promontor. Mifeni: a ridos, dolium, quia multa ibi dolia ex creta fiebant. Plin, 1. 3. cap. 6. Enaria a ftatione navium Æneæ Homero Inarime di&ta, Græcis Pithecufa, non a fimiarum multitudine, ut aliqui exiftimavere, fed a figlinis doliorum. T Alii duas faciunt Pithecufas, & dictas putant a mixos, fimia, quia multa olim ibi fimiarum copia fuerit. Eft enim in fabulis duos fratres, Candulum & Atlantem, omnium fcelerum inventores, dolis omnibus circumvenire folitos, quicumque ad eas infulas appellerent, Jovem ipfum aliquando decipere tentaffe, ab eoque in fimias fuiffe mutatos. Ovid. Met. 14. v. 89. Inarimen Prochytenque legit, fterilique locatas Colle Pithecufas, habitantum nomine dietas. Quippe deum genitor, &c.

PITHEUS, i, m. difyllab. mus, nomen globi ignei in cælo apparentis, dolii figura, in concavo fumida lucis, ut ait Plin. l. 2. c.25. (Latina) a Tidos, dolium. Al. leg. Pithias, a., m. rias. nam & c appellatur. Senec. quæft. nat. I. 1. c. 14. Sunt pithia, cum magnitudo vafti rotundique ignis dolio fimilis vel fertur, vel eodem loco flagrat. Dicitur etiam Pithus, i, nidos. Apul. de Mundo. Sunt & alia ejufmodi imaginum genera, quæ Græci Faces, & Docidas, & Pithos, & Bothynos, ad eorum fimilitudinem, unde dicta funt, nominant. De his Manil. 1. 1. v. 840. Quin etiam tumidis exæquat dolia flammis, Procero diftenta utero. PITHIAS. V. in di&tione præced. PITISSO. V. Pytiffo.

PITPIT, Ofce, quidquid. Feftus. PITTACIUM, ii, n. bullettino, biglietto, TITTaxior, fchedula brevis, feu membranæ, aut chartæ particula, quæ alicui rei pice vel cera aliave re affigitur, & paucis verbis perfcribitur memoriæ caufa: a TITTα, pix. Petron. in Satyr. c. 34. Allatæ funt amphora vitrea diligenter gypfatæ, quarum in cervicibus pittacia erant affixa cum hoc titulo: Falernum Opimianum annorum centum. De his Plaut. Pan. 4. 2. 14. Ibi tu videas litteratas fictiles epiftolas pice fignatas: nomina infunt cubitum longis litteris. Ita vinariorum habemus noftræ dele&tum domi. Item brevis charta, libellus in quo memoriæ caufa aliquid adfcribitur, licet nullibi affigatur. Vet. Gloff. Tantov, pittacium, brevis. ( V. Brevis. ) Gloff. Ifid. Pittacia, epiftola brevis, & modica. Lamprid. in Alex. Sever. cap. 21. fub fin. De promovendis etiam fibi annotabat, & perlegebat cuneta pittacia. Imp. Valentinian. & Valens lib. 7. Cod. Theodof. tit. 4. leg. 11. de erogat. annonar. militarium. Sufceptor antequam diurnum pittacium authenticum ab actuariis fufceperit, non eroget: quod fi abfque pittacio fuerit erogatio, id quod expenfum eft, damnis ejus potius deputetur. & leg. 13. Actuarii per fingulos, vel, ut multum, binos dies authentica pittacia prorogent, ut hoc ntodo immiffis pittaciis, fpecies capitum, annonarumve ex horreis profe

rantur.

Item emplaftrum, feu panni particula aliquo medicamento illita, quæ imponitur alicui parti corporis ad fedandum dolorem. Celf. 1. 3. c. 10. Si capitis dolores funt, oportet habere duo pittacia, quæ latitudinem frontis æquent: ex his invicem alterum in aceto & rofa habere, alterum in fronte. Laberius apud Gell. I. 16. cap. 7. Induis capitium tunicæ pittacium. b. e. quod tanquam pittacium tunicæ adfutum & affixum eft. T Sunt qui fcribunt piracium, alii pitacium, alii pytacium: fed verior eft fcribendi ratio, quam pofuimus. Daufq.

ex fe

PITTĂCUS, ci, m. HTTano's, Philofophus Mitylenæus unus ptem Græcia Sapientibus, qui ex Lesbo tyrannum Melanchrum depulit, & certantibus Athenienfibus, atque Mitylenæis dux in bello factus, Phrynonem Athenienfium ducem fingulari certamine interfecit. Hujus illud eft: Providere ne cafus veniant; fi forte venerint, equo animo tolerare. Aufon. de VII. Sapientib. Mitylena oriundus Pittacus fum Lesbius, Tryone xoupor, qui dixi fententiam. Sed ifte naupes, tempus ut noris, monet, Et effe noupov, tempeftivum quod vocant. Romana fic eft vox, Venito in tempore. Juvenal. fat. 2. v. 6. Si quis Ariftotelem fimilem, vel Pittacon emit. PITTHEIS, idos, f. patronym. Tents, filia, vel neptis Pitthei Ovid. Heroid. ep. 10. v. 131. de Thefeo. Nec pater eft Egeus, nec tu Pittheidos Ethræ filius. b. e. Ethræ filiæ Pitthei, qui Træzene regnavit. PITTHEIUS, a Πιτθήϊος ad Pittheum pertinens, regem Træezenis. Ovid. Heroid. ep. 4. v. 107. Hic tecum Trazena colam, Pittheia regna. PITTHEUS, a, um Pittheius, /r9eos. Ovid. 15. Met. verf. 506. Pittheam profugo curru Trazena petebam. Adde verf. 296. PITUINA refina eft, quæ e pinu fluit, T. nam Titus pinus eft. Veget. de re Veterin. l. 4. c. ult. a med. & Scribon. Larg. compof. 202. 205.

um

PITUITA, 2, f. flemma, catarro, prévue, fanguis imperfecte co&tus, humor crudus, aqueus, excrementitius, vel naturaliter, vel præternaturaliter in corpore genitus: quo pertinent mucus narium qui ex capite redundat, faliva, phlegma ventriculi, & inteftinorum: a T, & IT, fpuo, & TITUw, coagulo. Ridet Quintilian. l. 1. cap. 6. ( al. 10.) poft med. eum qui dictam putavit quia petat vitam. Cic. Tufcul. 4. c. 10. Quemadmodum cum fanguis corruptus eft, aut pituita redundat, aut bilis, in corpore morbi ægrotationefque nafcuntur. Plin. l. 25. c. 11. extr. Hujus radix pituitas capitis purgat. Id. l. 23. c. I. ante med. Pituitam oris ficcare. Id.1.24. c. 6. detrahere per alvum. Id. l. 20. c. 14. ad f. difcutere. Cato R. R. c. 156. ejicere. Colum. l. 6. c. 34. elicere per nares. Plin. 1.22. c. 22. a med. extenuare. Id. l. 23. c. 9. extr. extrahere. Id. l. 21. c. 23. trahere. Id. 1. 20. c. 7. a med. Pituita lentitiem digerere. Id. lib. 26. c. 11. ad fin. eruptiones emendare. Id. I. 22. c. 25. ante med. Adverfus acutas pituitæ fluxiones, quas Græci rheumatifmos vo

cant. T Interdum fumitur pro morbo ex pituitæ fluxu nato quo etiam galline infeftantur. Colum. 1. 8. c. 5. a med. Ipfis matribus etiam vitanda pituita pernicies erit. Pallad. lib. 1. tit. 27. Pituita his nafci folet , quæ alba pellicula linguam veftit extremam. Adde Plin. l. 10. c. 57. ubi & remedia affert. Itali vocant la pipita. Dicitur etiam de humore lento ex arboribus effluente. Plin. l. 17. c. 27. Amygdala ex amaris dulces fiunt, fi ftipite ab ima parte circumforato, defluens pituita abftergeatur. Id. 1. 22. c. 23. Fungorum origo non nifi ex pituita arborum. T Prima fyllaba producitur, & tertia. Catull. carm. 23. in Fur. v. 17. Mucufque & mala pituita nafi. Secunda & tertia aliquando per fynærefim coalefcunt. Perf. fat. 2. v. 57. Somnia pituita quæ purgatiffima mittunt. Horat. l. 2. fat. 2. verf. 75. Dulcia fe in bilem vertent, ftomachoque tumultum Lenta feret pituita. vides ut pallidus omnis, &c.

PITUITARIA, æ, f. herbæ fpecies, al. aftaphifagria, feu uva agreftis, ita dicta, quod pituitam oris ficcet. Plin. lib. 23. cap. 1. ante med.

PITUITOSUS, a, um, pituitofo, pituita abundans, orεyuaτdns. Cic. de Fato, c. 4. Inter locorum naturas quantum interfit, videmus : alios effe falubres, alios peftilentes: in aliis effe pituitofos & quafi redundantes, in aliis exficcatos atque aridos. PITYINUS, a, um, qui eft ex pinu, quæ Græce 90s dicitur: ut Pityina refina, apud Marcell. Empir. c. 36. a med. PITYIS, idos, f. Tuis, nux pinea e pina ftris. Plin. lib. 15,

cap. 10.

PITYOCAMPA, æ, & Pityocampe, es, f. Tuondamn, eruca e picea nafcens, venenata, & vim habens adurendi corpus, & cruftas obducendi, ut Plin. l. 29. c. 4. fub fin. docet. Id. 1. 28. cap. 9. ante med. Potis pityocampes, cantharidum, aut falamandra venenis. PITYSMA. V. Pytifma. PITYŪSA, 2, f. Ture, pinis abundans: a mirus, pinus. Nomen eft cujufdam infulæ in finu Argolico, de qua Plin. l. 4. c. 12. item duarum in mari mediterraneo prope Hifpanias. Id. 1.3. c. 5. ad fin. Præterea ita dicta funt Chios & Miletus, & Lampfacum tefte eod. l. 5. c. 31. a med. & cap. 29. circa med. & cap. 32. a pinorum copia. PIUS, a, um, pio, pietofo, rispettofo, affettuofo, suλaßns, EverBis, qui parentes, majores, fanguine conjunétos, amicos, patriam amat, colit, fovet, iifque obfequitur, & infervit (ut in Pietas di&tum eft) benignus, mifericors. Cic. 3. Offic. cap. 23. Ipfi patriæ conducit pios habere cives in parentes. Terent. Hec. 1. 2. 77. Pium ac pudicum ingenium narras Pamphili. Ovid. 11. Met. v. 389. pii metus. b. e. uxoris pro mariti vita follicita. Id. 7. Met. v. 482. Arma juves oro pro gnato fumpta, piæque Pars fis militiæ. Cic. pro Sext. c. 2. Pius dolor, & jufta iracundia. Ovid. 4. Trift. el. s. v. 30. illo, Quo pius affectu Caftora frater amat. Id. Heroid. ep. 7. v. 107. feniorque parens, pia farcina nati. h. e. Anchifes humeris fublatus ab Enea, qui idcirco pius paffim a Virgil. dicitur. Liv. l. 39. c. 36. a med. & lib. 30. c. 31. & Sil. l. 15. verf. 162. pium bellum. b. e. quod pro fociis, aut patria fufcipitur. Ovid. 5. Trift. el. 4. verf. 43. Pro quibus affirmat fore fe memoremque piumque. Item qui deos veretur, colitque, & fanétis eft moribus, religiofo, da bene, divotu, pio. Plaut. Rud. prol. v. 26. Facilius, fi quis pius eft, a diis fupplicans, quam qui fceleftus eft, inveniet veniam fibi. Id. Amph. 5. 1. 33. At ego faciam piam & pudicam effe tuam uxorem ut fcias. Horat. l. 3. od. 23. v. 19. Mollivit averfos Penates Farre pio, & faliente mica. T Hinc pii dicuntur Poetæ, quia divinum aliquid habere creduntur, & deorum numine afflari. Catull. carm. 16. in Aurel. &c. v. 5. Nam caftum decet effe pium poetam &c. Virg. 6. En. verf. 662. Quique pii vates, & Phoho digna locuti. (Servius intelligit vaticinantes, non mendaces. Alii pios doctos volunt effe, & impios indo&tos. V. Impius.) Ovid. 3. Faft. v. 325. Scire nefas homini nobis conceffa canantur, Quæque pio difci vatis ab ore licet. Item Elyfii manes. 0vid. 11. Met. v. 62. quærenfque per arva piorum Invenit Eurydicen. Cic. Phil. 14. c. 12. Vos, qui extremum fpiritum in victoria effudiftis, piorum eftis fedem & locum confecuti. Adde Valer. Flacc. Virg. Sil. Lucan. Martial. & alios, quorum loca congeffit Bentlej. ad illud Horat. l. 3. od. 4. v. 6. audire, & videor pios Errare per lucos. Ubi Elyfium plerique intelligunt, quod fedem piam vocat Virg. in Cul. v. 38. 374. & pium arvum Albinovan. ad Liv. v. 329. Ipfe tamen pios lucos capit nemus Heliconis, & Mufarum

:

,

Eft etiam benignus, clemens, mifericors, pietofo, clemente. Claudian. de IV. conful. Honor. v. 275. Sis pius in primis. nam cum vincamur in omni Munere, fola deos æquat clementia nobis. M. Antonin. Imp. in epift. ad Faustinam, apud Vulcat. Gallican. in Avid. Caff. c. 11. Non enim quidquam eft, quod Imperatorem Roman. melius commendet gentibus , quam clementia. Hæc patrem tuum in primis Pii nomine ornavit. V. Capitolin. in Pio, cap. 2. Item minime gravis, blandus, jucundus, amoenus. Horat. I. 3. od. 21. v. 2. Seu tu querelas, five geris jocos, Seu rixam & infanos amores, Seu facilem, pia tefta, fomnum. ( Bentlej. ita diftinguit: Seu facilem pia, tefta, fomnum: ut pia fit tantummodo cum fomnum gerit. Sed quidquid tefta fecum ferat, femper jucunda & blanda eft, cum bibitur.) Caf. German. in Arat. verf. 624 Argufque ipfa pio cælo refecetur imago. Ita leg. Grot. & interpretatur. Martian. Capell. I. 6. pag. 191. Moxque imitata pium lactea Luna diem. Pia&aterna pax fit, formula adhiberi folita in foederibus, ut eft apud Cic. pro Balb. c. 16. ubi pia dicitur, quod pie fanéteque colenda fit. T Pium eft, pia & diis placens res eft. Ovid. Faft. 4. v. 829. Quofque pium eft adhibere deos. Id. 1.

Trift. el. 2. v. 96. nec, quæ damnaverit ille Crimina defendi jufve, piumve puto. Id. Heroid. epift. 8. v. 4. Inclufam contra jufque, piumque tenet. Adde lib. 1. de ar. am. v. 200. T Pius juftus, crimine carens. Cato de R. R. in præfat. Ex agricolis maxime pius quæftus, ftabiliffimufque confequitur. b. e. legitimis artibus partus, guadagno innocente. ¶ Comparativo caret pro quo magis pius dicimus, ut Charif. monet . 1. pag. 88. & lib. 2. pag. 130. Putfch. Superlativ. eft piiffimus: de quo fic reprehendit M. Antonium Cic. Phil. 13. c. 19. ad fin. Tu porro ne pios quidem, fed piiffimos quæris: & quod verbum omnino nullum in lingua Latina eft, id propter tuam divinam pietatem novum inducis. Poft Cicer. tamen ufurparunt multi. Senec. de confol. ad Polyb. cap. 26. a med. Quod longe a fenfibus tuis prudentiffimis piiffimifque abeft. Senec. alter controv. 27. l. 4. a med. Piiffimo patri tormentum quæfiiffe. Tacit. in Agric. c. 43. Cohæres optimæ uxori, & piiffimæ filiæ. Adde Quintil. declam. 6. c. 3. ad fin. Flor. l. 4. c. 7. in fin. Curt. 1. 9. c. 6. & plurimas vet. Infcription. apud Gruter. & Reinef. & al. ut videre eft in Indicis c. 14. Sed in æque multis, ut ibid. patet, habetur pientiffimus, tametfi piens non eft in ufu: (quamquam legitur in veteri Lap. Muf. Veron. pag. 129. n. 3. Parent. pientes filio fecerunt. Et in alia apud Murator. pag. 1624. n. 4. Pientes falvete.) Sed, puto, plenius, & fonantius pofterioribus temporibus vifum eft.

PIX, picis, f. pece, pegola, nice, fluxus combuftæ in tæda fua refine. Differt a refina. Nam refina eft liquor craffus ex arboribus fluens, & fæpe fua fponte ficcatus ad folem: pix eft, quæ fit ex arborum refinis ad ignem decoctis, idque ad navium, & aliarum multarum rerum ufum. Plin. l. 23. c. 1. a med. Sed & picem meminiffe debemus non aliud effe, quam combuftæ refine fluxum. Id. 1. 14. c. 20. Craffiorem refinam, & ad pices faciendas cedrus fundit. Ovid. Heroid. ep. 18. v. 7. Cælum pice nigrius. Horat. lib. 3. od. 8. v. 10. Hic dies, anno redeunte, feftus Corticem adftrictum pice dimovebit Amphora. Ovid. 5. Trift. el. 10. verf. 25. paftor junctis pice cantat avenis. Plaut. Moftell. 3. 2. 140. Poftes fatis boni funt, fi fint inducti pice. T Fuit inter tormenta fervorum, cum fervens inftillabatur corpori. Lucret. lib. 3. v. 1031. Verbera carnifices, robur, pix, lamina, tædæ. Plaut. Capt. 3. 4. 64. At pol te, fi hic fapiat fenex, atra pix agitet apud carnificem, tuoque capiti illuceat. T Picis coquendæ & conficiendæ rationem

tradit Plin. l. 16. c. 11.

PL

PLACABILIS, le, che facilmente fi placa, pieghevole, placabile, vtAαтOS, ÉvπαραшÚnos, qui facile placatur, exorabilis. Autor ad Herren. l. 4. c. 15. 45. Inimicis te placabilem, amicis inexorabilem præbes. Cic. Attic. 1. 1. ep. 17. ante med. Irritabiles animos effe optimorum fæpe hominum, & eofdem placabiles. Liv. I. 4. c. 42. fub fin. Placabile ad juftas preces ingenium. Cic. Verr, 4. c. 38. in fin. Omnia habuiffet æquiora & placabiliora, quam animum prætoris. Ovid. 3. Trist. el. 5. v. 31. Quo quifque eft major, magis eft placabilis ira. Al. leg. ira. Aram placabilem Dianæ, & Palici dixit Virg. 7. En. v. 764. & lib. 9. v. 585. quia cum olim humanis hoftiis coleretur, mitigata aliquando illa facra erant, & ad victimas animalium reda&ta. TItem qui facile placat, vel ad placandum idoneus eft. Terent. Adelph. 4. 3. in fin. Quapropter te ipfum purgare ipfis coram, placabilius eft. Lactant. 1. 4. c. 28. Si una hoftia placabilis, placabiliores utique hoftiæ plures. PLACABILITAS, atis, f. piacevolezza, To évinator, lenitas, manfuetudo. Cic. 1. Offic. c. 25. Nihil enim laudabilius, nihil & præclaro viro dignius placabilitate atque clementia. PLACABILITER, adverb. placate. Gell. 1.7. c. 3. Judices conciliandos effe ac propitiandos laudabiliter, ac placabiliter, & leniter. PLACAMEN, inis, n. idem ac placamentum, Liv. I. 7. c. z. Ludi quoque fcenici, nova res bellicofo populo, inter alia cæleftis iræ placamina inftituti dicuntur.

то

magno

PLACAMENTUM, ti, n. placamento, placazione, id quo quis placatur. Plin. l. 21. cap. 7. Hoc veluti placamento terræ blandiuntur Tacit. l. 15. Ann. cap. 44. Non largitionibus Principis, non deum placamentis decedebat infamia. Id. l. 1. Hiftor. cap. 63. Stratis per vias pueris feminifque, quæque alia placamenta hoftilis ira, &c. PLACATE, adverb. pacificamente, dτapanτus, quiete. Cic. 1. 6. Fam. ep. 1. Omnia humana placate & moderate feramus. & ep. 13. Sed hoc ipfum intelligamus eum quotidie remiffius & placatius ferre. PLACATIO, onis, f. placazione, arua, mitigatio, pacificatio Cic. 4. Tufcul. cap. 28. Sed omnis ejufmodi perturbatio animi pla-catione abluatur. Cic. 3. de nat. Deor. cap. 2. Placatio deorum immortalium.

PLACATORIUS, a, um, ad placandum pertinens. Tertull. de Patient. c. 13. Hoftia placatoria.

PLACATUS, a, um, placato, quieto, mite, αodeis, &winαTOS, lenitus. Cic. 3. Catil. c. 8. Nifi dii immortales omni ratione placati fuo numine prope fata ipfa flexiffent. Id. in Orat. c. 10. Confequeris tamen ut cos ipfos, quos contra ftatuas , æquos placatofque dimittas. Id. 1. Tufcul. c. 41. Qui nonnunquam etiam fine vifis fomniorum placatiffimam quietem affert . 5. c. 6. Animi quietus & placatus ftatus. Id. 1. de Fin. c. 21, Placata, tranquilla, quieta, beata vita. Id. Attic. l. 5. ep. 1. Nihil tam vidi mite, nihil tam placatum, quam meus frater erat in fororem tuam. Id. in Orat. c. 19. Res placatæ ac minime turbulenta. Virg. 3. Æn. v. 69. placataque venti Dant maria. Lucret, l. 1. v. 8. tibi rident æquora

ponti, Placatumque nitet diffufo lumine cælum. Liv. 1..37. c. 45. Placatiore animo aliquid facere. PLACENDUS. V. Placeo.

PLACENS, entis, caro, diletto, grato, piacente, qui placet, placitus. Horat. lib. 2. od. 14. verf. 21. Linquenda tellus, & domus & plaπλακός, πλακόεντος >

cens uxor.

PLACENTA, æ, f. focaccia, schiacciata, torta, To, panis ex farina filiginea fine fermento coctus, cafeo & melle adjecto, & in latam ac tenuem formam compofitus: a Græca voce allata, quæ a A, Thanos, crufta. Ejus conficiendæ rationem fufe tradit Cato R. R. c. 76. Coctam in quadras fecabant (magna enim forma fere fiebat) & convivis dividebant. Horat. l. 1. fat. 10. v. 10. Utque facerdotis fugitivus, liba recufo: Pane egeo jam mellitis potiore placentis. Juvenal. fat. 11. v. 59. pultes Coram aliis dictem puero, fed in aure placentas. Martial. l. 5. epigr. 40. misi Hyblæis madidas thymis placentas. Id. lib. 6. epigr. 75. quadram placentæ alicui mittere. Horat. I. 2. fat. 8. v. 24. abforbere placentas. T Erat ejus ufus etiam in facris, ut liborum. Martial. 1.9. epigr. 92. Et cum ture, meroque, victimaque Libetur tibi candidas ad aras Secta plurima quadra de placenta. PLACENTIA, x, f. piacenteria, apsonex, ftudium, & ars ubique & omnibus placendi. Apul. lib. 2. de dogm. Platon. In homine ad placentiam, ac mediocritatem libido flectitur. ¶ Et hoc nomine urbs Italiæ, in Gallia Cifpadana, ad Padum fluvium, colonia R. Piacenza. Sil. I. 8. v. 593. Certavit Mutine quaffata Placentia bello. PLACENTINUS, a, um, ad Placentiam pertinens. Cic. in Bruto cap. 46. Ego memini, T. Tincam Placentinum, hominem facetiffimum. Adde Verr. 7. cap. 33. Placentini milites ambigue

dicuntur a Plauto, vel Placentia incolæ, vel placentarum ftudiofi. V. Piftorienfes.

PLACEO, es, cui, & placitus fum, citum n. 2. piacere, aggradire, foddisfare, andar a gusto, a genio, apéro, jucundus fum, arrideo, fatisfacio. Petron. in Satyr. cap. 93. Afræ volucres placent palato Cic. 2. Phil. c. 5. Non placet Antonio confulatus meus. at placuit P. Servilio, placuit Q. Lutatio, placuit duobus Lucullis, placuit M. Catoni, Id. Q. Fr. l. 3. ep. 1. cap. 4. Erigonam fi accepero, fcribam ad te, quid fentiam: nec dubito, quin mihi placitura fit. Terent. Hecyr. 2. 2. in fin. Et quæ vobis placita eft conditio,. datur. Id. ibid. prol. 2. verf. 12. Ubi funt cognitæ, placitæ funt. Cic. Attic. I. 13. ep. 1. Exfpecto quid iftis placeat de epiftola ad Cæfarem. Ovid. 2. Amor. el. 4. v. 19. Eft quæ Callimachi præ noftris ruftica dicat Carmina. cui placeo, protinus ipfa placet. Nep. in Aristid. c. 1. Se ignorare Ariftidem: fed fibi non placere, quod cupide elaboraffet, ut præter ceteros juftus appellaretur. Caf. I. 3. B. Civ. c. 10. ad fin. Interea & reipublicæ, & ipfis placere oportere fi uterque juraviffet, &c. Plin. l. 12. c. 7. Piper fola placet amaritudine. Ovid. 4. Trift. el. 3. v. 57. omni tibi dote placebam. T Infolens, nec facile imitanda illa loquendi ratio apud Plaut. Trin. 5. 2. 35. Si illa tibi placet, placenda dos quoque eft, quain dat tibi. Simile eft illud Epid. 1. 1. 70. Puppis pereunda eft probe. T Placer ne? increpantis, & quærentis. Terent. Eun. 5. 2. 11. Bone vir, falve. dic mihi, aufugiftin'? Cher. hera, fa&tum. Tha. fatin' id tibi placet? Cic. Attic. 1. & ep. 6. Sed heus tu, Tpas as dmor Athenis? placet hoc tibi? ti piace? fta bene questo? TVelle placere alicui, velle gratificari. Cic. 2. ad Q. Fr. epift. 6. Longilium redemptorem cohortatus fum fidem mihi faciebat, fe velle nobis placere • Id. Attic. 13. ep. 13. Volo Dolabellæ valde defideranti placere: non reperio quid. Al. placere omitt. T Placere fibi, efferri, gloriari, compiacerfi, effer contento di fe fteffo, vantarsi, infuperbirfi. Cic. 2. de Orat. c. 4. Ego nunquam mihi minus, quam hefterno die, placui. Plin. l. 35. c. 9. de Zeuxi. Adeo fibi in illo (athleta pito) placuit, ut verfum fubfcriberet, &c. Petron. in Satyr. c. 126. Nolo tibi tam valde placeas. Huc fpectat illud Livii 1. 33. cap. 31. Antiochum tranfgreffurum in Europam, cum primum ei res fuæ placuiffent. tofto che i fuoi intereffi gli foffero andati bene vel toto che aveffe avuto forze da fidarf. Sic enim & Tacit. 4. Hiftor. c. 23. Non loco , neque munimentis labor additus: vis, & arma fatis placebant. TSi diis placet. V. Deus. ¶ Placet, ebat, cuit, & placitum eft, fæpe ponitur pro videtur voluntas, aut fententia eft, docetur, tenetur. Cic. 4. Acad. c. 31. Duo placet effe Carneadi genera viforum. Id. 1. de Divin. cap. 49. Natura deorum, a qua, ut doctiffimis fapientiffimifque placuit hauftos animos & libatos habemus. Auct. ad Herenn. 1. 2. cap. 1. Ita nobis placitum eft, ut ea potiffimum fcriberemus. Ovid. 4. ex Pont. ep. 11. v. 7. Non ita diis placuit. Plin. l. 34. c. 18. Nero (quoniam ita diis placuit) Princeps. Valer. Flacc. l. 3. v. 296. quod fi jam bella manebant, & placitum hoc fuperis. T Pertinet etiam ad confultationes, deliberationes, edi&ta Senatus, Magiftratus, confilii. Cæf. l. 7. B. Gall. c. 15. Deliberatur de Avarico in communi concilio, incendi placeret an defendi. Pompej. ad Coff. poft epift. 12. l. 8. ad Attic. Placitum eft mihi ac ita video cenferi Marcello & ceteris noftri ordinis ut Brundifium ducerem hanc copiam, quam mecum habeo. Cic. Phil. 11. cap. 12. Senatui placere, C. Caffium proconfulem provinciam Syriam obtinere. & Phil. 14. fub fin. Senatui placere, ut Confules curent, &c. In edi &to Cenfor. apud Sueton. de Rhetorib. c. 1. Quapropter iis, qui cos ludos habent, videtur faciendum ut oftendamus noftram fentennobis non placere. Sueton. in Aug. c. 44. extr. Edixit, mulieres ante horam quintam venire in theatrum non placere. PLACIBILIS, le, qui placere poteft, placens, placitus. Tertull. de refurre&, carn. c. 43. ex 2. Cor. 5. 9. & cap. 47. ex Rom. 12. I. PLA

tiam,

440 PLACIDE, foavemente, pian piano, placidamente, quietamente, tran quillamente, nouxn, fine ftrepitu, quiete, leniter, fedate, placate, tranquille. Plaut. Bacch. 4.7. 35. Forem hanc pauxillulum aperi, placide, ne crepa. Id. Mil. 2. 2. 65. Propere hoc, non placide decet. Cef. 1. 6. B. Gall. c. 7. Placide progredi. Terent. Phorm. 5. 6. 28. Sufpenfo gradu placide ire perrexi. Plin. l. 10. cap. 18. Picus in capite Prætoris ita placide fedit, ut manu prehenderetur. Plaut. Pan. 3. 1. 42. Placide, otiofeque agere aliquid. Cic. Tufcul. 2. c. 24. med. Placide & fedate ferre dolorem. Id. in Orat. c. 27. Sedate placideque loqui. Plin. l. 7. ep. 1. Spe balinei placide leniterque dimiffa. Gell. l. 13. c. 24. a med. Leniter ac placide objurgare. Salluft. in Jug. c. 45. Populus & Senatus placide modefteque inter fe rempubl. tractabant. & cap. 110. Placide & benigne fimul verba facit. Gell. l. 19. c. 1. oirca med. Placide & comiter loqui. Salluft. in Catil. c. 40. Plebem placidius tractare. Auguftin. Confeffion. 1. 6. c. 1. Placidiffime refpondit. PLACIDEJANUS. V. Pacidejanus.

PLACIDITAS, atis, f. placidezza, euxpartners, lenitas. Varr. lib. 2. de R. R. cap. 1. Oves affumptas & propter utilitatem, & propter placiditatem. Gell. l. 13. c. 21. ex comment. Servilii Claudii. Nerio dictum quafi Neirio, hoc eft fine ira, & cum placiditate. PLACIDULUS, a, um, placidetto, diminutivum a placidus. Aufon. in Parental. 27. Cinis placidula. PLACIDUS, a, um, piacevole, placido, manfueto, tranquillo, pos, super's, fedatus, placatus, tranquillus, lenis, quietus, mitis, perturbatione animi carens: a placeo. Differt a clemente, quia, tefte Donato, clemens eft circa recte agentes, placidus etiam circa delinquentes: clemens animo, placidus vultu. Terent. Adelph. 5. 4. 9. ille femper egit fuam vitam in otio, in conviviis, clemens, plaçidus nulli lædere os arridere omnibus. Id. ibid. 4. 1. 18. Cum fervet maxime, tam placidum, quam ovem reddo. Cic. 4. Tufcul. c. 5. Tranquillitas animi, id eft placida quietaque conftantia. Id. de Senect. c. 5. Placida ac lenis fenectus. Id. pro Cecin. c. 10. Ita eum placidum mollemque reddidi. Id. 2. de Orat. cap. 43. Non femper fortis oratio quæritur, fed fæpe placida, fummiffa lenis. Id. 5. Tufcul. c. 16. ad fin. Semper in ejus animo placidiffimam pacem effe. Lucret. . 5. v. 1121. Placidam vitam degere. Liv. 1. 3. c. 14. Nihil illis placidius, aut quietius erat. T Arbor placida eft, cui filveftris opponitur. Plin. l. 16. c. 5. Præterea funt aliqua filveftres, aliæ placidiores, quæ culta obtinent. Celum placidum, ferenum notat. Sil. lib. 12. verf. 667. Nec placido commota tonitrua cælo. Dies placidus, tranquillus, & ferenus. Plin. ep. 6. 1. 5. Accipit ab hoc auras quam libet fereno, & placido die. Placidum mare, aut flumen, eft nullis fluctibus turbatum, leni motu fluens. Plin. l. 9. epift. 26. Nequaquam par gubernatoris eft virtus, cum placido & cum turbato mari vehitur. Ovid. Met. 1. v. 702. placidum Ladonis ad amnem. Sic dicitur placida mors, Virg. 6. En. v. 522. placidus fomnus, Ovid. 3. Faft. v. 185. urbs placida, b. e. quæ belli expers eft, Virg. 7. En. v. 46. loca placidiora, Pallad. lib. 1. tit. 6. circa med. h. e. quæ cæli injuriis minus infeftantur: quibus opponit moleftiora. ¶ PlaT cide uve, mature. Sedul. I. 1. v. 29. Labrufcam placidi quid adhuc præponitis uvis?

PLACIFER. V. Pacifer.

PLACITIS, tidis, f. tertium genus Cadmiæ, in lateribus fornacum adhærens, quæ propter gravitatem ad cameras pervenire non potuit. Eft a λ, maxes, crufta, quia crufta eft verius, quam pumex, intus varia. Plin. l. 34. c. 10.

PLACITO, as, n. 1. frequent. a placeo. Plaut. Bacch. 4. 10. 10. Neque placitant mores, quibus video vulgo gnatis effe parentes. PLACITUM, ti, n. dogma, opinione, decreto, fentimento, to apáσxor, déyux, fententia, opinio, decretum: a placeo, qua fignificat fenticenfere, tenere. Plin. l. 15. c. 5. Nunc dicentur Catonis placita de olivis. Id. l. 14. c. 22. Medicorum placita, novitate aliqua fe commendantium.

re,

PLACITUS, a, um, piaciuto, grato, caro, geniale, pesos, placens, gratus. Virg. 2. Georg. v. 425. & placitam paci nutritor olivam. Ovid. 2. Amor. el. 4. v. 17. Sive es docta, places raras dotata per artes: Sive rudis, placita es fimplicitate tua. Id. Heroid. epift. 17. v. 98. Eft virtus placitis abftinuiffe bonis. Juftin. in fi. c. 7. 1. 6. Atque ita veluti ex placito confenfu, a prælio difceditur. Id. l. 18. c. 3. Eum regem placitiffimum diis, qui folem orientem primus vidiffet. Al. leg. acceptiffimum. Stat. 12. Theb. u. 302. cultrix placitiffima noftri Inachis Argia. Al. leg. placidiffima. PLACO, as, avi, atum, a. 1. pacificare, placare, addolcire, calmare mirigare, πpaure, per nouau, placidum reddo, lenio, mitigo, feπραύνω, αρέσκομαι, do, reconcilio. Terent. Phorm. 5. 3. 1. Agedum, fac, illa ut placetur nobis. Nep. in Pelop. c. ult. Nunquam is animo placari potuit in eum, a quo erat violatus. Cic. 2. Catil. c. 8. Quos quidem ego, fi ullo modo fieri poffet, non tam ulcifci ftudeo, quam fanare, & ipfos placare reipublicæ. Id. 1. de Fin. c. 14. Temperantia. pacem animis affert, & eos quafi concordia quadam placat ac lenit. Id. Phil. 10. c. 3. Placa animum iftum aliquando, & mitiga. Cef. 1. 6. B. Gall. c. 15. Pro vita hominis nifi vita hominis reddatur, non poffe aliter deorum immortalium numen placari arbitrantur. Virg. 2. En. v. 116. Sanguine placaftis ventos, & virgine cafa. Liv. l. 4. c. 33. Placare aliquem beneficiis. Cic. 2. de Legib. c. 9. Impius ne aude to placare donis iram deorum. Id. de Harufp. refp. in fin. Noftræ nobis funt inter nos iræ difcordiæque placanda. Id. 1. 1. de nat. Deor. c. 3. Benevolos objurgatores placare. Id. pro Dom. c. 55. Divinum numen fcelere violatum placare precibus. & cap. 17. Placare odia improborum. Horat. 1. 2. fat. 3. v. 13. invi

diam.

T Translate Ovid. Met. 11. v. 432. Hippotades cum vult, æquora placat. Phedr. l. 4. fab. 9. v. 3. Parva libellum fuftine patientia Severitatem frontis dum placo tuæ. b. e. lenio & minuo tuum legendi faftidium. Horat. l. 1. od. 36. v. 1. Et_ture & fidibus placare & vituli fanguine debito deos. h. e. vota facra diis perfolvere, qui merito irafcentur, nifi reddamus ea, quæ voto promifimus. Placare aliquem, placare conari. Horat. I. 2. od. 14. v. 5. Non fi trecenis, quotquot eunt dies, Amice, places illacrymabilem Plutona tauris. T Placare efca ventrem iratum Horat. 1. 2. fat. 8. v. 5. h. e. fatiare famem. Sic Martial. lib. 1. epigr. 5o. v. 17. placare fitim. PLETORIA LEX, cujus meminit Varr. 1. 5. de L. L. c. 2. fuit plebis fcitum, quod tulit M. Plætorius trib. pleb. in quo fcriptum erat : Prætor urbanus qui nunc eft quique poft hac fuat duos lictores apud fe habeto: ifque ufque ad fupremam jus inter cives dicito. Ita Cenforin. de die natal. c. 24. refert. Varr. loc. cit. Sed poftea lex Platoria id quoque tempus jubet effe fupremum, quo Prætor in comitio fupremam pronuntiavit populo. TAlia fuit lex Platoria, cujus meminit Cic. 3. Offic. c. 15. ( ubi al. leg. Letoria) & habetur in vet. Tab. ænea apud Mazoch. pag. 423. cavens, ne pueri circumfcriberentur. V. Letorius.

,

,

PLAGA, æ, f. percoffa, colpo, battitura, any, ictus, percuffio: a voce Græca allata, quæ a TT, percutio. Cic. Verr. 7. c. 51. a med. Dico, in illo fupplicio mercedem lacrimarum,. mercedem vulneris atque plage, mercedem funeris ac fepulturæ conftitui, nefas fuiffe. Virg. 7. En. v. 382. de trocho. Dant animos plaga. Gell. 1. 5. c. 15. Non percuffus aer, fed plaga ipfa atque percuffio vox eft. Ovid. 12. Met. v. 487. Plaga facit gemitus, ceu corpore marmoris ici. De incurfu, & impulfione atomorum, Cic. de Fato, c. ult. Atomi aliam quandam vim motus habebunt a Democrito impulfionis, quam plagam ille appellat: a te, Epicure, gravitatis & ponderis. Adde cap. 10. & Lucret. qui fæpe plagam dicit concurfum atomorum, alias aliis ferientibus, unde variæ res gigni in natura, & diffolvi poffint. V. lib. 1. v. 626. & 1040. & lib.2. v. 223. &c. Metonymice eft ipfa ruptio, & fiffio membri quæ inflicta plaga fit, piaga, ferita. Diftinguit Plin. inter plagam, & vulnus, ut illa fit, qua perforatur, & finditur corpus, roun, hoc, quo pars ejus laceratur, & avellitur, Axos. Sic enim ait lib. 16. c. 12. Aperitur picea a parte folari, non plaga, fed vulnere ablati corporis. Alio modo Celfus l. 8. cap. 4. ante med. Plagam fi ex vulnere eft, talem neceffe eft habeamus, qualem acceperimus: fi manu facienda eft, ea fere commodiffima, quæ littera X figuram accipit. Alibi v. gr. lib. 5. c. 26. fæpe plagam, & vulnus promifcue accipit. Apud Sueton. in Vitell. c. 10. Verbera, & plagas, fæpe vulnera, nonnunquam necem repræfentantes adverfantibus: verbera funt, quæ virgis, fufte, loro infliguntur; plage, quæ pugnis, calcibus faxis, aliove duro inftrumento; vulnera, quæ gladio, hafta, aut hujufmodi, unde membrum rumpitur. V. Vall. 1. 6. c. 47. Elegantiar. In illo Caton. apud Gell. 1. 10. c. 3. ad fin. Infignitas injurias, plagas, verbera, vibices, eos dolores atque carnificinas te facere aufum, &c. plagas puto effe flagrorum ictus: verbera addi amplificandi gratia, quia loquitur de liberis hominibus flagro cæfis. V. integr. loc. T Promifcue ad plagam, five i&tum, five vulnus fignificet, hæc pertinent. Virg. 1o. n. v. 797. Jamque affurgentis dextra, plagamque ferentis Eneæ fubiit mucronem Plaut. Pfeud. 1. 2. 4. Neque homines magis afinos unquam vidi : ita plagis cofta callent. Terent. Eun. 2. 2. 13. Ego neque ridiculus effe, neque plagas pati poffum. Cic. 2. Tufcul. cap. 17. Plagas perferre. Id. Phil. 7. c. 6. Plagam luculentam accipere. Id. in Va tin. c. 8. mortiferam infligere. Id. in Orat. c. 68. gravem facere. Id. pro Sext. cap. 19. & Petron. in Satyr. c. 105. alicui imponere. Plin. l. 28. c. 18. inferre. Hirt. de B. Alex. c. 52. Sauciare aliquem plagis. Sueton. in Caf. c. 82. confodi. Cic. Verr. 7. cap. 54. Confectus. Celf. 1. 5. c. 26. fect. 24. Plagam curare & fect. 23. fuere. Plin. in proam. 1. 23. a med. Scorpionum, & canum plagas fanare. le morficature. Translate Cic. pro Mur. c. 23. a med.

L

Illa plaga eft injecta petitioni tuæ maxima. Id. in Orat. c. 68. Sic nec oratio plagam gravem facit, nifi petitio fuerit apta. Id. I. 9. Fani. ep. 16. ad fin. Levior eft plaga ab amico, quam a debitore. b. e. jactura. Nep. in Eumen. c. 5. Hac ille perculfus plaga non fuccubuit. b. e. calamitate.

PLAGA, 2, f. tratto, clims, regione, xxiux, xwpx, tractus, fpatium, regio: a A, Taxes, planities: vel a radyos, obliquus, tranfverfus, ut proprie tranfverfum, obliquumve fpatium fignificet. Vetus Poeta apud Cicer. . 2. de Divin. c. 13. Quod eft ante pedes, nemo fpectat: cæli fcrutantur plagas. Gell. l. 17. cap. 10. ad fin. Fluere amnes fumi, & flammarum fulva & fluctuofa volumina in plagas maris ferre. Pindari locum interpretatur, qui habet és BxBAX TÓTH #Axx. profundum maris æquor. Virg. 7. En. v. 226. & fi quem extenta plagarum Quatuor in medio dirimit plaga folis iniqui. zone. (Senec. in Herc. Oet. v. 67. zonam torridam, ardentem plagam: & verf. 1219. fervidam appellat.) & lib. 11. v. 320. Hæc omnis regio, & celfi plaga pinea montis Cedat amicitiæ Teucrorum. Id. 1. En. v. 394. Etheria quos lapfa plaga Jovis ales aperto Turbabat cælo. Senec. in Oedip. v. 426. Omnis Eox plaga vafta terræ. Id. in Hippol. v. 930. te licet terra ultimo Summota mundo dirimat Oceani plagie. Plin. l. 16. cap. 32. Septentrionalis plaga. Stat. 1. 4. filv. 3. v. 95. pariterque fe levarat Ingenti plaga marmorata dorfo. un lungo tratto di ftrada. Item retis genus ad capiendas feras, rete, Dripespor, aprus: & plerumque in plur. numero. Sunt enim qui putant plagas proprie effe maculas feu foramina, quibus rete conftat, maglie. Servius ad illud 4. En. v. 131.

442

Cotta dicere poffumus rem ullam plane atque omnino defuiffe In refponfionibus affirmandi vim habet. Terent. Phorm. 5. 2. 3. De Nonne id fat erat, accipere ab illo injuriam? etiam argentum eft ultro obje&tum, ut fit, qui vivat, dum aliud aliquid flagitii conficiat. Ge. planiffime. De. His nunc præmium eft, qui recta prava faciunt. Ge. veriffime. così è per appunto. Sic Plaut. Trucul, 2. 7. 57. Ego & donis privatus fum, & perii. Ge. plane iftuc eft. PLANES, étis. V. Planeta in fi.

PLANESIUM, Пoor, nomen mulieris in Curculione Plautino, do THS Tλds, h. e. ab errore factum.

PLANETA, m. pianeta, maxvHs, fidus errans: a λavou, erro, vagor. Ita autem planeta vocantur, non quia errent re vera fed quia errare videantur, quia nunc alio, atque alio diftent intervallo, cum idem femper fpatium fervent fidera cetera. Sunt autem feptem: Saturnus fummum locum obtinet, proximum Jupiter, tertium Mars, quem deinde Sol fubfequitur, Solem Venus, fub Venere Mercurius fitus eft, Luna ultimum, terrifque proximum, cundemque minimum orbem poffidet. Cic. vocat ftellas errantes. at Senec. Nigid. & Varr. erraticas, & errones. V. Plin. l. 2. c. 8. 9. Macrob. 1. 1. in fomn. Scipion. c. 17. 19. & 21. & Cic. in fomn. Scip. c. 4. & Lucan. lib. 10. v. 199. qui omnes de his verba faciunt: fed planetas qui appellaverit Latinus fcriptor, inveni adhuc neminem, præter Ifidor. I. 3. Orig. c. ult. & lib. 19. c. 24. ad fin. Jul. Firmic. 1. 2. c. 2. & veter. Infcript. apud Fabrett. c. 10. num. 307. pag. 709. T In tert. declin, planes, etis, m. λdrus, ntos, legitur apud Gell. l. 14. c. 1. ante med. Ut alii quidam planetes pari poteftate effent.

PLANETARIUS, ii, m. offervator de' pianeti, aftrologo, aftrologus. Auguftin. 1. 4. Confeffion. c. 3. Illos planetarios, quos mathematicos vocant, confulere non defiftebam. Al. rectius leg. planos. Adde Serv. ad En. 3. v. 284.

PLANETICUS, a, um, ad planetam pertinens. Sidon. l. 8. ep. 11. 6 med. Planeticorum fiderum globus. PLANGO, is, nxi, natum, a. I. percuotere, battere, TATTO, NÓTтW, percutio, verbero. Verbum eft fere poeticum, a plago (ut tango a tago) quod a λaya Dorico pro many, percuffio. Lucret. lib. 2. v. 1154. Nec mare, nec fluctus plangentes faxa crearunt. Id. 1. 6. v. 114. chartafque volantes Verberibus venti verfant, planguntque per auras. Ovid. 12. Met. v. 118. plangens moribundo vertice terram. Id. Heroid. epift. 16. v. 334. Cæfaque fanguineam victima planget humum. & epift. 19. v. 121. Me miferam! quanto planguntur litora fluctu! Sil. 1. 1. v. 588. de Borea. femperque rigens nunc litora pulfat, Nunc ipfas alis plangit ftridentibus Alpes. Catull. carm. 63. de nupt. Pel. & Thet. v. 261. Plangebant aliæ proceris tympana palmis. T Translate Stat. Theb. 3. v. 505. ales fugiens placabile planxerit omen. b. e. alis aera verberando omen dederit. Al. leg. plauferit. Sæpe dicitur de iis, qui fientes, querentefque pectus tundunt, vultum, brachia feriunt præ dolore. Petron. in Satyr. c. 111. Funus fparfis profequi crinibus, & nudatum pectus in confpectu frequentiæ plangere. Ovid. 6. Met. v. 248. laniataque pectora plangens. & lib. 11. v. 81. femur mærenti plangere dextra. lib. 9. v.635. a pectore veftem Deripuit, planxitque fuos furibunda lacertos. Apul. 1. 5. Metam. Ibique deflebant oculos, & plangebant ubera. T Paffive Ovid. Met. 8. v. 525. fciffæque capillos Planguntur matres Calydonides Eueninæ. h. e. tundunt fe præ dolore. Al. leg. plangunt fe: alii plangebant: fed Heinf. To planguntur defendit. Sic lib. 5. verf. 675. Dumque volunt plangi. Alia eft fententia in illo ejufd. 1. 11. v. 73. Utque fuum laqueis, quos callidus abdidit auceps, Crus ubi commifit volucris, fenfitque teneri, Plangitur, ac trepidans, adftringit vincula motu. b. e. agitat fe, & alas diverberat, ut effugiat. T Abfolute Cvid. 3. Met. v. 505. planxere forores Naides & fectos fratri pofuere capillos: Planxere & Dryades: plangentibus adfonat echo. Stat. Theb. 11. v. 417. Cuneta madent lacrymis, & ab omni plangitur arce. Juftin. l. 19. c. 2. extr. Toto litore plangentium gemitus. ¶ Plangere aliquem, aut aliquid, fletu, lamentis, & pe&toris verberatione profequi, piangere. Tibull. 1. 1. el. 8. verf. 27. fuum pubes miratur Ofirim Barbara, Memphitem plangere docta bovem. Val. Flacc. l. 3. v. 297. nonne hæc mea juftius effent Funera, meque tuus potius nunc plangeret error? Caf. Germanic. in Arat. v. 198. tendit palmas ceu fit planetura reli&tam Andromedam. Stat. 1. 2. filv. 1. v. 123. Et monftrare artes & verba refringere, quæ nunc Plangimus. Id. Theb. 11. v. 117. plangunt fua damna coloni. & lib. 12. v. 383. mea funera plangis. Claudian. in prol. 1. 2. in Eutrop. v. 49. Direptas quid plangis opes? Id. l. 3. de rapt. Prof. v. 159. Nec deflet, plangitve malum. Stat. 3. Theb. v. 196. & longo examine matres Invidiam planxere deis. b. e. lamentando necem natorum Niobes invidiam in deos moverunt, a quibus interfecti fuerant. Ovid. 4. Metam. v. 545. Cadmeida palmis Deplanxere domum, fciffe cum vefte capillos. PLANGOR, oris, m. percoffa con iftrepito, nonETòs, percuffio, ictus cum ftrepitu. Catull. carm. 63. de nupt. Pel. & Thet. v. 272. Quæ (unde) primum clementi flamine pulfæ Procedunt, leni & refonant plangore cachinni. Ovid. 3. Met. v. 497. de Echo. Cumque fuos manibus percufferat ille lacertos, Hæc quoque reddebat fonitum plangoris eundem. T Præcipue vero fic dicitur percuffio pe&toris, aut vultus in lamentatione, & fletu, ut planetus. Cic. in Orat. c. 38. Plangore & lamentatione compleremus forum. Virg. 2. En. v. 487. penitufque cave plangoribus ædes Femineis ululant Ovid. 6. Met. v. 532. cæfis plangore lacertis. & lib. 4. v. 553. dum folito tentat plangore ferire pectora. & lib. 14. v. 420. Nec fatis eft Nymphæ flere, & lacerare capillos, Et dare plangorem

Val. Flacc. l. 3. v. 274. Tum fuper exfangues confertæ cædis acervos Præcipiti plangore ruunt. PLANGUNCULA, æ, f. fantoccino, pufilla pupa: a Ayy, pupa. Unde Scholiaftes Callimachi exponit prvo up, ceream nympham. Cic. Attic. I. 6. epift. 1. fub fin. Inventæ funt quinque plangunculz matronarum. Al. leg. laguncule, al. imaguncule.

PLANILOQUUS, a, um, chi parla chiaro, qui plane loquitur. Plaut. Trucul. 4. 4. 11. Dii immortales, ut planiloqua eft! paucis ut rem ipfam attigit!

PLANIPEDES, um, dicti funt mimi, infimi ordinis actores (V. Mimus) qui non in fuggeftu fcenæ, fed in plano actitabant: vel nudis pedibus, h. c. non cum foccis, ut Comici, neque cum cothurnis, ut Tragici, fcenam ingrediebantur. Utramque opinionem affert Diomed. 1. 3. pag. 487. Putfch. fed priorem præferunt Scalig. ad Feft. in Orchestra, & Voff. inftit. Poet. l. 2. c. 32. quamvis enim, inquiunt, verum eft, pedibus nudis fuiffe; tamen falfum, pedem nudum, pedem planum effe. Atta apud Diomed. loc. cit. Daturin' eftis aurum? exfultat planipes. Gell. l. 1. c. 11. a med. Quid enim foret ifta re ineptius, fi ut planipedi faltanti, ita Graccho concionanti numeros & modos tibicen incineret? Juvenal. fat. 8. v. 189. populi frons durior hujus, Qui fedet & fpectat trifcurria patriciorum, Planipedes audit Fabios. Macrob. 1. 2. Saturn. c. 1. Hæc nobis fit litterata lætitia, & dofta cavillatio, vicem planipedis, & fabulonis, impudica & prætextata verba jacientis ad pudorem ac modeftiam verfus imitata. Caffius apud Quintil. 1. 5. c. 11. a med. Quis iftam faciem planipedis fenis torquens? Al. leg. Quis ifte? faciem, &c. Al. lanipedis. b. e. laneis vinculis pedes deligatos habentis, tanquam ulcorofi fint: atque adeo tardigradi, lenti. Plura de Planipedibus Voff. loc. cit.

PLANIPEDIUS, a, um, humilis, ut Planipedia Comoedia. Donat. in fragm. de Comad. Trag. Planipedia dicta ob humilitatem argumenti, ac vilitatem Actorum, qui non cothurno aut focco utuntur in fcena aut pulpito, fed plano pede: vel ideo quod non ea negotia continet, quæ perfonarum in turribus, aut in coenaculis habitantium funt, fed in plano & humili loco. Pofteriorem hanc Donati caufam cave probes: & jamdiu eft, quod hoc fragmentum Eruditi Pfeudonati cujufdam effe judicarunt.

PLANITAS, atis, f. Aut. dial. de oratorib. c. 23. ad fin. Ea eft ele&tio inventionis, is ordo rerum, is compofitionis decor, fententiarum planitas, &c. h. e. æquabilitas, vel perfpicuitas. Álii mallent fanitas, alii gravitas.

PLANITIA, æ, f. &

PLANITIES, ei, f. pianura, piano, pianezza, oμxλoтns, Tedion, αqualitas loci, æquor, locus planus. Cic. 1. de Divin. c. 1. Principio Affyrii propter planitiem, magnitudinemque regionum, quas incolebant, &c. Vitruv. 1. 7. c. 3. Planitiæ coronarum funt pericu lofa. Caf. l. 1. B. Civ. c. 43. Erat inter oppidum & collem plani tia circiter paffuum CCC. Vet. Infcript. apud Urfin. in not. ad bunc loc. Clivum Martis in, planitiam redigendum curavit. (Adde aliam eadem fententia apud Murator. pag. 463. n. 9.) Salluft. in Catil. c 62. Planities erat inter finiftros montes. Lucret. I. 4. v. 294. Pla nitiem ad fpeculi veniens cum offendit imago. Supra v. 290. dixit equor Speculi.

PLANITUDO, inis, f. planitia. Ver. Gloff. Planitudo, dunia. Tribuunt & Columelle l. 4. c. 30. Sed V. Plenitudo. PLANITUS, adverb. plana via. Tertull. de Pall. c.4. Quo planitus adeantur. PLANO, as, a. 1. appianare, duxiw, planum facio, complano. Coripp. 1. 2. v. 223. Ante pedes planate vias. PLANTA, æ, f. ramufcello, pollone, marza, xhadionos, what, was κλαδίσκος, κλών, furculus, feu ramus tenerior, & virens, qui in fummitate ramorum ab arbore emittitur, & defectus transferri, aut inferi poteft. Vocis notatio apud Etymologos valde eft incerta. Cic. de Senect. c. 15. Malleoli, plantæ, farmenta, viviradices, propagines, nonne ea efficiunt, ut, &c? Varr. 1. 1. R. R. c. 55. Qui quatiet, ne adverfam cædat. fæpe enim ita percuffa olea defert de ramulo plantam. Virg. 2. Georg. v. 23. Hic plantas tenero abfcindens de corpore matrum, Depofuit fulcis. verf. 300. neve flagella Summa pete aut fumma deftringe ex arbore plantas. verf. 78. enodes trunci refecantur, & alte Finditur in folidum cuneis via: deinde feraces Planta immittuntur. T Apud Feft. planta oleaginea eft virga foliata ex olea deplantata. TSi cum ramus juugatur, ita ab eo differt, ut minor a majore: vel planta una virga conftat, ramus pluribus Colum. l. 5. c. 10. Semina fi ex veteribus ramis fumes, illos magis eligito, qui funt contra falem quam qui umbris ramis, aut plantis, continentur. Id. de arborib. c. 20. Arbor infita fructuofior eft, quam quæ infita non eft, ideft quam quæ cum ramis, aut plantis ponitur. Per fynecdochen eft tota arbor, aut herba pianta, Outor, fed cum refpectu ad translationem, aut fationem Plin. l. 17. c. 11. Plantas ex feminario transferre in aliud, priuf quam fuo loco ponantur. Colum. l. 11. c. 3. circa med. Hæ res (h. e. berba que condimentorum caufa feruntur) & femine, & plantis circa æquino&tium vernum feruntur. Ovid. de remed. amor. v. 193. Ipfe potes riguis plantam deponere in hortis. Pallad. in April. tit. 2. Aliqui oleas in radicibus inferunt, & ubi comprehenderint, cum aliqua parte radicis avellunt, & transferunt more plantarum. ¶ Et umiverfim quidquid e terra germinat. Juvenal. fat. 3. v. 226. Hortulus hic, puteufque brevis, nec refte movendus, In tenues plantas facili diffunditur hauftu. T Apud Feft. planta dicuntur etiam femina olerum, quod plana funt. Appellantur etiam, inquit Id. ex fimili plantæ noftrorum pedum. Dicitur enim planta pedis, & plan ta abfolute, folum pedis, & ipfe pes, pianta, e pianta del piede, piede, rénux. Plin. l. 7. c. 2. a med. In meridianis India viris plan tas effe cubitales, feminis adeo parvas, ut ftruthopodes appellentur. & ibid.