapillis. ¶ Translate Val. Flacc. l. 8. v. 257. Ipfis inter medios rofea diante juventa . territaret.. ακ ra RADIATILIS, le, radians. Venant. Fortun. 1. 2. de vita Martini, v. 286. Sulphurea fub luce micans radiatilis umbra. RADIATIO, onis, f. brillamento, folgoreggiamento, sixBois, radiorum emiffio, fplendor. Plin. l. 36. c. 5. a med. In cujus ftatue ) contemplatione monent parcere oculis. tanta marmoris radiatio eft. Arnob. 1. 6. pag. 208. Mentes ipfas auguftiffimæ lucis radiationibus RADIĀTUS, a, um, cinto di raggi, raggiante, antros, radios habens, aut emittens Accius apud Cicer. 1. de Divin. c. 22. Orbis flammeus radiatus folis. Enn. apud eund. 3. de Orat. c. 40. Oculis lumen radiatum rape. b. e. folem. Lucret. 1. 5. v. 699. dum veniat radiatum infigne diei. h. e. fol. Senec. in Herc. Oet. v. 1518. O decus mundi, radiate Titan. Martial. I. 1. epigr. 71. radiata coloffi moles. h. e. coloffus folis radiati, centum pedum longitudine, a Nerone effigie fua factus, a Vefpafiano refectus effigie folis. Sueton. in Ner. c. 31. & in Vefpaf. c. 18. & Plin. l. 34. c. 7. ad fin. Rurfus Plin. lib. 27. cap. 5. In cacumine (afteris herba) capitula ftellæ modo radiata. Sueton. in Aug. c. 94. circa med. Radiata corona. b. e. aliquot erectis acuminibus inftar radiorum ornata. Hujufmodi coronis ornabantur imagines Principum confecratorum & in deos relatorum, ut in eorum numis videre eft. Plin. in Paneg. cap. 52. Horum unum fi præftitiffet alius, illi jamdudum radiatum caput, RE RA R put, & media inter deos fedes auro ftaret. Adde Lucan. I. 7. v. 458. & Sil. l. 7. v. 629. ¶ Rota radiata, regulis velut radiis fulta Varr. 1. 3. R. R. c. 5.a med. Axis, qui fuftinet rotam radiatam. ¶Radiatus, radiis folaribus percuffus. Lucan. 1. 7. v. 214. Miles ut adverfo Phœbi radiatus ab ictu Descendens, &c. Al. leg. radiantis. V. Radio. RADICATUS, a, um, che ha radici, radices habens: ut femina radicata, plantæ, quæ una cum fuis radicibus evulfæ alio transferuntur. Colum. de arborib. c. 20. fub fin. Arbores, aut radicata femina autumno ferito. Adde Pallad. in Februar. tit. 10. 18. & 19. T Item qui radices egit, radicato. Translate Sidon. lib. 5. epift. 10. extr. Naturali vitio fixum eft radicatumque pectoribus humanis, ut, &c. RADICESCO, is, n. 3. radices emitto. Senec. ep. 86. fub fin. Liberalius fternenda vitis, ut etiam ex corpore radicefcat. RADICITUS, fin dalle radici, con le radici, pilés, ab radice ab imis radicibus, vel una cum radice. Cato R. R. c. 5o. Herbas malas omnes radicitus effodito. Varr. I. 1. R. R. c. 35. Rofa conciditur radicitus in virgulas palmares. Colum. cap. ult. I. 4. Pertica radicitus exempta, & depofita. Id. l. 6. c. 3. Sentes recifi radicitus intereunt. Plin. l. 21. c. 11. Herbam radicitus eruere. Id. l. 22. c. 21. a med. Verrucas hoc heliotropium radicitus extrahit. Sueton. in Vefpaf. c. 5. a med. Arbor radicitus evulfa atque proftrata. Catull. carm. 63. de nupt. Pel. & Thet. v. 108. pinus procul radicitus exturbata, Prona cadit. verf. 288. tulit radicitus altas fagos. Propert. 1. 3. el. 5. v. 65. vivos radicitus abftulit ungues. T Translate eft penitus, omnino, affatto, interamente e, del tutto. Cic. pro Dom. c. 13. Vides ne, me non radicitus evellere omnes actiones tuas? Id. 2. de Fin. cap. 9. Cupiditas tollenda eft atque extrahenda radicitus. Id. 1. Tufcul. c. 46. extr. Hanc excutere opinionem mihimet volui radicitus. Id. 1. de nat. Deor. c. penult. Epicurus ex animis hominum extraxit radicitus religionem. Plaut. Moftell. 5. 1. 62. Omnia malefacta veftra repperi radicitus. Lucret. l. 3. v. 891. radicitus e vita fe tollit, & eicit. RADICOR, aris, paffiv. 1. metter radici, pilów, radices agendo firmor. Colum. 1. 4. c. 2. Mergi (vitium) mox facile radicantur. Plin. l. 13. cap. 4. ante med. Ipfa arbor ftrata in folo humido tota radicatur fed in frutices, non in arborem. Id. l. 18. cap. 7. Frumenta multis radicantur fibris. Id. I. 19. c. 6. Cæpe, & allium non nifi in rectum radicantur. RADICOSUS, a, um, pildus, multas radices habens. Plin. lib. 16. c. 34. ad fin. Omnium hederarum generi radicofa brachia. RADÍCULA, &, f. filio, parva radix. Cic. 2. de Divin. c. 66. Tum secundum quietem vifus ei dicitur draco radiculam ore ferre. ¶ Radicula item, faponata, herba quædam dicitur, fuccum habens lavandis lanis, & ab æfypo repurgandis accommodatiffimum , quam Græci sperov, Latini etiam lanariam vocant. Plin. lib. 19. cap. 3. extr. V. Lanarius. Ejus varios ufus in medicina defcribit Plin. l. 24. c. II. a med. Alia eft radicula, quam Celf. I. 2. c. 18. & 21. & l. 4. c. 2. fect. 3. extr. inter herbas edules, fed mali fucci numerat, Græce pagavis, ex raphanorum genere, fed bulbo minore : & cum raphano proprie dicto facile confunditur. unde nos utrumque dicimus ravanello. Appellat Colum. Syriacam radicem, lib. 11. cap. 3. ante & poft med. Plin. quoque recenfens raphanorum genera, hæc habet . 19. c. 5. circa med. Noftri alia fecere genera: Algidenfe a loco, longum atque translucidum. Alterum rapi figura, quod vocant Syriacum, fuaviffimum fere ac tenerrimum, hiemifque patiens. Præcipuum tamen eft, quod e Syria non pridem advectum apparet, quoniam apud Auctores non reperitur: id autem tota hyeme durat. ¶ Porro utraque hæc ideo radicula & radix dicitur, quia præcipua ejus vis, & ufus in radice feu bulbo eft. RADIO, as, avi, atum, mandar raggi, raggiare, sfavillare, brillare, rifplendere, si Bw, radios emitto, refulgeo, mico, refplendeo, niteo. Plin. l. 37. c. 9. ad fin. Aftrobolos radiat candido in fole. Id. l. 11. c. 37. Sect. 55. Felium in tenebris fulgent radiantque oculi Propert. l. 4. el. 1. v. 27. & Sil. I. 8. v. 468. pictis miles radiabat in armis. Ovid. 2. Met. v. 4. Argenti bifores radiabant lumine valvæ. Id. Heroid. ep. 18. v. 77. Unda repercuffæ radiabat imagine luna. Claudian. in carm. de Phoenice, v. 17. Arcanum radiant oculi jubar. V. Radians. ¶ Translate Claudian, de conful. Prob. & Olybr. v. 118. placidi radiant in caffide vultus. Id. de IV. conful. Honor. v. 517. Quantus in ore pater radiat! ¶ In illo Silii l. 3. v. 629. Siderei juxta radiabunt tempora nati; modéwors, feu confecratio fignificatur fecundum ea in Radiatus dicta funt quæ " ¶ Cum accufativo eft radiis illuftrare, fulgorem inducere, fplendidum reddere, irraggiare, illuftrare. Propert. l. 1. el. 15. v. 5. Et potes hefternos manibus componere crines ..... Nec minus Eois pe&us radiare lapillis, Ut formofa novo quæ parat ire viro. Eft qui leg. variare. Hinc paffive Ovid. 3. ex Pont. ep. 4. v. 103. Scuta fed & galeæ gemmis radientur & auro. b. e. diftinguantur ornentur. & Claudian. 1. 2. de rap. Prof. v. 48. Cæruleufque finus rofeis radiatur alumnis . Au&t. Dial. de Oratorib. c. 20. extr. Templa marmore nitent & auro radiantur ¶ Translate Flor. lib. 4. cap. z. ante med. Aliquid tamen adverfus abfentem ducem aufa fortuna eft quafi de induftria profpera ejus adverfis radiaren tur . RADIOLUS, li, m. genus oleæ, quæ & radius dicitur, & circites, efcæ aptior, quam oleo, ut ait Colum. I. 5. c. 8. de Arborib. c. 17. ubi varia olearum genera recenfet. Dicta effe videtur a fimilitudine radii textorii. Colum. l. 12. c. 47. Albam paufeam, vel orchitem vel radiolum dum contundes, &c. T Item herba filici fimilis in faxofis nafcens, vel in parietibus, habens in foliis fingulis binos Tom. III. ves. ordines punctorum aureorum. Apul. de herb. c. 83. ¶ Item tenuis radius folis, picciol raggio, antiv. Ammian. lib. 28. cap. 4. circa med. (al. c. 22. ) Si per foramen umbraculi penfilis radiolus irruperit folis. RADIOSUS, a, um, raggiante, risplendente, d'xṛuoßóλos, multos radios emittens. Plaut. Stich. 2. 2. 41. Commodum radiofus ecce fol fuperabat ex mari. RADIUS, ii, m. verga, bacchetta da mifurare, o disegnare, páßdos bacillus, feu virga menforum, mathematicorum, aftronomorum, ad metiendum, & figuras, lineafque in pulvere deformandas. V. Pulvis. Eft a Græca voce allata, ut quidem Voffio placet. Cic. 5. Tufcul. c. 23. Humilem homunculum a pulvere & radio excitabo Archimedem. Virg. Ecl. 3. v. 40. & quis fuit alter Defcripfit radio totum qui gentibus orbem, Tempora quæ meffor, quæ curvus arator haberet Id. En. 6. v. 850. calique meatus Defcribent radio, & furgentia fidera dicent. Virgam fignificat etiam in illo Plin. l. 10. c. 43. de pfittaco. Caput cum loqui difcit, ferreo verberatur radio non fentit aliter ictus. & Aufon. epift. ult. v. 24. In numerum quoties radiis ferientibus i&tæ Refpondent dociles modulato verbere pelThoftorium, feu baculum, quo æquatur cumulus nodii, rafiera, zoudиTox. Quidam Lexicographi afferunt hæc verba Plauti quæ ego apud hunc, ne in Suppofitis quidem, invenire potui: Dii deæque omnes tantam nobis lætitiam, tot gaudia fine radio cumulent. Tos brachii minus, de quo Celf. lib. 8. c. 1. a med. Radius, quem nepaida Græci appellant, fuperior, breviorque, & primo tenuior, rotundo & leniter cavo capite exiguum humeri tuberculum recipit. Cubitus inferior, longiorque, &c. Græce dicitur etiam Taрaxo ab Italis quibufdam fufello minore del braccio: videturque radios rotarum imitari, de quibus mox, & inde nomen fumpfiffe. T Ob fimilitudinem transfertur ad fplendorem, qui e fole, ftellis, igne, & hujufmodi emittitur, quia in longum & acutum more virgæ fubtilis fertur (unde verbera radiorum dixit Lucret. l. 5. v. 1103. & radiis fol feriens cacumina, Ovid. Met. 7. v. 804.) raggio, luce, fplendore, antív. Cic. 5. de Fin. c. 24. a med. Ut quemadmodum ftellæ in radio folis, fic ifte in virtutum fplendore ne cernantur quidem. Lucret. l. 3. v. 92. tenebras radii folis, & lucida tela diei difcutiunt. Id. l. 2. v. 113. quum folis lumina cumque Infertim fundunt radios per opaca domorum. Virg. 4. Æn. v. 119. ubi Titan radiis retexerit orbem. & lib. 7. v. 142. nubes ardens radiis lucis & auro. & verf. 25. Jamque rubefcebat radiis mare. Ovid. 1. de ar. am. v. 724. navita debet a radiis fideris effe niger. Id. 2. Met. v. 171. radiis gelidi caluere Triones. ¶ De radiis in capite confecratorum in deos, V. Radiatus. T Etiam fulminis radii funt. Virg. Æn. 8. v. 429. Tres imbris torti radios. tres nubis aquofæ Addiderant, rutili tres ignis, & alitis Auftri Adde Val. Flacc. I. 6. v. 55. De fulgore oculorum. Gell. 1. 5. c. 16. Stoici caufas effe videndi dicunt radiorum ex oculis in ea quæ videri queunt, emiffionem. Adde Apul. in Apolog. T Dicuntur etiam radii regulæ in rotis, quæ hinc modiolo, illinc canthis feu abfidi inferuntur, razzi della ruota, razze, zvñμa, nvnuías. Virg. 2. Georg. v. 444. & 6. Æn. v. 616. Ovid. 2. Met. v. 317. & Val. Flacc. I. 6. v. 414. T Præterea radius eft inftrumentum textorium, quo trama ftamini inferitur: ita di&um, quod utrinque in acutum definit, fpola. Ovid. 6. Met. v. 55. Tela jugo vincta eft: ftamen fecernit arundo: Inferitur medium radiis fubtemen acutis, Quod digiti expediunt, atque inter ftamina ductum Percuffo feriunt infecti pectine dentes. Adde verf. 132. Lucret. I. 5. v. 1352. & Virg. 9. En. v. 476. Græce napis a multis dicitur: fed nepnis videtur potius effe pecten, quo tela premitur, & denfatur. Noftri radium vocant navefella, a figura. Item linea , quæ a centro circuli ad circumferentiam ducitur. Cic. de Univ. c. 6. Cujus omnis extremitas paribus a medio radiis attingitur. ¶ Item fpina eminens fuper caudam trygonis, feu paftinaca pifcis, quincunciali magnitudine, quæ arbores infixa radici necat, arma, ut telum, perforat, vi ferri & veneni malo. Plin. l. 9. c. 48. & lib. 32. c. 2. fub fin. ¶ Item aculeus in pedibus graviorum quarundam avium, ut gallinaceorum, fprone. Plin. l. 11. c. 47. Avium quibufdam gravioribus, in cruribus additi radii: nulli uncos habentium ungues. T genus olive oblongæ, quæ & radiolus, aptior ad efcam, quam ad oleum. Virg. 2. Georg. v. 86. Colum. I. 5. c. 8. & de arborib. c. 17. & Plin. l. 15. c. 3. Ejus autem duo genera effe videntur. nam radium majorem nominant Cato R. R. c. 6. & Varr. 1. 1. c. 24. Erit igitur & minor: & hæc fortaffe radiolus. T Radius virilis Calio Aurel. Acut. l. 3. c. 14. ¡Dúp«Mos. RADIX, icis, f. radice, fix, ima pars plantæ, quæ terræ infigitur & infiftit, & inde fuccum trahit: a fad, ramus. Cic. 5. de Fin. c. 11. a med. Videmus, ea, quæ terra gignit, corticibus & radicibus valida fervari . Varr. 1. 1. R. R. c. 37. ad fin. Aliæ radices anguftius diffundunt, ut cupreffi: aliæ latius, ut platani, ufque eo ut Theophraftus fcribat, Athenis in Lyceo, cum etiam tunc platanus novella effet, radices trium & triginta cubitorum egiffe. Cato R. R. c. 133. Surculi in arboribus radices uti capiant. Plin. l. 16. c. 31. Magna & radicum differentia: copiofa fico, breves & anguftæ malo, craffiores lauro, ramofa oleæ, robori carnofa. Robora fuas in profundum agunt. Si Virgilio credimus ( 2. Georg. v. 291.) efculus quantum corpore eminet, tantum radice defcendit. Ovid. 14. Met. v. 632. bibulæque recurvas Radicis fibras labentibus irrigat undis. Id. de remed. amor. v. 106. Et mala radices altius arbor agit. Virg. 1. Georg. v. 20. Et teneram ab radice ferens, Silvane, cupreffum, b. e. ab radice manu prehenfam ferens: vel evulfam una cum radice. lib. 2. v. 318. radicem adfigere terræ. & lib. 1. v. 319. venti fegetem ab radicibus imis eruunt. lib. 5. Æn. v. 449. Aut PPPP Ida Ida in magna radicibus eruta pinus. Ovid. 7. Met. v. 226. herbas bis raditur. Virg. 3. En. v. 799. altas cautes, projectaque faxa a 4 RADULA, æ, f. radimadia, zaspor, inftrumentum quo aliquid ex aliqua re raditur, cujufmodi eft illud, quo vetus pix e doliis raditur, atque educitur, ut deinde iterum picentur ad futuram vindemiam. Colum. l. 12. c. 18. Sublata lampade rutabulo ligneo, & ferrea curvata radula pix ducitur. ร RADULĀNUS a, um, qui radula eraditur. Plin. l. 14. c. 19. Ra- RAIA, æ, f. Br, genus pifcis plani, & cartilaginei, in RALLA, æ ramorum RAMALE, is, n. ramo fecco, frafche, ftipa RAMEN, inis, n. rafura, scobs. Dicitur a Barth. I. 4. Adversar, c. 4. RADO, is, f, fum, a. 3. rafchiare, radere, tagliare, iw, abrado Abfolute Plin. l. 7. c. 59. Primus omnium radi quotidie inftituit Africanus fequens. Adde Martial. l. 11. epigr. 85. T Translate eft demere, detrahere, tor via, levare. Perf. fat. 2. v. 66. baccam Concha radere. & fat. 3. v. 50. Scire erat in votis, damnofa C3nicula quantum Raderet. Martial. l. 2. epigr. 17. Sed ifta tonftrix, Amiane non tondet. Non tondet, inquis? ergo quid facit? radit. fmunge la borfa degli avventori. & Tacit. 3. Ann. c. 17. ad fin. Nomen Pifonis radendum Faftis cenfuit. T Radere caput mos fuit quibufdam populis in luctu, ut eft apud Sueton. in Calig. c. 5. de morte Germanici: item fervis cum manumittebantur, quia tunc pileum fumebant, fignum libertatis. V. Pileum. Hujus rei caufam affert Non. c. 12. n. 38. quod tempeftatem fervitutis videbantur effugere. Nam & naufragium timentes caput radebant: eratque hoc naufragorum ultimum votum, ut ait Petron. in Sa:yr. c. 103. fub fin. Unde Juvenal. sat. 12. verf. 81. gaudent vertice rafo Garrula fecuri narrare pericula nautæ. ¶ Eft etiam tactu lædere, afperitatis fenfu dolorem afferre, leviter vulnerare, præftringere, fcindere, la niare, fcarificare. Hinc radere & pungere Martial. conjungit lib. 11. epigr. 10. Et radere genas, in legib. XII. Tab. vetantur mulieres in funere, graffiar le gote, ut eft apud Cicer. 1. 2. de Legib. cap. 23. a med. Plin. l. 11. c. 37. fect. 58. Hard. & Feft. Mulieres genas ne radunto, neve leffum funeris ergo habento. ¶ Translate Perf. fat. 1. v. 107. teneras mordaci radere vero auriculas. fat. 5. v. 15, pallentes radere mores. Quintil. l. 3. cap. 1. Quorum ne jejuna atque arida traditio averteret animos & aures præfertim tam delicatas raderet, verebamur. ¶ Radere dicitur etiam vomer terram præftringens & fulcans. Sil. lib. 8. v. 393. Hernicaque impreffo raduntur vomere faxa. T Sæpe a Poetis radere dicitur, qui prope locum aliquem tranfit, ita ut pæne contingat, qui præternavigat, prætervolat, correr vicino, andar rafente. Virg. 7. En. v. 10. Proxima Circaa raduntur litora terræ. Valer. Flace. 1. 5. v. 108. alta Caram (quem loc. affert etiam Non. c. 3. n. 189. ) Verum, quam illa unquam de mea pecunia ramenta fiat plumea (al. plumbea ) propenfior, mendicum malim mendicando vincere. Id. Rud. 4. 3. 77. Nunquam hercle hinc hodie ramenta fies fortunatior. RAMENTOSUS, a um ramentis plenus. Cal. Aurel. Tard. l. 4. c. 3. ante med. RAMENTUM, ti, n. raschiatura, calla, bruciolo, truciolo, xvx, gurux, tenuis particula, quæ radendo aufertur, ut particule auri, argenti, ligni, quæ e fectione, vel rafura eorum decidunt. Eft a rado, unde rafus, rafamen, ramen, ramentum. Lucret. l. 6. v. 1043. Et ramenta fimul ferri furere intus ahenis In fcaphiis. Plin. 1. 28. c. 8. Ramenta eboris. Id. l. 33. c. 3. ad fin. auri. Id. l. 21. c. 2. e cornibus. Id. l. 31. c. 7. falis. Id. l. 36. c. 22. lapidis fpecularis. Id. l. 28. c. 17. pellis cervinæ dejecta pumice. Id. 1. 24. c. 2. ligni. cap. 5. cupreffi. Differt a fcobe, quæ pulvis eft lima factus ramentum vero particula craffior, aut latior. Plin. l. 15. c. 17. fub fin. Uvas fcobe, ramentifve abietis fervare. Colum. 1. 4. c. 29. ad fin. & de arborib. c. 8. a med. Nos terebram, quam Gallicam dicimus, huic infitioni aptavimus: ea excavat, nec urit, quod non fcobem fed ramenta facit. piallature, trucioli. Pallad. tamen hac eadem de re loquens, in Februar. tit. 17. a med: fcobem vocat Quin & Plin. fortaffe aliquo ex allatis locis ramenta pro fcobe pofuit. Ramenta fluminum apud eund. 1. 33. funt arenz , quas radendo fecum ferunt. Verba ejus funt cap. 4. Aurum invenitur apud nos tribus modis fluminum ramentis, ut in Tago Hifpaniæ, Pado Italiæ, c. puteorum fcrobibus, &c. cuniculis per magna fpatia actis. Ramentum fulphuratum apud Martial. lib. 10. epigr, 3. eft fragmentum ligni fulphure illitum, folfanello. ¶ De fruftulis efculentis, Scribon. Larg. compof. 191. Rejiciunt autem ab ftomacho ramenta, quæ etiam fimillima torminofis. RAMĚÛS, a, um, di ramo, un&dupòs, qui ex ramo eft. Virg. 4. Georg. v. 303. tum ramea coftis Subjiciunt fragmenta, thymum, cafiafque recentes. RAMEX, icis, m. ramo, pertica, stanga, perticone, noua, ramus oblongus, longurius, pertica. Colum. 1. 9. c. 1. Stipes compluribus locis efforatur, & in circuitu vivarii, certis intervenientibus fpatiis, defixus erigitur, deinde per tranfverfa laterum cava tranfmittuntur ramices, qui exitus ferarum obferent. Varr. I. 1. R. R. c. 14. fimile quippiam defcribens, longurii voce utitur. Apul. l. 4. Mesam. Ante fores exigui ramices, vice ftructi parietis, attenduntur. TItem herniæ fpecies, qua venæ in fcroto intumefcunt ex nimia fanguinis copia, xpcoxxx, crepatura, allentatura, ernia, nikw. Celf. 1 P catur ร mus non folum ramos amputare miferiarum, fed omnes radicum fir an deceat pulmonem rumpere ventis, Stemmate quod Tufco ramum ridi ferula ramufculus utilis ad omnia ea vitia. Harduin. legit: E viridi medulla vulvis utilis, & ad omnia ea vitia. T Translate Hieronym. in epift. ad Ctesiphont, adverf. Pelag. c. 2. ( al. fect. 3.) Do&trina tua Origenis ramufculus eft. lib. 7. cap. 18. a med. Integris tunicis (teftium) ramex innafcitur, poon Græci appellant, cum venæ intumefcunt. & in fin. Inguen quoque nonnunquam ramices implent. Boßwronλ appellant Plin. l. 30. c. 15. Ramices infantium lacertæ virides fanant. Id. lib. 22. c. 25. Paleam tritici calidam imponi ramicum incommodis ex-RAMUSCULUS, i, m. ramulus. Plin. l. 20. c. penult. ad fin. Et viperti jubent. Lucil. apud Non. cap. 2. n. 743. Quod deformi' fenex, arthriticus, ac podagrofus, Quod mancus mifer, exilis, cum ramice magno. Juvenal. fat. 10. v. 205. jacet exiguus cum ramice nervus. b. e. cum fcroto turgenti ex ramice: quod in fenibus (de quibus hic fermo) eft frequentiffimum. T Caufa hujus appellationis ex eo duci poteft, quod pros, unde hernia dieta videtur Græcis etiam ramum fignificat. Quare Latini ramicem dixerunt Græco vocabulo infiftentes. Ideo autem rami nomine hernia fignifiquia inflatis fcroti venis veluti quidam rami apparent. Voff. in Etymol. T Præterea ramices dicuntur pulmones, vel potius pulmonum & pectoris venæ majores, quæ ramorum inftar diducuntur & cum vocem aut fpiritum intendimusj, inflantur. Varr. apud Non. c. 2. n. 743. Priufquam in orchestra pythaules inflet tibias, domi fuz ramices rumpit. Plaut. Merc. 1. 2. 26. Loquere id negotii quidquid eft. Acan. placide: volo acquiefcere. tua caufa rupi ramices: jamdudum fputo fanguinem. fcil. currendo. Adde Pan. 3. 1. 37. Sunt qui his quoque locis herniam intelligunt: fed ex ea rupta non fequitur fputum fanguinis. T Apud Colum. 1. 6. c. 12. & Veget. de re Veterin. l. 3. c. 4. fect. 10. & lib. 4. c. 19. quidam leg. ramicem pro faniem, & effe ajunt pulmunculum feu abfceffum ac tumorem ex fanguine collecto. RAMICOSUS, a, um allentato, erniofo, unλntus, qui ramice, feu hernia laborat. Plin. lib. 30. c. penult. Ramicofis cochlearum cinis cum ture medetur. RAMNENSES, Ramnes, ium, m. altera ex tribus primis equitum RAMOSUS, a, um, ramoso, ramoruto ερνώδης, κλαδώδης, multos ra- RAMULOSUS, a, um, ramulos multos habens. Plin. l. 16. c. 24. sub RANA, æ, f. ranocchia, rana, Berpexos, animal paluftre notum, in aqua, & in terra vitam agens: ab fua voce dica, ut ait Varr. 1. 4. de L. L. c. 13. Sunt & ranæ fcandentes arbores, & ex iis coaxantes. Ovid. 15. Met. v. 375. Semina limus habet virides generantia ranas: Et generat truncas pedibus: mox apta natando Crura dat. utque eadem fint longis faltibus apta, Pofterior partes fuperat menfura priores. & lib. 6. v. 377. Vox quoque jam rauca eft, inflataque colla tumefcunt: Ipfaque dilatant patulos convicia rictus. Terga caput tangunt: colla intercepta videntur: Spina viret: venter, pars maxima corporis, albet: Limofoque nova faliunt in gurgite ranæ. Plin. l. 11. cap. 37. fect. 65. Hard. Ranis lingua prima cohæret, intima abfoluta a gutture, qua vocem mittunt, &c. Tum fiquidem inferiore labro demiffo ad libramentum modica aquæ receptæ in fauces, palpitante ibi lingua ululatus elicitur. Tunc extenti buccarum finus perlucent, oculi flagrant labore propulfi. 14. 1.32. c. 8. fub fin. Eft & rana parva arborem fcandens, atque ex ea vociferans. Cic. Attic. I. 15. ep. 16. Pluvias metuo, fi prognoftica noftra vera funt. ranæ enim Top. Horat. l. 1. fat. s. v. 14. mali culices, ranaque paluftres Avertunt fomnos. Id. epod. 5. v. 19. turpis ranæ ova. Phædr. l. 1. fab. 2. v. 10. Ranæ vagantes liberis paludibus. Virg. 3. Georg. v. 430. hic pifcibus atram Improbus ingluviem, ranifque loquacibus explet. & lib. 1. v. 378. Et veterem in limo rane cecinere querelam. (Quænam hæc fit querela, cognofces ex Servio in hunc loc. & Phedr. loc. cit.) Martial. 1. 3. epigr. 93. Meliufque rana garriunt Ravennates. Sueton. in Aug. c. 94. circa med. Cum primum fari cœpiffet, in avito fuburbano obftrepentes forte ranas filere juffit: atque ex eo negantur ibi rang coaxare. Martial. I. 10. epigr. 79. Grandis ut exiguam bos ranam ruperat olim. (V. fabulam de rana rupta apud Horat. lib. 2. Jer. 3. verf. 314. & Phedr. lib. 1. fab. 24. ) Id. lib. 14. epigr. 183. Perlege Mæonio cantatas carmine ranas Βατραχομυομαχίαν. Juvenal. fat. 2. verf. 150. Stygio ranas in gurgite nigras. ¶ Infat fe tanquam rana, proverb. de eo, qui fibi plus jufto placet, apud Petron. in fragm. Tragur. cap. 74. Burm. T& Qui fuit rana nunc eft rex, aliud proverb. apud eund. ibid. c. 77. de qui e parvis initiis valde crevit five divitiis, five honoribus. T In illo Juvenal. sat. 3. v. 44. ranarum vifcera nunquam infpexi; fignificatur veneficium, quod ex rana rubetæ vifceribus conficiebatur. V. Rubeta. T Rana, morbi genus in bubus. Colum. 1. 6. c. 8. Solent etiam faftidia cibo afferre vitiofa incrementa linguæ, quas ranas veterinarii vocant. Veget. vocat ranulas. V. Ronu¶ Pifcis marinus. Plin. l. 9. c. 24. Planorum pifcium alterum eft genus, quod pro fpina cartilaginem habet, ut raiæ, paftinacæ, fquatinæ, torpedo, & quas bovis, lamiæ, aquila, ranæ nominibus Græci appellant. & mox. Cum ceteri pifces ova pariant, hoc genus folum animal parit, excepta quam ranam vocant. RANCENS, entis, putrefatto, putente, rancido, myyiḥwr, aiwni(wr, putrefcens, putens, rancidus. Lucret. l. 3. v. 270. cadavere rancenti, jam vifcere vermes Exfpirant. Seren. Sammon. c. 54. v. 978. Vetus & rancens axungia. RÁMULUS, li, m. ramicello, rametto, nλædwv, parvus ramus, ramufculus. Cie. . 1. de Divin. c. 54. In agro ambulanti ramulum adductum, ut remiffus effet, in oculum fuum recidiffe. Plin. l. 17. c. 12. ante med. Ofyris ramulos fert nigros, tenues, lentos. Id. l. 24. cap. 15. Chamadaphne unico ramulo eft, cubitali fere. Valer. Max. lib. 2. c. 8. fect. 5. Laurez ramulos feftinabunda manu de-RANCESCO, is, n. 3. diventar rancido, rancidus fio, putrefco. Arcerpferunt. RAMUS, i, m. ramo, ëpvos, nλádos, pars arboris, quæ e trunco exit, cornu, nob. lib. 1. pag. 12. Mel amarum fieri, olearuin fluenta rancefcere. RANCIDE, rancidamente, cum rancore, corrupte. Translate Gell. I. RANCIDŬLUS, la, lum, rancidetto, aliquantum rancidus. Juvenal. ng |
