A FAREWELL TO FLORENCE. **On Fæsulæ amœna Frigoribus juga, nec nimiùm spirantibus auris IMITATION OF AN ITALIAN SONNET, OF SIGNIOR ABBATE BUONDELMONTE. SPESSO Amor sotto la forma LUSIT amicitiæ interdum velatus amictu, Mox iræ assumpsit cultus, faciemque minantem, Inque odium versus, versus et in lacrymas: Ludentem fuge, nec lacrymanti, aut crede furenti; Idem est dissimili semper in ore Deus. WRITTEN IN THE ALBUM OF THE GRANDE CHAR TREUSE, IN DAUPHINY, AUGUST, 1741. Oн Tu, severi Religio loci, Numen habet, veterusque sylvas; Inter aquas, nemorumque noctem ; Da placidam juveni quietem. Vetat volentem, me resorbens LUNA HABITABILIS. This copy of verses was written by the desire of the College, in 1737. It has been printed in the "Musæ Etonenses," vol. ii., p. 107; but has not there the name of the author. DUM Nox rorantes, non incomitata per auras Noctis opes, nobis tantum lucere; virûmque Sic ego, subridens Dea sic ingressa vicissim : Non pennis opus hìc,supera ut simulilla petamus: Disce, Puer, potiùs cœlo deducere Lunam; Quin tete admoveas (tumuli super aggere spectas), Compositum tubulo: simul imum invade canalem Sic intentâ acie, cœli simul alta patescent Atria; jamque, ausus Lunaria visere regna, Ingrediêre solo, et caput inter nubila condes. Ecce autem! vitri se in vertice sistere Phoeben Cernis, et Oceanum, et crebris Freta consista terris Panditur ille atram faciem caligine condens Sublustri; refugitque oculos, fallitque tuentem; Integram Solis lucem quippè haurit aperto Fluctu avidus radiorum, et longos imbibit ignes : Verum his, quæ, maculis variata nitentibus, auro Cœrula discernunt, celso sese insula dorso Plurima protrudit, prætentaque littora saxis ; Liberior datur his quoniàm natura, minusque Lumen depascunt liquidum; sed tela diei Tetorquent, retròque docent se vertere flammas. Hinc longos videas tractus, terrasque jacentes Ordine candenti, et claros se attollere montes; Montes queîs Rhodope assurgat, quibus Ossa nivali Vertice: tum scopulis infrà pendentibus antra Nigrescunt clivorum umbrâ, nemorumque tenebris. Non rores illi, aut desunt sua nubila mundo; Non frigus gelidum, atque herbis gratissimus imber; His quoque nota ardet picto Thaumantias arcu, Os roseum Auroræ, propriique crepuscula cœli. Et dubitas tantum certis cultoribus orbem Destitui? exercent agros, sua mœnia condunt Hi quoque, vel Martem invadunt, curantque triumphos Victores sunt hic etiam sua præmia laudi; His metus, atque amor, et mentem mortalia tangunt.. Quin, uti nos oculis jam nunc juvat ire per arva, Lucentesque plagas Lunæ, pontumque profun dum; Idem illos etiàm ardor agit, cum se aureus effert Sub sudum globus, et terrarum ingentior orbis; Scilicèt omne æquor tum lustrant, scilicèt omnem Tellurem, gentesque polo sub utroque jacentes; Et quidam æstivi indefessus ad ætheris ignes Pervigilat, noctem exercens, cœlumque fatigat; Jam Galli apparent, jam se Germania latè Tollit, et albescens pater Apenninus ad auras; Jam tandem in Borean, en! parvulus Anglia nævus (Quanquam aliis longè fulgentior) extulit oras; Formosum extemplò lumen, maculamque ni tentem Invisunt crebri Proceres, serùmque tuendo ; Hærent, certatimque suo cognomine signant : Forsitan et Lunæ longinquus in orbe Tyrannus |