:

Dulcibus in ftagnis reflui maris æftus opimat. Adde epift. 9. v. 18. Legitur & Medullus. T Apud Sidon. 1. 8. ep. 12. ad fin. Medulica fupellex hæc ipfa oftrea fignificat. MEDUS, a, um, Midos, ad Mediam Afia regionem pertinens & fæpe latiore ufu ponitur pro Perfico Affyrio Parthico. Virg. 4. Georg. v. 211. Medus Hydafpes. Horat. 1. 1. od. 27. v. 5. Vino & lucernis Medus acinaces Immane quantum difcrepat. Id. 1. 2. od, 9. v. 21. Medum flumen. h. e. Euphrates. Alii volunt, Medum effe nomen proprium fluvii in Media. Propert. l. 3. eleg. 10. v. 11. Medæ fagittæ. ¶ Medi, orum, Media populi: & pro Parthis fæpe ponuntur. Horat. l. 1. od. 2. extr. Neu finas Medos equitare inultos. Lucan. I. 8. v. 386. Medos prælia prima Exarmant, vacuæque jubent remeare pharetræ. Perf. fat. 3. v. 53. Medi braccati. Horat. 1. 2. od. 16. v. 6. pharetra decori. T In fing. num. Horat. I. 4. od. 14. v. 42. Medufque, & Indus, te profugus Scythes Miratur. Val. Flacc. i. 5. v. 604. Medus pervigil. MEDŪSA, æ, f. Medusa, Midx00 filia Phorci ex Ceto marina bellua, quæ una cum duabus fororibus. Euryale & Sthenyone Gorgadas infulas in Oceano Ethiopico tenuiffe fertur. Unde & Gorgonis appellatur. Hæc cum effet infigni forma, etiam habuit inter alia decoris fpectabilia crines proxime ad auri colorem accedentes, quorum fplendore captus Neptunus, in Minervæ templum cum ea concubuit, unde poftea natus eft Pegafus equus. Quam injuriam Minerva gravi, & iniquo animo ferens, Medufa crines, quibus maxime amatori fuo placuerat, in angues mutavit, deditque, ut omnes eam afpicientes in lapides verterentur Quamobrem cum nemo tam immane monftrum intueri poffet, Perfeus Jovis, & Danaes filius, Mercurii talaribus, & falcato enfe accepto, Palladis item fcuto, ut ære repercuffam effigiem ejus videre impune poffet, ex improvifo, cum ipfa anguefque fopiti effent, adortus, uno validiffimo itu peremit. In patriam redeunte Perfeo cum Medufæ caput fecum deferret, contigit, ut guttæ fanguinis decidentes per folitudines Africa mutarentur in ferpentes. V. Lucan. I. 9. v. 624. & Sequentib. & Ovid. 4. Metam. in fin. & vers. 614. & Serv. ad 1. 2. En. v. 616. & ad lib. 6. v. 289. T Ipfum autem Medufæ caput Minervæ gestamen eft. V. in voce fequenti . MEDUSEUS, a, um, Mederos, ad Medufam pertinens. Ovid. Metam. 10. v. 22. ut villofa colubris Terna Medufæi vincirem guttura monftri. lib. 5. v. 249. Medufæum os. Id. 5. Faft. v. 8. Medufæus equus. b. e. Pegafus. & lib. 5. Metam. v. 312. fons. b. e. Pegafi ungula elicitus. Martial. l. 7. epigr. 1. Medufza coma. Al. leg. dea, & eft Minerva, quæ in clypeo, vel lorica Medufæ caput geftare dicitur ut eft apud Virgil. Æn. 8. v. 435. Senec. in Herc. Fur. v. 901. & Sil. l. 9. v. 441. & lib. 10. V. 435. MEFANCILUM, teli miffilis genus, apud Feftum: ubi Critici corrigunt mefancylum, μesdynuλor, h. e. amentatum jaculum (a picos, medius, & ayxúaŋ, anfa amentum cujus meminit Gell. I. 10.

c. 25.

MEGABYZUS, i, m. Meydßuļos, nomen viri apud Perfas. nam apud Plin. l. 35. c. 10. 11. eft nomen facerdotis Dianæ Ephefina apud Justin. l. 7. c. 3. ducis exercitus Darii regis. Videtur etiam | effe nomen infignis cujufpiam eunuchi, Hiftorti & deformis, inter effeminatos Perficorum regum miniftros. Quintil. l. 5. c. 12. An vero ftatuarum artifices, pictorefque clariffimi cum corpora quam fpeciofiffima fingendo pingendove efficere cuperent, nunquam in hunc inciderunt errorem, ut Bagoam, aut Megabyzum aliquem in exemplum operis fumerent fibi, fed Doryphorum illum aptum vel militiæ, vel palæftræ, &c. MEGERA, æ, f. "Megera, Miyaupe, Furia Infernalis filia Acherontis, & Noctis : a μsyaipw, odi, five invideo. Virg. 12. En. v. 845. Dicuntur gemina peftes, cognomine Dira, Quas, & Tartaream Nox intempefta Megæram Uno eodemque tulit partu. V. Fu

rie.

MEGALENSIS, fe, ad Megalefia pertinens: a synes, inferta n: ut Megalenfes ludi apud Gell. 1. 2. c. 24. & Tacit. 3. Ann. c. 6. extr. & Megalenfia facra, apud Plin. l. 7. c. 37. Abfolute Cic. 2. Fam. ep. 11. Scripfi hæc ipfis Megalenfibus. b. e. ipfis diebus quibus Megalefia fiunt. Sic de Harufp. refp. c. 12. Ludi, quos in Palatio noftri majores ante templum, in ipfo Matris confpectu, Megalenfibus fieri voluerunt. Megalenfis purpura Martiali 1. 10. epigr. 41. eft qua Prætor amictus ludos Megalenfes edebat. MEGALESIA, orum, n. Meyaλor, dies dicatus Magna Matri deorum, & ludi, qui celebrabantur ante ejus templum. Alio nomine Ludi Megalenfes dicebantur Latina terminatione: a pɛydλn, magna. Differunt a ludis magnis, feu Romanis, qui per excellentiam Circenfes vocantur, & a Marone 8. En. v. 636. conjun&tin magni Circenfes. Nam ludi magni fiebant Jovi, Junoni, & Minerva, ut conftat ex Cicer. Verr. 7. c. 14. at Megalenfes fiebant deum Matri, ut patet ex Cicer. de Harufp. refp. c. 11. & diferte fcribit Feft. in voce Romani. Deinde ludi magni inftituti funt a Tarquinio Prifco jus opus effe Circum maximum, qui & antiquiffimus & nobiliffimus inter Circos fuit, fcribit Dionyf. 1. 4. at Megalenfes inftituti funt multo poft, fub finem belli Punici fecundi, M. Cornelio Cethego P. Sempronio Tuditano Coff. A. U. DXLVIII. ut eft apud Liv. I. 29. c. 14. extr. ubi agit de advectione ejus deæ. Præterea ludi magni fiebant pridie Non. Sept. ut colligimus ex Verr. 2. c. 10. Megalefia vero celebrabantur pridie Nonas Aprilis ut teftatur Ovid. 4. Faft. v. 179. vel prid. Id. April. ut eft apud Liv. 1.29. c. 14. extr. quamquam corrigendum ex Ovidio Livium quidam putant. Denique ludi magni, quanquam & fcenici fuerint, quod ex Livii l. 31. c. 4. & lib. 7. c. 2. apparet, proprie tamen Circenfes erant : at Megalenfes proprie erant fcenici, ut Ovid. ibid. v. 187. & Liv. 1. 36. c. 16.

cu

& lib. 34. c. 54. indicant. Hinc ex Terentii fex Comediis quatuor Ludis Megalenfibus acte dicuntur. Gis. de Harufp. refpon. c. 12. Nam quid ego de illis ludis loquar, quos in Palatio noftri majores ante templum in ipfo Matris confpectu Megalenfibus fieri, celebrarique voluerunt? paulo poft. Qui ludi ne verbo quidem appellantur Latino, ut vocabulo ipfo & appetita religio externa, & Matris Magnæ nomine fufcepta declaretur. Id. ibid. c. 11. Ni tu Megalefia illo die fpectare voluiffes, &c. Ovid. 4. Faft. v. 357. Inftiteram quare primi Megalefia ludi Urbe forent noftra; cum dea (h. c. Erato.) (fenfit enim) Illa (Cybele) deos, inquit, peperit. ceffere parenti: Principiumque dati Mater honoris habet. b. e. primi tum dignitate, quia Matri omnium deorum facri tum ordine temporis, quia ab initio novi anni, quod a Martio menfe ducebatur ftatorum Ludorum primi erant: ceterum Romani multo antiquiores Romæ fuerunt. ¶ De conviviis, quæ per Megalefia agitabantur, V. in Mutito. The Olim Latine dicebant Ludi Megalefia pro Ludi Megalenfes: quod faciem folacifmi habet: fic Ludi Floralia, tefte Quintil. l. 1. c. 5. ( al. c. 9. ) a med. MEGALESIĂCUS, a, um, adject. a Megalefiis ludis. Juvenal. fat.11. v. 191. Magalefiacæ fpectacula mappæ. MEGALIUM, n. unguenti genus ex oleo balanino, balfamo, calamo, junco, xylobalfamo, cafia, refina. Hujus proprietas, ut ventiletur in coquendo, donec definat olere: rurfus refrigeratum, odorem fuum capit. Hæc Plin. l. 13. c. 1. a ned. ubi addit propter gloriam ita effe appellatum, nempe usyaλão, a magnis viribus: alii aliunde appellationem arceffunt. Scribunt & megallium. MEGALOGRAPHIA, 2, f. Keyanoypapic, a usyas, magnus, & pao, pingo, picturæ genus eft, qua efformantur grandia & magnifi ca, ut fimulacra deorum, fabularum explicationes, & hujufmodi: ficut punapoypapie, qua res fordida & humiles Vitruv. c. 4. 5. k. 7. MEGALOPOLITĀNUS, a, um ad Megalopolim pertinens, quæ eft urbs Arcadia in Peloponnefo, Polybii patria, Mayaλémonis Hinc Megalopolitani, orum, ejus urbis cives. Liv. 1. 32. c. 22. & Plin. 1. 4. c. 6. & lib. 2. c. 106.

MEGARA, æ, f. Megara, orum, n. plur. Myepe, urbs Achajæ in confinio Atticæ, & Peloponnefi, prope intimum receffum finus Saronici, patria Euclidis Geometræ. Plin. l. 4. c. 7. Gell. l. 6. c. 10. Qui Megaris civis effet. Senec. de conftant. Sapient. c. 5. Megara Demetrius cœperat. Ovid. de remed, amor. v. 797. Daunius, an Lybicis bulbus tibi miffus ab oris. An veniat Megaris, noxius omnis erit. Plaut. Merc. 3. 4. 61. Megara, Eretriam Corinthum " Chalcidem. Cic. 1. de Divin. c. 27. Cum duo Arcades iter facerent, & Megaram veniffent. Sulpic. ad Cicer. 4. Fam. ep. 5. Megaram verfus navigare. T Megaribus in ablat. plur. pro Megaris dixit Plaut. Perf. 1. 3. 87. TEft etiam oppidum Siciliæ in ora ejus orientali. Serv. ad Ecl. 1. v. 55. & ad Æn. 3. v. 689. T Fuit hoc nomine & uxor Herculis, Thebana, Creontis filia, quam maritus furens una cum filiis occidit. Hygin. fab. 31. & 241. & Senec. in Herc. Fur. v. 1024.

MEGAREĬUS, a, um, ad Megareum pertinens. Ovid. Metam. 10. v. 659. Megareius heros.. b. e. Hippomenes Megarei Neptuni filii filius, ut eft apud Hygin. fab. 157. 185. Item ad Mega

ra urbem pertinens. Stat. 12. Theb. v. 219. magno Megareia præceps Arva rapit paffu. MEGARENSIS e, ad Megara urbem pertinens Gell. l. 6. c. 10. Tanto Athenienfes odio flagrabant finitimorum hominum Megarenfium. Plin. l. 7. c. 57. Nicias Megarenfis. MEGAREUS, i, m. trifyllab. Meyapus, filius Neptuni, vel Onchefti Neptuni filii, & Oenopes Epopei filiæ, pater Hippomenis ex Merope. Hggin. fab. 157. & 185. Ovid. Met. 10. v. 605. Namque mihi genitor Megareus Oncheftius: illi Eft Neptunus avus: pronepos ego regis aquarum. Al. aliter leg. MEGAREUS, a, um, Mayapãos, Megarenfis. Cic. 4. Acad. c. 42. Euclides Socratis difcipulus, Megareus. Megarea in accuf. plur. dicuntur ab Ovid. de Megara Siciliæ, lib. 4. Faft. v. 471. Liquerat Ortygien, Megareaque, Pantagienque. Quod Virg. dixit 3 En v. 688. vivo prætervehor oftia faxo Pantagia, Megarofque finus. MEGARICUS, a, um, Megarenfis. Plin. l. 17. c. 7. Megaricus ager. Id. l. 25. c. 13. Megarica cicuta. Id. l. 31. c. 7. Megaricus fal. ¶ Megaricos bulbos laudant Cato R. R. c. 8. Ovid. de remed. amor. v. 798. Colum. I. 10. v. 106. & Plin. l. 19. c. 5. ad fin. & lib. 20. c. 9. fub fin. T Megarici philofophi di&ti funt ab Euclide Socratis difcipulo, qui Megarenfis fuit. Hi id bonum folum effe dicebant, quod effet unum, & fimile, & idem femper Cic. 4. Acad. c. 42. & 3. de Orat. c. 17. TMegaricus finus eft pars finus Saronici prope Megara. Plin. l. 4. c. 12. MEGARIS, idis, f. Meyapis, regio Achaja circa Megara ad finum Saronicum, inter Phocidem, & Atticam. Plin. l. 4. c. 7. T Item infula maris Tyrrheni inter Paufilypum, & Neapolim. Id. 1. 3. T Item oppidum Siciliæ, quæ & Megara. Id. ibid. c. 8. MEGĂRUS, a, um, Megarenfis. De Megara Sicilia Virg. 3. Æn. v. 688. vivo prætervehor oftia faxo Pantagia, Megarofque finus. MEGISTĀNES, um m. plur. grandi del regno, usycoves, proceres, primates regni, qui cum rege verfari primates regni, qui cum rege verfari, & epulari folent a miyim : OTOs, maximus. Senec. ep. 21. Omnes illos megiftanas, & fatrapas, & regem ipfum oblivio alta fuppreffit. Sueton. in Calig. c. 5. Regum etiam regem convictu megiftanum abftinuiffe: quod apud Parthos juftitii inftar eft. Tacit. 15. Ann. c. 27. Megiftanas Armenios pellit fedibus, caftella eorum exfcindit. MEHE pro me, apxaïnes. V. in Ego. MEHERCULE, & Mehercules, & per fyncop. Mehercle, mòr H'pan

c. 6.

1

adu, adverb. jurandi per Herculem. V. Mecaftor. Cic. Fam. 2. ep. 11. Mihi mehercule magnæ curæ eft ædilitas tua Id. 5. Attic. ep. 16. Mehercule etiam adventu noftro revivifcunt juftitia, abftinentia, &c. Terent. Eun. 3. 1. 26. Pulcre mehercule dictum, & fapienter. Mebercules quamvis minus Ciceroni placeat, quam mehercule, ut eft in Orat. c. 47. legitur tamen pro Planc. c. 26. Vere mehercules hoc dicam. Et juramentum virorum proprium. Nufquam enim, inquit Gell. I, 11. c. 6, fcriptum invenire eft apud idoneos fcriptores, aut mehercle feminam dicere, aut mecaftor virum. Idque iden, quia Herculaneo facrificio abftinebant. Apud Phedr, tamen fic Minerva loquitur (quæ & virago eft, & Herculis facris, ut dea adeffe non prohibetur ) lib. 3. fab. 17. v. 8. At mehercule narrabit, quod quis voluerit, Oliva nobis propter fructum eft gratior. ¶ Scribitur & me bercule divifim.

MEJO, jis, a. 3. pifciare, orinare, pw, urinam reddo. Horat. 1. 2. Jat. 7. v. 52. Ditior aut forma melioris mejat codem. aixó hic latet, Colum. 1. 7. c. 5. a med. Patiamurque fuper obrutam mejere totum gregem. Al. leg. meare. Perf. fat. 1. v. 113. Pinge duos angues: pueri, facer eft locus, extra Mejite. Martial. I. 12. epigr. 32. Matella curto rupta latere mejebat. b. e. urinam effundebat

Caldum mejere, & frigidum potare, ber freddo, e pifciar caldo, proverb. apud Petron. in fragm. Tragur. cap. 67. Burm. cum plura funt , quæ erogantur, quam que accipiuntur. T Præterito caret: quo fi fit opus, ad mingo confugiendum. Martial. l. 3. epigr. 78. Minxifti currente femel, Pauline, carina Mejere vis iterum? jam Palinurus eris. Valer. Prob. in Cathol. pag. 1483. Putfch. tribuit ei præteritum mexi: & Diomed. 1. 1. pag. 366. ponit tanquam Latina mejo, as, avi, & mio, is, it. Neuter exemplo probat. MEL, mellis, n. mele, un, liquor ille dulcis, qui conficitur ab apibus: a Græca voce allata , per Apocopen ultimæ litteræ. Senec. ep. 85. Quibufdam placet, non faciendi mellis fcientiam apibus effe, fed colligendi. Cic. de Senect. c. 16. Villaque tota locuples eft, abundat late, cafeo, melle. Virg. Ecl. 4. v. 30. Rofcida mella Celf. in fi. cap. 5. 1. 6. Quæ omnia contrita melle quam amariffimo coguntur. De variis mellis generibus V. Plin. l. 11. c. 14. Optimum eft autem, quod fponte defluit fine ulla expreffione, & Grace un dicitur. V. Acetum mel Laudatiffimum olim fuit, quod in Hymetto Attica monte nafcebatur, cujus fapor dulcis quidem erat, fed ita tamen. ut acritudinem quandam haberet permixtam, guftu apprime jucundam, qualem in optimo quoque melle requiri, ait Plin. l. 11. c. 15. nimirum ut ex dulci acre fit, yv= zu, vai spinu, dolce fpiritofo. Hinc Cic. in Hortenf. apud Non. c. 4. n. 17. Alterius ingenium fic dulce, ut acetum Ægyptium', alterius fic acre, ut mel Hymettium dicimus. V. Acetum. Primus, qui mellis colligendi ufum invenerit, fuit quidam Gargoris, rex Cunetum in Hifpania, ad oftia Anæ fluvii, tefte Juftin. I. 44. c. 4. In fabulis autem dicitur ejus inventor Bacchus. Ovid. 3. Faft. v. 736. & 762. ¶ Translate mel vox eft blandientium. Cal. ad Cicer. 1. 8. Fam. ep. 8. Sempronium, mel ac delicias tuas. Adde Plaut. Pan. 1. 2. 154. 170. 175. & alibi. TUfurpatur de qualibet re fuaviffima. Horat. l. 1. ep. 19. v. 44. Fidis enim, manare poetica mella Te folum. Id. l. 2. fat. 6. v. 32. Hoc juvat, & melli est. b. e. placet, dulce eft. De fuaviloquentia. Aut. paneg. ad Pifon. v. 64. Inclyta Neftorei cedit tibi gratia mellis. Sic Plin. 1. 4. ep. 3. Homerici fenis mella tibi profluunt. Adde Sil. I. 15. . 459. ¶ Mel mihi videor lingere, proverbiali locutione, de co, qui fummam in aliqua re voluptatem capit. Plaut. Caf. 2. 8. 21. T Mella petere in medio flumine, proverb. apud Ovid. I. 1. de ar, am. v. 748. de eo, qui fruftra quærit, nunquam inven turus: cercar Maria per Ravenna. T Mos fuiffe apud quafdam nationes, melle condire defunétorum corpora fervandi caufa, colliges vel ex Colum. l. 12. c. 45. & Nep. in Agefil. in fi. ¶ In ablativo melli pro melle, ut igni, claffi, legitur apud Plaut. Trucul. 2. 4. 20. T In plurali num. genitivus, & dativus nullo funt in ufu, nifi apud vetuftiffimos, inquit Prifcian. I. 7. pag. 744. Putsch.

MELA. V. Mella.

a

MELAMPHYLLON, i, n. saugumor, herba urbana, & topiaria crepidines marginum veftiens: a uexas, niger, & quor, folium propter foliorum nigredinem. Plin. l. 22. c. 22. MELAMPODION, п. usλudio, veratrum, genus nigri hellebori ita dictum a Melampode Amythaonis nato, ut eum Ovid. vocat lib. 15. Metam. v. 725. qui eo melancholicum humorem purgabat Pratique Argivorum regis filias furore liberavit. Vel dicitur ita a nigra radice, a qua & veratrum nigrum vocatur. Plin. l. 25. c. 5. MELAMPSYTHIUM, ii, n. uau, genus paffi colore nigro: uinas, niger, & io, paffum. Plin. l. 14. c. 9. MELAMPUS odis? m. Mλάus, Amythaonis Argivi & Dorippes filius, axes, niger, & rus, pes, quia mater infantem expofuerat toto corpore tectum , præterquam pedibus, qui a Sole atrum colorem attraxerunt. Augurio claruit & arte medendi. Biantem juvit in auferendis bobus Iphiclo, quas ille Neleo reftituit, accepta ejufdem filia Pero nomine in uxorem Filias quoque Proti furiis agitatas fanitati mentis reftituit, quarum unam, Iphianaffam videlicet, in conjugem accepit.. Filium reliquit Theodamantem. Virg. 3. Georg. v. 550. Stat. 3. Theb. v. 452. Melampus item canis nomen eft. Ovid. l. 3. Metam. v. 206.. MELANAĚTOS, i, minima ex genere aquilarum, viribus præcipua colore nigricans: (unde nomen 2 μέλας, ανός, niger, & αετός, πο quila. Sola aquilarum fetus fuos alit: ceteræ fugant: fola fine clangore, fine murmuratione. Plin. l. 10. c. 3. MELANCHETES, æ, m. μeλxyxairs, nomen canis apud Ovid. Me

tam. 3.v. 212. a usλs, avos, niger, & xairn, coma, juba, nêmpe a nigro pilo.

MELANCHLENI, orum m. Msλayxλairo, populi feri incultiquein Scythia, qui nigra veßte utuntur: unde nomen. μλas enim niger, xava læna eft. Pompon. Mela, 1. 2. c. 1. & lib. 1. c. ult. & Plin. l. 6. c. 5. MELANCHOLIA, 2, f. malinconia, furore, usλayxonia, atra bilis nigra cholera unus ex humoribus corporis animalium qui fæpe homines in furorem agit. Cic. 3. Tufcul. c. 5. Græci volunt illi quidem, fed parum valent verbo: quem nos furorem, μsλayxonian ipfi vocant: quafi vero atra bile folum mens, ac non fæpe vel iracundia graviore, vel timore, vel dolore moveatur. Gell. l. 18. c. 7. Scitote, intemperiem iftam, quæ perayxoniæ dicitur, non parvis, nec abjectis ingeniis accidere. ¶ Uterque Græce fcripfit quia Græca vox eft & ufu, & origine, a miλxs, niger, & xonn, bilis. MELANCHOLYCUS, a, um, malinconico, furiofo, uɛdzyyonixòs, qui nigra bile plurimum abundat. Cic. 1. Tufcul. c. 33. Ariftoteles quidem ait, omnes ingeniofos melancholicos effe, ut ego me tardiorem effe non molefte feram. Id. 1. de Divin. c. 37. Ariftoteles eos etiam qui valetudinis vitio furerent, & melancholici dicerentur, cenfebat habere aliquid in animo præfagiens, atque divinum. Plin. 1. 22. c. ult. Melancholica infania. Id. l. 27. c. 12. Melancholicæ vertigines.

MELANCORYPHOS. V. Atricapilla. MELANCRĂNIS, is, f. ushayxpavis, genus junci femen nigrum feMELANDRYUM, ii, n. usλavdpuor. Plin. l. 9. c. 15. de thynnis. Hi membratim cæfi, cervice & abdomine commendantur, atque clidio, recenti dumtaxat, & tum quoque gravi rutu: cetera parte plenis pulpamentis fale affervantur: melandrya vocantur, cæfis quercus affulis fimillima. h. e. ideo melandrya vocantur, quia quernis affulis fimilia funt. nam spus, quercum, μAxs, aros nigrum fignificat : & μελάνδρυον Græci medullam feu intimam partem quercus vocant. Inter viliores cibos enumerantur a Martial. . 3. epigr. 77. Teque juvant gerres, & pelle melandrya cana. MELANEUS, i, m. M«^«»d's, nomen trifyllab. Centauri apud Ovid. 12. Metam. v. 306. Item canis apud eund. l. 3. v. 223. a colore fcilicet, quia udλes, avos, niger eft. MELANIA, æ, f. lividura, negrezza, meravia, nigritudo cutis, livor: fpecies vitiliginis colore nigro, & umbræ fimili, ut Celf. fub fin. . 5. defcribit, & uexas Grace vocat: ο μέλας, ανος, niger Plin. l. 24. c. 8. Pilulæ platani & lentiginem, & carcinomata, melaniafque veteres emendant. Adde lib. 26. c. 14. fub fin. MELANSPERMON, i, n. shepuo a Græcis dicitur gith, a nigritia feminis: a μέλας > avos, niger, & σniqua, femen. Plin. l. MELANTERĨA, æ, f. eft cera futoria, a colore fic di&ta, a μsλes, niger. Scribon. Larg. compofit. 208. Ceruffæ, æruginis, melanterias quæ cera (al. creta) futoria dicitur, quia gula calceorum denigrantur. Melanterias genitivus eft Græcæ terminationis pro melanterie, ueλ vornejas.

MELANTHEUS, a, um, ad Melanthum aliquem pertinens. Ovid. in lbin, v. 625. Utque Melanthea tenebris a cæde latentem, &c. MELANTHIUM, ii, n. μsário, herba eadem, quæ gith: ab ardes fos, & μέλας, ανός niger. Plin. l. 20. c. 17. Gith e Græcis alii melanthion, alii melanfpermon vocant. Colum. . 10. v. 245. gracilique melanthia grata cumino. fcil. quia gith nonnulli cumini fpeciem faciunt. MELANTHIUS, ii, m. Meλavos, paftor caprarum Ulyffis, qui cum rem domini abfumpfiffet, a Telemacho trucidatus eft. Ovid. Heroid. ep. 1. v. 95. T Item pictor quidam præcipuus. Plin. l.

35. c. 7. & 10. & Quintil. l. 12. ć. 10. MELANTHO, us, f. Meλ9, contract. filia Protei, cui confuetudo fuit pofitis veftibus dorfo delphini infidere, atque fic per maria patris vagari. Cum autem formofa effet, Neptunus ejus pulcritudine captus in delphinum fe transformavit, atque illi applaudens, deceptam violavit, ex quo poftea peperit Amycum. Ovid. 6. Metam. v. 120. Sed aliter fenfit Servias, qui hunc Neptuni & Melies filium facit, ad lib. 5. Æn. v. 373.

MELANTHUM, i, n. idem quod melanthium, feu gith. Seren. Sammon. c. 30. Sumitur abrotonum, nec non & vile melanthum. MELANTHUS, i, m. Sarmatiæ fluvius, qui in Boryfthenem influit. Ovid. 1. 4. ex Ponto, ep. 10. v. 54. Et tacite peragens lene Melanthus iter. MELANURUS, i, m. unapos, pifcis faxatilis, caudam nigram habens, a μa, nigra, & p, cauda, quod cauda, priufquam in rubefcentes pinnas definat, nigra notetur macula. Ennius apud pul. in Apolog. contra rationem penultimam corripuit, primamque quæ per fcribitur, licenter produxit. Melanurum inquit, turdum, merulamque, umbramque marinam. Rectius Ovid. in Halieut. v. 113. Quin laude infignis caudæ melanurus, & ardens Auratis muræna notis. Meminere etiam Colum. 1. 8. c. 16. a med. & Plin. l. 32. c. 2. ult. qui addit, ad nullos eum cibos, quibus infit hamus, accedere. MELAPIUM, ii, п. «»λάmov, genus mali cognationem cum piro habentis: a nov, pomum, & Or, pirum. Plin. l. 15. c. 14. MELAS, anis, & læ, m. Menas, fluvius Bootie, a peλxs, niger dictus, quia ejus aqua pota oves nigras facit. Plin. l. 2. c. 103. & Senec. 1. 3. quæft. nat. c. 25. T Item Thraciæ cum finu maris cognomine, quia ob profunditatem nigrum colorem habet. Plin. l. 4. c. 11. Circa quem locum fluvius Melas, a quo finus appellatur.

T

mox. A Propontide ad Melanem finum, Item Sicilia. O vid. 4. Fast. v. 476. Sacrorumque Melan, pafcua læta boum. TItem Cappadocia. Plin. l. 6. c. 4. Item Cilicia in confinio Pamphilie, Id. 1. 5. c. 27. Quem ex his Ovid. intelligat . 2. Metam. v. 247. Mygdoniufque Melas, &c. non fatis conftat nec multum fane refert. Mygdonia & in Thracia eft, & in Phrygia & in Mefopotamia. V. Geographos. Ceterum Græce has videtur effe commune fluviorum nomen. Hefychius Meλas, μedaros, Baeus, ἢ ποταμός. T Præterea Melas dicitur aliquando, qui plerumque Meles, Smyrnam Ioniæ præterfluens Arnob. 1, 4. pag. 143. extr. Mela fluminis filius. b. e. Homerus. V. Meles, etis.

Deni

que melas, anos, fpecies eft vitiliginis nigri coloris apud Celf. fub fin. l. 5. ubi modo Græce, modo Latine fcribit. V. Melania. MELÇULUM. V. Melliculum.

MELE. V. Melos.

I

MELEAGER, Meleagros, gri, m. Meexypos, Oenei Calydonia regis filius ex Althea conjuge, quo recenter nato, vifa fibi est mater tres Parcas igni affidentes videre, manuque ftipitem tenentes æqualem puero cum ftipite vitam affignare. Recedentibus itaque Parcis, Althea exftinctum ftipitem diligentiffime affervavit. Adulto deinde Meleagro, cum fpreta ab Oenco Diana immenfæ magnitudinis aprum immififfet, qui omnem regionem late vaftabat, Meleager collecta robuftiffimorum juvenum manu, aprum interfecit, caputque ejus Atalanta Iafii Argivorum regis filiæ, quæ prima aprum vulneraverat, velut partem fpolii dedit. Quod cum avunculi fui Pleufippus, & Toxeus vi puellæ auferre conarentur utrumque occidit. Nuntiata itaque fratrum morte, Althea doloris impatientia in furorem verfa, fatalem illum ftipitem in ignem conjecit, quo, exufto, Meleager etiam, exuftis intus inteftinis omnibus, confumptus eft. Ex Atalanta genuit Parthenopoeum. Ovid. 8. Metam. v. 299. & fequentib. Hygin. fab. 171. 172. 173. 174. 244. & Serv. ad n. 7. v. 306. Prima recti cafus pofitio eft apud Hygin. Apul. in fin. 1. 7. Metam. & Prifcian. l. 6. pag. 692. Putfch. dubiamque habet quantitatem penultimæ: fecunda apud Ovid. &c. MELEAGREUS, a, um, Meλeypuos, ad Meleagrum pertinens. Lucan. 1. 6. v. 365. Et Meleagream maculatus fanguine Neffi Euenos Calydona fecat. Rutil. I. 1. itiner. v. 626. Terribilifque cadit fulmine dentis aper, Quem Meleagrei vereantur adire lacerti. MELEAGRIDES, um, f. Meλexyeides, in fabulis funt forores Meleagri, quæ cum ejus mortem mifere defferent in aves fui nominis -converfæ funt, ut eft apud Hygin. fab. 174. & Ovid. 8. Metam. v. 532. & fequentib. Porro hæ aves funt ex gallinaceo genere. De his Varro 1. 3. R. R. c. 9. a med. Galline Africanæ funt grandes, variæ, gibbere, quas merexyeidas Græci. Ha noviffime in triclinium ganearium introierunt e culina, propter faftidium hominum. Veneunt propter penuriam magno. Plin. l. 10. c. 26. Simili modo pugnant Meleagrides in Boeotia. Africa hoc eft gallinarum genus, gibberum, variis fparfum plumis: quæ noviffimæ funt peregrinarum avium in menfas receptæ, propter ingratum virus. Verum Meleagri tumulus nobiles cas fecit. Ex his Varron. & Plin. verbis colligimus, Meleagrides, & Africanas gallinas idem effe & Meleagrides dictas, quod ad Meleagri tumulum pugnare vifæ fint. Idem facere aves quafdam Ilium ex Ethiopia quotannis advolantes, & ad Mennonis fepulcrum confligentes, ob id Mennonidas dictas narrat Plin. ibid. Verum Colum, cas ab Africanis diftinguit lib. 8. c. 2. Africana eft, quam plerique Numidicam dicunt, Meleagridi fimilis, nifi quod rutilam galeam, & criftam capite gerit: quæ utraque funt in Meleagride cærulea. Propterea Scalig. ita diftinguit verba Varron. Gallina Africana funt grandes, varie gibberæ: quas meλexyeidas Graci hæ noviffimæ in triclinium &c. Sed quænam tandem fint meleagrides magna eft inter Eruditos opinionum varietas. Certe negandum videtur, eafdem effe cum gallinis Indicis, quæ ad nos ex occidentali India, feu America primum allata, veteribus prorfus incognitæ fuerunt.

.

MELEAGRIUS, a, um, Maλsdyeos, ad Meleagrum pertinens,' Meleagreus, extrita priore vocali diphthongi. Stat. 4. Theb. v. 103. Fletaque cognatis avibus Meleagria Pleuron. Pleuron, onis, Etoliæ oppidum eft, in qua & Calydon. Plin. l. 4. c. 2. Stat. 8. Theb. v. 484. MĚLES, êtis, m. Msλns, nos, fluvius Ioniæ Smyrnam alluens: ad cujus ripas Homerus natus effe fertur. Unde & filium ejus fuiffe quidam fabulati funt. V. Melas. Plin. 1.5.6. 29. ad fin. Smyrna amne Melete gaudens non procul orto. Stat. de Lucano 1. 2. filv. ult. v. 33. Attollat refluos in aftra fontes Grajo nobilior Melete Bætis. lib. 3. filv. 3. v..60. Smyrna tibi gentile folum, potufque verendo Fonte Meles.

MÉLES, Melis, lis, f. animal quadrupes ex agreftium felium genere. Varr. l. 3. R. R. c. 12. Septa e maceriis ita effe oportere in leporario, ut tectorio tata fint, ne feles, aut meles, aliave qua beftia introire poffit. Plin. l. 8. c. 38. Alia folertia in metu melibus fufflatæ cutis diftentu i&tus hominum, & morfus canum arcent. Grat. in Cyneg. v. 340. canaque e mele galeri.verf. 402. lucifuge criftas inducere melis. Seren. Sammon. c. 48. v. 896. Nec fpernendus adeps, dederit quem beftia melis. Al. leg. meles. Credunt multi, effe feram illam , quam nos taflo vocamus, fomniculofam, fub terra degentem, ut vulpes, vineifque inimicam, dentibus pugnaciffimam, horrido pilo, & invicto pluviis. Scribitur & males, aut melis.

MELESIGENES, æ, m. Meλnysvs, apud Græcos eft cognomen Homeri a Melete fluvio. V. Meles, etis.

MELETÆUS, a, um, Homericus: a Melete fluvio. V. Meles, etis. Tibull. I. 4. carm. I. v. 200. Poffe Meletæas nec mallem vincere chartas.

MELETE, es, f. Maλéz, nomen unius ex quatuor Mufis, Jovis fe cundi filiis, quas enumerat,, Cic. 3. de nat. Deor. c. 21, Græce curam, medicationemve fignificat: a une, curæ eft. MELIBEA, a, f. MexBou, oppidum Theffalia maritimum, feu potius Magnefiæ 2. qu eft Theffalia contermina, ad Offe montis radices, patria Philoctete, ubi optime purpura fiebant. Plin, 1, 4. 1. c. 9. Liv. I. 44. c. 13. Pompon. Mela 1. 2. c, 3. g. ¶ Adjective Virg. 5. En. v. 250. chlamys, quam plurima, circum Purpura mæandro duplici Melibea cucurrit. Lucret. 1. 2. v. 499. barbarica veftes, Melibeaque fulgens Purpura, Theffalico concharum tincta colore. Feftus docet Melibeam purpuram dictam effe a nomine infulæ, in qua tingitur. Verum Meliboa non eft infula, neque unquam Theffalicæ, aut Meliboeenfis purpura quifquam alius meminit. Quare Virgil. & Lucret. videntur fignificaffe Tyriam purpuram: & Theffalicam ideo appellaffe, & Melibeam, quia in Phoeniciam ubi Tyrus eft, aliquando Theffali & Macedones migrarunt, & multa ibi loca nominibus Theffalicis aut Macedonicis appellarunt: in his infulam quandam in oftiis Orontis fluvii (qui in Syria eft, cujus pars eft Phoenicia) Melibeam. Ita Creech in Lucret. MELIBEENSIS, fe, ad Melibeam pertinens. Serv. ad n. 5. v. 251. MELICE GALLINE grandiores ceteris ex Media primum allata funt: & fic dicta etiam, quæ ex iis generate funt, littera pro d fubftituta. Varr. 1. 3. R. R. c. 9. ad fin. Colum. 1. 8. c. 2. & Fe ftur. Sic Plin. l. 10. c. 21. Melici galli. Porro exempla non defunt 1 prod pofitæ. Sic enim Ulyffes ex O'dood's, lacryma a dexpu, delicare pro dedicare, caffilam pro caffidam, impelimenta pro impedimenta apud eund. Feft. Tamen Colun. loc. cit. imperiti vulgi effe ait, Melice pro Medice dicere. Itaque ibid. paulo poft. Medici generis gallinas dixit.

3

ཕ་་་། ྃ་།

MELICERIS idis f. MENxnes, favus ut Celfus interpretatur: a uśλ, mel, & napos, cera. Sunt melicerides abfceffus, & tubercula in cute, in quibus eft pus craffum, & flavum inftar mellis, Plin. 1. 21. c. 20. in fin. Melilotos contra meliceridas efficax. Habet & Celfus l. 5. c. 18. fect. 18. & lib. 7. c. 6. fed Græce. T In fing. num. Veget. 1. 2. de re Veterin. c. 30. Meliceris eft tuber in quo caro infpiffata, quomodo in verrucis, invenitur. MELICERTA, & Melicertes, æ, m. MeNinepts, Inus, & Athamantis Thebanorum regis filius, cum quo mater, cum virum videret furere, in mare fe præcipitavit, amboque deorum miferatione in numina marina funt commutati, Ino quidem in Leucotheam, quam & Matutam matrem vocant, Melicerta vero in Palæmonem, quem Latini Portunum dicunt. Ovid. 4. Metam. v. 521. Teque ferens parvum nudis, Melicerta, lacertis. Perf. fat. 5. v. 103. exclamet Melicerta, periffe Frontem de rebus. Adde Virg. 1. Georg. v. 437. & Ovid. 6. Faft. v. 485. & fequentib. Ex locis Perf. & Virg. citatis apparet, fuiffe deum præfidem portuum, & navigantium. V. Portunus. MELICHLOROS, i, MELICHLOROS, i, m, uenixλwpos, gemma duplicem in fe colorem habens, parte melleum, & parte flavum feu luteum: a ur, mel, & xapes, flavus, Plin. l. 37. t. II. a med. MELICHROS, otos, m. EXPws, os, gemma eft mellei coloris: a in, mel, & xpix, color. Plin. l. 37. c. 11. med. Colos appellavit chryfolithum aureus, chryfoprafum herbaceus, melleus melichrota.

~

1

MELICHRUS, Expoos, us, mellis colorem habens: a ud, mel & xpo, color. Lucret. 1. 4. v. 1153. Nigra melichrus eft: immunda & foetida acofmos. Rectius autem Græce fcribitur. MELICHRYSOS, i, m. peλixpuros, gemma, quæ ex India mittitur quafi per aurum fyncero melle translucente. Plin. l. 37. c. 9. MELICRĂTUM, i, n. inperov, aqua mulfa recens, & vel cruda vel decocta: a dar, mel, & xepup, mifceo. Veget. de re Vete rin. l. 3. c. 15. fub fin.

MELICUS, a, um, musicale, meaixos, ad cantum, & carmen pertimens: a Meλos, cantus, & carmen. Lucrer. l. 5. v. 335. modo organici melicos peperere fonores. b. e. citharadi, tibicines, fidicines, qui ad carmina tibia vel fidium fonos adhibent. Sic lib. 2. v. 412. Ac mufæa mele , per chordas organici qua Mobilibus digitis expergefacta figurant. T Speciatim eft lyricus, Tirico: quia lyrici poetæ ad lyræ fonum carmina fua canebant. Cic. de opt. gen. Orat. c.1. Poematis Tragici, Comici, Epici, Melici etiam, ac Dithyrambici fuum eft genus diverfum a reliquis. Plin. l. 7. c. 24.

56. Simonides melicus. b. e. qui fcripfit egregium melos, ut ait Phedr. 1. 4. fab. 21. Erat autem natus in Ceo infula. Videtur melicos a lyricis diftinguere Aufonius ubi ait Edyll. 4. v. 53. foccos, aulaaque regum, Et melicos, lyricofque modos præfando novabis

Melicum gallinarum genus laudant Colum. 1. 8. c. 2. & Plin. l. 10. c. 21, ita appellatum ab imperito vulgo, ut ait ibid. Colum. quia revera Medicum dicendum eft, ut eft apud Varron. 1. 3. R. R. c. 9. ubi fub fin. hæc habet: His (gallinis) quas Melicas appellant falfo: quod antiqui ut Therin, Thelim dicebant, fic Medicam, Melicam. Ha primo dicebantur, quia ex Media propter magnitudinem erant allatæ: quæque ex his generate poftea, propter fimilitudinem. Hæc Varro. Melicus autem hac ratione primam producet ¶ Varr. in Satyr. Menip. que infcribitur Eft modus matulæ περὶ Ins, apud Non. cap. 15. n. 14. 16. 20. Dolia atque apothe cas tricliniares, melicas, Calenas, obbas, & Cumanos calices.. Al. leg. melicas Calenas fine commate interpofito. Melicæ, vel melica Calene funt genus vafis vinarii vel poculi, fortaffe in quo dulces potiones bibuntur v. gr. mulfum: aus, mel. Al. intelligunt apothecas Calenas, in quibus Calenum vinum fervabatur. MELILOTOS, i, f. meliloto, fertula campana, μελίλωτος, herba croco fimilis, quafi dulcis, & mellea lotos. Dicitur etiam fertula Campana, quod coronamentis adhiberi foleat, & in Campania frequen

quentiffima fit. Plin. l. 21. c. 11. Melilotos ubique nafcitur: landatiffima tamen in Attica: ubicumque vero recens, nec candicans, & croco quam fimillima: quamquam in Italia odoratior candida Id. . 21. c. 7. Aliqua arida diutius odorem continent ut melilotos. Ovid. 4. Faft. v. 440. Pars thymia, pars cafiam, pars melilo

ton amant.

MELIMELA, orum, n. pomi nani, μerian, poma muftea, five dulcia, quafi mellca mala: a uiri, mel, & uxor, malum. Varr. R. R. 1. 1. c. 59. Quæ antea muftea vocabant, nunc melimela appellant Plin. 1. 15. 6. 14. Muftea a celeritate mitefcendi quæ nunc melimela dicuntur a fapore melleo. Martial. I. 7. epigr. 24. Infanti melimela dato, fatuafque marifcas. Meminit horum & Colum. 1. 5. c. 10. ad fin. & lib. 12. c. 45. varia malorum genera enumerans. Ludit apte in nomine Martial. . 13. epigr. 24. Si tibi Cecropio faturata cydonia melle Ponentur; dicas hæc melimela licet.

MELINA, æ, f. facchetto, o borfa di pelle, undir, crumena, facculus, mantica fcortea: a who, ovis, quia ex ovina pelle præcipue fiebat. Plaut. Epid. 1. 1. 20. Nifi fi in vidulo aut fi in melina attulifti. ¶ Item mělina, potio ex melle: a ux. Plaut. Pfeud. 2. 4. 51. Murrhinam, paffum, defrutum, melinam promere. Eft qui fcribit mellinam. Porro utraque vox adjectiva eft. MELINUM, i, n. aov, oleum ex floribus mali cotonei: a ññov, malum. Plin. l. 23. c. 6. Item unguentum ex ipfis malis cotoneis, admixto omphacio, cyprino, fefamino, balfamo, junco cafia, abrotano. Id. 1. 13. c. I. Item fpecies coloris nativi candidi, a Melo infula (Mxo; una ex Sporadibus, ubi præftantiffimum effoditur. In Samo quoque nafcitur, fed eo non utuntur pictores propter nimiam pinguedinem. Id. 1. 35. c. 6. 7. Adde Vitruv. lib.& cap. 7. Paul. Dig. lib. 32. leg. 76. a med. & Celf. I. 2. c. 33. nifi malis hunc de unguento, aut oleo loqui Inter pigmienta mulierum recenfet Plaut. Moftell. 1. 3. 106. Non iftanc atatem oportet pigmentum ullum attingere ceruffam neque neque melinum , neque ullam aliam offuciam. ¶ Eft etiam color flavus, vel luteus, qualis eft in malis cotoneis maturis. Plaut. Epid. 2. 2. 49. Cumatile, aut plumatile, cerínum, aut melinum. h. e. veftis eo colore tineta. Porro allata hactenus adjectiva funt omnia. Hinc melinum vinum apud Varron. ut refert Gell. c. ult. l. 13. & melinum alumen memorat Scribon. Larg. compof. 226. h. e. ab infula Melo. V. Alumen.

aut

MELINUS a, um . V. in duabus vocib. præcedentib. MELYOR, lius, oris, migliore, meglio, xpTTW, merer, præftantior aptior, potior, commodior: comparativum anom. a bonus. Cic. Parad. 1. fub fin. Quidquam bonum eft, quod non eum, qui poffidet, meliorem facit? Id. 14. Attic. epift. 17. extr. Puto, rem meliore loco effe debere. & epift. ult. fub fin. Si tu melius quippiam fperas. & epift. 15. Affentior tuis litteris, fperoque meliora. & epift. 20. Nemo fuit poeta, aut orator, qui quemquam meliorem, quam fe, arbitraretur. Plin. in Paneg. c. 44. Summa votorum erat, melior peffimo princeps. Horat. I. 1. ep. 1. v. 88. melius nil cælibe vita. Sil. 1. 2. v. 276. Et fperare juvat belli meliora. b. e. commoda, quæ profperum bellum fequuntur. Cef. 1. 3. B. Civ. c. 49. Melius tempus. Id. 1. 6. B. Gall. c. 11. med. Meliore conditione uti. Salluft. in Jug. c. 22. Silere, melius puto, quam parum dicere. Id. in orat. Macri Licin. ad pleb. Melius habent mercede delinquere, quam gratis recte facere. ftimano meglio. Plin. l. 9. ep. 39. Edes Cereris reficere in melius, & in majus. Phedr. in epil. 7. 2. fub fin. Nec quicquam poffunt, nifi meliores carpere. Plaut. Capt. 5. 1. 19. Ut mihi illum reddas fervum, qui mihi melior quam fibi femper fuit. Horat. apod. 16. v. 15. communiter, melior pars Malis carere quæritis laboribus. la maggior parte. Sic Virg. 9. En. v. 156. melior pars acta diei. Tacit. Ann. 12. c. 39. Legionum robore æquata pugna, dein nobis pro meliore fuit. fini in noftro vantaggio, andò meglio. Res, qua quis melior eft & præftat alteri, fere in ablativo ponitur. Salluft. in Jug. c. 13. 3. Plures Atherbalem fequuntur: fed illum alterum bello meliores. Horat. 1. 3. od. 1. v. 11. hic generofior Defcendat in campum petitor, Moribus hic meliorque fama. Id. I. 1. ep. 10. v. 34. Melior pugna. Id. 1. 3. od. 6. v. 16. miffilibus fagittis. Plin. l. 34. c. 8. a med. Boethus argento melior. più riefce in lavori d'argento. Virg. En. 9. v. 556. At pedibus longe melior Lycus. più veLoce. Et addita præpofit. Plin. l. 34. c. 8. circa med. Praxiteles Calamidis quadriga aurigam fuum impofuit, ne melior in equorum effigie, defeciffe in homine crederetur. T Aliquando in genitivo more Græcorum. Tacit. 3. Ann. c. 74. Ille robore exercitus impar, furandi melior. Sil. 1. 5. v. 333. Nec fati melior Mamercus. & lib. 7. v. 619. melior dextræ Torquatus. TCum infinito Valer. Flacc. I. 1. v. 424. Oraque Theffalico melior contundere freno. Perf. fat. 4. v. 16. Anticyras melior forbere meracas

Melior abfolute pro fortior, Salluft. in orat. Philippi contra Lepid. fub fin. Fortuna meliores fequitur. Juftin. 1. 9. c. 2. Neque vindi&ta Macedonum egere Scythas, quibus meliores forent. Horat. l. 1. od. 15. v. 28. Tydides melior patre. ། Tanto melior. V. Tanto. TeMelius eft, opportunius, utilius, commodius eft, præftat. Plaut. Moftell. 5. 1. 20. Nunc te videre melius eft, quid agas, Tranio. Cic. ad Brut. ep. ult. An id tibi conducere putaremus an commorari te melius effet. Id. Attic. 1. 14. ep. ult. Millies mori melius huic præfertim ætati. Ulpian. Dig. 1. 5. tit. 1. leg. 61. Melius eft dicere, id venire in judicium de quo, &c. Id. lib. 11. tit. 7. leg. 14. Melius eft legatarium non lucrari quam emptorem damno affici. Id. lib. 42. tit. 1. leg. 15. a med. Melius erit, fi fe non interponant.

mula, qua magiftratus utitur, cum non parenti iratus minitatur malum. Liv. 1. 3. c. 41. Non erit melius, nifi de quo confulimus vocem mififfe non referri debet ad mififfe, inquit Gronovius, quia fermo eft irati, & turbate loquentis.) cap. 48. Proinde quieffe erit melius. TUfurpari poteft & ab aliis, qui fuperiores aliqua re fint. Terent. Adelph. 2. 1. 26. Ante ædes non feciffe erit melius hic convicium. Nam fi moleftus pergis effe, jam intro arripiere, atque ibi ufque ad necem operiere loris. Plaut. Men. 5. 2. 51. Melius fanam eft, mulier, mentem fumere. Urbane Horat. 1. 2. fat. 1. v. 41. Qui me commorit (melius non tangere, clamo) Flebit. T Melior, & melius fit, eft ad eos pertinent, qui convalefcunt. Cic. 1. Tufcul. c. 35. Pompejo, cum graviter ægrotaret Neapoli, melius eft factum. migliord. Celf. I. 3. c. 20. de lethargico Neque enim vigilando melior fit, fed per fe, fi melior eft, vigilat. Id. . 3. c. 6. Scire quando æger febricitet, quando melior fit, quando deficiat. V. Meliufculus. Sic contra pejor, & peffimus fr apud eund. 1. 3. c. 5. Item univerfim ad eos, qui meliore ftatu, aut fortuna utuntur. Plaut. Moftell. 3.2.1. Melius anno hoc mihi non fuit domi. Id. Curcul. 4. 2. 40. Iftas minas decem, qui me procurem, dum melius fit mihi, des. Terent. Andr. 2. 5. 15. Vulgo dici folet, omnes fibi malle melius effe, quam alteri. Sic melius babere, Cic. Attic. I. 11. ep. 7. Ipfi fe hoc melius habent quam nos, quod, &c. ¶ Melius adverb. meglio. Cic. 14. Attic. ep. 15. Incipit res melius ire, quam putaram. Terent. Phorns. 4. 3. 35. Non potuit melius pervenirier eo, quo nos volumus. Horat. 7. 4. od. 5. v. 8. Et foles melius nitent. Petron. in Sat. c. 118. Quod longe melius Hiftorici faciunt. Plin. l. 17. c. 18. Talea melius vivet. Id. 1. 19. c. 8. circa med. Afparagus melius provenit Cic. apud Sueton. in Aug. c. 50. Quo melius emptum fciatis, tertia deducta eft. a più buon mercato. MELIORATIO, onis, f. miglioramento, Beriors ἐμπόνημα, refe &tio in melius. Imp. Juftin. lib. 4. Cod. tit. 66. leg. 2. lib. 2. tit. 19. leg. ult. MELIORATUS, a, um, migliorato, melior factus, ut Melioratum prædium, Impp. Diocl. & Maxim. lib. 5. Cod. tit. 71. leg. antepenult.

من

3. &

8

MELIORESCO, is, n. 3. divenir migliore, Bendoua, melior fio Colum. 1. 2. c. 10. ad fin. Atque glareofis, fabulofifque arvis meliorefcit. Al. rectius leg. melior exit.

MELIORO, as, a. 1. migliorare, Beλnów, meliorem reddo. Ulpian.
Dig. lib. 7. tit. 1. leg. 13. Siquidem permittitur ei meliorare pro-
prietatem.
MELIS. V. Meles.

MELIS, hafta, a ligno mali dicta. Ita Paul. apud Feft. fed corrigunt Eruditi ex Hefychio: melia, hafta: a μsiz, fraxinus illam autem notationem a ligno mali ridiculam effe, & cum Paulo miffam faciendam.

MELISPHYLLUM, li, n. melissa, mediopumov, herba, quam Virgil. 4. Georg. v. 63. & Pallad. I. 1. tit. 37. enumerant inter cas, quarum fapor atque odos apibus eft gratiffimus. Hanc apiaftrum vocat Varro C. 3. R. R. c. 16. ante med. ) tefte Serv. ad illud Virg. loc. cit. Trita melifphylla, & cerinthe ignobile gramen. A Plin. l. 20. c. 11. med. dicitur melissophyllon, a unico, apis, & púxon, folium, quafi herba apum: unde melifphyllum videtur per fyncopen ab eo ductum. Addit autem . 21. c. 9. venire etiam in coronamenta. Vocatur & citreago. Porro quod Id. l. 21. c. 12. & Colum. I. 9. c. 8. ad fin. feri ajunt propter apes apiaftrum, rofam, &c. melissophyllon, cerinthen, &c. per apiaftrum his locis intelligunt agrefte apium, quæ ab hac, de qua agimus, herba longe diverfa eft, & ipfa tamen apibus grata.

MELISSA, 2 f. More, Nympha , quæ mellificium prima invenit. Hinc data eft occafio fabulandi Meliffam in apem fuiffe converfam. Nam uλirca Græce apis eft. Col. 1. 9. c. 2. ex Hygino.

Item filia Meliffi regis Cretæ , quæ una cum forore Amalthea Jovem caprino lacte aluit. V. Meliffus. & Lactant. l. 1. c. 22. qui addit, eam a patre primam facerdotem Matri magnæ fuiffe conftitutam: unde adhuc ejufdem Matris antiftites, Melissas nuncupari. MELISSEUS. V. Meliffus.

La

MELISSOPHYLLON. V. Melifphyllum . MELISSUS, i, & Meliffeus, i, m. Mɛxesσòs, & Mod:ood's, Cretenfium rex antiquiffimus, qui primus diis facrificavit ac ritus novos, facrorumque pompas introduxit. Pater fuit Meliffe, & Amalthea , quæ Jovem puerum caprino lacte ac melle nutrierunt &tant. l. 1. c. 22. Item Grammaticus quidam Spoletinus, qui Mecanati muneri datus per eum ad Augufti amicitiam pervenit & ordinandis ejus bibliothecis præpofitus fuit. Scripfit fabulas Togatas, quas Trabeatas infcripfit, & Ineptiarum, feu jocorum libros. Sueton. de Grammaticis c. 21. Ovid. 1. & epift. ult. ex Pont. v. 30. Et tua cum focco Mufa, Meliffe, levi. MELITA, æ, vel Melite, es, f. Malta, Meitus, inf. maris Africi, inter Siciliam, & Africam. Cic. Verr. 6. c. 46. & Plin. l. 3. c. 8. fub fin. ¶ Melita item, Meleda, inf. maris Hadriatici, Dalmatiæ adjacens, inter oram illius, & Corcyram Melanam a qua Melitai catuli di&ti funt. Plin. in fin. l. 3. T Pænultima brevis eft. Ovid. 3. Faft. v. 567. Fertilis eft Melite fterili vicina Cofyræ Infula, quam Lybici verberat unda freti. Sil. l. 14. v. 250. telaque fuperba Lanigera Melite & litus pifcofa Melate. (Cic. quoque loc. cit. texendi artificio celebrem fuiffe, innuit. V. Melitenfis.) Produxit tamen Arator prope fin. 1. 2. in A&t. Apóft. Menfibus hibernis tribus in regione Melite Multiplicem dat Paulus opem. & fupra. Sicanio lateri remis vicina Melite.

:

catu

catuli, Plin. lib. 30. cap. 5. extr. & in fin. lib. 3. V. vocem præced. MELITENSIS, fe, adject. Melitæus, ex Melita infula maris Africi, ut Melitenfis veftis. Cic. 4. Verr. c. 72. Nam textrinæ operibus ea infula celebris fuit, eodem tefte Verr. 6. c. 46. & Sil. l. 14. v.250. Sic Melitenfis rofa, qua fartus erat pulvinus Verris, Verr. 7. c. 11. in pretio fuit vel ob pulcritudinem, ut Pæftana: vel fortaffe, quia temporius ceteris proveniebat, ut in calida regione. T Melitenfem mitram habet Varro apud Non. c. 14. n. 16. & Melitenfia abfolute de Melitenfi vefte, Lucret. l. 4. v. 1123. & Cic. 4. Verr. c. 74. MELITESĬUS, a, um, idem quod Melitenfis, ut Melitefia coralia Grat. in Cyneg. v. 404. Et vivum lapidem, & circa Melitefia ne&tunt Coralia. Al. leg. Melitenfia.

MELITIS, idis, f. units, gemma colore mali cydonii: a λor, μῆλον malum. Plin. l. 37. c. 11. ad fin. MELITITES, æ m. MEDITITAS LOG (V. Abrotonites ) genus potionis dulcis, ex melle, & mufto, ideft, ex congio mellis, & quinque congiis aufteri mufti, & cyatho falís una fervefactis. Plin. lib. 14. Item lapis cinericii coloris, qui attritus, vel cum liquore contufus, liquorem dulcem emittit, mellitumque, & cera mixtus eruptionibus, pituita, maculis corporis medetur: psNITTYS Nidos. Plin. l. 36. c. 19.

c. 9.

1

MELITTURGUS, i, m. Tepyès, mellarius, qui mellificium exercet: a MITT, apis, & pyov, opus. Varr. 1. 3. de R. R. c. 16. MELIUM, ii, millus, h. e. collare canum. Ita legunt plerique apud Varron. 1. 2. de R. R. c. 9. V. Millus.

MELIUS. V. Melior.

MELIUSCULE, alquanto meglio, aliquanto melius. Cie. Fam. 16. ep. 5. Volebam ad te Marionem remittere, quem, cum meliufcule tibi effet, ad me mitteres. b. e. cum convalefcere aliquantum cœpiffes. Plaut. Moftell. 4. 2. 51. Vide fis, ne meliufcule, quam fat fuerit, biberis. un poco più del bifogno. MELIUSCULUS, a, um, alquanto migliore, aliquanto melior: diminutivum a melius. Varr. apud Non. cap. 4. n. 425. Nunc de te meliufculam fpem habeo, qui, &c. Plaut. Capt. 5. 2. 6. Si eris verax, tua ex re facies: ex mala meliufculam. Id. Curcul. 4. 2. 3. Meliufculum eft monere. Colum. 1. 9. c. 3. Apes coloris meliufculi. Eft qui conjicit melleufculi. Senec. 1. 1. de Benef. c. 3. a med. Gratias effe ætate minores, quam Horas, fed meliufcula facie. T Meliufculus etiam dicitur, qui ex morbo aliquantulum convalefcit. Terent. Hec. 3. 2. 19. Salvan' Philumena eft? Pam. meliufcula eft. Celf. l. 3. c. 22. in fin. Qui meliufculus effe cœpit, adjicere debet exercitationes, fricationes, cibos.

MELIZOMUM, i, n. usilauor, condimentum quoddam ex mellis defpumati mixtura confectum, & reficiendis viatoribus aptum. Apic.

l. 1. c. 2.

MELLA, æ, f. Extracto e ceris melle, ipfa cera minute refolvitur & aqua fontana, vel cælefti maceratur: expreffa deinde aqua colatur, & decoquitur, donec ad defruti craffitudinem perveniat; & bene picatis lagenis conditur. Hæc mella appellatur, & adhibetur pro defruto in condituris olivarum. Colum. lib. 12. cap. 11. Adde MELLA, vel Mela, æ, m. fluvius Galliæ Cifalpinæ ex Brenno monte oriens, & prope Brixiam decurrens. Virg. 4. Georg. v. 278. MELLACEUM, i n. Nonius c. 17. n. 14. ita vocari nunc ait, quam Veteres fapam dixere.

cap. 47.

MELLARĬUM, ii, n. locus, in quo apes nutriuntur, alvearium, MeALTPODÃOV. Varr. 1. 3. c. 16. MEλTTS ita facere oportet, quos alii MeTpopex appellant, eandem rem quidam mellaria. T Item vas melli continendo. V. in Bona Dea.

MELLARIUS, rii, m. fubft. mεTyos, qui mellis opus exercet Varr. lib. 3. de R. R. cap. 16. Qua mellarii favum exprimere pof

fint.

MELLARIUS, a, um, ad mel pertinens. Plin. l. 21. c. 14. Vafa mellaria, aut favos lavari aqua præcipiunt.

MELLATIO, onis, f. shitweis, mellis vindemia, cum mel eximitur. Colum. l. 11. c. 2. circa med. Differenda eft in menfem Octobrem mellatio. Plin. l. 11. c. 15. Eftiva mellatio.

MELLĚUS, a, um di mele, exiTwdns, qui ex melle eft, vel mellis dulcedinem refert, ut Melleus fapor, apud Plin. l. 15. c. 14. Melleus color, apud eund. I. 11. c. 16. Mellea craffitudo, Id. I. 25. c. 9. fub fin. Mellex fardonyches, Id. l. 37. c. 6. a med. h. e. mellei coloris. Melleum cruftum, Aufon. in Ephem. parech. v. 12. T Tranflate eft dulcis, fuavis. Apul. 1. 6. Metam. Aves melleis modulis fuave refonantes. Id. in Florid. n. 4. ( al. lib. 1. ) Tibicen omnis voculæ melleus modulator. In fragm. Petron. pag. 668. Burm. Mellea purpureum depromunt ora ruborem. Aufon. epift. 19. fub fin. Acceffit tibi in artem poeticam mellea adulatio. initio ep. 17. Modo intelligo, quam mellea res fit oratio. & in gratiar, act. ad Gratian. c. 8. Melleum eloquium.

MELLICULUM, i, n. diminut. a mel, vox blandientis. Plaut. Caf. 4. 4. 14. Meum corculum. melliculum, verculum. Prifcian. 1. 3. pag. 610. Putfch. legit melculum. Rurfus Plaut. Curcul. 1. 1. 10. Egon' apicularum opera congeftum non feram, ex dulci oriundum melliculo dulci meo? TAdjective Id. Cafin. 4. 4. 19. Corpufculum melliculum! Al. leg. molliculum, al. mellitulum. MELLIFER ra, rum shiropopos, ferens mel. Ovid. Metam. 15. verf. 383. Melliferarum apium fine membris corpora nafci. Claudian. lib. 2. de rap. Prof. verf. 127. Mellifer ele&tis exercitus obftrepit herbis.

thymun. Colum. 1. 9. c. 13. ad fin. Apes magis mellificiis, quam fetibus ftudent.

MELLIFICO, as, a. 1. far il mele, uεRITUPYÓW, Boow, mel facio. In quodam epigr. Virg. apud Donat. in ejus vita. Sic vos non vobis mellificatis apes. Plin. l. 11. c. 18. Apum genera duo: aliarum, quæ in arboribus mellificant aliarum, quæ fub terra. MELLIFICUS, a, um, ad mel conficiendum pertinens. Colum. l. 9. cap. 13. in fin. Út mellifico evocatæ, apes ab opere &c. & cap. 8. Mellifici faltus. MELLIFLUENS, entis, qui mel fluit, fuavis, mellifluo. Auson. epift. 16. v. 14. Mellifluentem Neftora. MELLIFLUUS, a, um, mellifuo, mellifluens. Avien. in Perieg. verf. 468. Antra melliflua. Boeth. lib. 5. metr. 2. Homerus melliflui oris. MELLIGENUS, a, um, mercedes, qui eft ejufdem generis cum melle. Plin. l. 16. c. 7. de robore. Fert & aliam inutilem pilulam cum capillo, verno tamen tempore melligeni fucci.

MELLIGO, inis, f. Mwce, npwos, quod nondum mel eft, fed ad mellis naturam accedit, fuccus e lacrymis arborum, five florum quem apes devorant, poftea ad alvos regreffæ evomunt operaque componunt. Plin. l. 11. c. 6. Ceram ex floribus, melliginem e lacrymis arborum, quæ glutinum pariunt, falicis, ulmi, arundinis fucco, gummi, refina. T Translate ponitur pro quocumque fucco florefcentis fructus adhuc, atque immaturi. Plin. l. 12. cap. 27. In prima lanugine demittitur uva, ejufque melligo. Harduin. hæc paulo aliter explicat. MELLILLA, læ, f. diminut. a mellinia. Adhibetur in blanditiis Plaut. Cafin. a. 1. verf. 47. Mea vita mea mellilla, mea feftivi vitas. mia dolcezza .,

MELLINIA, æ, f. potio ex melle: & translate res jucunda, & dulcis. Plaut. Trucul. 4. 1. 6. Hoc nimio magnæ melliniæ eft mihi Al. leg. melline. V. Melina. MELLITULUS, a, um, diminut. a mellitus, dulciculus. Apul. l. 3. Metam. Mea mellitula. MELLITUS, a, um, melato, psrituds, melleus, aut melle conditus. Varr. 1. 3. R. R. c. 16. a med. Melliti favi. Id. apud Gell. l. 13. c. 11. Mellita bellaria. Horat. 1. 1. ep. 10. v. II. Pane egeo, jam mellitis potiore placentis. Apul. l. 10. Metam. Mellita edulia. Plin. 1.36. c. 19. Succus dulcis, & mellitus. IT Translate eft fuavis > jucundus, dulcis, foave, dolce. Cic. Attic. l. 1. ep. 18. Ut tantum requietis habeam, quantum cum uxore & filiola, & mellito Cicerone confumitur. Catull. carm. 47. ad Juvent. Melliti oculi.&o carm. 3. Mellitus paffer. Petron. in Satyr. c. 1. in fin. Melliti verborum globuli. Apul. I. 5. Metam. Mellita cantus dulcedo. & lib. 2. Mellitiffimum fuavium. Id. 1. 5. Mi mellite, mi marite. MELLO, as, mel facio, vel colligo. Legitur a quibufdam apud Pallad. in Jun. tit. 7. fed incerta admodum ea lectio eft. MELLONA, Mellonia f. dea apum præfes, & mellis. Primum eft apud Auguft. c. ult. l. 4. de civ. Dei: alterum apud Ara nob. I. 4. pag. 131. MELLOPROXIMI ab Impp. Honor. & Theod. lib. 12. Cod. tit. 19. leg. 5. dicuntur, qui infequenti anno futuri funt proximi fcriniorum Eft autem vox hybrida ex Græco μm, futurus fum, & Latino proximus. MELLOSUS a, um, melleus. Cal. Aurelian. Acut. 1. 2. c. 29. Mellofa dulcedo.

MĚLO, onis, nomen eft Nili fluvii teftibus Fefto, & Serv. ad 4. Georg. v. 291. ad 1. Æn. v. 745. & ad lib. 4. v. 246. Ait Serv. effe vocem Latinam, ut Nilus Græcam, eaque ufum Ennium. Putat Feftus in Alumento fic dictum effe a veteribus Romanis > neo dum affuetis Græcæ linguæ, ut Alumento ( al. Laumento) pro Laomedonte, Catamitus pro Ganymede. V. Catamitus. Ducunt Eruditi a usas, avos, niger, quia ob profunditatem nigro colore eft, & quia viridem Egyptum nigra fecundat arena ut ait Virg. cit. 4. Georg. V. Melas. Aufon. epift. 4. v. 75. Melonis albam filiam. h.c. papyrum, quæ circa Nilum plurima.

MELO, onis, m. genus cucumeris, rotunda, & mali cotonei figura = a uño, malum. Pallad. in Mart. tit. 9. ante med. Nunc melones ferendi rarius diftent inter fe femina pedibus duobus, &c. Semina mulfo & lacte per triduum maceranda funt: hinc fuaves efficientur : odorati autem, fi eorum femina multis diebus inter rofæ folia ficca mergantur. Capitolin. in Albino, c. 11. Nam & quingentas ficus paffarias jejunum comediffe, & centum perfica Campana, & melones Hoftienfes decem, &c. Vopifc. in Carino, c. 17. Vini plurimum effudit inter poma & melones natavit. Trebell. Poll. in Gallien. c. 15. Uvas triennio fervavit : hieme fumma melones exhibuit. Adde Arnob. 1. 2. pag. 85. Ex his apparet, melones in deliciis fuiffe. An vero fint, quos Florentini vocant poponi, nos Patavini meloni, negat Cafaubon. ad cit. loc. Capitolini: ignotos enim hos toti antiquitati fuiffe. Alii contra fentiunt, inter quos Salmaf. ad Solin. pag. 958. Videntur autem iidem effe cum melopeponibus de quibus

MELODES, is, m. μs, qui dulcia carmina cantat. Sidon. I. 9. ep. 15. in carm. ad fin. Proculus melodes infonare pulfibus. Al. leg. melodis, ut fit adject.

MELODIA, æ, f. melodia, peλdia, concentus, melos. Martian. Capell. l. 9. pag. 306.

MELODINA, neutr. plur. melodiæ, concentus. Varr. apud Non. c. I. n. 247. Si quis melodinis fit ros upes, Præfepibus fe retineat forenfibus. Al. aliter leg. MELODUS, a, um, fuaviter fonans, vel canens, ueλędós. Aufonii eft de Profeffor. carin. 15. verf. 8. & Prudentii 9. cathemer, v. 2.