4. Metonymice silva sunt ipsa arbores, et ligna. Virg. e. G. 26. Silvarumque aliæ pressos propaginis arcus Exspectant, et viva sua plantaria terra: Nil radicis egent alia. h. e. vites. Propert. 1. 14. 5. Et nemus omne satas intendat vertice silvas. Stat. 2. Theb. 248. Ture Deos, fractisque obtendunt limina silvis. Senec. Edip. 542. Ingens arbor umbra gravi silvas minores urget. Albinov. 1. 255. Tandem ubi complexa (flamma) est silvas, alimentaque sumpsit, etc. ¶ 5. Etiam una arbor silva dicitur a poetis. Stat. 6. Theb. 280. de Tantalo. qui fallentibus undis Imminet, aut refugæ sterilem rapit aera silvæ. Martial. 11.41. Cedentes oneri ramos, silvamque fluentem Vicit. h. e. quercum pondere corporis inflexit. ¶ 6. Hyperbole est in illo Lucani 6. 205. densamque ferens in pectore silvam. h. e. plurima tela infixa. ¶ 7. Translate est quæcumque congeries, et prima veluti materia, ex qua deinde quod volumus, secernimus. Cic. Orat. 3. ad fin. Omnis ubertas, et quasi silva dicendi, ab Academia ducta est. Id. 3. Orat. 26. ad fin. Primum silva rerum sententiarumque comparanda est. hæc formanda filo ipso et genere orationis, illuminanda verbis, varianda sententiis. et ibid. 3o. Quæ referuntur ad agendum, in officii disceptatione versantur. quo in genere quid rectum faciendumque sit, quæritur: cui loco omnis virtutum et vitiorum est silva subjecta. Gell. præf. Quia variam, et miscellam, et quasi confusaneam doctrinam conquisierant, eo titalos quoque ad eam sententiam exquisitissimos indiderunt. namque alii Musarum inscripserunt, alii Silvarum, etc. Sic Suet. Grammat. in fin. Reliquit non mediocrem silvam observationum sermonis antiqui. 8. Hinc materia, quam vocant primam, Græce ύλη, silva passim vocatur a Chalcidico vertente Platonis Τιμαῖον.

9. Silvas inscripsit Statius varia poematia sua in libros quinque distributa (ut videre est in ejus epistola libro quarto præfixa), vel quia sunt varii argumenti, ut variæ sunt arbores in silva: vel potius quia rudia ipsi visa sunt et impolita, et lignorum modo ex silva excisorum similia, utpote quæ magnam partem extemporali impetu et subitis versibus fusa sunt. De his Sidon. carm. 9. 227. quod Papinius tuus meusque pedum minore rhythmo Pingit gemmea prata silvularum. Quintil. 10. 5. circa med. Diversum est huic eorum vitium, qui primo decurrere per materiam stilo quam velocissimo volunt, et sequentes calorem atque impetum, ex tempore scribunt. hanc silvam vocant. Repetunt deinde et componunt quæ effuderant. 10. Translate. Juvenal. g. 12. vultus gravis, horrida siccæ Silva comæ. h. e. capilli impexi et implicati instar arborum in silva, et nullo unguento delibuti. 11. In silvam ligna ferre. V. LIGNUM S. 2. 12. Silvai frundusai est Ennii apud Macrob. 6. Saturn. 2. 13. Silua apud poetas interdum est trisyllaba per diæresin, ut Priscian. docet 1. p. 546. Putsch. Horat. 1. Od. 23. 4. Aurarum, et siluæ metu. Id. Epod. 13.3. nunc mare, nunc silue Threicio Aquilone sonant. Quib. loc. etiam prior syllaba corripitur. 14. Sunt qui sylva scribunt, ex Græco An, sed invitis Gifanio, Manut., Dausq., Cellar., Voss., litteratis Lapidibus, et antiquis libris.

* SILVĀNÆ, arum, f. plur. 1. Dex quædam agrestes, quæ et Sulevæ, seu Suleviæ sunt appellate. Inscript. apud Spon. Miscell. antiqu. p. 84. Silvanabus et QuadribIs Aug. sacrum.

*SILVĀNUS, a, um, adject. ad silvam pertinens, silvester. Est cognomen R. Inscript. apud Grut. 452. 6. M. Plautius M. F. A. N. Silvanus Cos. Alia apud Murat. 2062. 1. Publilia Silvana.

SILVĀNUS, i, m. 2. T'hero's Osis, Deus minorum gentium, præses silvarum, pecorum, et agrorum. Dieitur Sands Osos, h. e. Deus tns ans, quæ est materia prima elementorum omniumque rerum: qua ratione cum Pane confunditur. Vocis etymon est ab Datos, silvester, quod olim dog, deinde kavos, mox præposito s ob aspiratam, et inserto digammate Eolico v, Silvanus faetus est. In fabulis dicitur adamasse Cyparissum puerum: cujus cervam, delicias ejus, cum imprudens occidisset, atque ille dilecti feri desiderio contabuisset, vertisse in arborem cognominem: quam propterea assidue gestare dicitur. Unde Virg. 1. G. 20. Et teneram ab radice ferens, Silvane, cupressum. Hæc Servius ibid. addens ex opinione quorundam, primum illum plantationes instituisse: ideo ab radice dictum esse. Alii fabulam de Cyparisso ad Apollinem referunt. V. CYPARISSUS §. 1. Rursus Virg. 8. En. 6oo. Silvano fama est veteres sacrasse Pelasgos, Arvorum pecorisque Deo, lucumque, diemque. Id. 10. Ecl. 24. Venit et agresti capitis Silvanus honore, Florentes ferulas, et grandia lilia quassans. Ovid. 14. Met. 639. Silvanusque suis semper juvenilior annis. et 1. ibid. 193. monticole Silvani. (Plures Silvanos Ovid. facit, ut plures Panes sunt, Fauni, etc. Sic Lucan. 3. 402. ruricolæ Panes, nemorumque potentes Silvani.) Horat. Epod. 2. 21. et te, pater Silvane, tutor finium. Inscript. apud Murat. 70. 6. Silvano sancto patri, et custodi, pecudifero, lactifero, glandifero, pomifero, cannabifero, linifero Q. Zosimus Q. L. Tertull. grammaticus, L. Sergius L. L. Cipariss, mensor, G. Pæ

SILVIGER

tilius C. L. Strabo cælator, C. Rufius C. L. Charito musicus ex volo F. F. Vet. Auct. de limit. p. 294. Goes. Omnis possessio quare Silvanum colit? quia primus in terra lapidem finalem posuit. Nam omnis possessio tres Silvanos habet: unus dicitur domesticus, possessioni consecratus: alter dicitur agrestis, pastoribus (al. pastionibus) consecratus: tertius orientalis, qui (lege cui) est in confinio locus (lege lucus) positus, a quo inter duos pluresve fines oriuntur; ideoque inter duos pluresve est lucus. Domesticus idem videtur fuisse ac Casanicus, quam vocem V. suo loco. Plures vero fuisse Silvanos, constat etiam ex Inscrip. apud Marin. Frat. Arv. p. 543. Calybe Silvanis V. S. L. M. 2. Mars aliquando Silvanus cognominatus est, præsertim à Romanis rusticis. Martem enim auctorem gentis habuere, et, cum rem rusticam impense colerent, tutorem finium, pascuorum præsidem, et silvarum. Cato R. R. 83. Votum pro bubus, ut valeant, sic facito. Marti Silvano in silva interdius, etc. Huc pertinet et illud Lucilii apud Non, 2. 324. Luporum exactorem Silvanum, et fulguritarum arborum. Ita leg. Lips. Lupus enim Marti sacer est. Suspicari non absurde possumus, in Catone non unum, sed duos Deos nominari, et particulam et vel deesse, vel subaudiri: propterea quod in veteribus monumentis apud Gruter., Reines., Murator. et alios separatim semper hæc duo numina ponuntur, et in Regione Urbis quinta separatas ædes habuisse leguntur. 3. Siluanus apud poetas aliquando est tetrasyllabus per diaresin, prima autem syllaba longa, cum itidem longa sit in X, silva, unde derivatur; licet brevis sit in silua. V. SILVA §. 13. Inscript. apud Orell. Coll. Inscr. Lat. n. 4957. Hercules invicte, sancte Siluane, notor Hic advenisti, ne quid hic fiat mali, G. P. R. F. h. e. Genio populi R. feliciter.

SILVĀTICUS, a, um, adject. da bosco, selvareccio, Daios, ad silvam pertinens, silvester. Cato R. R. 11. Falces vineaticas sex, scirpiculas quinque, falces silvaticas quinque, arborarias tres. Adde Varron. 1. R. R. 22. 2. Opponitur sativo, et domestico, selvaggio, salvatico. Cato R. R. 8. Laurus silvatica. Plin. 30. 8. 22. Cinis muris silvatici. Varr. apud Non. 18. 23. Sues silvaticos in montibus sectari venabulo, aut cervos.

SILVESCO, is, n. 3. farsi selva, imboschire, Shoμavéw, dπeho Xμcopat, in silvam abire, silvestres et infructuosas arbores fieri, nimia ramorum ubertate luxuriari. Cic. Senect. 15. a med. Vitem ferro amputans coercet ars agricolarum, ne silvescat sarmentis, et in omnes partes nimia fundatur. Colum. 4. 11. Nec pati, vitem supervacuis frondibus luxuriantem silvescere. 2. Translate. Arnob. 3. p. 109. Capilli silvescentium crinium velleribus involuti.

SILVESTER, et Silvestris, e, adject. boscoso, selvoso, silvestre, wong, silvam habens, arboribus abundens. Cic. 2. Nat. D. 53. Montes vestiti atque silvestres. Id. Amic. 19. Locis montuosis delectamur, atque silvestribus. Id. 5. Tusc. 27. ad fin Bestia frigus, famem, montivagos atque silvestres cursus lustrationesque patiuntur. Id. Brut. 4. a med. Inculta et silvestris via. Liv. 27. 26. Tumulus silvestris. Plin. 13. 10. 19. Silvestris 1egio tam vastis arboribus, ut, etc. Horat. 2. Ep. 2. 186. Silvestrem flammis et ferro mitiget agrum. Ovid. 13. Met. 815. silvestri nata sub umbra Mollia fraga leges. 2. In silvis nascens: cui opponitur sativus, agrestis, domesticus. Plin 11. 16. 15. Silvestre mel. Id. 18. 12. 30. Silvestris faba. Id. 8. 41. 63. rosa. Id. 15. 13. 12. Silvestria pruna. Id. 21. 7. 18. Silvestria omnia odoratiora sativis. Id. 16. 27. 50. Silvestriora omnia tardiora, et 22. 25. 72. Est et alterum genus ejus silvestrius, odore gravi. Id. 8. 21. 30. Silvestres tauri majores agrestibus. Propert, 3. 7. 51. Silvestre uber. h. e. lupa mamma. Val. Flacc. 8. 252. silvestria præmia. h. e. prædæ ex venatione in silvis. 3. In silvis degens, boschereccio, selvaggio, salvatico: et refertur etiam ad mores agresies, rusticos, a deliciis alienos. Petron. Satyr. 131. a med. testis silvester aedon, Atque urbana progne. Alii leg. silvestris. V. ACER adject. §. 14. Plin. 36. 12. 17. n. 2. Sphinx, silvestre numen accolentium. Horat. Art. P. 39o. Silvestres homines, etc. Cædibus et victu foedo deterruit Orpheus. Senec. Hippol. 461. Truculentus, et silvester, et vitæ inscius Tristem juventam colis. Virg. 1. Ecl. 2. Silvestrem tenui Musam meditaris avena. h. e. carmen rusticum et pastorale. Sic Lucret. 4. 590. Fistula silvestrem ne cesset fundere Musam. 4. Comp. Silvestrior §. 2.

SILVICŎLĂ, æ, m. et f. i. abitator de boschi, Jhonátqcxos, silvarum incola. Propert. 3. 11. . 34. puella Oscula silvicolis empta dedere viris. Virg. 10. En. 551. Silvicola Faunus. Ovid. 4. Fast. 746. Silvicolam tepido lacte precare Palen.

SILVICULTRIX, icis, f. 3. silvicola, ut Cerva silvicultrix, Catull. 63. 72.

SILVÏFRĂGUS, a, um, adject. silvas frangens. Lucret. 1. 274. vis venti montes supremos Silvifragis vexat flabris.

SILVIGER, ra, rum, adject. silvam gerens, silvosus. Plin. 31.3.

SILVINUS

26. Hyrcani montes silvigeri ab Aquilonis tantum parte sunt. Inscript. apud Murat. 41. 13. Silviger Deus.

#

SILVINUS, a, um, adject. derivativum a silva. Est cognomen R. Inscript. apud Fabrett. p. 359. n. 85. M. Ulpius Silvinus. Alia apud Grut. 348. 2. Æmilia Silvina.

*

SILUMIUS, ii, m. 2. Deus Dacicus, seu Panonicus, alibi ignotus. Inscript. Vindobonensis apud Maff. Mus. Ver. 239. 3. Deo Silumio domestico Senti (h. e. Sentii) Aper, et Philumenus V. L. P. h. e. votum libentes posuerunt.

SĪLUNCULUS, i, m. 2. aliquantum silus. Arnob, 3. p. 108. Ergo esse dicendum est quosdam capitones, silunculos, frontones, labeones, etc. Alii melius leg. ciluneulos. V. CILUNCULUS,

SILVÕSUS, a, um, adject. selvoso, boscoso, hong, silva, vel arborum densitate obsitus. Liv. 9. 2. Saltus duo alti, angusti, silvosique sunt. Plin. 12. 5. 11. Superiores rami emicant silvosa multitudine. Vitruv. 8. 1. ad fin. Crebræ arbores, et silvosa.

SILŪRUS, i, m. 2. coucos, piscis genus, de quo Plin. 9. 15. 17. Præcipua magnitudine thyuni. Sunt et in quibusdam amnibus haud minores, silurus in Nilo, esox in Rheno, attilus in Pado. et mọx. Silurus grassatur, ubicumque est, omne animal appetens, equos natantes sæpe demergens. Id. 32. 9.33. Ischiadicos liberant salsamenta ex siluro infusa clystere Juvenal. 4. 52. magna qui voce solebat Vendere municipes fracta de merce siluros. Ex hoc loco Juvenalis colligere licet, siluru:n in Ægypto parvi pretii piscem fuisse, et inter vulgares cibos. Quare longe a vero abesse videntur, qui Italorum storione fuisse putant. V. Harduin. ad Plin. cit. 9. 15. 17.

SILUS, a, um, adject. chi ha il naso rincagnato, opos, idem quod silo; h. e. qui est naso sursum versus repando: unde gales quoque a similitudine silæ dicebantur. Ita Festus. Cic. 1. Nat. D. 29. Ecquos (Deos) arbitramur silos, flaccos, frontones, capitones, qua sunt in nobis? V. similem loc. Arnob. in SILUNCULUS. 2. Fuit cognomen R., ut M. Sergius Silus, in nun:mis apud. Eckhel. D. N. V.T. 5. p. 306. et C. Terentius Silus, in Inscript. apud Grut. 343. 2. SILVŪLĂ, æ, f. 1. boschetto, selvetta, parva silva. Colum. 8.15. Vel in silvulis tamaricum, aut sirporum frutetis immorari. Sidon. carm. 9. 229. de Statio. pedum minore rhythmo Pingit gemmea pra-. ta silvularum. V. SILVA §. 9.

SILYBUM, i, n. 2. oihußov, herba chamæleoni albo similis, æque spinosa: lacteum succum habet, qui densatus in gummi sumitur cum melle, præcipueque bilem trahit. Plin. 22. 22.42. et 26. 7. 25.

SIMA, æ, f. 1. gola diritta, šnitidis, in architectura est supremum coronæ membrum obtusius et hebetius, instar nasi caprarum (unde nomen) quod Itali gola diritta vocant, ut cymatium gola rovescia. Vitruv. 3. 3. ad fin. Insuper coronas simæ, quas Græci Entidas dicunt, faciendæ sunt, altiores octava parte coronarum altitudinis. Inscript. apud Grut. 207. col. 1. Insuper simas pictas ferro offigito.

SĪMĀTUS, a, um, particip. a simo: simus factus. Sulpic. Luperc. in Anthol. Lat. T. 1. p. 516. Burm. Simatæque jacent pando sinua

mine narcs.

SIMÆTHUS cum derivatis. V. SYMÆTHUS.

SIMIA, æ, f. 1. bertuccia, scimmia, simia, ni≈ŋxos, animal hominum figuræ proximum, et hominum gestus imitans, idemque turpissimum, sine cauda. nam caudatum cercopithecus dicitur: a simus, quia pressis est naribus. Usurpatur tam de mare, quam de femina. Multa, et mira de eo Plin. 8. 54. 80. et 11.44. 100. Ennius apud Cic. 1. Nat. D. 35. Simia quam similis, turpissima bestia, nobis! 2. Translate dicitur de nimis studioso et inepto imitatore. Plaut. Most. 4. 2. 4. Vide ut fastidit simia! Plin. 1. ep. 5. Rusticum insectatur, atque etiam Stoicorum simiam appellat. Capitolin. Maximin. jun. i. Tatianus dictus est simia temporis sui, quod cuncta imitatus esset. Sidon. 1. ep. 1. Oratorum simia. 5. Est etiam simius, ii, m. 2. scimmione, scimmiotto, bertuccio. Phædr. 1. 10. Tum judex inter illos sedit simius. Martial. 14. 202. Callidus emissas eludere simius hastas. Claudian. 1. in Eutrop. 303. humani simulator simius oris. 4. Et translate. Senec. 4. Controv. 26. ad fin. Quid putatis, ajebat, Argentarium esse? Cestii simius est. Fuerat enim Argentarius Cestii auditor, et erat imitator. Adde Horat. 1. Sat. 10. 18. 5. Est etiam convicium vilis, nequam, et turpis hominis. Laber. apud Charis. loc. cit. Simium deamare occipit. Afran. ibid. Quis est hic simia, qui me hodie ludificatus est? Coel. ad Cie. 8. Fam. 12. Malui collega ejus me obligare, quam illius simiæ vultum subire.

SÍMILĂ, æ, f. 1. fior di farina, cepidants, flos farinæ tritices. quæ et similago dicitur. Plin. 18. 10. 20. n. 2. Similago e tritico fit laudatissima. Ex Africo justum est e modiis redire semodios e pollinis sextarios quinque. Ita autem appellant in tritico, quod florem in siligine. Hoc ærariæ oficina, chartariæque utuntur. Præ

SIMILIS

171 terea secundarii sextarios quatuor, furfurumque tantundem. Panis vero e modio similaginis CXXII. (pondo, seu libre), e floris modio CXVII. Cels. 2. 18. ante med. Plus alimenti est in pane, quam in ullo alio. Firmius est triticum, quam milium. Ex tritico firmissima siligo, deinde simila, deinde cui nihil ademptum est, quod autónupoy Greci vocant. Martial. 13. 10. cujus lemma Simila ex tritico. Nec poteris simila dotes numerare, nec usus: Pistori toties cum sit, et apta coco.

SIMILAGINEUS, a, um, adject. ex similagine factus, ut Similagineus panis, apud Senec. ep. 119., ubi alii leg. rectius siligi

neus.

SIMILAGO, aginis. V. in SIMILA.

SIMILĚ, adverb. idem ac similiter. Cic. 4. Acad. 5. Simile vos cum perturbare, ut illi rempublicam, sie vos philosophiam bene jam constitutam velitis, etc. Plerique tamen leg, similiter. et 1. Agr. 4. ad fin. Hic tamen excipit Pompejum: simillime, atque in illa lege, qua peregrini Roma ejiciuntur, Glaucippus excipitur. Id. 2. Tusc. 23. Ut onera contentis corporibus facilius feruntur, remissis opprimunt: simillime animus intentione sua depellit depressum omnem ponderum; remissione autem sic urgetur, ut se nequeat extollere. Phædr. 5. 5. Acclamat populus, scurram multo similius Imi

tatum.

SIMĬLĬGĚNUS, a, um, adject. qui est similis generis. Cœl. Aurel. 2. Acut. 19. Admiscere sibi similigena.

SIMILIS, e, adject. somigliante, simile, öpotos, qui cum aliquo similitudinem habet, parilis, æqualis, geminus, consimilis. Cic. 1. Leg. 10. Nihil est unum uni tam simile, tam par, quam omnes inter nosmetipsos sumus. Id. 2. Nat. D. 61. Virtutes, e quibus vita beata exsistit par et similis Deorum. Id. Rosc. Com. sub fin. Simillima et maxime gemina societas hereditatis est. Id. Rosc. Am. 40. extr. Par est avaritia, similis improbitas, eadem impudentia, gemina audacia. Id. 3. Fin. 15. ad fin. Dolorem, morbum, sensuum amissionem, paupertatem, ignominiam, similia horum. Id. Cluent. 16. C. et L.. Fabricii fratres gemini fuerunt, homines inter se cum forma, tum moribus similes, municipum autem suorum dissimillimi. Id. 4. Acad. 37. Democritus huic in hoc similis, uberior in ceteris. Id. 12. Fam. 5. 1d eo facilius credebatur, quia simile vero videbatur. et g. ibid. 21. Quid simile habet epistola aut judicio, aut concioni? Id. 7. Verr. 12. a med. Filius patri similis. Id Brut. 13. a med. Rhodii seniores, et Atticorum similiores. Id. 2. Nat. D. 50. extr. Plectri similem linguam nostri solent dicere, chordarum dentes, nares cornibus iis, qui ad nervos resonant in cantibus. (Notandus locus: bis genitivum ponit, deinde dativum in eadem constructione. Apud Terent. sæpius genitivum regit, quam dativum.) Plin. 10. 35. 52. Cantus (columbarum) similis atque idem. Apul. 10. Met. Puella in Dex Junonis speciem similis. Plaut. Mil. 2. 6.48. Pro Dii immortales! similiorem mulierem, magisque eandem non reor. Virg. 1. En. 593. Os, humerosque Deo similis. 2. Differunt par, et similis. Par est, qui tantundem habet: similis, qui proxime accedit. Liv. 45. 43. Hærente adhuc memoria Macedonici triumphi, L. Anicius triumphavit de rege Gentio. Similia omnia magis visa hominibus, quam paria. 3. Regit post se varias particulas. Cic. 5. Verr. 83. in fin. Si docere vis, aliquid ab isto simile in æstimatione, atque a ceteris esse factum. Id. 4. Fin. 12. a med. Nec, si sapiens ad tortoris eculeum a tyranno ire cogatur, similem habeat vultum, ac si ampullam perdidisset. (Alii leg. et si. V. SIMILITER §. 4.) Id. Senect. 6. Similes sunt, ut si qui guber natorem in navigando agere nihil dicant. Id. 2. Divin. 64. Similes sunt Dii, si ea nobis objiciunt, quorum nec scientiam, neque explanatorem habeamus, tanquam si Poeni, aut Hispani in senatu nostro loquerentur sine interprete. 4. Dicitur de effigie picta aut sculpta, alicujus faciem referente. Id. 1. Tusc. 15. Phidias sui similem speciem inclusit in clypeo Minervæ, il ritratto di sè stesso. et Juvenal. 2. 6. Si quis Aristotelem similem, vel Pittacon emit. Stat. 3. Silv. 3. 200. te lucida saxa, Te similem doctæ referet mihi linea ceræ. et 1. ibid. 1. 100. Apellea cuperent te scribere ceræ, Optassetque novo similem te ponere templo Atticus, Elei, senior, Jovis. et 2. ibid. 7. 129. Vultus, qui simili notatus auro Stratis præenitet. Adde Martial. 1. 110. et g. 104. 5. Simile est similitudo, similitudine, h..e. oratio traducens ad rem quampiam aliquid ex re dispari simile. Cic. 3. Fin. 14. Utunturque simili. ut si cothurni laus esset, etc. et ibid. 16. Ab iis hoc simile ponitur. Ut enim, inquiunt, si, etc. et 4. ibid. 27. a med. Ecce aliud simile dissimile. Ut enim, inquit, gubernator æque peccat, etc. Front. 1. ad Antonin. Imp. (edente iterum A. Maio) ep. 3. Vidi pullulos tuos tam simili facie tibi, ut nihil sit hoc simili similius. 6. Simile est antique, similis est. Titin. apud Non. 3. 205. Formica pol persimile est rusticus homo. Nævius ibid. Pol haud parasitorum simile est.

co.

et ibid. Tu pueri pusilli simile es. 7. Simile adverb. V. suo lo8. Similis fuit etiam cognomen R., ut P. Sulpicius Similis præfectus Ægypti sub Trajano Aug., ut ex vet. Inscript. probavit J. Labus. in Dissert. di un' Epigr. Lat. p. 101. 9. Comp. Similior §. 1. et 5. Sup. Simillimus §. 1.

SIMILITAS, atis, f. 3. similitudo. Vitruv. 2. 9. ante med. Non potest id robur, quod abies, nec cupressus, quod ulmus, nec ceteræ easdem habent inter se naturæ rerum similitates. Cæcil. apud Non. 2. 827. Vide, quid fert morum similitas,

SIMILITER, adverb. con simiglianza, parimente, simigliantemente, medesimamente, opoiws, cum similitudine, simili ratione, pariter, item, æque. Plaut. Men. 1. 2. 36. Age, me aspice: ecquid assimulo similiter? Cic. Brut. 66. Omnia fere ut similiter atque uno modo dicerentur. Id. 3. Orat. 54. Et illa quæ similiter desinunt, aut quæ cadunt similiter. Id. 2. Orat. 16. sub fin. Qui certarum rerum genera ipsa didicerunt, reliqua non incommode persequuntur. similiter arbitror in hac ratione dicendi. 2. Cum dativo. Plin. 11. 25. 30. Aranei pariunt vermiculos ovis similes. etc. similiter his et scorpiones terrestres, vermiculos ovorum specie pariunt. 3. Post se easdem particulas, quas similis, regit. Cic. i. Offic. 25. Similiter facere eos, qui contenderent, etc. ut si nautæ certarent, etc. Id. 3. Nat. D. 3. extr. Similiter facis, ac si me roges, cur, etc. Id. 1. Phil. 4. Neque vero illum similiter, atque ipse eram, commotum esse vidi. 4. Similiter et pro ac, vel ut, quidam recte leg. 2. Fin. 7. a med., quod aliis exemplis confirmat J. A. Goerenzius. V. Ciceronis loc. cit. ex 4. Fin. 12. in SIMILIS §. 3. 5. Gradus V. in SIMILE.

SIMILITUDO, inis, f. 3. somiglianza, medesimità, conformità, similitudine, opotótns, species, forma eadem, imago, collatio, exemplar. Cic. 1. Invent. 41. Omnibus in rebus similitudo est satietatis mater. Id. 5. Fin. 24. Gloria habet formam honestatis, et similitudinem. Id. 3. Offic. 4. Similitudinem quandam gerebant speciemque sapientum. Id. 7. Phil. 2. a med. Nos ab ineunte ætate studiorum societas similitudoque conjunxit. Id. 2. Orat. 87. Hæc ars tota dicendi, sive artis imago quædam est et similitudo, habet hanc vim, ut, etc. Id. Brut, 16. a med. Est nonnulla in iis etiam inter ipsos similitudo. Id. 2. Nat. D. 64. a med. Ut exerceamur in venando ad similitudinem bellica disciplinæ. Cæs. 5. B. C. 48. Genus radicis, quod admixtum lacte multum inopia levabat. Id ad sinilitudinem panis efficiebant. Cic. 1. Leg. 8. a med. Est igitur hoaini cum Deo similitudo. 2. Apud rhetoras est oratio traducens ad rem quampiam aliquid ex re dispari simile, ut Auct. ad Herenn. 4. 45. definit. Item locus et sedes argumentorum: qui dicitur locus a simili. Cic. Top. 10. et 2. Orat. 40. De his Quintil. 8.5. a med. Præclare ad inferendam rebus lucem repertæ sunt similitudines: quarum aliæ sunt, quæ probationis gratia inter argumenta ponuntur, aliæ ad exprimendam rerum imaginem composite, 3. De imagine picta aut sculpta formam alicujus referente, ritratto. V. SIMILIS S. 4. Cic. Orat. 2. sub fin. Nec vero ille artifex, eam faceret Jovis formam aut Minerva, contemplabatur aliquem, e quo similitudinem duceret. Senec. ep. 71, Nemo, quamvis paratos habeat colores, similitudinem reddet, nisi, etc. Plin. 35. 12. 43. Fingere ex argilla similitudines, Dibutades ligulus primus invenit. et 34. 7. 18. Similitudines exprimere. et 35. 10. 36. n. 14. Imaginem adeo similitudinis indiscrete pinxit, ut, etc. un ritratto così al naturale. 4. De imitatione dicendi. Cic. 2. Orat. 23. Hanc similitudinem qui imitatione assequi volet, tum exercitationibus crebris, tum scribendo maxime persequatur, et mox. Esse multos videmus, qui neminem imitentur, et suapte natura quod yelint, sine cujusquam similitudine consequantur,

SIMININUS, a, um, adject, di scimmia. Obseq. Prodig. 103. In Lucanis duo agni equinis pedibus nati, alter simiuino capite. 2. Simining herba est, quæ Græce pythecion dicitur, et cynocephalion, et ab Italis cerebrum canis. Apul. Herb. 86.

SĪMĪŎLUS,i, m. 2. scimmiotto, joy, parvus simius: et translate homo nequam et nullius pretii. Cic. 7. Fam. 2. a med. Hic simiolus animi causa me, in quem inyeheretur, delegerat.

SIMITTUENSIS, e, adject. ad coloniam pertinens in Numidia, cui Simittu nomen, haud longe a Bulla Regia, cujusque mentio est in Antonini Itiner. Hinc Plin. 5. 4. 4. Oppida civium Romanorum, Simittuense, Thunusidense, etc.

SIMITU, adverb. insieme, ad un tempo, aux, una, simul, eodem tempore: vox antiqua, et fere comica. Plaut. Amph. 2. 1. 84, Non ego cum vino simitu ebibi imperium tuum. Id. Merc. 1. 2. 8. Ita ires simitu res agenda sunt. Id. Truc. 1. 2. 6. Ut simitu adveniunt ad scorta congerrones, h. e. simul atque. Adde Pseud. 4. 2. 55. et alibi.2. Com panultima longa. Lucil. apud Non. 2.814. Gratja habetur utrisque, illique, sibique simitu. Inscript, apud Fea

SIMPLEX

Framm. de fast. cons. p. 10. n. 26. Planctibus heu miseræ matris, patrisque simitu. Hæc vero pertinet ad ann. a Chr. n. CXXI. SĪMÏUS, ii, m. 2. V. in SIMIA §. 3. et seqq.

SIMO, as, a. 1. simum facio. Non. 2. 771. Simat, deprimit. Lucilius lib. VII. Simavit taxim ad nares, delphinus ut olim. SIMO, onis, m. 3. nomen propr. hominis, a simis naribus ductum. Persona senex est apud Plaut. Most. et Pseud. et Ter. Andr. 2. Scribit Plin. 9.8. 7. et ex eo Solin. 12., delphinos, cum simum rostrum habeant, simones dici, et hoc nomen miro modo agnoscere, et malle ita appellari. 3. Est etiam cognomen R. Inscript. apud Grut. 991. 2. Q. Talonius Q. L. Simo.

SIMON, önis, m. 3. Zipov, nomen proprium D. Petri apostoli, antequam Christum secutus esset; est Hebraice i simòn, obediens, a samah, obedivit. Juvenc. 4. 184. mentemque Simonis Circumstant tristem verbis præsagia Christi.

SIMŪNĪDĒUS, a, um, adject. Zipwvideos, ad Simonidem pertinens. Catull. 38. 7. Paulum quidlibet adlocutionis Moestius lacrimis Simonideis, h. e. carmine lugubri, et neniis, quibus scribendis præcipue inclaruit Simonides, Luvions, poeta Ceus, de quo Quintil. 10. 1. scribit, præcipuam ejus virtutem fuisse in commovenda miseratione: ut quidam in hac eum parte omnibus ejusdem operis auctoribus præferant. V. CEUS adject, §. 2.

SIMPLARIS, e, adject. simplus, simplex, ut in militia simplaris dicitur, qui unam, seu simplicem accipit annonam; duplaris, qui duplam. Veget. 2. Milit. 7. Armaturæ duplares, qua binas consequuntur annonas: simplares, quæ singulas. et mox. Candidati duplares, candidati simplares. V. DUPLARIS §. 2. et CANDIDATUS §. 8.

SIMPLĀRIUS, a, um, adject. simplaris, simplus. Simplaria venditio, pro qua necesse venditor non habet de dupla emptori repromittere, sed de simpla dumtaxat. Pompon. Dig. 21.1. 48. extr. Simplariarum venditionum causa ne sit redhibitio, in usu est. Alii leg. simplarium, a Simplaris.

SIMPLEX,icis, adject. omn. gen. scempio, semplice, solo, dnλous, purus, uniusmodi, qui una re constat, nihil aliud habet adjunctum, nullo modo est compositus, ut sunt elementa rerum, aer, aqua, etc., cui opponitur duplex, multiplex, varius, etc. Dictum putant, quasi sine plica. Cic. 2. Nat. D. 11. Omnem enim naturam necesse est, quæ non solitaria sit, neque simplex, sed cum alio juncla atque connexa, habere aliquem in se principatum. Id. Fat. 13. Quædam sunt in rebus simplicia, quædam copulata. Id. 2. Invent. 57. Esse quasdam cum adjunctione necessitudines, quasdam simplices et absolutas. Quintil. 1. 5. sub init. Verba sunt aut nostra, aut peregrina; aut simplicia, aut composita; aut propria, aut translata. Cic. Orat. 24. Ornatus verborum duplex: unus simplicium, alter collocatorum. h, e. cum singula et sola considerantur. Id. Font. 6. Unum est et simplex aurium judicium. et Sull. 3. Simplex oflicium, atque una est bonorum omnium causa. Id. Cacin. 2. Nihil est in re præsertim aperta ac simplici, quod excellens ingenium requiratur. Ter. Heaut. prol. 5. Hodie sum acturus Heautontimorumenon, Duplex quæ ex argumento facta est simplici. Ovid. 2. Amor. 6. 32. Pellebatque sitim simplicis humor aquae. d'acqua schietta. et Nep. Timol. 1. Sed in his rebus noa simplici fortuna conflictatus est. Horat. 4. Od. 14. 13. plus vice simplici, più d'una volta: et Ovid. 6. Met. 254. Simplex vulnus. una sola ferità. et Tacit. 5. Hist. 23. Naves, quae simplici ordine agebantur. Quintil. 9. 4. ante med. Quod habet non simplicem differentiam. h. c. non unam, sed plu res. Cic. 2. Invent. i. sub fin. Nihil simplici in genere omni ex parte perfectum natura constituit. h. e. uno in genere. Plin. 25. q. 36. et ibid. 10. 77. Herba simplici caule. Id. 16. 39. 76. Larix, abies, pinus quadripartitos venarum cursus bifidosque habent, vel omnino simplices. h. e. recta discurrentes. Sic Cic. 2. Nat. D. 57. a med. Auditus flexuosum iter habet, ne quid intrare possit, si simples et directum pateret. Quintil. 9. 1. ante med. In armorum certamine adversos ictus, et reçtas ac simplices manus cum videre, tum etiam cavere ac propulsare facile est: aversæ tectaque minus sunt observabiles. 2. Simplex cibus, purus, non varius, et multiplici condimento carens, cibo schietto. Plin. 11. 53. 117. Homini cibus utilissimus simplex, acervatio saporum pestifera, et condimento perniciosior. Horat. 2. Sat. 2. 72. memor illius esce, Quæ simplex olim tibi sederit. Tacit. Germ... Cibi simplices, agrestia poma, recens fera, aut lac concretum. Adde Martial. 4. 30. 3. Simplex mors, quæ una tantum de causa venit:. contra gemina, et non una, quæ ex pluribus simul. Suet. Cæs. 74., Justin. 12.16. et 44. 4., Sallust. fragm, apud Serv. ad 3. G. 482., Virg. ibid., Lucan. 3. 751.4. Est etiam apertus, sincerus, candidus, minime calli

SIMPLICITAS

dus, ant versutus, aut vafer, schietto, semplice, disinfinto, senza malizia, sincero. Cic. Planc. 9. Tota illa aspera, et montuosa, et fidelis, et simplex, et fautrix suorum regio se hujus honore ornari arbitrabatur. Id. 10. Att. 6. Mirabilia multa: nihil simplex, nihil sincerum. Ovid. 12. Heroid. 89. hæc animum movere puella Simplieis. Id. 15. Met. 120. Quid meruere boves, animal sine fraude, dolisque, Innocuum, simplex? Id. 17. Heroid. 176. Simplicis utamur commoditate viri. sempliciotto. et Stat. 2. Achill. 171. Heu simplex nimiumque rudis, qui callida dona, Grajorumque dolos, variumque ignorat Ulyssem! Matius ad Cic. 11. Fam. 28. sub fin. Trebatius tuum erga me animum simplicem atque amicum aperuit. Tacit. Germ. 22. Simplices cogitationes. liberi e indifferenti pensieri. et Horat. 1. Sat. 3. 63. Simplicior si quis, qualem me sæpe libenter Obtulerim tibi, Mæcenas, etc. Senec. 2. Îra 16. ad fin. Simplicissimi omnium habentur iracundi. fraudulentis enim et versutis comparantur, et simplices videntur, quia expositi sunt. Martial. 10. 20. Tu mihi simplicibus, Mani, dilectus ab annis. h. e. teneris, rudibus, et nondum doli capacibus. Suet. Tib. 61. Omne crimen pro capitali receptum, etiam paucorum simpliciumque verboram. dette semplicemente. et Petron. Satyr. 101. Se nullum dolum malum consilio adhibuisse, sed mente simplicissima et vera fide in navigium comites induxisse. 5. Comp. Simplicior, et Sup. Simplicissimus §. 4.

SIMPLICITAS, atis, f. 3. semplicità, dnkorns, ratio rei simplicis, non involutæ, non mixtæ, aut variæ. Plin. 13. 15. 30. Mensæ vitia, lignum: ita vocatur materia surda, et indigesta simplicitas, aut platani foliorum modo digesta. h. e. non crispa, non virgata, maculis non distincta. 2. Translate est ingenuitas, sinceritas animi, ubi dolus abest, aut versutia, semplicità, schiettezza. Id. 35. 10. 36. n. 10. Pinxit pueros duos, in quibus spectatur securitas, et ætatis simplicitas. et ibid. de Apelle. Fuit non minoris simplicitatis, quam artis; nam cedebat Amphioni de dispositione, Asclepiodoro le mensuris. Ovid. 1. Art. am. 241. Tunc (in vino) aperit mentes ævo rarissima nostro Simplicitas. Id. 2. Amor. 4. 17. Sive es docta, places raras dotata per artes: Sive rudis, placita es simplicitate tua. 1d. 16. Heroid. 314. Utere non vafri simplicitate viri. Id. 1. Amor. 3. 14. Simplicitas nuda. Id. 3. Art. am. 113. rudis. Martial. 10. 47. prudens. et 11. 20. Romana. Vellej. 2. 125. in fin. generosissi ma. schiettezza d'animo nobile.

SIMPLICITER, adverb. semplicemente, as, singulariter, sine adjuncto, absolute. Cic. 2. Invent. 3. sub fin. Exponere aliquid simpliciter sine ulla exornatione. et ibid. 33. a med. Quædam genera causarum simpliciter, et ex sua vi considerantur: quædam sibi aliud controversiæ genus assumunt. Id. Top. 22. Cum quæritur, quale quid sit, aut simpliciter quæritur, aut comparate. Id. 3. Orat. 37. Verborum primum nobis ratio simpliciter videnda est, deinde conjuncte. Ovid 1. Art. am. 106. frondes Simpliciter positæ, scena sine arte fuit. così alla buona. et Plin. 16. 16. 27. Bruscum intortius crispum, molluscum simplicius sparsum. h. e. rectiore venarum discursu. Hieronym. 1. in Matth. 2. 23. Nunquam diceret per prophetas, sed simpliciter, per prophetam. in singolare. ¶ 2. Translate est aperte, sincere, sine dolo, sine astutia, sine simulatione, schiettamente, semplicemente, senza malizia, sinceramente. Col. ad Cic. 8. Fam. 6. Cavendum tibi erit, ne parum simpliciter et candide posuisse inimicitias videaris. Plin. 5. ep. 3. Amice simpliciterque reprehendere aliquem. Liv. 34. 57. Ignorare se dixit, quidnam perplexi sua legatio haberet, cum simpliciter ad amicitiam petendam venissent. Cic. ad Quirit. 10. Mihi neque in sententia simpliciter referenda fidem, nec in perferendo labore industriam defuturam. Id. Arch. 12. Qua de causa breviter simpliciterque dixi, ea confido probata esse omnibus. Id. 2. Offic. 9. Si est simpliciter breviterque dicendum. Plin. 1. ep. 13. Alii dissimulanter et furtim, alii simpliciter et libere. h. e. sine simulatione. Id. 6. ep.22. Qui se simpliciter credunt amicis. h. e. parum caute, inconsulte. Tacit. 3. Hist. 53. in fin. Simultates Antonius simplicius, Mucianus callide, eoque implacabilius nutrichat. h. e. apertius. et 1. ibid. 15. sub fin. Ego, ac tu simplicissime inter nos hodie loquimur. Curt. 8.14. extr. Simplicius famam æstimabat in hoste, quam in cive. più sinceramente. 3. Comp. Simplicius §. 1. et 2. Sup. Simplicissime §. 2.

SIMPLICITUS, adverb. simpliciter. Plaut. Merc. (prol. 14.) Sed eam simplicitus dicam, si opera est auribus. Ita Non.. 2. 825., sed lege: Sed, ea ut sim implicitus, dicam, si, etc.

SIMPLICO, as, a. 1. simplum facio. Pallad. 2. 15. a med. Lapis subter, vel testa ponenda est, ut radicem non simplicet, sed repercussa respergat. h. e. unam tantum radicem non emittat. Eand, sententiam, sed aliis verbis habet Colum. 5. 10, a med. et Arbor. 22. SIMPLŪDIĀRIĂ funera sunt, in quibus adhibentur dumtaxat sim

SIMUL

173 pli ludii: quasi simpliludidria. His opponuntur indictiva, in quibus adhibentur non ludii modo, sed etiam desultores. Festus.

SIMPLUS, a, um, adject. scempio, unico, semplice, dnλous, unicus, simplex, non duplus, aut multiplex. Cic. Top. 11. a med. Alia quoque sunt contrariorum genera, velut ea quæ cum aliquo conferuntur, ut duplum simplum, multa pauca, longum breve. Plaut. Pœn. 5. 6. 25. Obsecro te, ut liceat simplum solvere. h. e. tantum dumtaxat, quantum debeo, non' duplum: quia alius dixerat ibid. 14. Duplum pro furto mihi opus est. Liv. 29. 15. a med. Alii negare, tantum militum effici posse: vix, si simplum ex formula imperetur, énixuros. a. Simpla apud JCtos quid sit, V. in DU PLUS §. 4.

*

SIMPTAX, acis, f. 3. hoc nomine apud Dacos appellatur plantago, vel arnoglossa. Apul. Herb. 1.

SIMPULĀRIARIUS, ii, m. 2. qui simpula facit. Inscript. apud Murat. 965. 2. M. Minucius M. libertus Lampadius simpulariarius vivus fecit S. et suis, etc.

SIMPULATOR, oris, m. 3. V. in SIMPULO.

SIMPULATRIX, icis, f. 3. mulier rebus divinis dedita: a simpulum. Fest. Simpulum vas parvum, non dissimile cyatho, quo vinum in sacrificiis libatur: unde et mulieres rebus divinis deditæ simpulatrices dicuntur.

SIMPULLUM. V. in SIMPULUM §. 4.

SIMPULO, onis, m. 3. Fulgent. de prisco serm. n. 47. Summates dicuntur viri potentes: simpulones dicuntur convivæ. nam et amicus sponsi, qui cum eo per convivia ambulat, simpulator dicitur. Sutrius (al. Succius) in comoedia piscatoria: Summates viri simpulones (al. simpolones) facti sunt ganei. Gloss. Isid. Simpulator, conviva, amicus sponsi, assiduus cum eo in convivio.

SIMPŬLUM, i, n. 2. calix, quo vinum in sacrificiis libabatur, xados. Festus: Simpulum vas parvum, non dissimile cyatho, quo vinum in sacrificiis libatur. Originem afferre conatus est Varro 4. L. L. 26. a med. his verbis: Quo vinum dabant, ut minutatim funderent, a guttis guttum appellarunt: et quo sumebant minutatim, a sumendo simpulum nominavere. 2. In hujusce locum in conviviis e Græcia successit epichysis et cyathus; in sacrificiis remansit guttus et simpulum. Apul. Apolog. Eadem paupertas etiam populo R. imperium a primordio fundavit: proque eo in hodiernum Diis immortalibus simpulo et catino fictili sacrificat. Adde Cic. Har. resp. 11. et Arnob. 4. p. 148., ubi alii leg. simpuvium. 3. Excitare fluctum in simpulo proverb. tragoedias agere in nugis, ut ait Cic. 2. Orat. 51. in re levi turbas movere, in parva republica tumultum ciere. Cic. 3. Leg. 16. Excitabat fluctus in simpulo, ut dicitur, Gratidius, quos post filius ejus in Egao excitavit mari. 4. Pro simpulum quidam legunt simpullum apud Juvenal. 6. 342. et Prudent. 2. meρi cтEp. 514., quibus locis plerique omnes simpuvium. SIMPUVIATRIX dicitur mulier, quæ simpuvium porrigit in sacrificiis. Vet. Scholiast. ad Juvenal. 6. 343.

SIMPŬVÍUM, ii, n. 2. vas ligneum esse docet Non. 15. 12., sed et fictile fuit, et quidem vinarium: et usum habuit in sacris: idem omnino quod simpulum, aut valde simile. A bua, h. e. potione, unde imbuo, dictum quidam putant: alii a cvμnivos, quasi sympinium, quod sacerdotes ex eo simul bibebant. Plin. 35. 12. 46. In sacris, etiam inter has opes hodie non murrhinis crystallinisve, sed fictilibus prolibatur simpuviis. Varr. apud Non. loc. cit. Ipsi illi Libero simpuvio vinitari. V. VINITO. (Adde 15. 21.) Cic. fragm. apud eund. 4. 434. Quam simpuvia pontificum Diis immortalibus grata sint, Samiæque capedines. Juvenal. 6. 341. Et quis tunc hominum contemptor numinis? et quis Simpuvium ridere Numæ, nigrumque catinum Ausus erat? Årnob. 7. p. 235. Date, quæso, immortalibus Diis bibant: scyphos, brias, pateras, simpuviaque depromite. Est qui leg. sympiniaque. V. SIMPULUM §. 2.

SIMUL, adverb. unitamente, di compagnia, insieme, apa, óμos, una, pariter, cum. Cic. 5. Att. 10. sub fin. Propter vicinitatem to tos dies simul eramus invicem. Horat. 1. Sat. 5. 31. interea Macenas advenit, atque Coccejus, Capitoque simul Fontejus. Ter. Andr. 3. 2. 31. Multa concurrunt simul, qui conjecturam hanc nunc facio. Plaut. Amph. 1. 1. 69. Colloquuntur simul: convenit. et 2. 2. 172. Conavisti mecum: ego accubui simul. Id. Most. 1. 2. 64. Nunc si mul res, fides, fama, virtus, decusque deseruerunt. Id. Truc. 1. 1. 25. Si iratum est scortum forte amatori suo, bis periit amator, ab re, atque animo simul. 2. Admittit cum et ablativum. Cic. 6. Verr. 31. Tui nominis æterna memoria simul cum templo illo consecratur. Id. 15. Fam. 4. circa med. Cum Q. frater legatus mecum simul cohortibus præesset. et 16. ibid. 9. Eodem tempore simul no biscum in oppidum introiit Terentia. Ñep. Eumen. 3. a med. Intelligebat, si copiæ suæ cognossent, adversus quos ducerentur, non modo non ituras, sed simul cum nuntio dilapsuras. h.. e. statim

ac nuntiatum esset. 3. Et omissa præpositione. Horat. 1. Sal. 10. 84. te dicere possum, Pollio; te, Messala, tuo cum fratre; simulque Vos, Bibule, et Servi; simul his te, candide Furni. Tacit. 4. Ann. 55. Hypapeni, Trallianique, Laodicenis, et Magnetibus simul, transmissi, ut parum validi. Sil. 3. 268. His simul, immitem testantes corpore solem, Exusti venere Nubæ. Adde 5. 417. et Tacit. 3. Ann. 64. et 6. ibid. g., Senec. Troad. 1045. et Sever. Ein, 57. Adde etiam Ovid. 5. Trist. 10. 29. Quippe simul nobis habitat diserimine nulle Barbarus. Alii leg. nobiscum. ¶ 4. Refertur etiam ad tempus, et significat eodem tempore, nel medesimo tempo, insieme. Plaut. Amph. 2. 2. 83. Et salutavi, et, valuissesne usque, exquisivi simul. Cic. Brut. 64. Hortensii ingenium, ut Phidiæ signum, simul aspectum et probatum est. Id. 1. Att. 1. a med. Demonstravi hæc Cæcilio: simul et illud ostendi, me, etc. et ep. 16. Quæris ex me, quid acciderit de judicio, quod, etc. et simul vis scire, quc modo ego procliatus sim. Plaut. Pan. 3. 1. 50. Omnes simul didicimus tecum una, ut respondere possimus tibi. Ter. Heaut. 5. 1. 34. Clinia hæc fieri videbat mecum una simul. Charis. 2. p. 197. Putsch. Una locum, simul vero spatium designat. Recte itaque dicimus: simul consules fuerunt, una ambulabant. Cornel. Fronto ibid. p. 2193. Simul locum demonstrat, una congregationem. 5. Pro statim, postquam, quamprimum, tosto che. Cic. 4. Acad. 27. Simul inflavit tibicen, a perito carmen cognoscitur.. Id. 6. Fam. 18. Simul accepi a Seleuco tuo litteras, statim quæsivi e Balbo, etc. Utroque loco est qui leg. simul atque, aut ac, vel ut: quemadmodum et in illo 3. Fin. 6. Simul autem cepit intelligentiam, multo eam plurts estimavit. et 8. Att. 11. sub fin. Simul aliquid audiero, scribam ad te. Ter. Phorm. 5. 4. 4. Hic simul argentum repperit, cura se expedivit. Liv. 26. 24. Simul clamor, index capti oppidi, est exauditus, nadique Ætoli, desertis stationibus, in arcem fugiunt. Horat. 3. Od.. 4. 37. Vos Cæsarem altum, militia simul Fessas cohortes reddidit appidis, Pierio recreatis antro. (Sic alibi sæpe.) Ovid. 1. Fast. 567. Quod simul evulsum est, fragor æthera terruit ipsum. Phædr. 3. 16. Simul cognovit vocem laudari suam, Cupide advolavit.. Lucret. 6. 1022. Quod simul est rarior aer factus, continuo fit, ut, etc. Liv. 23. 29. ad fin. Simul inclinatam aciem Mauri viderunt, extemplo fuga effusa nuda cornua deseruere. Id. 4. 5. Simul ego vocare tribus in suffragium cœpero, tu statim sacramento juniores adiges. I. 6. 1. Fabio, simul primum magistratu abiit, ab tribuno dicta dies est. 16. Sæpius hoc sensu habet post se ac, atque, el, ut. Cic. 1. Nat. D. 38. in fin. Simul ac mihi collibitum est, præsto est imago. Id. 3. Verr. 13. Simul ac primum ei occasio visa est, quæstor consulem deseruit. Id. Mur. 10. Simul atque increpuit suspicio tumultus, artes illico nostræ conticescunt. Id. 10. Att. 16. ad fin. Epistola tua, quam accepi, simul et in Cumanum veni, eodern die. Alii leg. simul ut. Catull. 64. 31. Quæ simul optatæ finito tempore lucis Ut venere, domum conventu tota frequentat Thessalia. Cic. 2. Fin. 11. Omne animal, simul ut ortum est, et seipsum, et omnes partes suas diligit. 7. Jungit et diversas causas. Sallust. Jug. 27. Hi, quod in invidia res erat, simul et a Numidis obsecrati, triduo navim ascendere. et ibid. 97. Milites modesto imperio habiti, simul et locupletes, Marium ad cælum ferre. Cæs. 3. B. C. 43. Cœsar circumvallare Pompejum instituit, hæc spectans, quod angusta re frumentaria utebatur; quod Pompejus multitudine equitum valebat, etc. simul ut pabulatione Pompejum prohiberet; tertio ut auctoritatem minueret. 8. Pro similiter, pariter, similmente. Cic. 2. Verr. 4. Cujus prætura urbana ædium sacrarum fuit publicorumque operum depopulatio: simul in jure dicundo, bonorum possessionumque, contra omnium instituta, addictio. Plaut. Capt. 1. 1. 11. Ubi res prolatæ sunt, cum rus homines eunt, simul prolata res sunt nostris dentibus. 9. Redundat in illo ejusd. Amph. 2. 1. 17. Nec potest fieri, tempore uno homo idem duobus locis ut simul sit.

10. Nonnunquam geminatur, ut tum tum: similemque usum habet. Cæs. 4. B. G. 13. a med. Germani frequentes ad eum venerunt, simul sui purgandi causa, simul ut, si quid possent, de induciis impetrarent. Liv. 2. 65. Increpando simul temeritatem, simul ignaviam, pudore metum excussit. Id. 29. 35. Simul et a classe navales socii, simul et terrestris exercitus urbi est admotus. Tacit. Agric. 25. Cum simul terra, simul mari bellum impelleretur.

SIMULACRUM, i, n. a. effigie, immagine, ritratto, simolacro, sidwλov, äɣzkμa, imago, forma, effigies: a simulo. Cic. Arch. 12. Statuæ et imagines non animorum simulacra, sed corporum. Id. 4. Verr. 65. sub fin. Forsitan vix convenire videretur, quem ipsum hominem cuperent evertere, ejus effigiem simulacrumque servare. Id. 2. Invent. 1. Zeuxis Helena se pingere simulacrum velle dixit. Tacit. 2. Ann. 41. Vecta (in triumpho) simulacra montium, fluminum, prœliorum. Id. 2. Hist. 3. Simulacrum Deæ non effigie humana. Plin. 5. 5. 5. Balbus in triumpho gentium urbiumque nomi

SIMULATIO

na ac simulacra duxit. Id. 15. 11. 10. Simulacra noctium conscia. h. e. imagines Deorum, qui cubiculis dormitoriis præsunt. Virg. 2. En. 172. et 232. simulacrum vocat equum durateum Troja fala-. lem. 2. Translate est quodcumque signum, nota, imago, simi.. litudo. Cic. 10. Fam. 1. In republica nec leges sunt, nec judicia, nec omnino simulacrum aliquod, aut vestigium civitatis. Id. 1. Offic. 15. Vivitur non cum perfectis hominibus, sed cum iis, in quibus præclare agitur, si sunt simulacra virtutis. Id. 2. Divin. 33. extr. Hæc simulacra sunt auspiciorum, auspicia nullo modo. Virg. 5. En. 585. pugnæque cient simulacra sub armis. finte battaglie: ludicras pugnas. Lucret. 2. 42. belli simulacra ciele. Liv. 29.2. Classem in portu, simulacrum edentem navalis pugu, ostendit. Sil. 7. 119. pugnæque agitat simulacra future. Stat. 8. Theb. 341. et vati (Amphiarao) mortis simulacra rependit. h. e. tumulum inanem, ut ait Virg. 6. n. 505., funus imaginarium, fictas exsequias. Plaut. Most. 1. 2.6. Alicujus rei similem esse, et simulacrum habere. aver sembianza. 3. De spectris, quæ noctu, aut in somno obversantur, spettro, larva, fantasma, visione. Plin. 7. ep. 27. circa med. Ne vacua mens audita simulacra, et inanes sibi metus fingeret. Virg. 1. G.478. simulacra modis pallentia miris Visa sub obscurum noctis. Ovid. g. Heroid. 39. simulacra inania somni. et 1. Amor. 6. 9. noctem, simulacraque vana timebam. Id. 3. Met. 432. Credule, quid frustra simulacra fugacia captas? 4. Servius ad illud 4. En. 654. Et nunc magna mei sub terras bit imago: hæc habet: Tribus constamus, anima, quæ superna cst, et originem suam petit: corpore, quod in terra deficit: umbra, quam Lucretius sic definivit (4. 368.), spoliatus lumine aer. Ergo umbra si ex corpore creatur, sine dubio perit cum eo: nec est quicquam reliquum de homine, quod Inferos petat. Sed definierunt, esse quoddam simulacrum, quod ad nostri corporis effigiem fictum, Inferos petat; et est species corporea, quæ non potest. tangi, sicut ventus. Et post pauca monet, simulacra hæc esse etiam eorum, qui per apotheosin Dii facti sunt: simul docet, a poetis usurpari promiscue umbram, simulacrum, imaginem. Sil. 13. 650. Succedunt simulacra virum concordia, patris, Unanimique simul patrui. ruit ipse per umbram, Oscula vana petens, juvenis. Virg. 2. En. 772. Infelix simulacrum atque ipsius umbra Creusæ Visa mihi ante oculos. Propert. 1. 19. 11. Illic quidquid ero, tua semper dicar imago. 5. Inter simulacrum et statuam id ipsum interesse quidam putant, quod inter signum ac statuam, ut nempe illud Deorum sit, hæc hominum. V. SIGNUM §. 4. Sed tamen et de hominibus simulacrum dici, ostendunt exempla supra posita §. 1. Statuam de Diis minus proprie dixit Martial. 12. 78. Ante Jovis statuam crepuit satur histrio. SİMŬLĀMEN, inis, n. 3. rappresentazione, пçоoñoinua, simulacum, assimilatio, repræsentatio. Ovid. 10. Met. 726. de Adonide. repetitaque mortis imago Annua plangoris peraget simulamina nostri. Loquitur de sacris annuis in honorem Adonidis, quæ Adonia dicebantur, in quibus Adonis plangebatur, ac luctus Veneris referebatur. Auson. Edyll. 10. 228. Ipsa suo gaudet simulamine nautica pubes. h. e. gaudet videns in flumine imaginem sui.

SIMULAMENTUM, i, n. 2. simulatio, fictio, finzione. Legitur apud Gell. 15. 22. in titulo, ubi affert historiam de Q. Sertorio duce, deque astu ejus, commenticiisque simulamentis, etc., si modo ii tituli ullam habent in lingua Latina auctoritatem.

SIMULANS, antis, particip. a simulo: chi imita, o finge, simulator, imitator. Horat. 2. Ep. 1. 240. æra Fortis Alexandri vultum simulantia. Ovid. 2. Amor. 6. 23. de psittaco. Non fuit in terris vocum simulantior ales. Alii leg. simulacior a simulax: quod placet Heinsio, displicet Burmanno, et aliis.

SIMULANTER, adverb. fintamente, simulate, ficte. Apul. 8. Met. Quoad simulanter revicta Charite suscipit: Istud quidem, etc.

SIMULATE, adverb. fintamente, simulatamente, únоxpiτixos, ficte, simulanter. Cic. 2. Nat. D. 61. Impia consuetudo est contra Deos disputandi, sive ex animo id fit, sive simulate. Id. r. Q. Fr. 1. 4. Sint aures tuæ, quæ id quod audiunt, existimentur audire, non in quas ficte et simulate questus causa insusurretur. Alii leg. aut simulate, quasi inter hæc duo discrimen sit. In fragm. Petron. p. 680. Burm. simulatius exit Proditionis opus, famamque onerare laborat.

SIMULATILIS, e, adject. simulatus, fictus. Venant. 2. Vita S. Martin. 276. Nec stat imagineis simulatilis umbra figuris.

SIMULATIO, onis, f. 3. infingimento, finzione, simulazione, Úróxolos, sipwvsia, actus simulandi, fictio. Cie. 2. Offic. 12. a med. Si qui simulatione et inani ostentatione, et ficto non modo sermone, sed etiam vultu, stabilem se gloriam consequi posse rentur, vehementer errant. Id. 7. Att. 1. a med. Quam non est facilis virtus! quam vero difficilis ejus diuturna simulatio! Id. 1. Nat. D. 2. In specie fictæ simulationis pietas inesse non potest. Vellej. 2. 48.