serum diligentia, quodam imani circa voces ftudio fenefcunt

V. alia in Senefcens. ¶ Senefcendus, aliud particip. Varr. 1. 5. de L. L. c. 2. fub fin. Sæculum fpatium annorum centum vocarunt dictum a fene, quod longiffimum fpatium fenefcendorum hominum id putarunt.

SENEX, fenis, adject. vecchio, nahands, yours, multorum annorum qui eft, vetus, vetuftus, antiquus: & fere dicitur de provecta atate hominum & animalium. Pompon. apud Varron. 1. 6. de L. L. c. 3. Nam vere pufus tu, tua amica fenex 'ft. Phedr. l. 5. fab. ult. v.7. Senex canis, Aut. Priapeor. carm, 82. v. 12. Senexve corvus impigerve graculus. Ovid. 3. de ar. am. v. 78. Nec faciunt cervos cornua jacta fenes. Martial. I. 5. epigr. 38. Puella fenibus dulcior mihi cycnis. Id. 1. 10. epigr. 30. ad fin. Et adeffe juffi prodeunt fenes mulli. Id. l. 13. epigr. 23. Chia feni fimilis Baccho. Id. l. 5. epigr. 18. Et acuta fenibus tefta cum Damafcenis. Id. 1. 3. epigr. 58. . 7. Et multa fragrat tefta fenibus autumnis. b. c. vino multorum autumnorum, Juvenal, fat. 6. v. 159. Et vetus indulget fenibus clementia porcis. Virg. in Ciri, v. 41. Noftra tuum fenibus loqueretur pagina fæclis. T Comparativum eft fenior at fenius in recto & quarto cafu non eft, quod fciam, in ufu. Ovid. 2. Trift. v. 166. & olim Imperium regat hoc cum feniore fenex. Cic. 2. de Legib. c. 4. a med. Quæ vis non modo fenior eft, quam ætas populorum fed æqualis illius cælum atque terras regentis dei. Celf. 5. c. 28. fect. 4. Hoc malo fere corpora feniora tentantur. Sil. l. 16. v. 598. Sed frigens animis nec bello profpera turba Ancipiti fenior temeraria cœpta vetabant. Senec. in Herc. Ost. v. 390. Senior ætas. Id. in Hippol. v. 742. Fama miratrix fenioris ævi. Ovid. 14. Met. v. 47. mortem fenioribus imputet annis. Martial. l. 9. epigr. 95. Quadrantem duplica de feniore cado. Adde lib. 9. epigr. 58. & Plin. fub fin. cap. 20. . 17. Alia congerit Broukuf. ad Tibull. I. 1. el. 7. v. 88. unde pleraque hæc fumpfimus. T Senex, fenior, abfolute, vir, aut femina grandis natu. Eft autem fenior idem ac fenex, nulla habita ratione comparativi, apud poetas, vecchio vecchia Jópa, ypaus. Cic. de Senet. c. 18. a med. At funt morofi & anxii, & iracundi, & difficiles fenes fi quærimus, etiam avari. Tibull. loc. cit. juvenumque catervæ Commemorant, merito tot mala ferre fenem. b. e. anum. Sic apud Senec. in Hippol. ita loquitur nutrix vetula verf. 109. Fortem facit vicina libertas fenem. Tibull. 1. 1. el. 9. v. 5o. In veteres efto dura puella fenes. Cic. pro Cal. c. 16. Senex triftis. & de Senect. c. 11. Senes ftulti, creduli, obliviofi, diffoluti. Id. ibid. cap. ult. Ut de me ipfo aliquid more fenum loquar. Virg. 2. En. v. 692. Vix ea fatus erat fenior &c. Ovid. 4. Faft. v. 515. Reftitit & fenior quamvis onus urget Supra verf. 508. & paulo poft verf. 523. fenem dicit. Stat. I. & filv. 1. v. 1oz. Senior Atticus. b. e. Phidias. & filv. 3. v. 94. Senior Gargettius. b. e. Epicurus. Id. z. Acbill. v. 382. Senior Theffalus. h. e. Chiron. T Senex & vetus differunt. nam fenex refpicit ætatem ejus, qui diu vixit: vetus ætatem aliorum ante quos vixit, licet fortaffe ad fenectutem non pervenerit. Horat. tamen . z. far. 1. v. 34. Lucilium fenem vocat qui anno ætatis XLVI. mortem obiit. Varr. apud Cenforin. c. 14. difcrimen ftatuit inter feniorem & fenem: illum dicit effe ab anno XLV. ufque ad LX. quod tunc primum fenefcere corpus incipiat: hunc ab anno LX. ufque ad finem vitæ, quod ea ætate corpus fenio jam laboret. Sed in ufu loquendi hoc non fervatur. Nam apud Liv. 1. & cap. 30. Annibal annos jam natus XLIV. non feniorem fe, fed fenem nominat. Quare verius eft feniorem & fenem promifcue adhiberi. ¶ Aliquando fenex & fenior eft non tam ætatis , quam honoris vocabulum. Sil. 1. 1. v. 564. Jam Patribus, clarifque fenum fua munia Olim declinatum fuit fenex, fenicis, aut fenecis: unde fenecio, fenica, feniculus, Seneca. V. Semifenex. SENI, a, a, fei, g, nomen numerale diftributivum. Liv. l. 6. c. 4. ad fin. Cum in fex partes divifus exercitus fenis horis in orbem fuccederet prælio. fei ore per ifquadrone & Plin. l. 2. c. 97. Eftus inaris fenis femper horis reciproci. ogni fei ore . & lib. 11. c. 43. Digiti quibufdam in manibus feni. fei per mano. & Colum. 1. 8. c. 11. a med. Non debent amplius quam terna pavonina & fena generis fui fovere. tre e fei per volta. & Plin. l. 37. c. 2. Militibus fingulis data fena millia feftertium. Jei mille per uno. & Curt. 1. 8. c. 14. Senos viros finguli currus vehebant. ogni carro fei. T Sæpe ponitur pro cardinali. fex fine diftributione. Cic. 4. Verr. c. 49. Jub fin. Pueri annorum fenum feptenumque denum Senatorium nomen nundinati funt. di fedici, & diciafett' anni. & Ovid. 5. Faft. v. 623. Corpora poft decies fenos qui credidit annos Miffa neci fceleris crimine damnat avos. dopo feffant' anni. & Metam. 12. v. 429. qui fena leonum Vinxerat inter fe connexis vellera nodis. SENICA, æ, m. vel f. fenex, vel anus vilis, & contempta: ab obfoleto fenex, fenicis. Pompon. apud Non. c. 1. n. 59. Pappus hic medio habitat fenica non fefcunciæ. Id. ibid. Me exercet fenica nequam. Plaut. in fragm. apud Prifcian. l. 3. pag. 616. Putfch. Datores belliffimi negotioli fenicis foletis effe. SENICULUS, li, m. vecchiardo, yepátio, parvus & vilis fenex, feγερόντιον, necio. Apul. l. 1. Metani. prope fin. Demonftro feniculum in angulo fedentem & mox Sufficit mihi feniculi tanta hæc contumelia.

cura.

Liburnia Plin. l. 3. c. 21. Tacit. 4. Hift. c. 45. & Infeript. apud Gruter. pag. 372. n. 7.

.

SENILIS, le, da vecchio, fenile, yepornos, ad fenes pertinens. Cicero pro Sext. c. 22. a med. Senile corpus. Ovid. 8. Met. v. 210. Seniles gena. verf. 528. Seniles vultus. lib. 13. v. 66. Seniles anni. Id. 5. Faft. v. 58. Senilis ruga. Id. 7. Met. v. 478. egreditur tardus gravitate fenili acus. Cic. 4. Verr. c. 35. Stefichori ftatua fenilis. Plin. l. 7. c. 51. Cato prodidit, fenilem juventam præmaturæ mortis effe fignum. Horat. in art. Poet. v. 176. ne forte feniles Mandentur juveni partes, pueroque viriles. Tacit. Ann. 1. c. 7. Adoptio fenilis. b. e. quæ a fene fit. Cic. de Senet. c. 11. circa med. Senilis ftultitia, quæ deliratio appellari folet. Id. 2. de Di vin. c. 23. Senilis prudentia. Ovid. 1. Amor. el. 9. v. 4. turpe fenilis amor Quintil. l. 11. c. 1. ante med. Morum fenilis auctoritas. Id. decl. 6. c. 18. inertia. Plin. l. 31. c. ult. Ulcera fenilia b. e. fenum. T Translate Apul. l. 4. Metam. Senile illud facib. e. facinorofa illa anus. ut fcelus dicimus pro fcelefto. 0vid. 15. Meram. v. 212. Inde fenilis hiems tremulo venit horrida paffu, Aut fpoliata fuos, aut, quos habet, alba capillos. SENILITER, da vecchio, yeporns, more fenum. Quintil. l. 1. c. penult. Non enim puerum aut femineæ vocis exilitate frangi volo > aut feniliter tremere SENIO, onis, m. il fei del dado, xs, fenarius numerus : & dicitur de fex punctis, quæ in jactu talorum exfiftunt. Perf. fat. 3. v. 48. quid dexter fenio ferret Scire erat in votis, damnofa canicula quantuin Raderet. Martial. l. 13. epigr. 1. Non mea magnanimo depugnat teffera talo, Senio nec noftrum cum cane quaffat ebur. Auguft. apud Sueton. in ejus vita cap. 71. Talis enim jactatis ut quifque canem, aut fenionem miferat, in fingulos talos fingulos denarios in medium conferebat. SENIOR. V. Senex.

nus.

SENIPES, edis, fex pedibus conftans. Sidon. carm. 23. v. 131. Hic dum fenipedem ftilum polibat. h. e. verfus fex pedum feu fenarios. Adde carni. 12. v. 10. SENIUM, ii, n. vecchiaja, vecchiezza, decrepità, yoxs, ætas fenilis, & quæ eam comitatur infirmitas. Eft enim plus aliquid, quam fenectus Phedr. l. 4. fab. ult. v. 16. olim fenio debilem Fruftra adjuvare bonitas nitetur tua. Stat. 8. Theb. v. 262. Adraftus æger fenio. Tacit. Ann. 1. c. 34. Curvata fenio membra. & lib. 2. c. 42. Feffus fenio. lib. 6. cap. 38. Objectare alicui fluxam fenio mentem. Levius apud Gell. I. 19. c. 7. Homo mente exfenfa tardigenulo fenio oppreffus. T Senium lune ultima ejus decrefcentia, cum proxime ad novilunium accedit. Plin. 1. 7. c. 48. T Senium, fenex. Sil. 1. 8. v. 466. Ora puer, pulcherque habitum, fed corde fagaci Equabat fenium, atque aftu fuperaverat annos. T Senium, caries, fitus. Sil. 1. 3. v. 20. feniumque repellere templis. b. e. prohibere, ne fitu & vetuftate putrefcant. T Eft convicium in fenem moleftum, triftem, difficilem. Terent. Eun. 2. 3. 10. Ut illum dii deæque fenium perdant, qui me hodie remoratus eft. Ubi Donatus: Plus dixit fenium, quam fenem. Et fenex ad ætatem refertur, fenium ad convicium. Sic Lucilius ait: At quidem te fenium atque infulfe fophifta. Hæc Donat. Metonymice fenium

eft triftitia, moeror, moleftia, tædium, odium, quæ cruciant animum & fenium quodammodo ante tempus afferunt, triftezza, malinconia. Plaut. Trucul. 2. 5. 13. Id illi morbo, id illi fenio eft ea illi miferæ miferia eft. Id. 1. Stich. 1. 1. 19. Hæ mihi dividie & fenio funt. Perf. fat. 6. v. 16. ufque recufem Curvus ob id minui fenio. Turpil. apud Non. cap. n. 1. Odio ac fenio mihi hæ funt nuptiæ. Accius ibid. Mors amici fubigit: quod mihi eft fenium multo acerrimum. Titinn. ibid. Quot peftes, fenia & jurgia fæpe meis ædibus emigrarunt. Pacuv. ibid. Metus, egeftas, fenium, exfiliumque, & fenectus. Adde Pompon. & Lucil. ibid. T Item languor, defidia, ceffatio. Sil. l. 16. v. 13. ftare negata Cogebatur ope, & fenio torpefcere rerum Senec. 1. 7. de benef. c. 26. a med. Torpor mentis, ac fenium, & huic contraria inquieti pectoris agitatio. T Item morofitas, feveritas, tetricitas: quæ fenum vitia funt. Senec. in Hippol. v. 917. Morumque fenium trifte & afpectu grave. Horat. l. 1. ep. 17. v. 47. Surge & inhumanæ fenium depone Camanæ. T Eft etiam diuturnitas temporis, vetuftas tempo, antichità. Plin. l. 14. c. z. Senio proficiens vini vita. Stat. 1. 4. filv. 7. in fin. omne mundi fenium remenfus. b. e. chronica fcripfit. Gell. . 20. c. 1. ante med. Paffus eft leges iftas fitu atque fenio emori. Stat. 9. Theb. v. 316. cur ipfe excitus in arma Ifmenos, docta noffe indulgete forores: Veftrum opus, ire retro, & fenium defendere famæ. b. e. efficere, ne prifca fama oblivione pereat. Claudian. de IV. conful. Honor. v. 504. Firmatur fenium juris, prifcamque refumunt Canitiem leges. b. e. antiqua reverentia, & fanctitas. SENOGALLIA, æ, f. Sinigaglia, urbs Umbria. Plin. l. 3. c. 14.

SENONES um m. populi Galliæ Lugdunenfis, nunc la Diocefs di Sens, & d'Auxerres. Plin. l. 4. c. 18. Hi aliquando Alpes tranfgreffi una cum aliis Galliæ populis in Italiam defcenderunt , eamque regionem infedere , quæ ab Ufente fluvio ufque ad Elim extendi tur; indeque Romam aggreffi incenderunt A. U. CCCLXV. tandemque a Furio Camillo victi fugatique funt. V. Liv. 1. 5. c. 33. &c. Ab his Senogallia condita, & dicta eft, ut fupra diximus in Sena. Stat. 1. 5. filv. 3. v. 198. Et Senonum furias Latiæ fenfere cohorSENONICUS, &, um

tes.

ad Senones pertinens. Gell. l. 17. c. ult. circa med. Poft non longo tempore bellum Senonicum fuit. tum Galli Romam ceperunt. SEA

SENSATUS um, fenfato, reveys, fenfu pollens. Jul. Fivinic. 1. 5. c. 12. a med. Mars homines faciet fenfatos, callidos

tos.

aftu

SENSIBILIS, le, fenfibile, aioris, qui fenfu percipi poteft, fenfilis. Vitruv. l. 5. c. 3. a med. Vox eft fpiritus fluens & aeris i&tu fenfibilis auditui. Senec. ep. 124. Quicumque voluptatem in fummo ponunt, fenfibile judicant bonum: nos contra intelligibile, qui illud animo damus.

fuSENSIBILITAS, atis, f. Non. cap. 2. n. 800. & cap. 12. n. 30. mit pro fententia, & vi verborum, fenfo, fignificato. Cave ufur

SENSIBILITER, fenfibilmente, aions, per fenfus. Arnob. 1. 7. pag. nec fenfibiliter commovere aura 234. Inanis apud deos odor eft eos potis eft nidoris alicujus. SENSICULUS, i, m. ¿rdvunuxmor, exigua fententia, picciolo pensiero, o fentimento. Quintil. 1. 8. c. 5. ante med. Inde minuti corruptique fenficuli, & extra rem petiti. SENSIFER

ra,

rum

aicIuropipes, fenfum ferens. Lucres. I. 3. v. 273. Senfifer unde oritur primum per vifcera motus. & verf. 938. Longe ab fenfiferis primordia motibus errant. SENSIFICO, as, a. 1. render fenfibile. Martian. Capell. I. g. pag. 308. de Mufica: Hac potuit rupes fenfificare tonis. SENSIFICUS, a, um, airdnuαtozoids, fenfus caufam præftans. Macrob. 1. 7. Saturn. c. 9. a med. Septem nervorum yio, de cerebri ventre nafcentes, vicem implent fiftularum, fpiramentum fenfificum ad fua quæque loca naturali lege ducentes.

SENSILIS, le, fenfibile, aisdnros, fenfibus fubjectus, idem ac fenfibilis. Lucrer. 1. 2. v. 887. Ex infenfibilibus ne credas fenfile gigni.

a

per

SENSIM, poco, a poco, infenfibilmente, lentamente, adagio, oxone, σχολές pix, paulatim, & quafi motu fenfum fallente. Plaut. Caf. 4. 4. I. Senfim fuperat: tolle limen, nova nupta. Cic. de Senect. c. 11. extr. Senfim fine fenfu fenefcit atas. Id. 3. Tufcul. c. 22. fub fin. Senfim & pedetentim progrediens extenuatur dolor. Id. pro Cal. c. 11. Verebar ne illa fubtiliter ad criminandum inducta oratio ad animos veftros fenfim ac leniter accideret. Gell. I. 5. c. 14. ante med. Leo fenfim atque placide, tanquam nofcitabundus, ad hominem accedit. Id. l. 12. c. 1. ad fin. Vigor ille fenfim atque paulatim exftinguitur. ld. l. 13. c. 4. Senfim & comiter aliquem admonere. Plin. l. 5. ep. 6. ante med. Villa leniter & fenfim, clivo fallente, confurgit. Plin. alter 1. 5. c. 9.a med. Nilus incipit crefcere fenfim modiceque. 0vid. l. 3. de art. am. v. 565. Ille vetus miles fenfim & fapienter amabit. Cic. Verr. 5. cap. 68. Non fenfim atque moderate ad iftius amicitiam adrepferat, fed brevi tempore, &c. Id. Phil. 2. c. 17. Ille fenfim dicebat quod caufæ prodeffet: tu curfim dicis aliena. Id. 1. Offic. c. 33. a med. Magis decere amicitias fenfim diffuere, quam repente præcidere. Liv. I. 2. c. 45. Non jam fenfim ut ante centurionum principes poftulant fed paffim omnes clamoribus agunt. Nep. in Attic. c. 9. Sed fenfim is a nonnullis optimatibus reprehendebatur, quod parum odiffe malos cives videretur. h. e. clapculum. Sunt qui leg. fenfus ejus pro fenfim is. & Gell. l. 1. c. 1. a med. Qui fiftula brevi fenfim graviufculum fonum infpiraret. pian piano. & lib. 17. c. 8. Cum omnes fenfim atque fummiffim rideremus & lib. 12. c. 5. ad fin. & lib. 19. c. 1. extr. Cur fapiens tonitru vehementius facto, fenfim pavefcat. b. e. leviter. Phædr. in fin. fab. 16. l. 4. Parce gaudere oportet & fenfim queri, Totam quia vitam mifcet dolor & gaudium. b. e. moderate. SENSUALIS, le, fenfibile che ha fenfo, aisntes, fenfu præditus . Tertull. de anim. c. 43. Stoici fomnum refolutionem fenfualis vigoris affirmant. Prudent. in Romano, perifteph. 14. v. 346. Ædem fibi ipfe (Deus) mente in hominis condidit Vivam, ferenam, fenfualem, habilem. Adde Apul. in Afclep. pag. 8o. Elmenhorst. SENSUALITAS, atis, f. fenfibilità. Tertull. de anim. c. 17. Plato irrationalem pronunciat fenfualitatem. Adde caput 38. extr. SENSUM, ì, n. id quod mente conceptum eft, fentimente, vónux: & ufurpatur in num. plurali. Cic. 1. de Orat. cap. 8. a med. Quod exprimere dicendo fenfa poffumus. Id. l. 3. c. 14. fub fin. Senfa mentis & confilia fic verbis explicat, ut, &c. Adde Quintil. 1. 8. c. 5. & V. Senfus.

SENSUS, a um particip. paffiv. a fentio. Arnob. I. 5. pag. 181. Eadem fentire, quæ fub tacitis cogitationibus ipfis ab hiftoricis fenfa funt.

SENSUS, us, m. fenfo, fentimento, aïodrux, anos, vis fentiendi, facultas animi , qua per corpus objecta fenfilia percipit. Senfuum alii funt externi, alii interni: illi funt quinque, vifus auditus, olfactus, guftus, tactus: hi duo, fenfus communis, & phantafia five imaginatio, ad quam pertinet memoria. Differunt autem fenfus, & fenfa: illi funt facultates & inftrumenta, quibus res fentimus: hæc funt res ipfæ, quas fentimus. Cic. 2. de nat. Deor. c. 56. Senfus autem interpretes ac nuntii rerum in capite, tanquam in arce mirifice ad ufus neceffarios & facti & collocati funt. Id. Tufcul. 1. cap. 20. Neque enim eft ullus fenfus in corpore, fed viæ quafi quædam funt ad oculos, ad aures ad nares a fede animi perforatæ. Id. in Orat. c. 2. ad fin. Quod neque oculis, neque auribus, neque ullo fenfu percipi poteft: cogitatione tantum & mente complectimur. Id. 2. de Orat. c. 87. Ea maxime animis effingi noftris, quæ effent a fenfu tradita atque impreffa : acerrimum autem ex omnibus noftris fenfibus effe fenfum videndi. Id. 2. Phil. cap. 45. Ut quidam morbo aliquo & fenfus ftupore fuavitatem cibi non fentiunt. Id. in fragm. apud Augustin. I. 4. contra Julian. Pelag. c. 14. Quis autem tantus eft gurges, qui dies & noctes velit ita moveri fuos fenfus ut moventur in fummis voluptatibus? ¶ Ponitur etiam pro a

&ione fentiendi. Cic. 3. Verr. c. 18. Tametfi nullus in te fenfus humanitatis, nulla ratio unquam fuit religionis. Id. Verr. 7. cap. 46. fub fin. An vos quoque hic cruciatus & moeror pari fenfu doloris afficit Id. Phil. 9. c. 6. Sulpic. ad Cicer. Fani. 4. ep. 5. ad fin. Ovid. 1. ex Pont. ep. 2. v. 113. & Phædr. 1. & fab. 4. v. 30. Si quis eft fenfus in morte. Cic. pro Rabir. perduell. c. 10. circa med. Vita & fenfu carere. Id. ad Brut. ep. 9. circa med. Carere omni fenfu doloris. Item pro fententia, opinione, mente, cogitatione, animo. Quintil. 1..8. c. 5. Non raro veteres fic locuti funt ut fenJe fus dicerent. nam fenfus corporis videbantur. Sed confuetudo jam tenuit, ut mente concepta fenfus vocaremus. Cic. 2. de Orat. c. 35. Vultus fenfus animi plerumque indicant. Nep. in Dione, c. 8. Senfus fuos alicui aperire. Cic. Attic. I. 4. ep. 16. a med. Nemo in terris eft mihi tam confentientibus fenfibus 1. Fam. ep. 9. ante med. Unum fere fenfum fuiffe bonorum omnium. Id. Attic. l. 15. ep. 7. Valde mihi placebat fenfus ejus de republica. Id. pro Mil. cap. 27. Non fum tam veftri fenfus ignarus atque expers, ut nefciam, quid de morte Clodii fentiatis. Terent. Adelph. 4. 1. 17. Ego illius fenfum pulcre calleo. conefco il fuo naturale. & Cic. Pavad. I. Vereor, ne cui veftrum ex Stoicorum hominum difputationibus, non ex meo fenfu deprompta hæc videatur oratio. Id. in Partit. c. 36. Penetrare ad fenfum opinionemque judicis. Id. 2. de Legib. c. 1. fub fin. Ineft nefcio quid, & latet in animo ac fenfu meo. Id. Phil. 10. cap. 2. Quis eft ifte tuus fenfus & cogitatio, Brutos ut non probes, Antonios probes? Id. 2. de Orat. cap. 25. extr. Definitio in fenfum & in mentem judicis intrare non poteft. ¶ Item pro affectu & motu animi. Cic. pro Rofc. Anier. c. 44. ad fin. Ea pro me ipfo, ex animi mei fenfu ac dolore pronuntio Id. 3. de Orat. c. 25. Ut oratio admirabilis ut polita fit, ut fenfus ut dolores habeat id. pro Flacc. cap. ult. Percipere fenfum ex moerore patrio. Id. 2. de Orat. c. 43. ad fin. Tantam habet vim, fi eft fuaviter & cum fenfu tra&tatum. Id. de Amic. c. 8. Senfus amoris. Plin. in fin. ep. 8. 1. 1. Senfum quendam voluptatemque percipio, fi ea, quæ mihi denegantur, amicis video fupereffe. Ovid. 4. Trift. el. 1. v. 48. Temporis adverfi fic mihi fenfus hebet. Eft etiam notitia, judicium, exiftimatio, captus, intelligentia, capacità, intendimento. Cic. 1. de Orat. c. 3. fub fin. Ut id maxime excellat quod longiffime fit ab imperitorum intelligentia fenfuque disjunctum. & cap. 18. Hæc erat fpinofa & exilis oratio, longeque a noftris fenfibus abhorrebat. cap. 23. a med. Sunt enim ad vulgarem popularemque fenfum accommodata omnia genera hujus forenfis noftræ dictionis. T Senfus communis eft judicium exiftimatio, opinio, quam omnes habent, aut habere folent de rebus, orvos, yes. quæ exiftimatio tum a natura ipfa eft, tum ufu rerum & confuetudine perficitur: unde ftulti & hebetes communi fenfu carere dicuntur. Quintil. l. 1. cap. 2. a med. Senfum ipfum, qui communis dicitur, unde difcet, cum fe a congreffu, qui non hominibus folum, fed mutis quoque animalibus naturalis eft fegregarit? Lucret. l. 1. v. 422. Corpus enim per fe communis dedicat effe fenfus. Cic. pro Dom. c. 36. ad fin. An ego poteram inficiari me effe hominem, & communem naturæ fenfum repudiare? Id. 3. de Orat. cap. 50. a med. & pro Cluent. c. 6. circa med. Quod in communibus hominum fenfibus, atque in ipfa natura pofitum atque infixum eft. Senec. ep. 5. ante med. Hoc primum philofophia promittit, fenfum communem humanitatem, & congregationem. Adde Horat. . 1. fat. 3. v. 66. Cic. pro Planc. cap. 13. 1. 1. de Orat. c. 3. extr. Juvenal. fat. 8. v. 73. Phædr. 1. 1. fab. 7. Sic Arnob. 1. 2. pag. 92. Quid eft a nobis factum contra fenfum judiciumque commune fi majora & certiora delegimus, nec fumus nos paffi falforum religionibus attineri ? T Pro ratione, aut ufu rationis. Ulpian. Dig. lib. 1. tit. 9. leg. 1. Nec enim poteft dici animal injuriam feciffe, quod fenfu caret. TPræterea fenfus eft verborum fententia, feu id, quod verbis fignificatur, fignificato, fenfo, fentimento. Ovid. 5. Faft. v. 483. Lemures animas dixere filentum: Is verbi fenfus, vis ea vocis erat. Phedr. I. & fab. 4. v. 19. Nec teftamenti potuit fenfus colligi. Quintil. l. 8. c. 2. a med. Ambiguitas quæ turbare poteft fenfum. ibid. paulo fup. Etiam interjectione qua & oratores & hiftorici frequenter utuntur, ut medio fermone aliquem inferant fenfum ) impediri folet intellectus. Gell. 1. 7. c. 2. Horum verfuum fenfus atque ordo fic, opinor, eft. Senec. epift. 7. ad fin. Egregie dieta circa eundem fere fenfum. quafs al nedefimo propofito. Sic ipfæ quoque fententiæ, & cogitata fenfus dicuntur, fentimenti, penfieri. Stat. I. 2. filv. 1. v. 117. Mæonium five ille fenem, Trojaque labores Diceret, aut cafus tarde remeantis Ulyffis, Ipfe pater fenfus, ipfi ftupuere magiftri. Vellej. in fin. cap. 9. 1. 2. Pomponius fenfibus celebris, verbis rudis. TPeriodus videtur intelligi a Quintil. quo integra continetur fententia 1. 4. c. 1. poft med. Ridendi vero, qui velut leges proœmiis omnibus dederunt, ut intra quatuor fenfus terminarentur . SENTENTIA, æ, f. fentimento, avviso, opinione, parere, intenzione, voglia, yraun, id quod animo fentimus, quod nobis videtur fenfus, judicium, confilium, mens, voluntas. Quintil. I. 8. c. 5. Sententiam veteres, quod animo fenfiffent, vocaverunt. Id cum eft apud oratores frequentiffimum, tum etiam in ufu quotidiano quafdam reliquias habet. nam & juraturi, ex animi noftri fententia, & gratulantes, ex fententia dicimus. Plaut. Moftell. 1. 3. 15. Ut lepide res omnes tenet fententiafque amantum! i fatti, e i pensieri. & Mil. 2. 1. 51. Quoniam infpexi mulieris fententiam l'animo la mente. & Cic. pro Mur. c. 1. Ut veftræ mentes atque fententiæ cum populi R. voluntatibus fuffragiifque confentiant. Id. 2. de Orat. c. 34& lib. 1. c. 37. extr. Quoniam fententiæ atque opinionis meæ voluiftis effe participes, nihil occultabo. Id. 1. de Orat. c. 18. fub fin. Carneades multo uberius iifdem de rebus loquebatur non qua ape

re

a

riret fententiam fuam, fed, &c. & 2. de nat. Deor. cap. 1. De diis immortalibus habere non erraixem & vagam, fed ftabilem certamque fententiam Id. 4. Fam. ep. 4. fub fin. Adhuc in hac fum fententia, nihil ut faciamus, nifi quod maxime Cæfar velle videatur. Id. 3. Offic. cap. 33. Si honeftatem tueri ac retinere fententia eft. b. e. voluntas, propofitum. intenzione, voglia. Sic Auct. ad Herenn. in fin. l. 3. Pluribus verbis ad eam te hortari non eft fententia Cic. pro Mur. c. 30. Mutare fententiam. & ibid. in fin. & lib. 4. de Fin. c. 52. De fententia decedere. Id. Attic. I. 9. ep. 2. Manere in fententia. lib. 1. ep. ult. Permanere in pristina fententia . Id. pro Rofc. Com. fub fin. perftare. Id. 1. de Fin. c. 19. a med. Defiftere fententia. Id. 2. Tufcul. c. 12. Defiftere de fententia. & cap.5. a med, dejici & cap. 25. deducere. Id. 2. de Divin. c. 33. deterreri. Terent. Heaut. 1. 1. 114. Siccine eft fententia? Me. fic. hai fisso cosi? & Adelph. 3. 6. 5. Sin aliter de hac re eft ejus fententia, fpondeat mihi. fe la fente altrimenti. & Hec. 4. 4. 15. Sin est, ut aliter tua fiet fententia, accipias puerum. Ovid. Metam. 8. v. 67. ftat fententia tradere mecum Dotalem patriam, finemque imponere bello. ho ftabilito, bo fillo. & lib. 1. v. 242. dent ocius omnes Quas meruere pati (fic ftat fententia) pœnas. T Quot bomines, tot fententie, proverb. apud Terent. Phorm. 2. 4. 14. & Cic. 1. de Fin. c. 5. a med. quod Horat. ita expreffit . 2. far. 1. v. 27. quot capitum vivunt, totidem ftudiorum millia. & Perf. fat. 5. v. 52. Velle fuum cuique eft. & Virgil. Ecl. 2. v. 65. trahit fua quemque voluptas. De fententia alterius quippiam facere, fequendo alterius fententiam, col parere, fecondo il fentimento altrui. Cic. Fam. 1. ep. 7. ante med. & pra Cal. c. 29. Ea quæ fcribam, fic habeto, me, cum illo re fæpe communicata, de illius ad te fententia atque au&toritate fcribere. Id. Attic. I. 7. ep. 5. fub fin. Quid fentis igitur ? inquis. nihil fcilicet, nifi de fententia tua. Id. pro Sull. c. 19. ad fn. Quorum de fententia tota res gefta eft. Id. ad Capiton. poft epift. 16. lib. 16. ad Attic. circa med. Confules de confilii fententia decreverunt fecundum Buthrotios. Id. ibid. ad Attic. ep. 3. fub fin. Cum ci præfcriptum effet, ne quid fine Sexti fententia ageret. Liv. 1. 38. c. 45. Quod quem unquam de fua fententia facere aufum? di Mea fententia, ut ego fentio, ut mihi videtur fua tefta. mio giudizio, a mio parere, fecondo me. Cic. 2. de Orat. c. 23. Demetrius omnium iftorum mea fententia politiffimus. Terent. Phorm. 2. 2. 21. Alere nolunt hominem edacem: & fapiunt mea fententia. Id. Adelph. fc. ult. v. 2. Ego edepol hodie mea quidem fententia judico Syrum fieri effe æquum liberum . T Ex fententia, ut volumus, ex voto, feliciter, profpere, a grado, com' io voleva, con foddisfazione a mio modo, profperamente, xati Thr sun'd you unr. κατὰ τὴν ἐμὴν γνώμην. Salluft. in Jug. c. 47. Ex fententia omnibus rebus paratis compofitifque, in Numidiam proficifcitur. Nep. in Alcib. c. 7. Quod apud Cymen minus ex fententia rem gefferat. Cic. ad Brut. ep. 9. fub fin. Ut reliqua ex fententia fuccedant. Id. 5. Attic. ep. 21. Te ex fententia navigaffe, vehementer gaudeo. Terent. Heaut. 4. 3. 5. Iftuc tibi ex fententia tua obtigiffe, lætor. Id. Phorm. 2. 1. 26. Satin' omnia ex fententia? Plaut. Perf. 1. 1. 17. Sa. Quid agitur? To. vivitur. Sa. fatin' ergo ex fententia? To. fi eveniunt quæ exopto, fatis. Terent. Adelph. 3. 4. 56. Pifces na&tus fum ex fententia. Cic. Attic. 3. ep. 20. Quam omnia effent ex fententia fi nobis animus non defuiffet! T Ex animi fententia ex animo, ut vere fentimus, fincere, vère, fideliter, veramente con fincerità da fenno daddovero, xxx you'μm. & eft formula jurantis aut ferio affirmateque adfeverantis. Cic. 3. Offic. cap. 29. ad fin. Quod ex animi tui fententia juraris, id non facere, perjurium eft. Petron. in Sat. c. 109. Tabulas fœderis fignat, queis hæc formula erat: Ex tui animi fententia, ut tu Tryphæna, neque injuriam tibi factam a Gitone quereris, neque, &c. Liv. I. 22. c. 53. ad fin. Ex mei animi fententia ut ego rempublicam populi R. non deferam. ( Similem jurisjurandi militaris formulam habes apud Fabrett. cap. 10. pag. 673. ) Et omiffo ut. Liv. l. 43. c. 15. Cenfores ita jusjurandum milites adigebant: Ex tui animi fententia tu ex edicto cenforum; in provin ciam Macedoniam redibis. Cic. 2. de Orat c. 64. fub fin. & Gell. 1. 4. c. ult. Ridicule etiam illud L. Porcius Nafica cenfori Catoni: Ex tui animi fententia tu uxorem habes? Non hercule, inquit, ex mei animi fententia. Apud Gell. leg. etiam pofteriore loco, ex animi tui fententia: fignificat autem idem quod ex fententia. Salluft. in Jug. c. 89. Nam me quidem ex animi fententia nulla oratio lædere poteft. per mia fe, per dio. medius fidius, mehercules: formula adfeverandi. T Ad fententiam , quæ in confilio dicitur pertinent hæc. Cic. Q. Fr. l. 2. ep. 1. Caufa perorata (in Senatu) fententias fe regaturum negavit. & paulo poft. Marcellinus cum graviter de Clodianis fententiis queftus effet, fententiam dixit, ut, &c. Liv. 1. 8. c. 20. fub fin. Conful, etfi, inquit, meæ partes exquirendæ magis fententiæ, quam dandæ, funt tamen &c. più di ricer care il parere altrui, che di dir il mio. & Cic. Fam. 1. ep. 2. Perfpiciebant enim, in Hortenfii fententiam multis partibus plures ituros. Id. 4. Attic. ep. 1. a med. Fa&tum eft Senatufconfultum in meam fententiam, ut &c. Senec. ep. 102. ante nied. An fit aliquid ex diftantibus bonum etiam nunc quæritur, & pars utraque fententias habet. b. e. qui pro ea fentiant. ha i fuoi fautori. ¶ De prudentia & fapientia, quæ dicendæ fententiæ facultatem præbet. Cic. de Senet. cap 6. circa med. Non viribus aut velocitatibus, aut celeritate corporum res magnæ geruntur; fed confilio, auctoritate, fententia. & paulo poft. Nec enim excurfione, nec faltu nec eminus haftis, aut cominus gladiis uteretur, fed confilio, ratione, fententia. Id. 1. de Leg. c. 22. Philofophia nos cum ceteras res omnes, tum quod eft difficillimum, docuit, ut nofmetipfos nofceremus: cu jus præcepti tanta vis, tanta fententia eft, ut ea non homini cui

ut,

piam, fed Delphico deo tribueretur. De fuffragio, tabella, voto, fava. Cic. Verr. 6. c. 47. De quo vos, judices, fententiam per tabellam feretis. Justin. 1. 22. c. 3. Tacita de co fuffragia tulerunt & fententias, priufquam recitarentur, in urnam conjectas obfignari jufferunt. De decreto, & judicio, quo judex reum vel abfolvit, vel damnat, fentenza. Cic. pro Cluent. c. 26. extr. Sua illum fententia, quam palam omnes laturi effent, condemnatum iri. Sueton. in Domit. c. 11. Nunquam tristiorem fententiam fine præfatione clementiæ pronuntiavit. Čic. 6. Verr. cap. 45. circa med. Servus ille innocens omnibus fententiis abfolvitur. a pieni voti. Apud eund. 3. Offic. cap. 16. circa med, judex fententiam dicit cum pronuntiat Res ipfa quæ verbis exprimitur, fententia eft, fenfo, fignificato, divora. Cic. in Orat. c. 39. circa med. Cum continenter unum verbum non in eadem fententia ponitur. Id. pro Dejot. cap. 9. Dixit verfum Græcum eadem fententia, qua etiam nos habemus Latinum. Id. 3. Offic. cap. 3. ante med. Quod fummum bonum a Stoicis dicitur, convenienter naturæ vivere, id habet hanc, ut opinor, fententiam, cum virtute congruere femper. vuol dire . & Lucret. I. 4. v. 562. internofcere, verborum fententia quæ fit. Cic. pro Balb. c. 8. Totum hoc in ea fuit pofitum femper ratione atque fententia &c. Auct. ad Herenn. l. 4. c. 53. fub fin. Ambiguum, cum verbum poteft in duas plurefve fententias accipi. ¶ Pronuntiatum, quo fenfus integer verbis exprimitur. fenfo, fentimento, propofizione. Cic. Phil. 13. cap. 10. Eas litteras dum recito, dumque de fingulis fententiis breviter difputo, velim, ut attente audiatis. Horat. l. 1. fat 10. v. 9. Eft brevitate opus, ut currat fententia neu fe Impediat verbis laffas onerantibus aures. Apud Rhetores fententia eft inquit Aut. ad Herenn. I. 4. c. 17. oratio fumpta de vita , quæ aut quid fit, aut quid effe oporteat in vita breviter ftendit, hoc modo: Difficile eft primum virtutes revereri, qui femper fecunda fortuna fit ufus. Quintil. I. 8. c. 5. Confuetudo jam tenuit, ut mente concepta fenfus vocaremus: lumina autem cipue in claufulis pofita, fententias. (Multa toto illo cap. de fententiis) Cic. 2. de Orat. c. 8. fub fin. Acuta crebræque fententiæ . Id. de clar. Orat. c. 78. ad fin. Concinnæ acutæque fententiæ. Id. 1. de Orat. c. 8. Sapientibus fententiis gravibufque verbis ornata oratio, & polita. ¶ Etiam integra oratio, qua fapiens alicujus dictum explicatur, fententia dicitur. Quintil. 1. 1. c. 9. ( al. 15.) Sententiæ quoque, & chriæ, & ethologia, fubjectis dictorum rationibus, apud Grammaticos fcribantur.

, præ

SENTENTIALITER, per modo di fentenza, youμodoyens, fententiz modo. Macrob. 1. 5. Saturn. cap. 16. Et alia plurima, quæ fententialiter proferuntur: nec hæc apud Virgilium fruftra defideraveris ( Eclog. 8. v. 63. ) Non omnia poffumus omnes. ( Ecl. 10. v. 69. ) Omnia vincit amor. Tertull. de carne Chrifti, c. 18. a med. Ipfe Dominus fententialiter & definitive pronuntiavit (Joann. 3. 6.) Quod in carne natum eft, caro eft.

I.

SENTENTIŎLA, æ, f. concettino, fentimentuzzo, penfieretto, youxidior, inocidior, brevis, levifque fententia. Cic. 3. Phil. c. 9. Sententiolas edicti cujufdam memoriæ mandavi, quas videtur ille peracutas putare: ego autem qui intelligeret, quid dicere vellet, adhuc neminem inveni. Petron. in Satyr. c. 118. Controverfia fententiolis vibrantibus pica. Quintil. l. 12. c. 10. ad fin. Corruptum dicendi genus, quod puerilibus fententiolis lafcivit. Id. l. 9. c. 2. a med. Nec meretur fidem Id. l. 11. c. qui pro fententiola jurat med. Sententiolis ne flendum eft? Adde lib. 5. c. 13. a med. In bonam partem Gell. . 17. c. 12. Non hercle hac fententiola invenufte lufit: Αλλοτε μητρική πέλει η μέρη, άλλοτε μήτηρ. SENTENTIOSE, adverb. fentenziosamente, yruutxus, per sententias. Cic. 2. de Orat. c. 71. Sæpe etiam fententiofe ridicula dicuntur. Id. in Orat. c. ult. Compofite & apte fine fententiis dicere infania eft; fententiofe autem fine verborum & ordine & modo, infantia. Id.s. de Invent. c. penult. Oratio graviter & fententiofe habita. SENTENTIOSUS, a, um, pieno di fentenze, fentenziofo ο γνωμικός, fententiis, hoc eft fapienter diftis abundans, fcitus. Cic. de clar. Orat. c. 95. Genus ditionis fententiafum, & argutum. SENTICETUM, ti, n. prunaja, ¿xxvdeŵr, locus fentibus obfitus, fpinetum. Frigide jocatur Plaut. Capt. 4. 2. 79. Nihil fentio. Er. non enim es in fenticeto: eo non fentis. Apul. in Florid. n. 11. ( a. 1.2. Qui herediolum fterile, & agrum fcrupofum, meras rupinas & fenticeta miferi colunt. SENTICOSUS, a, um, fpinofo, prunofo, anar ακανθώδης fentibus oblitus, spinafus Translate Afran. apud Feft. in 'Sentes: Quam fenticofa verba pertorquet turba! Apul. in Florid. n. 18. ( al. l. 14.) Merces Protagora tam afpera tam fenticosa versutis & avaris relinquen da eft. SENTINA, æ, f. il fondo interno della nave, fentina, fogna, arthos, ima interior pars, feu fundus navis, cloaca vicem, præftans, que aquæ & fordes confluunt. Cic. de Senect. c. 6. Cum alii malos fcandant, alii per foros curfent, alii fentinam exhauriant ., aggottino Senec. ep. 30. Quemadmodum in navi, quæ fentinam trahit, uni rimæ aut alteri obfiftitur: ubi plurimis locis laxari cœpit & cedere, fuccurri non poteft navigio dehifcenti. fa acqua. Caf. 1. 3. B. Civ. c. 28. a med. Milites confli&tati & tempeftatis, & fentine vitiis Plin. l. 1o. c. 70. Pifces fentinæ navium odorem procul fugiunt Allegorice Cic. 9. Fam. ep. 15. a med. Sedebamus enim in puppi & clavum tenebamus : nunc autem vix eft in fentina locus. 4. c. primum locum tenebamus in adminiftratione reipublicæ nunc Czfare rerum potito, vix in turba civium confiftimus, & infima conditione fumus. T Metaphorice Id. Catil. 1. cap. 5. Jub fin. Sin tu exieris exhaurietur ex urbe tuorum comitum magna & perniciofa fentina reipublicæ. h. c. multitudo & fax hominum fcelefto

rum. Id. Attic. l. 1. ep. 19. ante med. Qua emptione conftituta, & fentinam urbis exhauriri, & Italiæ folitudinem frequentari poffe arbitrabar. h. e. facem populi, turbam forenfem, infimum popellum. Quintil. l. 8. 6. 6. ante med. Non enim fi Cicero re&te fentinam reipublicæ dixit fœditatem hominum fignificans, idcirco probem illud quoque veteris oratoris: Perfecuifti reipublicæ vomicas. Adde Liv. 7. 24. c. 29. & Flor. l. 3. c. 12. Sic Val. Max. 1. 2. c. 7. n. 1. fentinam exercitus vocat lixas, inftitores, fcorta. SENTINACULUM, li, n. inftrumentum, quo fentina exhauritur. Paulin. Nolan. epift. 36. ( al. 49. ) fect. 3.

SENTINAS, atis , qui eft ex oppido, cui apud Frontin. de Colon. pag. 124. Goef. nomen eft Sentis, aliis Sentinum, in Umbria. Plin. 1. 3. c. 14. & Liv. l. 10. c. 27. & 30. In Sentinate agro. SENTINATOR, oris, m. qui fentinam exhaurit. Paulin. Nolan. epift. 36. (al. 49.) fect. 12.

SENTINO, as, a. 1. Feftus: Sentinare, fatagere dictum a fentina navis, quam quis ut aqua liberet, evacuare contendit. Itaque fentinare, fubtiliter periculum vitare. Cæcilius: Capit confilium, poftquam fentinat fatis. Hæc Feftus. Quare fentinare proprie eft fentinam exhaurire, aggottare translate fatagere. Paulin. Nolan. epift. 36. ( al. 49.) poft init. Unum ex omni numero nautarum fenem fentinando deputatum relinquunt. Confirmat Auguftin. homil. 42. ex 50. c. 9. Addunt & Gell. l. 19. c. 1. Complorantibus noftris omnibus, atque fentinantibus. Ita Scalig. ad Feft. Sed plerique al. leg. atque in fentina fatis agentibus.

SENTINOSUS, a, um, adject. a fentina. Cato apud Non. c. 2. n. 645. Si indu naves putidas, & fentinofas commeatum ponere volebant. b. e. in fentina vitiofas.

SENTINUS, i, m.deus, qui fenfus puerperio largiri putabatur. Auguftin. l. 7. de Civ. Dei, c. 2. fub fin. ex Varrone. SENTIO, is, nfi, nfum, a. 4. aver fenfo, fentire, aiodarone, fenfu percipio. Lucret. 1. 3. v. 384. Nec nebulam noctu , neque aranei tenuia fila Obvia fentimus, quando obretimur euntes). Id. l. 1. v. 298. varios rerum fentimus odores. Cic. 2. Phil. c.45. Ut quidam, morbo aliquo, & fenfus ftupore fuavitatem cibi non fentiunt Plaut. Curcul. 1. 2. in fin. Tace, tace: fentio fonitum. Id. Trucul. 2. 3. 29. Sentio aperiri fores. Lucret. 1. 4. v. 229. & lib. 6. v. 935. Sentire fonare. Cef. 1. 5. B. Gall. c. 32. Hoftes ex nocturno fremitu vigiliifque de profectione eorum fenferunt. Id. l. 1. B. Civ. c. 67. Cenfebant, ut noctu iter facerent: poffe prius ad anguftias veniri , quam fentirentur. Phædr. l. 3. fab. 10. v. 26. tentat in tenebris caput. Ut fentit tonfum, gladio pectus tranfigit. Plin. 1. 32. c. 4. ad fin. Sentire morbos articularios. Lucret. 1. 3. v. 647. dolorem Id. l. 4. v. 260. frigus Id. I. 6. v. 948. Frigus item tranfire per as, calidumque vaporem fentimus. Liv. 1. 25. c. 13, Jam famem Campani fentiebant. T De fenfu oculorum Lucret. 1. 2. v. 809. & lib. 4. v. 494. plage quoddam genus excipit in fe Pupula, cum fentire colorem dicitur album: Atque aliud porro, nigrum cum & cetera fentit. Plaut. Bacch. 4. 9. 77. Non prius falutem fcripfit? Nic. nufquam fentio.

ut

atque idem. Terent. Adelph. 4. 2. 29. Idem quod ego, fentit te effe huic rei caput. Cic. Catil. 3. c. 2. a med. Qui omnia de repu blica præclara atque egregia fentirent. Id. 1. de Fin. c. 19. Vera fentire de diis immortalibus. Id. 1. Tufcul. c. 3. Fieri poteft recte quis fentiat, & id, quod fentit, polite eloqui non poffit. T Pro decernere, ftatuere, Catull. carm. 63. de nupt. Pel. v. 21. Tum Thetidi pater ipfe jugandum Pelea fenfit. Eft qui leg. fanxit. T Sentire de aliquo, aver opinione, o concetto. Cic. Fam. 4. ep. 13. a med. Familiares vero ejus, & ii quidem, qui illi jucundiffimi funt, mirabiliter de te & loquuntur, & fentiunt. Id. 5. Tufcul. c. 8. extr. Non eft aufus elate & ample loqui, cum humiliter demiffeque fentiret. Cæf. l. 2. B. Civ. c. 32. Quid irati gravius de vobis fentire poffunt, quam ut eos prodatis, qui fe vobis omnia debere judicant? Quintil. I. & cap. 2. a med. Si parum a præceptore laudentur, ipfi de illo male fentiunt. Sentire cum aliquo, ef

fer del medefimo parere o partito, concordare col fentimento altrui Cic. pro Rofc. Amer. cap. 49. Fateor, me infaniffe qui cum illis fenferim tametfi inermis, judices, fenferim. Terent. Andr. 2.1.24. Næ ifte haud mecum fentit. ¶ Pro, vel ab aliquo fentire, effer dalla fua, tener da lui. Plaut. Rud. 4. 4. 56. Omnia patior, dum hic hinc a me fentiat. Gell. l. 5. c. 10. ad fin. Si judices pro mea caufa fenferint. T Paffive imperfonaliter Cic. 3. de Orat. c. 42. extr. Quocumque modo non, ut dictum eft, intelligitur, fed ut fenfum eft: T. Senfti fyncope pro fenfifti: apud Terent. Andr. 5. 3. 11. in plerifq. libr.

Fe

SENTIS, is, m. pruno, Spina, xxv, fpina, rubus vepres ftus Sentes cum conftet effe fpinas, & Afranius in Abducta dixerit, Quam fenticofa verba pertorquet turba (al. lupa) pro fpinofis accipi debet. Colum. 1. 6. c. 3. Liberantur arva fentibus, qui æftivo tempore recifi plerumque radicitus intereunt. Id. l. 11. c. 3. Græci xuẞXTOV, nos fentem canis appellamus. V. Cynosbatos Plaut. Capt. 1. 2. 85. Afper meus victus fane eft. Par. fentefne efitas? Virg. 9. En. v. 382. & 2. Georg. v. 411. denfi fentes. Id. z. En. v. 379. afpri. Id. Ecl. 4. v. 29. inculti. Ovid. 2. Met. v. 1799. hamati. & lib. 1. v. 509. Crura fecant fentes. ¶ Vepres, & fentes conjunguntur in veteri Lege de aquæductib. apud Frontin. artic. 129. fortaffe, quia illi funt quæcumque virgulta inutilia hi fpinofa tantum. T Femininum facere videtur Ovid. de nucę verf. 113. At rubus & fentes tantummodo lædere natæ. Nifi ad arbores recurras, ex præcedentib. T Translate Plaut. Caf. fervos furaces fentes vocat, 3. 6. 1. Olym. Vide fur ut fentes fub fignis ducas. Co. qui vero funt fentes? Olym. quia quod tetigere, illico rapiunt: fi eas ereptum, illico fcindunt.

SENTISCO, is, n. idem quod fentio cognofco, adverto... .Lucret. lib. 3. v. 394. Quam primordia fentifcant concuffa animai & liv. 4. v. 587. Et genus agricolum late fentifcere cum Pan Pinea femiferi capitis velamina quaffans, &c.

>

no

rebus inanimis. Plin. l. 17. cap. 23. a med. Vites orbitas vinculi fentiunt, vexatione non dubia. Id. in fin. cap. 42. lib. 11. Cafeus ita temperatus, ut vetuftatem non fentiat. & lib. 37. cap. 10. poft med. Gemma ignem non fentiens. Id. l. 18. c. 28. Sentiunt Canis ortum maria, & terræ. T Pro obnoxium effe, effer foggetto, patire Plin. l. 12. c. 7. Radix celeriter cariem fentit. Id. l. 8. c. 18. Cameli rabiem fentiunt. Id. l. 9. c. 49. Morbos univerfa genera pifcium non accipimus fentire. Sæpiffime refertur ad animum, & ponitur pro intelligere, percipere, videre, fcire, intendere, vedere, conofcere. Cic. 1. Tufcul. c. 23. ad fin. Sentit igitur animus fe moveri: quod cum fentit, illud una fentit, fe vi fua non aliena moveri Id. 1. Offic. cap. 4. Unum hoc animal fentit quid fit ordo, quid deceat, in factis dictifque qui fit modus. Id." pro Arch. cap. 1. Si quid eft in me ingenii, quod fentio, quam fit exiguum. & cap. 6. Illa quidem certe, quæ fumma funt, ex quo fonte hauriam, fentio. Terent. Adelph. 3. 4. 66. Inepta hæc effe nos quæ facimus fentio: verum quid facias? ut homo eft, ita morem geras Plaut. Trucul. z. 6. 64. Vehementer nunc mihi eft irata fentio, atque intellego. Id. Trin. 3. 2. 23. Scio ego & fentio ipfe, quid agam. Cef. 1. 7. B. Gall. c. 52. Eorum arrogantiam reprehendere, quod plus fe, quam imperatorem, de victoria atque exitu rerum fentire exiftimarent. faperne più. & Quintil. decl. 9. c. 20. extr. Qui lucem libertatem non ignarus, ut primo natalis hora tempore, fed videns fentienfque accepi: h. e, quod ait Terent. Eup. 1. 1. 27. prudens, fciens, vivus, videnfque. V. Sciens.

Et pro advertere, accorgerfi. Cic. de Amic. cap. ult. Nunquam illum ne minima quidem re offendi , quod quidem fenferim Terent. Adelph. 3. 3. 8. Si me fenferit eum quæritare nunquam dicet

Et pro experiri damno fuo, provare, Sperimentare. Caf. 1. 7. B. Gall. c. 52. Expofuit quid iniquitas loci poffet, quid ipfe ad Avaricum fenfiffet. Petron. c. 139. Junonem Pelias fenfit. h. e. expertus eft inimicam & gravem. Terent. Eun. 1. 1. 21. Sentiet, qui vir fiem. Senec. in Agam. v. 829. Te fenfit Nemezus arêto Preffus lacerto fulmineus leo, Cervaque Parrhalis. Horat. I. 2. od. 7. v. 9. Tecum Philippos, & celerem fugam Senfi, relicta non bene parmula. Valer. Flacc. 1. 6. v. 501. meque ille magiftram fentier. Ovid. in fin. eleg. 6. l. 1. Amor. Qualifcumque vale, fentique abeuntis Et pro judicare, exiftimare, opinari, ftimare, giudicare. effer di parere. Cic. Fam. 1. ep. 7. ante med. Nos quidem hoc fentimus: fi exploratum tibi fit, poffe te illius regni potiri, non effe cunétandum: fi dubium, non effe conandum. Id. 4. Catil. 6. 7. Caufa eft hæc inventa fola, in qua omnes fentirent anum Tom. IV.

amorem.

SEORSUS, adverb. feparatamente, a parte, in difparte, xwpis, næru μóes, feparatim, fecreto: quafi fevorfus, a fe feparationis vocula, & vorfus pro verfus Cato apud Charif. l. 2. pag. 195. Putsch. Qua arte natio fua feparata feorfum. Plaut. Epid. 3. 3. 20. Cave firis cum filia mea copulari hanc. In ædiculam iftanc feorfum concludi volo. Id. Rud. 5. 2. 26. Numi octingenti aurei in marfupio infuerunt: præterea centum denaria Philippea in pafceolo feorfus. Terent. Adelph. fc. ult. v. 14. Omnibus gratiam habeo, & feorfum tibi præterea, Demea Salluft. in Jug. c. 73. Qui plerumque feorfum a rege exercitum ductare, & omnes res exfequi, quæ Jugurthæ feffo fuperaverant. Cal. ad Cicer. 8. Fam. ep. 9. a med. Seorfum a collega puto mihi omnia paranda. Auct. ad Herenn. 1. 3. c. 4. Seorfum tratandum eft hoc ab illo. Plaut. Capt. 3. 5. 52. At ego ajo recte qui abs te feorfum fentio. b. e. aliter ac tu. TPoetis fere difyllabum eft, aliquando trifyllabum. Catull. carm. 20. Priap. v. 16. Proin viator hunc deum vereberis, Manumque, feorfum habebis: hoc tibi expedit. b. e. abftinebis manum, ne quid furto auferas. Al fcrib. forfum cod. fenfu. Lucret. I. 4. v. 496. Seorfus item fapor oris habet vim, feorfus odores Id. l. 3. v. 638. Vis aliqua ut feorfum partem fecernat utramque. verf. 552. Et veluti manus, atque oculus, narefque feorfum & lib. 4. v. 492. Quod molle, aut durum eft, gelidum, fervenfque feorfum, &c. T Seorfim barbarum eft. SEORSUS, a, um, adject. separato, feorfum pofitus. Terentian. Maurus de carmine Iambico in fine, pag. 2439. Putsch. Nunc quia quæ potui videor tractaffe feorfa. Aufon. Edyll. 17. v. 5. fæpe feorfis Obfiftunt ftudiis. Fortaffe quis putet, huc pertinere & illud Caton. apud Gell. 1, 7. c. 10. Pignorifcapio ob as militare, vocabulum feorfum fit. Id. apud Feft. in Optionatus: Majores feorfum atque divor fum pretium paravere bonis atque ftrenuis. SEPA, Sepas V. in Seps.