Зображення сторінки
PDF
ePub

gnitio ejus rei Sergio permiffa. T Permiffum, res permiffa permiffio. Horat. 1. 2. ep. 1. v. 45. utor permiffo. Infcript. apud Gruter. pag. 8o. n. 13. Ex permiffo Eliorum V. S. L. M. Vide Permiffus, us. TImmiffus, incitatus. Grat. in Cyneg. v. 227. fpatiis permiffa Lechais Theffalium quadriga decus, quam gloria patrum Excitat, & primæ fpes ambitiofa corona. Val. Flacc. 1. 1. v. 574. fævo permiffa profundo carbafa, Poffis hæc & alio modo intelligere, ut permiffa quadriga fit lafciata andare, & permiffa navis fit data in balia del mar crudele.. Permiffus appellatur aries, qui annis compluribus tonfus non eft. Paul. ex Fefto. PERMITIS, e, valde mitis. Colum. I. 12. c. 41. Sorba non permitia, divifa exemptis feminibus. non ben mature. PERMITTO, is, if, iffum, a. 3. fpedire, mandare, dendur, idem quod mitto. Colum. . 7. c. 8. a med. Hoc genus cafei poteft etiam trans maria permitti. Senec. l. 2. de clement. c. 6. Sapiens etiam ad calamitofos bonitatem fuam permittet. eftenderà, farà arrivare. Item admitto. Colum. 1. 6. c. 24. Menfe Julio feminæ maribus plerunque permittenda. Nemefan. Ecl. 1. v. 7. viridique greges permittere campo, Et ros, & primi fuadet clementia folis. T Item prorfus mitto, immitto, impello, incita. Liv. 1. 3. c. 61, & lib.9. . 22. Concitant equos, permittuntque in hoftem. Sifenn. apud Non. f. 2. n. 710. Equum concitatum princeps ad hoftium permittit aciem. caccia, fpinge & Hirt, l. 8. B. Gall. t. 48. Incautius fe in hoftem permittere. fcagliarfi addoffo. & Sifenn. loc. cit. Multi præmiffis armis, ex fummo fe permitterent. fi precipitaffero. Item T jacia, conjicio, gettare, lanciare, fcagliare. Lucret, . 4. v. 688. Hic odor ipfe igitur, nares quicunque laceffit, Eft alio ut poffit permitti longius alter. Ovid. Met, 12. v. 282. faxum permittit in hoftem. Sil. 1. 3. v. 534. quacumque datur permittere vifus. Hire, l. 8. B. Gall. c. 9. Longius tela permittere. Ovid. 14. Met. v. 182. Immanem fcopulum medias permifit in undas. T Translate Gell. 1. 6. c. 16. Quifpiam tumultuariis & modicis lingua exercitationibus ad famam fe facundiæ permiferat. fi era efpofto. ¶ Sæpe eft finere, concedere poteftatem facere, permettere, dar licenza. Cic. Fam. 13. ep. 71. Neque hoc tempore difceffiffet a me, nifi ego ei permififfem. Id. 3. de nat. Deor. c. 1. ad fin. Tibi permitto, refpondere ne mihi malis, an univerfam audire orationem meam 1. 2. de Orat. c. ult. Quis Antonio permifit, ut partes faceret? Id. Verr. 7. c. 9. Ipfis judicibus conjecturam facere permittam Liv. l. 35. c. 20. Confuli permiffum, ut duas legiones fcriberet. Id. I. 24. c. 14. & lib. 33. c. 45. De eo permiffum ipfi erat, faceret quod e republica duceret effe. Nep. in Con, c. 4. Ei permifit, quem vellet, eligere ad difpenfandam pecuniam. Plin. 1. 4. c. 14. Si conjectare permittitur. Cef. lib. 1. B. Civ. cap. 50. Conatus eft Cæfar reficere pontes fed nec magnitudo fluminis permittebat, &c, Liv. l. 34. 6. 31. ibi permiffo, ut feu dicere prius, feu audire mallet, ita cœpit Tyrannus. Lucan, I. 7. v. 731. permittere aliquem vitæ. lafciarlo vivere. TPaffive Senec, l. 4. de benef. c. 12. Latronibus circumventum defendo ut tuto tranfire permittatur Id. 1. 1. de Ira, c. 7. in fin. Animus, fi in iram fe projecit. non permittitur reprimere impetum. In vet. Tab. en, apud Mazoch, pag. 465. n. 85. Qui permiffus eft, fuit, uti leges municipibus daret. ¶ Item concedere, dare, condonare. Cic. pro Sull. c. 16. Permitto aliquid iracundiæ tuæ, do adolefcentiæ, cedo amicitia, tribuo parenti. Id. pro Sext. c. 33. extr. Inimicitias cum aliquo fufceptas patribus confcriptis, & temporibus reipublicæ permittere. Virg. 4. n. v. 640. rogum permittere flammæ. dar alle fianime.

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

[ocr errors]

ld.

Item committe

deferre, arbitrio alicujus tradere. Cic. 2, ad Q. Fr. ep. 9. Totum ei negotium permifi, meque in ejus poteftate dixi fore. Id. Agrar. 2. c. 13. Permittere alicui poteftatem infinitam innumerabilis pecuniæ. Id. pro Font. c. 14. Committere aliquem fidei judicum, permittere poteftati. Id. pro Dom. cap. 21. a med. Permittere alicui omnia, lafciarlo far quel che vuole. & Caf. lib. 1. B. Civ. cap. 36. Summam belli adminiftrandi alicui permittere. Salluft. in Jug. c. 110. extr. Agendarum rerum & quocumque modo belli componendi licentiam alicui permittere. dar la plenipotenza. ¶ Permittere fibi, fibi poteftatem arrogare. Quintil. l. 1. c. 4. Grammatici libros, qui falfa viderentur infcripti, tanquam fubdititios, fubmovere familia, permiferunt fibi. T Permittere babenas equo apud Senec. in Hippol. v. 1006. & Tibull. carm. 1. l. 4. v. 92. allentar le briglie. & permittere vela ventis apud Quintil. in epift. ad Thryphon, dar le vele a venti. Sic claffem ventis permittere, apud Plin. in Paneg. c. 35. T Permittere fe dicuntur, qui fe dedunt. Caf. 1. z. B. Gall. c. 3. Legatos ad eum miferunt, qui dicerent, fe fuaque omnia in fidem atque poteftatem populi R. permittere. & cap. 31. Se fuaque omnia eorum poteftati permittere dixerunt. Liv. 1. 36. c. 28. Etolos fe fuaque omnia fidei populi R. permittere. & cap. 35. Ut mittere legatos Romam poffitis, per quos Senatui de vobis permittatis. Id. 7. 8. c. 20. Ipfi fe in deditionem confulis caduceum præferentes permiferunt. Vellej. l. 2. c. 37. Se regnumque ditioni ejus permifit. Liv. 1. 31. c. 17. Quibus cum Philippus nihil pacati nifi omnia permittentibus, refpondiffet, &c. fe non fi arrendevano a difcrezione.

PERMIXTE, & Permifte, mescolatamente, permifcendo. Cic. in Para tit, 6. 7. Permixte aliquid dicere. Id. 1. de Invent. cap. 22. fub fin. Si genera ipfa rerum ponuntur, neque permixto cum partibus im

[merged small][ocr errors][merged small]

miftionis reliquias fundens æquabat. Aurel. Vit. de Cæfarib. c. 41. circa med. Cujus gratia reipublicæ permixtionem fore, oftentorum mira prodidere. b. e. confufionem, turbas, difcordias. Pallad. in Octobr. tit. 20. Decoques, donec tota permixtio pinguedinem puri mellis imitetur.

PERMIXTUS, & Permiftus, a , un, mescolato, valde mixtus, confufus, admixtus. Cic. in Orat. cap. 57. ad fin. Omnes in oratione effe quafi permixtos & confufos pedes. & cap. 56. Intervallorum longorum & brevium varietate implicata atque permixta oratio. & cap. 57. fub fin. Oratio permixta & temperata numeris. Id. pro Planc. c. 38. Fructus magna acerbitate permixtos tuli. Gef. 1. 7. B. Gall. c. 62. Sic cum fuis fugientibus permixti, ab equitatu funt interfe&i. Plin. l. 36. c. 19. ad fin. Gagates lapis cera permixtus ftrumis medetur. Id. 1. 12. c. 19. Ethiopia Troglodytis connubio permixta. imparentata & Lucret. 1. 3. v. 644. & lib. 5. v. 1312. Permixta cædes. b. e. promifcua.

,

PERMODESTUS, a, um, admodum modeftus. Cic. Catil. 2. c. 6. Homo enim videlicet timidus, & permodeftus vocem confulis ferre non potuit. Adde ad Attic. I. 4. ep. 8. Sic Tacit. 1. Annal. c. 7. Verba edicti fuere pauca, & fenfu permodefto, affai moderato. PERMODICE, valde modice valde parum. Colum. 1. 5. c. 11. Medium truncum acuto fcalpello permodice findito. PERMODICUS, a, um, Toλuapos, valde modicus. Sueton. in Aug. c. 6. Locus permodicus & cellæ penuariæ inftar. Id. in Tiber. c. 47. Permodica res familiaris. Ulpian. Dig. lib. 11. tit. 7. leg. 20. ad fin. Si dos, quia permodica fuit, in funus non fufficit. PERMESTUS, a, um, valde moeftus. Dictys Cretenf. de B. Trojan. 1. 1. c. ult. Eum interitu filiæ permæftum confolati. Paulin. Petricor. l. 5. de vita S. Martini, v. 711, Nam cum Trevirica permaftus ab urbe rediret. PERMOLESTE, valde molefte. Cic. 6. Verr. c. 58. in fin. Archimedem cum audiffet interfectum, permolefte tulit. n' ebbe gran difpia cere. Adde Attic. I. 15. ep. 17.

[ocr errors]

PERMOLESTUS, a, um vehementer moleftus, Cic. Attic. l. 1. ep. 18. Atque hi non funt permolefti. PERMOLLIS, le, valde mollis. Quintil. I. 9. c. 4. circa med. Quod etiam in carminibus eft permolle. PERMOLO, is, a. 3. valde molo. Translate alienas permolere uxores dixit Horat. I. 1. fat. 2. v. 34. h. e. fubagitare violare. T Proprie Seren, Samnion. c. 19. v. 334. Allia parva novem, piperis tot permole grana. PERMONSTRANS, antis, monftrans, commonftrans. Ammian. l. 18. c. 6. ( al. 13.) Erupiffe hoftium manus, permonftrantes. PERMOTIO, onis, f. xarxivors, Tappanos παρόρμησις commotio motus , perturbatio. Cic. 2. de Divin. cap. 3. Mentis permotione magis, quam natura hæc fentimus. T Speciatim dicitur de perturba tionibus animi, quas vulgo paffiones vocamus. Cic. 4. Acad. c. 44. Atque illi quidem etiam utiliter a natura dicebant permotiones iftas animis noftris datas.

[graphic]

renam.

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

PERMOTUS, a, um, moffo, agitato, commoffo, valde motus, commotus. Lucret. l. 6. v. 726. Cum mare permotum ventis ruit intus a Sæpe refertur ad animum. Cef. l. 1. B. Gall. c. 3. His rebus addu&ti, atque auctoritate Oringetorigis permoti. Cic. Attic. l. 10. ep. 4. circa med. Hæc five iracundia five dolore, five metu permotus, gravius fcripfi, quam, ut, &c. Sallust. in Catil. c. 34. Plebes aut dominandi ftudio permota aut fuperbia magiftratuum. Petron. in Satyr. c. 101. mifericordia. Stat. 12. Theb. v. 589. lacrymis. Tacit. 1. Ann. c. 61. ad miferationem exercitus. & lib. 1. Hiftor. c. 64. animus in gaudium, aut formidinem. T Permotus mente, turbatus, dejectus, infanus. Cic. 1. de Divin. c. 57. Quod maxime contingit aut dormientibus, aut mente permotis. PERMOVEO, es, ovi, otum, a. 2. muovere commovere, fmuovere, diane, valde, aut diligenter moveo. Colum. 1. 2. c. 12. Plana farritione terram permovere Pallad. in Octobr. tit. 14. Refinæ uncias, tres dolia immergunt, & permovent. T Sæpe refertur ad animum , pro commovere Salluft. in Catil. cap. 50. Quem res tanta atque tam atrox non permovit, eum oratio accendet? Cef. l. 3. B. Civ. c. 9. Cum neque pollicitationibus, neque denuntiatione pericu li permovere poffet, oppidum oppugnare ftatuit. Id. l. 7. B. Gall. c. 40. Adhortatus milites, ne neceffario tempore itineris labore permoveantur. ffgomentino. & cap. 53. Confirmatis militibus, ne ob hanc caufam animo permoverentur. Cic. 5. Verr. c. 62. Si quem aratorum fuga, calamitates, exfilia, fufpendia denique non permovent. non muovono a compaffione, o a fdegno. & in Orat. c. 38. Miferatio ne mens judicum permovenda eft. Id. 2. de Orat. c. 45. a med. In commovendis judicibus, iis ipfis fenfibus, ad quos illos adducere volo , permoveor. Tacit. 1. Ann. c. 21. Nihil reliqui faciunt, quo minus invidiam, mifericordiam, metum, & iras permoverent. Claudian. de VI. Conful. Honor. v. 368. Nec duras tantis precibus permovimus aures? Tacit. 4. Ann. c. 57. Caufam abfceffus ( Tiberii) ad Sejani artes retuli: quia tamen &c. plerumque permoveor, num ad ipfum referri verius fit.

[ocr errors]

PERMULCEO, es, ulfi, fum, & &tum, a. 2. palpeggiare, careggiare, Harada, leniter contrecto, & deftringo, demulceo. Pacuv. apud Gell. 1. 2. c. 26. Cedo tamen pedem lymphis flavis, flavum ut pulverem manibus iifdem, quibus Ulyffi fæpe permulfi, abluam. (Similis eft locus Catulli carm. 63. de nupt. Pel. & Thet. v. 162. ) Sueton. in Ner, c. 1. Permulcere alicui malas. Ovid. 4. Faft. v. 550 Triptolemum gremio fuftulit illa fuo, Terque manu permulfit eum. 1d. 2. Met. v. 733. Permulcetque comas, chlamydemque ut pendeat apte, Collocat. & lib. 1. v.716. firmatque foporem, Languida permulcens medicata lumina virga. T Translate Cic. in Arat. 1. 2.

de

2

[ocr errors]
[ocr errors]

de nat. Deor. c. 44. Aram, quam flatu permulcet fpiritus auftri h. e. leniter afflat. Pallad. in Septembr. tit. 11. Cera picem lenitate permulcet. TSæpe ad animum refertur, & eft delinire, folari, mitigare, placare, addolcire, lufingare, placare. Cic. 2. de Fin. c. 10. fub fin. Permulcere fenfum voluptate. Id. in Orat. c. 49. Duæ funt res , quæ permulceant aures, fonus, & numerus. Id. de Orat. 1. 2. c. 78. Prima eft quafi cognitio, & commendatio orationis in principio, quæ eum, qui audit permulcere atque allicere debet. Liv. i. 3. c. 14. in fin. Paulatim permulcendo tractandoque manfuefecerant plebem. Cic. de Senect. cap. 2. Præterita ætas quamvis longa cum effluxiffet, nulla confolatione permulcere poffet ftultam fenectutem. Liv. 1. 39. c. 23. & 25. Cum leniter permulfiffent iram ejus. Sil. I. 13. v. 343. malamque Sedavit rabiem & permullit corda furentum. Tacit. 2. Ann. c. 34. Mitibus verbis permulcere aliquem. & lib. 1. c. 29. Comitate permulcere militem. Valer. Max. i. 2. cap. & fect. 4. Ludii decora pernicitas novitate grata Romanorum permulfit oculos. T Participia &us, & fus, V. infra. PERMULCTUS, a, um, raddolcito, a permulceo. Salluft. in fragm. 1. 4. Hiftor. apud Prifcian. 1. 9. pag. 871. Putsch. Dein, lenita jam ira, poftera die liberalibus verbis permulti funt. Gell. l. 1. c. 11. Si permulti fonis mitioribus non immodice ferocirent. Al. leg. permulfi.

[ocr errors]

PERMULSYO, onis, f. actus permulcendi Eft Nonii cap. 1. n. 294. PERMULSUS, a, um, idem ac permul&tus, a permulceo. Auctor ad Herenn. l. 3. c. 12. Arteriæ leni voce permulfe. Caf. I. 4. B. Gall. c. 6. Eorum animis permulfis & confirmatis. Cic. in fragm. apud Prifcian. 1. 9. pag. 871. Putfch. Permulfa, atque recreata eft. Varro ibid. Capite permulfo. Martian. Capell. I. 9. pag. 312. Talibus carminibus oblectati omnes permulfique divi. Catull. carm. 63. de nupt. Pel. v. 283. Hos (fores) indiftin&tis plexos tulit ipfe corollis Queis permulfa domus jucundo rifit odore. profumata. PERMULTO, &

[ocr errors]

2

PERMULTUM, adverb. Cic. 2. de Divin. c. 61. Permulto clariora & certiora effe dicit. Id. Fam. 3. ep. 11. De qua etfi permultum ante certior factus eram litteris, nuntiis, &c. Id. 1. Offic. cap. 8. a med. In omni injuftitia permultum intereft, utrum, &c. PERMULTUS a um, valde multus. Varr. fub init. 1. 7. de L. L. Habet permultas, & magnas partes. Cic. 3. de Legib. c. 14. Permulti imitatores principum exfiftunt. Horat. l. 1. fat. 4. v. 97. caufaque mea permulta rogatus Fecit. Plaut. Bacch. 2. 3. nefcio quantulum attulerit: verum haud permultum attulit. Cic. Fam. 5. ep. 16. a med. Fermultum erit ex morore tuo diminutum. PERMUNDUS, a, um, valde mundus. Varr. 1. 3. R. R. c. 7. de columbis. Aquam effe oportet, ubi lavari poffint. permundæ enim funt hæ volucres.

86. Eo

ego

PERMUNYO, is, ivi, itum, a. 4. fortificare, abfolvo quod munire cœperam: item probe munio. Liv. I. 30. c. 16. Ad Tuneta caftra refert, & quæ munimenta inchoaverat, permunit. Juftin. 1. 24. c. 7. a med. Urbem fuam Delphi permunivere. Tacit. Ann. 4. c. 24. Locorum opportuna permunivit. PERMUNITUS ben fortificato. Liv. l. 7. c. 16. Cum ante , a, um moenia fua caftris permunitis confediffent. Tacit. Ann. 2. c. 7. extr. Cuneta novis limitibus aggeribufque permunita. Juftin. 1. 2. c. 15. Permunitas Athenas effe, & poffe jam illatum bellum non armis tantum, fed etiam muris fuftinere. effer ridotte a fine le fortificazioni di Atene. V. Permunio.

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

PERMUTATIO, onis, f. mutazione, did Mayue, mutatio. Cic. pro Sext. c. 34. Magna rerum permutatione impendente, declinavi paululum Al. leg. perturbatione. Id. Parad. ult. fub fin. Virtus nec tempeftatum, nec temporum permutatione mutatur. T Item permuta, permutazione, cambio, cum una res pro alia datur, accipiturve ut fit in mercibus. Paul. Dig. lib. 19. tit. 5. leg. 5. Si pecuniam dem ut rem accipiam emptio, & venditio eft: fi autem rem do ut rem accipiam, quia non placet, permutationem rerum emptionem effe, dubium non eft, nafci civilem obligationem. Cic. in Pifon. c. 21. Cum partim ejus prædæ profunda libidines devoraffent, partim etiam in illis locis emptiones, partim permutationes ad hunc Tufculanum montem exftruendum. Papinian. Dig. lib. 30. leg. 51. Hæc res permutationem non recipit. Juvenal. Jat. 6. v. 652. fimilis fi permutatio detur Morte viri cupiant animam fervare catellæ b. e. ut alter pro altero mori poffit. T Permutatio pecuniæ quid fit, in Permuto dicemus, cambio. Cic. Fam. 3. ep. 5. a med. Perpaucos dies, dum pecunia accipitur, quæ mihi ex publica permutatione debetur, commorabor. Id. Attic. I. 5. ep. 13. Facere permutationem cum aliquo. T Apud Rhetores eft oratio aliud verbis aliud fententia demonftrans. Ea dividitur in tres partes, fimilitudinem, argumentum, contrarium. Aud. ad Herenn. 1. 4. c. 34. V.

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors][ocr errors]

PERMUTĀTUS, a, um, mutato. Lucret. 1. 1. v. 826. Tantum elementa queunt, permutato ordine folo. Plin. l. 19. c. 6. ante med. Sequenti anno permutata ratione femen gignitur, caput ipfum. corrumpitur. Martial. I. 9. epigr. 23. Quem permutatum nec Ganymede velim. T Item comparatus, emptus. Plin. l. 19. c. 1. a med. Quaternis denariis fcripula byffini permutata quondam, ut auri, reperio. V. Permuto.

PERMŪTO, as, avi, atum, a. 1. mutare, dπMÁTT, Äμáßw, idem quod muto, aut prorfus muto. Cic. Catil. z. c. 7. Si Catilina fubito pertimuerit, fententiam permutaverit. Al. leg. mutaverit. Petron. in Satyr. c. 107. Vultum qui permutat, fraudem parat. Plin. l. 9. ep. 40. Cognovifti quemadmodum in Tufcis otium æftatis exigerem: requiris, quid ex hoc in Laurentino hieme permutem. Plin. alter . . c. 3. Numidæ di&ti Nomades a permutandis pabulis. Id. 1. 28.)

c. 2. Magnarum rerum fata & oftenta verbis permutari. Plaut. Capt. 3. 5. 19. Nomina inter vos permutaftis. cambiaste, tramutafte. & Perf. 4. 5. 8. At ne cum argento protinam permutes domum. b. e. in aliam domum divertas. Plin. l. 11. c. 37. fect. 80. Lien cum jecore locum aliquando permutat. Martial. I. 6. epigr. penult. Virus ut hoc alio fallax permutet odore. Cic. 3. de Legib. c. 9. C. vero Gracchus ruinis, & iis ficis, quas ipfe fe projeciffe in forum dixit, quibus digladiarentur inter fe cives, nonne omnem reipublicæ ftatum permutavit? b. e. perturbavit. T Frequenter refertur ad contra&um permutationis, quo merx pro merce datur, & accipitur, permutare, cambiare, barattare. Martial. I. 1. cpigr. 42. Qui pallentia fulphurata fractis Permutat vitreis. Plin. lib. 34. cap. 17. India. neque as, neque plumbum habet, gemmifque fuis ac margaritis hæc permutat. Hinc ponitur pro emere, comperare: ductum ab antiquo more, quo ante inventam pecuniam, omnes emptiones venditionefque permutatione peragebantur, quod & Trojanis temporibus factitatum, Homerus apud Plin. l. 33. c. 1. tradit. Id. l. 6. c. 31. Infula adeo dives, ut equos incolæ talentis auri permutarent. Id. lib. 35. c. 9. Zeuxis donare opera fua inftituit, quod ea nullo fatis pretio permutari poffe diceret. Id. lib. 12. c. 21. Serichatum permutatur in libras denariis fex. Id. l. 33. c. 3. Placuit, denarium fedecim affibus permutari. T Pecuniani permutare dicitur, qui pecuniam dat cuipiam, a quo folvatur alteri nomine fuo, vel alibi fibi: & qui pecuniam accipit ab aliquo cum onere eam reddendi alteri nomine ejus, a quo accepit, vel illi ipfi alio loco: quod nos dicimus cambiare, & dare, o ricevere a cambio. Cic. Fam. 2. ep. 17. a med. Ait fe curaffe, ut cum quæftu populi pecunia permutaretur. Id. Attic. l. 12. ep. 24. De Cicerone tempus effe jam videtur. fed quæro, quod illi opus erit Athenis, permutari ne poffit, an ipfi ferendum fit fe fi poffa farglielo contare colà, &c. & lib. 15. ép. 15. fub fin. Velim cures, ut permutetur Athenas, quod fit in annuum fumptum ei. Al. leg. Athenis. & lib. 5. ep. 15. Vereor ne illud quod tecum permutavi, verfura mihi folvendum fit. b. e. quam pecuniam a te accepi, folvendam hic tuis procuratoribus. Manut. ¶ Denique permutare interdum eft vertere, convertere, volcare, rivoltare. Plin. l. 16. c. 40. circa med. Rigorem fortiffime fervat ulmus ob id cardinibus, craffamentifque portarum utilisima , quoniam minime torquetur: permutanda tantum fic, ut cacumen ab inferiore fit cardine radix fuperior. Id. l. 17. c. 11. a med. Permutare arborem in contrarium.

[ocr errors][ocr errors]
[ocr errors]

PERNA, æ, f. cofcia, o pie del porco, méprα, πεT, çoxa fuis cum prior, tum pofterior cum fuo pede: vel pes a coxa abfcifus. Plin. 1. 8. c. 51. Caftrantur feminæ fufpenfæ pernis prioribus. T Dicitur de falita in ufum cibi, prefciutto. Martial. lib. 10. epigr. 48. Pullus ad hæc, cœnifque tribus jam perna fuperftes Addetur T Differt a petafone, fi proprie accipias. Martial. I. 13. diftich. 54. cujus lemma Perna. Cerretana mihi fies, vel maffa licebit De Menapis: lauti de petafone vorent. Poftea fequitur aliud diftichon, cui perafo lemma eft. Athenæus I. 14. cap. 21. fub fin. dicit, TETKOVOS Mépos vocari népvxv. Hæc autem eft a répre, calcaneum. Varr. 1. 4. de L. L. c. 22. a med. dictam ait a pede fuis. Quare videtur effe pes, aut crus fuillum, Patavinis pecuffo: & perafo ipfa coxa, feu carnofa pars fupra crus. Cato R. R. c. ult. Cum pernas emeris, ungulas earum præcidito. (Ex hoc Catonis capite aperte colligitur, pernam ab eo intelligi coxam cum pede.) Horat. 1. 2. fat. 2. v. 117. cibum coloni effe ait olus fumofæ cum pede pernæ. THoc tamen difcrimen non fervant Scriptores. Plin. metaphorice lib. 17. c. 10. circa med. Stolones cum perna fua avelluntur , partemque aliquam e matris quoque corpore auferunt fecum fimbriato corpore. cum fua calce dixit Id. ibid. c. 21. ¶ De coxa, aut crure hominis Enn. apud Feft. in Suppernatus. His pernas fuccidit iniqua fuperbia Pœni. Ubi notant Interpretes, loqui eum fortaffe de ftrage Cannenfi, in qua, ut ait Liv. I. 22. c. 51. quofdam & jacentes vivos, fuccifis feminibus poplitibufque, invenerunt. T Apud Plaut. convicium eft hominis fatui, ftulti. Trucul. 2. 7.39. Quem pernam novi, hominem nihili. T De genere quodam marinæ concha Plin. fub fin. l. 32. Appellantur & perna concharum generis, circa Pontias infulas frequentiffimæ. Stant veluti fuillo crure longo in arena defixa, hiantefque, qua limpitudo eft, pedali non minus fpatio, cibum venantur. Dentes in circuitu marginum habent pectinatim fpiffatos intus pro fpondylo grandis caro eft. PERNAVIGĀTUS, a, um, navigando peragratus. Plin. l. 2. c. 67. Pars tota vergens in Cafpium mare pernavigata eft Macedonum arPERNECESSARIUS, a, um, admodum neceffarius. Cic. Attic. lib. 5. ep. 21. Non effe Roma meo tempore perneceffario, fubmoleste fero. Pro valde conjun&to, & propinquo. Cic. pro Flacc. c. 6. Contendiffe a Lælio paterno amico, ac perneceffario. PERNĚCO, as, avi, atum, a. 1. idem quod neco, aut prorfus neco Sil. l. 4. v. 610. Experiar, fit ne in terris, domitare quod enfis Non queat Aufonius, Tyrrhenave pernecet hafta. Al. rectius leg. permeet. Auguftin. ferm. 17. ( al. 21. ) de Temp. Diabolum cum fuis legionibus pernecavit. In Edit. Monachor. S. Mauri eft 120. in Appendice, & Auguftini effe negatur.

mis.

PERNEGO, as, avi, atum, a. 1. negar del tutto, ¿prioma, prorfus nego, conftanter nego. Plaut. Aulul. 4. 10. 34. Negas? Ly. pernego imo. Cic. pro Cal. c. 27. Imploraret hominum fidem, atque a fe illa pyxidem traditam pernegaret. Terent. Eun. prol. v. 33. Sed eas fabulas factas prius Latinas, fciffe fe, id vero pernegat. Plaut. Afin. 2. 2. 56. Pernegabo, atque obdurabo perjurabo denique . Id. Men. 2. 3.62. Hercle omnino pernegari non poteft. Senec. 1. 5. de Benef. c. 17. Catoni populus R. præturam negavit, confulatum

[ocr errors][merged small]
[ocr errors]

pernegavit. h. . femel negavit præturam, at poftea dedit: confulatum vero numquam. Sic Martial. . 4. epigr. 82. Negare juffi, pernegare non juffi.

PERNEO, pernes, a. 2. idem quod neo vel totum penfum neo. Martial. lib. 1. epigr. 89. Cum mihi fupremos Lachefis perneverit

annos.

[ocr errors]

PERNETUS, a um, abfolute netus. Sidon. carm. 15. v. 167. vitam Rumpere Parcarum vellere in ipfo Nondum pernetam. PERNICIABILIS, le, & PERNICIALIS, le, mortale, mortifero, perniciofo, dépros, perniciem afferens, mortem inferens, exitiabilis, noxius, mortifer, perniciofus. Lucret. l. 1. v. 451. Conjun&tum eft id, quod nunquam fine perniciali Difcidio potis eft fejungi, feque gregari. Liv. I. 27. c. 23. Peftilentia gravis incidit in urbem , quæ tamen magis in longos morbos, quam in perniciales evafit. Plin. l. 8. c. 5. Pernicialia prolia. Id. . 24. c. 1. odia. Tacit. 4. Ann. c. 34. Id perniciabile reo. Curt. 1. 7. c. 3. Nix plurimorum oculis perniciabilis. PERNICIES, ei, f. morte, ruina eftrema, efterminio, disfacimento, difgrazia, danne, spus, exitium, interitus, ruina, labes, peftis calamitas: a per, & nex, necis. Nep. in Thrafyb. c. 2. Quæ res & illis contemnentibus perniciei, & huic defpecto faluti fuit. Cic. Catil. 4. c. 5. Cum de pernicie populi R. & exitio hujus urbis tam crudeliter cogitarit. & Catil. 1. c. 13. Hifce ominibus Catilina & cum tua peste ac pernicie, cumque eorum exitio, qui fe tecum junxerunt, proficifcere. Id. 2. Verr. c. 1. Labes atque pernicies provincia Sicilia. Id. Catil. 1. c. 5. Videbam, perniciem meam cum magna calamitate reipublicæ effe conjunctam. & cap. z. Inteftinam aliquam quotidie perniciem reipublicæ moliens. Id. pro Dom. c. 35. Depellere perniciem a patria. Id. pro Mur. cap. 28. Incumbere ad perniciem alicujus. Salluft. in Catil. cap. 18. machinari cuipiam. Phedr. 1. 2. fab. 4. v. 6. alicui parare. Tacit. 1. Ann. c. 74. invenire fibi, & aliis. Cic. 3. de nat. Deor. c. 27. Spe dubiæ falutis in apertam perniciem incurrere. Plin. lib. 28. c. 8. ad fin. Plus quam drachmæ pondere potum perniciem affert. reca la morte. Phedr. 1.4. fab. 12. v. 3. ad perniciem agi. Plin. l. 24. c. 16. a med. In perniciem. Juftin. fub fin. l. 39. Vires fuas in perniciem mutuam converterunt. Tacit. Ann. 11. c. 37. Pernicies in accufatorem vertit Phedr. l. 1. fab. 20. Stultum confilium ad perniciem mortales devocat. Tacit. 3. Hift. c. 27. Primo fagittis faxifque eminus certabant, majore Flavianorum pernicie. con maggior danno. Plin. l. 24. c. II. a med. Hanc herbam contra omnem perniciem habendam prodidere. b. e. contra venena, maleficia, morbos. Colum. lib. 1. R. R. c. 5. Cæleftis aqua maxime falubris intelligitur, quod etiam venenati liquoris eluit perniciem la malignità. Catull. carm. 27. ad puer. v. 5. hinc abite lymphæ, Vini pernicies. Plaut. Bacch. 4. 7. 29. Magno in periculo, & pernicie effe. b. e. calamitate, ærumna. T De homine perniciofo, & exitiabili, Plaur. Pfeud. 1. 3. 130. & Terent. Adelph. 2. 1. 34. Leno fum fateor, pernicies communis adolefcentium. Plaut. de malo fervo, Moftell. 1. 1. 3. Egredere, herilis pernicies, ex ædibus. Horat. l. 1. ep. 15. v. 31. Pernicies, & tempeftas, barathrumque macelli. In genit. fing. pernicies pro perniciei olim dictum eft, tefte Diomed. l. I. pag. 281. Putfch. Item pernicii. Sifenn. apud Gell. . 9. c. 14. & Non. c. 8, n. 24. Romanos inferendæ pernicii caufa veniffe. Cic. pro Rofc. Amer. cap. 45. Quorum nihil pernicii caufa factum putamus. Ita legit cum aliis Non. loc. cit. At Charif. 1. 1. pag. 53. Putfch. ubi docet, Ciceronem dixiffe pernicies caufa, hunc ipfum fortaffe locum defignavit. V. Dies in fine, & Gell. loc. cit. In plurali numero ufurpaffe dicitur Arnob. nec abhorret analogia. fic enim & labes, & progenies, & alia hujus generis pluraliter dicta funt. Quidam etiam legunt apud Plaut. Afin. 1.2.7. Pellecebris, perniciis adolefcentum exitium. Et ita Non. quoque legiffe videtur c. 2. n. 652. Alii tamen plures pellecebre, pernicies, &c.

[ocr errors]

PERNÍCIOSE, nocivamente, con grave danno, o'neplus, cum pernicie, peftifere. Cic. 2. de Legib. c. 5.a med. Multa perniciofe, multa peftifere fcifcuntur in populis. Al. leg. perniciofa, & peftifera. .3.c. 14. Quo perniciofius de republica merentur vitiofi principes. Plin. l. 17. c. 22. ante med. Vitis perniciofe luxuriat. Auguftin. ep. 39. Rebus mortalibus validiffime, & perniciofiffime compediri. PERNICIOSUS, a, um, affai dannofo, malefico, perniziofo, funefto, nepos, exitiofus, perniciem afferens, peftifer, damnofus. Cic. pro Dom. c. 43. ad. fin. Capere confilia perniciofa reipublicæ. Cef. 1. 1. B. Civ. c. 7. Perniciofæ leges. Salluft. in Jug. c. 50. Ut Jugurtha pacem, an bellum gerens perniciofior effet, in incerto haberetur Cic. 3. Tufcul. cap. 3. Morbi perniciofiores, plurefque funt animi, quam corporis. Nep. in Agefil. c. 6. Perniciofiffimum fore videbat, fi, &c. Ovid. 5. Trift. eh. 1. v. 67. ulli nec fcripta fuerunt Noftra, nifi auctori perniciofa fuo.

PERNICITAS, atis, f. velocità, preftezza, nur, velocitas, celeritas, agilitas. Cic. 5. Tufcul. c. 15. Præftans valetudine, viribus, forma: adde etiam, fi libet, pernicitatem, & velocitatem. V. Pernix. Caf. l. 3. B. Civ. c. 84. Adolefcentes atque expeditos milites ad pernicitatem armis inter equites proeliari jubebat. Plaut. Men. 5. 2. 4. Pernicitas deferit: confitus fum fenectute. Liv. 1. 9. c. 16. de Papirio Curfore. Præcipua pedum pernicitas inerat, quæ cognomen etiam dedit. Tacit. 1. Hift. c. 79. Equorum pernicitas. Gell. 1. 9. c. 4. Homines fingulis cruribus faltuatim currentes, vivaciffimæ pernicitatis.

PERNICITER, velocemente, preftamente, axéus, velociter, celeriter. Plaut. Amph. S. 1. 63. Facit recta in angues impetum : alterum altera apprehendit eos manu perniciter. Liv. 1. 26. c. 4. Equo defilire perniciter. Catull. carm. 61. epithal. Jul. & Mani, v. 8. Perni

citer exfilire. Plin. l. 8. c. 14. Alites alte, perniciterque volantes. cap. 53. Ibices pernicius, quo libuerit, exfultant. Claudian. 1. 2. de rapt. Prof. v. 199. tortaque ruunt pernicius hafta. PERNIGER, gra, grum, valde niger. Plaut. Pan. 5. 2. 153. Ore parvo, oculis pernigris.

PERNIMIUM, plufquam nimium. Terent. Adelph. 3. 4. 28. Nimium inter vos, ac pernimium intereft. Papinian. Dig. lib. 48. tit. 3. leg. 2. Hæc interpretatio perdura & pernimium fevera eft. PERNIO, onis, m. pedignone, waren, ximetror, morbus pedum ex χίμεθλον frigore, calcanea præcipue infeftans a perna, qua pedem, aut calcaneum fignificat. Plin. l. 23. c. 3. a med. Pernionibus nigræ olivæ amurca utilior. & cap. 6. a med. Cortice punici ex vino deco&ti perniones fanantur. & lib. 28. c. 16. Perniones urfinus adeps, rimafque pedum farcit.

PERNITEO, es, n. 2. valde niteo. Pompon. Mela l. 3. c. 9. Eft lacus, quo perfufa corpora, quafi oleo pernitent. PERNIUNCULUS, li, m. diminut. a pernio, fed ejufd. ufus. Plin. l. 26. c. 11. Cyclaminos decocta in aqua perniunculos curat. PERNIX, icis, adject. perfeverante e coftante nello sforzo e fatica, qui in nitendo perfeverat, atque in labore patiens & conftans eft: a per, & nitor ut docet Servius ad illud Virg. 3. Georg. v. 229. Ergo omni cura vires exercet, & inter Dura jacet pernix inftrato faxa cubili. Ubi Pierius eos reprehendit, qui pernox legunt, cum omnia MSS. una confenfu pernix exhibeant. Quamquam non defunt primi fubfellii Critici, qui pernox defendunt. Huc trahit Servius illud Horat. epod. 2. v.41. perufta folibus Pernicis uxor Appuli. T Præcipue dicitur de eo, qui multo nifu fe movet, & celeritate pollet: & differt a veloci, quia velox celeritatem habet, pernix patientiam, fortitudinem & conftantiam in motu ipfo celeritatis. Unde Cic. 5. Tufcul. c. 15. pernicitatem, & velocitatem diftinguit. Nihilominus univerfim accipitur pro veloci, celeri, cito, veloce, prefto, celere, wnus, Txxus. Plaut. Mil. 3. 1. 36. Clare oculis video, pernix fum manibus, pedibus mobilis. Tacit. 2. Hift. c. 13. Nec agreftes capi poterant, pernix genus, & gnari locorum. Liv. 1. 28. c. 20. Levium corporum homines, & multa exercitatione pernicium. Colum. 1. 3. c. 9. circa med. Perniciffimæ quadrige. Virg. 11. En. v. 718. & pernicibus ignea plantis Tranfit equum curfu. Id. 4. En. v. 180. de Fama. pedibus celerem, & pernicibus alis. Stat. de ead. 9. Theb. v. 33. folito pernicior index, Cum lugenda refert. Colum. 1. 7. c. 12. a med. Pecuarius canis neque tam ftrigofus, aut pernix effe debet &c. Stat. Theb. 4. v. 312. fugit filvas pernicior alite vento. De Atalanta loquitur, quam pernicem puellam vocat Catull. carm. 2. v. 12. Senec. ep. 108. a med. Temporis perniciffimi celeritas, quam retinere non poffumus. Plin. l. 9. c. 47. Pernici faltu exfiftere. Tacit. 3. Hift. c. 40. Proditam Ravennatem claffem, pernicibus nuntiis accepit. Plin. 1. 19. c. 5. de cucurbitis. Vires fine adminiculo ftandi non funt, velocitas pernix. h. e. celeritas crefcendi. Cum infinito Horat. de ar. Poet. v. 165. Sublimis, cupidufque, & amata relinquere pernix. prefto a lafciare. PERNOBILIS, le, valde nobilis. Cic. Verr. 6. c. 57. Tum epigramma Græcum pernobile incifum habuit in bafi. PERNOCTO, avi, atum n. 1. ftar di notte pernottare, TEP, noctem totam aliquo in loco tranfigo, five vigilando, five dormiendo, five aliud quid operis faciendo. Cic. pro Cluent. c. 37. Cum effet adolefcens apud mulierculam quandam, atque ibi perno&taret. Id. pro Arch. c. 7. Pernoctant nobifcum, peregrinantur, rufticantur. Pallad. in Octobr. tit. 10. Olivam in caniftris effe patieris, ut pernoctet cum falibus, & ducat in fe eofdem fapores. PERNONIDEM LARIDUM h. e. pernam, vel laridum ex perna, dixit Plaut. Men. 1. 3. 27. Al. leg. peronidem, quod quidem quid fit, quærit Lambinus. fortaffe eft a spórn, quod apud Græcos furam fignificat.

[ocr errors]

as,

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

άπου

2.

PERNOSCO, is, ovi, otum, a. 3. dayona, perfecte nofco. Cic. de Fato, c. 5. Qui fe profitebatur hominum mores, naturafque ex corpore, oculis, vultu, fronte pernofcere. Terent. Adelph. prol. v. 12. Pernofcite, furtum ne factum exiftimetis, an &c. Id. Andr. 3. 2. 23. Non fatis me pernofti etiam, qualis fim. Plaut. Bacch. 3. 42. Ingenium haud pernoram hofpitis. Id. Aulul. 3. 5. 29. Matronarum hic facta pernovit probe. PERNOTESCO, is, tui, n. 3. perfecte & certe cognofcor. Tacit. Ann. 1. c. 23. Neque illi fuiffe unquam fratrem pernotuiffet. Adde Ann. 13. c. 25. & Quintil. declam. 3. c. 1.

PERNOTUS, a , um, valde notus. Curt. 1. 9. c. 7. Dioxippus regi pernotus & gratus. Pompon. Mela 1. 2. c. 3. Marathon Perfica maxiine clade pernotus.

PERNOX, octis, adject. che dura tutta la notte, mamuxos, qui totam noctem durat. Liv. I. 5. c. 28. & l. 21. c. 49. a med. Luna pernox erat. Ovid. 7. Metam. v. 268. Addit & exceptas luna pernocte pruinas. Stat. 7. Theb. v. 411. Et non adfuetis pernox ululavit Eleufin Menfibus. Juvenal. fat. 8. v. 10. luditur alea pernox. Gell. I. 2. c. 1. Stare folitus Socrates dicitur pertinaci ftatu, perdius, atque pernox inconnivens, &c. Apul. 1. 9. Metam. Ego mifera & pernox & perdia lanificio nervos meos contorqueo.

PERNOXIUS, a, um, valde noxius. Pompon. Mela l. 1. c. ult. circa med. Populi afperi, inculti, pernoxii appulfis. PERNUMERATUS, a, um, numeratus. Plaut. Epid. 5. 1. 25. Age, abfolve me, atque argentum numera. Stra. pernumeratum eft. PERNUMERO, as, avi, atum, a. 1. idem quod numero. Liv. in fin. c. 34. . 28. Dum imperatam pecuniam Illergetes pernumerarent. Martial. I. 12. epigr. 63. Quæ, Saturne tibi pernumerentur opes. PERO, onis, m. außs, genus calceamenti ruftici, præalti, ex corio crudo, quod adverfus imbres, nives, & frigora commodum eft, quo

[ocr errors]
[graphic]
[graphic]

etiam prifci Latini in bellis ufi funt. Virg. 7. Æn. v. 690. veftigia
nuda finiftri Inftituere pedis: crudus tegit altera pero. Juvenal. fat.
14. v. 185. Quem non pudet alto per glaciem perone tegi.
rones quoque pro faccis legi putant, effeque id nomen a pera. Sed

N. Ero.

T Pe

PEROBSCŪRUS, a um valde obfcurus. Cic. 1. de nat. Deor. cap. I..
Tum perdifficilis, & perobfcura quæftio eft de natura deorum.
PERODI, ifti, anom. 4. valde odi . Manil, 1. 5. v. 409. Quifquis fa-
vit, culpamve perodit.

PERODIOSUS , a, um, valde odiofus. Cic. Attic. I. 10. ep. 17. Cre-
bro refricat lippitudo, non illa quidem perodiofa, fed tamen quæ
impediat fcriptionem meam. Adde lib. 13. ep. 22.

PEROFFICIOSE, adverb. valde officiofe. Cic. Fam. 9. ep. 20. Me pe-
rofficiofe & peramanter obfervant.
PEROLEO, es, n. 2. valde oleo. Lucret. l. 6. v. 1153. Rancida quo
perolent projecta cadavera ritu. T Lucil. apud Prifcian. 1. 9. pag.
872. Putfch. Quis totum fcis corpus jam peroleffe bifulcis. b. e. cre-
viffe. fyncope pro perolevisse.

PERONĀTUS, a, um, peronibus calceatus. Perf, fat. 5. v. 102. Na-
vim fi pofcat fibi peronatus arator.
PERONIS, idis. V. Pernonidem.

PEROPĀCUS, a, um, valde opacus. Lactant. I. 1. c. 22. Spelunca pe-
ropaca in nemore Aricino.

PEROPPORTUNE, adverb. valde opportune. Cic. 7. Verr. c. 15. extr.
Peropportune fortuna te obtulit. Id. 2. de Orat. c. 4. Sed hoc ta-
men cecidit peropportune, quod, &c. Id. 1. de nat. Deor. c. 6. extr.
Peropportune, inquit, venis.

PEROPPORTŪNUS, a, um, valde opportunus. Cic. 1. 2. de Orat. c.
57. extr. Requiefcam in Cæfaris fermone, quafi in aliquo peroppor-
tuno diverforio.

PEROPTATO, adverb. valde optato, five ex animi fententia. Cic. 2.
de Orat. c. 5. Nunc peroptato nobis datum eft.
PEROTUS EST, valde opus eft. Terent. Andr. 1. 5. 30. Sed nunc pe-
ropus eft, hunc cum ipfa loqui .

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

PEROSUS, a, um chi ha in odio, di, qui valde odit a per &ofus, particip. verbi antiqui odio, voce paffiva, fed activa figni ficatione. Liv. l. 3. c. 34. in fin. Plebs confulum nomen, haud fecus quam regum, perofa erat. Virg. 6. En. v. 435. lucemque perofi. Val. Flacc. 1. 6. v. 289. fi fata perofo Tarda tibi, turpefque moras non fegnius ipfi Paruimus. b. e. tibi qui odio habebas tardam mortem. Colum. l. 9. c. 5. Res apiaria non curatorem fraudulentum tantum, fed etiam immundæ fegnitiæ perofa eft. Prudent. Tepi sep. 9. de S. Eulal. v. 41. Illa perofa quietis opem Degeneri tolerare mora, &c. Paffive odiato. Tertull. de anim. c. 1. ad fin. Veri

[ocr errors]

tas tanto perofior, quanto plenior. Id. de virgin. veland. c. 16. Nihil Deo carius humilitate, nihil perofius gloria. Juvenc. lib. 3. in Matth. c. 19. Ut melius fuerit thalamis caruiffe perofis. PERPACĀTUS, a, um omnino pacatus. Liv. 1. 36. c. 21. Paucofque per dies omnibus perpacatis, &c. PERPACO, as, a. 1. idem ac paco. Aurel. Vi&. de Vir. Illuftr. c. 33. Quos ufque ad mare fuperum perpacavit. Flor, fub init. c. ult. l. 4. Brennos, Senones per Claudium Drufum perpacavit. PERPALLIDUS, a , um, valde pallidus. Corn. Celf. 1. 2. c. 6. Color perpallidus.

PERPARCE, admodum parce. Terent. Andr. 2.6. 24. Tu quoque per-
parce nimium.

PERPARUM, valde parum. Cic. 5. Verr. c. 57. Perparum ex illis ma-
gnis lucris ad fe pervenire. Al. leg. perparvum.
PERPARVULUS, a, um, dimin. a perparvus. Cie. 6. Verr. c. 43. ad fin.
Duo tamen figilla perparvula tollunt.
PERPARVUS, a, um, admodum parvus. Cic. 1. de legib. c. 19. ad
fin. Quæ & cum adfunt, perparva funt. Id. pro Dejot. c. 3. perpar
va culpa. Id. 5. Verr. c. 38. perparva & tenuis civitas. Id. 1. de
Legib. c. 20. fub fin. perparva controverfia.
PERPASCO, is, a. 3. idem quod pasco, vefcor. Varr. 1.4. de L. L. c,
19. Pecus ab eo quod perpafcat. ¶ Paffiva pofitione. Sever. in
Etna, v. 489. inæquales volvens perpafcitur agros.
PERPASTINANS, antis, quidam leg. apud Tertull. de cultu femin. c.
9. ubi alii repaftinans.

[ocr errors]

PERPASTUS, a, um, nom. ex particip. bene paftus, ut Perpaftus
carnis, apud Phædr. l. 3. fab. 7. v. 2.
PERPAUCULUS, a, um, dim. a perpaucus Cic. 1. de Legib. c. 21.
Deduxitque in Academiam perpauculis paffibus.
PERPAUCUS, a, um, valde paucus. Cic. 4. Acad. c. 43. Erat quidem,
fi perpauca mutaviffet, germaniffimus Stoicus. Colum. I. 3. c. 20.
in fin. Tum perpauciffimis agricolis contigerit.
PERPAVEFACIO, is, a. 3. valde pavefacio. Plaut. Stich. 1. 2. 28.
Perplexabiliter earum hodie perpavefaciam pectora.
PERPAULULUS, a, um, dimin. a perpaulus. Cic. 2. de Orat. c. 35.
Inter ingenium quidem, & diligentiam perpaululum loci reliquum
eft arti
PERPAULUM, adverb. valde paulum. Cic. 1. Fin. c. 6. Declinare di-
xit atomum perpaulum.

PERPAUPER, ra, rum, valde pauper. Cic. Attic. lib. 6. ep. 3. circa
med. Erat enim rex perpauper. Afran. apud Non. c. 4. n. 122. De
ruftico nefcio cui vicino fuo perpauperi.
PERPAUXILLUM, adverb. dimin. a perpaulum Plaut. Capt. I.
74. Ne perpauxillum modo.

quam perpediar gnato.

[ocr errors]
[ocr errors]

2.

PERORATIO, onis, f. finimento d' un difcorfo, conchiufione e riftretto o compendio dell' orazione, perorazione, sinoyos, avexpλaíos, conclufio orationis, & brevis repetitio eorum, quæ di&ta funt. Do. cet Au&. ad Herenn. I. 2. c. 30. tres eam habere partes, enumerationem, amplificationem, & commiferationem. Tres item ei tribuit Cic. lib. 1. de Invent. c. 52. enumerationem, indignationem, conqueftionem. Id. de clar. Orat. c. 33. ad fin. Exftat ejus ( C. Galbe) peroratio, qui epilogus dicitur: qui tanto in honore, pueris nobis, erat, ut eum etiam difceremus. Id. 2. de Orat. c. 19. circa med. Jubent exordiri, &c. deinde rem narrare, &c. poft autem dividere caufam, &c. Tum alii conclufionem orationis, & quafi perorationem collocant: alii jubent, antequam peroretur, digredi deinde concludere, ac perorare. In peroratione maxime locum habet tractatio affectuum, quibus judicis & auditorum animus permovetur: qua in re præcipuus & admirabilis Cicero fuit, ut in Bruto, c. 51. & in Orat. cap. 37. ipfe affirmat. Id. in Orat. cap. 35. Poft omnia perorationem inflammantem, reftinguentemve concludere. PERORĀTUS, a, um dicendo finitus. Cic. pro Cal. c. 29. a med. Dicta eft a me caufa & perorata. Id. 2. de Invent. c. 15. Quo loco, nifi caufa perorata, & probata non eft utendum. Auct. ad Hevenn. l. 1. c. 10. Perorata narratione, aperiemus, quid, &c. ¶ I-PERPEDIO, is, a. 4. impedio. Acc. apud Non. cap. 4. n. 10. Si untem univerfim finitus. Cic. Attic. lib. 5. ep. 10. Sed hæc tum laudemus, cum erunt perorata. T Caufa perorata dicitur a Cicer. pro Quint. cap. 30. cum peracta eft caufæ dictio, antequam peroratio fiat. PERORĪGA, æ, m. chi governa lo ftallone qui admiffarii curam habet, eumque in equas admittit, ut Varr. docet 1. 2. R. R. c. 7. Videtur effe a per, & origa, pro auriga. Unde apud Varron. ibid. ita leg. quidam cap. 8. Eodem tempore, quo equos adducentes, iidemque ut ineant equas, per origas curamus. T Dicitur & proriga . Plin. l. 8. c. 42. Equæ eadem ex caufa in Reatino agro laceratum prorigam invenimus. T Sunt etiam qui prurigam velint. PERORNATUS, a, um, valde ornatus. Cic. in Bruto, c. 43. Craffus in dicendo & perornatus, & brevis. PERORNO, as, avi, atum, a. 1. valde orno. Tacit. l. 16. Ann. c. 26. Detraheret potius Senatui, quem perornaviffet, infamiam tanti fagitii. Adde Paulin. Nolan. carm. 20. Nat. 7. S. Fel. v. 304. PERORO, as, avi, atum, a. 1. conchiudere parlando, perorare, midezw, CIRKɛDxλców, orationem finio, & abfolvo, co modo, quo in Peroratio di&tum eft. Cic. Attic. lib. 4. ep. 2. Cum horas tres fere dixiffet, odio & ftrepitu Senatus coa&tus eft aliquando perorare. Id. 2. de Orat. c. 19. Alii jubent, antequam peroretur, digredi. Id. 5. Verr. c. 66. De qua cum dixero, totum hoc crimen decumanum perorabo. Al. leg. peroraro. Id. 4. Acad. c. 48. Quoniam fatis multa dixi, eft mihi perorandum. Id. Verr. 4. c. 29. Res illo die non peroratur. dimittitur judicium. non fi finisce di trattare. T Sumitur etiam univerfim pro dicere, aut diligenter & omnia dicere, parlare, dire, trattare. Cic. pro Sext. c. 2. Quamquam a Q. Hortenfio caufa eft P. Sextii perorata. Id. pro Quint. c. 24. a med. Mihi perdifficile eft contra tales oratores non modo tantam caufam perorare, fed omnino verbum facere conari. Plin. l. 29. c. 1. Rabie quadam in omnes ævi medicos perorans. Sueton. in Calig. c. 53. Peroraturus, ftri&urum fe lucubrationis fuæ telum, minitabatur Liv. 1. 34. c. 31. extrem. Et breviter peroratum effe potuit, nihil me commififfe, &c. PEROSCULOR, aris, atus fum, dep. 1. valde ofculor. Martial. 1. 8. epigr. 81. Hos amplectitur, hos perofculatur. Ita Heinf. ex MSS. Alii deofculatur.

[ocr errors]

PERPELLO, is, puli, a. 3. muovere, spingere, new, idem quod
pello, aut valde pello. Enn. de impudica apud Ifidor. lib. 1. Orig.
c. 25. Alii perpellit pedem, alii dat anulum fpectandum
Al. leg.
percellit, alii pervellit. Nigid. apud Non. cap. 2. n. 584. Nixurit
qui niti vult, & in conatu fæpius aliqua re perpellitur. T Trans-
fertur ad animum, & fignificat permovere commovere, afficere
muovere, commuovere. Cic. pro Cal. c. 15. Adolefcentulum afpexifti:
candor hujus te, & proceritas vultus, oculique perpulerunt. Al.leg.
pepulerunt, alii perculerunt. Plaut. Trin. 2. 2. 24. Qui homo cum
animo depugnat fuo, fi animus hominem perpulit, actum eft; ani-
mo fervibit, non fibi fin ipfe animum perpulit, dum vivit, vi-
&tor victorum cluet. b. e. loco movit, & vicit. T Sæpe eft in-
ducere, impellere ad aliquid faciendum, indurre, obbligare, na-
vaynalw. Liv. 1. 2. c. 61. Illum non minæ plebis, non Senatus pre-
ces perpellere unquam potuere, ut, &c. Id. l. 29. c. 23. Perpellit
ut legatos ad Scipionem mittat. Id. I. 32. c. 32. Nec ut difcederent
inde auctoritate confulis perpelli potuere. Tacit. 12. Ann. c. 50.
Perpellunt Vologefem omittere præfentia. Frequentem habet

[ocr errors]

ufum in præteritis. Terent. Andr. 4. 1. 38. Nunquam deftitit fuadere, orare, ufque adeo donec perpulit. Plaut. Bacch. 4. 4. 4. Callidum fenem callidis dolis compuli & perpuli, mihi omnia ut crederet. Salluft. in Catil. cap. 27. Collegam fuum pactione provincia perpulerat, ne contra rempubl. fentiret. Id. in Jug. c. 42. Aulum fpe pactionis perpulerat, ut, &c. Liv. 1. 32. cap. 14. Urbem metu ad deditionem perpulit. PERPENDICULARIS re, & PERPENDICULARIUS, a, um, perpendicolare, ad perpendiculum pofitus, eros. Utrumque ufurpatur a Frontin. in expofit. formar. pag. 32. Goef.. PERPENDICULATOR oris m. artifex, qui perpendiculo utitur. Aurel. Vid. Epitom. in Adriano, c. 14. Fabros, perpendiculatores, architectos centuriavit. PERPENDICULĀTUS, a, um, ad perpendiculum pofitus. Martian. Capell. l. 6. pag. 193. Canopum, ac Berenices crinem prorfus non cernit Italia, cum illæ antarticis terris confpicuæ ac prænitentes, & velut perpendiculate capitibus fufpe&tentur. verticali.

[ocr errors]
[ocr errors]

PER

[ocr errors]
[ocr errors]

PERPENDICULUM, i, n. perpendicolo, pendolo, archipenzolo, Sens, inftrumentum fabri materiarii, feu camentarii, quo plumbo a filo pendente, rectitudo, aut obliquitas operis perpenditur & examinatur. Ejus inventor, tefte Plin. lib. 7. c. 56. fuit Dædalus. Cic. in fragm. apud Non. cap. 2. n. 718. Si id crederemus non egeremus perpendiculis, non normis, non regulis. Id. Verr. 3, c. 51. Ad perpendiculum columnas exigere. am ng DET. & ibid. Nullam effe columnam, quæ ad perpendiculum effe poffit. Afcon. ibid. PerpendicuJum, linea laterum aqualitatem a fummo ad imum latitudine probans. hoc autem cum in columnis omnibus, tum maxime in ftructilibus vetuftis, ubi tumoris eft aliquid, evenit, in quibus aut media, aut ima craffiora funt. Plin. l. 35. c. 14. Si ad perpendiculum fiunt. Vitruv. . 6. c. 11. Uti omnes ftructure perpendiculo refpondeant, neque habeant in ulla parte proclinationes. Cic. de Fato, c. 10. a med. Si gravitate feruntur ad perpendiculum corpora individua rectis lineis. Gef. 1. 4. B. Gall. c. 17. Tigna non directa ad perpendiculum, fed prona, & faftigiata. Colum. 1. 3. c. 13. ad fin. Ut tanquam fuppofitæ bafi, ad perpendiculum normata infifteret. T Translate Aufon. in Parentalib, n. 5. Hæc non deliciis ignofcere prompta pudendis, Ad perpendiculum feque fuofque habuit. b. e. ad normam & amuffim recte rationis & virtutis. PERPENDO, is, pendi, penfum a. 3. pefere diligentemente, bilanciare, saddoo, diligenter pendo, ac pondero. Gell. I. 20. c. 1. a med. Aut talionem in eo vel ad amuffim æquiperarent, vel in librili perpenderent. T Translate eft diligenter confiderare, examinare, afaminare, pefare, confiderare. Cic. pro Mur. c. 2. Cato vitam ad certam rationem dirigens, & diligentiffime perpendens momenta officiorum. & cap. 36. ad fin. Hæc omnia ad rationem civitatis fi dirigas, recta funt: fin perpendere ad difciplinæ præcepta velis, reperientur praviffima. Id. 3. de Orat. c. 37. ad fin. Hoc non arte aliqua perpenditur, fed quodam quafi naturali fenfu judicatur. Cic. de petit. conful. c. 6. Judicare & perpendere, quantum quifque poffit. Juftin. I. 29. c. 3. ad fin. Poenorum Romanorumque bella refpiciens, fingulorum vires perpendebat. Lucret. 1. 2. v. 1040. acri judicio aliquid perpendere. Ulpian. Dig. lib. & tit. 4. leg. 13. Perpendendum erit prætori, cui potius fubveniat.

PERPENSA. V. Perpreffa.

[ocr errors]

PERPENSATIO, onis, f. diligens examen. Gell. I. 2. c. 2. Perpenfa tio honorum, atque officiorum. PERPENSE, adverb. Expos, ponderate, confiderate. Ammian. εξηκριβωμένως 1. 26. c. 5. ad fin. ( al. c. 12. a med.) Utilitate rei perpenfius cogitata. Adde lib. 25. extr.

[ocr errors]
[ocr errors]

PERPENSO as, a. 1. frequenter perpendo, examino. Grat. in Cyneg. v 298. Illius ( catuli) & manibus vires fit cura futuras Perpenfare. Ammian. 1. 19. c. 11. (al. 24. ) Longe alia quam quæ geftu præferebant, & verbis, altis mentibus perpenfantes. PERPENSUS, a, um, accurate confideratus, examinatus. Colum. 1. 3. c. 3. Ut ante perpenfum & exploratum habeamus, an, &c. Arnob. 1. 2. pag. 52. Homo exanimis judiciique perpenfi. Martian, Dig. lib. 48. tit. 19. leg. 11. Perpenfo judicio, prout quæque res poftulat ftatuendum eft.

,

[ocr errors]

PERPERAM, adverb. malamente, xuтus, TроTETUS, xs, prave, perverfe, præpoftere, male: cui contrarium eft recte. Sueton. in Aug. c. 92. Si mane fibi calceus perperam ac finifter pro dextero induceretur. Cic. pro Quint. c. 8. fub fin. Seu recte, feu perperam fecerunt. Id. pro Cecin. c. 24. Recte aut perperam judicare. Plaut. Amph. 1. 1. 92. Perperam loqui. Id. Capt. 2. 2. 78. fuadere aliquid. Id. Men. 5. 5. 59. infanire. Plin. l. 3. ep. 5. pronuntiare Petron. in Sat. c. 4. difcere. Gell. I. 2. c. 7. imperare. Id. lib. 4. c. 9. Prave & perperam appellare aliquid. Nigid. apud eund. 1. 13. c. 6. Rufticus fit fermo, fi adfpires perperam. Tfalfo. faljamente. Terent. Phorm. 5. 1. 18. Verum iftoc de nomine, eo perperam olim dixi, ne vos forte imprudentes foris effutiretis, atque id porro aliqua uxor mea refcifceret. ¶ inconfiderate, imprudenter, inavvertentemente. Aut. de B. Hifpan. cap. 12. Taper errorem, bellarii, qui ad Pompejum miffi erant, perperamque ad caftra noftra pervenerant. Varr. fub fin. l. 1. de R. R. Ab nefcio quo percuffum cultello concidiffe: quem qui effet animadvertere in turba non potuiffe, fed tantummodo exaudiffe vocem, perperam feciffe . Sueton. in Domit. c. 10. Perperam præco non confulem, fed imperatorem pronuntiavit.

[ocr errors]

PERPERE, adverb. perperam. Claud. Mamert. lib. 1. c. 1. Opiniones perpere præfumptæ.

PERPERITUDO, inis, f. pravitas: a perperus. Accius apud Non. c. 2. n. 626. Et eo plectuntur poetæ, quam fuo vitio, fæpius, duAtabilitate nimia veftra, aut perperitudine.

[ocr errors]

PERPERUS, a, um, népe;os, prayus, vitiofus, temerarius inconftans. Accius apud Non. c. 2. n. 626. Defcribere in theatro perperos populares. Ubi Non. interpretatur ftultos, indoctos, rudes, infulfos, mendaces. Vopifc. in Tacit. c. 6. Nihil immaturum, nihil perperum. Plaut. Trucul. 3. 1. 9. Perperas, minas oves. b. e. infru&tuofas vel ftultas, ut quæ aberraverint, & ad quem minus debuere, deverterint. Alii aliter leg.

[ocr errors]

PERPES, ětis, adject. Nox perpes, integra, tota, notte intiera. Plaut. Amph. 1. 1. 123. Neque ego hac nocte longiorem me vidiffe cenfeo, nifi item unam, verberatus quam pependi perpetem. Adde 2. 2. 10. & Trucul. 2. 2. 23. Sic Capitolin. in Vero, c. 4. Note perpeti alea ludere. Solin. c. 52. ( al. 65. ) ante med. Areuis ferventibus perpetem diem alternis pedibus infiftunt. Lactant. de mortib. perfecut. cap. 33. fub fin. Per annum perpetem. Jugis, perpetuus, perpetuo, Continuo. Pacuv. apud Feft. Fac, ut cœpifti, hanc operam mihi des perpetem. Prudent. Cathemer. 10. v. 42. Siftitur rivus, cruore qui

fluebat perpeti. Apul. de deo Socrat. fub init. Luna proprio feu perpeti candore, &c. I. in Florid. n. 17. (al. l. 3.) Vox cohibita filentio perpeti. Adde Sedul. 1. 5. v. 36. PERPESSIO, onis, f. il patire, il fentire, il provare, actus perpetiendi, paffio, fenfus. Cic. pro Rabir. perduell. . 5. Harum rerum non folum eventus atque perpeffio, fed etiam exfpectatio, mentio, in. digna homine libero eft. Item tolerantia, patientia, tolleran

[ocr errors]
[ocr errors]

za, fofferimento, Topom. Cic. 2. de Invent. cap. 54. Fortitudo eft confiderata periculorum fufceptio, & laborum perpeflio. & paulo poft. Patientia eft, honeftatis aut utilitatis caufa, rerum arduarum ac difficilium voluntaria ac diuturna perpeffio. Id. 1. de Fin. c. 15. Laborum perfunctio, & perpeffio dolorum. Senec. epift. 66: a med. Illic eft fortitudo, cujus patientia, & perpeffio, & tolerantia, rami funt. & epift. 66. ante med. Fortis atque obftinata tormentorum perpeffio. PERPESSITIUS, & Perpefficius, a um tollerante, paziente, ch Tu, qui ex multorum malorum perpeffione jam didicit facile pati. Senec. epift. 53. Levis aliquem motiuncula decipit; fed cum creverit, & vera febris exarferit, etiam a durq & perpeffitio confeffionem accipit. Id. epit. 24. a med. Socrates perpetfitius fenex & per omnia afpera jactatus. PERPESSU, & Perpeffus. V. in Perpetior. PERPETIM, adverb. continuamente , perpetuamente, દૈઝલે idem ac perpetuo. Voffius dicit, natura effe accufativum, pro perperem, quafi dicas, perpetem diem noctemque. Ut amuffim, unde adamuffim, pro amuffem, hoc eft ad amuffem fic perpetim pro perpeteni dixiffe. Plin. l. 20. c. 6. Ulcus in angulo oculi perpetim humore manans. Ita Edit, veteres A. 1470. & 1472. Sed Harduin. cum aliis habet perpetuo. Apul. in Apolog. Non quin Pudentillam jam anno perpetim affiduo convictu probe fpectaffem. PERPETIOR, teris, peffus fum PERPETIOR, teris, peffus fum, depon. 3. patire, feffrire, tollerare, Jopportare, maxw, drixoμm, izoμsve, duro in patiendo, conftanter patior, fuffero, perfero, tolero. Enn. apud Cicer. 3. Tufcul. c. 3. Animus æger femper errat, neque pati, neque perpeti poteft. Cic. 2. de Orat. c. 19. & S. Verr. c. 57. Ac mihi quidem non ita molefti funt: facile omnes perpetior ac perfero. Sulpic. ad Cicer. Fam. 4. ep. 5. Nifi hoc pejus fit, hæc fufferre & perpeti. Cic. Fam. 1. ep. 9. ante med. Cum ipfa quafi republica collocutus fum, ut mihi tam multa pro fe perpeffo atque perfuncto concederet ut, &c. Id. 5. de Fin. c. 11. Mendicitatem multi perpetiuntur, ut vivant. & lib. 1. c. 14. fub fin. Qui etiam dolorem fæpe perpetiuntur, ne, fi id non faciant, incidant in majorem. Id. Fam. 2. ep. 16. circa med. Affirmavi, quidvis me potius perpeffurum, quam ex Italia ad bellum civile exiturum. Id. 2. de Fin. c. 20. a med. Ille cafus, qui nobis miferabilis videtur audientibus, illi perpetienti erat voluntarius. Terent. Eun. 2. 1, 11. Cenfen' poffe me obfirmare, & perpeti, ne redeam interea? Ovid. 14. Metam. v. 465. Admonitu quamquam luctus renovatur amaro, Perpetiar memorare tamen. TPaffive in fup. & particip. Cic. 2. Agrar. c. 3. Mihi omnia potius perpetienda effe duco, quam non ita gerendum confulatum

[graphic]

> ut, &c. Id. 4. de Fin. c. 26. Fortiorem me fore in patiendo dolore, fi eum afperum & difficilem perpeffu, quam fi malum dixero. Vetus poeta apud eund. 2. Tufcul. c. 8. O multa dictu gravia, perpeffu afpera! Cum infinito pro finere, permittere, æquo animo ferre, Plaut. Afin. 5. 1. 17. Aliam tecum effe, equidem facile poffim perpeti Terent. Eun. 3. 5. 3. Nunc eft profecto, interfici cum me perpeti poffum. Ovid. 3. Met. v. 621. Non tamen hanc facro violari pondere pinum Perpetiar. T Pro fimplici ferre, Plin. l. 2. ep. 11. circa med. Cum me vehementius putaret intendi mea perpeti poffet. comportare. T Pro fimplici pati, aut valdę pati, fentire, experiri, Ovid. 14. Met. v. 470. & ventis inimica per æquora rapti, Fulmina, noctem, imbres, iram cælique, marifque Perpetimur Danai, cumulumque Capharea cladis. Val. Flacc. lib. 4. v. 430. Talia prodigia, & tales pro crimine pœnas Perpetitur.

quann gracilitas ܕ

PERPETRABILIS, le, adject. Tertull. 1. 2. ad uxor. c. 1. Nubere in
Domino perpetrabile eft. . e. permiffum eft.
PERPETRATIO onis, f. actus perpetrandi. Tertull. de Poenit. c. 3.
aliqua difficultas perpetrationein ejus intercipit. Auguftin. l. 13. de
Trin. c. 6. perpetratio mali.

PERPETRATOR, oris, m. qui perpetrat. Auguftin. 1. 20. de Civ. Dei, c. 1. Homines peccati magni perpetratores. Sidon. 1.8. ep.6. ad fin, Cadis infaufta perpetratores.

com

PERPETRATUS, a, um, fatto, compito, factus, confectus, peractus. Gell. l. 7. c. 3. a med. Cum fcelera admiffa & perpetrata fuerint. Liv. . 44. c. 37. fub fin. Sacrificio rite perpetrato. Id. l. 1. c. 6. perpetrata cæde. Tacit. Ann. 13. c. 27. extrem. perpetratum judicium. Liv. 1. 33. c. 21. Pace nondum perpetrata. conchiusa. PERPETRO, as, avi, atum, a. 1. fare compitamente, finire, pire, mandar ad effetto, diempo, eft peragere, perficere, ut Feftus exponit: a per, & patro. Pacuv. ibid. Neque perpetrare precibus, imperio quiti. Ita Scalig. legit. h. e. neque precibus, neque imperio perficere potuerunt. Varr. in fin. l. 6. de L. L. Quoniam de lingua Latina tres feci partes; prima parte perpetrata ut fecundam ordiri poffimus, &c. Plaut. Pfeud. 5. 1. 24. Poftquam opus meum, ut volui, omne perpetravi. Tacit. 4. Hiftor. c. 65. a med. Legati ad Civilem miffi cum donis, cun&ta ex voluntate Agrippinenfium perpetravere. Id. 14. Ann. c. 7. perpetrare promiffa. Flor. 1. 3. c. 14. cœpta. Juftin. 1. 1. c. 9. facrilegium. & lib. 27. c. 1. facinus. Liv. 1. 1. c. 6. cædem. Id. l. 25. c. 12. & lib. 44. c. 37. facrificium. Id. l. 33. c. 21. pacem. conchiudere. & Sueton. in Calig. c. 46. & Justin. l. 12. c. 3. bellum. Tacit. 4. Hift. c. 51. reli

qua

!

« НазадПродовжити »