piam re violentur. V. RELIGIOSUS §. 3. Hinc Trebat. apud Macrob. loc. cit. Sanctum est interdum idem, quod sacrum, idemque quod religiosum; interdum aliud, hoc est nec sacrum, nec religiosum. Virg. sanctum pro sacro posuit (ut Macrob. ibid. adscribit) in illo 2. En. 686. et sanctos restinguere fontibus ignes. scil. quia divinitus immissi. et 6. ibid. 65. tuque o sanctissima vates Præscia venturi. scil. quia Deo plena, et sacerdos. Sic 11. ibid. 785. sancti custos Soractis Apollo. et 3. ibid. 406. Sancti ignes. h. e. quibus crematur victima. Tibull. 1. 5. 18. Somnia ter sancta deveneranda mola. Cic. Univ. 9. Lucifer deinde et sancta Mercurii stella cursum habent solis celeritati parem. Vertit Cic. verba Platon. in Tim. Εωσφόρον, καὶ τὸν ἱερὸν Ερμοῦ λεγόμενον (πλανήτην) ἔθηκεν, etc. Itaque sanctam sacram Mercurio intelligit. nam ispós Tog est sacer alicui. 7. Sancti sunt Dii, et quæ ad illos pertinent. Virg. 3. En. 543. numina sancta precamur Palladis armisonæ. et 4. ibid. 576. sequimur te, sancte Deorum Quisquis es. Lucil. apud Non. 5. 22. Eumenidum sanctissima Erinnys. Virg. 8. Æn. 131. sancta oracula Divum. Ovid. 14. Met. 536. Sancta Deum genitrix. et 3. ibid. 33. Sanctæ ara. Gell. 1. 21. Sanctissimum jusjurundum. ¶ 8. Multæ sunt Inscriptt. apud Grut. ut 46. 7., 48. 1. 2. et 11., 49. 1. et 1070. 6., item apud Reines. cl. 1. n. 64. etc. Gudium, et Murat. in quibus Hercules sanctus, et sanctissimus cognominatur. Sic Properi. 4. 9. 71. Sancte pater, salve, cui jam favet aspera Juno. Sancte, velis libro dexter inesse meo. V. SANCUS §. 1. 19. Sanctos dixere etiam imperatores R. tanquam Diis proximos, immo tanquam Deos. Sic appellat Vespasianum, addito patris nomine, Val. Flacc. 1. 11., et Augustum Ovid. 2. Fast. 126. ¶ 10. Item Manes. V. dicta in SANCTITAS §. 3. Virg. 5. En. 8o. Salve, sancte parens, iLerum: salvete recepti Nequidquam cineres. Cic. 14. Phil. 12. Aetum igitur præclare vobiscum, fortissimi dum vixistis, nunc vero etiam sanctissimi milites. Adde Val. Flacc. 6. 288. et Tibull. 2. 7. 13.11. Cum dicitur de hominibus, significat integrum, bonum, probatis moribus, innocentem, justum: atque adeo dignum qui ob. servetur ab omnibus, violetur a nemine, santo, ostos, ayos. Cic. Rosc. Com. 15. Viri ordine senatores, ætate grandes natu, natura sancti et religiosi. Id. 7. Verr. 19. Vir in publicis religionibus foederum sanctus et diligens. Id. Flacc. 29. a med. Homines frugalissimi, sanctissimi. Sallust. fragm. apud Macrob. 2. Saturn. 9. Veteres et sancti viri. Cic. 1. Orat. 53. Cum esset ille vir exemplum innocentiæ, cumque illo nemo neque integrior esset in civitate, neque sanctior. Val. Max. 2. 2. n. 8. Sanctas manus habere. h. e. integras ab avaritia, et accipiendis muneribus. Gell. 2. 29. sub fin. Sanctiores libri philosophorum. et 1. 2. a med. Sanctissime disciplinæ (Stoicorum) nomen ementiri. Virg. 1. En. 430. Jura, magistratusque legunt, sanctumque senatum. h. e. ex probatis et sanctis viris constantem: atque adeo venerabilem. Unde et sanctissimus ordo dicitur, ut Servius monet. Liv. 30. 16. Ad pacem petendam mittunt triginta seniorum principes. id erat sanctius apud illos consilium. 12. Sæpe ad castitatem refertur. Horat. 1. Od. 2. 27. Virgines sanctæ. Virg. 11. En. 158. sanctissima conjux. Phædr. 3. 10. Saneta uxor. Supra v. 14. castam mulierem dixerat. Adde Val. Flacc. 2. 345. Sic Tibull. 1. 3. 83. sanctique pudoris Assideat custos seduJa semper anus. Cic. 3. Fin. 20. a med. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Alii leg, castos. Juvenal. 10, 298. Sancti mores. Quintil. 1. 2. Sanctissimus præceptor. ¶ 13. Translate. Quintil. 10. 1. a med. Inveni, qui Calvum præferrent oannibus: inveni, qui Ciceroni crederent, eum nimia contra se calumnia verum sanguinem perdidisse. sed est et sancta, et gravis oraaio, et castigata, et frequenter vehemens quoque. h. e. pura, integra, incorrupta. Gell, eodem sensu dixit 19. 8. Castissimus sermo. et 17. 2. Caste pureque lingua Latina uti. 14. Comp. Sanctior §. 4. 5. et 11. Sup. Sanctissimus §. 6. 7. 8. 16. 11. et 12.

SANCUS, i, m. 2. nomen Herculis, Sabina lingua: de quo Propert. 4. 9. 74. Nunc quoniam manibus purgatum sanxerat orbem, Sic Sancum Tatii composuere Cures. et Ovid. 6. Fast. 213. Quærebam, Nonas Sanco, Fidione referrem, An tibi, Semo pater: cum mihi Sancus ait: Cuicumque ex illis dederis, ego munus habebo, Nomina trina fero: sic voluere Cures. Hunc igitur veteres donarunt de Sabini, Inque Quirinali constituere jugo. Sil. 8. 432. et læti pars Sancum voce canebant, Auctorem gentis: pars laudes ore lerebant, Sabe, tuas, qui de proprio cognomine primus Dixisti populos magna ditione Sabinos. Fest. in Prædia. In æde Sanci, qui Deus Fidius vocatur. Id. in Propter. Propter viam fit sacrificium, quod est proficiscendi gratia, Herculi, aut Sanco, qui scilicet idem est Deus. Varr. 4. L. L. 10. circa med. Elius Gallus, Dius Fidius, dicebat Dijovis filius, ut Græci Adaxoupo Castorem: et putabant hunc esse Sancum ab Sabina lingua, et Herculem ab Græca. Liv. 8. 29. Bona Semoni Sanco censuerunt consecranda. Id. 32. 1. Veli

SANDARACEUS

terni de cælo tactæ Apollinis, et Sanci ædes. 2. Omnibus his lo cis alii leg. Sangus, aut Sanctus: sed Sancus est in lapidibus litteratis apud Grut. 96. 6. Sancto Sanco Semoni Deo Fidio sacrum decuria sacerdotum, etc. et n. 5. Semoni Sanco Deo Fidio sacrum Sex. Pompejus, etc. Adde n: 7. et apud Gud. 59. 6. 7. 8. et 9. 3. Alium ab Hercule fuisse si quis putet, nitetur fortasse testimonio Augustini 18. Civ. D. 19. docentis, Sancum, fuisse primum Sabinorum regem, et ab his relatum in Deos: quod et Lactant. in

nuere videtur 1. 15, ante med. Hercules autem Sabinorum rex fuisse non legitur.

SANDALĂ. V. SCANDALA.

SANDALIARIS, e, adject. sandaliarius. Inscript. apad Grut. 621.. 3. D. M. M. Afranii Heliodori magistri vici Sandaliaris.

SANDĂLIARIUS, a, um, adject. ad sandalia pertinens. Vicus Sandaliarius Rome in regione quarta, vel nomen dedit, vel acceptum retulit Apollini Sandaliario, cujus ibi fuit signum cum sandaliis. Suet. Aug. 57. Deorum simulacra mercatus, vicatim dedicabat, ut Apollinem Sandaliarium, et Jovem Tragordum. Inscript. apud. Grut. 79. 5. Cn. Pompejus Cn. L. Nicephor. Mag. vici Sandaliarii Reg. IIII, Gell. 18. 4. In Sandaliario forte apud librarios fuimus. 2. Sandaliarius, ii, qui sandalia conficit, vel vendit. Inscript. apud Spon. Miscell. antiq. p. 114. Genio viarum L. Lutatius L. L. Paccius sandaliarius S. P. D.

SANDĂLIGERŬLUS, a, um, adject. Sandaligerula, ancillæ sandalia heræ gerentes, et subministrantes. Plaut. Trin. 2. 1. 22. Vestispica, flabelliferæ, sandaligerulæ.

SANDALIOTIS, idis, f. 3. Zavòaλiotig, ita vocatur Sardinia insula, quia ejus forma sandalium imitatur. Plin. 3. 7. 13. Sardiniam ipsam Timæus Sandaliotim appellavit ab effigie soleæ, Myrsilus Ichnusam a similitudine vestigii. Hinc Claudian. B. Gild. 507. Humanæ in speciem plantæ se magna figurat Insula: Sardoam veteres dixere coloni.

SANDALIS, idis, f. 3. cavdalis, genus palmæ fructum ferens soleæ, aut sandali similem. Plin. 13. 4. 9. Quarta auctoritas sandalidum, a similitudine appellatarum.

SANDĂLIUM, ii, n. 2. sandalo, pianella, cavdaktov, genus calceamenti muliebris altioris, elegantis, interdum etiam aurei, ansulis post talos adstricti. Turpil. apud Non. 5. 24. Sandalio innixa digitis primoribus. Ter. Eun. 5. 8. 4. Utinam tibi commitigari videam sandalio caput. Simile est illud Pers. 5. 169. solea puer objurgabere rubra. et Juvenal. 6. 611. Et solea pulsare nates. 2. In Inscript. apud Murat. 929. 1. habetur Verania serva a sandaliis. Adde aliam apud Gud. 199. 1. Unde patet fuisse inter officia domus Augusta. In alia ibid. legitur 200. 5. Livia Alope Livia Aug. ser. a cur. sandal. 3. Sunt qui docent, secundam sy llabam semper brevem esse, et vel male produci, vel aliter esse legendum apud Albinov. 2. 65. Argentata tuos etiam sandalia talos Vinxerunt certe: nec, puto, Bacche, negas.

SANDĂPILĂ, æ, f. 1. cataletto, bara, vexpopopsiov, loculus ligneus, in quo non nobilium, sed plebejorum et damnatorum cadavera efferebantur, ut Fulgent. de prisco serm. n. 1. interpretatur. Vilem arcam Horat. 1. Sat. 8. 9., Orcinianam spondan Martial. 10. 5. appellat. Id. 8. 75. tollitur alte Grandis in angusta sarcina sandapila. Suet. Domit. 17. ad fin. Cadaver ejus populari sandapila per vespillones exportatum. Juvenal. 8. 175. Inter carnifices, et fabros sandapilarum. Adde Martial. 2. 81. et 9. 3.

SANDĂPĪLĀRIUS, ii, m. 2. beccamorti, vexpodantys, qui sandapilam fert, vespillo. Sidon. 2. ep. 8. Vespillonum, sandapilariorumque ministeria.

SANDĂRĂCĂ, et Sandaracha, æ, f. 1.-sandaraca, oavdapánn, er cavdapan, genus coloris rubri, duplicis generis, fossilis, et facticii. Fossilis invenitur in aurariis et argentariis metallis, eo melior quo magis rufa, quoque magis virus redolens, ac pura friabilisque: habetque varios usus in medicina, quos recenset Plin. 34. 18. 56. qui 35. 6. 22. ex Juba tradit, nasci etiam in Topazo insula rubri maris. Facticia (quam adulterinam ibid. vocat) fit ex cerussa in fornace cocta: cujus color debet esse flammeus, pretium que habet in libras asses quinos. Vitruv. 7. 12. Cerussa cum in fornace coquitur, mutato colore ad ignis incendium, efficitur sandaracha. Id autem, incendio facto, ex casu didieerunt homines: et ea multo meliorem usum præstat, quam quæ de metallis per se nata foditur. Hæc Vitruv. 2. Apud Fest. dicitur esse genus coloris, quod Græci sandycem appellant. V. SANDIX §. 1. 3. Est etiam nomen cujusdama succi, quo apes vescuntur ante confectum mel. V. ERYTHACE §. 1. SANDARACATUS, vel Sandarachatus, a, um, adject. gavdapaxoTos, cui sandaraca admixta est. Plin. 35. 15. 50. Item lentes tollit cum squamis eris, aceto sandaracato.

SANDARAGEUS, a, um, adject. idem ac sandaracinus. Labeo

SANDARA CINUS

apud Fulgent. de prisco serm. n. 4. Fibræ jocinoris sandaracei coloris dum fuerint. V. MANALES §. 5.

SANDĂRĂCINUS, vel Sandarachinus, a, um, adject. cavdapax 05, colorem sandarac habens. Næv. apud Fest. Merula sandaracino ore. h. e. luteo. Hunc enim colorem habet rostrum merulæ. Nempe sandaraca quidem rubet ipsa, sed luteo colore tingit.

SANDARESUS, i, f. 2. gemma in India nascens, loco ejusdem nominis: item in Arabia meridionali, colore igneo aureis intus guttis interstincto. Plin. 37. 7. 28.

SANDICÍNUS. V. in voce sequenti §. 3.

SANDIX, içis, et Sandyx, ycis, m. et f. 3. dávòt, et savovž, genus rubri coloris facticii, et quod inter viliora enumerat Plin. 35. 6. 12. scil. cum ochra cerussa usta, sandaracha, Syrico atramento: et ibid. 25. docet, si sandaracha torreatur, æqua parte rubrica admista, saudicem fieri: quamquam animadverto, inquit, Virgilium existimasse, herbam id esse illo versu (4. Ecl. 45.) Sponte sua sandix pascentes vestiet agnos. Pretium in libras dimidium ejus, quod sandafacæ. nec sunt alii colores majoris ponderis. Id. ibid. 26. Pingentes sandice sublita, mox ovo inducentes purpurissum, fulgorem minii faciunt. Propert. 2. 19. 81. Illaque plebejo, vel sit sandicis amictu. h.e. veste induta sit, cujus color est lanæ albæ nativus, ad fuscum accedens, et pauperiorum; vel sandice tinctus, qui est color rufus, puniceus, purpureus, coccinus, et ditiorum. 2. Pænultimam in obliquis corripuit Grat. Cyneg. 86. Interdum Libyco fucantur sandyce pinnæ. 3. Quod scribit Plin. loc. cit., Virgilium existimasse esse herbam, non ita intelligendum est, quod agni sandice pasti sint, sed quod pascentes lanam induturi sint colore sandicis, sive ea sit planta, sive pigmentum. Servius herbam esse docet, ex qua, inquit, sandicinus tingitur color. Hesych. utrumque significare docet his verbis: Σάνδυξ, δένδρον θαμνώδες, οὗ τὸ ἄνθος xocidv šxec xónxw eμpsoñ, ws Zwoißios. ʼn papuanov iaтpixiv. Quod vero Virgil. herba colorem intellexerit, illud præcipue argumento est, quod pigmentis utuntur pictores, nunquam vero lane infectores, sed plantarum succis, ut adnotavit Salmas. ad illud Vopisci Aurelian. 29. Dicitur enim sandyx Indica talem purpuram facere. Plura de sandyce Id. in Solin. p. m. 1152. Heynius tamen ad Virg. loc. cit. ita rem explicat, ut sandix hic usurpetur pro colore sandicis.

SANĒ, adverb. sanamente, vy, saniter, more eorum qui corpore et mente sani sunt. Plaut. Curc. 1. 3. 20. Bonum est, pauxillum amare sane: insane, non bonum est. Id. Amph. 1.1.292. Sane sapio, et sentio. Horat. 2. Od. 7. 27. non ego sanius Bacchabor Edonis. Senec. 5. Controv. 34. ad fin. Haterius dixit sanius. Supra dixerat: Dorion furiose dixit. 2. Sane sarteque audire, videreque apud Fest. in Sarte, locutio ex Auguralibus sumpta, h. e. integre, et more eorum, qui sani sunt, et sensu aurium et oculorum bene valent. 3. Sæpissime est certe, quidem, profecto, vere, affirmandi particula, certamente, per verità, di vero, pivot. Phædr. 4. 23. Est gloriosus sane convictus Deum. Farr. 3. R. R. 16. ante med. Agellus non sane major jugero uno. Cic. 14. Att. 7. Alia quædam sane pessima. Id. Quint. 3. a med. Erat ei pecuaria res ampla et rustica, sane bene culta. Id. 3. Fam: 5. extr. Sane vellem, potuisset obsequi voluntati tuæ. 4. In concessionibus. Id. 4. Acad. 32. sub fin. Hæc si vobis non probamus, sint falsa sane: invidiosa certe non sunt. Id. Sext. 54. Sit hoc sane leve. Id. Prov. cons. 7. Sed fruatur sane hoc solatio. Adde Sallust. Catil. 55. 5. In responsionibus. Ter. Eun. 2. 3. 69. Estne, ut fertur, forma? Par. sane. Varr. 1. R. R. 2. Vultis interea, vetus proverbium usurpemus? sane, inquit Agrius. 6. Sane quam, certe multum, valde quidem, admodum quam. Cic. 2. Leg. 10. Conclusa quidem est a te tam magna lex sane quam brevi. Id. 2. Q. Fr. 6. a med. Nam quod de Pompejo Caninius agit, sane quam refrixit. Brut. ad Cic. 11. Fam. 13. a med. Sane quam sum gavisus. Sulpic. ad eund. 4. ibid. 5. Sane quam, pro eo ac debui, graviter molesteque tuli. ¶ 7. Cum aliis particulis affirmantibus. Cic. 2. Leg. 4. Sane quidem hercule: et est ista recta docendi via. Ter. Andr. 1. 4. 2. Sane pol illa temulenta est mulier. 8. Cum imperativis. Ter. Heaut. 3. 3. 26. Sy. Abi deambulatum. Cli. deambulatum? quo? Sy. Vah, quasi desit locus! Abi sane istac, istorsum, quovis. va in ogni modo: sì, vattene. et 4. 7. 4. Quid stas, lapis? quin accipis? Cli. cedo sane. via, da qua: si dammi. et Adelph. 4. 2. 48. i sane. 9. Servit ironiæ. Phædr. 3. 15. Beneficium magnum sane natali dedit, Ut exspectarem lanium in horas singulas. Nero apud Suet. 33. Sane legem Juliam timeo. 10. Pro valde videtur poni in illo Plaut. Most. 3. 2. 73. Nam sibi laudasse hasce ait architectonem nescio quem, esse ædificatas has saue bene. Charis. 2. p. 194. adducit in hanc sententiam illud Cic. 4. Verr. 17. Interea sane perturbatus et ipse, et amici, et consiliarii ejus, etc. Id. 2. Orat. 66. Res sane dif

ficilis. Priscian. quoque hanc notionem agnoscit 15. p. 1011. Putsch. Sed hæc, et alia hujusmodi ad primam notionem, certe, vere, reduci possunt. 11. Comp. Sanius §. 1.

SANESCO, is, n. 3. guarire, risanarsi, úya(opaι, sanus fio, convalesco: et fere dicitur de ulceribus et vulneribus. Plin. 17. 23. 35. n. 28. Diu dolent talia ulcera, et difficile sanescunt. Adde Cels. 3. 21. ab init. Id. 8. 4. ante med. Nec tamen magno negotio cutis sanescit. Id. 2. 10. ad fin. Arteria incisa neque coit, neque sanescit. Id. 5. 28. 12. extr. Exulceratio digitorum sanescendo in unum eos jungit. Colum. 6. 7. in fin. Vulnera facta igne dum sanescunt, etc., 2. De toto corpore ægrotantis. Cels. 2. 8. a med. In morbo comitiali, si simul totum corpus afficitur, cujuscumque is ætatis est, sanescit. Id. 3. 18. ante med. Insanientes sub somno sanescunt.

vix

SANGĂ, æ, m. 1. nomen proprium servi apud Ter. Eun. 4. 7. 6., et videtur esse a sattw. h. e. componendis sarcinis dictus. 2. Fuit etiam cognomen R., ut Q. Sanga senator e gente Fabia, cujus meminit Cic. Pis. 31.

SANGARIUS, a, um, adject. ad Sangarium pertinens, qui est fluvius Phrygiæ, cujus meminere Plin. 5. 22. et Claudian. 2. in Eutrop. 263. et 291. Hinc Atys Sangarius puer dicitur a Stat. 3. Silv. 4. 41, V. ATYS §. 1.

SANGI. V. TRAHA §. 2.

SANGUEN, inis, n. 3. sangue, apa, idem quod sanguis, apud veteres. Cato apud Gell. 3. 7. Cum ægre spirantem, quod sanguen defluxerat, cognovere, etc. Enn. apud Non. 3. 203. et 10. 2. Pergunt lavere sanguen sanguine. Id. apud Cic. 5. Fin. 11. et 3. Orat. 58. et in Hortens. apud Priscian. 6. p. 708. Putsch. Quis est enim, aut quotusquisque, cui mors cum appropinquet, non, ut ait Ennius, refugiat timido sanguen, atque exalbescat metu? Lucret. 1. 836. et 859. Visceribus viscus gigni, sanguenque creari, etc. Enn. apud Priscian. loc. cit. et Lactant. 1. 15. in fin. O pater, o genitor, o sanguen Diis oriundum! Adde Accium, et Varron. apud Non." loc. cit., Petron. fragm. Tragur. 59. Burm. et Arnob. 1. p. 36. Sunt qui tribuunt etiam Statio 4. Theb. 464. Exceptum pateris prælibat sanguen, et omnes, etc. Alii leg. sanguinem.

SANGUÍCULUS, i, m. 2. sanguinaccio, aiuatiov. Plin. 28. 14. 58. Utuntur ad utrumque vitium et sanguine hædi in cibum formato, quem sanguiculum vocant.

SANGUILENTUS, a, um, adject. sanguigno, sanguinolentus, sanguineus. Scribon. Compos. 182. Oculi sanguilenti. et 143. Sanguilentam urinam facere.

SANGUINĀLIS, e, adject. ad sanguinem pertinens. Cels. 2. 33., 3. 22. ad fin., 5. 1. et 6. 7. n. 3. et Colum. 6. 12. sub fin. Herba sanguinalis. h. e. sanguinaria, Græcis пoλúɣovos. V. vocem sequentem S. 1.

SANGUINARIUS, a, um, adject. di sangue, ad sanguinem pertinens. Herba sanguinaria, sanguinella, sanguinaria, Græce oku yovos, et nohuyóvatos, a frequentia geniculorum, non attollitur a terra, foliis rutæ, semine graminis. succus ejus infusus naribus supprimit sanguinem: et potus cum vino cujuslibet partis profluvium, excreationesque cruentas inhibet. Hæc Plin. 27. 12. 91. Adde Colum. 7. 5. ad fin., ubi tradit, gravem esse ejus perniciem, si ea ovis pasta sit. toto enim ventre distendi contrahique, et spumam quandam tenuem tetri odoris exspuere. 2. Sanguinarius dicitur, qui sanguine et cædibus gaudet, crudelis, trux, sanguinario, crudele, aiuatoxapn's, povos. Cic. 7. Alt. 2. Hæc sanguinaria juven tus inimicissima est. Plin. 4. ep. 22, a med. De hujus nequitia, sanguinariisque sententiis loquebantur. Suet. Claud. 34. Sævum, et sanguinarium natura fuisse, magnis minimisque apparuit rebus. Justin. 29. 3. Cruenta et sanguinaria inter se bella gerere. Plin. 19. 8. 53. Tarquinius Superbus legatis a filio missis, decutiendo papavera in horto altissima, sanguinarium illud responsum hac facti ambage reddidit.

SANGUINATIO, onis, f. 3. sanguinis eruptio. Col. Aurel. 4. Tard. 6. ante med. de dysenter. Ultimo egestionis tempore ulcerum tactu sanguinatio fit.

SANGUÍNĚUS, a, um, adject. di sangue, sanguigno, insangui nato, sanguinoso, aiuations, qui est ex sanguine, et qui habet sanguinem, vel colorem sanguinis, sanguinolentus, cruentus. Cic.. 2. Divin. 28. Lapideus aut sanguineus imber. Ovid. 14. Met. 408. Sparsaque sanguineis maduerunt pabula guttis. Senec. Edip. 368. et Plin. 11. 37. 72. et 83. Sanguineus pulmo. Senec. Agam. 760. Sanguinea verbera. Ovid. 13. Met. 85. cædes. Id. 3. Trist. 9. 30, Sanguineum caput. grondante sangue. Sic Val. Flacc. 3. 587. velut refugi quem contigit improba Mauri Lancea, sanguineus vasto leo murmure fertur. Stat. 8. Theb. 436. Hasta sanguinea. insanguinata. et Ovid. 16. Heroid. 334. Cæsaque sanguineam victima planget humum. Id. 2. Amor. 1. 23. Carmina sanguineæ deducunt cornus

Lunæ. Id. 1. Met. 143. de bello. Sanguineaque manu crepitantia concutit arma. Val. Flacc. 5. 308. et 6. 134. Sanguineum bellum. Horat. 1. Od. 27. 4. Sanguineæ rise. Stat. 10. Theb. 173. Sanguinei crines. tinti, intrisi di sangue, et Sil. 4. 519. Sanguineum sagulum. h. e. purpureum. Plin. 14. 9. 11. Colores vini quatuor, albus, fulvus, sanguineus, niger. Id. 21. 16. 56. et 25. 6. 32. Herba sanguineum succum fundit. Id. 37. 10. 60. Heliotropium gemma, dejecta in vas aquæ fulgorem solis accendit sanguineo repercussu. Id. 16. 18. 30., 19. 10. 58. et 24. 10. 43. et Modestin. Dig. 48. 9. 9. sanguineum fruticem, et sanguineam virgam appellant genus plantæ corticem habentis colore sanguineo, sanguine, Inλuxpaveia.

2. Sanguinis et cædis cupidus, sanguinarius, sanguinario. Ovid. Remed. am. 153. Mars sanguineus. Sil. 1. 40. vir. h. e. Annibal.

SANGUÍNO, as, n. 1. scorrere, o versar sangue, sanguinare, aiHoppé, sanguine mano. Quintil. declam. 1o. 8. Tum repetitis sanguinavere planctibus jam convalescentes lacerti. Id. ibid. 9. ad fin. et ibid. 18. Sanguinantes lacertos porrigere. Apul. 5. Met. Immanem colubrum, veneno noxio colla sanguinantem. h. e. sanguine seu sanie veneni collum tumidum habentem. Tertull. 4. advers. Marcion. 20. a med. Lex a contactu feminæ sanguinantis submovet. h. e. cui menses fluunt. Solin. fragm. in Anthol. Lat. T. 2. p. 384. Burm. Venus alma fove, quæ semine cæli, Parturiente salo, divini germinis æstu, Spumea purpureis dum sanguinat unda profundis, Nasceris e pelago. 2. Item active sanguinare aliquem, est ei sanguinem emittere, salassare. Pelagon. Veterin. 3. Febrientem equum, utilissimum est sanguinare. et 26. sub init. Postea sane cum jam eruperit scabies, sanguinabis eum juxta genua. 3. Translate. Auct. Dial. de Orat. 12. Nam lucrosæ hujus et sanguinantis eloquentiæ usus, recens, et malis moribus natus. h. e. quæ pecuniis ex clientum marsupio elicitis abundat, et quasi sanguine manat. Sunt qui leg sanguinaria. 4. Particip. Sanguinans §. 1. et 3. SANGUINOLENTUS, a, um, adject. sanguinoso, insanguinato, sanguinolento, aiuatwòng, sanguine plenus, aut aspersus, aut mamans, sanguineus, cruentus. Claud. Quadrigar. apud Gell. 9. 13. ad fin. Caput præcidit, torquem detraxit, eamque sanguinolentam sibi in collum imponit. Ovid. 1. Art. am. 414. de Allia. Vulneribus Latii sanguinolenta fuit. Id. 3. Heroid. 5o. Sanguinolenta pectora. et 6. ibid. 46. Erinnys. Tibull. 2. 7. 21. ab excelsa præceps delapsa fenestra Venit ad infernos sanguinolenta lacus. Ovid. 1. Amor. 12. 12. Sanguinolentus color. Varr. apud Non. 6. 101. Seditiones sanguinolentæ. 2. Translate. Auct. ad Herenn. 4. 39. Inimici sanguinolenta palma, crudelissima victoria potiti, insultabunt in horum miserias. Ovid. Ib. 3. Nullaque, quæ possit, scriptis tot millibus, exstat Littera Nasonis sanguinolenta, legi. h. e. quæ aliquem dictis læserit. Senec. 7. Benef. 10. a med. Quid sunt istæ tabulæ, quid computationes, et venale tempus, et sanguinolentæ centesima? h. e. usura, pecuniam et quasi sanguinem et vitam miserorum exhaurientes.

SANGUINOSUS, a, um, adject. sanguigno, sanguine abundans. Coel. Aurel. 3. Acut. 4. Sanguinosi phlebotomandi.

SANGUIS, inis, m. 3. sangue, aipa, humor in corpore animalis, per venas in omnia membra diffusus. Quid a cruore differat, in CRUOR §. 1. dictum est. Cic. 2. Nat. D. 55. a med. Ventriculus eordis, in quem sanguis a jecore per venam cavam influit: eoque modo ex his partibus et sanguis per venas in omne corpus diffunditur, et spiritus per arterias. Id. 6. Att. 1. et Cels. 2. 10. a med. et Petron. Satyr. go. Sanguinem mittere ex brachio, in temporibus, a capite. cavare, et Plin. 20. 4. 11. et 32. 10. 42. Sanguinem extrahere. Colum. 6. 14. detrahere. Plin. 25. 5. 23. emittere venis. Gell. 10. 8. dimittere. Cels. 2. 10. a med. supprimere. Id. 8. 4. ante med. et Plin. 22. 25. 71. cohibere. Id. 20. 7. 25. et 28. 18. 73. sistere. Cic. 1. Divin. 23. fundere. Curt. 3. 11. Tum vero multum sanguinis fusum est. h. e. multi vulnerati, multi occisi. Sic Liv. 2. 30, extr. Plus ibi sanguinis, promiscua omnium generum cæde, quam in ipsa dimicatione, factum. Adde 35. 51. Cic. Mil. 37. Vos appello, fortissimi viri, qui multum pro republica sanguinis effudistis. Plaut. Most. 2. 2. 76. Guttam haud habeo sanguinis. h. e. præ metu refugit mihi sanguis. non m'è rimaso sangue addosso. 2. De die sanguinis. V. in BELLONARII §. 1. 3. Metonymice mortem significat. Petron. Satyr. 120. Julius ingratam perfudit sanguine Romam. Liv. 23. 8. extr. Sanguine Annibalis sanciam Romanum foedus. Lucan. 8. 9. Nondum vile sui pretium scit sanguinis esse. 4. Translate est vigor, vires, spiritus, audacia, spirito, forza, vigore, nerbo. Plaut. Bacch. 1. 2. 44. Magistron' quemquam discipulum minitarier? nihil moror discipulos mihi esse jam plenos sanguinis. valens afflictet me vacivom virium. Stat. 2. Theb. 561. saum ingens toto sanguine nixus Sustinet. Virg. 2. Æn. 638. vos o, quibus integer ævi Sanguis, ait, solidæque suo stant robore vires.

SANIES

Cic. 4. Att 16. a med. Amisimus, mi Pomponi, omnem non modo succum et sanguinem, sed etiam colorem et speciem pristinam civitatis. 5. De pecunia. Id. 5. Verr. 36. Quæ cum de populi R. victu, de vectigalium nervis, de sanguine detraxisset ærarii, Tertia mimæ condonavit. Id. 6. Att. 1. Appius cum e apareces provin ciam curarit, sanguinem miserit, quidquid potuerit, detraxerit. 6. Refertur et ad orationem. Cic. Brut. g. Succus ille, et sanguis incorruptus usque ad hanc ætatem oratorum fuit, in qua naturalis inesset, non fucatus nitor. et Orat. 23. In orationis subtilitate etsi non plurimi sanguinis est, habeat tamen succum aliquem oportet, ut etiam si illis maximis viribus careat, sit, ut ita dicam, integra valetudine. Adde Brut. 82. ¶ 7. Dicitur sæpe de genere, stirpe, affinitate, discendenza, schiatta, sangue. Cic. Rosc. Am. 24. Magnam vim, magnam necessitatem, magnam possidet religionem paternus maternusque sanguis. Id. in Senat. 7. Cognatio materna Transalpini sanguinis. Horat. 3. Od. 27. 63. nisi herile mavis Carpere pensum Regius sanguis. Virg. 1. Æn. 23. progeniem Trojano a sanguine duci. et 4. ibid. 230. genus alto a sanguine Teucri. Ovid. 3. Heroid. 28. Ille gradu propior sanguinis. Stat. 5. Silv. 3. 116. Non tibi deformes obscuri sanguinis ortus. Virg. 6. Æn. 856. Projice tela manu, sanguis meus. Cic. 2. Invent. 53. a med. Sanguine conjunctus. Quintil. 8. 3. a med. Cohærere alicui sanguine. Propert. 1. 15. 16. Sanguinis vincula rumpere. Plin. 7. ep. 24. Sanguine aliquem attingere. Tacit. 2. Ann. 71. et 3. ibid. 12. Propinquus sanguis. Flor. 3. 1. ad fin. Bocchus jure sanguinis Jugurtham vindicans. 8. Per catachresin dicitur de aliis humoribus. Manil. 5. 212. Et viridis nemori sanguis decedit, et herbis. Nemesian. 2. Ecl. 50. Pallas amat turgentes sanguine baccas. h. e. oleum. 9. Cæsuræ beneficio secunda syllaba producitur. Tibull. 1. 7. 72. Quidquid agat, sanguis est tamen illa tuus. Virg. 10. En. 487. Una eademque via sanguis animusque sequuntur. Ovid. 6. Fast. 488. Educet. at sanguis ille sororis erat. Lucan. 2, 338. Dum sanguis inerat, dum vis materna, peregi. et 7.635. sanguis ibi fluxit Achæus. (Adde 10. 128.) Val. Flacc. 3. 234. et jussa sanguis exuberet ulna. Sil. 23. Et color, et sanguis, et tela minora periclo. Adde Lucret. 4. 1043. et alios, quos viri docti Broukus. ad Tibull., Oudendorp. ad Lucan. et Drakemborch. ad Sil. jam congessere: qui idem factum adnotarunt in pulvis a Virgil., et in cinis ab Albinov., et in ignis ab Horat. etc. 10. Extra cæsuram Senec. Med. 775. Vectoris istic perfidi sanguis inest. Sic Horat. 1. Od. 15. 55. uret Achaicus Ignis Iliacas domos. ¶ 11. In accusat. sing. habet etiam sanguem. Inscript. Frat. Arv. n. 41. lin. 22. apud Marin. Et porcilias piaculares epulati sunt, et sanguem. Adde Calendar. Constantinian. ad IX. Kal. April.

10.

SANGUÍSŪGA, æ, f. 1. mignatta, sanguisuga, Bèλa, hirudo, vermis aquatilis sanguinem sugens. Plin. 8. 10. 10. Elephanti cruciatum in potu maximum sentiunt, hausta hirudine, quam sanguisugam vulgo coepisse appellari adverto. Id. 52. 10. 42. Diversus hirudinum, quas sanguisugas vocant, ad extrahendum sanguinem usus est. Cels. 5. 27. n. 16. Si sanguisuga epota est, acetum sale bibendum est.

SANGUS. V. SANCUS §. 2.

SĂNĬES, ei, f. 5. marcia, sangue corrotto, sanie, ixwp, sanguis corruptus, necdum ad puris albedinem crassitudinemque coactus. Cels. 5. 26. n. 20. Ex vulneribus ulceribusque exit sanguis, 'sanies, pus. Sanguis omnibus notus est. Sanies est tennior hoc, varie crassa, et glutinosa, et colorata. Pus crassissimum albidissimumque, glutinosius et sanguine et sanie. Exit autem sanguis e vulnere recenti, aut jam sanescente: sanies est inter utrumque tempus: pus ex ulcere jam ad sanitatem spectante. Rursus et sanies, et pus quasdam species Græcis nominibus distinctas habent. est enim quædam sanies, quæ vel ixwo, vel peḥiznpa, nominatur: est pus, quod Xaoss appellatur. I'xop tenuis, subalbibus, ex malo ulcere exit: ushixnpa crassior est, glutinosior, et subalbida, mellique albo subsimilis, etc. Hæc Cels. Cato R. R. 157. Cancer ater, is olet, et saniem spurcam mittit. Propert. 3. 23. 18. Vulnera et ad saniem nunc coiere mea. Alii rectius leg. ad sanum. Senec. Edip. 140. Nec cruor ferrum maculavit: atra Turpis e plaga sanies profusa est. Lucan. 3. 657. eliso ventre, per ora Ejectat saniem permixtus viscere sanguis. et 9. 783. corpus sanie stillasse perustum. Virg. 8. En. 487. sanie taboque fluentes. Tacit. 4. Ann. 49. Poliui cuncta sanie, odore, contactu. scil. cæsorum militum. Gell. 5. 14. a med. Conceptam saniem vulnere intimo exprimere. Enn. apud Cic. 1. Tusc. 44. et Pis. 19. Saxa spargens tabo, sanie, et sanguine atro. Lucan. 6.547. nigramque per artus Stillantis tabi saniem. Virg. 3. Æn. 632. de Polyphemo, saniem eructans, ac frusta cruento Per somnum commixta mero. Stat. 12. Theb. 569. Putris sanies. Claudian. 2. Rapt. Pros. 212, crassa. V. RAMEX §. 4. ¶ 2. Serv. ad loc. cit. 8. En, docet,