Зображення сторінки
PDF
ePub

c. 33. Sane legem Juliam timeo. T Pro valde videtur poni in illo Plauti Motell. 3. 2. 73. Nam fibi laudaffe hafce ait architectonem nefcio quem, effe ædificatas has fane bene. Charif. 1. 2. pag. 194. adducit in hanc fententiam illud Cicer. 4. Verr. c. 17. Interea fane perturbatus & ipfe, & amici, & confiliarii ejus, &c. Id. 2. de Orat. c. 66. Res fane difficilis. Prifcian. quoque hanc notionem agnofcit lib. 15. pag. 1011. Sed hæc, & alia hujufmodi ad primam notionem, certe, vere, reduci poffunt. SANESCO, is, n. 3. guarire, rifanarsi, Sydlovou, fanus fio, convalefco: & fere dicitur de ulceribus, & vulneribus. Plin. fub fin. c. 23. 1. 17. & Celf. 1. 3. c. 21. Diu dolent talia ulcera, & difficile fanefcunt. Celf. 1. 8. c. 4. ante med. Nec tamen magno negotio cutis fanefcit. Id. l. 2. c. 10. ad fin. Arteria incifa neque coit neque fanefcit. Id. l. 5. c. 28. fe&t. 12. extr. Exulceratio digitorum fanefcendo in unum eos jungit. Colum. in fin. cap. 7. 1. 6. Vulnera facta igne dum fanefcunt, &c. De toto corpore ægrotantis, Celf. l. 2. c. 8. a med. In morbo comitiali, fi fimul totum corpus afficitur, cujufcumque is ætatis eft, vix fanefcit. Id. l. 3. c. 18. ante med. Infanientes fub fomno fanefcunt. SANGARIUS, a, um, ad Sangarium pertinens'; qui eft fluvius Phrygiæ, cujus meminere Plin. l. 5. c. 22. & Claudian. 1.2. in Eutrop. v. 263. 291. Hinc a Statio dicitur Atys, Sangarius puer, 1. 3. Silv. 4. v. 41. V. Atys.

SANGUÁLIS. V. Sanqualis.

[ocr errors]

SANGUEN, inis, n. fangue, aipa, idem quod fanguis, apud Veteres. Cato apud Gell. I. 3. c. 7. Cum ægre fpirantem, quod fanguen defluxerat, cognovere &c. Enn. apud Non. c. 3. 203. & cap. 10. 7. 2. Pergunt lavere fanguen fanguine. Id. apud Cicer. 5. de Fin. c. 11. & lib. 3. de Orat. c. 58. & in Hortenf. apud Prifcian. I. 6. pag. 708. Putfch. Quis eft enim, aut quotufquifque, cui, mors cum appropinquet, non, ut ait Ennius, refugiat timido fanguen, atque exalbefcat metu? Lucret. l. 1. v. 836.859. Vifceribus vifcus gigni, fanguenque creari, &c. Enn. apud Prifcian. loc. cit. & LaEtant. l. 1. c. 15. in fin. O pater, o genitor, o fanguen diis oriundum! Adde Accium, & Verron. apud Non. loc. cit. Petron. in fragm. Tragur. c. 59. Burm. & Arnob. 1. 1. pag. 36. Sunt qui tribuunt etiam Statio Theb. 4. v. 464. Exceptum pateris prælibat fanguen, & 0mnes, &c. Al. leg. fanguinem. SANGUÍCULUS, li, m. fanguinaccio, dno. Plin. l. 28. c. 14. Utuntur ad utrumque vitium & fanguine hædi in cibum formato quem fanguiculum vocant.

SANGUILENTUS, a, um, fanguinolentus, fanguineus. Scribon. Larg. compof. 182. Oculi fanguilenti. & 143. Sanguilentam urinam fa

cere.

[ocr errors]
[blocks in formation]
[ocr errors]

SANGUINARIUS, a, um, di fangue, ad fanguinem pertinens. Herba fanguinaria, fanguinella, fanguinaria, Græce rokuyovos, & modu yoratos, a frequentia geniculorum, non attollitur a terra, foliis rutæ, femine graminis. fuccus ejus infufus naribus fupprimit fanguinem: & potus cum vino cujuslibet partis profluvium excreationefque cruentas inhibet. Hæc Plin. l. 27. c. 12. ante med. Adde Colum. l. 7. c. 5. ad fin. ubi tradit, gravem effe ejus perniciem, si ca ovis pafta fit. toto enim ventre diftendi contrahique, & fpumam quandam tenuem tetri odoris exfpuere. ¶ Sanguinarius dicitur qui fanguine & cædibus gaudet, crudelis, trux, fanguinario, crudele, aiuxroxapa's, pórios. Cic. Attic. ep. 7. 1. 2. Hæc fanguinaria juventus inimiciffima eft. Plin. l. 4. ep. 22. a med. De hujus nequitia, fanguinariifque fententiis loquebantur. Sueton. in Cloud. c. 34. Sævum & fanguinarium natura fuiffe magnis minimifque apparuit rebus. Juftin. 1. 29. c. 3. Cruenta & fanguinaria inter fe bella gerere. Plin. l. 19. c. 8. ad fin. Tarquinius Superbus legatis a filio miffis, decutiendo papavera in horto altiffima, fanguinarium illud refponfum hac facti ambage reddidit. SANGUINATIO, onis, f. fanguinis eruptio. Cal. Aurelian. 1. 4. Tard. c. 6. ante med. de dyfenter. Ultimo egeftionis tempore ulcerum ta&tu fanguinatio fit.

cea,

SANGUINEUS, a, um, di fangue, fanguigno, infanguinato, fanguinofo, aiuations, qui eft ex fanguine, & qui habet fanguinem, vel colorem fanguinis, fanguinolentus, cruentus. Cic. 2. de Divin. c. 28. Lapideus aut fanguineus imber. Ovid. 14. Met. v. 408. Sparfaque fanguineis maduerunt pabula guttis. Senec. in Oedip. v. 368. & Plin. l. 11. c. 37. fett. 72. & 83. fanguineus pulmo. Ovid. Met. 13. v. 85. fanguinea cædes. Senec. in Agam. v. 760. verbera. Ovid. 3. Trift. el. 9. v. 30. fanguineum caput. grondante fangue. Sic Valer. Flacc. l. 3. 4. 587. velut refugi quem contigit improba Mauri Lanfanguineus vafto leo murmure fertur. Stat. 8. Theb. v. 436. hafta fanguinea. infanguinate. & Ovid. Heroid. ep. 16. v. 334. Cæfaque fanguineam victima planget 2. humum. Id. Anior. el. 1. v. 23. Carmina fanguineæ deducunt cornua Lunæ. Id. Met. 1. v. 143. bellum fanguinea manu concutit arma. Val. Flacc. I. 5. v. 308. & lib. 6. v. 134. fanguineum bellum. Horat. l. 1. od. 27. v. 4. fanguinex rixa. Stat. 10. Theb. v. 173. fanguinei crines. tinti, intrifi di fangue. & Plin. l. 14. c. 9. Colores vini quatuor, albus, fulvus, fanguineus, niger. Id. l. 21. c. 16. & lib. 25. c. 6. fub fin. Herba fanguineum fuccum fundit. Id. 1. 37. c. 10. Heliotropium gemma, dejeca in vas aquæ fulgorem folis accendit fanguineo repercuffu Sil. l. 4. v. 519. fanguineum fagulum. b. e. purpureum. Plin. l. 16. 6. 18. & lib. 19. c. 10. extr. & lib. 24, c, 10. & Modeftin. Dig. lib.

[ocr errors]

48. tit. 9. leg. penult. fanguineum fruticem, & fanguincam virgam appellant genus plantæ corticem habentis colore fanguineo, fanguiμε, θηλυκρανία. ¶ Sanguinis & cædis cupidus, fanguinarius, fanguinario. Ovid. de remed. amor. v. 153. Mars fanguineus. Sil. I. 1. v. 40. fanguineus vir. b. e. Annibal.

SANGUINO, as, n. 1. fcorrere, o verfar fangue, fanguinare, aipoppé, fanguine mano. Quintil. decl. 10. c. 8. Tum repetitis fanguinavere plan&tibus jam convalefcentes lacerti. Id. ibid. c. 9. ad fin.

cap. 18. Sanguinantes lacertos porrigere. Apul. I. 5. Metam. Îmmanem colubrum, veneno noxio colla fanguinantem b. e. fanguine feu fanie veneni collum tumidum habentem. Tertull. I. 4. adverf. Marcion. c. 20. a med. Lex a contactu feminæ fanguinantis fubmovet. b. e. cui menfes fluunt. Solin. in Pontico, v. 4. apud Pithaum p. m. 267. Venus alma fove, quæ femine cæli Parturiente falo, divini germinis æftu Spumea purpureis dum fanguinat unda profundis, Nafceris e pelago. ¶ Translate Auct. Dialog. de Oratorib. c. 12. Nam lucrofæ hujus & fanguinantis eloquentiæ ufus, recens, & malis moribus natus. b. e. quæ pecuniis ex clientum marfupio elicitis abundat, & quafi fanguine manat. Sunt qui aliter legi

mallent..

[ocr errors]

SANGUINOLENTUS, a, um, fanguinoso, insanguinato, fanguinolente, diμaaions, fanguine plenus, aut afperfus, aut manans, fangui neus, cruentus. Claud. Quadrigar. apud Gell. I. 9. c. 13. ad fin. Caput præcidit, torquem detraxit, eamque fanguinolentam fibi in collum imponit. Ovid. 1. de ar. am. v. 414. Allia Vulneribus Latii fanguinolenta fuit. Id. Heroid. ep. 3. v. 5o. fanguinolenta pectora .

[ocr errors]
[ocr errors]

ep. 6. v. 46. Erinnys. Tibull. I. 2. el. 7. v. 21. ab excelfa præceps delapfa feneftra Venit ad infernos fanguinolenta lacus. Quid. 1. Amor. el. & verf. 12. fanguinolentus color. Varr. apud Non. c. 6. 7. 101. Seditiones fanguinolenta . T Translate Aut. ad Herenn. 1. 4. c. 39. Inimici fanguinolenta palma, crudeliffima victoria potiti, infultabunt in horum miferias. Ovid. in Ibin, v.3. Nullaque, quæ poffit, fcriptis tor millibus, exftat Littera Nafonis fanguinolenta, legi. h. e. quæ aliquem dictis læferit. Senec. I. 7. de benef. c. 10. a med. Quid funt ifta tabulæ, quid computationes, & venale tempus, & fanguinolenta centefima? b. e. ufuræ, pecuniam, & quafi fanguinem & vitam miferorum exhaurientes. SANGUINOSUS, a um, fanguine abundans. Cal. Aurelian. Acut. I. 3. c. 4. Sanguinofi phlebotomandi. SANGUIS, inis, m. fangue, aux, humor in corpore animalis › per venas in omnia membra diffufus. Quid a cruore differat, in Cruor dictum eft. Cic. 2. de nat. Deor. c. 55. a med. Ventriculus cordis > in quem fanguis a jecore per venam cavam influit: eoque modo ex his partibus & fanguis per venas in omne corpus diffunditur, & fpiritus per arterias. Id. 6. Attic. ep. 1. & Celf. 1. 2. c. 10. a med. & Petron. in Satyr. c. 90. Sanguinem mittere ex brachio, in temporibus, a capite. cavare. & Plin. l. 20. c. 4. a med. & lib. 32. c. 10. ante med. extrahere. Colum. I. 6. c. 14. detrahere. Plin. 1.25. c. 5. a med. emittere venis. Gell. I. 1o. c. 8. dimittere. Celf. 1. 2. c. 10. a med. fupprimere. Id. I. 8. c. 4. ante med. & Plin. l. 22. c. ult. a med. cohibere Plin. l. 20. c. 7. & lib. 28. c. 18. fiftere. Cic. 1. de Divin. c. 23. fundere. Curt. l. 3. c. 11. Tum vero multum fanguinis fufum eft. h. e. multi vulnerati, multi occifi. Sic Liv. 1..2. c. 30. extr. & lib. 35. c. ult. Plus ibi fanguinis, promifcua omnium generum cæde , quam in ipfa dimicatione, factum. Cic. pro Mil. c. penult. Vos appello, fortiffimi viri, qui multum pro republica fanguinis effudiftis. Plaur. Moftell. 2. 2. 76. Guttam haud habeo fanguinis. . e. præ metu refugit mihi fanguis. non m' è rimaso fangue addoffo. ¶ De die fanguinis. V. in Bellonarii. Metonymice mortem fignificat. Petron. in Satyr. c. 120. Julius ingratam perfudit fanguine Romam. Liv. I. 23. c. 8. extr. Sanguine Anniba lis fanciam Romanum foedus. Lucan. 1. 8. v. 9. Nondum vile fui pretium fcit fanguinis effe. Metaphorice eft vigor, vires, fpiritus, audacia, Spirito, forza, vigore, nerbo. Plaut. Bacch. 1. 2.44Magiftron' quenquam difcipulum minitarier? nihil moror difcipulos mihi effe jam plenos fanguinis. valens afflictet me vaci vom virium. Stat. 1. 2. Theb. v. 561. faxum ingens toto fanguine nixus fuftinet. Virg. 2. En. v. 638. vos o, quibus integer ævi Sanguis, ait, folidæque fuo ftant robore vires. Cic. Attic. I. 4. ep. 16. a med. Amifimus, mi Pomponi, omnem non modo fuccum & fanguinem, fed etiam colorem & fpeciem priftinam civitatis. ¶ De pecunia Cic. Verr. 5. c. 36. Quæ cum de populi R. vietu, de vectigalium nervis, de fanguine detraxiffet ærarii, Tertiæ mimæ condonavit . Id. Attic. 1. 6. ep. 1. Appius cum pauperes provinciam curarit, fanguinem miferit, quidquid potuerit, detraxerit. ¶ Refertur & ad orationem. Cic. de clar. Orat. cap. 9. Succus ille & fanguis incorruptus ufque ad hanc ætatem oratorum fuit, in qua naturalis ineffet, non fucatus nitor. & in Orat. c. 23. In orationis fubtilitate etfi non plurimi fanguinis eft, habeat tamen fuccum aliquem oportet, ut etiam fi illis maximis viribus careat, fit, ut ita dicam, integra valetudine. Adde de clar. Orat. c. 82. Dicitur fæpe de genere, ftirpe, affinitate, difcendenza, schiatta, fangue. Cic. pro Rofc. Amer. cap. 24. Magnam vim, magnam neceffitatem, magnam poffidet 'religionem paternus maternufque fanguis. Id. poft redit. in Sen. c. 7. Cognatio materna Tranfalpini fanguinis. Horat. I. 3. od. 27. v. 63. nifi herile mavis carpere penfum regius fanguis. Virg. 1. En. v. 23. progeniem Trojano a fanguine duci. & lib. 4. v. 230. genus alto a fanguine Teucri. Ovid. Heroid. ep. 3. v. 28. ille gradu propior fanguinis. Stat. 1. 5. filv. 3. v. 116. Non tibi deformes obfcuri fanguinis ortus. Virg. 6. En. v. 836. Projice tela manu, fanguis meus Cic. 2. de Invent. c. 53. a med. Sanguine conjunctus. Quintil. I. 8. c. 3. poft med. Cohærere alicui fanguine. Propert. I. z. el. 15.

[ocr errors]
[ocr errors]

el. 15. v. 16. fanguinis vincula rumpere Plin. l. 7. ep. 24. fanguine aliquem attingere. Tacit. 2. Ann. c. 71. & lib. 3. c. 12. Propinquus fanguis. Flor. l. 3. c. 1. ad fin. Bocchus jure fanguinis Jugurtham vindicans . T Per catachrefim dicitur de aliis humoribus. Manil. I. 5. v. 212. Et viridis nemori fanguis decedit, & herbis. Nemefian. Eclog. 2. v. 50. Pallas amat turgentes fanguine baccas. b. e. oleum. ¶ Cæfuræ beneficio fecunda fyllaba producitur. Tibull. I. 1. el. 7. v. 72. Quidquid agat, fanguis eft tamen illa tuus. Virg. 10. En. v. 487. Una eademque via fanguis animusque fequuntur. Ovid. 6. Faft. v. 488. Educer. at fanguis ille fororis erat. Lucan. 1. 2. v. 338. Dum fanguis inerat, dum vis ma terna, peregi. & lib. 7. v. 635. fanguis ibi fluxit Achæus. (Adde lib. 10. y. 128. ) Valer. Flacc. 1. 3. v. 234. & juffa fanguis exuberet ulna. Sil. l. 10. v. 23. Et color, & fanguis, & tela minora periclo. Adde Lucret. . 4. v. 1043. & alios, quos viri docti Broukuf. ad Tibull. Oudendorp. ad Lucan. & Drakembr. ad Sil. jam congeffere qui idem factum adnotarunt in pulvis a Virgil. & in cinis ab Albinov. & in ignis ab Horat. &c. TExtra cafuram Senec. in Med. v. 775. Vectoris iftic perfidi fanguis ineft. Sic Horat. I. 1. od. 15. in fin. uret Achaicus Ignis Iliacas domos. SANGUISUGA, æ, f. mignatta, fanguifuga, Box, hirudo, vermis. aquatilis fanguinem fugens. Plin. . 8. c. 1o. Elephanti cruciatum in potu maximum fentiunt, haufta hirudine, quam fanguifugam vulgo coepiffe appellari adverto. Id. l. 32. c. 10. ante med. Diverfus hirudinum, quas fanguifugas vocant, ad extrahendum fanguinem ufus eft. Celf. 1. 5. c. 27. fect. 16. Si fanguifuga epota eft acetum fale bibendum est.

[ocr errors]
[ocr errors]

SANGUS. V. Sancus. SANIES, ei, f. marcia, fangue corrotto, fanie, ixup, fangnis corruptus, necdum ad puris albedinem craffitudinemque coactus. Celf. 1. 5. c. 26. fect. 20. Ex vulneribus ulceribufque exit fanguis, fanies, pus, Sanguis omnibus notus eft. Sanies eft tenuior hoc, varie craffa, & glutinofa, & colorata. Pus crafiffimum albidiffimumque, glutinofius & fanguine & fanie. Exit autem fanguis e vulnere recenti, aut jam fanefcente fanies eft inter utrumque tempus: pus ex ulcere jam ad fanitatem fpectante. Rurfus & fanies, & pus quafdam fpecies Græcis nominibus diftin&tas habent. eft enim quædam fanies, quæ vel I'xup, vel ei nominatur: eft pus, quod Ades appellatur. Ixp tenuis, fubalbidus, ex malo ulcere exit : Medienpe craffior eft, glutinofior, & fubalbida, mellique albo fubfimilis, &c. Hæc Celfus. Cato R. R. c. 157. Cancer ater, is olet, & faniem fpurcam mittit. Propert. l. 3. el. ult. v. 18. Vulnera & ad fa niem nunc coiere mea. Al. leg. ad fanum. Senec. in Oedip. v. 140. Nec cruor ferrum maculavit: atra Turpis e plaga fanies profufa eft. Lucan. 1.3. v. 657. elifo ventre, per ora Ejectat faniem permixtus vifcere fanguis. lib. 9. v. 783. corpus peruftum ftillat faniæ. Virg. 8. Æn. v. 487. fanie taboque fluens. Tacit. Ann. 4. cap. 49. Pollui cuncta fanie, odore, contactu. fcil. cæforum militum. Gell. l. 5. c. 14. a med. Conceptam faniem vulnere intimo exprimere. Enn. apud Cicer. 1. Tufcul. c. 44. & in Pifon. c. 19. faxa fpargens tabo, fanie & fanguine atro. Lucan. l. 6. v. 547. nigramque per artus Stillantis tabi faniem. Virg. 3. Æn. v. 632. de Polyphemo. faniem eructans, ac frufta cruento Per fomnum commixta mero. Stat. 12. Theb. v. 569. putris fanies. Claudian. I. 2. de rapt. Proferp. v.212. Servius ad cit. 1. 8. En. docet, faniem effe mortui, tabum vivi. Sed vel una Celfi auctoritate refellitur. TA Poetis pro veneno ponitur noxiorum animalium. Ovid. Met. 4. v. 493. colubræ fibila dant, faniemque vomunt. Horat. lib. 3. od. 11. v. 19. de Cerbero. Spiritus teter, faniefque manat ore trilingui. Sil. l. 6. v. 276. ferpens tabificam expirat faniem. & verf. 678. viperea fanies. & lib. 12. v. 10. anguis faniem fublatis faucibus efflat. Lucan. I. 4. v. 321. in fluvios infundere faniem tabemque ferarum. Id. I. 6. v. 457. sanies veneni. Virg. 2. Æn. v.221. Perfufus fanie vittas, atroque veneno ἓν δεν δύο. De cruore tritæ purpura lanis tingendis . Plin. l. 9. c. 38. Quinis lana potat horis, rurfufque mergitur carminata, donec omnem ebibat faniem. Id. l. 35. c. 6. a med. Quoties id factum eft, levatur bonitas (coloris) pro numero, dilutiore fanie. T Aliquando cum pure confunditur, & de corrupto omni humore ponitur, aut corrupto fimili, licet non cruento. Plin. 1. 27. c. 7. a med. Sanie fi manant aures. Id. l. 29. c. ult. ad fin. Sanies aranei. Id. l. 31. c. 11. Spongia faniem emittunt. Id. l. 15. c. 3. & Colum. in fin. cap. 6. 1. 1. Olivæ conftant nucleo oleo " carne amurca. fanies hæc eft ejus amara. Manil. lib. 5. v. 671. Hinc fanies pretiofa fluit, &c. V. Muria. Plin. in proœm. l. 33. a med. de auro. Parum erat unam vitæ inveniffe peftem, nifi in pretio esset auri etiam fanies. b. e. chryfocolla. T Excepto recto quarto & fexto cafu fingularis numeri, nullum præterea habet ufum. nam plurali carere, docent etiam Charif. lib. 1. pag. 19. & Diomed. 1. 1. pag. 314. Putfch. SANIFER 2 um,

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

falutifer. Paulin. Nolan. poem. 22. ( al. 20.) Natal. 7. S. Felic. v. 223. quæ te quoque, dextra potentem Sanifera

/virtute dedit.

SANIOSUS, a, um, marcio, i'xwpwdns, fanie, & impuro fanguine confperfus. Plin. l. 7. c. 15. extr. Invalidi aut non vitales partus eduntur, aut faniofi, ut auctor eft Nigidius.

SANITAS, atis, f. fanità, Sylaz, incolumitas, falus, bona valetudo, ftatus corporis actiones omnes fuas probe obeuntis. Cic. 4. Tufcul. c. 13. Corporis temperatio cum ea congruunt inter fe, e quibus conftamus, fanitas eft: fic animi dicitur, cum ejus judicia, opinionefque concordant: eaque eft animi virtus, quam alij ipfam temperantiam dicunt effe, alii obtemperantem temperantiæ præceptis, & eam fubfequentem, nec habentem ullam fpeciem fuam: fed five

[ocr errors]

re

hoc, five illud fit, in folo effe fapiente. Eft autem quædam animi fanitas, qua in infipientem etiam cadat, cum curatione medicorumt conturbatio mentis aufertur. Celf. in fin. cap. 8. 1. 8. Donec fanitate offis dolor finiatur. Tacit. 1. Ann. c. 68. extr. Vim, fanitatem copias cuncta in victoria habuere. Plin. fub fin. cap. 6. 1. 20. Allium tuffim fanat, fra&tæ incoctum fabæ, atque ita in cibo fumptum, donec fanitatem reftituat. & ibid. a med. Capitis ulcera manantia fanitati reftituens. Id. l. 11. c. 18. extr. de apib. Hilaritate & nitore fanitas æftimatur. Gell. l. 18. c. 1. Corporis integritas fanitafque, & honeftus modus formæ, &c. Plaut. Merc. 4. 1. 12. Apollo, quæfo te, ut des pacem propitius, falutem, & fanitatem noftræ familiæ. ( Adde Plin. in Paneg. c. 22. ) Senec. 1. 2. queft. nat. c. 38. extr. Sanitas debetur medico. Phædr. I. 5. fab. 7. Ad fanitatem venit curatio. Juftin. l. 20. c. 2. a med. Sanitatem recuperare pefte fedata. & lib. 11. c. 8. extr. recipere. Varr. 1. 2. R. R. cap. 1. a med. Sanitas pecoris, res multiplex ac neceffaria. Sæpe transfertur ad animum, & fignificat, bonam mentem &tum confilium, recte fentiendi vim, rationem, mente fana, buon giudizio, buon senso, ragione, cervello, owoporún. Cic. Tufcul. 3. cap. 4. extr. Sanitatem animorum pofitam in tranquillitate quadam conftantiaque cenfebant: his rebus mentem vacuam appellarunt infaniam, propterea quod in perturbato animo, ficut in corpore, fanitas effe non poffit. Id. l. 4. c. 10. Quemadmodum cum fanguis corruptus eft, aut pituita redundat, aut bilis, in corpore morbi agrotationefque nafcuntur; fic pravarum opinionum conturbatio, & ipfarum inter fe repugnantia fanitate fpoliat animum, morbifque perturbat. Id. in Pifon. c. 20. Sua quemqué fraus, fuum fcelus de fanitate ac mente deturbat. Id. Verr. 4. cap. 40. Ne tum quidem te potuit, fi non pietatis, at falutis tuæ ratio ad officium fanitatemque reducere. Id. Fam. 12. ep. 8. Lepidus hoftis a fenatu judicatus, ceterique, qui una cum illo a republica defecerunt: quibus tamen ad fanitatem redeundi ante cal. Septembr. poteftas facta eft. Id. pro Sull. c. 5. fub fin. Convertit fe aliquando ad timorem, nunquam ad fanitatem. Cef. l. 1. B. Gall. c. 42. Cæfar Arioviftum ad fanitatein reverti arbitrabatur. Petron. in Satyr. c. 111. Exulceratas mentes ad fanitatem revocare. Hirt. lib. 8. B. Gall. c. 22. perducere. Phedr. in fin. l. 4. Dum fanitas conftabit, pulcre meminero. finche avrò it mio buon giudizio. & Plin. l. 6. ep. 15. Eft omnino Prifcus dubiæ fanitatis. Senec. in Hippol. v. 249. Pars fanitatis, velle fañari fuit. Item ad orationem puram, preffam, non redundantem, quæ probatis, & incorruptis verbis, fanifque fententiis conftat, purità di ftile; parlare di buon gusto. Cic. de opt. gen. Orat. c. 3. Eos imitefi poffumus: fin minus, illos potius qui incorrupta fanitate funt quod eft proprium Atticorum quam eos, quorum vitiofa abundantia eft, quales Afia multos tulit. Id. in Bruto, c. 13. Ut femel e Pirzeo eloquentia evecta eft, omnem illam falubritatem Atticæ dictionis, quafi fanitatem perdidit. & cap. 82. Infulfitatem & infolentiam, tanquam infaniam quandam orationis, odit: fanitatem autem, & integritatem, quafi religionem & verecundiam oratoris probat. & cap. 8o. ad fin. Sic nos fummi oratoris vel fanitate vel vitio, pro argumento ad diluendum crimen ufi fumus. V. Sanus. T Sanitas metri Macrobio in fin. cap. 17. l. 5. Saturn. eft cum verfus nulla in fyllaba contra Profodiæ leges peccat. SANITER, fanamente, more fani hominis, five ad corpus referas, five ad animum. Afranius apud Non. c. 11. n. 51. Adefto: affentio te amare me adorare faniter.

mur,

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

SANNA, æ f. distortio vultus, quæ fit diducis labiis, ore hiante " corrugata facie, & oftentatione dentium. Notationem Etymologi ab Hebræis ufque deducunt. Juvenal. fat. 6. v. 305. I nunc & dubita, qua forbeat aera fanna Tullia. Hinc irridendi genus eft, quod eo habitu oris fit, dileggiamento, sberleffo., uwxoc, xaon. μῶνος, χλόη. Perf. fat. 1. v. 61. Vos o patritius fanguis, quos vivere fas eft Occipiti cæco, pofticæ occurrite fannæ. (In præcedentib. tres alias irrifionum fpecies enumerat: O Jane a tergo quem, &c. ) Id. fat. 5. v. 91. Difce: fed ira cadat nafo, rugofaque fanna, Dum veteres, avias tibi de pulmone revello.

[ocr errors]

SANNIO, onis, m. buffone, zanni, uwpòs, xdesis, fcurra, qui o mnibus modis rifum movere nititur, qui foluto rifu & contortis corporis totius partibus quempiam irridet, morefque aliorum tam inepto geftu exprimit, ut, cum alios irrideat, ipfe omnibus fit ridiculus. Cic. 1. 9. Fam. ep. 16. extr. Salis enim fatis eft, fannionum parum. Id. l. 2. de Or. c. 61. in fin. Atque hoc etiam animadvertendum non effe omnia ridicula faceta. Quid enim poteft effe tam ridiculum, quam fannio eft? Sed ore, vultu, imitandis moribus, voce, denique corpore ridetur ipfo. Salfum hunc poffum dicere, atque ita, non ut ejufmodi oratorem effe velim, fed ut mimun. Apud Terent. in Eun. 4. 7. 10. nomen eft fervi: in Adelpb. lenonis.

[ocr errors]

SANO, as, avi, atum, a. 1. guarire, rifahare, fanare, vyidlo, fanum facio, curo, medeor, morbum depello, fanitati reftituo. Cic. 3. de nat. Deor. c. 28. Gladio vomicam ejus aperuit, quam fanare medici non potuerant. ld. 4. Tufcul. c. penult. extr. Citius repentinus dculorum tumor fanatur, quam diuturna lippitudo depellitur. Propert. 1. 2. el. 1. v. 61. Tarda Philoctete fanavit crura Machaon. Ovid. 1. ex Pont. ep. 3. v. 21. Adferat ipfe licet facras Epidaurius herbas, Sanabit nulla vulnera cordis ope. Plin. l. 20. c. 6. ad fin. Allium tumores fufpectos fanat. Cic. Fam. 5. ep. 16. & Propert. I. 2. el. 2. v. 59. fanare dolorem. Plin. l. 12. c. 17. in fin. Ad hunc fanandum (odorem) urunt ftyracem in pellibus hircinis. per togliere, o correggere. ¶ Translate Cic. Attic. l. 13. ep. 12. Valde me momorderunt epiftolæ tuæ de Attica noftra: eædem tamen me fanaverunt. Id. pro Mil. c. 25. Omnes tibi reipublicæ partes ægras & labantes, ut eas

his

[ocr errors]

ras.

[ocr errors]

his armis fanares & confirmares, effe comiffas. Id. Verr. 7. c. 46. Qui te exiftimares avaritiæ vulnera crudelitatis remediis poffe fanare. Id. pro Sull. c. 9. fub fin. Voluntates confceleratas ac nefarias nec fanare potui, nec tollere, Caf. I. 1. B. Civ. c. 35. Reliqua, quæ ad eorum fanandas mentes pertinere arbitrabatur commemorat. Tibull. I. 2. el. 3. v. 13. & Propert. l. 1. el. 10, v. 17. fanare cuHirt. I. 8. B. Gall. c. 38. Timentès animos confolatione fanare. Caf. 1. 7. B. Gall. c. 29. Factum imprudentia Biturigum, uti hoc incommodum reciperetur: id tamen fe celeriter majoribus commodis fanaturum. Liv. 1. 2. c. 34. & Vellej. 1. 2. c. 3. a med. Sanare difcordiam. b. e. fedare, difcordes animos ad fanitatem revocando. Senec., in Herc. Fur. v. 1261. nemo polluto queat Animo nederi: morte fanandum eft fcelus. b. e. expiandum. Cic. ad Q Fr. lib. 1. epift. 2. cap. 2. Quem denique præter Tufcenium cujus caufa fanari non poteft, non mitigavi? b. e. melior fieri, & defendi.

SANQUALIS avis appellatur, quæ in commentariis Auguralibus offifraga dicitur, quia in Sangi dei tutela eft, inquit Feftus. Meminit & Liv. l. 41. c. 13. V. Immissulus . Sanqualis porta appellata eft ab avi fanquali: ideoque eodem eft nomine , quo avis ipfa appellatur. Feftus. Addit Paulus, proximam fuiffe ædibus Anci. Al. leg. Sangualis.

SANSA. V. Sampfa.

[ocr errors]

SANTERNA, 2, f. chryfocolla agglutinando auro temperata. Plin. 1. 33. c. 5. ad fin. Chryfocolla temperatur Cypria ærugine, & pueri impubis urina, addito nitro teritur Cyprio are in Cypriis mortariis fanternam vocant. Adde lib. 34. c. 12. SANTONES, num populi Galliæ Aquitanicæ, quorum tractus, la Santongia, ad mare Oceanum, prope oftia Garumnæ fluminis. Plin. 1. 4. c. 19. & lib. 9. c. 5. ¶ Dicuntur etiam Santoni, orum. Pompon. Mela 1. 3. c. 2. a med. Ora Cantabricis adverfa litoribus ab Santonis ad Ofifmios ufque deflexa. Aufon. epift. 15. v. 11. Cur me propinquum Santonorum finibus Declinas? ¶ In fing. numero Lucan. 1. 1. v. 422. gaudetque amoto Santonus hofte. Adde Aufon. epift. 24. v. 79. Item Santo. Valer. Prob. in Cathol. pag. 1450. Putfch. SANTONICUS, a, um, Exvrovines, ad Santones pertinens. Tibull. I. 1. el. 8. v. 10. Oceani litora Santonici. Aufon. in Parentalib, 21. v. 7. Santonica tellus. Id. epift. 8. v. 3. Santonica urbs. Santes, Mediolanum Santonum. Martial. I. 14. epigr. 128. Gallia Santonico veftit te bardocucullo . b. e. e lana a Santonibus texta. ¶ De abfinthio Santonico Plin. l. 27. c. 7. Abfinthii genera funt plura: Santonicum appellatur a Galliæ civitate, Ponticum a Ponto, &c. Martial. I. 9. epigr. 96. Santonicam virgam appellat: Scribon. Larg. compof. 141. Santonicam herbam. fantonico. SANTONUS. V. Santones.

13.

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

inte

SANUS, a um, fano, vyras, bona valetudine utens, firmus, ager, liber a morbo a xos, falvus. Horat. 1. 1. ep. 16. v. 21. Neu, fi te populus fanum recteque valentem Dictitet, occultam febrem fub tempus edendi Diffimules. Celf. I. 1. c. i. Sanus homo, qui & bene valet, & fuæ fpontis eft, nullis obligare fe legibus debet, ac neque medico, neque jatroalipta egere. Gell. . 18. c. 10. Opera tua fiftas hunc nobis fanum atque validum quam citiffime. Plaut. Merc. 5. 2. 48. Tuam amicam fanam & falvam vidi. Cato R. R. c. 157. Hæc omnia ulcera purgabit, fanaque faciet fine dolore. ibid. circa med. Citiffime fanus fiet ex eo morbo. Celf. l. 7. c. 4. Sect. 4. | Interim licet negotia agere, ambulare, lavare, cibum capere, perinde atque faniffimo. Plaut. Trucul. 2.2.5. Egrotare malim, quam effe tua falute fanior Propert. lib. 2. el. 9. v. 12. Nec quifquam ex illo (Amoris ) vulnere fanus abit. Id. I. 3. el. ult. r. 18. Vulneraque ad fanum nunc coiere mea. b.e. ad fanitatem venerunt. Al. leg. ad fanien. ¶ Sanus etiam dicitur, qui integris eft membris & ab omni vitio liber, licet fortaffe morbo aliquo laboret. Unde quidam JCti apud Gell. lib. 4. cap. 2. quærebant, num fanus effet is, cui dens deeffet, & qui non longe videret, & mulier fterilis. T Pro falubri Lucan. 1. 2. v. 829. & quidquid nare fagaci Aera non fanum, motumque cadavere fentit. aria mal fana, inferTranslate Cic. Fam. 12. ep. 23. Nullam partem fanæ & falva reipublicæ guftare potuifti. Plaut. Merc. 1. 2. 61. Salva eft navis armamenta falva & fana funt. Sæpe refertur ad animum & fignificat mentis compotem, ratione & recto judicio præditum, ab omni ægritudinis perturbatione liberum, faggio, affennato, prudente, fano di mente, oppur: cui opponitur furens, larvatus, cerritus, infanus, amens, præceps. Cic. 3. Tufcul. c. 5. Eos fanos intelligi neceffe eft, quorum mens motu, quafi morbo perturbata nullo fit. qui contra affecti funt, hos infanos appellari neceffe eft. Martial. lib. 6. epigr. 84. Otophoro fanus portatur, Avite, Philippus. Hunc tu fi fanum credis, Avite furis. Plaut. Trin. 2. 2. 53. Satin' ta fanus mentis, aut animi tui, qui conditionem hanc repudies? Id. Men. 5. 2. 66. Sanun' es, qui iftuc exoptes? Id. Amph. 5. 1. 31. Hæc fola fanam mentem geftat. Tiber. apud Sueton. c. 67. Quamdiu fanæ mentis fuiffet. Cic. 1. 3. Offic. c. 25. a med. Si gladium quis apud te fana mente depofuerit, repetat infaniens. Plaut. Amph. 3. 2. 23. Nam certo fi fis fanus aut fapias fatis, cum ea fermonem non habeas. & 2. 2. 98. Equidem ecaftor fana & falva fum. Valer. Max. l. 9. c. 13. n. 3. Sanæ rationis modum expugnare. Id. 1. 8. c. 9. n. 1. Ad meliora & faniora confilia revocare aliquem. Ulpian. Dig. lib. 27. tit. 10. leg. 1. Quandiu prodigus fanos mores receperit. Cic. 4. Acad. c. 28. Quifquam faniffimus tam certa putat quæ videt, quam is putabat, quæ videbantur? Vellej. lib. 2. . 25. Confluentibus ad eum optimo quoque & faniffimo. Virg. Ecl. 8. v. 66. Conjugis ut magicis fanos avertere facris Experiar fenfus.

[ocr errors]
[ocr errors]

b. e. animum ab amore liberum. Cef. lib. 5. B. Gall. cap. 7. ad fin. Nihil hunc, fe abfente, pro fano facturum arbitratus, qui præfentis imperium neglexiffet. Plaut. Men. 2. 2. 24. Pro fano loqueris cum me appellas nomine. Adde 5. 5. 42. & Liv. lib. 39. cap. 49. ¶ Sanus ab aliqua re, liber, immunis, remotus. Horat. I. 1. fat. 4. v. 129. ego fanus ab illis, Perniciem ferunt. quæcumque T Male fanus, infanus. Cic. Attic. I. 9. ep. 15. fub fin. Ego illum male fanum femper putavi . Ad fluminis curfum non præcipitem, fed lenem placidumque tranftulit Claudian. de conful. Mall. Theod. v. 235. eadem clementia fani Gurgitis immenfum diducit in oftia Gangen T Item fæpe ad orationem. Sanus enim orator dicitur, & fanum dicendi genus, in quo nihil eft abfurdum in fententia aut alienum, aut non acutum, aut fubinfulfum in verbis nihil inquinatum, nihil abjectum, nihil non aptum nihil durum aut longe petitum : abfunt tamen vires, concitatio, & impetus eloquentiæ: ut in corpore fi fit quidem fanitas, defint autem vires, lacerti, fanguis. Lege Cicer. in Bruto, c. 55. 79. & 80. & de opt. gen. Orat. c. 3. ubi hoc totum defcribitur, & explicatur. Id. cit. cap. 55. Nihil erat in ejus oratione nifi fincerum, nihil nifi ficcum atque fanum. cit. c. 3. Sani & ficci oratores. Id. in Bruto, cap. 13. Afiatici oratores non contemnendi quidem nec celeritate, nec copia: fed parum preffi, & nimis redundantes: Rhodii faniores, & Atticorum fimiliores. Plin. l. 9. ep. 26. Orator rectus quidem, & fanus, fed parum grandis & ornatus. Petron. in Satyr. c. 2. Ne carmen quidem fani coloris enituit.

tum,

[ocr errors]
[ocr errors]

SAPA, æ, f, mofto cotto, &nux, oifonov, muftum decoctum ufque ad dimidium, h. e. ut e quatuor v. gr. heminis duæ igne abfumantur, duæ remaneant. Varr. apud Non. c. 17. n. 14. Sapam appellabant quod de mufto ad mediam partem decoxerant. Id. ibid. n. 13. Antiquæ mulieres majores natu bibebant loram aut fapam aut deftuaut paffum. Ovid. 4. Faft. v. 780. Lac niveum potes, purpureamque fapam. Martial. l. 7. epigr. 52. Et Laletanæ nigra lagena fapæ. Plin. vocat fapani muftum ufque ad tertiam partem decoftum: defrutum ufque ad dimidiam. Ejus verba funt . 14. c. 9. Siræum, quod alii hepfema, noftri fapam appellant, ingenii, non naturæ opus eft, mufto ufque ad tertiam partem decocto: quod ubi factum ad dimidiam eft, defrutum vocamus Adde lib. 23. cap. 2. (ubi ejus vires in medicina recenfet, præfertim contra noxia animalia) item Pallad. in Octobr. tit. 18. ¶ Colum. ita de fapa loquitur . 12. c. 19. ut cum defruto confundat, & five tertia, ve quarta five dimidia pars mufti decocta fit, hoc nomine complectatur. ¶ Ufus fape & defruti fuit præcipue vinis condiendis. Colum. loc. cit. T Mufta ad fapas decoquere, Plin. lib. 14. c. 19. Idem eft ac fapam facere .

[ocr errors]

,

[ocr errors]

SAPEL, orum m. Exлão, populi Thraciæ, in ora maris Euxini Plin. l. 4. c. 11. Ovid. 1. Faft. v. 389. Exta canum vidi Trivia libare Sapæos, Et quicumque tuas accolit, Hæme, nives. SAPERDA, a, m. saεpdns, Fefto eft genus viliffimi pifcis. Hefych. & pifcis qui & coracinus dicitur; & falfamenti vilioris apud Ponticos nomen effe docet. Unde Perf. fat. 5. v. 134. Et quid agam? rogitas? faperdas advehe Ponto, Caftoreum, ftuppas, hebenum us, lubrica Coa . Præterea faperda eft fapiens, inquit. Feft.

& elegans, ut addit Non. c. 2. n. 823. Varro apud utrumque: Omnes videmur nobis effe belli, feftivi, faperdæ, cum fimus caπpoi. b. e. putidi. Vet. Gloff. Saperda, noutos. SAPHON, onis, m. Ifid. l. 19. Orig. c. 4. Saphon, funis nauticus in prora pofitus: de quo Cæcilius: Venerio curfu veni, prolato pede ufque ad faphonem.

SAPIDE, faporitamente, xaws, grato fapore.. Apul. in fin. lib. 8. Metam. Femur in protrimentis fapidiffime percoctum.

cere.

[ocr errors][ocr errors]

SAPIDUS, a, um, faporofo, faporico, gustoso, xuns, gratum faporem habens. Apul. 1. 2. Metam. Tucetum perquam fapidiffimum lib. 10. Coquus qui fapidiffimis intrimentis fuccuum pulmenta condita vapore mollibat. Apic. 1. & cap. 6. Avem fapidiorem faTranslate Alcim. Avit. l. 6. poem. v. 458. fapidæ raptim properate puellæ. h. e. virgines prudentes, ex Matth. 25. 2. SAPIENS, entis, faputo, dotto, prudente, favio, faggio, avveduto accorto, pónimos, cops, doctus, peritus, prudens, mente & confilio præditus, bene fanus: cui opponitur ftultus. Cic. 1. Offic. c. 5. Qui maxime perfpicit, quid in quaque re veriffimum fit; quique acutiffime & celerrime poteft videre & explicare rationem, is prudentiffimus & fapientiffimus rite haberi folet. Id. pro Cluent.c. 31. Sapientiflimum effe dicunt eum, cui quod opus fit ipfi veniat in mentem : proxime accedere illum, qui alterius bene inventis obtemperet. Id. Phil. 1o. c. 8.a med. Quis aut fapientior ad conjecturam rerum futurarum, aut ad propulfandum metum diligentior? Horat. l. 1. ep. 7. v. 22. Vir bonus & fapiens. Plaut. Trucul. 4. 4. 15. Cogitato mus pufillus quam fit fapiens beftia, ætatem qui uni cubili nunquam committit fuam: quia fi unum oftium obfideatur, aliud perfugium gerit. Plin. l. 11. c. 38. Animalium fortiora, quibus fanguis craffior; fapientiora, quibus tenuior. Plaut. Rud. 2.4. 15. Sapienti ornatus quid velim, indicium facit. a chi fa. & Perf. 4. 7. 19. & Terent. Phorm. 3. 3. 8. Dictum fapienti fat eft. a buon intenditor poche pa-. role. & Rud. 2. 3. 29. Nec te aleator ullus eft fapientior. Ovid. 1. de ar. am. v. 62. fera & fapientior atas. Plaut. Perf. 4. 5. 1. Edepol dedifti operam allaudabilem probam, & fapientem, & fobriam. Cic. 8. Attic. ep. 12. Nihil prætermiffum eft, quod non habeat fapientem excufationem, non modo probabilem. Id. 3. de Legib. cap. 7. extr. Sapiens juris temperatio. C. Carbo apud eund. in Orat. c. 33. a med. dictum. Val. Max. l. 7. c. 2. n. 4. factum. Ovid. Met. 13. v. 433. confilium. Nep. in Timoth. c. 4. moderata & fapiens vita, Gell. l. 1. c. 15. Homerus vir fapienti facundia præ

[ocr errors]
[ocr errors][ocr errors][ocr errors][merged small]

ditus.

Cum genitivo. Id. l. 13. c. 8. Qui fapiens effe rerum humanarum vult, non libris folis opus eft, &c. T Sapientiffima arborum, dita eft morus, quia noviffima urbanarum germinat, nec nifi exacto frigore. Plin. l. 16. c. 25. ad fin. ¶ Præcipue fapiens dicitur, qui humanarum divinarumque rerum fcientia poller, & ad ea vitam fuam morefque ita inftituit, ut integrum fe a vitiis pravifque affe&tibus præftet, & animum virtutibus moralibus exornet. De quo multa Cic. in fcriptis philofophicis, & Seneca paffim. T Septem fuere in Græcia viri, confenfu omnium Sapientes appellati, Thales Milefius, Solon Athenienfis, vel Salaminius, Chilon Lacedæmonius, Pittacus Mitylenæus, Bias Prienæus, Cleobulus Lindius, Periander Corinthius. Horum yra fuere, Thaletis yyuz, wapest 8TH, πάρεσι Solonis ὅρα τέλος μακρό βία, Chilonis γνώθι σεαυτόν, Pittaci γι γνωστ κς καιρὸν, Biantis δι πλείτοι κακοί, Cleobuli ἄριςον μέτρον, Periandri μελέτη τὸ πᾶν. quæ omnia fufe varieque extulit Aufon. in Ludo VII. Sapient. ubi in Thalete nominis originem tradit quæ talis fuit. Quidam Milefii ja&tum retis emerant a pifcatoribus: extracto rete inventus eft cum pifcibus tripus aureus. Suum effe ajebant Mileffi, quod illum omnem jactum pecunia emiffent: fibi vindicabant pifcatores, quod folam pifcium capturam pepigiffent. Dirimende liti, quæ ufque ad arma exarferat, aditum eft Apollinis oraculum, cujus refponfum fuit, fapientiffimo illius ætatis tripodem deberi. Omnium confenfu ad Thaletem delatus eft, a quo ad Biantem remiffus, tanquam fe fapientiorem: hic eadem de caufa Pitraco obtulit ab hoc ad alios, quos nominavimus, tranfmiffus, donec ad Thaletem rediret: qui demum ftatuit Apollini dicandum, foli vere fapienti, & fapientiæ largitori. Admirata Græcia illorum virorum magnitudinem animi, eos & effe, & vocari debere fapientes judicavit. Adde Valer. Max. 1. 4. c. 1. n. 7. ubi paucis mutatis eadem narrat. T Poft hos fuit Pythagoras, dignus & ille quidem eo nomine, fed qui fe maluit philofophum appellari, ideft amatorem fapientiæ, quam fapientem, ut eft apud Cicer. 5. Tufcul. c. 3. Apud Romanos fapientes dicti funt L. Atilius JCtus, M. Cato, C. Lælius, item C. Fabricius, M. Curius, Ti. Coruncanius, ut Idem de Amic. c. 2. & 5. tradit. Id. 3. Offic. cap. 4. Nemo enim horum fic fapiens eft, ut fapientem volumus intelligi: nec ii, qui fapientes habiti funt, M. Cato, & C. Lælius, fapientes fuerunt: ne illi quidem feptem: fed ex mediorum officiorum frequentia fimilitudinem quandam gerebant, fpeciemque fapientum. SAPIENTER, Saputamente, avvedutamente, faviamente, ropis, fcite, dote, cordate, prudenter: cui opponitur infipienter, ftulte, temere. Plaut. Perf. 3. 1. 47. Sapienter potius facias, quam ftulte. Cic. Fam. 1. ep. 7. circa med. Si cecidiffet, ut volumus, omnes te, & fapienter & fortiter; fin aliquid effet offenfum, eofdem illos, & cupide, & temere feciffe dicturos. Plaut. Pan. 1. 1. 1. Sæpe res multas tibi mandavi dubias, egenas, inopiofas confilii: quas tu fapienter, dote, & cordate, & cate mihi reddidifti opiparas opera tua. Id. Mil. 3. 3. 34. Lepide & fapienter, commode & facete res parata eft. Id. Epid. 3. 3. 23. Dote & fapienter dicere. Id. Aulul. 3. 5. 3. Sapienter factum & confilio bono. Id. Amph. 1. 1. 133. Recte & fapienter facere. Cic. Phil. 4. c. 2. ad fin. Non folum id animofe & fortiter, fed confiderate etiam fapienterque fecerunt . Terent. Adelph. 5. 8. 30. Bene & fapienter dixti dudum. Id. Eun. 3. 1. 26. Pulcre mehercle dictum, & fapienter! Plaut. Pan. prol. v. 7. Qui ediftis, multo feciftis fapientius. Cic. in Bruto c. 42. Servius fapientiffime fecit. Id. Fam. 2. ep. 7. Nemo eft, qui tibi fapientius fuadere poffit te ipfo. Juftin. fub fin. 1. 2. & Plaut. Mil. 3. 1. 89. fapienter confulere. Cic. pro Dom. c. 1. interpretari religiones. Nep. in Epamin. c. 3. temporibus uti. Terent. Andr. 1. 1. 40. vitam inftituere. Gell. lib. 19. c. 12. Minus, & parum viriliter dolorem ferre. Plaut. Trucul. 4. 3. 53. Infipienter factum fapienter ferre. Ovid. Heroid. ep. ult. v. 57. Si lædis quod amas, hoftem fapienter amabis.

[ocr errors]

SAPIENTIA, æ, f. gufto, fapore, guftus, fapor: a fapio. Cal. Sympof. in enigm. 84. de perna. Una mihi foror eft, plures licet. effe putentur. De fumo facies, fapientia de mare nata est. b. e. fapor falfus eft. Ita refert Voff. in Etymol. Sed Pithæus p. m. 543: edidit: De fumo facies mihi, de mare guftus inhæfit. Videtur ad hanc notionem refpexiffe Terent. Adelph. 3. 4. 60. Confervis ad iftunc præcipio modum: Hot falfum eft, hoc aduftum eft, hoc lautum eft parum illud recte iterum fic memento. : fedulo moneo quæ poffum, pro mea fapientia. Ubi Donatus: ATUPT fapientia dixit: quia condimentum guftu ac fapore temperant coci. ¶ Refertur ad animum: & primo fignificat fanam mentem recte fentiendi vim fanum de rebus judicium, quibus homo fui compos eft, cognofcit, advertit, intelligit: & opponitur delirio, amentiæ, furori. Plin. l. 8. c. 50. ad fin. Atque etiam morbus eft aliquis per fapientiam mori fapendolo, accorgendofs, effendo in buoni sentimenti.

[ocr errors]

cap. 51. Jam figna letalia in furoris morbo rifum, fapientiæ vero ægritudine fimbriarum curam, & ftragulæ veftis plicaturas. Ita Harduin. nam alii aut lectione, aut interpretatione mire variant . T Deinde cognitionem, peritiam, fagacitatem, prudentiam, rerum expetendarum & fugiendarum fcientiam, fapere, fenno, giudizio, accortezza, faviezza, prudenza, prérnors, copia: & opponitur ftultitiæ, temeritati, infcitia. Terent. Phorm. 2. 1. 17. Incredibile eft, quantum herum anteeo fapientia. Meditata mihi funt omnia mea incommoda, herus fi redierit. Nep. in Attic. cap. 20. a med. Hoc quale fit facilius exiftimabit is, qui judicare poterit, quantæ fit fapientia eorum retinere ufum benevolentiamque, inter quos non folum emulatio, fed obtre&tatio tanta intercedebat. Cic. pro Marcell. c. 2. extr. Nunquam temeritas cum fapientia commifcetur nec ad confilium cafus admittitur. Nep. in Timoth. c. 3. Homines ufu & faTom. IV.

pientia præftantes. Juftin. I. 18. c. 3. a med. Tunc intellectum eft, quantum ingenua fervilibus ingenia præftarent: malitiaque fervos non fapientia vincere. Plaut. Mil. 2. 2. 81. Herus meus non habet plus fapientiæ, quam lapis. Id. Capt. 2. 3. 53. Emififti e vinclis tuum herum tua fapientia. Id. Merc. 3. 1. 7. Facere certum eft pro copia & fapientia, quæ te velle arbitrabor. per quanto s'eftendono le mie facoltà, e 'l mio fapere. & Stich. 1. 2. 62. Quanta mea fapientia eft. per quanto io fo. De peritia in una aliqua fcientia. Cic. 2. de Orat. c. 33. fub fin. Iftam ofcitantem & dormitantem fapientiam, Scævolarum & ceterorum beatorum otio concedamus h. e. juris prudentiam. T De temperatione quadam lenitatis & prudentiæ: quia fapientis eft, in rebus humanis æquum fe potius. quam rigidum præbere. Cic. pro Marcell. cap. 6. Videntur mihi dií immortales, vel placati jam, vel fatiati aliquando, omnem fpem falutis ad clementiam victoris & fapientiam contuliffe. Plaur. Mil. 4. 6. 36. Si parem fapientiam hic habet ac formam "

, per amorem

fi quid fecero, clementi animo ignofcet. Adde Cicer. pro Dejot. c. 2. T Sæpe eft cognitio & fcientia omnium divinarum humanarumque rerum , quam vitæ integritas, & morum fan&titas confequitur, fapienza, fantità. Cic. 1. Offic. cap. 43. Princeps omnium virtutum eft illa fapientia, quam reola vocant. prudentiam enim, quam Græci Orovno, aliam quandam intelligimus quæ eft rerum expetendarum fugiendarumque fcientia. illa autem fapientia, quam principem dixil, rerum eft divinarum atque humanarum, in qua continetur deorum & hominumn communitas & focietas inter ipfos. Adde lib. z. c. 2. & Tufcul. 5. c. 3. &c. Senec. de vita beata c. 3. A natura non deerrare, & ad illius legem exemplumque formari, fapientia eft. Id. epift. zo. Quid eft fapientia? femper idem velle, atque idem nolle. licet illam exceptiunculam non adjicias, ut rectum fit quod velis. non poteft cuiquam femper idem placere, nifi re&tum. ep. 89. Dicam, inter fapientiam & philofophiam quid interfit. fapientia perfectum bonum eft mentis humanæ philofophia fapientie amor eft, & affectatio. Cic. 1. de Legib. c. 22. Mater omnium bonarum artium fapientia eft. ¶ In plur. num. Cic. vertens verba Epicuri, 1. 2. Tufcul. c. 18. ad fin. Qui si virtutes ebullire nolent & fapientias, nihil aliud dicent, nifi, &c. SAPIENTIALIS, le, adject. a fapientia. Tertull. de anim. c. 15. Summus in anima gradus vitalis, & fapientialis. SAPIENTIPOTENS, entis, qui fapientia multum valet, ut bellipotens, qui plurimum poteft bello. Cic. 2. de Divin. c. 56. Poftreino quanquam femper fuit, ut apud Ennium eft, ftolidum genus acidarum, Bellipotentes funt magi', quam fapientipotentes; tamen hanc verfus amphiboliam intelligere potuiffet. SAPINEUS, Sappineus, & Sappinius, a, um, qui eft ex fapino. Colum. in fin. cap. 5. l. 12. Sapineæ nuces. Plin. l. 15. c. 10. Tertium genus (pinearum nucum ) fappiniæ, e picea fativa, nucleorum cute verius, quam putamine, adeo molli, ut fimul mandatur. T A Vitruv. 1. 2. c. 9. fapinea vocatur pars abietis ima, de qua V. in voce fequenti.

SAPINIA Tribus. V. Sappinia.

SAPINUS, & Sappinus, i, f. non eft genus arboris, fed nomen materiei quarundam arborum cæfarum, ut Plin. docet in fin. cap. 12. l. 16. præfertim abietis. In hac enim quæ pars a terra fuit enodis & liquida, in fluvio macerata, decorticata, & in quatuor partes fecundum venarum curfum diffiffa, fapinus & fapinea materia vocatur, ut Id. ibid. c. 39. a med. & Vitruv. 1. 2. cap. 9. ante med. diferte tradunt. quemadmodum ejufdem abietis fuperior pars, nodofa duriorque, futterna dicitur. ¶ Sunt tamen loca non una, quibus hac voce genus unum arboris fignificari videtur. Nam Gloff. ver. Sappinus, ivan. Item Sapinus, Titus. Cato R. R. c. 31. & apud Plin. loc. cit. Prelum e fapino atra potiffimum facito. In Catone quidam leg. e carpino. Varr. 1. 1. R. R. c. 6. Quædam in montanis prolixiora nafcuntur ac firmiora, propter frigus, ut abietes ac fappini. Sed hæc, & alia, fi qua funt, ad priorem fignificationem trahi poffunt per fynecdochen. Id enim & Tus, fapinus dicuntur, quia ex his fapinus fit. Atra fapinus apud Catonem facile intelligitur abies in fapinum redacta. Varro abietes & fappinos diftinxit, fufternam fortaffe, & fapinum intelligens. Hæc tamen non ego obftinate defenderim SAPIO, is, pivi, & pii, n. aver fapore, • gusto, xuλor xw, saporem habeo. Plaut. Mil. 2. 6. 104. Certe fcio occifam fæpe fapere plus multo fuem, cum manducatur. Colum. I. 7. c. 8. Fici ramulis glaciatus cafeus jucundiffime fapit. Juvenal. fat. 11. v. 120. At nunc divitibus cœnandi nulla voluptas: Nil rhombus, nil dama fapit. T Cum accufativo Plin. l. 11. c. 8. Mella herbam eam fapiunt. fanno di quell' erba. & Senec. 1. 3. Quæft. nat. c. 18. Tantum in illis effe faftidium, ut nollent attingere, nifi eo die captum pifcem, qui, ut ajunt, faperet ipfum mare. Adde Petron. in fragm. Tragur. cap. 66. Burm. & Phedr. l. 3. fab. 4. Item faporem percipere, fentir il fapore, gustare. Cic. 2. de Fin. c. 8. circa med. Nec enim fequitur, ut cui cor fapiat, ei non fapiat palatus. T Per catachrefim transfertur ad odores, aver odore, olere, redolere. Plin. 1. 17. c. 5. & lib. 13. c. 3. Cicero, meliora, inquit " unguenta funt, quæ terram, quam quæ crocum fapiunt. hoc enim maluit dixiffe, quam redolent. Ita eft profecto: illa erit optima ( terra) quæ unguenta fapiat. Quod fi admonendi fumus, qualis fit terræ odor ille, qui quæritur, &c. fanno di terra. & Plaut. Pfeud. 2. 4.

47. Quid fapit? Cha. hircum ab alis. Al. aliter leg. Et translate Perf. fat. 1. v. 11. Cum fapimus patruos. b. e. referimus, fimiles fumus, imitamur. T Sæpiffime refertur ad animum, & fignificat intelligere, fapientia præditum effe, quid agendum fugiendumve fit fcire, bonam mentem, & rectum rerum judicium habere, quid e re fua cuique fit, dignofcere, fapere, intendere, aver giudizio, senno, uso di ragione,

Б

[ocr errors]
[ocr errors]

gione, effer avveduto, faggio, opover. Cic. Fam. 14. ep. 1. Qui cum primum fapere cœpit, acerbiffimos dolores miferiafque percepit. Id. Offic. 2. c. 14. Magna eft admiratio copiofe fapienterque dicentis: quem qui audiunt, intelligere etiam, & fapere plus quam ceteros arbitrantur. Terent. Adelph. 3. 4. 22. Iftuc eft fapere non quod ante pedes modo eft, videre, fed illa etiam quæ futura funt, profpicere. Nevius apud Prifcian. 1. 10. pag. 879. Putsch. & apud Non. c. 10. n. 31. Ego plus fapivi, qui fullonem compreffi. Terent. Heaut. 2. 3. 81. Vis amare, vis potiri, vis, quod des illi, effici: tuum effe in potiundo periculum non vis: haud ftulte fapis: fi quidem id fapere eft, velle te id, quod non poteft contingere. Cic. in Divin. Verr. c. 17. Caufam inimicitiarum cognofcite ex me. nam ifte eam profecto, nifi plane nihil fapit, nunquam proferet. Id. pro Quint. c. 4. Romæ fibi nummorum facultatem effe, quam fi faperet, communem exiftimaret. Propert. l. 4. el. 6. v. 83. fi quid fapis. Terent. Eun. 4. 4. 53. Tu pol, fi fapis, quod fcis nefcis. Plaut. Pfeud. 2. 2.66. Ut laffus veni de via, me volo curare. Pfeud. fane fapis, & confilium placet. Id. Rud. 4. 1. 8. Pol magis fapiffet, fi dormiviffet domi. Martial. I. 9. epigr. 6. Nubere vis Prifco. non miror, Paula: fapifti. Ducere te non vult Prifcus : & ille fapit. Plaut. Bacch. 4. 4. 12. Verfipellem frugi convenit effe homicui pectus fapit. La&tant. 1. 3. c. 16. circa med. Sed fapiendum eft, & quidem mature. T Cum accufativo Plaut. Pseud. 1. 5. 81. Recte ego rem meam fapio. Id. Moftell. 5. 1.45. nullam rem fapis. Enn. apud Cicer. 1. de Divin. c. 58. de bariolis. Qui fibi femitam non fapiunt, alteri monftrant viam Cic. Fam. 7. ep. 28. quamquam quis, qui aliquid fapiat, nunc effe beatus poteft? Id. 14. ad Attic. ep. 5. Ifta quidem conjuratio facile opprimeretur, fi recta faperet Antonius. Sapere, peritum effe, intelligere. Plin. 1. 3. ep.6. Emi Corinthium fignum, modicum quidem, fed feftivum & expreffum, quantum ego fapio, qui fortaffe in omni re, in hac. certe perquam exiguum fapio. men intendo. ¶ Sapere ad aliquid, h. e. in aliqua re, cum de re quapiam agitur. Plaut. Trucul. 4. 4. 1. Blitea & lutea eft meretrix, nifi quæ fapit in vino ad rem fuam. Id. Perf. 1. 3. 27. Sapis multum ad Genium. Terent. Adelph. 5. 3. 46. Ad omnia alia ætate fapimus rectius ¶ Illud quod attulimus ex Plaut. Rud. Pol magis fapiffet, Prifcian. loc. cit. legit fapuiffet: quod & Probus, & Charif. probat lib. 3. pag. 218. Nunc fapui locum habet præcipue in compofitis defipui, refipui, &c. SAPIS, is, m. il Savio, Eines, fluvius Emilia, ex Apennino in mare Adriaticum influens, inter Ravennam & Ariminum. Plin. l. 3. c. 15. Lucan. l. 2. v. 406. & junto Sapis Ifauro. Sil. l. 8. v. 450. Hos Efis, Sapifque lavant.

nem,

unum,

[ocr errors]

SAPO, onis, m. fapone, fmeginatis genus. Plin. l. 28. c. 12. a med. Strumis prodeft & fapo: Galliarum hoc inventum rutilandis capillis. fit ex febo & cinere: optimus fagino, & caprino, duobus modis, fpiffus ac liquidus: uterque apud Germanos majore in ufu viris, quam feminis. Seren. Sammon. c. 11. v. 157. Horrebit fi livor atrox, aut nigra cicatrix, Attrito fapone genas purgare memento. Martial. I. 14. epigr. 26. cui lemma Sapo Cauftica Teutonicos accendit fpuma capillos. Captivis poteris cultior effe comis. Eandem rem defignat, aut ejufdem generis, epigr. 27. Si mutare paras longævos cana capillos, Accipe Mattiacas ( quo tibi calva ?) pilas. Mattiacum Germaniæ oppidum. & Seren. Sammon. c. 4. v. 55. Ad rutilam fpeciem nigros flavefcere crines Unguento cineris, &c. SAPOR, oris, m. gusto, favore, fapore, xunis, xvuds, guftus, qualitas illa rerum, quæ guftu percipitur. Dictum volunt ab érce Eolico pro nos, fuccus, quia fapor in fucco & humore maxime fentitur. Plin. l. 11. c. 37. Sect. 65. extr. Intellectus faporum eft ceteris in prima lingua, homini & in palato. Cic. pro Cal. c. 27. in fin. Qui non odore ullo, non tactu, non fapore capiatur, excludat auribus omnem fuavitatem. Plin. l. 15. c. 27. Quæ funt communia & pomis, omnibufque fuccis, faporum genera tredecim reperiuntur: dulcis, fuavis, pinguis, amarus, aufterus, acer, acutus, acerbus, acidus, falfus. Præter hæc tria funt genera mirabili maxime natura : in quo plures pariter fentiuntur fapores, ut vinis: alterum, in quo fit & alienus quidem, fed & fuus quidam & peculiaris, ut in late. fiquidem ineft ei, quod tamen jure dici dulce, & pingue, & fuave non poffet, obtinente lenitate, quæ ipfa fuccedit in faporis vicem. Nullus hic aquis, ne fuccus quidem, ut tamen eo ipfo fiat aliquis, ac fuum genus faciat. & mox. Mirum tria naturæ præcipua elementa fine fapore effe, fine odore, fine fucco, aquas, ra, ignes. Id. 1. 8. c. 51. de fue. Neque alio ex animali numerofior materia ganeæ: quinquaginta prope fapores, cum ceteris finguli. Id. 1. & cap. 15. Pira acidulo fapore jucunda. Ovid. 1. ex Pont. ep. 10. v. 13. Non tamen exacuet torpens fapor ille palatum. Plin. 1. 2. c. 100. & Virg. 4. Georg. v. 277. Afper fapor maris. Id. l. 20. c. 11. acer & fervidus. Id. 1. 25. c. 5. aufterus. Pallad. in Februar. tit. 25. & in Mart. tit. 10. a med. argutus. Plin. lib. 34. c. 13. horridus. Id. 1. 26. c. 8. a med. odoratus & jucundus. Rutil. I. I. v. 253. mollis. Plin. lib. 15. c. 14. gratiffimus. Id. initio lib. 16. blandus. Virg. 2. Georg. v. 126. tardus. h. e. qui vix percipitur. Ovid. 4. Trift. el. 6. v. 12. poma fapore trifti. Pallad, in Mart. tit. 10. a med. Ficus faporis obtufi. Apul. I. 1. Metam. Cafeus fciti faporis.Plin. l. 15. c. 1. a med. Oleum fapore præftantiffimum. Id. lib. 31. c. 7. Hammoniacus fal ingratus fapore, fed medicinæ utilis Id. I. 26. c. 10. Herba fapore fubdulcis. Id. I. 14. c. 20. Ut odor vino contingat, & faporis quædam acumina. T Metaphorice Cic. in Bruto, c. 46. ad fin. Tincam multa ridicule dicentem Granius obruebat nefcio quo fapore vernaculo. h. e. falibus, urbanitate, facetiis. Id. poft redit. in Sen. c. 6. Homo fine fenfu, fine fapore, elinguis, tardus. b. e. fatuus, infulfus, ftultus. Arnob. I. 3.

ae

[ocr errors]

pag. 108. Quifquamne eft hominum rationis alicujus fapore conta&tus, qui pilos & lanugines credat in deorum corporibus nafci? che abbia for di fenno. & Petron. in Satyr. c. 3. Quoniam fermonem habes non publici faporis. b. e. non vulgaris, fed cultioris eloquentiæ. Adde cap. 5. & V. Publicus in fine. Metonymice eft ipfa facultas percipiendorum faporum, quæ in ore eft. Lucret. 1. 2. v. 509. Namque aliis aliud retro quoque tetrius effet Naribus, auribus, atque oculis, orifque fapori. T Item ipfa res faporem habens. Plin. l. 9. c. 17. Admovit fibi gula fapores, pifcibus fatis, & novum incolam mari dedit. Id. l. 12. c. 1. Tot denique fapores annui fponte venientes, & menfæ fecundæ. (Odor quoque hac ratione ufurpatur.) Virg. 4. Georg. v. 62. hic tu juffos afperge fapores, Trita melifphylla, & cerintha ignobile gramen. Adde verf. 267. Ut fapio, ita & fapor ad odorem refertur per catachrefim. Plin. l. 32. c. 10. Gravitati faporis occurritur tectis naribus unguento. Id. l. 23. c. 4. a med. Oleum caryinum iners, & gravi fapore. T Apud Perfas nomen fuit quorumdam regum ut Pharao apud gyptios, Cæfar apud Romanos. Claudian. I. 2. in Eutrop. v. 481. focium nobis fidumque Saporem perculit. Sidon. carm. 2. v. 456. fi fallo, probafti Ventidio mactate Sapor.

ratam.

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

35. , quæ

SAPORĀTUS, a, um, condito, conciato, ysuranòs, fapore imbutus conditus. Tertull. de Spectac. c. 27. Condita pulmenta, & bene faporata, & plurimum dulcia. Ammian. l. 31. c. 2. Ut neque igni, neque faporatis indigeant cibis. Arnob. I. s. pag. 164. Saporatior fanguis. Virg. 6. En. v. 420. Melle faporatam, & medicatis frugibus offam Objicit. Petron. in fragm. pag. 675. Burm. Mille faporatam medicatis frugibus offam. Apud Virg. plerique omnes leg. JopoSAPORUS, a, um, faporito, feporoso, yeurtos, fapore grato imbutus fapidus, faporatus. Lactant. l. 3. c. 16. ad fin. Poftquam, inquit (Perf. far. 6. v. 38.) fapere urbi cum pipere & palmis venit : tanquam fapientia cum faporis mercibus fuerit invecta. Prudent. cathemer. 4. v. 94. Nil eft dulcius, ac magis faporum. SAPPHICUS, a, um, Σαπφικός adject. a Sappho . Catull. carm. ad Cecil. v. 15. puella doctior Sapphica Mufa. h. e. Sappho decima Mufa habita eft ob excellentiam carminis. ¶ Sapphicum hendecafyllabum a Sappho inventum eft. Hujus exemplum eft illud Horatii l. 1. od. 2. Jam fatis terris nivis atque dira. Diomed. 1.3. pag. 508. Putfch. T Alia funt genera carminum, quæ Sapphica dicuntur, ut illud trochaicum: Splendet aurum, gemma fulget, forma fed placet. Item: Faune Nympharum metus & voluptas Et illud choriambicum: Dulcifonæ Pierides verfifico favete . Et illud Ionicum: Sonat alta trabe fixus tibi nidus. Servius in Centimetro, pag. 1819. Putfch. & fequentib. Aufon. in Ephemer. v. 21. Fors & hæc fomnum tibi cantilena Sapphico fuadet modulata verfu. SAPPHIRĀTUS, a, um, σαтoupwrds, fapphiris ornatus. Sidon. in carnı. epift. 10. 1. 2. Ac fub verficoloribus figuris Vernans herbida crufta fapphiratos Flectit per prafinum vitrum lapillos. ¶ Quod fecundam hic fyllabam Sidon, corripit, licentia eft non imitanda. SAPPHIRINUS a, um σxπoaρvos, qui eft ex fapphiro ut Lapis fapphirinus. Plin. l. 37. c. 9. Ineft ei aliquando & aureus pulvis non qualis in fapphirinis. SAPPHIRUS i, f. zaffiro, σάтoupos, gemmæ nomen de qua Plin. 1. 37. c. 9. In fapphiris aurum punctis collucet cæruleis. Sapphirorum, quæ cum purpura, optima apud Medos, nufquam tamen perlucidæ præterea inutiles fcalpturæ, intervenientibus cryftallinis centris. Quæ funt ex iis cyanei coloris, mares exiftimantur. SAPPHO, us, f. Exπow, infignis Poetria Lyrica, carminis inventrix, quod ab ea Sapphicum appellatur, ex Ereffo urbe Lesbi inf. qua tempeftate floruere Alceus, Terpfichorus, & Pittacus, tempore Tarquinii Prifci. Ea plectrum prima invenit. Scripfit Lyricos modulos, Epigrammata, Elegidia, Iambos, & Monades. Ovid. Heroid. epift. 15. v. 3. An, nifi legiffes auctoris nomina Sapphus &c. Plin. l. 22. c. 8. Phaonem Lesbium dilectum a Sappho . T Hæc

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

ex amoris impotentia de Leucade fe præcipitem dedit. Stat. I. 5. filv. 3. v. 154. faltufque ingreffa viriles Non formidata temeraria Leucade Sappho. ¶ Puellarum amoribus infamis fuit. Horat. 1. 2. od. 13. v. 24. Eoliis fidibus querentem Sappho puellis de popularibus. Adde Ovid. 2. Trift. v. 265. V. Dido. SAPPINIA TRIBUS in Umbria. Liv. l. 31. c. 2. C. Oppium cum hac tumultuaria manu per Umbriam quam tribum Sappiniam vocant, agrum Bojorum invadere juffit. Adde lib. 33. c. 37. Ex hoc autem loquendi modo fatis conftat, non effe unam ex XXXV Tribubus R. fed locum in ea provincia fic appellatum. Quidam cenfent fuiffe eum tractum, qui Sapi fluvio alluitur & fcribunt Sapinia : quæ fcriptura probatur etiam a Morgagno Epift. Emil. 14. fe&. 5. SAPPINUS. V. Sapinus. SAPPIUM, ii, n. picea, feritatis paulum mitigatæ fatu. Plin. in fin. c. 12. l. 16. ubi al. aliter leg. SAPROPHAGO, is, a. 3. putridis cibis vefcor: a oxo's, putris, oxy, comedo. Martial. I. 3. epigr. 77. ut quid enim, Bætice, saprophagis? Quædam Editiones fcribunt Græce campоzyês. Eft enim

Græca vox.

[ocr errors]

&

[merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small]
« НазадПродовжити »