No. III.

“ On the Influence of Customs in India."

બાપદાદાની ચાલ.

ઞા હીંદુસ્થાનમાં કેટલીએક ચાલો એવી નઠારી પડી ગઈ છે કે તેથી ઘણા નઠારા પીનામા થાયછે. જો માપા ખાતે ભીખ માગી હોય તો માપણે પણ ભીખ માંગવી;” “માપણી ધરડાવરડાએ જો ખેતીનો ધંધો કરચો હોય તો આપણે પણ તેજ ધંધો કરવો,” અને વેપાર વીગેરે ખીજા શારાં કામો નજ કરવાં, કેમકે ખાપણા બાપ દાદાની ચાલથી ઉલટુ કરવું એ યોગ્ય છે યિાદી ચાલો જો આ કાળમાં લોકો માનસે તો તેનું નઠારૂ થચ્યા વીના રહેસે નહીં.

મારા ઉપર એક વાત વીતી છે તે કહું છઉં. મારા ખાપદાદા મસલથી ભીક્ષુક અને હું ગ્રહસ્થનો ધંધો કરવા લાગ્યો તેથી મારા ક્રાકા મને ખીજા સગાવાલાં એટલી તા ગાલો ને મારો ધીકાર કરેછે કે જો હું તેવીસે ખીમ્માન કરૂં તો સ્મેકમોહોટી કથા ભેંસ. જો હવે હું મારા સગાવાલાનું સાંભળી રહો હોત તો હું મા મવસ્થામાં કે રીતીએ માવત

હવે હું ખીજી શ્રેણી નઠારી ચાલો પડી ગોછે તેચ્યાનું વર્ણન કર્યું છઉં. ધુળ પડવાને દાહાંડે સવારના પહેરમાં ઉઠીને પોતાના માંથામાં ધુળ ચાલવી, એકમેકના માંયાં ફોડીને લોહી લોહાન કરવાં, મોહમાંથી ભૂંડા શબ્દ કાહાડવા વગેરે ૠણાજ નીચ કર્મો કરવાની એક ચાલ છે. એ ચાલ જે લોકોએ કોઈ દાહાડે દીઠી નહીં હોય તેગ્માના જો નજરે પડે તો તેઓ આ ચાલના માનનારાગ્મોને બેલારાક પશુ કેહેરો. એ ચાલથી ધણા ગામોમાં રોકડો માણસના જીવ જાયછે, કેટલાએકને જનમસુધી ખોડ લાગીને માંધળા, લુલા થઈ જાયછે અને વળી એથી એટલું બધું તો અનીતીનું કામ પેદા થાયછે કે એ દીવસે ખરાં છોકરાં વૃદ્ધ અને અખરૂંદાર ભલાં માણસો ધરમાં ભરાઈ રહીને બાહારના જંગલી માણસોને સેકડો ગાલો છે.

ખીજી ચાલ‘આપણને જો કાંઈ શારી વીદ્યા માવડતી હોય તો તે અંતકાળ સુધી કોઈને બતાવી નહીં.'' એ નહારી માળથી માપણા લોકોમાં પ્રાચીન કાળમાં જે જે સારી વીદ્યાો, કળા, શાસ્ત્રો વગેરે થમ્યાંછે તથ્યોનો વીસ્તાર ન થતાં તેઓમાંના કેટલા એકોના લોપ માત્ર થઈ ગચ્યા છે. એ માલ જો નહીં પડી હોત તો ઘણાં સારા સારા મોહોટા શોધો થઈને માજ હીંદુ લોકોની ઈયુરોપીસ્મન જેવી અવસ્થા થઇ હોત એવું અનુમાન કરામાં કાંઈ હરકત નથી.

હીંદુસ્થાનમાં કેટલાએક ધર્મભાગ છે કે રૂઢી માર્ગ છે એ વા તનું મુળ શોધવાની અંદર ઘણી હરકત પડેછે. ઝુમ્મો, વીષ્ણા સ્ત્રીએ પુનર્વિવાહ ન કરવો;”” ‘નાહાન પણમાં પરણવું જેથી જલદી સંતથી થઇને તર્પણ કીધાથી માં બાપનો ઉદ્દાર થાય;" ભીખ માગેલું જે ગંભ તે પવીત્ર અબ," ઇત્યાદી ધણી નઠારી ચાલોના પરીણામ શું થાયછે.

જે સ્ત્રીના ધણી જ્વાનીમાં મરણ પામ્યો હોય તેહને શર્વ શુખ કારક પદાર્થ તથા અલંકરોની મના કરેછે, મને ખાળ પણમાંથીજ તે ખચારીને અંધારી કોઠડીમાં રહીને પોતાના જનમ પુરો કરવો પડેછે. એવા રાક્ષસીગ્મ ઉપાય તે સ્ત્રીએ નીતીમાર્ગે ચાલવું વાસ્તે કાંમમાં લાવેછે. પરંતુ તેસ્ત્રી નીરાસ થઈને ધણા અટીત ક્રાંમો કરવાને વાસ્તે નીશ્ચમ કરીને દેવ, ધર્મ, સગાવાલા, માખરૂ પ્રતીઠ્ઠા, રાવેને એક કોરે સુકેછે એ સાલથી પ્રજા વૃદ્ધોને, નીતીને, મને માણસનાં મુખને કેટલી હરકત થાયછે એ મારે અહીંમાં કેહેવાની જરૂર નથી. શવે લોકોને ઝહેરજ છે.

નાહાનપણમાં લગ્ન કીધાથી કેટલું દુઃખ થામકે તે વીશે થોડું વર્ણન કરૂં છઉં ઝાહટે છોકરાઓ મોહોટા થાયછે અને જુએછે કે પોકે તાની સ્ત્રી ઘણી નઠારી છે ત્યારે માંબાપને હજારો ગાલો દેશને તે સ્ત્રીની શાથે ઘણી નઠારી રીતે ચાલેછે અને ઉભયતાં વ્યભીચાર કુર્મ કરેછે. એ વાત શીવાય દુનીમ્માની અંદર દુ:ખનો વધારો તો ક્ષણોજ થાયછે. જે પુરૂષો ધણા ગરીબ છે અને પોતાના કુટુંબનું પાળણ પોષણ કરવાની જેોમાં શક્તી નથી તેઓ પોતાના કુટુંબ હુજ દુ;ખ ભોગવીને અન્નપાણીના વીલાંથી, પોતાનાં ખચાંને ઞત્યંત દરિદ્ર ચ્યવસ્થાંમાં મુકીને મરણ પામેછે. એ રીતે ૬નીમાની

અંદર દુ:ખનો વધારો પણ ધણો થાયછે. એવા ભસ્યંકર પરીણાંમો બાળપણમાં લગ્ન કીધાથી થાયછે.

હવે ભીખ માગેલું જેમા તે પવિત્ર મંત્ર એવીસે માંનલો જે લોકો સારા અપુo માણોને ભીખ મા`છે તથા જે લોકો તનદુરસ્ત છતાં ભીખ માગેછે. એ એના જેવું દુનમાંની અંદર ખીજા કોઈ ભમ્બંકર પાપ કરતાં નથી. શવારના પોહોમાં જે લોકો પવન ચકીના દરવાજા આગલ જઇને ઉભા રેહેરો તેવાને એ વાતનો અનુભવમા તરતજ આાવરો. તેઓ ભીખારી તેઓના ખાપ ભીખારી તેઓના વડુવા ભીખારી. એ રીતે જે લોક ભીખ માંગેછે તથ્યોની રાવે પેઢીઓભીખમાંગતી થઈ જાયછે અને સૃોની અંદર નાના પ્રકારના રોગોને પાત્ર થઇને જલદીજ મરણ પામેછે. જીવો એ નઠારી ચાલનું કેવું નારા કારક લ છે! ઉપર લખેલી ચાલો પ્રજા વૃદ્દીને થવા દેતી નથી અને કળા કૌશલ્ય, નીતી વગેરે સત્કર્મોનો વધારો અને ઉદય થમ્માને ખલે વીધ્વંસ અને અસ્તમાત્ર થઈ જાયછે.

હવે ખીજી ઘણી હીણી ચાલો છે તેઓનું અને તેથી જે પરીણામો થાયછે તેઓનું બે અહીમાં ખીયાન કરવા લાગીખે તો સ્મેક મોહોયે ગ્રંથ ભરાશે. શાંરાં સકુન જોઇને પ્રગ્માણ કરવું. ખારમું તેરમું કરવું વગેરે ચાલો ારવે લોકોને જાહેરજ છે. એ સર્વ ચાલો કેટલી દુ:ખદાએક અને ઉપહાસ કારક છે મેનો વીચાર સરાં માણુસો પોતાનાં મનમાં કરસે.

એક ચાલતો એવી તો મરકી ભરેલી છે કે તેનું વર્ણન મારાંથી અહીમાં કરીગ્માવીના રેહેવાતું નથી. જે મુસલમાંન લોક કરતા હોય તેથી હીંદુ લોકોએ ઉલટું કરવું એ એક પ્રસીદ્દ મત છે. હીંદુ લોકોને ચોટલી મુસલમાંન શીખાન૪. સુસલમાંન લોક મોહો ધોઇને પછી પગ ધુમ્મેછે હીંદુ તેથી કેવળ ઉલટુંજ કરેછે. અને ઘણી વાતોની અદર એ બે જાતીઓ, કાંઈ કારણોથી, એક ખીજાથી કેવળ ઉલટી રીતીએ ચાલેછે. એવી રીતીની દેખાઈથી કેટલાં નઠારાં પરિણાંમ થાયછે તે જીવો. હીંદુ લાકો કાંચના તથા ચીનીના વાસણની અંદર શા વાસ્તે જમતાં નથી? સ્માપણા ઘરડાવરડા કરતા આવ્યા તે પ્રમાણે આપણે કરવું” મે કેહવત ફક્ત એ વાતનું કારણ છે.

એજ કેહેવતથી રાજકારભારમાં કેટલો અનર્થ થાએછે તે જુઓ! “જો રાજા જાણે તો પ્રધાન શું કરે” એ ચાલ કેટલાએક પરમેશ્વરના

નીયમ છે એ પ્રમાણે માનેછે એ રીતીના નારા વીચારથી રાજા ભણતા નથી અને તેઓના કારભારી જેમ મનમાં માવે તેમ માડુ અવળું જોચ્યાવીના ફકત પોતાના સ્વાર્થ માત્ર શુભેછે. તેમો ૨સ્મિત લોકોની ઉપર નાના પ્રકારના જુલમ કરેછે, તેઓ પાસેથી લાંચ સેછે અને જો ખચારી રશ્મિત રાજાની પાસે ફીગ્માદ જાય તો શાંભળણાર કોણુ? એ રીતે હીંદુસ્થાનમાં ઘણા અનર્થે ચાલા જાવાસ્તે મારૂં મત એવું છે કે માણસે ચુલામ થને મત્તાન લોકોનાં વીચાર પ્રમાણે તથા ખરાબ ચાલો પ્રમાણે ન ચાલતાં પોતાની અકુલ ના ખચ કરતાં રહેવું.

BALAJI PANDURANG.
West Scholar.

(Translation of the foregoing.)

There are many bad customs prevalent in India, which lead to many dangerous consequences. If our forefathers followed the profession of a beggar, we should do the same ;” “ If they chose to lead the life of a farmer, we should also become cultivators, and look upon other good professions, such as those of traders, manufacturers, &c., as forbidden by hereditary customs, and consequently unworthy of being followed." All these customs, combined with many others, if rigidly believed in our days as inviolable, will surely lead to many ruinous results.

I will now mention a case with regard to myself. My hereditary profession is that of a Bhickshook, or priest, and as I have now followed that of a Gruhust, (householder or layman,) my uncle and other relations call me by a thousand names, and despise me so much, that if I were to give an account of their opinion of me here it would make a long story. Had I acted according to their instructions, how could I have been in my present condition?

I will now describe many other bad customs. There is a custom on the “ Dhoolpadwa” (a celebrated day of the Hooli holidays), namely, that of throwing dirt upon our heads, and of pelting stones at each other, and of abusing each other in the most indecent language that could be devised. If people that have never heard of or seen such a custom happened to observe the manner of keeping this holiday, they would unhesitatingly conclude that the Hindoos are

regular beasts. By the existence of this custom hundreds of people become blind, lame, and in many other ways defective for their lifetime, and some of them even lose their lives. Besides, this custom gives rise to so much immorality, that on this day women, the young and the aged, the honest and the respectable, shut themselves up in their private rooms, cursing the infernal mob that is attacking their houses without.

Another custom, "If we possess some valuable knowledge we should not impart it to others till the time of our death." By the influence of this bad custom our ancient literature, sciences, and arts, instead of diffusing themselves, have sunk into obscurity. Had this custom not existed, it might have happened that the Hindoos would have been in the same condition as the Europeans.

It is very difficult to decide whether some customs are merely hereditary customs, or whether they form a part of the Hindoo religion. See what horrible consequences the following customs give rise to : "Widows should not remarry." We are married very early, because we may have children very early, so that our parents may rest satisfied as to the future performance of the ceremony called the Turpun, which they say is the essential and the infallible way to salvation. "The corn acquired by begging is the purest and the holiest of all," &c. &c. The woman who has the misfortune to lose her husband in the flower of her age is denied all sorts of comfortable and ornamental things, and the poor widow has to finish the remainder of her years shut up, the greater part of her time, in a dark part of the house. Such are the monstrous means that are used that the woman may act according to the rules of morality. But the poor woman, after a long and tiresome endurance on her part, ventures to commit, in defiance of all-religion, relatives and friends, character and honesty-acts the most unworthy of her sex. I need not dwell here at any length upon the magnitude of the evil produced by this custom, which checks the growth of population, and gives rise to a thousand immoral acts in the world.

I will now describe the evil which arises from early marriage. When boys grow up and see that their wives are not such as they think they should be, they treat them in the worst manner, and after abusing their parents, both the husband and the wife lead the lives of debauchees. Besides, the evil is increased in another manner: those husbands that are unable to maintain their families die