POEMATA. HYMENEAL. ON THE MARRIAGE OF HIS ROYAL HIGHNESS THE PRINCE OF WALES. Printed in the Cambridge Collection, 1736. IGNARE nostrum mentes, et inertia corda, Dam curas regum, et sortem miseramur iniquam, Quæ solio affixit, vetuitque calescere flammâ Dulci, quæ dono divûm, gratissima serpit Viscera per, mollesque animis lene implicat æstus; Nec teneros sensus, Veneris nec præmia nôrunt, Eloquiumve oculi, aut facunda silentia linguæ : Scilicet ignorant lacrymas, sævosque dolores, Dura rudimenta, et violentæ exordia flammæ ; Scilicet ignorant, quæ flumine tinxit amaro Tela Venus, cæcique armamentaria Divi, Irasque, insidiasque, et tacitum sub pectore vulnus ; Namque sub ingressu, primoque in limine Amoris Luctus et ultrices posuere cubila Curae; Ne tantum, ne finge metum : quid imagine captus Hæres, et mentem pictura pascis inani? Umbram miraris: nec longum tempus, et ipsa Ibit in amplexus, thalamosque ornabit ovantes. Ille tamen tabulis inhians longum haurit amorem, Affatu fruitur tacito, auscultatque tacentem Committat Pelago, patriamque relinquat amo nam; Cujus in adventum jam nunc tria regna secundos Attolli in plausus, dulcique accensa furore Incipiunt agitare modos, et carmina dicunt: Ipse animo sedenim juvenis comitatur euntem Explorat ventos, atque auribus aëra captat, Atque auras, atque astra vocat crudelia; pectus Intentum exultat, surgitque arrecta cupido · Incusat spes ægra fretum, solitoque videtur Latior effundi pontus, fluctusque morantes. Nascere, Lux major, qua sese AUGUSTA Britanno Committat juveni totam, propriamque dicabit; At citius (precor) Oh! cedas melioribus astris: Nox finem pompæ, finemque imponere curis Possit, et in thalamos furtim deducere nuptam ; Sufficiat requiemque viris, et amantibus umbras: Adsit Hymen, et subridens cum matre Cupido Accedant sternantque toros, ignemque minis strent; Illicet haud pictæ incandescit imagine formæ Ulterius juvenis, verumque agnoscit amorem. Sculptile sicut ebur, faciemque arsisse venus tam Pygmaliona canunt: ante hanc suspiria ducit, Alloquiturque amens, flammamque et vulnera narrat; Implorata Venus jussit cum vivere signum, Fœmineam inspirans animam; quæ guadia surgunt, Audiit ut primæ nascentia murmura linguæ, Luctari in vitam, et paulatim volvere ocellos Sedulus, aspexitque novâ splendescere flammâ ; Corripit amplexu vivam, jamque oscula jungit Acria confestim, recipitque rapitque; prioris Immemor ardoris, Nymphæque oblitus eburneæ. THO. GRAY, Pet. Coll. SAPPHIC ODE. TO MR. WEST. Mr. Mason considered this as the first original production of Gray's Muse; the former poem being imposed as an exercise, by the College. BARBARAS ædes aditure mecum Estuat agmen ! Dulcius quanto, patulis sub ulmi Fallere Musâ ? Sæpe enim curis vagor expeditâ Mente; dum, blandam meditans Camœnam, Vix malo rori, meminive seræ Cedere nocti; Et, pedes quò me rapiunt, in omni Fertilem sylvæ, gelidamque in omni Risit et Ver me, facilesque Nymphæ Surripit aura: Me reclinatum teneram per herbam; Nectit in omni. Hæ novo nostrum ferè pectus anno Purior horâ : Otia et campos nec adhuc relinquo, Mollior æstas.) Namque, seu, lætos hominum labores Prataque et montes recreante curru, Purpurâ tractus oriens Eöos Vestit, et auro: Sedulus servo veneratus orbem Pingere Calpen; Usque dum, fulgore magis magis jam Languido circum, variata nubes Labitur furtim, viridisque in umbras Scena recessit. |