O ego felix, vice si (nec unquam Surgerem rursus) simili cadentem Parca me lenis sineret quieto
Multa flagranti radiisque cincto Integris ah! quam nihil inviderem, Cum Dei ardentes medius quadrigas
O LACRYMARUM fons, tenero sacros Ducentium ortus ex animo; quater Felix! in imo qui scatentem Pectore te, pia Nympha, sensit.
AD C. FAVONIUM ZEPHYRINUM.
Written immediately after his journey to Frescati and the cascades at Tivoli, which he had described in a preceding letter to his friend Mr. West.
MATER rosarum, cui teneræ vigent Auræ Favoni, cui Venus it comes Lasciva, Nympharum choreis
Et volucrum celebrata cantu! Dic, non inertem fallere quâ diem Amat sub umbrâ, seu sinit aureum Dormire plectrum, seu retentat Pierio Zephyrinus antro
Furore dulci plenus, et immemor Reptantis inter frigora Tusculi Umbrosa, vel colles Amici Palladiæ superantis Albæ.
Dilecta Fauno, et capripedum choris Pineta, testor vos, Anio minax Quæcunque per clivos volutus Præcipiti tremefecit amne,
Illius altum Tibur, et Æsulæ Audisse sylvas nomen amabiles, Illius et gratas Latinis
Naïsin ingeminâsse rupes;
Nam me Latinæ Naïdes uvidâ Vidêre ripâ, quâ niveas levi Tam sæpe lavit rore plumas
Dulcè canens Venusinus ales; Mirum! canenti conticuit nemus, Sacrique fontes, et retinent adhuc (Sic Musa jussit) saxa molles
Docta modos, veteresque lauri. Mirare nec tu me citharæ rudem Claudis laborantem numeris: loca Amoena, jucundumque ver in- compositum docuere carmen; Hærent sub omni nam folio nigri Phœbea luci (credite) somnia, Argutiusque et lympha et auræ Nescio quid solito loquuntur.
FRAGMENT OF A LATIN POEM ON THE GAURUS.
Sent by Mr. Gray to his friend West, with a reference to Sandys's Travels, book iv. pp. 275, 277, and 278.
NEC procul infelix se tollit in æthera Gaurus, Prospiciens vitreum lugenti vertice pontum : Tristior ille diu, et veteri desuetus olivâ Gaurus, pampineæque eheu jam nescius umbræ ; Horrendi tam sæva premit vicinia montis, Attonitaunque urget latus, exuritque ferentem.
Nam fama est olim, mediâ dum rura silebant Nocte, Deo victa, et molli perfusa quiete, Infremuisse æquor ponti, auditamque per omnes Latè tellurem surdùm immugire cavernas : Quo sonitu nemora alta tremunt; tremit excita
Parthenopea sinu, flammantisque ora Vesevi. At subitò se aperire solum, vastosque recessus Pandere sub pedibus, nigrâque voragine fauces; Tum piceas cinerum glomerare sub æthere nubes Vorticibus rapidis, ardentique imbre procellam. Præcipites fugere feræ, perque avia longè Sylvarum fugit pastor, juga per deserta, Ah, miser! increpitans sæpè altâ voce per umbram Nequicquam natos, creditque audire sequentes. Atque ille excelso rupis de vertice solus Respectans notasque domos, et dulcia regna, Nil usquàm videt infelix præter mare tristi Lumine percussum, et pallentes sulphure campos, Fumumque, flammasque, rotataque turbine saxa.
Quin ubi detonuit fragor, et lux reddita cœlo; Mæstos confluere agricolas, passuque videres Tandem iterum timido deserta requirere tecta : Sperantes, si forte oculis, si forte darentur Uxorum cineres, miserorumve ossa parentum (Tenuia, sed tanti saltem solatia luctûs) Una colligere et justâ componere in urnâ. Uxorum nusquam cineres, nusquam ossa paren- tum.
(Spem miseram!) assuetosve Lares, aut rura videbunt.
Quippe ubi planities campi diffusa jacebat; Mons novus; ille supercilium, frontemque favillâ
Incanum ostentans, ambustis cautibus, æquor Subjectum, stragemque suam, mosta arva, minaci Despicit imperio, soloque in littore regnat. Hinc infame loci nomen, multosque per annos Immemor antiquæ laudis, nescire labores Vomeris, et nullo tellus revirescere cultu. Non avium colles, non carmine matutino Pastorum resonare; adeò undique dirus habebat Informes latè horror agros saltusque vacantes. Sæpius et longè detorquens navita proram Monstrabat digito littus, sævæque revolvens Funera narrabat noctis, veteremque ruinam. Montis adhuc facies manet hirta atque aspera saxis:
Sed furor extinctus jamdudum, et flamma quievit, Quæ nascenti aderat; seu fortè bituminis atri Defluxere olìm rivi, atque effœta lacuna Pabula sufficere ardori, viresque recusat; Sive in visceribus meditans incendia jam nunc (Horrendum) arcanis glomerat genti esse futuræ Exitio, sparsos tacitusque recolligit ignes.
Raro per clivos haud secius ordine vidi Canescentem oleam: longum post tempus amicti Vite virent tumuli; patriamque revisere gaudens Bacchus in assuetis tenerum caput exerit.arvis Vix tandem, infidoque audet se credere cœlo.
« НазадПродовжити » |