Зображення сторінки
PDF
ePub

.

pere. Id. ibid. leg. 5. fufceptum implere. Cajus leg. 27. explere. & ibid. exfequi. Paul. leg. 22. fub fin. confummare. Julian. leg. 30. Mandati agere. Ulpian. leg. 12. fub fin. teneri. Id. lib. 3. tit. 2. leg. 6. condemnari. Id. lib. 38. tit. 5. leg. 1. a med. conveniri

[ocr errors]

ex

artic.

con

Mandata Principum funt monita & præcepta, quæ rectoribus provinciarum, aliifque magiftratibus palam, vel arcano litteris dabantur. Frontin. de aqueductib. artic. 3. Quæ id fanciant pœnæ, lege, fenatufconfultis, & mandatis principum irrogate. 109. Impetratam aquam alio duci, mandatis prohibetur. MANDĀTUS, us, m. commiffione, mandato, idem quod mandatum In fexto cafu fingulari, Cic. pro Cacin. c. 7. Mandatu Cæfenniæ Sueton. in Caf. c. 7. Mandatu prætoris. Julian. Dig. lib. 17. tit. 1. leg. 32. creditorum. Paul. ibid. leg. 45. meo. MANDATUS, a, um, ingiunto, commeffo, imperatus, traditus, commiffus. Cic. pro Rofc. Amer. c. 38. Rem mandatam malitiofius gerere. Id. pro leg. Manil. c. 16. Magnis imperatoribus fæpius imperia mandata, atque exercitus commiffi. Nep. in Attic. c. 15. In nitendo quod femel admififfet tanta erat cura, ut non mandatam fed fuam rem videretur agere. Ovid. 7. Metam. v. 505. mandatam juvit facundia caufam. Id. Heroid. ep. 14. v. 50. mandatum dextra refugit opus. Plaut. Perf. 4. 6. 12. Mandatas epiftolas deferre. fegnate. ¶ Translate Lucret. l. 6. v. 600. Quamvis cælum terramque reantur Incorrupta fore, æternæ mandata faluti. MANDIBULA, æ, f. vel potius Mandibulum, i, n. mascella, mandibula, yrados, os faciei utrumque, qua parte infixos habet dentes : a mando, is. Macrob. 1. 1. in fomn. Scip. c. 6. poft med. Poft septem menfes dentes incipiunt mandibulis emergere. Id. l. 7. Saturn. c. 4. ante med. Cibaria confecta mandibulis. ¶ De genere non conftat: neutrum tamen effe crediderim, quia hac pofitione neutra funt multa, infundibulum nucifrangibulum, patibulum, vertibulum, &c. quamquam Ifidor. femininum fecit l. 11. Orig. c. 1. ante med. MANDO, onis, m. mangione, oxyos, manduco, edax. Lucil. & Varro apud Non. c. 1. n. 58. Atque omnes mandonum gulæ. MANDO, is, di, fum, a. 3. masticare, ucodono, cibum conficio dentibus. Cic. 2. de nat. Deor. c. 47. ad fin. Animalia alia fugunt, alia carpunt, alia vorant, alia mandunt. & cap. 54. Dentibus in ore conftructis manditur, atque ab his extenuatur & molitur cibus. Colum. l. 6. c. 2. fub fin. Mandere ex commodo aut feftinanter. Plin. l. 17. c. 9. Afini lentiffime mandunt. Virg. Æn. 7. v. 279. de equis. fulvum mandunt fub dentibus aurum. h. e. aureum frenum mordent. Sic Ovid. Metam. 15. v. 92. nil te nifi triftia mandere fævo Vulnera dente juvat. h. e. cæfa animalia comedere. comedo, mangiare. Enn. apud Prifcian. 1. 6. pag. 683. Putsch. Vulturis in fulvis miferum mandebat homonei. Liv. in Odyff. apud eund. 1. 8. pag. 817. Cum focios noftros mandiffet impiu' Cyclops. Virg. En. 9. v. 340. Impaftus ceu plena leo per ovilia turbans (Suadet enim vefana fames) manditque, trahitque Molle pecus. Plin. l. 8. c. 51. extr. Non tota quidem coena, fed in principio, bini ternique pariter manduntur apri. Id. 1. 22. c. 22. ad fin. Inter ea, quæ temere manduntur, & boletos merito pofuerim. T Ut mordere humum, fic & mandere fic & mandere dicuntur, qui vulnere proftrati, proni moriuntur. Virg. 11. En. v. 668. Sanguinis ille vomens rivos cadit, atque cruentam Mandit humum. Val. Flacc. l. 3. v. 106. compreffaque mandens Equora purpuream fingultibus exfpuit auram.

Item

Per catachrefim Matius apud Varron. I. 6. de L. L. c. 5. Corpora Grajorum mærebar mandier igni. b. e. confumi. Sic ignis edax, apud Virg. 2. En. v. 758. T Olim & mandor dictum fuit, paffiva pofitione, fignificatione activa, tefte Prifcian. I. 6. pag. 799. Putfch. Quod idem de manduco , as, ibidem tradit. T Quidam præteritum mandui, alii mandidi effe voluerunt: fed neutrum obtinuit. Id. 1. 8. pag. 817.

[ocr errors]

MANDO, as, avi, atum, a. I. commettere, ordinare, imporre, comandare, napadi dwun, dyx Heilw, gerendum quippiam, exfequendumque committo, præfcribo, impero, mandatum do, negotium impono: quafi manu do. Terent. Phorni. 4. 4. 7. Si quid velis, huic mandes, quod quidem recte curatum velis. Caf. 1. 2. B. Civ. c. 13. Cæfar per litteras Trebonio magnopere mandaverat ne per vim oppidum expugnari pateretur. Id. l. 3. B. Gall. c. 11. Huic mandat, | Rhemos adeat, atque in officio contineat. Ovid. 14. Metam. v. 23. Nec, medeare mihi, fanefque hæc vulnera mando. Id. 1. Amor. el. 11. v. 17. Afpicias oculos, mando, frontemque legentis. Cef. I. 4. B. Gall. c. 21. Volufeno mandat, ut exploratis omnibus rebus ad fe quamprimum revertatur. Cic. Fam. 3. ep. 4. Te L. Clodio mandasse , quæ illum mecum loqui velles. & ep. 5. fub fin. Tibi de noftris rebus nihil fum mandaturus per litteras. T Cum accufativo rei eft fieri jubere, demandare, curare faciendum. Cic. Attic. 1. 1. ep. 10. Præterea typos tibi mando quos in tectorio atrioli poffim includere. b. e. comparandos, coemendos. Stat. 9. Theb. v. 168. Mandare opus alicui. b. e. faciendum. Senec. in Troadib. v. 316. preces. b. e. apud alterum adhibendas. Sueton. in Oth. c. 6. excufationem. fcil. ab aliis afferendam. Lucan. l. 1. v. 489. decreta. confulibus. b. e. exfequenda. & lib. 6. v. 569. Arcanumque nefas Stygias mandavit ad umbras. h. c. perferendum. & lib. 10. v. 482. nec flammis mandatur opus. h. c. ut igni abfumatur. Papinian. Dig. lib. 1. tit. 20. leg. 1. Mandare jurisdictionem, cognitionem, exercitionem judicii. delegare, ad alium transferre. T Pro affignare, deftinare, Horat. l. 1. ep. 19. d. 8. Forum, putealque Libonis Mandabo ficcis adimam cantare feveris. Id. de art. poet. v. 176. ne forte feniles Mandentur juveni partes, pueroque viriles. Sæpe eft verbum teftamentorum, lafciare, ordinare. Ovid. l. 1. Trift. el. 2. v. 55. Et mandare fuis aliqua, & fperare fepulcrum. Adde Ulpian. Dig. lib. 11. tit. 7. leg. 14. a med. & Papinian. lib. 26. tit.

Id.

[ocr errors]

2. leg. 26. &c. Sic Flor. l. 3. c. 3. Confulentes, fi quid ad uxores fuas mandarent. TPro amandare, expellere, Cic. pro Sull. c. 20. Aliquem dimittere ab fe, & mandare in ultimas terras. pro Quint. c. 15. Infra etiam mortuos mandatur. Al. leg. amandatur. Cum infinito, Martial. l. 1. epigr. 89. Cum mihi fupremos Lachefis perneverit annos, Non aliter cineres mando jacere meos ¶ Mandare ad aliquem, mandare dicendum alicui. Sueton. in Calig, c. 25. Tradunt, adhibitum cœnæ nuptiali mandaffe ad Pifonem contra accubantem: noli uxorem meam premere. mandò a dire. ¶ Sæpe fignificat tradere, consegnare, raccomandare, confidare, metter in mano in iis præcipue in quibus fpectatur fides. Terent. Andr. 1. 5. 61. Bona noftra hæc tibi permitto, & tua mando fidei. Ovid. 4. ex Pont. ep. 6. v. 13. Jam timeo cuiquam noftram mandare falutem: Ipfum morte tua concidit auxilium. Virg. 3. En, v. 49. Hunc Polydorum auri quondam cum pondere magno Infelix Priamus furtim mandarat alendum Threicio regi. Caf. l. 3. B. Civ. c. 59. & Cic. 7. Verr. c. 14. Mandare alicui magiftratum. Cic. 6. Verr. c. 37. & Liv. I. 24. c. 8. honores. Id. in fin. l. 29. facerdotia. Plaut. Men. 5. 2. 33. Mandare filiam viro. dare per moglie. Cic. Catil. 4. c. 5. ad fin. Aliquem æternis tenebris, vinculifque mandare. confinare in una ofcura prigione in vita. T Translate Cef. 1. 2. B. Gall. c. 24. & lib, 5. c. 18. extr. Mandare fe fugæ darfi alla fuga. Cic. 1. Catil. c. 8. Mandare fuga, & folitudini vitam fuam. Colum. fub fin. c. 7. l. 1. Mandare femen terræ. Virg. Ecl. 5. v. 36. hordea fulcis. Id. En. 9. v. 214. corpus humo. Seppellire. Eodem fenfu dixit Petron. in Satyr. e. 112. Mandare cadaver fupremo officio. Cic. in fragm. Poem. apud Ifidor. I. 19. Orig. c. 1. Tunc fe fluctigero tradit, mandatque paroni. Id. Catil. 1. c. 11. Percipite, quæfo, diligenter, quæ dicam, & ea penitus animis veftris mentibufque mandate. mettetevela bene in mente. & lib. 6. Fam. ep. 13. & pro Quint. c. 6. Mandare memoriæ. mettere a memoria. & lib. 2. de Orat. c. 12. litteris. fcrivere Ovid. Heroid. ep. 17. v. 143. verba libello. Cic. 1. 2. Offic. c. 1. a med. fcriptis. lib. 2. de Divin. c. 32. hiftoriæ. Id. pro Arcb. c. 9. verfibus. metter in verfi. & pro Dom. c. 29. immortalitati. & 4. Açad, c. I. a med. monumentis. Id. 2. de nat. Deor. c. 60. fruges conditas vetustati. b. e. condere, ut veterafcant. Senec. in Herc. Fur. v. 1085, Clavæque gravi laffum folitus Mandare caput. b. e. in clavam reclinare. Id. in Med. v. 150. Sile obfecro, queftufque fecreto abditos Manda dolori. b.e. ut dolor occultus intra fe queftus contineat, nec prodat. Flor. l. 3. c. 1. Primum fcelus mandat infidiis. b. e. per infidias peragit. T Abfolute Stat. 1. 8. Theb. v. 267. Sic ubi per fluctus uno ratis obruta fomno Conticuit, tantique maris fecura juventus Mandavere animas; folus ftat puppe magifter Pervigil. b. e. commifere vel mari tranquillo, vel quieti & fopori! TInter mandare & præcipere hoc intereft, quod illud eft minus imperiofum, & erga æquales, aut etiam fuperiores exercetur Hoc totum eft imperii, & poteftatis. Illo quippiam edicimus ab alio fæpe exfequendum, quam ei, cui mandamus: hoc ab ipfo illo, cui præcipimus. Sueton. in Ner. c. 40. extr. Per octo dies non refcribere cuiquam, non mandare quid, aut præcipere conatus. TMandare fufpendium alicui apud Apul. I. 9. Metam. mandar fulle forche. Sic Juvenal. fat. 10. v. 52. cum Fortunæ ipfe minaci Mandaret laqueum, mediumque oftenderet unguem.

[ocr errors]
[ocr errors]

MANDRA, æ, f. ftalla, mandra, mandria, uxvdpa, clauftrum, feptum pecudum, ftabulum. Vox Græca. Martial. I. 5. epigr. 23. Vixque datur longas mulorum vincere mandras. Item ipfe pecudum grex, feu multitudo. Juvenal. fat. 3. v. 237. rhedarum tranfitus arcto Vicorum inflexu, & ftantis convicia mandra Eripiunt fomnum Drufo vitulifque marinis. b. e. equorum, aut mulorum non progre dientium, quos ideo auriga & muliones convicio & clamoribus hortantur. ¶ Translate eft feptum tabulæ luforiæ in latrunculorum ludo, Scacchiere vel potius varia cellule in ipfa luforia tabula, feacco. Martial. l. 7. epigr. 71. Sic vincas Noviumque, Publiumque, Mandris & vitreo latrone claufos Auctor Paneg. ad Pifon. v. 191. hic ad majora movetur, Ut citus, & fracta perrumpat in agmina mandra. MANDRAGORAS, æ, m. mandragóla, μœvdp¤yópœs, herba eft alio nomine Circæum, duorum generum candida , quam marem credunt ; & nigra, quam feminam, anguftioribus foliis, quam lactuce, hirfutis & caulibus, radicibus binis ternifve rufulis, intus albis carnofis tenerifque, pæne cubitalibus. Ferunt mala avellanarum nucum magnitudine, & in his femen ceu pirorum. Plin. l. 25. in fi. Stigmata in facie mandragoras illitus delet.& cap. 13. Aliqui & mandragora utebantur poftea abdicatus in hac curatione eft. Colum. 1. 10. v. 19. Quamvis femihominis vefano gramine feta Mandragora pariat flores, moeftamque cicutam . femihominem vocat, quia ejus radix inferiorem hominis partem repræfentat: vefanum gramen, quia vim habet amatoriam infaniam inducendi & foporem lethargo fimilem, ejufque fuccus recens peftis eft: unde & Circeum di&ta eft, quafi venefica, a Circe. V. Plin. loc. cit. MANDUCATIO, onis, f. actus manducandi. Auguftin. Trad. 27. in Joann. ante med., MANDUCATOR, oris m. qui manducat. Augustin. Tract. 27. in Jann, ad fin. MANDUCĀTUS, a mafticato, dentibus comminutus manfus Varr. 3. R. R. c. 7. a med. Qui folent faginare pullos columbinos, manducato candido farciunt pane. Senec. ep. 95. ante med. Exfpecto jam, ut manducata ponantur. MÁNDUCO, as, avi, atum a. 1. mafticare, mangiare κατάομαι mando, comedo. Diomed. 1. 1. pag. 361. Putsch. Manduco proprie eft, quod Græci dicunt para, hoc eft identidem mando. Idee

[ocr errors]

um,

[ocr errors]

que

que Probus negat recte dici, pifcem, vel aliud tenerum quid manduco fed potius, edo, quod fignificat 9. manducatur autem. quod denti reluctatur. nam cum dicam, edo, quid faciam oftendo: cum vero, manduço, non tantum, quid faciam oftendo, fed & qualiter faciam. Hæc Diomed. Unde Plaut. Mil. 2. 6. 104. Occifam fæpe fapere plus multo fuem, cum manducatur. T Veteres tamen & in edendi fignificatione manduco dixerunt, inquit Diomed. ibid. Auguftus in epift. ad Tiber. apud Suet. in ejus vita, c. 76. In balineo poft horam primam noctis duas bucceas manducavi. ¶ Veteres dixere & manducor tefte Prifcian. 1. 6. pag. 799. Putsch. deponentium forma. Pompon. apud Non. e. 7. n. 79. Quafi afinus, opertis oculis, fimul manducatur, & malit. Adde Lucil. & Afran. ibid. MANDUCO, onis, m. mangione, mangiatore, addroxycs, edax, coαδδηφάγος, medo. Apul. . 6. Metam. fub fin. De ifto afino femper pigro quidem, fed manducone fummo. MANDUCUS, ci, m. idem quod Manduco, onis, a manducando Pompon. apud Non. c. 1. n. 58. Magnus camelus, manducus, cantherius. T Larva quoque, feu Græce uosuoλúxeor, quod in ludis, ac præfertim Atellanis, circumferebatur a mandendo manducus dicebatur, propterea quod terriculamentis hujufmodi magnos dentes sac voracitatem tribuerent. Erat enim manducus larvato capite humano naxillas vasta magnitudine vaftifque armatas dentibus habens, qui oris hiatu, dentiumque crepitu fe fe in utramque partem via dum flecteret, ridentem turbam vertebat in fugam. Hæc ex Feflo. Huc facit illud Juvenal. fat. 3. v. 175. cum perfonæ pallentis hiatum In gremio matris formidat rufticus infans. Feftus addit illud Flauti Rud. 2. 6. 51. Ch. Quid, fi aliquo ad ludos me pro manduco locem La. quapropter? Ch. quia pol clare crepito dentibus Apud Varron. l. 6. de L, L, c. 5. a med. in Atellanis obfonium vocant manducum. Sed pro obfonium fortaffe legendum perfonam . V. Scalig.

[ocr errors]
[ocr errors]

MANE, neutr. indeclin. la mattina, mpet, v T e, principium diei, cum plene diluxit, & fol ortus eft: item aliquando totum illud fpatium, quod poft folis ortum ad meridiei vicinum tempus excurrit. Cenforin. de die nat. c. ult. & Macrob. l. 1. Saturn. c. 3. med. Diluculum, cum, fole nondum orto, jam lucet: fecundum diluculum vocatur mane, cum lux videtur folis. Horat. l. 1. fat. 3. v. 18. noctes vigilabat ad ipfum Mane: diem totum ftertebat. CoJum. I. 11. c. 1. circa med. A primo mane opus aggredi. Id. cap. 12.1. 7. Sub obfcuro mane, vel etiam crepufculo. Id. l. 9. c. 15. Poftero mane. Cic. Attic. I. 5. ep. 4. Litteras multo mane mihi dedit. Virg. 3. Georg. v. 325. Mane novum Perf. fat. 3. v. 1. jam clarum mane feneftras Intrat & anguftas extendit lumine rimas . Martial. . . epigr. 50. fub fin. Non rumpet altun pallidus fomnum reus, Sed mane totum dormies. Ovid. 1. Faft. v. 547. Mane erat : excuffus fomno Tirynthius heros, &c. Varr. 1. 3. R. R. c. 9. ante med. Eas includere oportet, ut diem & no&tem incubent, præterquam a mane, & vefpere, dum cibus his detur. Hivt. de B. Afric. c. 42. fub fin. Cum milites a mane diei jejuni fub armis ftetiffent. TSæpe abfolute ponitur, more adverbii. Caf. l. 4. B. Gall. c. 13. & lib. 5. c. 10. Poftridie ejus diei, mane. Cic. Fam. 7. ep. 30. Quæ erant futuræ mane poftridie. Id. Attic. l. 13. ep. 9. Hodie mane epift. 30. & Terent. Phorm. 3. 2. 46. Cras mane & ep. 31. V.cal. mane accepi a Demea litteras pridie datas. Id. Catil. 3. c. 9. Hodierno die, mane. Junguntur etiam ei adverbia. Cic. 1. 4. ad Attic. ep. 9. extr. & lib. 14. ep. 18. Bene mane hæc fcripfi Plaut. Perf. 1. 3. 33. Nimis pæne mane est. Terent. Heaut.1.1.15. Nunquam tam mane egredior, neque tam vefperi, quin, &c. tanto a buon' ora. Plin. l. 1. ep. 5. circa med. Rogo, mane videas Plinium domi, fed plane mane, neque enim diutius ferre follicitudinem poffum. ¶ Veteres dixere mani, ut luci, vefperi, tefte Donato ad Terent. Phorm. 1. 1. 2. Sic Plaut. Pan. 3. 3. 37. Dudum a mani ut ad portum proceffimus. Virg. in Cyri, v. 350. Et gelido veniens mani quatiebat ab Oeta. ¶ Alii ducunt a manando, quod tum manat dies ab oriente : unde manare folem dicebant antiqui cum folis orientis radii fplendorem jacere cœpiffent. Alii a manus bonus ab omine boni nominis ad quam religionem Græci quoque, cum lumen affertur, folent dicere ows «y«. maximum enim bonum lux eft: & optima diei pars eft matutinum tempus, & rebus agendis aptiffima. Sic & Lanuvini mane pro bono dicunt cui contrarium eft immane. Alii a Manibus, quod ab inferis exordium lucis emergat. Alii denique a maris rarus quia mane aer rarus eft, & perfpicuus. Hæc habentur apud Varron. 1. 5. de L. L. c. 2. Feftum, Macrob. I. 1. Saturn. c. 3. a med. Ifidor. 1. 5. Orig. c. 30. & Nonium c. I. n. 337. ubi manum non folum bonum, fed etiam clarum interpretatur.

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

MANEO, es, nfi, nfum, a. 2. ftare, fermarsi, rimanere, reftare, μdloco infifto, in loco me contineo, commoror fto, refto, hæreo a voce Græca allata. Terent. Heaut. 1. 2. 26. Ut ut erat manfum tamen oportuit. Vetus lapis apud Gud. pag. 358. n. 7. & in Muf. Veron. pag. 108. n. 2. Hoc ( pro huc ) manfum veni. fon venuto a far qui . Caf. 1. 5. B. Gall. c. 30. Facilem effe rem, feu maneant, feu proficifcantur. Nep. in Eumen. c. 5. Ne uno loco manens equos militares perderet. Cef. 1. 3. B. Civ. c. 74. Manendum eo loco, & rem prælio committendam exiftimabant. Id. I. 4. B. Gall. c. 1. Quotannis fiugula millia fuis ex finibus educunt: reliqui domi manent. & lib. 2. B. Civ. c. 41. Manere in loco, ordinefque fervare ftar faldo nel posto. Cic. 3. Offic. c. 26. Jub fin. Manere in patria, effe domi fuæ. Cef. 1. 5. B. Gall. c. 51. Totam hiemem ad exercitum manere decrevit. Senec. in Herc. Oet. v. 1938. Vadis inermis, gnate, per umbras, Ad quas femper manfurus eris. T Paffive imperfonaliter, Cef. 1. 5. B. Gall. c. 31. Omnia excogitantur

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

من

[ocr errors]
[ocr errors]

quare nec fine periculo maneatur &c. Cic. Attic. 1. 8. ep. 3. fub fin. Id fi eft, in Italia fortaffe manebitur. Frequenter eft divertere, & morari, pernoctare, alloggiare. Cic. in fi. l. 4. ad Attic. Quo die ad me venies, fi me amas, apud me cum tuis maneas. lib. 7. ep. 13. ad fin. Pompejus ab Teano Larinum verfus profectus eft: eo die manfit Venafri. & lib. 5. ep. 1. a med. Scito, nos multis locis ne tectum quidem accipere, & in tabernaculo manere plerumque. Horat. I. God. 1. v. 25. manet fub Jove frigido venator. Hinc manfiones. Sic Capitolin. in M. Antonin. Philof. c. 7. Nec, præter duas noctes ab eo (patre) manfit diverfis vicibus. h. e. extra domum paternam pernoctavit. ¶ Translate eft durare " fuffiftere, durare, ftar faldo, mantenerfi: & refertur ad res. Cef. l. 6. R. Gall. c. 31. Omnes fuperioris anni munitiones integræ manebant. Nep. in Themift. c. ult. Hujus ad noftram memoriam monumenta manferunt. Colunı, sub fin. 1. 4. de ridica. Quod genus fiffilis adminiculi manet diutius, quam teres palus. Virg. 2. En. v. 22. Priami dum regna manebant. Id. Ecl. 4. v. 53. O mihi tam longa maneat pars ultima vitæ, Spiritus &, quantum fat erit tua dicere fa&ta! Terent. Hec. 4. 4. 101. Manere affinitatem hanc inter nos volo. Cic. 1. de nat. Deor. c. 12. Nihil femper fuo ftatu manet. Id. 8. Attic. ep. 14. a med. Elicere cupio fententiam tuam fi manet, ut firmior fim, fi mutata eft, ut tibi affentiar. Id. 2. Offic. c. 12. extr. Dum memoria rerum Romanarum manebit. T Hinc illa JCtorum, African. Dig. lib. 46. tit. 3. leg. 38. in fin. Quamvis ex fidejufforia caufa non tenearis, pignus tamen obligatum manebit Ulpian. lib. 27. tit. 3. leg. 9. fub fin. Si tutori curator fit adjunctus, tutor manet. Paul. lib. 41. tit. 2. leg. 3. poft med. Si rem apud te depofitam furti faciendi caufa contrectaveris, defino poffidere: fed fi eam loco non moveris, plerique refponderunt, rete poffefforem me manere. Ulpian. lib. 44. tit. 2. leg. 23. Quamdiu manet contra&us, current ufuræ. Hinc manfurus duraturus ftabilis perpetuus. Virg. 3. Æn. v. 85. da monia feffis, Et genus, & manfuram urbem Claudian. de IV. Conful. Honor. v. 120. Manfura fides. Id. de Conful. Mall. Theod. v. 27. manfuræ voces Id. in I. Conful. Stilich. v. 39. amicitias manfuro adamante ligat. ¶ Abfolute Cic. 3. Offic. c. 12. Maneat ergo, quod turpe fit, id nunquam effe utile. b. e. inconcuffum fit, & irrefutabile. Sic pro Rabir. Poft. c. 9. Quamobrem illud maneat, & fixum fit, quod neque moveri, &c. T Pro hærere, fixum effe. Lepid. ad Cicer. Fam. 10. ep. penult. fub fin. Quæ perpetuo animo meo fixa manebunt Virg. 1. En. v. 30. manet alta mente repoftum Judicium Paridis fpretaque injuria formæ. T Sæpe eft perstare conftantem effe, εμμένειν, ure, effer coftante, continuare, tenerfs faldo: & ad perfonas refertur. Virg. 10. En. v. 770. manet imperterritus ille, Hoftem magnanimum opperiens. Caf. l. 1. B. Gall. c. 36. Si in eo manerent, quod conveniffet. Cic. 4. Fam. ep. 13. Hoc ipfum quod maneam in vita, peccare me exiftimo. Seguito a vivere. & pro Cluent. c. 63. Servi vi tormentorum adducti, in veritate manferunt. Id. 7. Verr. c. 32. Civitates, quæ in amicitia, fideque populi R. perpetuo manferant. Id. 7. Attic. ep. 15. Plerique negant, Cæfarem in conditione manfurum. & lib. 9. ep. 2. Manere in fententia. Fam. S.. ep. 2. in fin. in voluntate. Id. pro Sext. c. 27. in priftina mente Hirt. de B. Gall. I. 8. 6. 47. in officio. Nep. in Con. c. 2. in focietate. Id. in Agefil. c. 2. fumma fide in pactione. Virg. 2. En. v. 160. promiffis. ftar alle promeffe. Sic lib. 8. v. 643. at tu di&is Albane maneres. T Frequenter accufativum poft fe habet, & fignificat morari, reftare, exfpectare, dum quippiam veniat, fermarsi, finchè uno venga, aspettare. Terent. Phormion. 3. 1. 16. Manfurus patruum pater eft, dum huc adveniat. Liv. I. 42. c. 66. Ipfe hoftium adventum, elatus fucceffu, manfit. Terent. Phorm. 4. 1. 4. Non manebat ætas virginis meam negligentiam. Plaut. Trucul. 4. 3. 69. Haud manfifti, dum ego darem illam tute fumpfifti tibi. non bai avuto pazienza. & Stich. 1.2. 36. Ego federo in fubfellio. Pi. Mane pulvinum. & ibid. v. 1. Qui manet ut moneatur fervus officium fuum nec voluntate id facere meminit haud probus eft. afpetta d'effer avvisato. Catull. carm. 10. de Vari fcorto v. 27. Mane me, inquii puellæ. bel bello, colle buone, fermati. Al. aliter leg. T Imperativum mane non folum fignificat morare exfpecta; fed interdum quiefce, ceffa, aut quid fimile. Plaut. Mil. a. 5. v. 10. Mentitur feri. Py. mane, : dum narro. Id. Caf. 2. 6. 32. Sed mane dum: num ifta aut populna fors aut abiegna eft tua? Id. Men. 5. 5. 21. Quid ceffas dare potionis aliquid, priufquam percipit infania? Me. inane modo: etiam percontabor. T Manere eleganter dicuntur, quæ certo futura funt, & quæ imminent præfertim in adverfis. Cic. Phil. 2. c. 5. P. Clodius, cujus quidem te fatum, ficuti Curionem, manet. ti afpetta, ti foprafta. Virg. 7. En. v. 596. te, Turne, nefas, te trifte manebit Supplicium. Propert. 1. 2. eleg. 21. v. 58. Longius, aut propius, mors fua quemque manet. Liv. 1. 26. c. 13. sub fin. Ea potio a videndis omnibus acerbis indignifque, quæ manent victos, vindicabit. Eft qui legit vietis. nam & cum dativo effertur. Catull. carm. 8. v. 15. Quæ tibi manet vita? Liv. l. 1. c. 53. a med. Manere his bellum , quod pofitum fimuletur. Eft qui legit imminere. Claudian. I. 2. in "Eutrop. v. 479. unaque cuncto Poena manet generi. T Etiam in bonis rebus. Vet. Poeta apud Lamprid. in Alex. Sev. c. 14. Te manet imperium cæli terræque marifque. Claudian. l. 1. de raptu Prof. v. 195. Præmia digna manent (te.) Virg. 3. En. v. 505. maneat noftros ea cura nepotes. T Manem pro maneam eft qui legit apud Plaut. Rud. 2. 4. 5. nunc nihil eft , qui te manem. Sed lectio valde variat. ¶ Manfti pro manfifti fyncope apud Lucil. Quando in eo numero manfti , quo in maxima nunc eft Pars hominum. Gell. refert . 18. c. 8.

[ocr errors]
[ocr errors]

>

[ocr errors]
[ocr errors]

MA

[ocr errors]

cos,

[ocr errors]

MANES, ium, m. anime de morti, of venues, ai Juxai no respur, ψυχαί τῶν νεκρῶν, animæ defunctorum Apul. de deo Socrat. fcribit, fuiffe fpecies Lemurum: animum enim humanum exutum corpore, vetere Latina lingua Lemurem di&titatum effe : ex Lemuribus, qui pofterorum fuorum curam fortitus pacato & quieto nomine domum poffideret, Larem dictum effe familiarem: qui propter adverfa vitæ merita, nullis bonis fedibus, in terra vagatione feu quodam exfilio puniretur, inane terriculamentum bonis hominibus, ceterum noxium malis Larvam vocatum : cum incertum effet, quæ cuique eorum fortitio eveniffet, utrum Lar effet, an Larva, nomine Manem deum nuncupatum, & honoris gratia dei vocabulum additum fuiffe. Auguftin. 1. 9. de civ. Dei, c. 11. Dicit ( Plato ) animas hominum dæmones effe, & ex hominibus fieri Lares, fi meriti boni funt; Lemures five Larvas, fi mali: Manes autem, cum incertum eft, bonorum feu malorum effe meritorum. Serv. in 3. Æn. v. 63. ait, Manes effe animas hominum illo tempore, quo de aliis recedentes corporibus nec dum in alia, fecundum fabulam Pythagoricam, tranfierunt, Alii putant, Manes eofdem ac Genios effe duofque Manes corporibus ab ipfa ftatim conceptione affignatos fuiffe, qui ne mortua quidem corpora deferant confumptifque etiam corporibus fepulcra inhabitent. Quare qui fepulcra demoliebantur, deos Manes violare putabantur. Plurimi in quibus fid. l. 8. c. ult. tradiderunt, deos cæleftes vivorum effe, Manes effe deos mortuorum. Alii alios Manes alios deos infernos dicunt. Alii in quibus Feftus, cenfent, deos effe, qui inter cælum & terram degunt, quibus plena funt omnia inter Lunarem & terrenum circulum. T Appellati funt ab antiquo manus, bonus. Dixere igitur deos Manes, quafi bonos Genios. Alii alias adducunt Etymologias. Virg. 3. En. v. 303. Manefque vocabat He&toreum ad tumulum. Id. 4. Æn. v. 34. Id cinerem, aut Manes credis curare fepultos? Cic. 1. 2. de Legib. c.9. extr. Deorum Manium jura fancta funto. T Metonymice accipitur pro Inferis, hoc eft loco , quo animæ continentur. Virg. 1. Georg. v. 243. Manefque profundi. Id. 4. Æn. v. 387. Hæc manes veniat mihi fama fub imos. Item pro pœnis, fuppliciis, furiis. Virg. 6. En. v. 743. Quifque fuos patimur manes. Ubi Servius, Manes, ideft fupplicia, quæ funt apud Manes: vel Genios dicit, quos cum vita fortimur. Adde Stat. 8. Theb. v. 84. T In fingulari num. Apul. de deo Socrat. Nomine Manem deum nuncupant. T Rectus cafus erit Manis.

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

MANGO, onis, m. venditore e mercante d' uomini, dı&pwnoxdaπnλos, σww.auropos, venalitius, feu qui homines, præfertim pueros, puellafque, vendit: a máyyxor, quod inter alia pharmacum, & fucum notat Solebant enim mangones fuco colorem falfum inducere mancipiis, ut ea carius venderent. Martial. I. 1. epigr. 59. Millia pro puero centum me mango popofcit. Id. 1. 9. epigr. 7. Non puer avari fectus arte mangonis Virilitatis damna mæret ereptæ. Plin. 1. 24. c. 6. fub fin. Refina illinitur totis corporibus, mangonum maxime cura, ad gracilitatem emendandam. Id. I. 30. c. 5. ad fin. Item mangonibus, ut lanugo tardior fit pubefcentium. Quintil. 1. 2. c. 15. a med. Mangones, qui colorem fuco, & verum robur inani fagina mentiuntur. T Dicitur etiam de eo, qui merces polit, ut pluris vendat. Plin. l. 37. c. 13. Efficaciffimum experimento excufant mangones gemmarum Id. l. 12. c. 20. mangones dicit eos qui circa unguenta laborant ut gratiora fiant. & lib. 23. c. I. a med. qui circa vina Narrat Sueton. in Vespas. c. 4. mulionem pro- | bri loco dictum fuiffe Vefpafianum quod mangonicum quæftum exercuiffet. Ex quo intelligimus, mangones dictos etiam, qui jumenta mercarentur, & venderent. barattiere da cavalli. Similiter vocari poffunt, qui gallinarum faginam exercent, quia corum artificium Plin. appellat mangonium, l. 10. c. 50.

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

MANGONICUS, a, um σwμαTEMπOpinos, ad mangonem pertinens. Plin. l. 21. c. 26. Radix hyacinthi bulbacea mangonicis venalitiis pulcre nota. Sueton. in Vefpaf. c. 4. Ad Mangonicos quæftus defcendere. MANGONIUM, ii,'n. μayyavda, artificium, quod ad res facilius μαγγανεία vendendas adhibetur. Plin. l. 1o. c. 50. Nec tamen in hoc mangonio quicquam totum placet.

MANGONIZĀTUS, a, um, abbellito, affazzonato, arruffianato mangonis artificio ornatus, fucatus, lenocinio politus. Plin. l. 9. c. 54. Primus penfiles invenit balineas, ita mangonizatas villas fubinde

vendendo.

MANGONIZO, as, avi, atum, imbellettare, raffazzonare abbellire mangonico artificio polio, fuco, adorno, ut gratiam rei pretiumque conciliem. Plin. l. 32. c. 10. a med. Pilothrum eft thynni fanguis: jecur etiam tritum, mixtaque cedria, plumbea pyxide affervatum Ita pueros mangonizavit Salpe obftetrix. Id. 1. 23. c. 1. ante med. Succus illitus latiore quodam colore & cutis teneritate mangoni

[ocr errors]

zat corpora. MANI. V. Mane. MANIA f. mater Larium 2, quam capitibus allii aut papaveris placabant, aut effigie fufpenfa, olim etiam pueri fanguine. Varr. 1. 8. L. L. c. 38. & Macrob. I. 1. Saturn. c. 7. ad fin. T Manie etiam dicuntur infantum terriculamenta, turpes deformefque perfonæ, quibus nutrices pueris parvulis minitantur, ut ait Feft. Hoc fenfu ufurpat Arnob. fub fin. l. 6. T Denique Mania prænomen eft muliebre. Varr. loc. cit. Et apud Veget. de re Veterin. 1.3. c. 2. a med. eft morbus boum qui iis eripit fenfum ut nec audiant more folito, nec videant Porro un'a, Græce furorem infaniam fignificat. V. Cic. 3. Tufcul. c. 5.

[ocr errors]
[ocr errors]

MANICE, arum, f. maniche, guanti, xupidec, pars veftis, qua brachia & manus teguntur: a manus. Virg. Æn. 9. v. 616. Et tunica manicas, & habent redimiçula mitræ. Tacit. de Germ. c. 17. FemiTom. III.

[ocr errors]

ma

næ lineis ami&tibus velantur , partemque veftitus fuperioris in manicas non extendunt, nude brachia ac lacertos. V. Chiridots. De operimentis manuum Plin. l. 3. ep. 5. a med. Ad latus notarius cum libro, & pugillaribus: cujus manus hieme manicis muniebantur, ut ne cæli quidem afperitas ullum ftudii tempus eriperet guanti, manicotti. Sic manicas de pellibus Pallad. memorat in fin. 1.1. inter ea, quæ vel in filvis, vel in vepribus ruftico operi, & venatorio apta funt. Huc pertinere videtur illud Cic. Phil. 11. c. 11. Quamquam miror tamdiu morari Antonium. folet enim accipere ipfe manicas, nec diutius obfidionis metum fuftinere. videl. itineris & fugæ caufa, cujufquemodi manicæ fuerint. De manicis militaribus, quibus brachia & manus contra tela & enfes muniuntur nopole. Juvenal. fat. 6. v. 255. Balteus, & inanicæ, & crifte, crurifque finiftri Dimidium tegmen. ¶ Sunt etiam, quibus manus ligantur, manette: ficut pedica, quibus pedes. Plaut. Afin. 2. 2. 38. Ubi manus manica complexæ funt, atque adducta ad trabem. Virg. 2. En. v. 146. manicas atque areta levari Vincla jubet Priamus Horat. l. 1. ep. 16. in fin. in manicis & Compedibus fævo te fub cuftode tenebo.Virg. 4. Georg. v. 439. manicifque jacentem occupat. Val. Flacc. l. 2. v. 462. truces manicæ. Plaut. Capt. 3. 5. I. Injicere alicui manicas Id. Moftell. 5. 1. 17. Manicas connectere Sil. l. 17. v. 141. Addere alicui vincla & manicas. T. De ferreis manibus, quibus in/navali prælio naves hoftium. captantur (V. Harpago rampicone.) Lucan. I. 3. v. 565. Aft alias manicæque ligant teretefque catena, Seque tenent remis. ¶ Translate Lucil. apud Non. c. 4. n. 313. Si laqueis, manicis, pedicis mens irretita eft. MANICATUS, a, um, adject. manicas habens, manuleatus. Cic. Catil. 2. c. 10. Quos pexo capillo nitidos, manicatis & talaribus tunicis videtis. V. Chiridota . T Pelles manicata apud Colum. l. I. c. 8. ante med. & lib. 11. c. 1. a med. funt manica de pellibus (ut eas vocat Pallad. in fin. l. 1. ) & una cum fagatis cucullis recenfentur, ad arcendos ventos, frigora, & imbres.

[ocr errors]

MANICON, anno, cognominatus eft genus trychni, fruticis, cujus fuccus infaniam facit. aria enim infania eft. Plin. l. 21. c. 31. MANICULA, æ, f. manina χειρίου parva manus. Plaut. Rud. 4. 4. 126. Dux connexæ maniculæ, & fucula. Adde in Pfeud. 5.1. 16. ubi Boxhornius voluit legi mammicula, vel mammillula. Sed Salmaf.. nihil mutat: & quidem recte. T Manicula item dicitur tranfverfa regula in ftiva aratri, ita dicta, quod manu bubulci teneatur: qui quafi eft temo inter boves. Ita Varr. l. 4. de L. L. c. 31. ubi Al. leg. manibula.

[ocr errors]
[ocr errors]

MANIFESTARIUS, a, um manifefto, patente, chiaro, idem quod manifeftus, & qui negari non poteft. Plaut. Aulul. 2. 4. 10. Capio fuftem, obtrunco gallum, furem manifeftarium. Id. Mil. 2. 5. 34. Manifeftaria res eft. Id. Trin. 4. 2. 50. Teneo hunc manifeftarium. convinto. Gell. I. 1. c. 7. Ne, ut in Plauti comoedia (Bacch. 4. 8. 77.) machus, ita in Ciceronis oratione folocifmus effet manifeftarius. MANIFESTATIO, onis, f. manifestazione, dixwors, actus manifeftandi. Augustin. 1. 20. de Civ. Dei, c. ult. a med. Per fuæ præfentiæ manifeftationem. Sulpic. Sever. 3. dial. c. 4. Tantæ manifeftationer virtutis.

MANIFESTĀTOR, oris, m. manifeftatore, qui manifeftat. Non. cap. 1. n. 46. Hujus rei manifeftator eft Lucretius libro VI. MANIFESTĀTUS, a, um, manifeftato, patefa&tus. Augustin. I. 4. de doftr. Chriftian. c. 12. fub fin. Per fe ipfa, quoniam vera funt, manifeftata delectant.

[ocr errors]
[ocr errors]

MANIFESTE. V. in voce fequenti. MANIFESTO, adverb. manifestamente, patentemente evidentemente > raps, aperte, clare, palam, non obfcure. Cic. Catil. 3. c. 2. Ut tota res a vobis manifefto deprehenderetur Id. pro Cluent. c. 14. extr. Facinus manifefto compertum. Id. de clar. Orat. cap. 80. Cum indicia mortis fe comperiffe manifesto & manu tenere diceret. Plin. l. 36. c. 22. Manifefto apparet. Id. l. 9. c. 45. Manifefto oftendunt. Plaut. Caf. 2. 3. 19. Perii! manifefto mifer tencor. Id. Pan. 3. 5. 40. Manifefto fur es mihi. b. e. fur manifeftus. Id. Afin. 5. 2. 26. Jam faxo ipfum hominem manifefto opprimas. lo trovi ful fatto. Tacit. 1. Hift. c. 88. Quanto magis occultare pavorem nitebantur, manifeftius pavidi. & lib. 4. c. 23. Quo difcreta virtus manifeftius fpectaretur. Apul. in Apolog. Ut omnibus manifeftiffime pateat. Scavola Dig. lib. 33. tit. 2. leg. 32. ad fin. Manifeftiffime probare aliquid. In aliquo ex allatis ex Cicer. locis al. leg. manifefte: quod legitur etiam apud Apul. I. 6. Metam. bis. MANIFESTO, as, avi, atum, a. 1. manifeftare, far palese, moftrare, aspów, manifeftum reddo, palam facio, prodo, oftendo, declaro. Ovid. Metam. 13. v. 105. Ipfe nitor galex, claro radiantis ab auro, Infidias prodet, manifeftabitque latentem. Juftin. in fi. cap. 6. 1. 24. Multa ibi vifuntur munera, quæ reddentium vota gratam voluntatem manifeftant. Id. l. 11. c. 3. Odium eos omnium populorum effe: quod vel ex eo manifeftari, quod, &c. MANIFESTUS, a, um, manifefto, patente, evidente, chiaro, e che fi tocca con mano, oxvepo's, clarus, patens, apertus, palam & in promptu pofitus, teftatus, perfpicuus: quafi manu teneatur gari, aut diffimulari non poffit: & fæpius in malam partem fumitur. Virg. 3. Æn. v. 150. Penates vifi ante oculos adftare jacentis Infomnis, multo manifefti lumine, qua fe Plena per infertas fundebat Luna feneftras. Cic. 2. Verr. c. 16. Ejufmodi res ita notas ita teftatas, ita magnas, ita manifeftas proferam ut, &c. Id. pro Rofc. Amer. c. 34. Res apertæ & manifefta. Id. Catil. 3. c. 5. Scelus manifeftum atque deprehenfum. Gell. I. 11. c. ult. Manifeftum furtum eft, ut ait Maffurius, quod deprehenditur dum fit. uropopo.. αυτόφωρου. (V. Ulpian. Digeft. lib. 47. tit. 1. leg. 3. & 5.) Plaut. Men. 4.

[merged small][ocr errors][merged small][merged small]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

2. 29. Nec magis manifeftum ego hominem unquam ullum teneri vidi più convinta. Sic Cic. Verr. 4. c. 73. Manifeftis in rebus hominem jam teneri videbitis. cap. 78. Teneri in manifefto peccato. Quintil. I. 10. c. 3. Manifeftus eft etiam ex opere ipfo labor & lib. 12. c. 2, a med. Hæc fi ratione manifefta non effent exemplis tamen crederemus. Ovid. de nuce v. 3. Obruere ifta folet manifeftos pœna nocentes. Salluft. in Catil. c. 42. Legatis præcipit, ut dent operam, ut conjuratos quam maxume manifeftos habeant. Trajan. ad Plin. l. 10. ep. 98. Qui negaverit, fe Chriftianum effe, idque re ipfa manifeftum fecerit. Plin. l. 9. c. 49. Egrotare fingulos, manifeftum facit macies. Id. 1. 2. c. 16, Manifeftum eft, ab exordio matutino latitudines fcandi Id. l. 12. c. 25. a med. Manifeftior fraus. Id. l. 37. c. 10. a med. Manifeftiffimum exemplum Quintil. declam. 14. c. 1. Manifeftiffimum fcelus. Liv. 1. 40. c. 9. extr. Habere aliquid pro manifesto. T Qua in re quis manifefto tenetur, ea res eleganter in genitivo ponitur. Plaut. Trucul, 1. 2. 30. Manifeftam mendacii, mala, te teneo. convinta, patentemente rea. & Salluft. in Jug. cap. 39. Manifeftus fceleris. & in Catil. c. 56. extr. Manifefti rerum capitalium. Tacit. 14. Ann. c. 29. ambitionis. lib. 4. c. 53. Ne offenfionis aut metus manifeftus foret. per non dar a conofcere d'effer difguftato o d'aver paura. Sic Ovid. 5. Faft. v. 313. per quod fierem manifefta doloris. Tacit. Ann. l. 12. c. 51. Spirans, ac manifefta vitæ. dando manifefti fegni di vita, & lib. 15. c. 54. Ipfæ mæftus & magnæ cogitationis manifeftus erat, Senec. 1. 4. quæft. nat. c. 2. ante med. Manifeftus novarum virium Nilus. T Cum infinito Tacit. 2. Ann. c. 57. Atrox ac diffentire manifeftus. Auct. dial. de Oratorib. c. 16. Ipfe fatis manifeftus eft jamdudum in contrarium accingi. Paul. Dig. lib. 30. leg. 33. Nifi ipfe teftator ex fcriptura manifeftiffimus effet utrumque corum folidum accipere voluiffe. MANILIĀNUS, a, MANILIUS, & um, adject. a Manilio nomine Romano, ut Maniliana lex, Cic. 1. de Orat. c. 58. ubi al. leg. Manliana. Et lex Manilia, apud eund. in Orat. c. 29. fcil. lata a C. Manilio trib. pleb. de Cn. Pompejo ad bellum Mithridaticum deligendo de qua ipfius

[ocr errors]

2

um, &

Cicer. exftat oratio.

[ocr errors]
[ocr errors]

MANILIUS, ii, nomen propr. R. civis. M. Manilius aftronomus & poeta Romanus, vixit poftrema Augufti ætate, fcripfitque poema eruditum & jucundum Aftronomicon, ftiloque illorum temporum non indigno: quod tamen mutilum ad nos pervenit. Sunt, qui peregrinum fuiffe dicunt, non Romanum: funt etiam, qui ad Theodofii & Arcadii Honoriique ætatem ejus vitam transferunt : funt denique, quibus non Marcus, fed Cajus, non Manilius, fed Manlius dicitur. De quibus omnibus V. Jof. Scalig. prolegom. in Manil, & Alb. Fabric. Biblioth. Lat. l. 1. c. 18.

[ocr errors][ocr errors][merged small]
[ocr errors]
[ocr errors]

MANIOPEOS, i, OTOLOS, furiofum reddens: a μxvia furor, & Tow, facio. Hoc etiam nomen inter alia multa habet herba hyofcyamus, tefte Apul. de herb. c. 4. MAÑIOSUS, infanus, furiofus. Quidam legunt apud Ammian. 1. 28. c. 4. ( al. c. 21. ) fed lectio eft valde incerta. MANIPRETIUM. V. Manupretium. MANIPULĀRIS, (& per fyncop. Maniplaris, apud Poetas ) e ad manipulum pertinens. Manipulares milites funt gregarii, qui ad eundem manipulum militarem pertinent. Ovid. 3. Faft. v. 117. Pertica fufpenfos portabat longa maniplos: Unde maniplaris nomina miles habet. Caf. 1. 7. B. Gall. c. 47. in fi. L. Fabius centurio, tres fuos nactus manipulares , atque ab iis fublevatus murum afcendit. Id. 1. 3. B. Civ. c. 91. Craftinus evocatus, qui fuperiore anno primum pilum duxerat, fequimini me, inquit, manipulares mei qui fuiftis. & Tacit. 1. Ann. c. 21. Ciere modo nomina fingulorum, modo centuriam quifque, cujus manipularis erat. Cic. Attic. I. 9. ep. 10. Me una hæc res torquet, quod non Pompejum, tanquam unus manipularis, fecutus fim. come un femplice foldato. & Tacit. 1. Ann. c. 20. Rufus diu manipularis, dein centurio, mox præfectus. Id. 1. Hift. c. 46. Plotius Firmus e manipularibus quondam, tunc vigilibus præpofitus. T Manipuleres judices, qui e manipulis, feu e gregariis militibus electi funt. Cic. 1. Phil. c. 8. Addo etiam judices manipulares ex legione Alaudarum Sic manipularis imperator dicitur a Plin. in fi. cap. 11. l. 33. C. Marius, quia e manipulari milite ad fummum imperatorium gradum evectus fuerat. MANIPULARIUS, a, um, adject. idem quod manipularis. Sueton. in Calig. c. 9. Manipulario habitu inter milites educabatur. MANIPULATIM, in fastetti, in manate, per manipulos. Plin. l. 12. c. 13. Amomi frutex carpitur cum radice, manipulatim leniter componitur. In re militari. Liv. 1. & cap. 8. Manipulatim ftru&ta acies. Tacit. 1. Hift. c. 82. Manipulatim allocuti funt Licinius Proculus, & Plotius Firmus. Sifenn. apud Non. c. 2. n. 561. Condenfiores manipulatim refiftere hoftibus inftituiffent. ¶ Urbane Plaut. Pfeud. 1. 2. 48. Manipulatim mihi munigeruli facite ante ades hic adfint.

2

[ocr errors][ocr errors][ocr errors]

MANIPULUS, & Poet. per fyncop. Maniplus, li, m. manipolo brancata, manata, dixyux manualis herbarum fafciculus, quem manu quis apprehendit metendo : a manus, quod manum impleat. Ifid. 1. 18. c. 3. Plin. t. 18. c. 28. Alligarique manipulos mille ducentos. Virg. 3. Georg. v. 397. filicumque maniplis Sternere humum Varr. 1. 1. R. R. c. 49. Manipulos de herba facere. Colum. I. 2. c. 19. vincire. & lib. 11. cap. 2. ante med. obligare. Plin. l. 18. c. 30. Culmum ficcatum in manipulos convolvere. Colum. I. 10. v. 315. nexos deferre maniplos. ¶ Manipulus in re militari xès, exãox, erat exiguum peditum agmen, quod unum fignum fe

[ocr errors][ocr errors]

quebatur, compagnia, banda. Inde nomen habuit quia Romulus coacta paftorum manu, eaque in centenos homines diftributa, perticas manipulis fœni varie vinctas dedit, ut fcribit Aurel. Victor de orig. pop. Rom. c. zz. Hinc Ovid. 3. Faft. v. 117. Pertica fufpenfos portabat longa maniplos: Inde maniplaris nomina miles habet Conftabant itaque tunc primum manipuli centenis militibus deinde auctus eft hic numerus ad ducentos. Scribit enim Cincius apud Gell. l. 16. c. 4. in legione fuiffe centurias fexaginta, manipulos autem triginta. Caf. 1. 2. B. Civ. c. 28. Adeo ut paucis mutatis centurionibus iidem ordines, manipulique conftarent. Id. 1. 2. B. Gall. c. 25. Cohortatus milites, figna inferre, & manipulos laxare juffit. & lib. 6. cap. 33. Continere ad figna manipulos. Tacit. 12. Ann. c. 38. Præfectus, & octo centuriones, ac promptiffimus quif que manipulus cecidere. Lipf. leg. e manipulis . Adde Sifenn. apud Non. c. 18. n. 25. Urbane Terent. Eun. 4. 7. 6. Ubi centurio eft Sanga, & manipulus furum? branco. T In illo Virg. Æn. 11. v. 870. Disjectique duces, defolatique manipli; Servius maniplos figniferos ipfos intelligit, a militibus fugæ deditis defertos. ¶ Videtur manipulus proprie dici de pedite: quare contra equitem ponitur in illo Valer. Flaco. 1. 5. v. 591. Dives Aron: croceos fic illius omnis odores Jactat eques, unctis fic eft coma culta maniplis. De equite tamen Sil. l. 4. v. 316. undique nudi Affiliunt frenis, infrenatique manipli . T Manipulum neutr. g. habent quidam Codices Spartiani in Adrian. c. 10. Inter manipula vitam, &c. tefte Salmafio. MĀNIUS, ii " m. Manos, prænomen, quo Romanorum quidam appellati funt quod mane nati effent ut Lucii dicebantur qui prima luce nafcebantur. Ita Paul. ex Fefto. item Varr. 1. 8. de L. L. c. 38. T Hoc prænomine appellatus eft Martius quidam, qui (ut fcribit Plin. l. 18. c. 3. ) in fumma annonæ caritate populo fingulos frumenti modios fingulis affibus vendidit. ¶ De alio Manio hæc habet Feftus: Manius agrum Nemorenfem (prope Ariciam) Dianæ confecravit: a quo multi, & clari viri orti funt, & per multos annos fuerunt. Unde proverbium: Multi' Manii Ariciæ. Afinius Capito longe aliter fentit ait enim turpes & deformes fignificari, quia maniæ dicuntur deformes perfonæ (quibus pueri terrentur. V. Mania. ) & Ariciæ genus panis fieri qui manici panes appellantur. Hæc Feftus. Huc pertinet illud Perf. far. 6. v. 55. accedo Bovillas, Clivumque ad Virbj: præfto eft mihi Manius heres Ubi Manius pro Aricino aliquo homine ponitur. T Manius infcribitur una ex Satyris Menippeis Varronis. MANLIĀNUS, a, um ad Manlium pertinens, quod eft nomen Romani hominis. Hinc Manliana Imperia, de quibus V. in Imperiofus. Cic. 2. de Fin. c. 32. Vide, ne ifta fint Manliana veftra, aut majora etiam, fi imperes quod facere non poffim. T Manliana mala genus malorum, a quodam infitore Manlio, ut colligitur ex Plin. l. 15. c. 14. T Manlianum villa fuit Ciceronis manum, Tufculanum. lib. 2. ad Q. Fr. ep. 1. cap. 1. MANLIUS a ad Manlios pertinens, um ut Manlia

[ocr errors][ocr errors][ocr errors][ocr errors][ocr errors][merged small][merged small][merged small]

Feft. MANNA, æ, f. grano d'incenso, uana, mica turis. Plin. l. 12. c. 14. de ture. Micas concuffu elifas mannam vocamus Id. 1. 29. c. ult. ante med. Viperam in fictili comburere, addito fœniculi fucco, & turis manna una. T Mannam croci non uno in loco memorat Veget. de re Veterin. ut lib. 2. c. 39. lib. 3. c. 24. a med. &c. & crocum ficcatum, & in ufus medicinæ reconditum fignificat. ¶ De manna Hebræorum (neutr. indeclin. ) quod quidam pó, h. c. mel aeris vocant Tertull. de carne Chr. c. 6. fub fin. Legimus, manna efui populo fuiffe.

[ocr errors][merged small][ocr errors][ocr errors]

MANNUS, i, m. ronzino, palafreno, cavallo da viaggio gna, equus itineri aptus, & præfertim rheda trahenda. Sic enim a Latinis ufurpatur. Videtur effe peregrina vox, & quidem Gallica, ut eft apud Voff. in Etymol. nam a manu ejus originem ducere, quod fcil. confuetudine manum familiarius fequatur, ineptum eft Îfid. lib. 12. Orig. c. 1. poft med. definit, equum breviorem, quem vulgo brunitum, vel brunitium vocant: quæ monftra funt, & corriguntur a Criticis burrichum vel burrichium. Nam in Gloff. legitur: Mannis, Baixos. Porro Beppixon Salmaf. interpretatur burrum quafi de equis rufis proprie olim dictum fit. Lucret. l. 3. v. 1076. Currit agens mannos ad villam præcipitanter. Propert. l. 4. el. 8. v. 15. Huc mea detonfis avecta eft Cynthia mannis. Horat. 1. 3. od. 27. v. 6. Rumpit & ferpens iter inftitutum, Si per obliquum fimilis fagittæ Terruit mannos Id. epod. 4. v. 14. Et Appiam mapnis terit. Id. 1. 1. ep. 7. v. 76. Impofitus mannis. Ovid. 2. Amor. el. 17. fub fin. rapientibus effeda mannis, Ipfa per admiffas concute lora jubas. Senec. ep. 87. ante med. Ita non omnibus obefis mannis, & afturconibus & tolutariis præferres unicum illum equum a Catone defri&tum ? T Mannus apud prifcos Germanos nomen dei ejus gentis fuit. V. Tacit. de German. c. 2. MANO, as, avi, atum, n. 1. ftillare, gemere, colare, [correre, Bpuw vxw, ftillo, fluo. Quidam ducunt a rua, fcaturigo (per metath.) quod a raw, fluo. Alii a parès, rarus. Proprie enim, inquit Feft. dicitur manare, cum humor ex integro, fed non folido nimis , per minimas fuas partes erumpit: quod ex Græco trahitur, quia illi non fatis folidum uzve, dicunt. Ita Feftus. Sed univerfim ufurpatur de humoribus utcumque fluentibus. Porro res, quæ manat, tum in recto cafu ponitur, tum in ablativo, tum Græca ratione in accufativo. Horat. 1. 3. od. 11. v. 19. faniefque manat Ore trilingui. Id.

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

1. 1. ep. 17. v. 59. licet illi plurima manet Lacryma. Virg. 3. Georg. v. 310. Læta magis preffis manabunt flumina mammis. Ovid. 9. Mo tam. v. 664. fons nigra fub ilice manat. & lib. 13. v. 887. Puniceus de mole cruor manabat. & lib. 10. v. 500. tepida manant ex arbore gutta. & lib. 1. ex Pont. ep. 1. v. 68. mens tabida fa&ta De nive manantis more liquefcit aquæ. Lucret. l. 5. v. 1254. Manabat venis ferventibus in loca terra Concava conveniens argenti rivus, & auri. & lib. 6. v. 944. Manat item nobis e toto corpore fudor. Cic. 1. de Divin. c. 34. Herculis fimulacrum multo fudore manavit. Liv. l. 1. c. panult. Cultrum manantem cruore præ fe tenens Horat. l. 1. ep. 19. v. 43. fidis enim manare poetica mella Te folum, Plin. l. 14. c. 20. Arbores fucco manantes picem refinamque. Id. I. 37. c. 10. a med. Indica gemma in attritu fudorem purpureum manat. ¶ Dicitur & de aliis rebus utcumque fluentibus, , ferpentibus, & fe diffundentibus. Cic. 1. de nat. Deor. c. 15. Aer, qui per maria manat. Lucret. l. 6. v. 927. Nec varii ceffant fonitus manare per aures. Plin. l. 35. c. 6. Rubrica agilopas manare prohibet. Catull. carm. 64. ad Hortalum, in fine. Huic manat trifti confcius ore rubor. Cic. 2. de nat. Deor. c. 19. extr. Multa a luna manant, & fluunt, quibus animantes alantur, augefcantque. Varr. 1. 5. de L. L. c. 2. Manat dies ab oriente. Feftus: Manare folem antiqui dicebant cum folis orientis radii fplendorem jacere cœpiffent. ¶ Translate eft diffundi, diffeminari, difpergi, diffonderfi, fcorrere, fpanderfi. Cic. Phil. 1. c. 2. Cum ferperet in urbe infinitum malum, idque manaret in dies latius. Id. pro Planc. c. 23. ad fin. Neque ego, fi fontem maledicti reperietis, ut diffimuletis , unquam poftulo: fed fi quid fine capite manabit &c. h. e. fine auctore fpargetur. Liv. 1. 2. c. 49. Manat tota urbe rumor. Cie. Catil. 4. cap. 6. Latius opinione diffeminatum eft hoc malum: manavit non folum per Italiam verum etiam tranfcendit Alpes & obfcure ferpens, multas jam provincias occupavit. Id. 5. Tufcul. c. 25. Differendi ratio per omnes partes fapientiæ manat & funditur. & cap. 3. Eorum nomen ufque ad Pythagora manavit ætatem. Liv. I. 24. c. 18. in fin. Manavit ea benignitas ex urbe etiam in caftra. Cic. 3. Offic. cap. 17. Fidei bonæ nomen manat latiffime . Pro oriri, venire, defcendere, proficifci. Id. Phil. 14. c. 6. Cum triftis a Mutina fama manaret. Id. 1. Offic. c. 43. Omnis honeftas manat a partibus quatuor. Id. Parad. 3. c. 1. extr. Recte facta a virtutibus proficifcuntur, peccata ex vitiis manant Id. 3. de Orat. 6. 62. Ab Ariftippo Cyrenaica philofophia manavit. & lib. 2. c. 27. A capite, quod velimus, arceffere; & unde omnia manant, videre. Nemefian. in Cyneg. v. 127. de canibus. quorum proles de fanguine manat Ibero verf. 210. Eft etiam canibus rabies letale periclum, Quod feu cælefti corrupto fidere manat, &c. MANON, i, n. mavor, fpongia genus minus fpiffum, & mollius: a xvos, rarus. Plin. l. 9. c. 45.

[ocr errors]
[ocr errors]

MANSIO, onis, f. dimoranza, foggiorno, il trattenerfi_in_qualche luogo, dixon, actus manendi in aliquo loco mora. Cic. Fam. 4. ep. 4. ad fin. Is fæpe mecum de tua manfione, aut deceffione communicat. Id. Attic. 1. 8. ep. 23. a med. Cautior certe eft manfio honeftior exiftimatur traje&tio. & lib. 9. ep. 5. Sunt ifta difficillima, difceffus Arpinum, manfio Formiis. Terent. Phorm. 5. 8. 23. Itiones crebræ, & manfiones diutinæ Lemni. Cic. 3. de Fin. c. 18. Exceffus e vita, & in vita manfio. Turpil. apud Non. c. 2. n. 488. An oblita, obfecro, es ejus crebras manfiones ad amicam, & fumpti largitatem?

Item locus ubi manetur, ftanza. Pallad. I. 1. tit. 9. de forma ville. Ut ad habitationem breviter collectas & æftati, & hiemi præbeat manfiones. & sub fin. Si æftivæ manfiones funt Orientem afpiciant. Plin. l. 18. c. 23. sub fin. Sub dio retibus inclufa pecorum manfione. Hinc fæpe manfiones funt diverforia, feu loca, ubi iter facientes noctu quiefcunt, alberghi, ofterie, pofate, orx= Juoi, mayai. Unde itinera aliquando manfionibus diftinguuntur, & manfio ponitur pro itinere unius diei, quod varia fpatii menfura definiebatur, pro viarum aut facilitate aut afperitate. Sueton. in Tito, c. pen. Sabinos petit aliquanto triftior: deinde ad primam ftatim manfionem febrim nactus, &c. Plin. l. 12. c. 14. Pagus Sabaorum in monte excelfo a quo octo manfionibus diftat regio eorum turifera. otto giornate. In re militari. Lamprid. in Alex. Sev. c. 45. Itinerum dies publice proponebantur, ita ut edictum penderet ante menfes duos, in quo fcriptum effet: illa die, illa bora ab urbe fum exiturus, & in prima manfione manfurus: deinde per ordinem manfiones, deinde ftativæ, &c. T Sic manfiones camelorum funt loca in quibus cameli vehentes onera morantur in itinere. Hæ diftinguuntur aquationibus. nam in aridis & incultis locis putei erant, ad quos cum perventum erat, cameli aquabantur, pofate. Plin. 1. 6. c. 23. a med. A Copto camelis itur, aquationum ratione manfionibus difpofitis. Id. l. 12. c. 14. ad fin. Abest a Gaza 4436. millia paffuum, quod dividitur in manfiones camelorum fexaginta quinque. T Mala manfio, genus private coercitionis, qua fervus, aut alius quifpiam, in quem habenda effet quæftio, in tabula vin&tus extendebatur, tum cuftodia caufa, tum pœnæ. Ulpian. Dig. lib. 47. tit. 10. leg. 15. poft med. Quæftionis verbo etiam ca , quam malam manfionem dicunt continebitur. Id. lib. 16. tit. 3. leg. 7. Si hominem apud fe depofitum, ut quæftio de eo haberetur, ac propterea vin&tum, vel ad malam manfionem extenfum, fequefter fol

verit.

MANSITO, as, n. 1. abitare, ftare, frequentativum a maneo, manto, converfor, habito, dego. Plin. l. 1o. c. 3. Pygargus in oppidis manfitat, & in campis, albicante cauda. Tacit. 14. Ann. cap. 42. Cum vetere ex more familiam omnem, quæ fub codem tecto manfitaverat, ad fupplicium agi oporteret. & lib. 13. c. 44. Haud ambiguus percuffor, quippe manfitaffe una convincebatur. d'efferfs troTom. III.

Dato più a una volta infieme. Adde locum in Suppofitis Amphitr. Plautini, fi qua illis in Latinitate auctoritas eft, fcena, que incipit, Dii voftram fidem verf. 3. mutatos Atticos in Arcadia homines, Et fævas belluas manfitaffe, nec unquam denuo parentibus coguitos. b. e. belluas remanfiffe. Simile quid narrat Plin. l. 8. c. 22. de homine in lupum verfo. Perperam autem quidam putarunt, hoc loco effe frequentativum a mando, is.

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

MANSOR, oris m. incola, habitator, hofpes, qui alicubi manet. Sedul. I. 4. v. 294. Et faciat tenues tanto manfore capaces Adde Auctor. ferm. 171. de Temp. olim creditum Augustin. MANSTŪTOR, oris, m. qui manu tenet, & tuetur ut manceps qui manu capit. Tribuitur Plauto, & quidem de muliere di&tum, Tru-` cul. 4. 4. 6. ubi al. aliter leg. MANSUCĬUM, edacem, a mandendo fcilicet. Feftus. MANSUEFACIO, is, eci, actum, a. 3. manfuefare, addolcire, manfare, πpanio, ηθασσένω manfuetum facio mitigo, placo Quintil. 1. 9. c. 4. fub init. Manfuefacimus animalja? indomita nafcuntur. ¶ Transfertur ad homines. Liv. in fi. cap. 14. 1. 3. Paulatim permulcendo tractandoque manfuefecerant plebem. Apul. de Mundo. Leges ad manfuefaciendos homines funt inventa. MANSUEFACTUS, a um, manfuefatto, addomefticato, ammanfato, poes, cicuratus, domitus, mitigatus. Colum. 1. 7. c. 2. a med. Arietes feros manfuefactos tectis ovibus admifit. Plin. l. 8. c. 17. extr. Auguftus tigrim primus omnium Roma oftendit in cavea manfuefactum. Id. l. 10. c. 23. Grues manfuefacta lafciviunt. ¶ Tranffertur ad homines. Cic. 1. Tufcul. c. 25. a med. A quibus manfuefacti & exculti a neceffariis artificiis ad elegantiora defluximus Juftin. 1. 43. c. 5. Depofita & manfuefacta barbaria, ufum vitæ cultioris didicerunt. Metaphoricum eft & illud Plin. l. 34. c. 9.

[ocr errors]
[ocr errors]

Es attritu domitum, & confuetudine nitoris veluti manfuefactum. MANSUEFIO, is, n. manfuefarfi, addomefticarfi, vouai, nuɛpdomar, manfuetus fio, cicuror, domor. Cæfar l. 6. B. Gall. c. 27. Uri affuefcere ad homines, & manfuefieri ne parvuli quidem excepti poffunt. ¶ Transfertur ad homines. Sueton. in Calig. c. 11. Si per has manfuefieri poffet ferum ejus ingenium.

[ocr errors]

T

[ocr errors]

MANSUES, uis, manfuetus apud vet. Acc. apud Non. c. 8. num. 5. Si me matrem manfues mifericordia capfit. Varr. ibid. Quadrupedem adeo ferunt manfuem, ut tractarent manibus. Adde Caton. apud Feftum. Sic Apul. I. 11. Metam. Vidi & urfam manfuem , quæ cultu matronali, fella vehebatur. Id. lib. 7. Multos ego fcio ferociffimos equos, adhibita tali deteftatione, manfuetos, ac manfues exinde fa&tos. Eft qui legit ac mites, illepida geminationis vitandæ caufa. T In obliquis eft etiam etis, ete, etem, &c. Plaut. Afin. 1. 2. 19. Reddam ego te ex fera fame manfuetem. Al. leg. manfuetam. MANSUESCO, is, evi, n. 3. divenir manfueto, farfi domeftico, rendersi trattabile, ndareivou, manfuetus fieri incipio, mitefco. Colum. l. 6. c. 2. circa med. Buculi per hæc blandimenta triduo fere manfuefcunt. Lucan. 1. 4. v. 237. Sic ubi defueta filvis, in carcere claufo Manfuevere feræ, & vultus pofuere minaces, &c. ¶ Tranffertur ad homines. Virg. 4. Georg. v. 469. manefque adiit, regemque tremendum , Nefciaque humanis precibus manfuefcere corda. Lucan. lib. 1. verf. 331. nullus femel ore receptus Pollutas patitur fanguis manfuefcere fauces. Stat. Theb. 6. v. 315. multum mediis manfueverat annis. Irem ad alia. Lucret. I. 2. v. 473. Humor dulcet, ubi per terras crebrius idem Percolatur, ut in foveam fluat, ac manfuefcat. fi raddolcifca. & lib. 5. v. 1367. fructufque feros manfuefcere terra Cernebant; indulgendo, blandeque colendo. Virg. 2. Georg. v. 239. Salsa autem tellus, са nec manfuefcit arando &c. Petron. in Satyr. c. 122. non folis adufti Manfuefcunt radii > non verni temporis aura. non fi mitigano. T Jun&tum aliis verbis activis, activam & ipfum vim habet in illo Varron. 1. 2. R. R. c. 1. Sic ex animalibus, cum propter candem utilitatem, quæ poffent, filveftria deprehenderent, ac concluderent, & manfuefcerent. In illo Statii 6. Theb. v. 723. victori tigrin inanem Ire jubet fulvo quæ circumfufa nitebat Margine, & extremos auro manfueverat ungues extremos ungues accufativus eft Græcus, partem fignificans: & eft fenfus: pellis illa tigridis ungues habens extremos auro præfixos, quodammodo illa parte manfueverat. MANSUETARIUS, ii, m. chi addomeftica le fiere, feras cicurat, & manfuetas reddit. Lamprid. in Heliogab. c. 21. Habuit & leones, & leopardos exarmatos in deliciis: quos edoctos per manfuetarios fubito ad fecundam & tertiam menfam jubebat accumbere, ignorantibus cun&tis, &c. Adde Firmic. I. 8. c. 17. MANSUETE, manfuetamente, pas, placide, leniter. Cic. pro Marcell. c. 3. Cum aliquid clementer, manfuete, jufte, moderate fa&tum legitur Liv. l. 3. c. 29. Animus manfuete obediens imperio. Aust, ad Herenn. l. 4. c. 52. Ferre manfuete fortunam. Senec. 3. de Ira, c. 27. ad fn. Manfuete immanfueta tra&tanda funt. Apul. l. 9. Metam. Civilius, atque manfuetius versari. MANSUETUDO, inis, f. manfuetudine, piacevolezza, πpœóτus, leniπραότης tas animi, qua iræ moderatur. Cic. Verr. 7. c. 44. Illam clementiam, manfuetudinemque noftri imperii in crudelitatem inhumanitatemque effe converfam. Id. Q. Fr. l. 1. ep. 1. c. 8. extr. Tuo toto imperio nihil acerbum effe, nihil crudele: atque omnia plena clementiæ, manfuetudinis, humanitatis. Id. pro Marcell. c. 1. Tantam enim manfuetudinem, tam inufitatam inauditamque clementiam tantum in fumma poteftate rerum omnium modum tacitus præterire non poffum. Id. 2. de Orat. &. 43. Facilitatis, liberalitatis, manfuetudinis, pietatis figna proferre. & cap. 49. Tunc admifcere huic generi orationis vehementi atque atroci genus illud alterum lenitatis & manfuetudinis cœpit. Id. 2. Offic. c. 9. Manfuetudo morum & facilitas. cap. 4. fub fin. Manfuetudo animorum. Cef. I. a. D 2 B. Gall,

[ocr errors]
[ocr errors][ocr errors][ocr errors]
[ocr errors]
« НазадПродовжити »