Sicyonia rident. Claudian. de conful. Prob. & Olybr. v. 70. Oraque, ridenti lanugine veftiat atas. Virg. in Ciri v. 103. Purpureis late ridentia litora conchis. Catull. carm. 63. de nupt. Pel. & Thet. v. 284. Queis (floribus) permulfa domus jucundo rifit odore. Ovid. 15. Mes. v. 204. florumque coloribus almus Ridet ager. Virg. Ecl. 4. v. 20. Mixtaque ridenti colocafia fundet acantho. Lucret. l. 5. v. 1394. tempeftas ridebat. b. e. ferena erat & tepida. & vers. 1003. ridentibus undis. b. e. tranquillis ac lenibus. Horat. lib. 2. od. 6. v. 13. Ille terrarum mihi præter omnes Angulus ridet. b. e. amœnitate & fertilitate placet. Sic Petron. in Sat. cap. 5. five armigera rident Tritonidis arces, feu Lacedæmonio tellus habitata colono, Sirenumque domus. b. e. feu placent Athenæ feu Tarentum, feu Neapolis. Rideor deponentis forma. Petron. in fragm, Tragur. c. 57. Burm. Bellum pomum, qui rideatur alios. & cap. 61. Quid enim mihi aufert, qui ridetur? Ne imiteris. ¶ Olim rido, is, dictum fuit, ut ftrido, fervo, olo, &c. Diomed. l. 1. pag. 378. V. Irrideo in fine. Sic ridit legunt nonnulli in illo Lucret. 1. 3. v. 21. æther large diffufo lumine ridit.

RIDIBUNDUS, a, um, vidente, mudov, ridens, abunde ridens. Plaut. epid. 3. 3. 32. Ita ridibundam atque hilaram huc adduxit fimul. Adde Gell. I. 11. c. 15.

RIDICA, æ, f. fteccone, palo, pertica, xxpx, ayрEμor, genus pedamenti fuftinendis vitibus ex talea craffa, non integra, fed fiffa, ita ut ex una fiant plures. Itaque differt a palo, qui integer eft & rotundus, ridica fiffa & angulofa. V. Pedamentum Varr. 1. 1. R. R. c. 26. Diligenter obfervant, ut ridica vitis ab feptentrione verfus tegatur: & fi cupreffos vivas pro ridicis inferunt, alternos ordines imponunt. Colum. lib. 4. c. 26. Vineæ ftabilienda melior eft ridica palo: neque ea quælibet. nam eft præcipua cuneis fiffa olea, quercus, fuber. & cap. ult. fub fin. Caftanearum taleæ propius ftirpem recife quadrifidas plerumque, ac deinde fecundæ taleæ ejufdem arboris bifidas ridicas fubminiftrant: quod genus fiffilis adminiculi manet diutius, quam teres palus. Adde Plin. l. 17. c. 22. ante med.

Primam fyllabam corripit, fecundam producit Jul. Scalig. in Ata. Robuftearum fafcias ridicarum.

RIDICULA, æ, f. paxillus, parva ridica. Senec. 1. 1. quæft. nat. c. 3. de fullone. Cum os aqua implevit, & veftimenta ridiculis diducta leviter afpergit. Al. leg. tendiculis. RIDICULARIUS, a, um, buffone, narayaλasos qui rifum excitat Gell. l. 4. c. 20. Qui jurabat, cavillator quidem, & canalicola & nimis ridicularius fuit. Ridicularia, um n. plur. facetiæ, res ridicule. Plaut. Afin. 2. 2. 64. Mitte ridicularia. Cato apud Macrob. 1. 2. Saturn. c. 10. Ridicularia fundere. RIDICULE, adverb. ridicolofamente, xxrayeλdsws, cum rifu. Cic. 1. de Orat. c. 57. Non modo acute fed etiam ridicule ac facete. Plaut. Trin. 4. 2. 60. Noviftin' hominem? Sy. ridicule rogitas quocum una cibum capere foleo. Phædr. 1. 3. Fab. 4. v. 5. Ridicu le magis hoc dictum, quam vere æftimo. RIDICULOSUS, a um, ridicolo, ridiculus. Arnob. lib. 5. pag. 175. Ridiculofa negotia defendere. Plaut. Stich. 2. 2. 64. Advexit fecum parafitos ridiculofiffimos. T Hieronym. I. 3. adverf. Rufin. c. 4. ridiculofum a ridiculo diftinguit, ubi ait: Non ridiculofa ut fcribis, fed ridicula mihi forte res accidit. h. e. non rifu digna, fed contemptu. RIDICULUS, a, um, ridicolo, ridevole, ridicolofo, yeλotos, xxтαɣέγελοῖος, καταγές Aasos, rifum movens, rifu dignus, ridendus, ridiculofus. Cic. Attic. 1.1. ep. 13. ante med. Facie magis, quam facetiis ridiculus. Terent. Andr. 2. 2. 34. Ridiculum caput. Plaut. Afin. prol. v. 13. Ineft lepos lufufque in hac Comoedia: ridicula res eft. Juvenal. fat. 3. v. 152. Nil habet infelix paupertas durius in fe, Quam quod ridiculos homines facit. Catull. carm. 56. ad Caton. O rem ridiculam Cato, & jocofam! Plaut. Capt. 3. 1. 22. Dico unum ridiculum ditum de dictis melioribus. Id. Stich. 2. 2. 58. Quando adbibero alludiabo: tum fum ridiculiffimus. Id. Men. 2. 2. 42. Solet jocari fæpe mecum illo modo: quamvis ridiculus eft, ubi uxor non adest. b. e. facetus, urbanus. T Cum infinito Horat. I. 2. fat. 8. v. 24. Ridiculus totas fimul abforbere placentas. T Ridicu lum eft, ridicula res eft. Terent. Heaut. 2. 3. 112. Ridiculum eft te iftuc me admonere. Cic. pro Arch. cap. 4. a med. Eft ridiculum ad ea quæ habemus, nihil dicere; quærere quæ habere non poffumus. Terent. Andr. 3. 1. 16. & 4. 2. 29. Hui, tam cito? ridicu lum poftquam ante oftium me audivit ftare, approperat. T Ridiculum, i, res, aut dictum ridiculum. Plaut. Stich. 3. 2. 1. Confido, me meum obtenturum regem ridiculis meis. Id. Amph. 3. 2. 35. Joco illa dixeram dudum tibi ridiculi caufa. Cic. 1. Offic. č. 37. 4 med. Cum ftudiofe de abfentibus detrahendi caufa, aut per ridiculum, aut fevere, maledice contumeliofeque dicitur. per ridere, in burla. T Ridiculus, i, m. parafitus, quia potiffimum ejus artificium eft ad captandas cœnas tum rifum di&tis captare, tum fe ridendum, & contumeliis inceffendum præbere, buffone, Scroccone. Plaut. Capt. 3. 1. 10. 17. Ita juventus jam ridiculos, inopefque ab fe fegregat. Id. Stich. 4. 2. 54. Vides, ridiculos nihili fieri. T Ridiculo, & pro ridiculo effe. Terent. Heaut. 5. 1. 79. Qui fibi me pro ridiculo ac delectamento purat. mi tiene pel fuo buffone e pel fuo fpaffo. & Eun. 5. 7. 3. Mihi fole ridiculo fuit , quæ, quid timeret, fciebam. a me fola diè fpaffo. RIDO. V. in Rideo.

RIEN. V. Renes.

RIGATIO, onis, f. adacquamento, innaffiamento, dux, actus rigandi, irrigatio. Colum. l. 11. c. 3. a med. Sin autem ficco loco feri debuerint, quo rigationem miniftrari non expediat, &c. Adde Pallad. in Februar, tis. 25. ante med. Si in arena fit, rigationibus adjuvetur.

mo meatus.

RIGATOR, oris, m. inacquatore, devwv, qui rigat. Tertull. adverf. Valentin. c. 15. extr. O fletum rigatorem! RIGĀTUS, a um, innaffiato, bagnato, irrigatus, madefactus. Lucan. 1. 4. v. 326. nulloque humore rigatus Aeris alternos anguftat pulRIGENS, entis, intirizzito, indurito dal freddo, y, gelu conftri&tus, frigore induratus, rigidus. Liv. 1. 21. c. 32. circa med. Animalia, inanimaque omnia rigentia gelu. Martial. l. 14. epigr. 117. aquam potare rigentem de nive. Petron. in Satyr. c. 122. tellus glacie concreta rigens, hyemifque pruinis. & cap. 132. rigens bruma. Lucan. I. 4. v. 291. ficca rigens adftrinxit vulnera fanguis. Id. I. 2. v. 25. membra rigentia fugiente vita. fredde. & Tibull. I. 4. carm. 1. v. 165. pars terræ rigens. la zonna fredda. & Solin. cap. 15. (al. 25.) a nied. Pars mundi ipfis prorfus aquilonis conceptaculis rigentiffima. Claudian. lib. 1. de laudib. Stilich. v. 125. nunc triste rigentem Danubium calcabat eques agghiacciato. & Martial. lib. 1. epigr. 50. verf. 17. Avidam rigens Dircenna placabit fitim. fresca. T Translate eft inflexibilis, durus, ut ea, quæ gelu induruere, duro, infleffibile. Ovid. Heroid. ep. 5. v. 72. Et fecui madidas ungue rigente genas. Quintil. l. 11. c. 3. ante med. Caput prædurum ac rigens. Id. 1. 2. c. 13. ante med. de ftatua. Adverfa facies, & demiffa brachia > & juncti pedes, & a fummis ad ima rigens opus. ritto e duro. & Plin. l. 23. c. 1. poft med. rigentes oculi. immobili. & lib. 16. c. 10. Arbor pinguioribus foliis &. fimplicibus, atque etiam non rigentibus. non ritte e dure. & Claudian. de B. Get. v. 23. muri adamante rigentes. duri e impenetrabili. & Senec. in Herc. Oet. v. 578. Coma rigens Herculis. b.e. hirta, horrida, erecta. Id. ibid. v. 1432. rigenti cernitur Trachin jugo b. e. faxofo, afpero, duro contra cultum agricolarum. Supra v. 135. Ad Trachina vocor, faxa rigentia, Et dumeta jugis horrida torridis. Virg. 8. n. v. 621. loricam ex ære rigentem. b. e. re&tam duram, non facile flexilem. Sic En. 11. v. 72. veftes auroque oftroque rigentes Claudian. lib. 2. de laudib. Stilich. v. 339. rigentia profert Dona, graves auro traheas.& in conful. Prob. & Olybr. v. 205. rigentes tunicæ. Id. 1. 2. in Eutrop. v. 166. adamante granodifque rigentibus haftam. Senec. in Thyeft. v. 304. Vir rigens tot malis. b. e. cujus animus tot malis induruit. Id. in Hippol. v. 413. Animum rigentem triftis Hippolyti doma. b. e. frigentem & obduratum contra Amorem. Id. in Thyeft. v. 634. Si metu corpus rigens remittet artus. b. e. metu, quafi gelu, conftri&tum > & induratum.

vem >

RIGEO, es, gui, n. 2. esser freddo, intirizzire, indurarsi dal freddo

ydw, frigore corripior, durus frigore fio: a voce Græca allata. Cic. Tufcul. 1. c. 28. a med. Partes terræ incultas, quod aut frigore rigeant, aut urantur calore. Tibull. I. 4. carm. 1. v. 156. de aqua. Sed durata riget denfam in glaciemque, nivemque. Martial. 1. 7. epigr. 94. riget horridus december. Plin. l. 5. ep. 6. a med. Cryptoporticus fubterraneæ fimilis, æftate inclufo frigore riget. frefco. & Senec. 2. de Ira, c. 3. Oratori eloquentiffimo, dum ad dicendum componitur, extrema riguerunt. T Translate eft durum effe, rigidum, erectum & inflexibilem, ut funt quæ frigore conftringuntur. Virg. 5. n. v. 404. de ceftib. tantorum ingentia feptem Terga boum plumbo infuto ferroque rigebant. Ovid. 3. Mer. v. 100. gelidoque comæ terrore rigebant. s' arricciavano: erecta ac duræ ftabant. Id. 1. Amor. el. 6. v. 28. Roboribus duris janua fulta riget. b. e. immota manet, & limini valide hæret. Id. Met. 11. v. 121. de Mida. five ille fua Cerealia dextra Munera contigerat, Cerealia dona rigebant. b. e. indurabantur in aurum. & lib. 4. V. 554. fenfit riguiffe lacertos. b.e. verfos effe in lapidem. Sic Senec. in Herc. Oet. v. 390. Riget fuperba Tantalis luctu parens. b. e. Niobe in faxum verfa eft. Id. in Agam. v. 714. verfi retro Torquentur oculi: rurfus immites rigent. b. e. duri fiunt, nec circumaguntur. Id. in Med. v. 853. Vultus citatus ira riget. b. e. obdurefcit, & obftinat contra pietatem aut mifericordiam. Sic in Herc. Oet. v. 167. Quis vaftus Briareus, quis tumidus Gyges hoc vultu riguit? Ovid. Met. 8. v. 284. de apro. igne micant oculi, riget ardua cervix. h. e. rectitudinem ac robur habet: cui contrarium eft apud Ovid. 3. Amor. el. 7. v. 66. & 67. & Horat. epod. 8. v. 17. languet, remiffa eft. Rigere etiam dicuntur, quæ ftantia & erecta horrorem incutiunt. Ovid. Met. 13. v. 690. fine frondibus arbos Nuda riget. Id. 2. de ar. am. v. 116. Et riget amiffa fpina relita rofa. Id. Met. 11. v. 150. late riget arduus alto Tmolus in afcenfu. TRigere, torpere, languere, inertem effe. Martial. I. 5. epigr. 32. Sed feritas immota riget. ¶ De veftibus auro intextis, Sil. l. 4. v. 155. Auro virgatæ veftes, manicæque rigebant ex auro. V. vocem præced.

RIGESCO, is, n. 3. rigere incipio, frigore & duritie corripior. Virg. 3. Georg. v. 363. veftefque rigefcunt Induta, cæduntque fecuribus humida vina Plin. lib. 2. cap. 63. Rigefcunt aquæ in grandines . ¶ Item univerfim adftringor, ac durus fio. Ovid. Met. 2. v. 364. ftillataque fole rigefcunt De ramis electra novis. & lib. 9. v. 357. materna rigefcere fenfit Ubera. h. e. durefcere in lignum. & lib. 14. v. 564. rigefcere puppim Cautibus Alcinoi, faxumque increfcere ligno. T Translate Claudian. lib. 2. in Eutrop. vers. 113. nunquam corrupta rigefcent fæcula? b. e. virilem feveritatem induent ? RIGIDE, duramente, fodamente, assuodas, dure, folide. Vitruv. I. 2 c. 3. ante med. Tectorio inducto, rigideque obfolidato. ¶ Item intente, & recta linea, a dirittura. Senec. I. 2. de benef. c. 17. a med. Rigide & excuffe pilam mittere. T Translate eft fevere afpere, rigorosamente, feveramente, dτpá¤Tws. Ovid. 2. Trift. v. 251. & lib. 3. ex Pont. ep. 3. v. 55. Ecquid ab hac omnes rigide fub

movimus

movimus Arte? Val. Max. lib. 9. c. 7. extr. Diffolutam difciplinam præfractius & rigidius adftringere conatus.

RIGIDITAS, atis, f. durezza, fermezce, ouλnpórus, anguia, rigor, durities, foliditas, firmitas, quæ non flectitur. Vitruv. lib. 2. c. 9. ante med. Populus, falix, tilia, vitex parum terreni habentes, egregiam habere videntur in ufu rigiditatem.

RIGIDO, as, a. 1. rigidum & durum facio. Senec. epift. 71. a med. Virtus recta eft; flexuram non recipit: rigidari quidem, amplius intendi non poteft. Alii leg. rigida eft.

RIGIDUS, a, um, indurito dal freddo, intirizzito, inrigidito, rigido, piyos, rigens, frigoris rigore correptus, durus præ frigore, gelidus. Lucret. 1. 2. v. 520. Hinc flammis, illinc rigidis infeffa pruinis. lib. 1. v. 355. rigidum permanat frigus ad offa. Virg. 3. Georg. v. 316. Tellurem Borea rigidam fpirante moveri. Senec. in Med. v. 715. rigida bruma. Ovid. 3. Trift. el. 10. v. 48. Nec poterit rigidas findere remus aquas. Aufon. epift. 12. v. 6. Erramus gelido-rouepo, rigidique poeta. intirizziti. T Translate eft rectus, erectus, arrectus, ftans: item durus, inflexibilis, firmus, ut funt ea, quæ frigore adftringuntur, ritto, e duro, infefsibile, fermo, dudλantos, naunтos. Virg. Ecl. 6. v. 28. tum rigidas motare cacumina quercus. Ovid. 3. Faft. v. 529. rigidæ columnæ. Id. Heroid. ep. 5. v. 53. rigido pendentia lintea malo. Id. 10. Met. verf. 425. albaque toto Vertice canities rigidis ftetit hirta capillis. & lib. 9. v. 85. rigidum cornu. verf. 225. & 613. rigidæ filices. Id. de remed. amor. v. 19. rigidum ferrum. Id. 2. Amor. el. 6. v. 4. Et rigido teneras ungue notare genas Id. 3. Met. verf. 118. & Virg. Æn. 12. v. 304. rigidus enfis. & Æn. 10. v. 346. rigida hafta. Ovid. 1. Trift. el. 4. v. 14. & Sueton. de Tiber. cap. 68. Incedebat cervice rigida, & obftipa. Cic. in Brute, c. 18. Canachi figna rigidiora, Calamidis dura illa quidem, fed tamen molliora > quam Čanachi. V. Rigor. ¶ In re turpi Petron. in Satyr. cap. 134. Martial. l. 6. epigr. 49. 1. 9. epigr. 48. & 1. 11. epigr. 17. & Catull. carm. 56. ad Caton. v. 7. Hinc rigidus deus, Priapus. Aut. Priap. carm. 45. & Ovid. 1. Faft. v. 391. T Refertur ad animum feverum, conftantem, recti tenacem, rigoroso, fevero, rigido. Liv. l. 39. c. 40. ad fin. de Catone. Vir inviti cupiditatibus ani-. mi, & rigidæ innocentiæ. Lucan. de altero Catone 1. 2. v. 389. Juftitiæ cultor, rigidi fervator honefti. Horat. lib. 1. ep. 1. v. 17. Virtutis veræ cufto, rigidufque fatelles. Ovid. 2. de ar. am. v. 664. rigidus Cenfor. Id. de remed. amor. v. 762. rigidi mores. Id. 4. Faft. v. 310. fenes. Plin. l. 4. ep. 9. poft med. Sententiam Macri, ut rigidam duramque reprehendunt. ¶ Eft etiam durus patienfque laboris, afperam vitam ducens. Horat. I. 2. ep. 1. v. 25. & Ovid. 14. Met. v. 797. rigidi Sabini. Horat. l. 3. od. 24. v. 11. rigidi Getæ. Martial. k 7. epigr. 70. rigidus fossor . ¶ Item immitis, crudelis, ferus, fiero crudele. Ovid. 5. Trift. el. 1. v. 45. pœnæ modo parte levata, Barbariem, rigidos effugiamque Getas. Martial. 1. 10. epigr. 65. rigidus leo. Ovid. 1. Faft. v. 124. rigidæ feræ. Id. 8. Met. v. 20. rigidus Mars. T Item durus, rudis nihil valens percipere, tanquam caudex, ftipes, lapis. Arnob. I. 5. pag. 164. O Abdera, effe tu fatua, & ftoliditatis rigidiffimæ judicaris.

,

RIGO, as, avi, atum, a. 1. adacquare, irrigare, innaffiare, bagnare αρδένω, irrigo terram aqua deducta madefacio, humorem induco fertilitatis caufa a poow, tingo: unde pyos: aliis a rivos ago. Plin. l. 2. c. 103. a med. Fluvius Aftaces rigat campos. Id. l. 6. c. 27. Euphrate accola rigant campos. Id. l. 17. c. 26. ad fin. Defiderant maxime rigari arbores, quæ affuevere. Colum. lib. 5. c. 6. ante med. Seminaria confpergi potius, quam rigari debent. Ovid. Faft. 5. v. 210. hortus liquida fonte rigatur aquæ. Propert. l. 3. el. 1. v. 52. operofa rigat Marcius antra liquor. Tibull. lib. 4. carm. I. v. 146. Quaque Iftrus Tanaifque Getas rigat. Lucret. l. 6. v. 612. imbres qui maria ac terras fparguntque, rigantque. Id. l. 4. v. 1023. lotio rigare veftem ftragulam. T. Rigare aquam, eft variis ducibus derivare, ut faciunt, qui prata rigant. In veteri oraculo apud Liv. l. 5. c. 16. ad fin. Romane, aquam Albanam cave lacu contineri, cave in mare manare fuo flumine finas. emiffain per agros rigabis, diffipatamque rivis exftingues. Simile eft illud Curt. . 8. c. 9. Erymanthus crebris flexibus fubinde curvatus, ab accolis rigantibus carpitur. agros tamen hic poffis fubintelligere. Sic Plin. l. 11. c. 37. fett. 69. de corde. Ex hoc fonte duæ venæ per alias minores omnibus membris vitalem fanguinem rigant. b. e. diffundunt. T Translate Au&. ad Herenn. l. 4. c. 6. Ifti cum fe ipfos fontes effe dicant, & omnium rigare debeant ingenia. Ovid. 3. Amor. el. 9. v. 25. Adjice Mæoniden, a quo, ceu fonte perenni Vatum Pieriis ora rigantur aquis. Propert. l. 3. el. 2. extr. Calliope ora Philetea noftra rigavit aqua. Cic. in carm. de fuo conful. l. 1. de Divin. c. 12. quæ parvos Mavortis femine natos Uberibus gravidis vitali rore rigabat. Illa funt Poetarum rigare fletibus ora, Ovid. 11. Met. v. 419. imber rigans genas, l. 1. de ar. am. v. 532. lacrymis ora rigare 2. ex Pont. ep. ult. v. 9. oculos uberi fletu Senec. in Med. v. 388. effufo genas fletu Id. in Troadib. v. 410. arma lacrymis, Lucan. 1. 4. v. 180. Sic Senec. in Hippol. v. 990. Rigatque moftis lugubrem vultum genis. ¶ Commodum eft illud Lucret. l. 4. v. 200. & l. 5. v. 294. ubi dicitur lux folis mare ac terras cælumque rigare. b. e. perfundere, complere. & Furii Antias apud Macrob. I. 6. Saturn. c. 1. a med. mitemque rigat per pectora fomnum. ( Sic Virgil. En. 1. v. 695. V. Irrigo.) Prudent. cathemer. 6. v. 27. Quies pe&us feriatum placat rigante fomno.

RIGOR, oris, m. rigor di freddo, freddezza, rigidezza, diyos, vis & afperitas frigoris, frigidus horror: a voce Græca allata. Lucret. 1. 6. v. 367. Prima caloris enim pars, & poftrema rigoris, TemTom. III.

pus id eft vernum. Id. l. 5. v. 639. Brumales ufque ad flexus, gefidumque rigorem. & verf. 745. Bruma nives affert, pigrumque rigorem. Plin. l. 11. c. 28. & lib. 17. c. 24. & Juftin. 1. 2. c. 1. s med. Rigor hiemis. Ovid. 14. Met. v. 794. Alpinus rigor. Plin. l. 17. c. 24. cæli & foli. Juftin. lib. 11. c. 8. In præfrigidam undam fe projecit: tum repente tantus nervos ejus occupavit rigor, ut interclufa voce, &c. Colum. I. 9. c. 14. ante med. Eftuantes apes refrigerare oportet, quam recentiffimi rigoris aqua infufa. freschezza. T In corporibus rigor eft, cum membrum durefcit, torpetque velut gelu adftriétum, & fenfum amittit, & corrumpitur. Celf. . 2. c. I. ante med. & c.7. ante med. & cap. 10. Si tumores fuper ulcera fubito effe defierunt, vel diftentio nervorum vel rigor timeri poteft. Plin. l. 26. c. 12. ad fin. Alcea radix rigores excalfacit. Id. . 35. c. 6. ad fin. In medicina Indicum rigores & impetus fedat. Id. I. 31. c. 10. ad fin. Nitrum infunditur rigori corporum. T Alias eft diftentio nervorum. Celf. l. 4. c. 3. Cervicis morbus is, qui quodam rigore nervorum modo caput fcapulis, modo mentum pectori adnectit, modo rectam & immobilem cervicem intendit. Plin. 1.28. c. 12. a med. Cervicum rigores perfricantur bubulo fevo. Id. l. 22. c. 8. Rigorem cervicis mollire. Univerfim rigor eft quævis durities firma & inflexibilis, qualis eft in iis, quæ frigore congelant, durezza inflessibile. Plin. l. 36. c. 16. Quid lapidis rigore pigrius ? Virg. 1. Georg. v. 143. Rigor ferri. Lucret. l. 1. v. 492. Conlahefactatus rigor auri folvitur æftu. ¶ In arboribus rigor eft fpiffa firmitas in ligno rectitudinem fervans, & refiftens ponderi fine flexu, aut pandatione. Vitruv. 1. 2. c. 9. ante med. Abies rigore naturali contenta non cito flectitur ab onere, fed directa permanet in contignatione. Plin. l. 16. c. 45. circa med. Rigorem fortiffime fervat ulmus, ob id cardinibus craffamentifque portarum utiliffima, quoniam minime torquetur. Colum. l. 4. c. 16. ad fin. Statuminibus firmiora juga funt alliganda: eaque vel faligneis perticis, vel compluribus quafi fafciculis arundinum connectuntur, ut rigorem habeant, nec pandentur onere fructuum. & lib. 9. c. 14. ante med. Si quid ablui non potest ( in alvis apum) pinnis aquilæ, vel etiam cujuslibet vaftæ alitis, quæ rigorem habent emundari. che anno durezza e nervo. T Rigor aquæ fluentis eft rectus tenor, & naturalis curfus ejus, quo in medio alveo fluit five rectus fit, five inflexus, il filo dell' acqua: Ulpian. Dig. I. 43. tit. 11. 12. leg... 1. Sic rigor ftillicidii eft rectus fluxus, quo naturaliter defluit: Scevola 1. 8. tit. 2. leg. ult. In re agraria rigor eft rectus proceffus, feu tra&us, &'Dowpic ducta appellatione a rigore aquæ in flumine Frontin. in expofit. fermar. pag. 38. Geef. Extremitas eft quoufque unicuique poffidendi jus conceffum eft. Extremitatum genera funt duo: unum quod per rigores obfervatur: alterum quod per flexus. Rigor eft quidquid inter duo figna velut in modum lineæ rectum perfpicitur. Flexus, qui fecundum locorum naturam curvantur. Aggen. Urbic. de limitib. ibid. pag. 46. Limes eft quodcumque in agro opera manuum factum eft ad obfervationem finium. Rigor vero fuæ rectitudinis naturalis nomen accepit. Siculus Flacc. ibid. pag. 5. Aliquando petras occurrentes in finibus notatas invenimus, & quafdam, fi perfeveret rigor, rectas notas habentes: in verfuris vero gammas. Per translationem a duritie rigor eft tenor conftans

& nulla re flexibilis, feveritas, conftantia, severità, rigore, coftanza. Modeftin. Dig. lib. 49. tit. 1. leg. 19. Si expreffim fententia contra juris rigorem data fit. Tacit. 1. Hift. c. 18. extr. de Galba Imp. Nocuit antiquus rigor, & nimia feveritas, cui jam pares non fumus. & cap. 83. a med. Rigor difciplinæ militaris. Id. 6. Ann. c. 50. Rigor animi. Quintil. I. 19. c. 8. Quis non novit taciturnitatis meæ rigorem? quis ignorat, qua cunéta foleam ferre patien→ tia? Senec. in Hippol. v. 686. Hoc meus meruit rigor? b. e. conftanter averfus ab amore animus. T Differt a constantia, quæ virtus eft, & flecti aliquando patitur: rigor fleti nefcit, ob id vitium. Senec. I. 1. de Ira, c. ult. ante med. Cn. Pifo vir a multis integer, fed pravus, & cui placebat pro conftantia rigor. Plin. 1. 7. c. 19. Socratem ferunt eodem femper vifum vultu, nec aut hilaro magis, aut turbato. Exit hic animi tenor aliquando in rigorem quendam torvitatemque naturæ duram & inflexibilem, affectufque humanos adimit. Quintil. declam. 17. c. penult. a med. Pertinaciffimus rigor. ¶ de rudi, agrefti, inculto, Ovid. Heroid. ep. 4. v. 77. Te tuus ifte rigor, pofitique fine arte capilli, Et levis egregio pulvis in ore decet. In picturis quoque locum habet Plin. l. 35. c. 9. Polygnotus plurimum picturæ primus contulit fiquidem inftituit os adaperire, dentes oftendere, vultum ab antiquo rigore variare. durezza. Sic Quintil. fub fin. c. 3. 1. 9. Et o ratio habeat rectam quandam velut faciem, quæ ut ftupere immobili rigore non debebit, ita fæpius in ca , quam natura dedit, fpeT Rigor accentus in Latina lingua di

cie continenda eft.

citur a Quintil. ante med. cap. 10. lib. 12. pæne continuatus accentuum quafi tenor ac modus: quia nullum in ea verbum in acutam aut circumflexam fyllabam definit: cum in lingua Græca id fæpiffime fiat adeoque fit ea, quo magis varia, ita jucun

dior.

RIGUUS, a, um, adacquato, innaffiato, bagnato, ¿pdóvevos, qui rigatur irriguus. Colum. 1. 2. c. 17. de prato. Ejus animadvertimus duo gealterum eft ficcaneum nera , quorum alterum riguum. Plin. l. 5. c. 1. ante med. Mons. opacus, numerofus, & fcatebris fontium riguus. Ovid. de remed. amor. v. 193. riguis plantam deponere in hortis. Plin. l. 16. c. 17. Italia ulmos ficcanas præfert, quæ non fint riguæ. TRiguum abfolute eft locus aquis irrigatus. Plin. l. 9. c. 57. Circa Babylonis rigua. Id. l. 19. c. 5. Cucurbita amant rigua, ac fimum. ¶ Active riguus dicitur de ipfa aqua, quæ rivis diducta rigat, che innaffia, e bagna, apdwr. Virg. 2. Georg. v. 485. Rura mihi, & rigui placeant in vallibus amnes. ¶ Catachrefis eft in illo Solini cap. 2. ( al. 8.) a med. Boa captat primo greges bubulos: & quæ plurimo lacte rigua bos eft, ejus fe uberibus inne&tit h. e. abundans. ¶ Abfolute riguum, & riguus ipfa aqua irrigans. Plin. l. 17. c. 26. Ficus arbor ipfa riguis alitur, pomum vero ejus marcefcit. & mox. Rigua æftivis vaporibus utilia, hieme inimica, autumno varia. Id. ibid. fub fin. Riguus pro farculo eft.

RIMA, æ, f. feffura, crepatura, pertugio, oxioux, paya's, phyμa, ρήγμα, fiffura in tabulis male junctis, hiatus tenuis in pariete, & aliis rebus: ab ultima Græca voce allata, quæ a 'you, findo, frango. Horat. l. 1. ep. 7. v. 29. Forte per anguftam tenuis nitedula rimam Repferat in cumeram frumenti. Plin. l. 10. ep. 48. Theatrum ingentibus rimis defcendit, & hiat. Plin. alter lib. 17. c. 14. a med. Ne hifcat nimium rima, laxeque capiat, aut ne parum. Id. l. 16. c. 40. a med. Rimam, fiffuramque non capit fponte cedrus, cupreffus, olea, buxus. Virg. 1. n. v. 126. laxis laterum compagibus omnes (naves) Accipiunt inimicum imbrem, rimifque fatifcunt Ovid. 2. Met. v. 260. Diffilit omne folum , penetratque in Tartara rimis lumen. lib. 14. v. 303. fetæque cadunt, bifidofque relinquit Rima pedes. T Agere, ducere & facere rimas, rimis findi. Cic. Attic. I. 14. ep. 9. Tabernæ mihi duæ corruerunt, reliquæque rimas agunt. fanno pelo. & Ovid. de nuce v. 67. maturas fiffo nova cortice rimas Nux agit. Id. 4. Met. v. 65. Fiffus erat tenui rima, quam duxerat olim, Cum fieret paries domui communis utrique. T Rima in corpore funt fiffure in labiis, manibus, pedibus, fede, &c. crepature, payddss. Plin. l. 28. c. 15. a med. Taurinum fel rimas perducit ad cicatricem. Id. l. 27. c. 9. Dipfacos fanat rimas fedis. T Translate Ovid. z. Trift. v. 85. Cunetaque, Fortuna rimam faciente, dehifcunt. b. e. cafum minante. T Rimam aliquam reperire dicitur de tergiverfatoribus, qui nulla in caufa tot fidei vinculis adftringi poffunt, quin aliqua elabantur: trovar modo d' ufcir d' impaccio ufcire per qualche gretola. duciturque a muribus mufcipulo inclufis, qui adeo rimantur cuncta, ut evadant. Plaut. Curcul. 4. 2. 23. Rogitationes plurimas propter vos (trapezitas populus fcivit, quæ vos rogatas rumpitis: aliquam repetitis rimam. Simile eft illud Propertii l. 4. eleg. 1. v. 146. perfuafæ fallere rima fat eft. ¶ Plenus rimarum, qui nihil celare poteft corum, quæ illi creduntur, tanquam vas aquarium rimofum. Terent. Eun. 1. 2. 25. Plenus rimarum fum; hac atque illac perfluo T Explere rimas, implere, farcire quod vacuum eft. Cic. in Orat. c. 69. fub fin. Neque inferciens verba , quafi rimas expleat: nec minutos numeros fequens. Ignea rima de fulgure, qui ita per cælum difcurrit, quafi lumen per tenuem rimam exiens. Virg. 8. En. v. 391. tonitru cum rupta corufco Ignea rima micans percurrit lumine nimbos. Plin. l. 2. c. 43. Effe tonitrua impactorum ignium plagas ideoque protinus corufcare igneas nubium rimas. ma, τὸ αἰδοῖον θηλυκών, σχίσμα. Juvenal. Sat. 3. v. 97. RIMABUNDUS, a, um, ftudiofe perfcrutans, contemplans. Apul. I. 2. Metam. Dum hæc identidem rimabundus eximie delector. RIMĀTIM, per le feffure, per rimas. Martian. Capell. I. 2. pag. 27. Quam cum rimatim ab oftio fpeculabunda cognofceret, &c. RIMATOR, oris, m. investigatore, qui diligenter rimatur. Arnob. 1. 5. pag. 161. Varro ille Romanus multiformibus eminens difciplinis, & in vetuftatis indagatione rimator .

TRi

vifcera rimatur epulis. Juvenal. fat. 6. v. 550.

¶ Rimari exta, infpicere aufpicii caufa.

RIMOSUS, a, um, pieno di feffure, fayanios, rimis abundans. Colum. L. 1. c. 5. fub fin. Edificium fiffum & rimofum. Virg. 6. Æn. v. 414. rimofa cymba. Propert. in fin. el. 13. l. 2. Rimofe fores. Juvenal. fat. 3. v. 270. Rimofa vafa. Gell. . 17. c. 11. Potum defluere ad pulmonem, & demanare per eum, quia fit rimofior

Translate rinsofa auris, quæ quafi rimarum plena, non retinet neque celat, quæ audivit. Horat. I. 2. fat. 6. v. 46. Et quæ rimofa bene deponuntur in aure.

RIMULA, æ, f. picciola feffure, tenuis rima. Celf. 1. 8. c. 4. Ne parvæ rimulæ fallant.

re.

RINGOR, geris, dep. 3. digrignare i denti, ringbiare, conpa, os aperio, & dentes oftendo, nares corrugo, & hirrio: quod fit a canibus, aliifque beftiis, cum irafcuntur: unde victus. Acc. apud Non. c. 12. n. 1. Fit defubito hilarus, triftis faltat ridens ringitur. Translate dicitur de plantis, quæ frigore adftriétæ corrugantur, & cortice finduntur. Varr. 1. 1. R. R. č. 45. Radices tecta terræ tepore propagantur, fupra terram aere frigidiore ringuntur. Al. aliter leg. T Eft etiam ftomachari, indignari, fdegnarfi, arrabbiaTerent. Phorm. 2. 2. 27. Cum ille cura & fumptu abfumitur dum tibi fit, quod placeat: ille ringitur, tu rideas. Ubi Donat. ringi eft ftomachari tacitum. eft enim translatio a canibus latraturis Senec. ep. 104. ante med. Ringeris, quoties aliquem in faftis fæpius legeris. Sidon. carm. 23. v. 86. Ignavis timidis, & improbatis Multum ringitur otiofa virtus. Al. leg. fingitur. Horat. I. & ep. 2. v. 126. Prætulerim fcriptor delirus inerfque videri, Dum mea dele&tent mala me, vel denique fallant, Quam fapere & ringi. RIPA, æ, f. riva, viviera, öx, extremitas terræ, quæ aqua alluitur: & proprie dicitur de flumine, ut litus de mari. Nam hoc depreffum eft, declive, atque humile: ripa altior fere, & præruptior. Unde Ovid. 1. Met. v. 42. flumina dicit, cum in mare pervenerint, pro ripis litora pulfare. & Pompon. Mela 1. 3. c. 9. Vafta 0mnia vaftis præcifa montibus, ripa potius funt, quam litóra. Ulpian. Dig. lib. 43. tit. 11. leg. 1. Ripa recte definitur id quod flumen continet, naturalem rigorem curfus fui tenens. Plaut. Pan. 3. 3. 17. Vos mihi amnes eftis: veftra ripa vos fequar. Lucret. l. 5. v.257. ripas radentia flumina rodunt. Ovid. 2. Faft. v. 222. Riparum claufas margine finit aquas. Virg. 7. Æn. v. 106. Laomedontia pubes Gramineo ripe religavit ab aggere claffem. Ovid. fub fin. el. 17. 1.2. Amor. ripa eadem labi. b. e. eodem alveo fluere. Id. 6. Fast. v. 519. Appulerat ripe vaccas teus Iberas. Id. 1. 3. Amor. el. 6. v. 11. Ulterior noftro ripa premenda pedi. la riva di là. & Cef. 1. 4. B. Gall. c. 4. Menapii ad utramque ripam fluminis ædificia vicofque habebant. Ovid. 1. Faft. v. 505. in dextram tendens fua brachia ripam. h. e. quæ adverfo flumine naviganti erat ad dexteram. Ceterum dextra ripa eft ea, quæ fecundo flumine fpectantibus dextera eft. Hinc Horat. de Tiberi Urbem inundante, lib. 1. od. z. v. 18. vagus & finiftra labitur ripa. Virg. 3. Georg. v. 144. viridif fima gramine ripa. Stat. 6. Theb. v. 174. ripe arundinca. Ouid. 5. Met. v. 591. declives. Plin. l. 9. ep. 39. abruptiffimæ. Horat. l. 3. od. 1. v. 23. ripa umbrofa. Aliquando pro litore ponitur. Colum. 1. 1. c. 5. ante med. Villa femper mare recte confpicit, cum pulfatur, & fluctu refpergitur: nunquam ex ripa, fed paulum fubmota a litore. Sic litus pro ripa. Virgil. 7. Æn. v. 797. Qui faltus, Tiberine, tuos, facrumque Numici Litus arant. 1. 8. v. 83. viridique in litore confpicitur fus. TRipa de fretis, qua cum angufta fint, fluminis potius, quam maris fimilia funt, Plin. 1. 9. cap. 2. a med. Thynni dextra ripa intrant, exeunt læva. Id accidere exiftimatur, quia dextro oculo plus cernant. ¶ Hyperbolice & joculariter Plaut. Stich. 2. 1. 6. Ripis fuperat mihi atque abundat pectus lætitia meum. RIPEI. V. Rhiphei. RIPARENSIS, &

RIPARIENSIS, fe, adject. a ripa. Riparienfes milites dicebantur qui in ripis fluminum, præfertim Danubii, feu Iftri, ubi termini Imperii erant, ftationem habebant ad hoftium incurfiones prohibendas. Vopifc. in Aureliano, c. 38. Septem millibus riparienfium interemptis. Adde Impp. Arcad. & Honor. lib. 7. Cod. Theodof. tit. 1. leg. ult. ubi leg. riparenfes.

RIPARIUS, a, um, in ripis habitans. Plin. 1. 30. c. 4. ad fin. de birundinibus. Multo tamen efficaciffimi ripariarum pulli: Ita vocant in riparum cavis nidificantes.

RIPENSIS, fe, juxta ripam pofitus, ut Ripenfis Dacia, que Danubii ripam fpectat. Ammian, I. 26. c. 7. a med. ( al. c. 20. ) cui opponitur mediterranea, ibid. c. 6. ( al. c. 11. extr. >

RIPEUS, Riphæus. Enn. apud Varron. 1.6. de L. L. c. 3. in fin. Ripei montes. Sic triumpus fcripfere & tropeum, afpiratione extrita. Sere vius ad 9. En. v. 82. diftinguit Riphaos a Ripeis: illos effe in Scythia, hos in Arcadia, fed fruftra. RIPHÆI. V. Rhiphæi.

tietatem.

RIPULA, æ, f. xvidion, riperella, exigua ripa. Cic. Attic. 1. 15. ep. 16. Tamen hæc Tozoypapia ripulæ videtur habitura celerem faRISCUS, i, m. cefta, o caffa da cofe donnefehe, forziere, o fcrigno, ρίσκος, cifa aut arca reponendis veftibus aliifque mulierum ornamentis, ut eft apud Polluc. I. 1o. c. 31. fect. 137. Sic Gloff. Rifcus, κιβωτὸς μεγάλη, λάρναξ, h. e. cifta, arca, capfa magna, loculus Donat. ad Terent. Rifcus, cifta pelle contecta : nomen Phrygium. Terent. Eun. 4. 6. 15. Ciftellam, Pythias, domo effer cum monumentis. Py. ubi fita eft? Tha. in rifco. Ulpian. Dig. lib. 34. tit. 2. leg. 26. rifcum mundo muliebri contineri ait, & cum lavatione conjun◄