Зображення сторінки
PDF
ePub

ΔΗΛΙΛΗ.

φεῦ τῆς ἀνοίας τῆς τ ̓ ἄγαν εὐθαρσίας. ἔπταισ ̓ ἐν οἷσι καὶ μάλιστ ̓ ἐλπὶς παρῆν. εἴη δ ̓ ἄρ ̓, εἴη σῆς με συγγνώμης τυχεῖν· κάρτ ̓ ἀντίποινα, καιρὸν ἢν λάβω, κακῶν φέροιμ ̓ ἄν ἄλλων παρενόμουν ἡγουμένων·

σὲ δ ̓ οὖν προσήκει τοὺς ἄγαν κλαυθμοὺς ἐᾶν, στέργοντα τἄχθος τῆς δυσιάτου δύης. πόλλ ̓ ἐστὶ καίπερ ὄμματ ̓ ἐστερημένῳ θελκτήρι, οἷς γ' αἴσθησις ἐν λοιποῖς πάρα, οἴκοι σχολάζουσίν τε φροντίδων τ' ἄτερ αἳ τοὺς βλέποντας τοῖς καθ ̓ ἡμέραν πόνοις τρίβουσιν ἐκδημοῦντας· ἀσμένην μὲν οὖν τοὺς τῇδ ̓ ἄνακτας ἐμὲ παραιτεῖσθαι χρεών, τῶν δ ̓ οὐκ ἀθέλκτων τεύξομαι, σὲ τοῦδ ̓ ὅπως ἔσται μ' ὑπεκσώσασαν ἐργαστηρίου τοῦ δυσφορήτου, ξύννομον τηρεῖν ἐμοί. τἀνθένδε, τῆς πρὶν ἔξοχον προθυμίας ζῆλον παρασχοίμην ἂν εὐφιλής τροφὸς, σὲ μηδὲ γηράσκοντα θυμηδοῦς χαρᾶς δεῖσθαι, τὰ φροῦδα δ ̓ ὡς μάλιστά γ' ἀναλαβεῖ ἐμοῦ πορούσης, ἐξ ἐμοῦ βεβλαμμένον.

950

950

Η

SAMSON.

No, no, of my condition take no care;

It fits not; thou and I long since are twain.

Nor think me so unwary or accursed,

To bring my feet again into the snare

Where once I have been caught: I know thy trains,
Though dearly to my cost; thy gins, and toils,
Thy fair enchanted cup, and warbling charms,

No more on me have power, their force is nulled;
So much of adder's wisdom I have learned,

To fence my ear against thy sorceries.

If in my flower of youth and strength, when all men
Loved, honoured, feared me, thou alone couldst hate me,
Thy husband, slight me, sell me, and forego me,
How wouldst thou use me now, blind, and thereby
Deceivable, in most things as a child.

Helpless, thence easily contemned and scorned,
And last neglected! How wouldst thou insult,
When I must live uxorious to thy will
In perfect thraldom! How again betray me,
Bearing my words and doings to the lords,
To gloss upon, and, censuring, frown or smile!
This jail I count the house of liberty

930

940

ΣΑΜΨΩΝ.

μὴ τῆς τύχης σοὶ τῆς ἐμῆς μελησάτω. πάλαι διχοστατοῦσιν οὐ πρέπει τόδε. οἰκεῖά μοι, πολλοῦ γὰρ ἀντ ̓ ἐπριάμην τὴν γνῶσιν, οἷα δικτύων ἀγρεύματα, οἵους ποτῆρας, οἷον ὡς Σειρὴν μέλος ἐμηχανήσω· ταῦτα δ ̓ ἣν εἶχέν ποτε δύναμιν ἀπώλεσ', ὡς δὲ κωφίας, καλὰ σὰ πρὸς μαγεύματ ̓ ὦτ ̓ ἐφραξάμην σοφῶς. εἰ δῆτ ̓ ἔτ ̓ ἀκμάζοντα πρωθήβῳ σθένει, πάντων πόθῳ φόβῳ τε τιμαλφούμενον, μόνη πολιτῶν τόνδε τὸν σαυτῆς πόσιν στυγεῖν ἀποῤῥῖψαί τε καὶ πωλεῖν ἔτλης, πῶς ἄν με τυφλωθέντα χειρώσαιο νῦν, δόλοισι ληπτὸν, κἀπόρου βρέφους τρόπον γελωτοποιὸν καὶ παρημελημένον ; ποίοισιν ἄν με σκώμμασίν τε καὶ τέχναις τὸν πάγχυ δοῦλον, τὸν δάμαρτος ἥσσονα, βάλοις, ὅσ ̓ ἢ δράσαιμι, τοῖς ἐπιστάταις, ἢ καὶ φράσας τύχοιμι, καταπροδοῦσ ̓ ἀεὶ, γέλωτ ̓ ἐγείρασ', ἢ ξυνωφρυωμένων

χόλον; τὰ δεσμὰ τούς γε σοὺς δόμους πάρα

970

980

To thine, whose doors my feet shall never enter.

DALILA.

Let me approach at least, to touch thy hand.

SAMSON.

Not for thy life, lest fierce remembrance wake
My sudden rage to tear thee joint by joint.
At distance I forgive thee, go with that;
Bewail thy falsehood, and the pious works

It hath brought forth to make thee memorable,
Among illustrious women, faithful wives.

Cherish thy hastened widowhood with the gold

Of matrimonial treason;-so farewell.

DALILA.

I see thou art implacable, more deaf

To prayers than winds and seas; yet winds to seas

Are reconciled at length, and sea to shore:

Thy anger, unappeasable, still rages,

Eternal tempest never to be calmed.

Why do I humble thus myself, and, suing

For peace, reap nothing but repulse and hate,

950

960

ἐλεύθερ ̓ ἐστὶν, οὐδ ̓ ἀμείψαιμ ̓ ἂν ποτε.

ΔΗΛΙΛΗ.

ἆρ ̓ οὖν προσέλθω, τῆς τε σῆς χειρὸς θίγω; 990 ΣΑΜΨΩΝ.

μὴ δή· κελεύω πρός σε τῆς ζωῆς τόδε·
μὴ τῶν παλαιῶν οἵνεκ ̓ ἀμπλακημάτων
αἶψ ̓ ἐξεγερθῶ, σὸν σπαραχθῆναι δέμας
μεληδὸν αὔτως· σοὶ τάδ ̓ αἰνέσαι χρεών·
πρόσω μενούσῃ γ ̓ οὐκ ἂν ἐγκαλοῖμ ̓ ἔτι·
κλαίειν σε δεῖ ψεύσασαν, ὧν τ ̓ ἔδρας τότε
κάρτ ̓ εὐσεβήσασ', ὥστε καὶ κλειναῖς ἔνι
γυναιξὶ ταῖς πρὶν καὶ φιλάνδροισιν πρέπειν.
χαίρουσ ̓ ἂν, ᾧ λαβες γε τῇ μισθαρνίᾳ,
αὐτὴ ταχύνασ ̓ οὖνιν εὐφράναις βίον.

ΔΗΛΙΛΗ.

ὁρῶ σ ̓ ἀμείλιχόν τε κἀπροσήγορον

λιταῖσιν, οἷά τ ̓ οὐδὲ πρὸς πόντου σάλον
τὰ πνεύμαθ ̓, οἶσιν, ὡς παροίχεται χρόνος,
εἴσ ̓, ὡς πρὸς ἀκτήν εἰσ ̓ ἁλὸς, ξυναλλαγαί·
σοὶ δυσπροσοίστῳ μαίνεται θυμὸς βίᾳ,
χειμῶνος ὡς ἄπαυστον αἰανοῦς μένος.
ἡ γὰρ ματαίας ἱκεσίας ἀντεσχόμην

1000

« НазадПродовжити »