S. Littera femivocalis (quia ejus appellatio te, SA , SABAYA, æ, f. birra, potio quædam ex hordeo aqua macerato. SABAIARIUS, ii, qui fabaiam potat, vel conficit. Ammian. 1. 26. T: SABAOTH, MN, Bae, exercitus, militiæ, virtutes: nomen TT exercitus. Prudent. Cathemer. 4. v. 7. Hic eft, quem Sabaoth Deum vocamus. Id. in Apotheof. v. 901. Eft impoffibile fpectare profunda Sabaoth. b. e. Dei exercituum, vel Dei potentis. Priore loco penultimam corripit, pofteriore producit. SABATIA VADA oppidum Liguria maritimum. Plin. lib. 3. cap. 5. Sabatia ftagna apud Sil. 7. 8. verf. 492. funt lacus Sabatinus in Hetruria. SABATINUS, a um, adject. a Sabate lacu, vel opp. Hetruria, ut SABAZIA, orum, n. facra in honorem Bacchi tertii, qui Afiæ rex SABBATARII, orum, m. qui Sabbata fervant, hoc eft Judæi. Martial. SABADIA Sacra. V. in Sabazius. Tom. IV. as, . fe tradunt, confecta fex diebus mundi machina, eaque exornata, ptima die quieviffe, ideft a novis rebus creandis ceffaviffe. Juftin, 1. 36. 6. 2. falfo fcribit, Moyfen inftituiffe, ut Sabbatum in omne zyum jejunio facraretur. Hanc opinionem habebant Romani: & fortaffe aliquando glifcente Judæorum fuperftitione, vera fuit. Ceterum ab initio Sabbatis quies operum, non ciborum abftinentia a Deo indicta eft. Auguftus apud Sueton. c. 76. Ne Judæus quidem, mi Tiberi, tam diligenter Sabbatis jejunium fervat, quam ego hodie fervavi, Petron. in fragm. pag. 686. Burm. Et non jejuna fab bata lege premet. Martial. 1. & epigr. 4. jejunia Sabbatariorum (Fortaffe Sabbatorum nomine his locis hebdomades intelliguntur ; ut apud D. Luc. 18. 12, vasáuw dis TH OαBBÚT8, due volte alla fete timana.) Senec, epift, 95. a med. Accendere aliquem lucernam fabbatis prohibeamus, quoniam nec lumine dii egent, & ne homines quidem delectantur fuligine. T Tricefima fabbata apud Hor ret. I. 1. fat. 9, v. 69. funt primus dies cujufque menfis vel potius magnum fabbatum Pafchale, quod tricefimum erat, incipiendo annum a Septembri . Sabbata interdum funt quæcumque Judæorum fefta. Juvenal, fat. 6, v. 158. Obfervant ubi fefta mero pede fabbata reges, Perf. fat, 5. v. 184. recutitaque fabbata palles Ovid. de remed, Amor. v. 219. nec te peregrina morentur Sabbata nec damnis Allia nata fuis. Sunt qui fcribunt fabba tbum Hebraicis litteris inhærentes: Græci nullam adfpirationem admittunt. SABELLICUS, a, um, ad Sabellos, vel Sabinos pertinens, a quibus Sabelli originem trahunt. Virg. 3. Georg. v. 255. Ipfe ruit, dentefque Sabellicus exacuit fus. Plin. l. 19, c. 8. ante med. Sabellico generi caulium ufque in admirationem crifpa funt folia, quorum craffitudo caulem ipfum extenuat; fed dulciffimi perhibentur ex omnibus. Adde Colum. . 1o. v. 137, SABELLUS, a, um, ad Sabinos pertinens, Virg, 2. Georg. v. 167, Hæc gerus acre virum Marfos, pubemque Sabellam &c, Id. 7. En. v. 665. Et tereti pugnant mucrone, veruque Sabello. Horat. 1. 1. fat. 9. v. 29. Sabella anus. ( Sabina mulieres fagæ, & divinæ habebantur. ) Id. epod, 17. v. 28. Sabella pectus increpare carmina. Id. 1. 3. od. 6. v. 37. rufticorum mafcula militum Proles, Sabellis dota ligonibus Verfare glebas. Juvenal. fat. 3. verf. 169. Translatus fubito ad Marfos, menfamque Sabellam. b. e. parcam & oleribus inftru&tam, qualis fuit Sabinorum victus. ¶ Sabelli Plinio l. 3, c. 12, funt populi Samnii a Sabinis oriundi: & videntur effe illi, quos memorat Horat. 1. 2. fat. 1. v. 36. Quos vero Colun. lib. 10. verf. 137. duros Sabellos appellat iidem funt cum Sabinis. Adde Varron. apud Serv. ad 2. Georg. verf, 167. SABINA, æ, f. favina, Bpadu, herba feu frutex duorum generum, altera tamarici fimilis folio, altera cupreffo. quare quidam Creticam cupreffum dixerunt. Seritur propagine, & avulfione. Folia ei nunquam decidunt. Hæc ex Plin. l. 16. c. 20, l. 17. cap. 13. fub fin. & lib. 24. cap. 11. a med. pbi & ejus utilitates recenfet: & præcipue quod a multis in fuffitus pro ture affumitur. Hinc Virg. in Cul. verf. 403. Herbaque turis opes prifcis imitata Sabina. Al. leg. Sabinis. Ovid. 1. Faft. v. 343. Tura nec Euphrates, nec miferat India coftum, Nec fuerant rubri cognita fila croci. Ara dabat fumos herbis contenta Sabinis. Adde lib. 4. v. 741. & Propert. l. 4. el. 3. v. 58. rum. SABINE, adverb. Sabinorum more, vel lingua. V'arr, l.4. de L. L. c. 32. fub fin. Ciprum Sabine bonum. SABINI, orum, m. pop. Italiæ, ita dicti a Sabo filio Sabatii, qui a Saturno ejectus eft. Sil. 1. 8. v. 423, pari laudes ore ferebant, Sabe, tuas, qui de proprio cognomine primus Dixifti populos magna ditione Sabinos. Cato apud Serv. ad Æn. 8. v. 638. oriundos effe aita Lacedæmoniis. Alias longius extendebantur, nempe ab Apennino ad Bor. ufque ad Tiberim, & Anienem fl. ad Mer. ubi hodie Sabina provincia, pars Orientalis Umbria, & aliqua pars Aprutii ult. Erantque divifi in duas partes Velino fl. Nunc Sabina regio la Sabina, anguftioribus reftringitur limitibus, fc. Tiberi fl. ad Occ. Aprutio ult. ad Or. Aniene ad Mer. Nare, & Velino fl. ad Bor. Feftus ex Varron. fcribit, Sabinos dictos quafi Sebinos, άñò tì σiBET DON TH'S DEN'S, quod præcipui effent in cultu, ac religione deoτης θεός Sic Plin. l. 3. c. 12. a med. Sabini ut quidam exiftimavere, a religione & deorum cultu Sevini appellati. Silius l. 8. v. 423. tradit, fic appellatos a Sabo eorum deo. Cic. pro Ligar. c. 11. eos vocat fortiffimos, florem Italiæ, ac robur reipublicæ. Iidem laudati funt ob morum gravitatem, feveramque vivendi difciplinam. Hinc Liv. l. 1. cap. 18. triftem, ac tetricam illis difciplinam tribuit, illoque genere nullum aliud incorruptius fuiffe teftatur. Hinc & Martial. I. 1. epigr. 63. Cafta, nec antiquis cedens Lævina Sabinis. Juvenal. far. 10. v. 298. fanctos licet horrida mores Tradiderit domus, ac veteres imitata Sabinas. ¶ Sabini quod volunt fomniant, proverbium antiquum eft, & inde manaffe ait Sinnius Capito, quod quotiefcumque facrificium propter viam fieret, hominem Sabinum ad illud adhibere folebant. nam is promittebat fe pro eis foinniaturum. idemque poftquam evigilaffet, facra facienti bus narrabat omne quidquid in quiete vidiffet, quod quidem effet ex facrificii religione. Unde veniffe videtur in proverbium, Sabinos folitos quod vellent fomniare. Sed quia propter aviditatem bibendi quædam anus mulieres id fomnium captabant, vulgatum eft illud quoque; Anus quod vult fomniat. fere enim quod vigilantes animo volvimus, id dormientibus parere folet. Hac Feftus ex lectio- | ne Scaligeri. SABINIANUS, a, um, Sectatores, & auditores Massurii Sabini JCti Sabiniani dicti funt, Ulpian. Dig. lib. 24. tit. 1. leg. 11. & Mar cell. lib, 41, tit. 1, leg. 11. Item libri ab eo confcripti. Imp. Jua stinian. lib. 3. Cod. tit. 33. leg. ult. & tit. 34. leg. ult. &c. SABINUS, a, um, ad Sabinos, eorumque regionem pertinens. Varr. 1. 4. de L. L. c. 32. circa med. Sabino bello, quod fuit Romulo & Tatio. & cap. 10. Sabina lingua. & lib. 5. c. 7. fana. Martial. 1. 9. epigr. 55. filva, & lib. 4. epigr. 4. fæx. h. e. olei Sabini quod ibi abunde provenit (unde bacciferum Sabinum Sil. l. 3. v. 596, fed graveolens. Cato R. R. c. 70. Sabina herba. V. Sabi T De Maffurio Sabino. V. Maffurius. TA. Sabinus poeta Latinus, cujus nomine tres infcribuntur epiftolæ elegiaco carmine, tribus Ovidii epiftolis refpondentes, Penelopes, Phyllidis & Oenones; creditus eft a quibufdam auctor aliquarum etiam ex ipfis Ovidii heroidib. Ab aliis contra ne illarum quidem trium auAor putatur. Ejus meminit Ovidius ut æqualis, l, 2. Amor, el. 18. SABŪCUS. V. Sambucus. 1 v. 27. In terra SABULETUM, i, n. euador, locus, in quo fabulum abundat. Plin, 1. 27. c. 8. a med. Crocodilion nafcitur in fabuletis. SABULO, onis, m, Sabulum, i, n. vena mista di terra, sabbioncello, fabbionella, fabbia, fabbione, dumos, terra arenæ fimilis feu arena terræ, aut limo mixta. Nam arena tenuis eft, minuta, & infecunda: fabulo craffior, humidior, & gignendis quibufdam feminibus utilis. Varr. l. 1. R. R. cap. 9. eft mixta , quæ cum fint diffimili vi ac poteftate partes permulta, in queis lapis, marmor, rudus, arena, fabulo, argilla, rubrica, creta, glarea, carbunculus, Colum, l. 4. c. ult. de caftanea. Pullam terram, & refolutam defiderat; fabulonem humidum, vel refractum tofum non refpuit. T Duplex eft, mafculus & femina: hæc foluta & mollis: ille denfior, & durus. Itaque ex fabulone mafculo duci poffunt lateres pro ædificiis, ut Vitruv. 1. 2. c. 3. & Plin. l. 35. cap. 14. docent. T Tria ejus genera enumerat Plin. l. 17. cap. 4. a colorum difcrimine, album, nigrum, rubrum. Colum. 1. 3. cap. 11. ad fin. Jejunus fabulo inimiciffimus eft viti. & mox. Nigrum tamen & rutilum fabulonem, qui fit humidæ terræ permixtus, probaverunt antiqui. Varr. 1. 1. R. R. c. 9. a med. In fabulofa terra refert, fa bulo albus fit, an rubicundus; quod fubalbus ad ferendos furculos alienus, contra rubicundior appofitus. Plin. loc. cit. Sabulum album in Ticinenfi infecundum eft. Id. l. 31. cap. 3. ad fin. & Pallad. in Aug. tit. 8. Sabulum exiles limofafque aquas promittit. Plin. ibid. & Vitruv. 1. 8. cap. 1. ante med. Sabulone mafculo, arenaque. & carbunculo certiores & ftabiliores funt aquarum copiæ, cæque funt bono fapore. Sabulum pro arena. Plin. l. 36. c. 25.a med. Spisfe calcatis carbonibus pavimentum inducitur, fabulo, calce, ac favilla mixtis. Curt. 1. 7. c. 4. a med. Magnam partem terræ fteriles arenæ tenent, c. cum vero venti fpirant, quidquid fabuli in campis jacet, converrunt. Inftrumentum muficum, vel plectrum, quo pulfatur. Apul. in Florid. n. 15. ( al. l. 2. ) Manus ejus tenera: læva diftantibus digitis nervos molitur: dextera pfallentis geftu fuo fabulum cithara admovet. Al. leg. pulfabulum . T Sabulo, qui inftrumentum muficum pulfat, Macrob. 1. 2. Saturn, c. 1. circa med. Hæc nobis fit litterata lætitia, & do&ta cavillatio, vicem planipedis & fabulonis impudica & prætextata verba jacien tis, ad pudorem ac modeftiam verfus imitata. Al. leg. fubulonis, alii fax bulonis. SABULOSUS, a, um, fabbionofo, Japμwdns, fabulo abundans. Plin. 1.13. c. 4. Levis & fabulofa terra. Id. 1. 21. c. 29. Herba fabulofis apricis nafcens. Vitruv. I. 2. c. 3. Sabulofum lutum, SABURA, & Saburra, æ, f. Savorra, pua, puxsue, fabulum, & quidquid in fentinam navis certa menfura congeritur, ne inftabilis fit, & ventorum vi evertatur. Liv. l. 37. c. 14. ad fin. Onerarias ducere multa fabura gravatas. Virg. 4. Georg. v. 194. de apib. & fæpe lapillos (Ut cymba inftabiles, fluctu jactante, faburram) Tollunt his fefe per inania nubila librant. Plin. l. 16. cap. 40. Qua nave nihil admirabilius vifum in mari, certum eft: centum viginti millia modium lentis pro faburra ei fuere. Id. 1. 10. cap. 23. de gruib. Certum eft, Pontum tranfvolaturas faburra ftabiliri: cum medium tranfierint, abjici lapillos e pedibus; cum attigerint continentem e gutture arenam. Utraque fcribendi ratio, & geminato, & fimplici probabilis eft. Prior Daufquio magis placet, & Prifcian. 1.2. pag. 567. Putfch. SABURRALIS, ale, faburra conftans, ut facoma faburrale, apud Vitruv. l. 9. c. 9. circa med. contrappeso fatto di fabbia. SABURRĀTUS, a, um, faburra oneratus. Translate ponitur pro faturo, pleno, oppleto. Plaut. Ciftell. 1. 2. 2. Quæ ubi faburrata fuimus, largiloquæ extemplo fumus. SABURRO, as, a. I. squaτilw, faburra onero & ftabilio adverfum vim ventorum. Solin. c. 10. ( al. 15. ) Grues volaturæ arenas de vorant, fublatifque lapillis ad moderatam gravitatem faburrantur Plin. l. 18. c. ult. ad fin. Echini affigentes fe fe, aut arena faburrantes, tempeftatis figna funt. SACCARIUS, a, um, ad faccos pertinens. Saccaria navis apud Quintil. l. 8. c. 2. circa med. a faccis certe dieta videtur, fed quid fi gnificet, obfcurum eft. Ipfe enim ut rem obfcuram pofuit, & iis folum notam, qui artem quampiam profitentur. T Saccarius eft, qui faccos portat. Paul. Dig. lib. 18. tit. 1. leg. 40, ad fin. Si quid ex eo, quod de facco faccarii cecidiffet, natum effet. ¶ Saccariam facere, h. e. faccorum mercaturam, eft qui legit apud Apul. I. 1. Metam. ubi alii fagariam . SACCATUS, a, um, passato per un sacchetto, colato faccum , per tranfmiffus, percolatus. Senec, ep. 86. circa med. Non faccata aqua lavabatur, fed fæpe turbida. Plin. l. 29. c. ult. a med. Adeps liquatur, faccatufque lineis faccis, &c. Id. l. 18. c.7. ad fin. Amy lum 0. |