Зображення сторінки
PDF
ePub

deggiano. & Pompon. Mela l. 1. c. 18. ad fin. Flamma cogit fe ac rotundat, & fit ingens globus. T Translate Horat. 1. 1. ep. 6. 34. Mille talenta rotundentur, &c. V. Corrotundo. ROTUNDULA,, f. parvum emplaftrum vel placenta rotunda. Apul. de herb. cap. 13. His bene commixtis facies exinde velut rotundulam, &c. τροχίσκου.

ROTUNDUS, a, um, sonde, rotondo, spoyyunos, Toxoes, circuli figuram habens, globofus; a rota. Cic. in fomn, Scip. cap. 3. Stellæ globofæ & rotunda. Id. de Univerf. c. 15. Mundum Deus ita tornavit, ut nihil effici poffit rotundius, Id. 2. de nat. Deor. cap. 19. Stellarum rotundi ambitus. Ovid. 3. de ar. am, v. 140. ora rotunda. facce o vif tondi. & Cic. 5. Tufcul. cap. 14. extrem. Medius mundi locus, qui eft idem infimus in rotundo. Plin. l. 24. cap. 16. Radix nigra in latitudinem rotunda. Horat. epod. 8. v. 13. Nec fit marita, quæ rotundioribus Onufta baccis ambulet. Celf. 1. 8. c. 1. ad fin. Capita feminum rotundiora, quam humerorum funt, cum illa ex ceteris rotundiffima fint. TRotundam ædem Veftæ Numa Pompilius confecraffe videtur, quod eandem effe terram, qua vita hominum fuftentaretur, crediderit, eamque pile forma effe: ut fui fimili templo dea coleretur, Feftus. V. Ovid. 6. Faft. a verf. 263. ¶ Rotunda veftis effe videtur, quæ æqualiter ambit, & undique claufa eft, unoque injectu totum tegit corpus: qualem fuiffe Romanorum togam, Ferrar. lib. 1. de re vestiar. priorib. capitib. oftendit. Quintil. I. 11. c. 3. a med. Ipfam togam rotundam effe & apte cæfam velim. Vult Quintil. togam effe rotundam, quia illa erat toga forma maxime decens. Fortaffe autem hoc fignificat, ut fit toga æqualiter ab omni parte fluxa, & undanti ambitu compofita. Sunt enim qui inter quadratas veftes eam reponunt: qua de re legendi Ferrar. Sigon. de judic. Salmaf. in not. ad Tertullian. de Pall, Ruben. Manut. de queftionib. per epift. &c. T Translate Horat. l. 2. fat. 7. v. 85. de fapiente. contemnere honores Fortis; & in fe ipfo totus; teres atque rotundus, Externi ne quid valeat per leve morari. (Ita diftinguit Bentlej. nam alii: & in fe ipfo totus teres atque rotundus. ) Aufon. Edyll. 16. v. 4. de eod. mundi inftar habens, teres atque rotundus, Externæ ne quid labis per levia fidat. Refpicit Horar, rotundam figuram , quæ ut ait Cic. de Univ. c. 6. nihil afperitatis habet, nihil offenfionis, nihil inclufum angulis, nihil anfractibus, nihil eminens, nihil lacunofum: ita vir fapiens adeo æqualiter eft compofitus, & undique perfectus, ut nulla ei labes vitii adhærefcat. Refertur ad dictionem periodi

cam,

& ad eloquentiam. Cic. in Brut. c. 78. a med. Erat verborum & delectus elegans, & apta & quafi rotunda conftructio. b. e. apta, concinna, polita, æquabilis: unde orationis volubilitas exfiftit. Id. in Orar, c. 13. Cum Thucydides videretur Socrati præfra&tior, nec fatis, ut ita dicam, rotundus; primus inftituit dilatare verbis, & mollioribus numeris explere fententias. Gell. c. 1. l. 16. E'on vere atque luculente di&tum, verbifque eft brevibus. & rotundis vinctum. & lib. 17. c. 20. Videfne &

crebrum,

& corufcum, & convexum, brevibufque & rotundis numeris cum quadam æquabili circuma&tione devinctum? Id. 1. 11. cap. 13. Curfus, & fonus rotunda volubilifque fententiæ. periodica. & lib. 1. c. 4. Crifpum fane agmen orationis, rotundumque, ac modulo ipfo numerorum venuftum. Horat. de ar. Poet. v. 323. Grajis ingenium, Grajis dedit ore rotundo Mufa loqui. h. e. copiofe, polite, perfe&te, suaviter. ¶ Aliter accipiendum eft illud Quintil. 1. 8. c. S. poft med. Soluta oratio & e fingulis non membris, fed fruftis colTata, ftructura caret: cum illa rotunda, & undique circumcifa infiftere invicem nequeant. b. e. verba, quæ fimul componi nequeunt, & alterum alteri inhærere, & quadrare, velut fi quis murum ex rotundis faxis conftrueret. TRotundo maxime contrarium eft quadratum Hine proverbio dicitur mutare quadrata rotundis apud Horat. 1. 1, epift. 1. v. 100. qui vita difconvenit ordine toto, modo edificar, modo diruit, fibique ipfe contrarius eft.

R U

RUBEDO, inis, f. rossezza, ¿púpu, color rubeus. Firmic. lib. 2. c. 12. ante med. Leo fignificat colorem croceum , atque ad rubedinem declinantem. RUBEFACIO, is, eci, actum, a. 3. arrubinare, far roffo, tinger di roffo, spudrais rubro colore tingo, rubentem facio. Ovid. Mer. 8. 0.382. Fixa fub aure feri fummum deftringit arundo Corpus, & exiguo rubefecit fanguine fetas. Sil. lib. 16. v. 136. Aurora obfcuri tergebat nubila cæli, Vixque Atlantiadum rubefecerat ora fo

rorum.

RUBEFACTUS, a, um, arrubinato, tinto di roffo, puepos, rubens factus. Ovid. Met. 12. v. 382. Cornua vara boum multo rubefacta

cruore.

RUBELLIANA vitis di&a eft a colore rubello. Colum. l. 3. c. 2. ante med. Sed carum quoque feracior eft minor (vitis Numentana) cujus & folium parcius fcinditur, & materia non ita rubet, ut Amineis a quo colore rubellianæ nuncupantur.

:

ar

RUBELLYO, onis, m. pifcis prægrandi capite, ex genere mullorum : a rubellus, quod diminutivum a ruber. Ita vero a colore dici, gumento eft, quod fimiliter Græcis vocetur pupivos, ab épvepòs, ruber. Plin. l. 32. c. 10. ad fin. Mullus in vino necatus, vel pifcis rubellio, iis, qui inde biberint, tædium vini affert. Adde Apic. I. 10. c.7.

RUBELLULUS, a, um, diminutiv. a rubellus. Eft Martian. Capell. in carm. ult. lib. 5.

[ocr errors]

RUBELLUS, a, um, roffetto, pupos, fubrubens, qui modice, & dilute rubet: dimin, a ruber. Martial. I. 1. epigr. 104. Et Vejenta

ni bibitur fæx craffa rubelli. Plin. l. 14. cap. 2. Proxima dignitas Nomentanis, rubente materia, quapropter quidam rubellas appellavere vineas. Adde Perf. fat. 5. v. 147.

RUBENS, entis, roffeggiante, roffo. Virg. 1. Georg. v. 234. Semper fole rubens, & torrida femper ab igni. Ovid. 5. Faft. v. 511. Vie na rubentia. Plin. l. 37. c. 6. a med. Superficies locuftarum mariş cruftis rubentior. Virg. Ecl. 3. v. 63. fuave rubens hyacinthus. Ecl. 4. v. 29. rubens uva. Id. 1. Georg. v. 251. Vefper. & lib. 2. v. 319. ver. Horat. l. 1. od. 2. v. 2. Jupiter rubente dextera facras jaculatus arces. h. e. igne & fulmine armata. Id. l. 2. od. 11. v. 19. neque uno rubens Luna nitet vultu. Ovid. 12. Met. v. 277. ferrum igne. rovente. & lib. 6. v. 222. Tyrio rubentia fuco terga. & lib. 4. v. 481. palla rubens cruore. & lib. 10. verf. 101. pomoque onerata rubenti arbutus. Lucan. 1. 8. v. 34. amuis Emathia clade rubens. Claudian. in epithal. Pallad. & Celer. verf. 116. tum vere rubentes Defuper invertunt calathos. b. e. purpureis floribus plenos. Sic de laudib. Seren. v. 7. flores veris honore rubentes. Id. I. 1. in Rufin. v. 102. ftagna rubentis Aurea Pactoli. Catull. carm. 20. de Priapo, v. 7. rubens arifta fole fervido. biondeggiante. ¶ Translate eft erubefcens. Tibull. 1. 3. el. 4. v. 31. Ut juveni primum virgo deducta marito Inficitur teneras ore rubente genas. Martial. lib. §. epigr. 2. Quem Germanicus ore non rubenti Coram Cecropia legat puella. Adde Claudian. I. 2. de laudib. Stilich. v. 327.

RUBEO, es, bui, n. 2. esser rosso, rosseggiare, ipupaivoμa, ruber, feu rubeus fun. Lucret. l. 6. v. 1164. ulceribus quafi inuftis omne rubere Corpus, ut eft, per membra facer cum diditur ignis. Virg. 2. Georg. v. 430. Sanguineifque inculta rubent aviaria baccis. & 12. En. v. 77. Puniceis invecta rotis aurora rubebit. Juvenal. Jat. 6. v. 478. hic frangit ferulas, rubet ille flagellis. Senec. in Herc. Fur. v. 135. Afperfa die dumeta rubent. . e. luce perfufa. Catull. carm. 4. v. 3. extr. meæ puella Flendo turgiduli rubent ocelli. Ovid. 12. Met. v. 19. tum denique faxa Non exauditi rubuerunt fanguine vatis. lib. 3. v. 483. poma, quæ candida parte, parte rubent. & lib. 3. de ar. am. v. 170. bis Tyrio murice lana rubet Tiball. 1. 2. el. 2. v. 16. Eoi qua maris unda rubet. V. Ruber. Translate eft erubefcere. arroffire. Cic. Attic. 15. ep. 4.

7. v.

[ocr errors]
[ocr errors]

a med. Rubco, mihi crede: fed jam fcripferam: delere nolui. Id. 4. Verr. c. 76. a med. Hærere homo, verfari, rubere. Ovid. Mer. 78. Et rubuere genæ, totoque recanduit ore. Juvenal. far. 1. v. 166. rubet auditor, cui frigida mens eft Criminibus. RUBER, bra, brum, roffo, epulpos, colorem habens fanguinis, aut ìgnis, aut oftri, aut croci, aut prope accedentem ad horum aliquem, rubens, rufus, ruffus, rubidus: de quibus difputat Gell. I. 2. c. 26. Cenfet Voff. effe a voce Græca allata nar' píp: alii aliunde ducunt. Plin. l. 31. c. 7. a med. Sal ruber Memphi, rufus eft circa Oxum. Ifidor. hæc defcribens l. 16. Orig. c. 2. ante med. Sal, inquit, Memphiticus rufus eft. De eo, qui eft circa Oxum tacet.) Horat. epod. 17. v. 51. panni cruore rubri. Id. l. 3. od. 13. v. 7. rivos rubro fanguine inficere. Ovid. 11. Met. verf. 368. lupus rubra fuffufus lumina flamma. Horat. l. 2. fat. 5. v. 39. rubra Canicula access. Propert. I. 3. el. 11. v. 16. Quos Aurora fuis rubra colorat equis. Martial, l. 8. epigr. 56. verf. 18. Theftylis & rubras menfibus ufta genas. Id. I. 12. epigr. 54. Crine ruber, niger ore. Id. l. 5. epigr. 8. Phafis purpureis ruber lacernis. Ovid. z. Amor, el. 6. v. 22. Tinta gerens rubro punica roftra croco. Horat. l. 2. fat. 6. v. 102. rubro cocco tinta vestis. Tibull. lib. x. el. 1. v. 21. & Ovid. 1. Faft. v. 415. At ruber hortorum deus & tutela Priapus. Martial. I. 9. epigr. 92. Frontem futilibus ruber coronis. Plin. l. 10. c. 63. ad fin. Colorem illico mutant rubriore pilo. Celf. l. 5. c. 18. fect. 31. Nitrum quam ruberrimum. Virg. 3. Georg. v. 359. fol Oceani rubro lavit æquore currum. b. e. qui accedente ad occafum fole rubefcit. Ceterum Rubrum mare apud Cicer. l. 1. de nat. Deor. c. 35. Propert. l. 3. el. 11. v. 6. Tibull. 1. 2. eleg. 4. v. 30. Pompon. Mel. I. 3. c. 8. & Plin. var. in loc. eft quod Perficum & Arabicum finum complectitur. V. Erythraus . Claudian. de laudib. Ser. reg. v. 3. folitam confurgere gemmis, Et rubro radiare mari. b. e. fulgere margaritis. Sil. l. 12. v. 231. Lucet in aure lapis rubris advectus ab undis. T Quas breves Rubras memorat Martial. 1. 4. epigr. 64. v. 15. fuit locus Hetruriæ in Vejentano agro, via Flaminia, circa Cremeram: qui & Saxe rubra appellatus eft. Liv. 1. 2. c. 49. & Cic. Phil. 2. c. 31. T Rubræ leges apud Juvenal. quid fint, V. in Rubrica. T Rubrus pro ruber eft Solini cap. 40. ( al. 53. ) de chameleone. Colores duo funt, quos fingere non valet, rubrus, & candidus. RUBESCO, fcis, n. 3. farfe roffo, puepair, rubere incipio, rubens fio. Virg. 8. n. v. 695. arva nova Neptunia cæde rubefcunt. Id. 1. 7. v. 25. Jamque rubefcebat radiis mare. & lib. 3. verf. 521. Jamque rubefcebat ftellis Aurora fugatis. Ovid. Faft. 6. verf. 727. Sol abit e Geminis, & Cancri figna rubefcunt. b. e. fole ingrediente accenduntur. Claudian. de magnete, v. 4. rubefcentes ferali crine cometa. Id. de nupt. Honor. & Mar. v. 187. Mavortia figna rubefcunt floribus. Plin. l. 34. c. ult. ad fin. Coquitur ( cerussa ) in patinis, mifceturque radiculis, donec rubefcat. Id. 1. 11. c. 37. fect. 63. extr. Ceteris fene&ta dentes rubefcunt, equo tantum candidiores fiunt. Id. l. 21. c. 4. Rofa rubefcens. Id. l. 14. c. 2. Exit. Vina rubefcentia. RUBETA, 2, f. & Rana rubeta, forta di rana velenosa, rofpo, pæ, Vos, genus ranæ venenatæ, fere in rubis degentis: unde & nomen. Vim multam habet in veneficiis ad dementandos homines, & occidendos. Plin. l. 32. c. 5. circa med. Sunt quæ in vepribus tantum vivunt ob id rubetarum nomine, quas Græci phrynos vocant: gran

.

fum.

grandiffime cunctarum, geminis veluti cornibus, plenz veneficioId. 1. 8. c. 31. Rana rubetæ, quarum & in humore vita. Juvenal. far. 6. fub fin. res agitur tenui pulmone rubeta. Propert. 1. 3. cl. 4. v. 27. Illum turgentis rane portenta rubeta, Et lecta ex fetis anguibus offa trahunt. ¶ Mira que de his tradunt magi, referuntur a Plin. cit. I. 32.

RUBĚTUM, i, n. rovero, Baπv, locus, in quo rubi copiofe proveniunt, vel ipfa ruborum copia. Ovid. 1. Met. v. 105. În duris hærentia mora rubetis. Adde 4. Faft. verf. 509. & Calpur. Eclog. 3. verf. 5.

RUBEUS, a, um, roffo, robbio, idem quod robius, robus, rufus, flavus. Verr. 1. 2. R. R. c. 5. ante med. Vaccæ colore potiffimum nigro, dein rubeo, tertio helvo, &c. Colum. l. 6. c. 1. extr. Boves colore rubeo, vel fufco. Pallad. in Mart. tit. 14. a med. Afinus murini maxime coloris, aut rubei. V. Robius. ¶ Ad illud Virg. 1. Georg. v. 266. Nunc facilis rubea texatur fifcina virga : Servius: ideft ea virga, quæ apud Rubos Italiæ oppidum (in Apulia, prope Canufium: de quo Horat. 1. 1. fat. 5. v. 94. Inde Rubos feffi pervenimus.) plurima nafcitur: an a rubo, cujus meminit (Virg. Ecl. 3. v. 89.) ferat & rubus afper amomum. Hæc Servius. Sunt etiam virga coloris rubei, aut fanguinei, quarum meminit Plin. l. 16. c. 18. l. 19. c. 10. fub fin. & lib. 24. cap. 10. Has fignificare potuit Virgil. potius quam fpinofas virgas e rubo, quæ texendis fifcinis ineptæ funt.

RUBIA, æ, f. grana voffa, robbia, ¿pulpódæror, épevedo, herba radicem habens rubram, tingendis lanis ac coriis idoneam. Plin. l. 19. c. 3. ad fin. In primis rubia, tingendis lanis & coriis neceffaria &c. Id. 1. 24. c. 11. ante med. Alia eft erythrodanus, quam aliqui ereuthodanum vocant nos rubiam, qua tinguntur lane, pellefque perficiuntur. Adde Vitruv. l. 7. c. 14.

RUBICO, Rubicon, onis, m. fluv. Emilia, feu Galliæ Togatæ, apud Cæfenam urbem, qui mare fubit inter Aprufam fluv. vulgo Lufo, & Sapim, il Savio, & inter portum Cæfenatem, & Ariminum. Olim fuit terminus Italiæ. Plin. l. 3. c. 15. TIbi a Senatu Romano C. Julio Cæfari interdi&tum eft, ne ulterius armatus procederet, ut Sueton. in ejus vita cap. 31. narrat. Plin. loc. cit. Hinc Rubico quondam finis Italiæ. Lucan. I. 1. v. 214. parvifque impellitur undis Puniceus Rubicon, cum fervida canduit altas. Al. leg. Rubico: qua de re Quintil. I. 1. c. 5. ( al. c. 9. a med. ) Et ut Palomo, fic Thelamo, & Plato (nam fic eum Cicero quoque appellat dicerentur, retinuerunt: quia Latinum, quod o, & n litteris finiretur, non reperiebant. Ex hoc loco Quintil. difcimus, Latinam pofitionem effe, fi in o definat; Græcam fi in on. Hinc & Laco & Lacon, Plato & Platon, Pluto & Pluton, Zeno & Zenon Agamemno, & Agamemnon, &c. Profa Scriptores tutius primam: utramque, ut libuerit, Poetæ ufurpaverint. RUBICUNDÜLUS um, vermigliuzzo, fubrubens. Juvenal. fat. 6. verf. 424. Tandem illa venit rubicundula, totum cenophorum fitiens.

RUBICUNDUS, a, um, robicondo, roffeggiante, spudpaños, rubore plenus, abunde rubens Plin. l. 18. c. 35. de Luna. Si rubicunda, ventos portendere dicitur. Senec. 1. 7. quæft. nat. c. 11. Habitus cometæ rubicundior. Virg. 1. Georg. v. 297. Rubicunda Ceres. h. e. flava. Ovid. 6. Faft. v. 319. rubicunde Priape. Id. de medic. fac. verf. 13. & Martial. I. 6. epigr. 64. matrona premens altum rubicunda cubile. h. e. perufta folibus, ut ait Horat. epod. 2. v. 41. de Sabinis enim fermo eft. abbronzata. Sic Claudian. 1. 2. de laudib. Stilich. v.257. Et calido rubicunda die fic Africa fatur . Plaut. Pfeud. 4. 7. 120. Rufus quidam, fubniger, magno capite, ore rubicundo. Horat. l. 1. ep. 16. v. 8. Rubicunda corna. Martial. l. 14. epigr. 114. testa. Varr. I. 1. R. R. cap. 9. a med. fabulo rubicundior.

[ocr errors]

RUBIDUS, a, um, rosso ofcuro, rofficcio, roffigno, úzépulpos, fubruber, fubrufus. Gell. I. 2. c. 26. Fulvus, & flavus, & rubidus, & phoeniceus, & rutilus, & luteus, & fpadix appellationes funt rufi coloris, aut acuentes eum quafique incendentes, aut cum colore viridi mifcentes, aut nigro infufcantes. & paulo poft. Rubidus eft rufus atrior, & nigrore multo inuftus. Suet. de Vitellio, c. 17. Erat in eo facies rubida plerumque ex vinolentia. Feftus: Rubidus panis appellatur parum coctus, dum rubro colore, rubefa&tus. Plautus in Cafina ( 2. 5. 1. ) In furnum condito, atque ibi torreto me pro pane rubido. Quidam leg. apud Feft. iterum cotus: quod ad Plauti fententiam aptius convenire videtur. Ifid. lib. 20. Orig. c. 2. Panis rubidus, reco&tus & rubefa&tus. Rurfus Feftus : Scortex ampullæ, vetuftate rugofæ, & coloris ejufdem, ruhidæ dici folent. Plaut. Stich. 1. 3. 78. Rubiginofam ftrigilem, ampullam rubidam.

ερυθρότης

RUBIGO cum derivatis, V. Robigo. RUBOR, oris, m. roffezza, roffe, pufpétrs, rubedo, color rubens Gell. 1. 2. c. 26. Sed cum aliter rubeat ignis, aliter fanguis, aliter oftrum, aliter crocum, has fingulas rufi varietates Latina oratio fingulis propriifque vocabulis non demonftrat, omniaque ifta fignificat una ruboris appellatione, cum tamen ex ipfis rebus vocabula mutuetur, & igneum aliquid dicat, & flammeum, & fanguineum, & croceum, & oftrinum, & aureum. Cic. in Orat. cap. 23. fub fin. Fucati medicamenta candoris, & ruboris omnia repellantur. Plin. l. 10. c. 22. a med. Decet tetraonas fuus nitor, abfolutaque nigritia, in fuperciliis cocci rubor. Val. Flacc. I. 8. v. 58. Quis rubor ifte poli? quod tam lugubre refulfit fidus? Id. l. 6. v. 27. Aureus effulfit campis rubor. Plin. l. 22. cap. 23. Fungi, qui rubent callo, minus diluto rubore, quam boleti. Virg. 3. Georg. 19.306. quamvis Milefia magno Vellera mutentur Tyrios incocta ru

bores. h. e. colorem purpura. Senec. in Herc. Oer. v. 663. Sidonio mollis aheno Repetita bibit lana rubores. Plin. l. 28. c. 17. circa med. Rubori cum prurigine illinitur equi fpuma. b. e. fuffufo fanguini fub cute. Plaut. Capt. 5. 2. 9. At ego faciam, ut pudeat. nam in ruborem te totum dabo. b. e. loris cædam. ¶ De colore, qui fuffufo fanguine in vultu apparet, roffore. Ovid. 3. Amor. el. 3. v. 5. Candida candorem rofeo fuffufa rubore Ante ftetit: nived lucet in ore rubor. Lucan. I. 5. v. 214. rubor igneus inficit ora. Virg. 12. Æn. v. 66. de Lavinia. Flagrantes perfusa genas : cui plurimus ignem Subjecit rubor, & calefacta per ora cucurrit. Plin. l. 11. c. 38. ad fin. Alius eft ira rubor, & alius verecundiæ. Metonymice eft pudor, roffore, erubefcenza, vergogna, verecondia, aloxum: cujus fignum eft in vultu rubor. Cic. 2. de Orat. cap. 59. extr. Præftet orator ingenuitatem & ruborem fuum, verborum turpitudine, & rerum obfcenitate vitanda. Liv. 1. 30. c. 15. Maffiniffa hæc audienti non rubor folum fuffufus, fed lacrymæ etiam obortæ. Auct. ad Herenn. l. 4. c. 10. Rubores alicui elicere. far arroffare. & Martial. l. 1. epigr. 53. ruborem cuipiam imponere. Tacit. 13. Ann. c. 15. inferre. Plin. l. 36. c. 1. fub fin. Ingens ifta reputantem fubit etiam antiquitatis rubor. b. e. redeo in memoriam, quantus fuerit majorum pudor & parcimonia in fumptibus Sueton. de Domit. c. 18. Vultu modefto, ruborifque pleno. Valer. Max. l. 1. c. 1. n. 15. Magnus cæleftibus injectus eft rubor, ulterius adverfus eam fæviendi. Id. l. 4. c. 4. n. 5. & Ovid. 3. Anior. el. 14. v. 21. Nec fuit iis rubori, eburneo fcipione depofito agre ftem ftivam aratri repetere. Tacit. Ann. 14. c. 55. extr. Rubori mihi eft, quod præcipuus caritate, nondum omnes fortuna antecellis. mi vergogno, che &c. Id. de Germ. c. 13. Nec rubor inter comites afpici. Ovid. 3. de ar. am. v. 167. Nec rubor eft emiffe palam. ne fi vergognano di, &c. Id. Heroid. ep. 20. v. 201. matri licet omnia narres: Nil tua, Cydippe, facta ruboris habent. Id. 5. Faft. v.69. Dicere verba digna rubore. h. e. turpia, & erubefcenda. Tacit. 1. 1. Hift. c. 30. Rubor ac dedecus. 1d. 4. Hift. c. 62. Rubor & infamia. Juvenal. fat. 13. v. 241. quando recepit Ejectum femel attrita de fronte ruborem. Martial. l. 7. epigr. 11. Et mihi de nullo fama rubore placet. b. e. non placet mihi famam parare ruborem aliis inferendo.

[ocr errors]
[ocr errors]

RUBRIANUS, a, um, ad Rubrium pertinens, nomen Romani hominis. Senatufconfultum Rubrianum, factum fub Trajano, Rubrio Gallo Cœlio Hifpone Coff. ut refert Ulpian. Dig. lib. 40. tit. 5. leg. 26. ad fin. libertatibus fubveniebat, quæ ex caufa fideicommiffi debebantur ut ibid. dicitur. Adde leg. 28. & Modeftin. leg. 36. & Paul. leg. 33. RUBRICA, æ, f. forta di terra roffa, finopia, rùbrica, munèe pamúdre, σwwais, μintos, terra rubri coloris, qua & pictores utuntur. Cum enim colores partim fiant, partim nafcantur, rubrica ex his eft, ut Plin. docet lib. 35. c. 6. Eft autem multiplicis generis, Sinopica, Egyptia, Balearica, Africana, Lemnia, Cappadox, ut Id. ibid. & Vitruv. 1. & cap. 7. tradunt. Horat. l. 2. lat. 7. verf. 98. Prælia rubrica picta, aut carbone. Colum. de arborib c. 20. Priufquam arbufculas transferas, rubrica, vel alia qualibet re fignato . Pers. fat. 1. v. 65. fcit tendere verfum, Non fecus ac fi oculo rubricam dirigat uno. b. e. lineam rubrica tinetam, ut foleut materiarii. Plin. l. 6. c. 30. Homines atri coloris tota corpora rubrica illinunt Auct. ad Herenn. 1. 3. cap. 22. ad fin. Rubrica delibutus. imbelletato & Plaut. Trucul. 2. 2. 39. Buccas rubrica, cera omne corpus intinxit tibi. Plin. lib. 34. c. 13. a med. Diphryges fit ex lapide pyrite cremato in caminis, donec excoquatur in rubricam. b. e. in rubrum colorem. TQuævis terra coloris ad rubrum accedentis. Vitruv. 1. 2. c. 3. Faciendi funt lateres ex terra albida cretofa, five de rubrica. Colum. l. 3. c. 11. extr. Gravis eft rubrica, & ad comprehendendum radicibus iniqua: fed alit eadem vitem, cum tenuit: verum eft in opere difficilior, quod neque humentem fodere poffis, quod fit glutinofiffima; nec nimium ficcam quia ultra modum prædura. Plin. l. 18. cap. 14. a med. & Colum. 1. 2. cap. 10. Lůpinum ex denfiore terra rubricam maxime amat, Metonymice eft infcriptio feu titulus earum rerum, quæ in legibus infra fcriptis continentur: quia olim rubrica legum tituli & capita librorum notabantur, diftin&tionis, & ornatus gratia, & ut facilius apparerent. Hinc Ovid. 1. Trift. el. 1. v. 7. Nec titulus minio, nec cedro charta notetur. & Martial. l. 3. epigr. 2. Et cocco rubeat fuperbus index. Perf. fat. 5. v. 89. Cur mihi non liceat, juffit quodcunque voluntas, Excepto fi quid Mafuri rubrica vetavit? Quintil. l. 12. cap. 3. fub fin. Alii fe ad album, ac rubricas transtulerunt, & formularii, vel ut Cicero ait, leguleji quidam effe maluerunt. Paul. Dig lib. 43. tit. 2. leg. 2. fub fin. Recuperandæ poffeffionis caufa proponuntur interdicta fub rubrica, Unde vi. Huc pertinet illud Juvenal. fat 14. v. 191. accipe ceras, Scribe, puer, vigila, caufas age, perlege rubras Majorum leges. RUBRICATUS, a, um, uAT Tès, tinctus rubrica, vel quocumque colore rubeo ut Rubricatus mutinus, apud Au&t. Priap. carm. 73. RUBRICOSUS, a, um. Rubricofus ager apud Caton. R. R. cap. 34. & rubricofum folum apud Colum. I. 4. c. ult. & Plin. l. 18. c. 17. ad fin. est rubri coloris, aut ad rubrum accedentis, quæ & rubrica

dicitur.

[ocr errors]
[ocr errors]

RUBRUS. V. in Ruber. RUBUS, i, m. rogo, rovo, Bards, frutex fpinofus caule & folio, paffim in dumetis nafcens, & faxis, florem candidum, & mora ferens ante maturitatem rubentia: unde fortaffe nomen: cujus alterum ge nus cynosbatos di&tus, florem habet rofæ fimilem: tertium genus Idæum vocant Græci a loco: quoniam in Ida non aliud nafcitur: tenuius quam cetera, minoribufque fpinis, & minus aduncis

[ocr errors]

&

Plin. l. 16. c. 37. qui cap. 21. alicui generi fcribit folia non cadere: 1. 17. c. 13. curvari rubos gracilitate, & fimul proceritate ni mia, defigere rurfus in terram capita, iterumque nafci ex fe, repleturos omnia, ni refiftat cultura: ita peffimam & execrandam rem propaginem tamen docuiffe, ac viviradicem. Id. 1. 24. c. 13. circa med. & cap. 14. varias & valde utiles eorum vires in medicina perfequitur. Virg. 3. Georg. verf. 315. Horrentefque rubos, amantes ardua dumos, Id. Ed. 3. v. 89. ferat & rubus afper amomum. Ovid. de nuce v. 113. At rubus & fentes tantummodo lædere nata. Id. de medic. fac. v. 4. mordaces interiere rubi. Id. 4. ex Pont. ep. 4. v. 4. Mixta fere duris utilis herba rubis. Propers. 1. 4. el, 4. v. 26. hirfutis brachia fecta rubis. Tibull. 1. 4. carmı. 3. v. 10. hamatis crura notare rubis. Feminino genere Prudent. cathener. 5. verf. 31. Moyfes nempe Deum fpinifera in rubo Vidit confpicuo lumine flammeum. Adde in Apotheof. v. 123. & Sulpic. Sever. l. 1. hift. facr. c. 14. De moris rubi, Propert. l. 3. el, 11. v. 28. Et dare puniceis plena caniftra rubis. Hoc sensu rubum, i, n. effe videtur, fi analogiam fequaris. RUCTAMEN, inis n. ructus Prudent. in Hamartig. v. 467. Carnis & immodicæ fpurco_ructamine crudos. RUCTĀTRIX, icis, f. quæ ructat: & quæ ructum movet. Martial. 1. 10. epigr. 48. Nec deeft ructatrix menta, nec herba falax. Plin. 1. 20. c. 7. a med. Lactuce ructus lenes faciunt. RUCTĀTUS, a, um, epsuxdeis, ructu emiffus, effufus, profufus. Sil. l. 15. v. 435. Permifcetque mero ructatos ore cruores. Id. l. 2. v. 685. patuloque redundat Gutture rutatus longe cruor. RUCTO, as, a. 1. ruttare, spevy, ructum emitto. Plaut. Pfeud. 5. 2. 9. Pergin ructare in os mihi? Juvenal. fat. 3. v. 107. Si bene ructavit, fi rectum minxit amicus. Plin. l. 7. c. 19. Ut in Antonia Drufi nunquam exfpuiffe, in Pomponio Confulari Poeta nunquam ructaffe. Cic. 2. Phil. c. 25. fub fin. Magifter equitum, cui ructare turpe effet, is vomens, &c. Plin. l. 20. c. 17. Tragoriganum efficaciffimum ftomacho acida rutanti. Juvenal. sat. 6. v. 10. glandem ructante marito. Martial. I. 9. epigr. 49. ructare aprum. T Dicitur etiam ructor, ris, deponens. Varr. 1. 3. R. R. cap. 2. Cujus aves hofpitales etiam nunc ructor, quas mihi appofuifti paucis ante diebus. Lucil. apud Perott. in Cornucop. Rutantur juvenes, & fputis omnia foedant. Cicero quoque ufurpavit, tefte Fefto. ¶ Tranflate eft emittere, mandar fuori ; fed metaphora eft humilis & plebeja. Horat. in ar. Poet. verf. 457. dum fublimes verfus ructatur. Pallad. in Aug. tit. 8. ad fin. Si terra vaporata humidum fumum nebulofumque ructaverit, aquas ineffe cognofces. Sidon. carm. 23. v. 252. Qui fupra fatrapas fedet tyrannus, Ructans femideum propinquitates. b. e. jaans, in ore habens.

RUCTOR. V. in voce præced.

RUCTUO, as, a. 1. ructo. Auguft. Jerm. 135. de Temp. a med. Bibentes unicum Verbum, unde impleti ructuant laudes. RUCTUOSUS, a, um, spevuzrodns, plenus ructibus. M. Calius apud Quintil. l. 4. c. 2. fub fin. Totis præcordiis ftertentem, ru&tuofos fpiritus geminare.

RUCTUS, us, m. rutto, ¿puyn, cibi & potus in ftomacho male concocti ventofa per os exfpiratio, crudi ftomachi fonitus, quem edere folent, qui plus æquo onerarunt ventriculum: ab peuxTo's. Cic. 1. 9. Fam. ep. 22. in fin. Stoici crepitus ajunt æque liberos, ac ructus effe oportere. Martial. lib. 1. epigr. 88. Extremo ructus cuin venit a barathro. Plin. l. 24. c. 15. a med. Rutu gravis herba. b. c. quæ manducata ructus movet fætidi oris. Lucil. apud Nun. c. 2. n. 733. exhalas acidos ex pectore ructus. Celf. fub fin. cap. 5. 1.4. Si coacuit intus cibus, aut computruit: quorum utrum. libet ructus oftendit. Plin. l. 26. c.8. a med. Peucedani fuccus ruAus gignit. Id. 1. 20. c. 18. Anethum ructus movet. Id. l. 27. c. 13. Smyrnion fudores ciet, & ructus. Id. 1. 22. c. 23. Silphion inflationes facit, & ructus. Id. l. 20. c. 12. ad fin. Ructum diffolvere. & cap. 17. Piperitis utilis ructibus. RUDEATUS. V. in voce fequenti.

[ocr errors]

macræ

[ocr errors]

RUDECTUS, a, um, eft adjunctum terræ ruderibus plenæ, ficcæ. Cato R. R. c. 34. Ager rubricofus, & terra pulla, materina, rudecta, arenofa. & cap. 35. Lentim in rude&to, & rubricofo loco, qui herbofus non fiet, ferito. (Plin. hæc fic reddit . 18. c. 17. ad fin. Lentem feri in frute&tofo, & rubricofo, qui non fit herbidus.) Id. cap. 131. Ea loca primum arato, quæ rudecta, arenofaque erunt. ( Plin. l. 18. c. 26. a med. Arare incipiat macra arenofaque. Ipfe Cato cap. 50. Loca primum arato, quæ ficciffima erunt. Al. leg. rudeata: quidam rudeta, eod. fenfu. quæ varietas eft etiam in duobus priorib. locis modo allatis. RUDENS, entis, m. & f. fune da nave, fartiams, farte, nadws, mpóτονος, ἐπίτονος, καρχήσιοι, funis nauticus præfertim quo antenna, & velum tenditur. Cincius apud Feft. in Rodus videtur ducere a rudis. Nonius vero c. 1. n. 254. rudentes, inquit ea caufa fapientiffimi dictos volunt, quod funes, cum vento verberantur rudere exiftimentur: atque hunc fonum proprium funium, non afinorum putant. Cic. I. 1. de Divin. c. 56. Explicatio rudentis. Plaut. Rud. 4. 3. 1. Mane, dum hanc tibi, quam trahis, rudentem complico. Pacuv. apud Cal. ad Cicer. 8. Fam. ep. 2. Strepitus, fremitus, clamor tonitruum, & rudentum fibilus. (De oborta tempeftate loquitur.) Sic Horat. epod. 10. v. 5. Niger rudentes Eurus, inverso mari, Tractofque remos differat. Virg. 1. En. verf. 91. Infequitur clamorque virum, ftridorque rudentum. Ovid. 1. Trift. el. 11. v. 19. contenti ftridunt Aquilone rudentes. Id. 3. Met. v. 616. quo non alius confcendere fummas Ocior antennas, prenfoque rudente relabi. Catull. carm. 63. de nupt. Pel. & Thet. v. 235. Candidaque intorti fuftollaut vela rudentes. Excatere, laxare, im

[ocr errors]

mittere, expedire, rudéntes, eft vela facientium. Virg. 3. En. o. 267. excuffofque jubet laxare rudentes. & verf. 682. Præcipites metus acer agit quocumque rudentes Excutere, & ventis intendere vela fecundis. Id. 10. n. v. 229. velis imitte rudentes. Lucan. l. 5. v. 426. Cum pariter folvere rates, totofque rudentes Laxavere finus. Claudian. de B. Gild. v. 480. arripiunt naves, ipfique (milites) rudentes expediunt. T Rudens titulus eft Comœdiæ Plautinæ, in qua pifcator inducitur captum in mari vidulum rudente trahens. TPer fynecdochen dicitur de navi, aut velis, aut navigatione. Val. Flacc. I. 1. verf. 627. illicitas temerare rudentibus. undas. Cic. Tufcul. 5. c. 14. Qui glorianti cuidam mercatori, quod multas naves in omnem oram maritimam dimififfet; non fane optabilis ifta, inquit, rudentibus apta fortuna. h. e. quafi alligata rudentibus, & ab incerto maris ftatu pendens. TRudentium pro rudentum habet Vitruv. l. 10. c. 19. a med. & Prudent. in praefat. 1.2. aduerf. Symmach. ¶ Adhibetur etiam extra rem nauticam, ad quemcumque funem fignificandum. Vitruv. enim ufurpat de funibus catapultæ & balifta, lib. 10. c. 17. extr. & cap. 18. T Rudens, ruditum emittens. V. in Rudo.

RUDENTISIBĬLUS, li, m. ftridor funium nauticorum. Pacuv. apud
Varron. 1. 4. de L. L. c. I. a med.
RUDĚRA. V. Rudus.

brum ?

RUDERARĬUS, a, um, ad rudera fpectans, ut Ruderarium cribrum, ideft cribri genus majus ex membrana minutis foraminibus pertufa, quo rudus, & arena, & calx cribrantur. Apul. 1. 8. Metam. Quem ad finem cantherium ifti vænui fubjiciemus, & vetulum, & colore deformem, nec quidquam amplius, quam ruderarium criRUDERATIO, onis, f. actus ruderandi, h. e. fternendi rudere pavimenta, il far un battuto un pavimento uno ftrato, Spazzo, Voris. Differt a ftatuminatione, quia ftatuminatio fit lapidibus,' & camentis libralibus, & manualibus, fine calce & arena; ruderatio vero ftatumini fuperinducitur cum calce, & arena aut rudere novo, aut redivivo, ideft ex vetere ædificio fumpto, non nuper effoffo, quod conftat e camento, ad differentiam nuclei, qui eft e tefta contufa, & tertio loco inducitur. Vitruv. lib. 7. cap. 1. Primumque incipiam de ruderatione, quæ principia tenet expoliRUDERĀTUS, a, um. Plin. l. 21. c. 4. ad fin. Rofa feri nec pinguibus vult, nec argillofis locis, nec riguis, contenta raris: proprieque ruderatum agrum amat. b. e. in quo rudera, veterumque ædificiorum fragmina plurima funt.

tionum.

[ocr errors]
[ocr errors]

RUDERO, as, avi, atum, a. 1. far un battuto, o ftratto, Ingów, rudus induco in pavimentis, folum rudere fterno. Vitruv. l. 7. c. I. Si plano pede erit ruderandum, quæratur folum, &c. & paulo poft. Tunc infuper ftatuminetur ne minori faxo, quam quod poffit manum implere: ftatuminibus indu&tis, ruderetur. RUDETUM, i, n. locus ruderatus, feu ruderibus plenus. V. Rudectus. RUDIE. V. Rudinus.

[ocr errors]

RUDIARIUS, a, um, ad rudem, h. e. virgam pertinens. Rudiarii funt gladiatores rude donati. V. Rudis fubftantiv. Sueton. in Tiber. c. 7. Munus gladiatorium in memoriam patris dedit, rudiariis quoque quibufdam revocatis auctor amento centenum millium. ¶ Cincius apud Feft. in Rodus vocat rudiarios qui faga nova poliunt : nempe a rudis adject. RUDICULA, æ, f. Spatola, mestola, nindor, orden, spatha, ligula, inftrumentum, quo agitantur ea, quæ coquuntur: a rudis, virga. Cato R. R. c. 95. Amurca in vas ahenum indito congios duos: poftea igni leni coquito: rudicula agitato crebro, ufque adeo dum fiat tam craffum, quam mel. Colum. l. 12. c. 46. a med. Defrutum confundito in ollam, taleolas inulæ adjicito, ac rudicula lignea peragitato. Plin. l. 34. c. ult. ad fin. Coquitur in patinis, mifceturque rudiculis, donec rubefcat.

RUDICULUS apud Feft. in Perfillum eft vas quoddam. fic enim vocatur a Paulo ibid. Al. leg. rudufculum, & intelligunt vas ex cavo informi faxo; quia rudus faxum impolitum eft.

[ocr errors]
[ocr errors]

RUDIMENTUM, ti, n. primo principio di qualche profeffione, noviziato, mpoжaudea, primum principium artis, aut difciplinæ cujuslibet: a rudis, quia res omnes initio rudes funt, & qui ad artem quamlibet accedit, rudis eft. Petron. in Sat. c. 83. Vidi Protogenis rudimenta, cum ipfius naturæ veritate certantia. Plin. l. 21. c. 5. Eft flos non diffimilis lilio in herba, quam convolvolum vocant nullo odore, nec crocis intus, candorem tantum referens, ac veluti naturæ rudimentum lilia facere condifcentis. imparaticcio. & Gell. I. 12. c. 1. circa med. de laste matris. Ad fovenda vitæ atque lucis rudimenta præfto eft. Stat. 1. Achill. v. 478. Cruda rudimenta, & teneros formaverit annos. Ovid. Heroid. ep. 5. v. 97. Turpe rudimentum, patriæ præponere raptam. brutto faggio, difonefto principio. & Quintil. l. 2. c. 1. circa med. Suaforiæ, quæ funt apud rhetorem materiæ inter rudimenta dicendi. Liv. lib. 1. c. 3. Rudimentum primum puerilis regni. i primi anni. & Virg. 11. En. v. 157. dura rudimenta belli. Vellej. l. 2. c. 129. Imbutus rudimentis militiæ. Rudimentum ponere, deponere, rudem effe definere incipere fieri inftructiorem & politiorem, ufcir di noviziato, dirozzarfi. Liv. 1. 31. c. 11. ad fin. Verminam rudimentum adolefcentiæ, bello laceffentem Romanos, pofuiffe. Juftin. b. 7. c. 5. Prima ritiæ rudimenta in urbe feveritatis antiquæ depofuit. Id. 1. 9. c. 1. fub fin. Sub militia patris tirocinii rudimenta deponere. Adde Sueton. in Ner. c. 22.

pue

RUDĪNUS, a, um, Padouos, ad Rudias Calabria oppidum pertinens, que Ennii patria fuit, Græce P'wudia, & P'wdia. Unde Sil. 1. 12. v. 396.

v. 396. Miferunt Calabri, Rudiæ genuere vetufta: Nunc Rudia folo memorabile nomen alumno. Ipfe Enn. de fe, apud Cicer. 3. de Orat. c. 42. extr. Nos fumu' Romani, qui fuvimus ante Rudini . Al. leg. qui fuimus Rutuli, aut Rutili: alii qui fuimus Rudii: alii aliter. Primam lectionem confirmat Aufon. cujus eft illud in Grammaticomaft. v. 17. Unde Rudinus ait, divum domus altifonum cæl? Prima autem fyllaba ru corripitur, quia Poetæ alteram diphthongi feu proprii, feu improprii vocalem fæpe exterere confueverunt, &

in alterum ..

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

v. 47.

Aliquando rudis, eft durus, non mollitus. Martial. I. 13. epigr. 68. Turget adhuc viridi cum rudis uva mero. immatura. Translate a prima fignificatione eft imperitus, iguarus, indoctus, rozco, ignorante, inesperto, naida TDS, duxdn's. Cic. pro Flacc. c. 7. Imperiti homines, rerum omnium rudes ignarique. Plin. 1. 8. epift. 14. Rudis & imperitus. Cic. pro Marcell. c. 7. a med. Quis eft omnium tam ignarus rerum, tam rudis in republica, qui, &c? Id. pro Balb. c. 20. Ø med. Non imperitus foederis, nen rudis exemplorum. Gell. l. 13. c. 16. litterarum. Sueton. in Tito, c. 4. muficæ. Horat. 1. ep. 2 belli civilis. Ovid. 4. Faft. v. 336. juvenca operum conjugiique rudis. Id. 2. Trift. v. 424. & Stat. 6. Theb. v. 437. Ennius ingenio maximus, arte rudis. Vellej. l. 2. c. 73. Adolefcens ftudiis rudis, fermone barbarus, impetu ftrenuus. Cic. 4. Verr. c. 6. a med. Provinciæ rudis, & tiro. Id. 1. de Orat. c. 50. extr. Orator nulla in re tiro ac rudis, nec peregrinus atque hofpes in agendo effe debet. & cap. 58. a med. In communi vita nec hebetem effe, nec rudem. Propert. 1. 2. el. 25. v. 82, Sive in amore rudis, five peritus erit. Liv. lib. 24. c. 48. Rudem ad pedestria bella Numidarum gentem effe. Ovid. Heroid. epift. 11. v. 48. Et rudis ad partus, & nova miles eram Id. 3. ex Pont. ep. 7. v. 18. Ad mala jampridem non fumus ulla rudes. Quintil. l. 1. c. 1. Tacit. 13. Ann. c. 16. Senec. in Thyeft. v. 317. rudes anni. b. e. infantiæ, & pueritia. Valer. Maxim, initio cap. 3. 1. 5. & Quintil. I. 12. c. ult. a med. rude fæculum. b. e. fine litteris. Plin. lib. 18. c. 2. Rudis fuit prifcorum vita, & fine litteris. Tmoleftus, incommodus, noxius. Martial. I. 6. epigr. 42. fontes Aponi rudes puellis. feil. quia in his viri recreantur: fi mulier defcendat, incenditur, inquit Caffiodor. 1. 2. ep. 39. circa med. Tagreftis, rufticus. Quintil. lib. 11. c. 3. ante med. Sit vox non fubfurda, rudis, immanis, dura, rigida, &c. Ovid. 1. de ar. am. v. 111. rudem præbente modum tibicine Tufco. T Rude in ablativo. Fragm. vet. lapid. apud Murator. pag. 347. de rude cœpta folo. Comparativi rudior exempla nondum legi: non tamen improbaverim. Rudiffimus tribuitur Ammiano lib. 26. cap. 6. ( al. c. 15. Inexorabilis, & crudelis, & in rabido corde rudiffimus. Sed al. leg. duriffimus. RUDITAS, atis, f. ignoranza, rozzezze, d'uxdı'a, ignorantia, imperitia. Apul. in Florid. n. 20. ( al. 4. ) Litteratoris ruditatem eximere. ? RUDITUS, us, m. ragghio, raglio, oyunduis, vox afini. Apul. lib. 8. Metam. Audito ruditu ineo. In Gloff. Gr. Lat. eft ruditum > i, neutr. gen. RUDIUS, a, um, Rudinus: a Rudiis. Cic. pro Arch. c. 10. de Ennio. Rudium hominem majores noftri in civitatem receperunt. Sulpicia in Satyra, v. 46. de eod. Scipio, qui Rudio crevit formante magiftro. Al. leg. Rhodio, & Panatium philofophum ex Rhodo infula intelligunt: quod veri fimilius eft. RUDO, is, rudi, & ivi, a. 3. & 4. raggbiare, ragliare, ¿yndoμm, clamorem afini edo. Primam fyllabam fere corripit, aliquando producit. Ovid. 6. Faft. v. 342. Intempeftivo cum rudit ille fono. Id. 1. Faft. v. 433. Ecce rudens rauco Sileni vector afellus. Id. 3. de ar. am. v. 290. Ut rudit ad fcabram turpis afella molam. Perf. fat. 3. v. 9. Findor, ut Arcadia pecuaria rudere credas. Apul. I. 7. Metam. Porrectis auribus, proflatifque naribus, rudivi fortiter. ¶ Exprimit etiam vocem inconditam aliorum animalium. Virg. 7. En. v. 16. de leonib. fæva sub note rudentum. Id. 3. Georg. v. 374. de cervis graviterque rudentes cædunt. Claudian. de conful. Mall. Theod. v. 298. Conveniant urfi, magna quos mole rudentes, &c. ¶ De incondita voce hominis. Virg. de Caco En. 8. v. 248. Inclufumque cavo faxo, atque infueta rudentem. Lucil. apud Varron. 1. 6. de L. L. c. 5. ad fin. Hæc, inquam, rudet e roftris, atque ejulitabit, Concurfans ut arenarius, clareque quiritans. RUDOR, oris, m. ruditus, clamor inconditus, mugitus, ftridor, murmur. Apul. de Mundo. Mycetias vocatur tetri rudoris inquietudo terrena. Id. in Florid. n. 17. ( al. 1. 3. ) Vox hominis & tuba rudore torvior, & lyra concentu variatior.

an

RUDIS, is, fubftant. f. virga impolita, qualis erat, qua gladiatores
olim cum ipfis permitteretur a gladiatorio munere ceffare, a Præ-
tore donabantur, & publica alebantur pecunia. Cic. 2. Phil. c. 29.
extr. Tam bonus gladiator rudem tam cito accepifti? - Hujuf-
modi rudibus ipfi gladiatores cum ad artem difcendam exercebantur,
pugnabant. Sueton. in Calig. c. 32. Myrmillonem e ludo rudibus fe-
cum batuentem, & fponte proftratum confodit ferrea fica. Auctor ep.
ad Octavium prope fin. Veteres vulneribus, & ætate confectos gla-
diatores ad rudem compellere. b. e. ad refumendam profeffionem co-
gere. Ovid. 2. Amor. el. 9. v. 22. Tutaque depofito pofcitur enfe
rudis. Id. 3. de ar. am. v. 515. Sic ubi prolufit, rudibus puer il-
le relictis, Spicula de pharetra prompfit acuta fua. Liv. 1. 26. cap.
ult. Rudibus inter fe in modum jufta pugna concurrerunt, præpila-
tifque miffilibus jaculati funt. T Translate refpiciendo ad prio-
rem rudis ufum, accipitur pro libertate, & optato rei cujufvis fi
ne: & rudem dare, feu donare eft a quovis munere dimittere: ru-
dem mereri, eft mereri miffionem, vel ceffationem a labore, vel
officio: rude donari, vel rudem accipere, quocumque onere liberari,
a munere quovis in otium reftitui, vel ob ætatem vel ob imbe-
cillitatem, &c. Horat. l. 1. ep. 1. v. 2. Spectatum fatis, & donatum jam
rude quæris Macenas iterum antiquo me includere ludo. May-
rial. l. 3. epigr. 36. Ut nondum credas me meruiffe rudem. Juvenal.
fat. 7. v. 171. Ergo fibi dabit ipfe rudem. T Sumitur etiam
sudis pro ligula, feu fpatha, ideft virga lignea, qua res agitantur,
& mifcentur, ut fit in iis, quæ coquuntur, meftola. Plin. l. 34.
c. 18. Uritur in patinis per laminas minutas cum fulphure, verfa-
tum rudibus ferreis, aut ferulaceis. Cato R. R. c. 79. Coquito, ver-
fatoque crebro duabus rudibus,
RUDIS, de, adject. non lavorato, incolto, rozzi, groffulano, ruvido
autóσndos, aripyx50s, incultus, impolitus, inelaboratus, non levi-
gatus, inornatus, imperfectus: unde rudis virga gladiatorum, de
qua in voce præced. Cincius apud Feft. in Rodus. Omnis fere ma-
teria non deformata, rudis appellatur, ficut veftimentum rude, nan
perpolitum. Virg. 2. Georg. v. 211. At rudis enituit impulfo vome-
re campus. Varr. R. R. c. 44. Multum intereft, in rudi terra,
in ea feras, quæ quotannis obfita fit. Colum. lib. 3. c. 11. Rudem
potius eligendum agrum, quam ubi fuerit feges. Virg. 9. En. v.
743. Ille rudem nobis, & cortice crudo Intorquet fummis adnixus
viribus haftam. Petron. in Satyr. c. 114. Rudis atque infecta mate-
ries. Ovid. Met. 1. v. 7. chaos, rudis indigeftaque moles. Plin. l.
11. c. 51. a med. Rudis parietum circumjectus. b. e. parietum te-
&torio non politorum. Ovid. 3. de ar. am. v. 227. Cur mihi nota
tuo caufa eft candoris in ore? Claude forem thalami. quid rude
prodis opus? b. e. opus fucandi oris, cum adhuc imperfectum eft
Id. Met. 6. v. 19. rudis lana. Id. 4. Faft. v. 659. veftis. Id. Met.
8. v. 640. textum rude. & lib. 1. v. 406. figna rudia. ftatue ab-
bozzate. & Quintil. l. 9. c. 4. ante med. Saxa rudia. non lavorati .
& Plin. l. 37. c. 3. ante med. Succinum advehi rude, polirique adi-
pe fuis. Id. 1. 33. c. 3. Servius rex primus fignavit as antea ru-
di ufos Romæ, Timæus tradit. grezzo. V. Gravis. Senec. in Hippol.
v. 320. dare legem rudibus capillis. fcarmigliati, incomptis. Ovid.
3. de ar. am. v. 113. rudis fimplicitas. b. e. inornata. Martial. I.
2. epigr. 90. fons vivus & herba rudis. b. e. fua fponte nafcens,
nulla arte exculta aut difpofita ut fit in hortis deliciarum caufa
inftitutis. Id. I. 10. epigr. 48. Prototomi rudes. h. e. vel nulla
vel fimplici conditura in cibum parati. ¶ Translate Plaut. Pan.
1. 1. 60. Placet confilium. Mil. imo etiam ubi expolivero, magis
hoc tum demum dices: nunc etiam rude eft. Cic. 1. de Orat. c. 2.
Quæ pueris, aut adolefcentulis nobis, ex commentariolis noftris in-
choata ac rudia exciderunt. T Ex his apparet, rudia dici quæ
talia funt, qualia natura edidit, nihilque illis adhuc adjectum eft.
Hujufmodi funt lana, berba, bafta, campus rudis, es rude
&c.
Hinc rudes querelæ apud Martial. l. 11. epigr. 71. funt fine arte
non fi&tæ fchiette, semplici, non affettate. Sic dicuntur etiam quæ
recentia funt, nova, integra. Plin. l. 35. c. 6. poft med. de purpu-
riffo. Præcipuum eft primum, fervente aheno rudibus medicamentis.
inebriatum. colore, o tintura vergine. fanie purpuræ, quæ nondum
quidquam aliud tinxit. Petron. in Satyr. c. 94. fub fin. Rudis no-
vacula, & retufa. b. e. nova cote nondum afperata, &
quæ nul-
lam adhuc barbam defecuit. Claudian. de VI. conful. Honor. v. 541.
Lunamque rudem madefecerat Aufter. h. e. novam. Id. in nupt.
Honor. Mar. v. 80. rudes lacrymæ. h. e. quæ funduntur a tene-
ris juvenibus tum primum amore implicitis. Lucan. l. 3. v. 193. &
Apul. Metam. 11. Rudem dedicantes carinam. h. e. novam
& ma-
re nondum expertam. Et translate Catull. carm. 63. de nupt. Pel. &
Thet. v. 11. rudis Amphitrite. h. e. are nondum navibus tenta-
tum. Senec. in Troadib. v. 217. Rudem cruore regio dextram im-
buit. h. e. que fanguinem nondum feriendo hauferat. Martial. I. 1.
epigr. 67. Secreta quære carmina, & rudes curas. h. & quæ non-
dum vulgatæ funt, neque experta judicium vulgi. Propert. lib. 3.
el. 13. v. 5. rudes animi. b. e. nondum amorem experti. ¶ Ru-
dis agna apud Martial. I. 9. epigr. 73. eft tenella > recens a matre.
THEBT. Sic rudis filia, parvula, infans, lib. 7. epigr. 94.

[ocr errors]
[ocr errors]

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

RUDUS, eris, n. duplex eft, vetus & novum. Vetus noftri vocant
royinaccio, Græci fetov, fragunina minuta laterum, vel lapidum,
& durata calcis ex ædificiis prolapfis. quarum rerum aliquis ufus
eft & in novis extruendis. Tacit. i5. Ann. c. 43. Ruderi accipien-
do Oftienfes paludes deftinabat: utique naves, quæ frumentum Ti-
beri fubve&taffent, onuitæ rudere decurrerent. Sueton. in Aug. c. 30.
Alveum Tiberis laxavit, & perpurgavit, completum olim ruderi-
bus, & ædificiorum prolapfionibus coarctatum. Id. in Vefpaf. c. 8.
ad fin. Reftitutionem Capitolii aggreffus, ruderibus purgandis manus
primus admovit. ¶ Novum rudus eft vel glarea, vel lateres
aut faxa contufa: quæ calce admixta ufum habent præcipue in pa
vimentis unde raderatio, & rudero. Hinc illa rudus inducere, in-
jicere, folidare, denfare, fiftucare, fubigere, fricare, &c. apud Caton.
R. R. c. 18. Vitruv. I. 7. c. 1. Plin. l. 36. c. 25. Pallad. l. 1. tit.
9. & in Majo tit. 11. Hinc rudus eft ipfum pavimentum ex glarea
aut faxis contufis admixta calce folidatum. Pavimentum vero dici-
-tur cum ex lapide quadrato aut lateribus integris ftratum eft.
illud dicitur Ital. un battuto
un terrazzo: hoc felciato, laftrico
Hirt. de B. Alex. c. 1. Alexandriæ ædificia tecla funt rudere, aut
pavimentis. Aut. de B. Hifpan. c. 8. Omnia loca rudere, non te-
gulis, teguntur. T Alia eft ruderis ratio in illo Colum. l. 10.
v. 81. Rudere tum pingui, folido vel ftercore afelli, Armentive fi-
mo faturet jejunia terræ. In. vet. Gloff. rudus dicitur gados, xùμx,
quæ voces glebam, aut terram fignificant. Itaque Colum. pingue ru-
dus videtur intelligere pinguem terram, probe maceratam & fer-
mentatam, qua hodieque ad ftercorandos hortos utuntur, & noftri
vocant ferruzzo. 1 Denique rudus, idem eft ac raudus, h. c. as

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

,

infectum, æs rude, aliquando & fignatum, v. gr. affes, ut in ea Voce dictum eft. Prudent. in Apoth. v. 792. fculptor ab æris Rudere decoctam confuefcit fingere maffam. Liv. lib. 26. c. 11. a med. Æris acervi cum rudera milites religione indu&i jacerent, post profectionem Annibalis magni inventi. h. e. cum milites Pani æra conferrent ad placandum numen, cujus templum juffu Annibalis fpoliaverant. Jacere rudera, videtur eo fenfu diétum, quo Id. l. 3. cap. 18. extr. In confulis domum plebes quadrantes, ut funere ampliore efferretur, jactaffe fertur. & Sueton. in Aug. cap. 57. Omnes ordines in lacum Curtii quotannis ex voto ftipem jaciebant.

RUDUSCULUM. V. Raudufculum.

RUFESCO, is, n. 3. divenire rosso, πuppilowo, rufus fio. Plin. l. 10. cap. 29. ante med. Grues fene&tute nigrefcunt, merula ex nigra rufefcit. Id. 1. 28. c. 12. sub fin. Butyrum cum melle decoctum donec rufefcat.

RUFIUS. V. Chama.

[ocr errors]

RUFO, as, a. 1. fare rollo, zuppów, rufum facio. Plin. l. 23. c. 2. Ú 5. Tunc addito lentifcino alco illita, una nocte rufat capillum . Id. 1. 15. c. 22. Rufatur capillus primum prodeuntibus nucleis. RUFOLUS, a, um, roffigno, rafficcio, roffetto, diminut. a rufus. Plaut. Afin. 2. 3. 20. Macilentis malis, rufulus, aliquantum ventriofus Plin. l. 25. 13. Mandragora foliis hirfutis, radicibus binis rufulis, intus albis, &c. Rufuli, five Rutuli, unum genus Tribunorum militum, ita dictum a Rutilio Rufo, qui de eorum jure le gem tulit. Tribuni enim militum dividebantur in Rufulos, five Rutulos, & Comitiatos. Afcon. Padian. in a&t. 1. in Verr. c. 10. Tribunorum militarium duo funt genera, primum eorum, qui Rufuli dicuntur. Hi in exercitu creari folent. Alii funt Comitiati, qui Roma Comitiis defignantur. Foft. Rufuli Tribuni militum appellabantur, quos Confules faciebant non populus: de quorum jure quod Rutilius Rufus legem tulerit, qua eis cavebatur multis modis ( fic enim elevaverant corum jus, ac tunc elevabant qui populi fuffragio creabantur) Rufuli a cognomine Rutilii, ac poft Rutuli apellati funt. Liv. I. 7. c. 5. fub fin. Et cum eo anno primum placuiffet Tribunos militum ad legiones fuffragio fieri (nam & antea, ficut nunc Rufulos vocant Imperatores ipfi faciebant ) T. Manlius, qui poftea Torquatus appellatus eft, fecundum in fex locis tenuit.

[ocr errors]

, quos

[ocr errors]

RUFUS, a um, roffo, roffigno, lionato, biondo, nupjos, adós. Docet Gell. I. 2. c. 26. nomen effe generale cujufcumque rubri coloris: & idem fignifiare, quod ruffus, & ruber: cujus fpecies funt fulvus, flavus, rubidus, rutilus, phoeniceus, &c. Itaque ufurpatur de omnibus rubri coloris gradibus, & præcipue de eo, qui non plane rubet, fed ad flavum nonnihil declinat: vel qui ita flavus eft, ut ad ruborem accedat. Celf. I. 2. c. 8. Sputum mixtum rufo quodam fanguine. Vitruv. 1. 8. c. 3. a med. Quoniam in campis Trojanis proxime flumen armenta rufa, & pecora leucophæa nafcuntur, ideo id flumen Ilienfes Xantum appellaviffe dicuntur. Martial. lib. 14. epigr. 129. cujus lemma Rufe Canufine: Roma magis fufcis veftitur, Gallia rufis: Et placet hic pueris, militibufque color. roffo. & Plin. l. 31. c. 7. a med. Sal ruber Memphi, rufus eft circa Oxum roffigno. & lib. 17. c. 24. Sorbus arbor infestatur vermiculis rufis & pilofis. 1. 32. c. 6. Oftrea rufa Hifpaniæ, fufca Illyrico, nigra Circejis. Id. I. 18. c. 9. Campana filigo rufior, at Pifana candidior. Id. l. 16. c. 14. In tilia mas & femina differunt: nam materies mari dura rufiorque. Cum dicitur de hominibus refertur ad colorem capillorum. Plaut. Pfeud. 4. 7. 120. Rufus quidam, ventriofus craffis furis, fubniger, magno capite, acutis oculis rubicundo, admodum magnis pedibus. Creditur a nonnullis Plautus his notis fe ipfe defcripfiffe. Hic color in puellis improbatur, ut videre eft apud Terent. Heaut. 5. 5. 17. & Martial. lib. 2. epigr. 33. l. 6. epigr. 39. & lib. 12. epigr. 32. ¶ Ab hoc fa&um eft Ruforum, & Rufinorum cognomen non una in familia apud Rout P. Cornelius Rufus, Q. Pompejus Rufus, C. Julius Rufinus, &c. Quintil. l. 1. c. 4. ( al. c. 7.) a med. Scrutabitur origines nominum ut quæ ex habitu corporis Cicerones, Rufos, Longofque fecerunt. Contra fanam orthographiam eft, geminato f Ruffus fcribere.

manos,

ore

RUGA, æ, f. grinze, crefpa, ruga, purs, plicatura, & quafi fulcus. in cute contracta, afpera, & inæquali, ut in fenibus videre eft. Horat. lib. 4. od. 13. v. II. te ruga turpant, & capitis nives. Id. epod. 8. v. 4. rugis vetus frontem fene&tus exarat. Ovid. 1. ex Pont. ep. 4. v. 2. & lib. 3. Trift, el. 7. v. 34. Jamque meos vultus ruga fenilis arat. Petron. in Satyr. c. 23. extr. Inter rugas malarum tantum erat cretæ ut putares detectum parietem nimbo laborare. Ovid. Met. 3.v. 276. fulcare cutem rugis. Propert. I. 2. el. 14. v. 8. Et faceret fciffas languida ruga genas. Tibull. I. & el. 2. v. 19. tarda fene&tus inducit rugas. Metonymice eft ætas provecta. Horat. I. 2. od. 14. v. 1. fugaces Labuntur anni, nec pietas moram Rugis, & inftanti fenecta Afferet. Cic. de Senect. c. 18. Non cani, non ruga repente auctoritatem arripere poffunt. Ruga frontis triftitiam & mærorem fignificant. Ovid. I. 1. de ar. am. v. 240. Tunc dolor, & curæ, rugaque triftis abit. Juvenal, fat. 13. v. 215. denfiffima ruga cogitur in frontem. Id. fat. 14. v. 325. Hæc quoque fi rugam trahit, extenditque labellum &c. Varr. 1. 1. R. R. c. 2. ad fin. Hujufce pedes folent dolere & in fronte contrahere rugas. Item feveritatem, & rigidos mores. Cic. poft redit. in Sen. c. 7. Populum R. non confilio, neque eloquentia, fed rugis fupercilioque decepit. Propert. I. 2. eleg. 24. c. 23. nunquam vitæ fallet me ruga feveræ. Ovid. 2. Amor. el. 2. v. 33. Cum bene vir traxit vultum, rugasque coegit. Plin. l. 9. ep. 17. Vis tu remittere

Tom. III.

[ocr errors]

aliquid ex rugis? In veftibus ruge funt plicaturæ eminentes : contra cavitates inter rugas finus dicuntur. Plin. l. 35. c. 8. fub fin. Cimon articulis membra diftinxit, venas protulit, præterque in vefte & rugas, & finus invenit. A fimilitudine rugarum feni

lium ufurpatur & in aliis rebus. Plin. l. 11. c. 37. fub init. Cornua erecta, rugarumque ambitu contorta ftrepliceroti. Id. l. 18. c. 31. poft nied. Mali rugis per cochleas bullantibus. Id. l. 15. c. 16. Aquilonis afflatus poma deturpans rugis. cap. 13. Pruna ficcata in rugas. Id. l. 12. c. 7. Candidum piper toftum folibus colore rugifque mutatur. Id. l. 9. c. 35. ante med. Margarita flavefcunt feneta, rugifque torpefcunt. Id. I. 17. c. 14. Cortex arboris replicatur in rugas. Id. 1. 8. c. 10. Arctare aliquid in rugas. Juvenal. Jat. 14. v. 2. nitidis rebus maculam & rugam figere. b. e. res bonas corrumpere, ut rugæ in vultu pulcritudinem oris corrumpunt. Fuit cognomen Romanum in gente Carvilia, ut Sp. Carvilius Ruga: quem primum Romæ divortium cum uxore feciffe, poft initium fæculi fexti U. C. fcribunt Gell. l. 4. c. 3. & lib. 17. c. 21. & Valer. Mex. 1. 2. c. I. fect. 4. Item in gente Acilia, ut M. Acilius L. F. Quir. Ruga in vet. lap. apud Murator. pag. 233. n. 3.

[ocr errors]
[ocr errors]

RUGATUS, a, um, aggrinzato, in rugas contractus, rugofus. Plin. lib. 9. c. 33. de concharum teftis. Lævibus, rugatis, denticulatis ftriatis. RUGINOSUS, a, um, rugofus. Cal. Aurel. Acut. l. 1. cap. 11. Cutis. veluti ruginofa, vel fulcata pannofitas.

[ocr errors]

cum

RUGIO, is, n. 4. ruggire, rugghiare, Bruxdou, leonum eft, vocem emittunt. Factum eft a fono, ut muggire, gannire, multaque alia. Spartian, in Geta, cap. 5. Agui balant, porcelli grunniunt urfi fæviunt, leones rugiunt. Auct. carm. de Philom. v. 49. Tigrides indomita rancant, rugiuntque leones. RUGITUS, us, m. ruggito, Buxnamas, vox leonis. Vopifc. in Probo, c. 19. Centum leones > qui rugitibus fuis tonitrua excitabant. ¶ Translate Cal. Aurelian. Chronicar. I. 3. c. 2. & lib. 4. cap. 7. Interiorum rugitus, quem Græci BopBopuyuo vocant. Hieronym. ep. 22. ad Eustoch. fect. 11. Inteftinorum rugitus, & inanitas ventris. RUGO, as, a. I. pundów, in rugas contraho. Hieronym. ad Domnion. epift. 51. Si rugaffet frontem jactaffet manum, verba tonaffet Neutrorum more, in rugas contrahor, punidéoua. Plaut. in fragm. apud Gell. l. 18. c. 12. Quid eft hoc? rugat pallium. amicus non fum commode. Adde Caf. 2. 3. 30. Obfervat autem Gell. ibid. id quoque habitum effe in oratione facienda elegantiæ genus, ut pro verbis habentibus patiendi figuram, agentia ponerent: additque præter hoc alia tum ejufdem Plauti, tum aliorum exempla. RUGOSITAS, atis, f. rugarum multitudo, ruga. Tertull. de patientia c. penult. Si & effigiem ejus comprehendamus, vultus illi tranquillus & placidus, frons pura, nulla mororis aut iræ rugofitate contracta

[ocr errors]
[ocr errors]

RUGOSUS, a, um, aggrinzato, grinzo, increspato, rugoso, pundúdns, rugis plenus. Ovid. in fin. el. 8. 1. 1. Amor. Rugofæ gena. Tibull. 1. 3. cl. 5. v. 25. Cum mea rugofa pallebunt ora feneéta. Martial. 1. 3. epigr. 93. Rugofiorem cum geras ftola frontem. Id. l. 13. epigr. 29. Pruna peregrina carie rugofa fenecta. Id. l. 4. epigr. 89. rugofarum vimen breve Picenarum. V. Picenus. Colum. 1. 11. c. 43. ante med. Rugofa acina. Ovid. Heroid. ep. 5. v. 28. populi rugofus cortex. Perf. fat. 5. v. 55. rugofum piper. verf. 91. rugofa fanfeil. quia in fanna os & nares corrugantur. Horat. l. 1. ep. 18, v. 105. rugofus frigore pagus.

na .

MSS.

[ocr errors][ocr errors]

RUIDUS, a, um, ruvido, afpro, non lævigatus, impolitus, afper. Ruidum pilum opponitur præferrato in piftura farris. Plin. l. 18. c. 10. a med. Etruria fpicam farris tofti pifente pilo præferrato, &c. Major pars Italiæ ruido utitur pilo. ruidus quibufdam dictus videtur a ruendo, h. e. cadendo, quia crebro cafu pilum frumenta pifat, & decorticet. Qui leg. ruvidus contra vet. lib. faciunt, & RUINA, æ, f. caduta, rovina, was, ugrizmas, cafus, lapfus: a ruendo. Lucret. l. 6. v. 155. Ruina grandinis. Martial. I. 13. epigr. Cal. Aurelian. Chronicor. I. 2. c. 1. a med. aquarum 25. nucum . b. e. ftillicidium. Propert. 1. 2. el. 25. v. 4. Capanei magno grata ruina Jovi. h. e. cum i&tus fulmine de muro Thebarum cecidit. Cic. 2. de Orat. c. 86. Scopas ruina conclavis oppreffus cum fuis interiit. Horat. 1. 2. od. 19. v. 14. tectaque Penthei Disjeca non leni ruina. Id. l. 1. od. 37. v. 6. dum Capitolio Regina dementes ruinas, Funus & imperio parabat. Senec. 1. 1. de Ira, c. ult. a med. In ruinam prona funt, quæ fine fundamentis crevere. ¶ Dare, facere ruinam, ruere cadere, rovinare. Virg. 2. Æn. v. 310. jam Deiphobi dedit ampla ruinam, Vulcano fuperante, domus. Horat. I. 2. fat. 8. v. 54. Interea fufpenfa graves aulæa ruinas In patinam fecere. TRuinam trahere, idem. Virg. 2. Æn. v. 465. turris lapfa repente ruinam Cum fonitu trahit. verf. 631. ornus traxit jugis avulfa ruinam. Adde lib. 8. v. 192. & lib. 9. v.712. Dare ruinam, active, fternere, deruere. Virg. En. 11. v. 613. Connixi incurrunt haftis, primique ruinam Dant fonitu ingenti. h. e. ftragem hoftium edunt. T Pro ftrage, cæde, & clade exercitus ponitur & a Valer. Flacc. 1. 3. v. 206. nox alta cadentum Ingentes donec fonitus, augetque ruinas. & a Liv. I. 42. fub fin. cap. penult. Ibi vero clamor jubentium referre figna, ruina quoque prope fimilem trepidationem fecit. ab Horat. l. 4. od. 14. v. 18. Devota morti pectora libera Quantis fatigaret ruinis. T De morte, Horat. l. a. od. 17. v. 8. ille dies utramque ducet ruinam . b. e. mihi quoque una tecum afferet interitum. Virg. 4. Georg. v. 249. generis lapfi farcire ruinas. b. e. apum excidium. Plin. l. 17.6.25. Jub fin. Prodigium in noftro zvo Neronis principis ruina factum, T Interdum Fffff

ruina

« НазадПродовжити »