it. V. Lavatio.

"

Etiam ligneos effe rifcos, oftendunt illa HieTonymi in Ezech. l. 4. c. 15. de lignis filvarum. Succifa plurimam præbent utilitatem: attenuantur in fcuta, raduntur in haftilia, cludunt foribus, continent armariis, rifco, loculis. T Rifcos Nonius c. 2. n. 736. interpretatur loca in parietibus angufta, quæ Itali dicerent armadi cavati nel muro : & fortaffe intelligit xBwT's Judras, arcas feneftratas, quæ memorantur a Palluce loc. cit. Sed magis placet prior interpretatio.

RISILOQUIUM ii, n. fermo cum rifu. Tertull. de Panit. c. 10. RISIO, onis, f. rifata, idem ac rifus. Plaut. Stich. 5. 2. 10. Quot ego voluptates fero, quot rifiones, quot jocos.

RISITO, as, a. 1. ridere fpeffo, frequentativum a video. Nev. apud Non. c. 3. n. 116. Clam ineunt, irruunt, cachinnos, joca, dieta

rifitant.

RISOR, oris, m. chi ride, graysλaσT's, qui ridet, fcurra, irrifor. Horat. in ar. Poet. v. 225. Verum ita rifores, ita commendare dicaces Conveniet Satyros. Jul. Firmic. l. 5. c. 2. Rifores mulierum. RISUS, us, m. riso, rifata, yéλws, actus ridendi. Cic. 2. de Orat. c. 58. Quid fit rifus, quo pacto concitetur, ubi fit, quomodo exfiftat, atque ita repente erumpat, ut eum cupientes tenere nequeamus, & quomodo fimul latera, os, venas, vultum, oculos occupet, viderit Democritus. Id. Attic. l. 6. ep. 3. poft med. In quo tamen ille mihi rifum magis, quam ftomachum movere folet. Id. Q. Fr. 1. 2. ep. 10. Miros rifus edere. & mox. Pæne ille timore ega rifu corrui Ovid. Heroid. ep. 17. v. 161. & Horat. 1. 2. fat. 8. v. 63. rifum compefcere. Plaut. Afin. 3. 2. 36. ægre continere. Horat. de ar. Poet. v. 381. tollere. alzare. & lib. 1. fat. 4. v. 83. & Cic. 2. Tufcul. c. 7. captare. cercare di far ridere & Quintil. l. 6. c. 3. laceffore. Id. ibid. conciliare. Juftin. l. 21. c. 5. præbere. renderfi ridicolo. & eodem fenfu Macrob. 1. 7. Saturn. c. 15. rifum de fe tradere pofteris. Plaut. Mil. 4. 2. 81. Nequeo rifu me admoderarier. Terent. Eun. 3. 1. 42. Rifu omnes, qui aderant emoriri. Ovid. 3. de ar. am. v. 285. contendere ilia. Petron. in Satyr. c. 24. ilia fua diffolvere. & cap. 20. fub fin. non indecenti commovere latera. Horat. l. 2. ep. 2. v. 84. populum quatere. Juftin. I. 44. c. 2. exfultare. Petron. in Satyr. c. 10. In rifum diffundi. & cap. 18. effundi. Afran. apud Non. c. 4. n. 396. rumpi rifu. Horat. l. 1. ep. 13. v. 9. in rifum aliquid vertere. Quintil. l. 1. c. 2. ( al. 3. ) Rifu aliquid excipere. Cic. 2. Q. Fr. ep. 6. a med. In eam tabulam magni rifus confequebantur. Nep. in Epam. c. 8. extr. Hæc cum dixiffet, rifus omnium cum hilaritate eft coortus. Cic. 2. Phil. c. 29. Cum repente a te præcla ra illa tabula prolata, qui rifus hominum de te erat! Id. 6. Verr. c. 12. Rifus populi, atque admurmutatio omnium facta eft. Cal. ad Cicer. Fam. 8. ep. 9. Poft repulfam vero rifus facit. h. e. movet: ridendi de fe caufas præbet. Eod. fenfu Horat. 1. 2. fat. 5. v. 57. Captatorque dabit rifus Nafica Corano. Liv. l. 6. c. 34. a med. Minor Fabia rifui forori fait. Ovid. Faft. l. 1. v. 438. Ille eft rifus omnibus. b. e. eft caufa & occafio rifus.

RITE, fecondo i riti, e le cerimonie, dyiws, pornnorus, fecundum morem, & comprobatam confuetudinem, ex more atque inftituto bene, re&te: & primo locum habet in facris, quæ rite fieri dicun tur, cum fervatur in iis confuetudo recepta, & mos majorum. Ritus enim eft mos comprobatus in adminiftrandis facrificiis, ut ait Paul. ex Fefto. Nihil autem, inquit Prifcian. l. 15. pag. 1011. Putsch. traditur ritibus, nifi quod rectum effe credatur. Accius apud l'arron. 1. 6. de L. L. ante med. Rite perfectis facris. Cic. in carm. de fuo conful. l. 1. de Divin. c. 13. Rite deos colere. Id. pro Dom. c. 52. a med. Si poftem tremebunda manu tetigit, nihil rite, nihil cafte, nihil more inftitutoque perfecit. Horat. . 4. od. 6. v. 37. Rite Latonæ puerum canentes. God. ult. fub fin. Rite deos prius apprecati. Ovid. 1. Faft. v. 609. augufta vocantur Templa, facerdotum rite dicata manu . Virg. 7. En. v. 5. At pius exfequiis Eneas rite folutis, &c. verf. 93. Centum lanigeras ma&tabat rite bidentes. T Deinde univerfim dicitur de iis omnibus quæ ex more fiunt fecondo il coftume, o ufanza. Lucret. l. 1. v. 495. manu retinentes pocula rite. come fi fuole: ut fit. Horat. l. 3. od. 24. v. 10. Scythæ campestres, quorum plauftra vagas rite trahunt domos. Virg. 9. En. v. 352. religatos rite videbat Carpere gramen equos. Aut. ad Herenn. 1. 1. c. 13. a med. Teftamentum ipfo præfente confcribunt : teftes rite adfuerunt colle folite formalità. & Ovid. 4. Trift. el. 2. v. 47. in curru, Cæfar, viétore veheris Purpureus populi rite per ora tui. ¶ Item quæ recte, ordine, bene fiunt, nella debita maniera, bene, rettamente. Feftus: Ritus eft mos, vel confuetudo. rite autem fignificat bene ac recte. Enn. apud Non. c. 3. n. 141. Ni metus ulla tenet, rite in virtute quiefcunt. Afran. apud Charif. 1. 2. pag. 193. Putfch. Idque ut rite intelligas te facere. Plaut. Bacch. 3. 3. 53. Hic rite productus eft patri in mare it, rem familiarem curat, cuftodit domum. è ftato ben allevato. & Ovid. Hevoid. ep. 7. v. 107. fpem rite dare. con fondamento, con ragione recte, & merito. Id. Met. 3. v. 263. fi maxima Juno rite vocor. Cic. 2. de Fin. c. 12. Divinarum humanarumque rerum fcientia quæ poteft appellari rite fapientia. con verità. & Virg. 5. Æn. v. 25. Si modo rite memor fervata remetior aftra. ben ricordevole. & lib. 4. v. 555. rebus jam rite paratis. Tertull. l. 2. ad Uxor. c. 3. Matrimonium rite contractum. h. e. legitime . T Profpere, feliciter, felicemente. Plaut. Pan. 5. 1. 17. Deos deafque veneror ut quod de mea re huc veni, rite venerim. Horat. in carm. fæcul. v. 13. Rite maturos aperire partus Lenis Ilithyia tuere matres Virg. 10. n. v. 254. tu rite propinques Augurium, Phrygibufque adfis pede, diva, fecundo. lib. 3. v. 36. Rite fecundarent vifus, omenque levarent. T Subftan:ive pro ablativo ritu, ut nocte & noctu dicimus, die & diu. Stat. 11. Theb. v. 284. regni Hoftia, na

Tom. III.

te, jaces, ceu mutus, & e grege fanguis: Hei mihi! primitiis ar morum, & rite nefafto Libatus, juffufque mori. RITUALIS, le, cerimoniale, rituale, rouuos, ad ritus pertinens. Rituales libri, SeruØDET BIBNÍ libri de ritibus facris. Feft. Rituales nominantur Hetrufcorum libri, in quibus perfcriptum eft, quo ritu condantur urbes, aræ, ædes facrentur, qua fan&titate muri, quo jure portæ, quo modo tribus, curia, centuriæ diftribuantur, exercitus conftituantur, ordinentur, ceteraque ejufmodi ad bellum ac pacem pertinentia. Cic. de Divin. l. 1. c. 33. Quod Hetrufcorum declarant & harufpicini, & fulgurales, & rituales libri, noftri etiam augurales..

RITUALITER, conforme a i riti, colle folite cerimonie, rite, fervatis cæremoniis ac ritibus. Ammian. l. 29. c. 1. a med. (al. c.7.) Menfula imprecationibus carminum fecretorum, choragiifque multis ritualiter confecrata. RITUS, us, m. cerimonia, rito, Θεσμός ? mos & approbata confuetudo: & præcipue in facrificiis adminiftrandis, ut ex Fefto docent Paulus, & Servius ad illud Virg. 12. Æn. v. 836. morem ritufque facrorum adjiciam. Servius addit effe morem facrorum externum, & adfcitum, qui cum receptus eft, mos dicitur. Varr. 1. 6. de L. L. c. 5. ante med. Duodecim viros Græco ritu facra non Romano facere. Cic. 2. de Leg. c. 16. Ut de ritibus patriis colantur optimi. 0vid. 3. Faft. v. 291. ritum piandi prodere. & lib. 5. v. 421. Ritus erit veteris, nocturna Lemuria, facri. Tacit. 2. Ann. c. 85. extr. Cederent Italia nifi certam ante diem profanos ritus exfuiffent b. e. facra & religionem Egyptiorum, & Judæorum. ¶ Dicitur T & de alio quocumque more, & confuetudine, coftume, usanza. Ovid. 15. Mer. v. 93. ritufque referre Cyclopum. imitare, praticare le ufanze. Plin. l. 7. c. 1. Neque enim ritus morefque nunc tractamus, innumeros, ac totidem pæne, quot funt hominum cœtus. Sil. 1. 15. v. 40. Ni fugis hos ritus, Virtus te fæva jubebit Per medias volitare acies. b. e. hunc morem Romanis ufitatum bella gerendi . Plin. l. 3. c. 5. Italia numine deorum electa, quæ fparfa congregaret imperia, ritufque molliret. Id. l. 11. c. 10. de apib. Favi aliquando duorum generum, cum duo examina concordibus populis diffimiles habuere ritus. Gell. l. 14. c. 2. Legitimi ritus. ufanze, lo ftile, la pratica del foro. Horat. l. 3. od. 1. fub fin. Cur invidendis poftibus, & novo Sublime ritu moliar atrium? Plin. l. 7. c. 8. extrem. Ritu naturæ capite hominem gigni mos eft, pedibus efferri. TRitus nuptiarum funt leges de matrimoniis ineundis. De his eft titulus 2. lib. 23. I Digeftor. Frequentem habet in abla

um,

tivo ufum, & fignificat more, modo, inftar, all' usanza, a foggia, a guifa, a maniera. Cic. 2. Phil. c. 25. a med. Erat ei vivendum latronum ritu, ut tantum haberet , quantum rapere potuiffet. Id. de Amic. c. 9. a med. Qui pecudum ritu ad voluptatem omnia referunt. Juftin. I. 27. c. 2. a med. Non hominis, fed accipitris ritu in alienis rapiendis &c. Plaut. Men. 2. 3. 44. Hæc mulier cantherino ritu adftans fomniat. Petron. in Satyr. c. 102. Statuarum ritu patiemur pannos & vincula Horat. l. 3. od. 29. v. 32. quod adeft, memento Componere æquus cetera Aluminis Ritu feruntur Gell. l. 18. c. 13. Ritu aleatorio. a guifa di chi giuoca. & Lucret. 1. 6. v. 1152. tetrum volvebat odorem, Rancida quo perolent projecta cadavera ritu. b. e. quo modo. Rituis in genitivo, ut fenatuis, fructuis, graduis, antiquum eft. Varr. apud Non. c. 8. 15, 93. Itaque domui rituis noftri, qui per dium Fidium jurare vult prodire folet in compluvium. RIVALICIUS, & Rivalitius, a ad rivales pertinens, ut Rivavalicia lex, quæ lata fuit rogante populum Ser. Sulpicio Sex F. Rufo, de iis, qui ab eodem rivo aquam ducunt. Feft. in Sifus. RIVALIS, le, di rivo, d'acqua corrente, ad rivum, feu ad aquam fluentem pertinens. Colum. I. 8. c. 15. a med. de anatib. Aquatilibus cibis datur cammarus, & rivalis allecula vel fi qua funt incrementi parvi fluviorum animalia. h. e. in rivis degens. T Rivales dicuntur qui in agris rivum habent communem διόρρυθροι : & propter eum fæpe contendunt. Ulpian. Dig. lib. 43. tit. 19. leg. 1. med. Si inter rivales, ideft qui per eundem rivum aquam ducunt, fit contentio de aquæ ufu. Gell. I. 14. c. 1. Negotium alicujus quod ei forte de aquædu&tu cum rivalibus, aut de communi pariete cum vicino apud judicem eft. T Translate qui ejufdem mulieris amore tenentur rivali, concorrenti in amore, UTEPROT avilno. Plaut. Stich. 3. 1. 30. Eadem eft amica ambobus: rivales fumus. Terent. Eun. 2. 3. 62. Miles Thrafo Phædriæ rivalis Ovid. 2. Amor. in fin. Me tibi rivalem fi juvat effe, veta. Id. 2. de ar. am. v. 539. rivalem patienter habe. Id. de remed. amor. v. 791. Hunc quoque, quo quondam, nimium rivale dolebas, &c. Sueton. in Oth. c. 3. Poppæam adeo dilexit, ut ne rivalem quidem Neronem æquo tulerit animo. Catull. carm. 57. in Cefar. & Mamurr. extr. Rivales focii puellularum. T De beftiis. Colum. 1.7. c. 3. Aries rivalem violentiffime perfequitur. ¶ Amare fine rivali dicuntur, qui ftulte ea amant, quæ nemo alius, utpote minimi pretii: ductum ab amantibus puellam deformem. Cic. Q. Fr. I. 3. ep. 8. a med. O dii, quam ineptus! quam fe ipfe amans fine rivali! Horat. de ar. Poet. v. 444. Quin fine rivali teque, & tua for lus amares. RIVALITAS, atis, f. rivalità, av¬¿»^i«, æmulatio inter amatores, qui eandem mulierem amant. Cic. 4. Tufcul. c. 26. Obtrectare vero alteri aut illa vitiofa æmulatione, quæ rivalitati fimilis eft. RIVATIM, adverb. per rivos vel in morem rivi. Macrob. 1. 7. Saturnal. c. 12. ad fin. Rivatim aquæ de Ponto fluunt. RIVIFINALIS, le, objectu rivi fines agrorum faciens, ut Tra&us rivifinalis, Sicul. Flacc. de condit. agror. apud Goef. pag. 12. RIVINUS, i, m. idem ac rivalis. Argum. Afia, Plauti, quod Sidoni Ddddd 2

effe

ele a nonnullis creditur. Rivinus amens ob przreptam mulierem Al. leg. rivalis. Gloff. vet. Rivinus, nos.

!

RIVO, as, a. 1. derivo. Eft Paulini Nol. in Nat. VIII, S. Fel. edit. Murator. v. 614. Condita perductos rivaret in atria fontes. RIVULUS, li, m. rivoletto, rivolo, junior, parvus rivus. Cic. pro Cal. c. 8. med. Quæram denique a quo ifte fonte fenator cmanet, nam fi ipfe orietur ex fefe, fortaffe commovebor: fin auut rivulus arceffitus & ductus ab ipfo capite, &c. lætabor Id. 2. de Orat. c. 27. Tardi ingenii eft rivulos confectari, fontes rerum non videre. Celf. 1. 7. c. 4. fect. 1. de fiftulis. Si flexus reperiuntur, hi quoque ferro perfequendi funt; idemque faciendum, fi plures fe quafi rivuli oftendunt.

tem,

RIVUS, i, m. rigagno, rigagnolo, rio, rivo, pues, ôxerès, aqua fluens, a fonte, vel flumine deducta, Feftus: Riyus vulgo appellatur tenuis fluor aquæ, non fpecu incilioque factus, verum naturali fuo impetu. Sed ii rivi dicuntur, qui manu facti funt, five fuper terram foffa, five fubter, fpecu. cujus vocabuli origo ex Græco pendet. U pian. Dig. lib. 43. tit. 20. qui eft de rivis, leg, 1. Rivus eft locus per longitudinem depreffus, quo aqua decurrat. cui nomen eft amo Tÿ pav. Cic. in Top. c. 8. Partium diftributio fæpe eft infinitior tanquam rivorum a fonte deductio. Ovid, de remed. amor. p. 445. Grandia per multos tenuantur flumina rivos. Horat. I. 1. ep. 10. v. 21, aqua per pronum trepidat cum murmure rivum. Virg. Ecl. 3, in fin. Claudite jam rivos pueri: fat prata biberunt. Id. 1. Georg. v, 269. rivos deducere nulla Relligio vetat. Ovid. de remed. amor. v. 194. rivos ducere lenis aquæ. Virg. 4. n. v. 120. potis gaudent intyba rivis. De canali aut fiqula, per quam aqua defluit Nerat. Dig. lib. 7. tit. 1. leg. 61. Ufufructuarius novum rivum parietibus non poteft imponere, T Hactenus de rivis manufactis ut vult Feftus: fed & aquas naturaliter decurrentes rivos appellant: quando tantæ non funt, ut amnes dici poffint. Catull. carm. 67, ad Mani. v. 57. Qualis in aerii pellucens vertice montis Rivus mufcofo profilit e lapide. Virg. 4. Georg. v. 20, tenuis fugiens per gramina rivus, Ovid. 8. Met. v. 334. Concava vallis erat, qua fe demittere rivi Affuerant pluvialis aquæ, Plin. l. 26. c. 8. ad fin. Silaus nafcitur glareofis & perennibus rivis, Horat. l. 1. ep. 14. v, 29. rivus, decidit imber, Multa molę docendus aprico parcere prato. b. e. rivus qui crefcit, & fit torrens fi pluvia decidit. Virg. En. 3. 7. 350. arentem Xanthi cognomine rivum. Cef. l. 5. B. Gall. c. 48. Ut minore cum periculo vallem rivumque tranfiret Erive Aumen facere, rem minimam aimis amplificare, far d' una mosca un elefante, o d' una pulce un cavallo. Ovid, 2. ex Pont, ep. 5. v. 21. Ingenioque meo, vena quod paupere manat, Plaudis, & e rivo flumina magna facis. Rivus de quocumque humore fluente. Virg. 1. Georg, v. 132, rivis currentia vina, Id. 5. Æn. v. 200, fudor fluit undique rivis. & l. 11, v, 668. Sanguinis ille vomens rivos cadit. Lucret. I. 5. v. 1255. argenti rivus & auri. miniere. Hinc Horat. l. 1. ep. 12. v. 9. ut te Confeftim liquidus Fortuna rivus inauret. b. e. divitiis affluentibus te locupletet. Plin. l. 2. c. 106. Rivi ignium. Horat. I. 2. ad, 19. v. 10, Vinique fontem, lactis & uberes Cantare rivos, Ovid. 9. Metam. v. 655. & humectat lacrymarum gramina rivo. h. e. magna vi lacrymarum. La&tant. de opific, Dei, in fin. Tenuis in nobis facundiæ rivus eft. RIXA, 2, f. briga, quiftione, contefa, riotta, riffa, es, contentio, quæ plerumque manu peragitur, pugna levior inter duos. Hoc enim differt a turba ut Labeo docet apud Ulpian. Dig. lib. 47. tit. 8. leg. 4. quod turba eft multitudinis hominum turbatio & cœtus ; rixa duorum. Cic. Very. 6. c. 66. Ecce autem nova turba atque rixa, Tacit. de Germ. c. 22. Crebræ, ut inter vinolentos, rixa, raro conviciis, fæpius cæde & vulneribus tranfiguntur. Petron, in Sam tyr. c, 96. fub fin. Manus a rixa continere. Horat. l. 1. pd. 13. v. 9. feu tibi candidos Turparunt humeros immodice mero rixa. Juvenal. fat. 3. v, 288. miferæ cognofce præmia rixa: Si rixa eft ubi tu pulfas, ego vapulo tantum. Horat. l. 1. od. 27. v. 4. Rixe fanguinea. & lib. 3. od, 14. v. 26. protervæ. & od. 27. v. 70. rixa calida. ¶ Dicitur & de diffidio ac pugna inter plures. Tacis. 1. Hift, c. 64. Jurgio primum, mox rixa inter Batavos & legionarios prope in prælium exarfere. Horat, l. 1. od. 18. v. 8. Centaurea cum Lapithis rixa fuper mero debellata, Liv. I. 2. c. 18, Concurfu hominum rixa ac prope prælium fuit. & cap. 29. Intercurfu patrum rixa fedata eft, Vellej, l. 1. c. 2. Rixam ciere, & lib. 2. c. 47. ad fin. contrahere. Petron. in fragm. Tragur, c, 70. Burm. facere, Catull, carm. 49. in Ravid. v. 4. vecordem excitare. Colum. I. 9. c. 15. committere, Quintil. I. 6. c. 4. Ire in rixam. Plin. l. 11. c. 17. extr. de apib. Rixa in convehendis floribus exorta Ovid. a in Ibin v. 174. de tuo fiet Insatiabilibus corpore rixa lupis T Translate eft quæcumque contentio. Cic, 9. Fam. ep. 22. Academiæ noftræ cum Zenone magna rixa eft. Martial. l. 1. epigr. 37. Nobilis hæc effet pietatis rixa duobus, Flor. 1. 3. c. 10. Major cum Oceano, quam cum ipfis navibus, rixa. contrasta. ¶ Vetus di&tum eft, A laffo rixam quæri, inquit Senec. 1. 3. de ira, c. 1o. quia labore feffi proniores ad iracundiam funt.

RIXATOR, oris, m. viffante, riffofo, qui rixatur. Firmic, I. 5. c. 8. Homines erunt mali, litigiofi, rixatores contentiofi. Quintil. I. 11. c. 1. Videas rixatores quofdam neque judicum reverentia, neque agendi more ac modo contineri. Tribuunt etiam Horatio . 1. ep. 18. v. 15. Alter rixator de lana fæpe caprina Propugnat nugis armatus. Al. leg. rixatur.

RIXO, as, a. 1. idem quod rixer, apud Veteres, Varr. apud Non. c. 7. n. 82. Ille viros hortari, ut rixarent. Id. ibid. Vigilant, cla mant, calent, rixant. Id. ibid. Ne familiæ rixent cum vicinis. RIXOR, aris, atus fum, dep. 1. far riffa, riffare, venów, dei, ti

xam facio, contendo. Lucret. in fin. 1. ult. multo cum fanguine

pe Rixantes. Cic. 2. de Orat. c. 59. Cum effet cum eo de amicula rixatus. ¶ Translate Senec. ep. 56, ante med. Dum inter fe non rixentur cupiditas & timor. Martial. L. 9. epigram. 28. fonas grandibus minax verbis, Et cum theatro fæculoque rixaris. b. c. inveheris, declamas, indignaris. Plin. l. 17, c. 2. Rami arborum inter fe rixantes. b. e, crefcentes unus contra alterum, feque invicem implicantes luctantium more. Quintil. l. 9. c. 4. Confonantes qua funt afperiores, in commiffura verborum rixantur. Varr. 1. 1. R. R, c. 48. Herba dum teneræ funt, vellendæ. prius enim aride fact rixantur, & celerius rumpuntur, quam fequuntur. resistono . RIXOSUS, a, um, riffofo, exis, contentiofus, pugnax, proclivis ad ineundum certamen. Colum. 1. 8. c. 2. Non rixofarum avium Janifta, Loquitur de Græcis, vel aliis, quorum ftudium erat ferociffimam quanque avem certaminibus, & pugnæ præparare. ROBĚUS. V, Robius, ROBIGALIA, & Rubigalia, n. dies feftus in honorem Robigi dei, cui facra fiebant, ut rubiginem a fegetibus averteret. Inftituta fuere a Numa anno regni fui undecimo. Celebrabantur VII. Cal. Majas, ideft die XXV. Aprilis, quia tunc fere fegetes rubigo infeftat. Varr. 1. 1. R. R. c. 1. & lib. 5. de L. L. c. 3. Plin. l. 18, c. 29. & Paul. ex Fefto. ¶ Sacra hæc ove & cane fiebant, quorum exta cum ture & vino offerebantur, Ovid. Faft. 4. v. 908. & 935. & Colum. l. 10, v. 342. ¶ Quem Varr. Feft. & Serv. ad 1. Georg. V. 151. Robigum deum mafculum faciunt, Ovid. loc. cit. v. 907. 920. Colum. loc. cit. & Tertull, de spectac, c. 5. fub fin. deam feminam Robiginem vocant Ovid. verf. 907. Flamen in antiquæ Jucum Robiginis ibat. verf. 919. fi culmos Titan incalfacit udos, Tum locus eft iræ, diva timenda tuæ. T De orthographia V. in Robigo,

ROBIGINOR, Rubiginor, aris, arrugginive, robiginem contraho, iconor. Apul. in Florid. n. 17. ( al. l. 3. ad fin. ) Gladius ufu fplendefcit, fitu robiginatur. Al. leg. robiginat.

поп

ROBIGINOSUS,& Rubiginofus, a, um, rugginofo, idrs, robigine plenus. Plaut. Stich. 1. 3. 77, Robiginofam ftrigilem, ampullam ru bidam. T Translate Martial, de obtrectatore, . 5. epigr. 29. Rubiginofis cuncta dentibus rodit . De fcriptione V. in fine vocis fequent, ROBIGO, & Rubigo, iginis, f. ruggine, iòs, pvogn, vitium metallorum, quo atrum ruborem contrahunt & exeduntur: in ferro dictum fpeciali nomine ferrugo, in ære ærugo. Eft a robus, aut robius, pro rubeus. Plin. l. 7. c. 15. Es, ac ferrum rubigo corripit. Id. l. 33. c. 3. ad fin. de auro. Super cetera non rubigo ulla, ærugo, non aliud ex ipfo quod confumat bonitatem minuatve pondus. Id. I. 34. c. 9. sub fin. Era exterfa rubiginem celerius trahunt, quam negle&ta. & cap. 15. Ferrum a rubigine vindicatur ceruffa & gypfo, & plce liquida. mox. Ferreos anulos rubigine infeftari. Id. l. 17. c. 4. Terra ferro rubiginem obducit. Id. l. 34. c. 14. circa med. Celerius rubiginem fentire. Virg. 1. Georg. v. 495. Exefa inveniet fcabra robigine pila. lib. 2. v. 220. falfa lædit robigine ferrum. Propert. I. 2. el, 19. v. 55. fcabra teritur robigine mucro. Ovid. 1. 1. ex Pont. ep. 1. v. 71. Roditur ut fcabra pofitum rubigine ferrum. ¶ Per fimilitudinem dicitur de aliis rebus. Plin. l. 36. c. 18. extr. Sunt lapides molares, qui vetuftate rubiginem trahunt. Id. l. 16. c. 6. de glandib, arborum. Distant inter fe, quod aliis fubeft tunica rubigine fcabra, aliis protinus candidum corpus. Ovid. l. 1. de ar. am, v. 515. Linguaque ne rigeat careant rubigine dentes. ¶ Contrahit rubiginem ferrum, quod diu in ufu effe defiit: Hinc translate Ovid. 5. Trift. el. 12. v. 21. ingenium longa rubigine læfum torpet. Val. Max, 1. 2. c. 9. n. 5.. Abrogamus iftud horride vetuftatis rubigine obfitum imperium. Senec. epift. 95. circa med. Hebetibus & obtufis aut mala confuetudine obfeffis diu rubigo animorum effricanda eft. Ovid. 8. Met. verf. 803. de Fame, Labra incana fitu, fcabra rubigine fauces. fcil. per quas diu cibus non defcendit. Claudian. de conful. Mull. Theod. v. 175. infectus longi, rubigine ruris. b. e. longo fitu, & otio, quo ruri degebam, remotus a rebus gerendis. Trubiginem pectorum Prudent. appellat vitia animi, peccata & fordes, quibus eftur & inquinatur, catbemer. 7. v. 205. Similiter Senec. ep. 7.a med. Malignus comes quamvis candido & fimplici rubiginem fuam affricuit. ¶ Sape fic dicitur morbus fatorum: de quo Plin. l. 18, c. 28. poft med. Plerique dixere, rorem inuftum fole acri frugibus rubiginis caufam effe, & carbunculi vitibus: quod ex parte falfum arbitror, omnemque uredinem frigore tantum conftare, fole innoxio. Id. ibid. c. 10. Siligo femper rectam habet fpicam, nec rorem continet qui rubiginem faciat. & cap. 17. Cælefte frugum, vinearumque malum nullo minus noxium, eft rubigo. Frequentiffima hæc in rofcido tractu, convallibufque ac perflatum non habentibus: e diverfo carent ea ventofa & excelfa. Ovid. quoque rori, & foli attribuit, Faft. 4. v.917. Nec venti tantum Cereri nocuere, nec imbres; Nec fic marmoreo pallet adufta gelu; Quantum fi culmos Titan incalfacit udos. At Colum. de arborib, c. 13. Pallad. l. 1. tit. 35. & Serv. ad lib. 1. Georg. v. 151. male nebulæ caufam affignant : quod & ruftici Patavini faciunt qui ideo vocant nibis: quæ vox a nebula facta eft. Italis eft golpe, melume, ruggine, Gallis nielle. Varr. 1. 5. de L. L. c. 3. Ne rubigo occupet fegetes. Virg. loc. cit. Mox & frumentis labor additus, ut mala culmos Effet robigo. Colum. I. 2. c. 12. Segetes rubigine infeftantur, & lib. 10. v. 342. mala rubigo virides ne torreat herbas. De Robigine dea V. in Robigalia. TAddit Servius loc. cit. robiginem effe, ut Varro dicit, vitium obfcena libidinis, quod ulcus vocatur: idque nafci abundantia & fuperfluitate humoris, & a Græcis e vocari, TPier, ad loc. Virg.

citate, in antiquis plerifque codicib. primam fyllabam per o fcribi teftatur. Non defunt alii, qui per u. Præfert Broukuf. ad Propert. 1. 2. eleg. 19. v. 55. item Manut, in Orthogr, priorem fcriptionem, quæ antiquorum eft alteram Daufquius, quæ videtur frequentiori pofteriorum ufu confirmari. Eadem a Virg. Ovid. Colum, alfatis, itemque a Silio, Juvenale, Propert. producitur; corripitur a Prudent. in Pfychom. v. 105. Condere vagina gladium, ne tecta rubigo, &c. Addunt quidam & Martial. 1. 2. epigr. 61. nimiaque rubigine captus Adlatras nomen quod tibi cumque datur. Sed plerique al. leg. erugine. item Ovid. Metam. 8. v. 803. Labra incana fitu, fcabraque rubigine dentes. Sed alii tollunt que: al. leg. Jcabra rubigine fauces.

ROBIGUS, i, m. deus averruncus, qui a Romanis colebatur ut a frugibus robiginem averteret. Varr. Plin. Feft. Servius (jam in Robigalia indicati ) & Gell. I. 5. c. 12. extr. Vetus Lapis apud Gud. pag. 55. n. 4. Robigo, eft Cereri, & Floræ facrum L. Ampfanius Merenda, &c.

ROBIUS, aut Robeus, a, um, roffo carico, o fcuro, idem quod rubeus, rufus. Vetus infcript. apud Gruter, pag, 61. n. 3. Ut prætor lis taturum fe fciat Volcanalibus omnibus annis vitulo robio, & verre. Al. leg. robeo. Voff. in Etymol, in voce Ruber, & Scalig. in not. ad Varron. de R. R. 1. 2. c. 5. pag. 244. Legitur robius etiam apud Colum. 1. 6. c. 2. ubi de coloribus boum loquitur, & lib. 8. c. 2. ubi de gallinarum, in quibufdam MSS. nam alii paffim rubeus. V. Robus.

ROBORARIUM, ii, n. Spúppazo, vivarium, feptum, villa, quæ inclufa habet animalia: a robur, ideft a tabulis roboreis, quibus vivaria fepta erant, antequam moenibus cingerentur. Scipio African. apud Gell. l. 2. c. 20.

ROBORASCO, is, n. 3. robur acquiro. Nev. apud Non. c. 2. n. 368. de puero pubefcente. Cujus vox gallulafcit, cujus jam ramus roborafcit.

ROBORĀTUS, a, um, fortificato, rinforzato, robuftus factus. Plin. 1. 21. c. 15. fub fin. Mordacitas urticæ non protinus cum ipfa herba gignitur, nec nifi folibus roborata. Tertull. de anim. c. 25. Ro

boratior exitus.

ROBORĚUS, a, um di rovere, δρύϊνα qui eft ex roboris materia \ robuftus, Columnı. 1. 6. c. 30. Stabula roboreis axibus conftrata. Plin. 1. 28. c. 8. a med. Roborea ligna. Ovid. Faft. 5. v. 622. virgo fimulacra virorum Mittere roboreo fcirpea ponte folet. ROBORO, as, avi, atum, a. 1. rinforzare, fortificare, xpxτanów, robur & vires addo, firmo, reficio. Lucret. lib. 4. v. 1032. adulta ætas cum primum roborat artus. Plin. l. 10. c. 3. Hirundines nidos luto conftruunt, ftramento roborant. Id. l. 17. c. 22. ante med. Pampinos adjugatæ vitis detergere, ufque quo placeat roborari eam. Id. i. 18, c. 28. Cum fpica deflorefcere cœpit, atque roborari. Colum. 1. 6. c. 27. a med. Equus roborandus eft largo cibo. Cic. 1. Offic. c. 31. Catoni cum incredibilem tribuiffet natura gravitatem, eamque ipfe perpetua conftantia roboraviffet.

ROBOROSUS, a, um tetano laborans, tetanicus. Veget. de re veterin. l. 3. c. 24. Roborofa paffio dicitur, quæ animal rigidum facit ad fimilitudinem ligni,

ROBUR, roboris, n. rovere, rovero, quercia, Epus yeix, fpecies quercus duriffimo ligno, & in aquis incorruptibili. Multa de ca Plin. l. 16, c. 6. 7. 8. item c. 38. extr. ubi totam ejus materiam offeam effe:& cap. 35. ubi tantam ei effe duritiam fcribit, ut terebrari nifi madefactum non queat, & ne fic quidem adactus avelli clavus: cap. 40. fub fin. ubi marina aqua corrumpi. Sed profecto plures funt, non una fpecies quercuum, quæ hoc nomine appellantur. Feftus vocem ducit a robus, ruber, rufus, quia roboris materia plurimas venas ejus coloris habet. Cic. Acad. 4. c. 31. ad fin. Sapiens non eft e faxo fculptus, aut e robore dolatus. T Per fynecdochen eft res aliqua ex robore. Sil. 1. 2. v. 244. 267. robur letale. b. e. hafta. Sic Virg. En. 10. v. 479. ferro præfixum robur acuto. b. e. haftile ferrea cufpide armatum. Martial. 1. 9. epigr. 44. cujus (Herculis ) læva calet robore. h. e. clava. ( Adde Stat. I. 3. filv. 1. v. 35. ) Virg. 1. Æn. v. 230. facrum robur. b.e. equus ligneus. Apud eund. Georg. l. 1. v. 162. & Valer. Flacc. 1. 7. v. $55. grave robur aratri eft ipfum aratrum e robore. Cic. pro Mur. c. 35. ad fin. Lacedæmonii quotidianis epulis in robore accumbunt. h. e. in fedili e robore vel alio quocumque ligno duro. Feftus : Robur in carcere dicitur is locus, quo præcipitatur maleficorum genus: quod ante arcis robufteis includebatur: Liv. fub fin. cap. pe nult. . 38. Ut in carcerem inter fures nocturnos vir clariffimus includatur, & in robore & tenebris exfpiret. Id. l. 34. c. 44. extr. inferiorem carcerem appellat: & Salluft. in Catil. c. 58. Tullianum: ac defcribit. Calpurn. declam. 4. inter op. Quintil. Video carcerem publicum, faxis ingentibus ftru&tum, &c. In hunc conjecti robur Tullianum profpiciunt. Al. leg. robur Tullianumque. Lucan. 1. 2. v. 125. Sæva Tribunitio maduerunt robora tabo. Apul. in Apolog. O fubtilitas digna carcere & robore! b. e. vinculis & morte, quia in robore fupplicium de reis fumebatur. Tacit. 4. Ann. c. 29. Robur, & faxum, aut parricidarum pœnas minitari. Adde Lucrer, 1. 3- v. 1031. ubi quidam defignari putant equuleum, in quo infidentes, vel porrecti rei torquebantur. Quod fcribit Valer. Max. 1. 6. c. 3. n. 1. in fin. familiares Gracchorum de robore precipitatos fuisse negotium faceffit Interpretibus. neque enim præcipitari poterant, qui de carcere in robur, imum carceris locum, fupplicii caufa demittebantur. Itaque aut locum ipfo robore depreffiorem ibi fuiffe dicendum eft: quod fane non conftat; aut Valerium robur cum faxo Tarpejo confudiffe; aut denique locum effe corruptum. Clara erat fententia, fi dixiffet, in robur, ¶ Item quodcumque lignum du

rum & validum. Virg. Æn. 12. v. 782. Viribus haud ullis valuit difcludere morfus Roboris Eneas. b. c. oleaftri, quem fupra dixerat verf. 766. Adde lib. 2. Georg. v. 305. lib. 3. v. 420. & alibi fæ pe. Huc pertinent & illa I. 3. Georg. v. 332. Sicubi magna Jovis antiquo robore quercus Ingentes tendat ramos. h. e. vetufta duritia & firmitatis. Adde 4. Æn. v. 441. T Maffyla robora Statio lib. & filv. 3. v. 94. funt arbores citri, ex quibus pretiofæ menfæ fiebant. V. Citrus. Hæc eadem vocat Id. ibid. 1. 4. filv. 2. v. 39. robora Maurorum. Id. 5. Theb. v. 287. curvum robur. h. e. cymba ex codice cavato. T Apud Colum. pallentia robora beta, lib. 10. v. 326. funt ejus caules duriufculi & aliquid roboris habentes. T Dicitur & de duritia aliarum rerum. Lucret. l. I. v. 889. fruges cum robore faxi franguntur. Virg. 7. Æn. v. 609. Centum ærei claudunt vectes, æternaque ferri robora. T Item de facultate ac viribus cujufpiam rei. Virg. 2. Georg. v. 177. Nunc locus arvorum ingeniis quæ robora cuique, Quis color, & quæ fit rebus natura ferendis. TSæpe de viribus corporis, robustezza, fortezza, lena, forza, vigore, fermezza, jun. Hanc notionem ex co defcendere putat Feftus, quia homines valentes boni coloris effe folent, & ad rubeum, qualis in venis roboris eft, accedentis. Alii tamen ut Voff. in Etymol. volunt hanc effe primam & propriam vim hujus vocis, & inde transferri ad arborem. Virg. 2. n. v. 638. quibus integer ævi Sanguis, ait, folidæque fuo ftant robore vires. Id. 8. En. v. 518. Arcadas huic equites bis centum robora pubis Lecta dabo. b. e. fortiffimos juyenes. Sic Val. Flacc. 1. 2. v. 644. Cum tales intraffe duces, tot robora cerno Id. l. 1. v. 561. robur Herculeum. b. e. ipfe Hercules fortiffimus. T Item de viribus animi: & univerfim ponitur pro vi, virtute, firmitate. Cic. pro Rofc. Amer. cap. 51. Qui fi jam fatis ætatis atque roboris haberet ipfe pro Sex. Rofcio diceret. Id. pro leg. Manil. c. 4. Altera pars, quæ multo plus firmamenti ac roboris habebat. Id. 5. de Fin. c. 5. Dummodo plus in virtute teneamus firmitatis & roboris. Id. Fam. 6. ep. 1. Quantum in cujufque animo roboris eft, atque nervorum Id. pro Font, c. 8. Illi habuerunt tantum animi, tantum roboris ut M. Scauro tefti non crederent. Id. Agrar. 2. c. 35. a med. Quibus illi rebus elati & inflati paulum affumpferint vetuftatis ac roboris, non continebuntur. Id. 1. Offic. c. 5. Animi excelfi atque invicti magnitudo ac robur. Id. pro Mil. c. penult. Vir quodam incredibili animi robore. Id. pro Cluent. c. 56. C. Flavius Pufio, Cn. Titinnius, C. Mæcenas, illa robora populi R. Id. Attic. 1.6. ep.5. a med. Auxilia fane bona, fed ea Galatarum, Pifidarum, Lyciorum. hæc enim funt noftra robora. Tacit., 4. Hift. c. 33. extr. Cæforum eo die in partibus noftris major numerus, & imbellior: e. Germanis ipfa robora. i più valorofi. & Quintil. in proœm. 1. 6. a med. Robur contra dolores ac metus. Ovid. 5. Trift. el. 12. v. 11. Des licet hic valido pectus mihi robore fultum c. Fra&ta cadet tantæ fapientia mole ruine. Martial. I. 1. epigr. 40. magnæ fubnixus robore mentis. Senec. in Phaniff. v. 78. Magno robore ærumnas doma. Alter Senec. epift. 10. a med. Verba plena roboris. T Apud Veget. I. de re veterin. c. 24. poft init. robur eft morbus jumento3. rum, quo nervi rigent, tetanus, TETROS. V. Roborofus. TRobore natus agreftis, durus, ferus, inhumanus, ferreus. Stat. 4. Theb. v. 339. vos autem hunc ire finetis, Arcades? o faxis nimirum & robore nati! ¶ Olim robus & robos dixere pro robur ut labos, bonos pro labor, bonor. V. Robus. ROBURNÉUS, a, um, di quercia, o rovere, dpúïvos, qui eft e robore, quernus. Colum. I. 9. c. 1. circa med. Feræ in vivariis ut graminibus, ita frugibus roburneis opus habent. ROBUS, ruber, rufus, flavus, Exeos. Feftus. Robum rubro colore & rufo fignificari, ut bovem quoque ruftici appellant, manifeftum eft. Unde & materia, quæ plurimas venas ejus coloris habet dicta eft robur. Hinc & homines valentes, & boni coloris robufti. Robus quoque in carcere dicitur is locus , quo præcipitatur maleficorum genus, quod ante arcis robufteis includebatur. Hæc Feftus. Servius ad illud Virg. Ecl. 6. v. 22. Sanguineis frontem moris &c. Multi hoc dictum putant, quod robus color deorum fit: unde & triumphantes facie miniata, & in Capitolio Jupiter in quadriga miniata. Al. leg. rubeus. h. e. robur arbor, antique T Robus Cato R. R. c. 17. Robus, materies item pro ridica, ubi folftitium fuerit ad brumam, femper tempeftiva eft. ¶ Eft præterea robus genus tritici, a colore fic dictum. Colum. 1. 2. c. 6. Tritici genera quamplura cognovimus. verum ex his maxime ferendum eft > quod robus dicitur, quoniam & pondere & nitore præftet. ROBUSTARII, orum, m. artifices in robufta materia opus facientes. Corpus robuftariorum, & Corpus ferrariorum leguntur in vet. Lapid. apud Donium claff. 2. n. 27.

neus,

ROBUSTE, adverb. fortiter, firme, valide. Auguftin. 1. 8. Confession. c. 11. Ne revalefceret iterum, & me robuftius alligaret. ROBUSTĚUS, a, um, di rovere δρύϊνος qui eft e robore, roburrobuftus. Vitruv. 1. 2. c. 1. Scandulæ robufteæ. Id. 1. & cap. 3. • & lib. 5. c. ult. o med. Robuftei pali. Addunt & Varron. I. 1. R. Ř. c. 38. extr. ubi conftans lectio non eft. ROBUSTUS, a, um, di rovere, o quercia, dpúïvos, qui ex robore eft, roburneus, quernus: & univerfim ex quocumque duro ligno factus. Cato R. R. c. 18. Eo capitulum robuftum indito. & ibid. Stipites robuftas facito. Varr. I, 1. R. R. c. 38. extr. & Colum. 1. 2. c. 15. Robufta materia. Plin. l. 11. c. 37. sect. 55. a med. Robufti caudices. Ovid. 5. Met. v. 120. Robufta repagula. Plaut. Curc. 5. 2. 13. Robuftus carcer. b. e. locus robuftis axibus munitus. V. Robur, & Robus. Horat. 1. 2. ep. 2. v. 74. Triftia robuftis luctantur funera plauftris. Id. 1. 3. od. 16. v. 2. robuftæ fores. T De robufto Codice V. in Codex. T Translate eft durus, rigidus, valens fir

ร

firmus, vigorem ac robur habens, duro, faldo, forte, robufto. Plin. 1. 11. c. 37. fect. 45. Cornua aliis ad incurfum robufta, aliis ad i&um. Id. l. 17. c. 22. ante med. Tertius vineæ annus palmitem velocem robuftumque emittit. Id. 1. 36. c. 22. a med. Albi lapides, nec contra humores & auram maris robufti. Colum, in præfat. a med. Robuftiffimum folum b. e. cui imperari affidua cultura poteft, & quod feraciffimum eft. T Robuftus cibus eft valens, b. e. in quo multum alimenti ineft, ut Celf. l. 2. c. 18. poft init. explicat. Id. ibid. Ex feris quo majus quodque animal eo robuftior ex eo cibus eft. Plin. l. 18. c. 17. fub fin. & cap. 40. Colles robuftius, fed minus, reddunt triticum. De viribus corporis, Nep. in Alcib. cap. 2. Poftquam robuftior eft factus Plin. l. 27. c. 4. a nied. Robuftiores vinum bibere, infirmiores aquam. Ovid. 15. Metam. v. 207. Tranfit in æftatem poft ver robuftior annus. Sueton. in Tiber. c. 68. Corpore amplo atque robufto effe. Cic. 2. Agrar. c. 31. Homines robufti, & valentes, & audaces. Juftin. 1. 25. c. 4. Exercitus partem robuftiffimam amifit. Ovid. Heroid. ep. 9. v. 77. de Hercule. Craffaque robufto deducis pollice fila. Plin. l. 7. c. 16. fub fin. Robusta vox. Nep. in Annib. cap. 10. Cum videret, regem domefticis rebus minus effe robustum. b. e. minus inftructum militaribus copiis. Illa etiam commode translata funt. Cic. 2. Phil. c. 25. a med. Sed hæc, quæ robuftioris improbitatis funt, omittamus. Phil. 5. c. 11. extr. Omne malum nafcens facile opprimitur, inveteratum fit plerumque robuftius. Id. Offic. 1. cap. 20. Ea quæ videntur acerba ita ferre, ut nihil a ftatu naturæ difcedas robufti animi eft, magnæque conftantiæ. Id. Tufcul. 4. c. 23. Robufta & ftabilis fortitudo. Id. pro Planc. c. 8. extrem. Solidam & robuftam, & affiduam frequentiam præbuerunt. Perf. fat. 5. v. 5. robuftum carmen. b. e. grandiloquum, Tragicum, magni ponderis. Val. Max. I. 4. c. 7. n. 2. Robufta conftantis amicitiæ exempla. RODO, is, fi, fum, a. 3. rosicchiare, rodere, Tpyw, dentibus quippiam erado a voce Græca allata. Phædr. I. 1. fab. 22. v. 6. laboras, ut fruaris reliquiis, Quas funt rofuri mures. Ovid. 1. Faft. v. 357. Rode, caper, vitem. Horat. epod. 5. v. 47. irrefectum fæva dente livido Canidia rodens pollicem. Id. l. 1. ep. 14. v. 40. Cum fervis tu urbana diaria rodere mavis. b. e. durum fervorum cibum, & panem vix morfus admittentem qualis urbanis dabatur fervis, fatigato dente mandere. De corvis Plin. l. 17. c. 5. Corvique ara toris veftigia ipfa rodentes. h. e. roftro tundentes cibi exquirendi gratia. T Ponitur & pro exedere, corrodere logoråre confumare. Plin. l. 36. c. 22. a med. Tophus tectorii calce roditur Id. l. 35. c. 15. a med. Vis liquidi aluminis adftringere, indurare, rodere. Ovid. 1. ex Pont. ep. 1. v. 71. Ferrum.rubigine roditur Item cradere, abradere. Lucret. 1. 5. v. 257. ripas radentia flumina rodunt. verf. fequent. quodcumque alit, auget, roditur. b. e. deminuitur. ¶ Transfertur ad obtrectatores & maledicos. Cic. pro Balb. c. 26. More hominum invident, in conviviis rodunt, in circulis vellicant. Horat. l. 1. fat. 4. v. 81. abfentem rodere amicum & fat. 6. v. 46. Quem rodunt omnes libertino patre natum. Martial. l. 5. epigr. 29. Rubiginofis cuncta dentibus rodit . Id. l. 13. epigr. 2. quid dentem dente juvabit rodere? b. e. carpere eum, qui pari eft mordacitate. T Perf. fat. 3. v. 81. Murmura um fecum, & rabiofa filentia rodunt b. e. verfant, & quafi dentibus rodunt verba, fecum obmurmurantes. RODUS, Rodufculum, V. Raudus, &c. ROGĀLIS, le, ad rogum fpectans. Ovid. 1. 3. Amor. el. 9. v. 41. Te ne, facer vates, flammæ rapuere rogales? ROGAMENTUM, ti, n. interrogazione, quiftione. Apul. de Syllogifm. categor. Rogamentum proponere.

ROGANS, antis, chi prega, fupplichevole, deduero05 qui rogat, fupplex. Cic. 4. Fam. ep. 4. Dixit fe fenatui roganti de Marcello, ne hominis quidem caufa negaturum. Ovid. 6. Faft. v. 76. Blandior & partes pæne rogantis ago. Id. Heroid. ep. 20. v. 33. En iterum fcribo, mittoque rogantia verba Id. 1. de ar. am. v. 442. Fle&titur iratus voce rogante deus. ROGATIO, onis, f. dimanda, preghiera, dénors, actus rogandi, petitio, poftulatio, preces. Cic. Q. Fr. 1. 3. ep. 1. c. 3. ad fin. Ego Curtium non modo rogatione, fed etiam teftimonio tuo diligo. Val. Max. 1. 6. cap. & n. 4. Cum amici cujufdam injuftæ rogationi refifteret. Item interrogatio, figura fententiarum apud Rhetores, d'τnux. Cic. 3. de Orat. c. 53. Et rogatio, atque huic finitima quafi percontatio. V. Percontor. ¶ Hoc nomine appellatur etiam lex, antequam perferatur, quia in ea ferenda rogabatur populus illis verbis: velitis, jubeatis, uti, &c. (integram formulam habes apud Gell. l. 5. c. 19. ) poft quæ ferebat ille fuffragium : quo fi refponderetur, uti rogas, lex erat: quæ cum perfcriberetur, hæc in principio verba apponebantur: conful populum jure rogavit, populufque jure fcivit. V. Rogo. Cic. 4. Fin. c. ult. Et eadem imbecillitate & inconftantia L. Tubulum fuiffe , qua illum cujus is condemnatus eft rogatione P. Scævolam. Aliqui rogationem

accipiunt pro privilegio, & a lege differre ajunt, quod lex univetfalis fit, rogatio particularis. Feftus: Rogatio eft, cum Populus confulitur de uno pluribufve hominibus, quod non ad omnes pertineat: & de una pluribufque rebus, de quibus, non omnibus, fanciatur. Nam quod in omnes homines, refve Populus fcivit, lex appellatur. Itaque Gallus Elius ait: Inter legem & rogationem hoc intereft; rogatio eft genus legis; quæ lex, non continuo ea rogatio eft: rogatio non poteft non effe lex, fi modo juftis Comitiis rogata eft. Hac Feftus. Sed hæc differentia non obfervatur; nam ut ait Gell. I. 10. c. 20. five lex, five privilegium, five plebifcitum fit fine rogatione ad populum perferri non poteft, & utrumque confufo & indiftinéto vocabulo rogatio dicitur. Cic. de clar. Oras. c. 33.

de C. Galba. Rogatione Manilia, Jugurthine conjurationis invidia oppreffus eft. cap. autem feq. addit: Invidiofa lege Manilia C. Galbam Gracchani judices fuftulerunt Id. ibid. c. 23. Rogationem in Ser. Galbam privilegii fimilem ferente T. Libone trib. plebis . Dicimus etiam Promulgare rogationem de aliqua re, Id. pro Sex. c. 10. extr. Rogationem perferre, Id. Q. Fr. 1. 2. ep. 2. ad fin. Rogationem accipere, h. e. approbare, Id. Attic. I. 1. ep. 14. a med. Rogationem ad populum ferre, Caf. l. 3. B. Civ. c. 1. Dicitur interdum rogatio, etiam poftquam perlata eft. Lelius Felix apud Gell. l. 15. c. 27. Quibus rogationibus ante patricii non tenebantur, donec Q. Hortenfius eam legem tulit, ut eo jure, quod plebe ftatuiffet omnes Quirites tenerentur. Gell. I. 20. c. 1. circa med. Quid falubrius vifum eft rogatione illa Stolonis jugerum de numero præfinito ? f. brevis rogatio feu interrogatio, breve ar

ROGATIUNCULA,

cus,

gumentum, interrogatiuncula. V. Interrogatio. Cic. 1. de Fin. c. 11. a med. Chrifippus in hac eft rogatiuncula delectatus: Num quid nam manus tua, &c? Item parva rogatio, feu lex. Cic. pro Dom. c. 20. Eaque te ex una rogatiuncula feciffe. ROGATOR oris m. pregatore, domandatore, «iTATA's, qui rogat. Cic. ad, Planc. 2. post epist. 16. l. 16. ad Attic. Quamquam hæc epiftola non fuaforis elt, fed rogatoris. ¶ Stipem petens, mendimendicante éxitus. Martial. I. 10. epigr. 5. Interque raucos ultimus rogatores Oret caninas panis improbi buccas. Id. . 4. epigr. 30. Bajanos fedet ad lacus rogator. T In Comitiis ita dicebatur, qui iis præerat, & Tribus de aliqua re rogabat Cic. z. de nat. Deor. c. 4. Harufpices refponderunt, non fuiffe juftum comitiorum rogatorem. Tum Gracchus itane vero? ego non juftus, qui & conful rogavi, & augur, & aufpicato? Item qui nomen ejus, de quo comitia fiebant, renuntiabat, & centuriam fuffragium rogabat. Locum habuit primo, cum fuffragia voce ferebantur: retentus eft etiam poft inductum tabellarum ufum. Cic. 2. de Divin. c. 35. a med. & lib. 1. c. 17. extr. Cum harufpices Ti. Gracchus propter mortem repentinam ejus, qui in prærogativa referenda fubito concidiffet in fenatum introduxiffet, non juftum roga:orem fuiffe dixerunt. Primum vide, ne in eum dixerint, qui rogator centuriæ fuiffet. is enim erat mortuus. Id. post redit. in Sen. cap. 11. Quando illa dignitate rogatores, diribitores, cuftodefque vidiftis? Adde in Pifon. c. 15. ad fin. ubi de eadem re loquitur, h. e. de fe ab exfilio revocando. Rogator legum, qui leges fert. V. Rogatio, & Rogo. Lucil. apud Non. c. 4. n. 397. Confilium patriæ, legumque oriundu' rogator. T Inter miniftros Scenæ etiam rogatorem fuiffe, colligitur ex vet. Infcript. apud Murator. pag. 660. n. 3. M. Vipfanius Narciffus Rogator ab Scena. Putatur autem fuiffe is qui veftes hinc inde rogando conquirebat ad varios Scenæ atque hiftrionum ufus: & huc pertinere illud Horatii l. 1. ep. 6. v. 40. chlamydes Lucullus ut ajunt, Si poffet centum fcenæ præbere , rogatus, Qui poffum tot? ait. tamen & quæram, & quot habebo, Mittam. poft paulo fcribit, fibi millia quinque Effe domi chlamydum partem, vel tolleret omnes. Alia eft Infcript. apud eund. Murator. pag. 898. quæ vel eodem refertur: Eros Aug. L. Rogator. Livia Lesbia vel rogatorem comitiorum fignificat Tres alias Infcriptiones affert Ficoronius de perfon. Scenic. cap. 56. (unde hæc fumpta funt) in quibus rogator legitur.

ROGĀTUS, a, um, richiesto, pregato, WiTubes, dentes. Ovid. Amor. I. 2. el. 19. v. 20. Sæpe time infidias, fæpe rogata nega. Id. l. 1. de ar. am. v. 345. quæque negant, gaudent tamen effe rogate. Cir. Verr. 6. c. 8. Rogatus de Cybæa, tenetis memoria quid refponderit. interrogato. & Martial. I. 4. epigr. 90. Rogatus, rure quid agam. Ovid. 4. Faft. v. 150. Fortuna hoc, parvo ture rogata, facit. Horat. l. 1. fat. 4. v. 97. caufaque mea permulta rogatus fecit. & lib. 2. fat. 4. v. 88. per amicitiam, divofque rogatus. Lucan. l. 4. v. 735. Rogatus ut metuat. Sueton. in Ner. c. 22. fub fin. Rogatus ut cantaret. Cic. 1. Attic. ep. 13. & Atejus Capito apud Gell. 1. 4. c. 10. Senator fententiam rogatus. Gell. I. 2. c. 29. a med. Cognati & affines operam quam dare rogati funt, fuperfedent. Ovid. 4. Met. v. 154. Hoc tamen amborum verbis eftote rogati ut &c. Quintil. l. 12. c. 2. ad fin. Qui velut facramento rogati, nefas ducunt a fufcepta femel perfuafione difcedere. Ovid. Heroid. ep. 1. v. 6o. Ille mihi de te multa rogatus abit. Id. in lbin fub fin. Pauca quidem fateor fed dii dent plura rogatis. Teftes rogati in Jure dicuntur, qui certiores facti, qua de re teftes futuri fint, interrogantur, an velint adeffe, necne, aрnder TES UXPTUPES. Ulpian. Dig. lib. 28. tit. 1. leg. 21. o med. In teftamentis, in quibus teftes rogati adeffe debent, ut teftamentum fiat; alterius rei caufa forte rogatos ad teftandum non effe idoneos placet. Pompon. lib. 22. tit. 5. leg. 11. Ad fidem rei geftæ faciendam etiam non rogatus teftis intelligitur. De legibus latis ad populum, Salluft. in Jug. c. 76. fub fin. Populus a tribuno plebis rogatus, quem vellet cum Jugurtha bellum gerere, frequens Marium juffit. Plaut. Curcul. 4. 2. 23. Rogitationes plurimas propter vos populus fcivit, quas vos rogatas rumpitis. Cic. pro Sext. cap. 24. Puncto temporis eodem mihi reique publica pernicies, Gabinio & Pifoni provincia rogata eft.