Зображення сторінки
PDF
ePub

tuus est, ut omnes et singuli, mediante fide, possint virtute avτíAvręs hujus, remissionem peccatorum et vitam æternam consequi: sic pro electis mortuus est, ut ex merito mortis ejus, secundum eternum Dei beneplacitum, specialiter illis destinato, et fidem infallibiliter obtineant et vitam æternam.

[ocr errors]

Breviter, ita Primum hunc de morte et merito Christi Articulum tractâsti, ut planè habeas Scripturas, Patres, Scriptores quosque Orthodoxos, tibi pleno ore suffragantes: sed et Ecclesia nostra Anglicana ita hic tota tua est, acsi ipsissima illius verba fuisses ubique mutuatus.

[ocr errors][merged small][merged small][ocr errors][merged small][ocr errors][ocr errors][ocr errors][ocr errors][merged small][ocr errors]

Secundum porrò Articulum, meo quidem judicio, dici vix potest solidiùsne an modestiùs exegeris. Si quis alius in totâ Theologiâ, ille profectò de Reprobatione locus lubricus est: in quo labi, et facile sit et periculosum. Tu, verò, ita cautè istic movisti pedem, ut neque blandiores decreti æstimatores quicquam, quod culpent, invenire possint; nec severiores, quod desiderent: eò magis mihi mirandum videtur quid illud sit, quod censuræ suæ prætendere possint scitissimi cavillorum artifices.

Dicam, certè, quod res est: totus iste, uti à te explicatur, locus nihil aliud est, quam sententiarum Dordracenarum accurata quædam contractiuncula; in quâ non sensum modò illibatum, sed et plerunque, verba ipsissima satis curiosè retinuisti. Qui fit ergo, ut, quibus illa Synodus in pretio est, tam justa ac fidelis ejusdem displiceat epitome? Certè, ni tu digitum intendas, ego quid hæreat nullus inveniam. Enimvero, esse quandam reprobationem, eamque ab æterno, quis dubitat? sed et hanc reprobationem, quà Omnipotentis Dei actum spectat, ejusdem esse quorundam hominum, quos decrevit Deus in communi miseriâ, in quam se suâ culpâ præcipitârunt, relinquere; tandémque non tantùm propter infidelitatem, sed etiam cætera omnia peccata, ad declarationem justitiæ suæ damnare et æternùm punire. Sic illi. Culpa ergo et peccata ita hîc interveniunt, ut positiva reprobatio absque his non sine summâ injuriâ Deo attribuatur.

Hoc est, quod tu, ex Augustino, Fulgentio, Prospero, ex omnibus Ecclesiarum Confessionibus, ex orthodoxis quibusque authoribus, facili negotio eviceris. Meritissimò, ergo, inveheris in illorum explicationem, et rigidam et planè iniquam, qui electioni libera et gratuita reprobationem absolutam, ex mero odio profectam opponendam censent. Ecquod enim odit Deus, præter peccatum? et propter peccatum, non in se, creaturam suam? Hoc sanè seposito, vidit Deus omnia quæ fecerat, et bona pronuntiavit. Quomodo verò se QihávwTov præstaret Deus, si hominem, quà hominem, odio haberet ?

Præcibis, ergo, et tu mihi verba illa, quibus ego lubentissimè assentior, ut summè pia et suavissima illa vox est, nos gratuitò, ex merâ misericordiâ et beneplacito Dei, fuisse electos in Christo ad salutem; ita nec satis pia nec tolerabilis altera, meritò perire alios etiamsi in Adamo non essent perditi, quoniam Deus ita præfecit Christum Ecclesix sua Caput, ut in eo servemur, non omnes, sed qui sumus electi.

Quod zelus hic tuus, ut et boni cujusque exardescat, non hereke miror. Quid, enim, hoc aliud est, nisi tyrannidem quandam affiogere Misericordissimo Numini? Absoluta ipsius in creaturam potentia quoúsque se extendat, nemo est qui dubitet: illam, verò, u in nos exerat exerceátque Deus, qui cum ordinato jure cum hominibus agere decreverit, toties dilectionem suam desideriúmque bu¦ manæ salutis protestatus est, durius est quàm ut à quoquam Christiano cogitari debeat. Utinam verò odiosæ hujusmodi_loquendi formula, aut nunquam pio alicui doctóque Reformatæ Religionis professori excidissent; aut, si aliquando temerè êpnos ódór excesserint, æternæ oblivioni damnatæ illico fuissent,

Hujusce furfuris sunt incommodæ illæ ac incongruæ locutiones, quas Theologi Dordraceni non pauci, rejici corrigíque voluerunt: quod et tunc temporis factum fuisset, nisi quorundam existimationi fortè plus nimio fuisset indultum.

Qua de re largiùs aliquanto scripsi ad collegam tuum clarissimum, D. Crocium. Literas ille meas tecum sine dubio communicabit. In eâdem vos navi estis uterque: ejusdem consilii sortes ut sitis, par est.

Interim, analysis hæc tua, ut in hâc resolvendi facultate præcellere te video, scopo loci illius optimè quadrare videtur; nec à quoquam meritò impugnari potest. Ut Scriptura tota, ita illa cum primis ad Romanos (quod Patrum doctissimus olim) plena est sensibus vix dari potest ita certa loci alicujus resolutio, quin et alia satis commoda possit fortassis superadjici. Suis alii litent sententiis: ego tuam hanc loci contexturam et explicationem valde probo. Si quis contrà mussitet, dic illi meo, si vis, nomine, carpere multò faciliùs esse quàm emendare. Tu, verò, Vir Celeberrime, perge, quod facis, sanctis hisce piísque laboribus, de Ecclesiâ Dei benè promereri; et, quod tibi ac tuis ex animo gratulor, Piλotipμɛłodzi ἡσυχάζειν : precibusque tuis adjuva

[blocks in formation]
« НазадПродовжити »