funis, vel nassa e junco. Plaut. Rud. 2. 1. 5. Hice schoeni, atque bæ arundines sunt nobis quæstu et cultu. Alii leg. hami. 4. Item mensura viarum apud Persas, et Egyptios, quatuor aut quinque milliaria continens. Plin. 6. 26. 3o. Persæ schoenos et parasangas, alii alia mensura, determinant, Id. 12. 14. 30. Schoenus patet, Eratosthenis ratione, stadia quadraginta, hoc est passuum quinque millibus: aliqui triginta duo stadia singulis schoenis dedere. Adde 5. 10. 11. Hinc trischeenus, tpioyoos, tres schoenos continens. Plin. 5. 24. 20. Euphrates Arabiam, et Commagenem disterminat trischoena

mensura.

in

SCHOLA, æ, f. 1. scuola, διδασκαλεῖον, γυμνάσιον, σχολή, locus, quo liberalibus studiis sub magistro operam damus, ludus litterarius, gymnasium: a oxoλr, otium. Festus: Scholae dicta sunt non ab otio ac vacatione omni, sed quod, ceteris rebus omissis, vacare liberalibus studiis pueri debent. Auson. Edyll. 4. 6. Grajo schola nomine dicta est, Justa laboriferis tribuantur ut otia Musis. Cic. 2. Offic. 25. in fin. Sed de toto hoc genere commodius a quibusdam ad medium Janum sedentibus, quam ab ullis philosophis ulla in schola disputatur. Id. 2. Orat. 7. Hominem audietis de schola atque a magistro, et Græcis litteris eruditum. Id. Pis. 25. Homo politus e schola. Martial. 3. 20. An otiosus in schola poetarum Lepore tinctos Attico sales narrat? Suet. Gramm. 16. Scholam aperire. aprire scuola, magistri munus suscipere. et ibid. 6. et 18. dimittere. h. e. munus docendi deponere. Plin. 26. 2. 6. Sedere in scholis auditioni operatos, gratius erat. Val. Max. 1. 8. n. 17. Scholam adire. 2. Metonymice est ipsa disputatio et doctrina, quæ in schola fit, et explicatur. Cic. 2. Fin. i. Ne me tanquam philosophum putetis scholam vobis aliquam explicaturum. Id. 1. Tusc. 4. Scholas Græcorum more habere. et ibid. a med. Itaque dierum quinque scholas, ut Græci appellant, in totidem libros contuli,

3. Item ipsi discipuli, et sectæ addiscentium. Id. 1. Orat. 13. Clamabunt omnia gymnasia, atque omnes philosophorum scholæ, sua hæc esse omnia propria. Plin. 29. 1. 5. Dissederunt hæ diu scholæ et omnes eas damnavit Herophilus. Id. 14. 7. 9. Exolevit et protagion, quod Italicis proximum fecerant Asclepiadis scholæ.

4. Quam memorat Id. 35. 10. 37. et 36. 5. 4. n. 5. seholam in Octavia porticibus, fuit statio quædam instar ludi litterarii, ubi conveniebant philosophi, et eruditi homines disputandi et colloquendi causa. 5. In balneis schola fuit locus, puta spatiosi margines, aut porticus circa labrum, ut conjicit Mercurial. l. 1. art. gymnast. c. 10. ante med., ubi otiosi consistebant exspectantes, dum alii lavarent, qui priores locum occupaverant. Vitruv. 5. 10. ad fin. Magnitudines balnearum sint ita compositæ: quanta longitudo fuerit, tertia dempta, latitudo sit, præter scholam labri et alvei. Scholas autem labrorum ita fieri oportet spatiosas, ut cum priores oceupaverint loca, circumspectantes reliqui stare possint. 6. Dicta sunt etiam scholæ corpora sive ordines varii generis hominum, uni eidemque officio addictorum, ut Schola agentium in rebus, domesticorum, militum in Palatio apparentium, quæstorum, etc. Impp. Arcad., Honor. et Theodos. Cod. 12. 20. 20, Nullus de schola agentium in rebus de cetero locum mortui conetur invadere. Impp. Theodos. et Valentinian. ibid. 17. 2. Primicerius domesticorum, et protectorum utriusque schola. Ammian. 14. 7. Scholæ Palatinæ et protectorum. Coripp. 3. Laud. Justin. 158. Acciti proceres omnes, schola cuncta Palati Jussa suis adstare locis. Justinian. Cod. 4. 65. 35. Milites appellamus tam eos, qui sub excelsis magistris militum tolerare noscuntur militiam, quam qui undecim devotissimis scholis taxati sunt. Inscript. apud Grut. 169. 7. Schola speculatorum legionum I. et II. adjutricum, piarum, fidelium, etc. V. SCHOLARIS §. 2. et SCUTARIUS §. 3. 7. Eodem nomine appellata sunt ædificia, ubi ejusmodi corpora conveniebant. Inscript. apud Grut. 170. 3. C. Avilius Licinius Trosius curator scholam de suo fecit. Bebryx Aug. L. Drusianus, A. Fabius Xanthus Cur. scribis, librariis, et præconibus Ed. Cur. scholam ab inchoato refecerunt, marmoribus ornaverunt, Victoriam Augustam, et sedes æneas, et cetera ornamenta de sua pecunia fecerunt. Adde 169. 5. et Reines. cl. 1. n. 273. Huc pertinent Schola quæstorum (de qua videtur esse Inscriptio modo allata), et Schola Galli, et Capulatorum, quæ fuerunt in tertia regione Urbis, ut est apud Sex. Ruf. et P. Victor. Schola Galli nomen habuisse videtur ab eo, qui exstruxit: Capulatorum, ab distributoribus olei, quod publice Romam quotannis advehebatur. V. OLLA §. 3. et Vales. ad Ammian. loc. cit. in §. 6. 8. Translate schola bestiarum dicuntur amphitheatrales ludi, seu ipsum amphi theatrum, in quo ipsa certamina edebantur. Tertull. Apolog. 35. Testis est Tiberis, et scholæ bestiarum. h. e. Tiberis, in quem rei conspirationis in principem merguntur, et certamina ferarum, quibus iidem laniandi objiciuntur. 9. Schola est etiam cognomen Rom. V. Inscript. in INTERAMNIS.

SCHOLION

SCHOLARIS, e, adject. di scuola, ad scholam pertinens. Capell. 3. sub fin. Scholaria inchoamenta. Hieronym. ep. 36. n. 14. Scholaris declamatio. Prudent. 9. epi otep. 16. Scholare murmur.

2. Impp. Honor. et Theodos. Cod. Theod. 11. 18. 1. et Cod, Justin. 12. 38. 14. et rursus Cod. Theod. 7. 4. 34. appellant scholares milites cohortium ad custodiam sacri Palatii deputatarum. Sulpic. Sever. Vita S. Martin. 2. Inter scholares alas sub Constantino militavit. V. vocem præced. §. 6.

SCHOLASTICUS, a, um, adject. da scuola, scolastico, rettorico, oratorio, cxolactixos, ad scholam pertinens: et præcipue ad oratorias declamationes, et eloquentiæ studium. Quintil. 7. 1. ante med. Nam quædam in scholasticis ponuntur ad conjungendam modo actæ rei seriem. Id. 11. 1. a med. Scholastica materia. h. e. de qua disputatur in scholis. Gell. 15. 1. Scholasticæ declamationes. Auct. dial. de Orat. 14. in fin. controversiæ. Plin. 2. ep. 20. a med. Sufficiunt due fabulæ, an scholastica lege tertiam poscis? h.e. lege et more otiosorum hominum aliam insuper poscis. Id. 9. ep. 2. Nisi forte volumus scholasticas tibi, atque, ut ita dicam, umbraticas litteras mittere. ¶ 2. Scholastici, qui declamatoribus, et eloquentia in scholis, seu exhedris in porticu gymnasii alicujus dant operam, rettorici, scolari. Petron. Satyr. 6. Ingens scholasticorum turba in porticum venit, ut apparebat, ab extemporali declamatione nescio cujus. et ibid. 10. Quia tanquam scholastici ad cœnam promisimus. scil. quia solebant declamatores, quo plures auditores haberent, coenas aliquando exhibere. Quintil. 12. 11. circa med. Cognoscere enim, et præcepta vivendi perdiscere, et in foro nos experiri potuimus, dum scholastici sumus. Adde Auct. dial. de Orat. 15. extr. et ibid. 42. et Plin. 1. ep. 24. 3. Sic etiam appellantur rhetores quamdiu in scholis, et in privata umbra causas agunt declamando. Suet. Rhet. 6. de C. Albut. Silo. Declamabat autem genere vario: modo splendide atque adornate: tum, ne usquequaque scholasticus existimaretur, circumcise, ac sordide, et tanturamodo trivialibus verbis. h. e. ne videretur meditata afferre, et ex scripto, ut saepe faciunt scholastici eloquentiæ studiosi: cupiebat credi, se dicere scire etiam ex tempore. (Adde Senec. 3. Controv. præf.) Plin. 2. ep. 3. Annum sexagesimum excessit, et adhuc scholasticus tantum est. quo genere hominum nihil aut simplicius, aut sincerius, aut melius. Nos enim, qui in foro verisque litibus terimur, multum malitiæ, quamvis nolimus, addiscimus. Auct. dial. de Orat. 35. At nune adolescentuli nostri deducuntur in scenas scholasticorum, qui rhetores vocantur, etc. scenas dicit, quia fictæ causæ in scholis agitabantur, quemadmodum in scena ficta fabulæ. 4. Cum vero hujusmodi rhetores in eloquentia exercenda plurimum proficerent, et legales formulas apprime callerent, hinc sæpe in præsidum prætoriis aderant reis, et litigatoribus, et pro iisdem supplices libellos imperatori seu judici afferendos scribebant, ac propterea advocatorum munia sustinebant. Augustin. Tract. 7. in Joann. Qui habent causam, et volunt supplicare imperatori, quærant aliquem scholasticum jurisperitum, a quo sibi preces componantur, ne forte, si aliter petierit quam oportet, non solum non impetrent quod petunt, sed et pœnam pro beneficio consequantur. Imp. Constantius Cod. Theod. 8. 10. 2. Nec latet mansuetudinem nostram, sæpissime scholasticos ultra modum acceptis honorariis, in defensione causarum omnium et annonas et sumptus accipere consuesse. 5. Denique quicumque est litteris eruditus, doctus liberalibus studiis, elegans moribus, at solent esse litterarum studiosi, scholasticus dici potest. Alex. Aurel. in ep. apud Capitolin. Maximin. jun. 3. Quamvis ipse adolescens et pulcher, et scholasticus, ad Græcas munditias eruditus esse videatur. Hieronym. Vir. illustr. n. 99. Serapion ob elegantiam ingenii cognomen scholastici meruit. Sulpic. Sever. dial. 1. 9. et dial. 2. 10. a med. Nam quia scholasticus es, non immerito te versu Comici illius (Ter. Andr. 1. 1. 41.) admonebo. Obsequium amicos, veritas odium parit. Veget. 3. Veterin. proœm. Libelli erit præcipua felicitas, si eum nec scholasticus fastidiat, et bubulcus intelligat. Apul. 2. Met. Heus tu, scholastice, ait (nempe ancilla, cui ille savium impegerat), dulcem et amarum gustulum carpis. h. e. simplex et imperite rerum humanarum: cujusmodi sunt qui in schola adhuc et umbraticis litteris versantur.

SCHŎLIASTES, æ, m. 1. oxodiacts, scriptor scholiorum, interpres Græca vox, oxomag, scholiis illustro; ut Scholiastes Horatii, Juvenalis, etc.

SCHŎLICUS, a, um, adject. di scuola, ad scholam pertinens. Gell. 4. 1. Ostentabat quispiam grammaticæ rei doctor scholica quædam nugalia. Varr. apud Non. 6. 22. Scholasticis fartis auribus scholica dape, atque ebriis. Capell. 4. p. 94. Scholicum axioma.

SCHŎLION, ii, n. 2. axonov, Græca vox, a oxon, schola: breve scriptum, disputationem, interpretationem significans. Cic. Græce usurpat 16. Alt. 7. et ipse Atticus ibid.

SCHUTATUM

SCHUTATUM. V. SCYTATUM.

SCIĂDEUS, i, m. 2. piscis marinus mas, exiadeus, cujus femina seiana, oxiawa dicitur. Nomen habent a oxid, umbra. Plin. 32.11. 53. V. UMBRA §. 13.

SCIÆNĂ, æ, f. 1. V. vocem præced.

SCIAGRAPHIA, vel Sciographia, æ, f. 1. disegno di qualche fabbrica, abbozzo, modello, oxiaɣpapia, adumbrata descriptio ædifieii: a oxid, umbra, et ypapw, scribo. Differt ab ichnographia, quæ est descriptio solius area seu plani: et ab orthographia, quæ frontis tantummodo erectam imaginem repræsentat: at sciagraphia totum per umbras et lineamenta describit corpus ædificii. Vitruv. 1. 2. Sciagraphia est frontis et laterum abscedentium adumbratio, ad circinique centrum omnium linearum responsus. Alii leg, sciographia: alii vero scenographia, h. e. universi tecti deformatio: a oxyvý, vel oxñvos, tabernaculum, tentorium, quia in ea totum ædificium cum suo tecto describitur.

SCIAPŎDES. V. SCIOPODES.

SCIBILIS, e, adject. scibile, qui scientia comprehendi potest. Tertull. 5. advers. Marcion. 16. Non omnibus scibilis. Capell. 4. p. 111. Alicujus rei scibilis scientia est.

SCĬDĂ. V. SCHEDA §.3.

SCIENS, entis, particip. a scio: chi sa, émotripwv, qui scit, gnarus, prudens. De discrimine participiorum sciens et scitus, V. in SCITUS §. 1. Nep. Con. 5. extr. Illud addubitat, utrum Theribazo sciente, an imprudente sit factum, se con saputa o no di Teribazo. et Ter. Heaut. 4. 8. 33. Nam te sciente faciam, quidquid egero. Alii leg. scientem faciam, h. e. certiorem. (Calpurn. hic discrimen ponit inter sciens et prudens. Ille est, inquit, qui alterius indicio rem cognoscit; hic qui intelligentia sua aliquid sentit) Id. Andr. 3. 2. 28. Id tibi renuncio, here, futurum, ut sis sciens. Adde Plaut. Pœn. 5. 2. 78. Id. Cas. prol. 63. Sciens ejus mater, ei dat operam. conseia di ciò, consapevole. 2. Sciens, et sciens prudens, sciens videns quippiam facere dicitur, qui data opera, de industria aliquid agit, quod scit minime oportere, a bella posta, volendo. Cic. Cluent. 46. Habebit igitur, te sciente et vidente, curia senatorem, qui fidem suam pecunia commutarit? Id. Planc. 16. in fin. Plancius ita vixit, ut offenderet sciens neminem. Id. Marcell. 5. a med. Ut prudens et sciens tanquam ad interitum ruerem voluntarium. ad occhi veggenti. Col. ad Cic. post ep. 9. l. 10. ad Att. sub fin. Ne te sciens prudensque eo demittas, unde exitum vides nullum esse. Ter. Eun. 1. 1. 27. Prudens, sciens, vivus, vidensque pereo. Id. Phorm. 2. 1. 6. Lex coegit. audio, fateor. Verum scientem, tacitum causam tradere adversariis, etiam ne id lex coegit? Plaut. Asin. 3. 2. 16. Ubi verbis conceptis sciens libenter perjuraris. Ter. Hecyr. extr. Plus hodie boni feci imprudens, quam sciens ante hunc diem unquam. V. VIDENS §. 2. 3. Si sciens fallo, formula imprecandi in jurejurando. V. FALLO §. 10. 4. Sciens, peritus, doctus, pratico, intendente, esperto. Varr. 3. R. R. 3. Dominum scientem esse oportet earum rerum, quæ in villa ali et pasci possunt. et 1. ibid. 31. Vites pampinari, sed a sciente. nam id, quam putare, majus. Sallust. Jug. 102. extr. Romani scientes belli. et ibid. 105. Perfuge regionum scientissimi. Vellej. 2. 86. Vir providens, atque agendi sciens. Tacit. 3. Ann. 70. et 6. ibid. 26. Vir humani divinique juris sciens. Id. 2. ibid. 13. Latinæ linguæ. Horat. 3. Od. 9. 10. citharæ. Cic. 1. Invent. 34. Scientissimus gubernator. Id. 1. Orat. 49. a med. Regendæ reipubl. scientissimus. Auct. ad Herenn. 2. in fin. Tu scientior eris præceptorum artificio, nos alacriores ad reliquum persolvendum. Cic. Manil. 10. Quis hoc homine scientior unquam fuit? h. e. peritior rei militaris. 5. Cum infinito. Horai. 3. Od. 7. 25. Quamvis non alius flectere equum sciens, etc. 6. Comp. Scientior et Sup. Scientissimus §. 4.

SCIENTER, adverb. saputamente, sidóτws, entornμovos, sciendo, scite, intelligenter. Cic. 2. Orat. 2. Bene dicere est scienter, et perite, et ornate dicere. Nep. præf. Saltare commode, scienterque tibiis cantare. Gell. 17. 5. a med. Perite et scienter dicere aliquid. Cæs. 7. B. G. 22. Galli aggerem cuniculis subtrahebant, eo scientius, quod apud eos omne genus cuniculorum notum atque usitatum est. Cic. 1. Divin. 41. a med. Etruria de cælo tacta scientíssime animadvertit. Id. Orat. 52. Neminem in eo genere scientius versatum Isocrate confitendum est. Id. 2. Offic. 5. sub fin. Moderate et scienter uti aliqua re. et 1. Orat. 29. Modice et scienter. ¶ 2. Data opera, de industria. Plin. Paneg. 64. Expressit verba, quibus caput suum, si scienter fefellisset, Deorum iræ consecraret. 3. Comp. Scientius et Sup. Scientissime §. 1.

SCIENTIĂ, æ, f. 1. saputa, cognizione, notizia, pratica, entonun, actus sciendi, cognitio, intelligentia, notitia. Cic. 2. Phil. 23. in fin. Notabo singulas res: etsi nullo modo poterit oratio mea satisfacere vestræ scientiæ. dir quanto voi ne sapete, et 1. Offic. 6.

SCILICET

༡r Omnes trahimur et ducimur ad cognitionis et scientiæ cupiditatem. et ibid. in fin. Omnis cogitatio motusque animi in studiis scientia cognitionisque versatur. Auct. ad Herenn. 4. 41. a med. His in unum locum collatis, certam sumere scientiam, non suspicionem maleficii. Cic. Sull. 13. in fin. Cujus scientiam de omnibus constat fuisse, ejus ignoratio de aliquo purgatio debet videri. Id. Manil. 10. extr. Hoc meam scientiam fugit. nol so. Id. 1. Orat. 14. Regionum terrestrium, et maritimarum scientia. Hirt. 8. B. G. proœm. Commentarii sunt editi, ne scientia tantarum rerum scriptoribus deesset. Cæs. 2. B. G. 20. Iis difficultatibus duæ res erant subsidio, scientia atque usus militum. Tacit. 3. Ann. 69. Neque posse principem sua scientia cuncta complecti. Id. 16. ibid. 17. Mixta inter patrem filiumque conjurationis scientia fingitur. h. e. conscios fuisse conjurationis patrem simul et filium. 2. Doctrina, eruditio, facultas in aliqua arte liberali, scienza. Cæs. 1. B. G. 47. Gallicæ linguæ scientia. Cic. 1. Divin. 41. Magorum disciplinam scientiamque percipere. Id. 1. Orat. 6. Omnium rerum atque artium scientiam consequi. Id. 6. Fam. 22. a med. Memoria et scientia multa comprehendere. Quintil. 1.4. Exercere eruditionem ac scientiam. Sulpic. ad Cie. 4. Fam. 5. Tenere medicinæ scientiam. Cic. 1. Orat. 14. Promere quippiam ex obscuriore aliqua scientia. et ibid. 9. Ars, quæ verborum aut faciendorum, aut deligendorum scientiam profitetur. Cæs. 3. B. G. 23. Habere scientiam rei militaris. Sallust. Jug. 67. militiæ. Justin. 2. 4. belli. Quintil. 7. 3. bene dicendi. Cic. 2. Nat. D. 62. extr. Neque serendi, neque colendi, nee demetendi, neque condendi fructus ulla pecudum scientia est. Id. 1. ibid. 33. Enumerasti memoriter et copiose (ut mihi quidem admirari liberet, in homine esse Romano tantam scientiam) usque a Thale Milesio de natura Deorum philosophorum sententias. erudizione. et 1. Leg. 6. Scienta juris civilis. Id. 9. Phil. 5. admirabilis et incredibilis in legibus interpretandis. Horat. Epod. 17. 1. Jam jam efficaci do manus scientiæ. h. e. venefició, maleficio. 3. Scientia voluptatum apud Tacit. 16. Ann. 18. est intelligentia earum rerum, quæ luxu constant, et corpori voluptatem cibis, sonis, unguentis, turpibus oblectationibus afferunt. 4. In plur. num. Cic. Senect. 21. a med. Cum tanta celeritas animorum sit, tanta memoria præteritorum, futurorumque prudentia, tot artes, tantæ scientiæ, tot inventa, non posse eam naturam, quæ res eas contineat, esse mortalem. Vitruv. 3. præf. Scientias artificiorum penitus latentes judicare. 5. Dicitur et de artibus mechanicis et fabrilibus. Plin. 34. 7. 18. Ea statua indicavit, interiisse fundendi æris scientiam, cum Zenodorus scientia fingendi cælandique nulli veterum postponeretur. Id. 35. 12. 44. de plastice. Quo apparet, antiquio rem hanc fuisse scientiam, quam fundendi æris.

SCIENTIŎLĂ, æ, f. 1. parva scientia. Arnob. 2. p. 56. Parvas concinnavit scientiolas artium.

SCILICET, è cosa chiara, è manifesto, è facile a vedere, adverbium conflatum et contractum ex scias vel scire licet (ut videlicet ex videre licet, et ilicet ex ire licet) ut Fest. in Sultis, et in Cum alter docet. Hoc sensu infinitum post se habet. Lucret. 2. 468. Scilicet, esse globosa, tamen cum squalida constent, Provolvi simul ut possint, et lædere sensus. Sallust. Jug. 4. Scilicet, non ceram illam, neque figuram tantam vim in se habere; sed memoria rerum gestarum eam flammam egregiis viris in pectore crescere. Plaut. Curc. 2. 2. 10. Hac nocte in somnis visus sum viderier, procul sedere longe a me Esculapium. Co. item alios Deos facturos scilicet. Id. Rud. 2. 3. 64. Nunc eam cum navi scilicet abivisse pessum in altum. 2. Hinc habet vim affirmandi, et valet certe, profecto, quippe, nempe, nimirum, certamente, per certo, veramente, aλnSus, dnλadn. Ter. Phorm. 1. 2. 82. Cum tu horum nihil refelles, vincam scilicet. Cic. 7. Fam. 23. Quod tibi destinaras trapezophoron, si te delectat, habebis: sin autem sententiam mutasti, ego habebo scilicet. Id, 5. Fin. 1. ad fin. Me quidem species quædam commovit, inanis scilicet, sed commovit tamen. Plaut. Capt. 2. 2. 33, Nunc vivat, necne, id Orcum scire oportet scilicet. Id. Merc. 2. 3. 40. Quis est iste Peniculus? Erot. Scilicet qui dudum tecum venit, cum pallam mihi detulisti. colui per appunto, che, etc. et Pseud. 3. 2. 88. Utrum amicis hodie, an inimicis tuis daturus cœnam ? Bal. pol ego amicis scilicet. Ter. Heaut. 4. 1. 33. Hoc te obsecro, ut meæ stultitiæ in justitia tua sit aliquid præsidii. Chre. scilicet equidem istuc factum ignoscam. Phædr. 5. 5. simulans sese vestimentis rusticus Porcellum obtegere, quod faciebat scilicet. lo che appunto facea. et Cic. 1. Q. Fr. 4. a med. Si relevare potes communem casum misericordia hominum, scilicet incredibile quiddam assequeris. Id. 13. Att. 10. Quamquam hoc nullam ad partem valet scilicet. Ter. Eun. 2. 3. 54. Comites secuti scilicet sunt virginem? Cha. Verum, parasitus cum aueilla. Ubi Donal. Interrogative quidem, sed sic, ut scire videatur id quod quærit. ¶ 3. In respon

ionibus. Ter. Adelph. 4. 7. 33. Et noya nupta eadem hæc discet? Mi. scilicet. appunto, sì, messersì. et Eun. 5. 9. 10. Fratris igitur Thais tota est? Cha. scilicet. così è. et Plaut. Asin. 2. 4. 83. Tam ego homo sum, quam tu. Mer. scilicet ita res est. 4. Servit ironiæ. Ter. Andr. 1. 2. 14. Meum gnatum rumor est amare. Dav. Id populus curat scilicet. Cic. Rabir. perduell. 5. Scilicet tibi graviorem dolorem patrui tui mors attulit, quam C. Graccho fratris: et tibi acerbior ejus patrui mors est, quem nunquam vidisti, quam illi ejus fratris, quicum concordissime vixerat. Virg. 4. Æn. 379. Scilicet is Superis labor est, ea cura quietos Sollicitat. Adde Cic. Sull. 24. 5. Interdum quandam continet amaritudinem, et irrisionem cum affirmatione conjunctam. Cic. 3. Q. Fr. 1. 1. sub fin. Columnas neque rectas, neque e regione Diphilus collocarat. eas scilicet demolietur. aliquando perpendiculo, et linea discet uti. Id. Pis. 9. Ego istius pecudis consilio scilicet, aut præsidio niti volebam et 4. Verr. 58. Scilicet exspectemus legitimum illud quinquennium. Val. Flacc. 3. 673. Scilicet in solis profugi stetit Hercuis armis Nostra salus? 6. Videtur etiam habere vim exponendi, et poni pro id est, cioè, vale a dire. Cic. 4. Fin. 22. extr. Istis taen alio tempore responsurus sum, tunc scilicet, cum tibi. D. Brut. ad M. Brut. et Cass: 11. Fam. 1.. Qua mente esset Antonius, demonstravit, pessima scilicet, et infidelissima. Cic. Senect. 8. Seneclus est operosa, et semper agens aliquid et moliens, tale scilicet, quale cujusque studium in superiore vita fuit. Adde 6. Ferr. 12. Sed hæc et alia, si qua afferri solent, commodius et verius ad rationem ac vim affirmandi reducuntur. Si esponendum sit aliquid, videlicet libentius dixerim.

SCILLA, æ, f. î. squilla, scilla, oxλn, herba e bulborum genere, immo bulborum nobilissima, ut Plin. ait 19. 5. 3o., quæ radicem habet cæparum modo multipliciter tunic tam. Nascitur tam in mari, quam in terra. Græce similiter dicitur cxin, ut errent qui scylla scribunt. Plin. loc. cit. Nobilissima est scilla, quamquam medicamini nata, acetoque exacuendo: nec ulli amplitudo major, sicut nec vis asperior. Duo genera medica: masculus albis foliis, femina nigris. Et tertium genus est cibis gratum: epimenidium vocatur, angustius folio, ac minus aspero, etc. Id. 21. 17. 66. Notabilis est scillæ crocique natura, quod cum omnes herbæ folium primum emittant, mox in caulem rotundentur, in iis caulis prior intelligitur, quam folium. Id. 20. 9. 39. enumerat varios ejus, et aceti scillini usus in medicina. 2. Scilla pusilla, alio nomine pancration, herba est foliis albi lilii, longioribus crassioribusque, radice bulbi magni, colore rufo. Id. 27. 12. 92. ¶ 3. Est hoc nomine et piscis marinus, ex genere toy paλaxootpdxov, seu mollium (V. MOLLIS §. 6.), Græce xapis. Id. 32. 11. 53. 4. Legitur et squilla. V.

SCILLINUS, a, um, adject. oxiλvos, ad scillam pertinens. Scillinum acetum, h. e. scilla infusa conditum, tantam vim habet, inquit Plin. 20. 9. 39., ut avidius haustum exstinctæ animæ momento aliquo speciem præbeat. Ceterum multos habet usus in medicina: quos Id. 23. 2. 28. describit. Ejus conficiendi rationem tradit Colum. 12. 34., Pallad. 8. 8. et Marcell. Empir. 20. a med., qui eam compositionem diascilliu, h. e. did oxidhiou, appellat. 2. Pænultimam produxisse videtur Seren. Sammon. 27. 510. Sæpe et scillino pelluntur noxia Baccho. h. e. vino scillite. Sed alii leg. scillitico, alii scillite.

SCILLĪTES, æ, m. 1. squillitico, oxixxins, vinum, vel acetum, vel oleum factum ex scilla, ut absinthites, vinum ex absinthio. Colum. 12. 33. Vinum scilliten ad coquendum, et ad corpus reficiendum, itemque ad veterem tussim, et ad stomachum hoc modo condire oportet. Plin. 32. 10. 47. Urtica marina trita ex aceto scillite. Auson. epist. 4. 69. Scillite decies non si purgeris aceto. V. ABRO

TONITES.

- SCINTILLA gnoscitar a crocodilo squamarum serie a cauda ad caput versa. Maximus Indicus, deinde Arabicus, etc.

SCINDO, is, scidi, olim sciscidi, scissum, a. 3. fendere, rompere, squarciare, lacerare, stracciare, cyiw, findo, abrumpo, lacero: a voce Græca allata, inserto n, ut a six, lingo. Cato R. R. 128. Lutamenta scindunt se. Virg. 1. G. 144. cuneis scindebant fissile lignum. et 7. En. 509. quercum cuneis ut forte coactis Scindebat. Cæs. 3. B. G. 5. Cum hostes vallum scindere, et fossas complere cœpissent. Colum. 2. 18. Pecora majora demergunt ungulas, et atterunt scinduntque radices herbarum. Ovid. Ib. 172. El scindent avidæ perfida corda canes. et ibid. 185. Hic tibi de Furiis scindet latus una flagello. Sil. 1. 171. Verbera passim Ictibus innumeris lacerum scindentia corpus. Virg. 12. En. 870. Infelix crines scindit Juturna solutos. Cic. 5. Fam. 20. extr. Hanc epistolam cur non scindi velim, nulla est causa. Id. 13. Att. 33. Scindere alicui panulam. V. PÆNULA §. 6. Propert. 2. 4. 21. cuipiam vestem de corpore. Tacit. 1. Ann. 65. Arminius cum delectis scindit agmen, equisque maxime vulnera ingerit. h. e. perrumpit aciem, pertransit, disjicit. Plaut. Bacch. 4. 9. 130. scindere urbem. h. e. dirutis moenibus evertere, exscindere. Petron. Satyr. 120. ad fin. frontem cicatricibus. Virg. 1. G. 50. ferro æquor. h. e. vomere terram arare, proscindere. Sic Claudian. 1. Laud. Stilich. 134. qui Pangea juvencis Scinditis. et Senec. Phæniss. 124. Quisquis Assyrio loca possessa regi scindis. Ovid. 1. Trist. 10. 48. Scindere Bistonias altera puppis aquas. Id. 11. Met. 463. ictu remorum scindere freta. Claudian. IV. cons. Honor. 347. fluvios natatu. Martial. 3. 12. Unguentum, fateor, bonum dedisti Convivis here, sed nihil scidisti. h. e. nullum cibum distribuisti. scindere est in frusta secare cibum, et convivis distribuere, trinciare: unde scissor. Senec. Vita beat. 17. Scindendi obsonii magister. Id. Brevit. vit. 12. a med. Scindere aves in frusta. Adde Martial. 3. 94. 2. Item divido, diduco, dividere. Lucan. 1. 550. flamma Scinditur in partes, geminoque cacumine surgit. Tacit. Germ. 43. Dirimit, scinditque Sueviam continuum montium jugum. Sallust. fragm. apud Serv. ad 3. En. 400. Italia scinditur in duo promontoria, Bruttium, et Salentinum. Virg. 1. ibid. 591. Scindit se nubes, et in æthera purgat apertum. 3. Translate a notione abrumpendi. Plin. Paneg. 37. extr. Ratus non sine piaculo sanctissimas necessitudines, velut intercedente vicesima, scindi. Id. 2. ep. 11. Neque inchoari poterat actio, nisi ut noctis interventu scinderetur. s'interrompesse. Sic Ovid. 3. Pont. 1. 157. Nec tua si fletu scindentur verba, etc. Stat. 3. Silv. 3. 127. florentesque manu scidit Atropos annos. Cic. 3. Att. 15. Nolo commemorare, quibus rebus sim spoliatus, ne scindam dolorem meum. h. e. ne refricem, renovem, tanquam vulnus jam jam. cicatricem ducens. Est qui malit rescindam. Lucret. 3. 1008. Curæ animum scindunt. h. e. mordent, lacerant. 4. Translate a notione dividendi. Senec. ep. 89. a med. Naturalis pars philosophiæ in duo scinditur corporalia, et incorporalia. Tacit. 1. Hist. 13. Hi discordes in duas factiones scindebantur. Virg. 2. En. 39. Scinditur incertum studia in contraria valgus. Id. 8. ibid. 142. Sic genus amborum scindit se sanguine ab uno. si dirama. 5. Chelyn scindere, ita pulsare, ut discors, confusus, ingratusque sonus fiat. Stat. 5. Silv. 5. 31. ignavo pollice chordas Pulso: sed incertam digitis errantibus amens Scindo chelyn. 6. Obsceno sensu scindere podicem est apud Auct. Priap. 78. V. DIVIDO §. 8. 7. Particip. Scindens et Scindendus §. 1. 8. Sciseidi præteritum antiquorum fuit. Afran. apud Priscian. 10. p. 89o. Puisch. Satis fortiter vestras sciscidistis colus. Actius ibid. Non ergo aquila ita, ut prædicant, scisciderat pectus. Adde Enn. et Næv. ibid., quibus locis Gell. 7. 9. in fin. scriptum fuisse ait scescidi, ut simile sit memordi, spepondi, peposci, tetuli, et reduplicationem verborum Græcorum referat. SCINDULĂ. V. SCANDULA §. 2.

SCINIFES. V. CINIFES.

SCINIS. V. SINIS.

SCINTILLA, æ, f. 1. favilla, scintilla, one, particula ignis, quæ e silice, cum cæditur, exsilire solet: quasi scindilla, a scindo, quia flamma videtur quasi scindi: vel quasi spintilla, a Græca voce allata. Virg. 1. En. 178. Ac primum silici scintillam excudit Achates. Lucret. 6. 160. lapidem si Percutiat lapis, aut ferrum: nam tum quoque lumen Exsilit, et claras scintillas dissupat ignis. Id. 2. 174. Scintillas agere, ac late differre favillam. Plin. 36. 19. 30. Lapides vivi altero lapide percussi scintillas edunt, quæ exceptæ sulphure, aut fungis aridis, aut foliis, dicto celerius ignem trahunt. Id. 18. 55. 84. Ignis scintillam emittit. Id. 37. 11. 73. In anthraci tide scintillæ discurrere aliquando videntur. Ovid. 4. Fast. 495. cum saxis pastores saxa terebant, Scintillam subito prosiluisse ferunt. Virg. 12. En. 101. totoque ardentis ab ore Scintillæ absistunt. Curt. 6. 3. a med. Parva sæpe seintilla contempta magnum excita

SCIOTHERUM

74 zimenes Milesius, primusque horologium, quod appellant sciothericon, Lacedæmone ostendit. 2. Legitur et sciathericon, nam et Grace σκοθήρας, et σκιαθήρας.

*SCIŎTHERUM, i, n. 2. σxionpov, gnomon. Hygin. de limitib. p. 175. Goes. Scribemus circulum in terra loco plano, et in puncto ejus sciotherum ponemus, cujus umbra et intra circulum aliquando intret. Id. ibid. p. 176. de ead. re. Loco plano gnomonem constituemus, etc. Sciotherum itaque idem est ac gnomon.

SCIPIADES, æ, m. 1. patronym. Scipionis, ut Atlantiades, Memmiades. Priscian. 2. p. 582. Putsch. Virgilius secundum Græcam formam Scipiadas dixit, and to Eximioros, cum Scipionides dicere debuit, Lucret. 3. 1048. Scipiades belli fulmen. Claudian. II. cons. Stilich. init. Major Scipiades. Id. B. Get. 140. sed tertia virtus Scipiada Latiis tandem deterruit oris. h. e. Africani majoris. Horat. 2. Sat. 1. 17. et justum, et scribere fortem Scipiadam. Virg. 2. G. 170. Scipiadas duros bello. h. e. Scipiones Africanos, majorem, et minorem: quorum prior vicit, alter delevit Carthaginem. Manil. 2. 790. Scipiadæque duces, fatum Carthaginis unum. Claudian. Laud. Seren. 42. Claram Scipiadum taceat Cornelia gentem. pro Scipiadarum, ut Eneadum pro Eneadarum. Propert. 3. 9. 59. Nunc ubi Scipiada classes? ubi signa Camilli? h. e. Africani majoris, cujus in paranda classe adversus Carthaginenses industriam ac celeritatem laudat Liv. 28. 45. et 29. 22. et Plin. 16. 39. 74. ¶ 2. Etiam Scipiades, is, m. 3. videtur declinari, et esse cognomen R. in Inscript. apud Grut. 17. 9. Curante Septimio Scipiade Aug. Col. liberto ejus. Sed legitur in eadem integriore et emendatiore apud eund. 467. 6. Curante Septimio Asclepiade, etc. quod quidem allato Scipiade valde præstat.

SCIPIO, onis, m. 3. bastone, oznшv, оxйяτроν, baculus, qualis est, cui senes innitentes incedunt. Plin. 28. 2. 4. Scipione prius determinata templi imagine in solo ante se. Liv. 5. 41. sub fin. Papirius dicitur Gallo barbam suam permulcenti, scipione eburno in caput incusso, iram movisse. Catull. 37. 10. Frontem tabernæ scipionibus scribam. h. e. baculis semiustis. tizzoni. 2. Scipio e burnus, stante republica, fuit insigne triumphantium: sub imperatoribus etiam consulum, et consularium. Val. Max. 4. 4. n. 5. Manus, quæ modo arantium boum jugum rexerant, triumphalis currus habenas retinuerunt: nec fuit iis rubori, eburneo scipione depo sito, agrestem stivam aratri repetere. Valerian. Imp. apud Popisc. Aurelian. 13. sub fin. Te consulem hodie designo, scripturus ad senatum, ut tibi deputet scipionem, deputet etiam fasces. Ammian. 29. 2. Horret nunc reminisci, quo justitio humiliati tot rerum apiees visebantur, et præcipue consulares, post scipiones, et trabeas, et fastorum monumenta mundana. Sceptrum vocant Juvenal. et Claudian, V. SCEPTRUM §. 2. 3. Scipionum familia Romana in gente Cornelia perillustris fuit. Qui primus ita dictus est P. Cornelius, inde cognomen duxit, quod patrem luminibus carentem pro baculo regebat, ut ait Macrob. 1. Saturn. 6. a med. Multi in ea fuere viri consulatibus et triumphis clari: inter quos eminent P. Cornelius Scipio Africanus major, qui bello Punico secundo, debellatis cum Annibale Carthaginiensibus, finem imposuit: et P. Cornelius Scipio Emilianus Africanus minor, nepos adoptivus prioris, qui Carthaginem et Numantiam evertit. Liv., Flor., Vellej., Plin., Val. Max. etc. Lucan. 4. 657. Pœnum qui Latiis revocavit ab arcibus hostem Scipio. V. Sil. 8. 553. et seqq., ubi majoris Africani studia, et faciem describit.

SCISCITOR

laris tauro, vel carcere Sulla? Stat. 1. Theb. 333. Infames Scirone petræ.

SCIRONIS, idis, f. 3. adject. a Scirone, Exipovic. Senec. Hippol. 1023. Et scelere petræ nobiles Scironides. V. vocem præced. §. 2. SCIRONIUS, a, um, adject. Exipovos, ad Scironem pertinens. Senec. Hippol. 1225. Mittarve præceps saxa per Scironia. Claudian. B. Get. 188. vallata mari Scironia rupes. Adde Plin. 4. 7. 11. et V. SCIRON §. 2.

SCIROS, et Scirrhos, i, m. 2. scirro, oxipos, et axippos, idem quod sciroma. Plin. 7. 15. 13. de mola uteri. Simile quiddam et viris in ventre gignitur, quod vocant scirrhon.

SCIRPEUS, a, um, adject. di giunco, oxosons, qui est e scirpo, junceus. Novius apud Fest. in Scirpus. Sume arma. quid est? an occidam clava scirpea? Plaut. Aul. 4. 1. 9. Quasi pueri, qui nare discunt, scirpea induitur ratis, qui laborent minus, facilius ut nent, et moveant manus. Varr. 6. L. L. 3. cirea med. Argei fiunt e scirpeis virgultis. Ovid. 5. Fast. 659. Scirpea pro domino Tiberi jactatur imago. V. ARGEI §. 3. Prudent. 5. Cathemer. 15. Fila scirpea favis conlita. h. e. candela e scirpo cera illito. V. SCIRPUS. §. 1. 2. Scirpea, absolute, V. SIRPEA §. 2. SCIRPICULA, etc. V. SIRPICULA §. 2.

SCIRPO. V. SIRPO §. 2.

SCIRPULĂ Vitis memoratur a Plin. 14. 3. 4. n. 8., ubi passum acinum, h. e. rugosum et siccum, habere dicitur: et a Colum. 3. 2. a med. et Scirpula uva ab eod. Plin. 14. 9. 11. Sed varie admodum ab aliis legitur, scircitula, scircula, scirtula, scripula, scriptula, ex variis codicibus, et conjecturis.

SCIRPUS, vel Sirpus, i, m. 2. ondoτn, cxoivos, juncus. Fest. Scirpus est id, quod in palustribus locis nascitur læve, et procerum: unde tegetes sunt. Plin. 16. 37. 70. Nec in freticum, nec in veprium, cauliumve, neque in herbarum, aut alio ullo, quam suo genere, numerentur jure scirpi fragiles, palustresque, ad tegulum tegetesque: e quibus, detracto cortice, candela luminibus, et funeribus serviunt. Firmior quibusdam in locis eorum rigor. Namque iis velificant non in Pado tantum nautici, verum et in mari piscator Africus, præpostero more vela intra malos suspendens. Et mapalia sua Mauri tegunt: proximeque æstimanti hoc videantur esse, quo inferiore Nili parte papyri sunt, usu. Hæc Plin., qui 7. 56. 57. scribit, naves quoque ex scirpo fieri, his verbis: Etiam nunc in Britannico Oceano naves vitiles corio circumsutæ fiunt: in Nilo ex papyro, et scirpo, et arundine. 2. Nodum in scirpo quæris, proverb. de his, qui in rebus claris atque apertis difficultatem faciunt: scirpus enim enodis est. Enn. apud Fest. Quæritur in scirpo, soliti quod dicere, nodus. Adde Plaut. Men. 2. 1. 22. et Ter. Andr. 5.4.38. Itali dicunt, cercar l'osso nel fico: vel il pelo nell' uovo: vel cinque piedi al montone: vel il nodo nel giunco. 3. Et illud scirpo peculiare, quod semper arescit, etiam in aqua. Hinc leno apud Plaut., quod naufragio bona perdidisset, ita comice queritur, Rud. 2. 6. 39. O scirpe, scirpe, laudo fortunas tuas, qui semper servas gloriam aritudinis. 4. De scirpo, ænigmate, V. SIR

PUS.

SCIRRHŌMĂ. V. SCIROMA. SCIRRHOS. V. SCIROS. SCIRTULĂ. V. SCIRPULA.

SCISCITATIO, onis, f. 3. dimanda, nevois, épiτnois, actus sciscitandi, interrogatio. Petron. Satyr. 24. Cujus esset puer, diligentissima sciscitatione quæsivit.

SCISCITATOR, oris, m. 3. dimandatore, ricercatore, Revdry, qui sciscitatur, investigator. Martial. 3. 82. Digiti crepantis signa novit eunuchus, Et delicata sciscitator urinæ, etc. Prudent. 7. Cathemer. 193. Explorat arte sciscitator callida, Deusne membris sit receptus terreis. Ammian. 22. 16. a med. Herodianus artium minutissimus sciscitator.

SCISCITĀTUS, a, um, particip. a sciscitor: chi ha ricercato, Revoμέvos, qui interrogavit, perquisivit. Petron. Satyr. 137. Sciscitata causam tristitia, et ipsa flere cœpit. Suet. Cal. 28. Revocatum quemdam a vetere exsilio sciscitatus, quidnam ibi facere conSuesset, etc. 2. Item expertus, chi ha provato, o tentato. Capitolin. M. Aurel. 5. Verus in somnis se humeros eburneos habere vidit: sciscitatusque, an apti essent oneri ferundo, solito reperit fortiores. 3. Passive, ricercato, &pwindeis: Ammian. 25.8. a med. Omnium sententiis occultius sciscitatis.

SCISCITO, as, a. 1. idem ac sciscitor. Plaut. Merc. 2. 3. 51. Mane: paucula etiam sciscitare prius volo. Festus. Sciscito, sententiam dico.